คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : CHAPTER 73 เหลือเอาไว้
"…..เอ๊ะ..."
..ในที่สุด..ก็หลุดประโยคอุทานออกมาคำหนึ่ง..
นั่นแปลว่าไอ้ไวน์แม่งไม่ได้ปากสว่างขนาดเม้าท์กระจายกับเพื่อนฝูง..แต่นั่นถือเป็นข่าวดีในตอนนี้รึเปล่า?
สำหรับผม..สถานการณ์ในตอนนี้ไม่อาจเรียกได้ว่า 'ดี' หรือ 'ร้าย' ได้เลย...
"กูขอโทษ..."
"เดี๋ยว!! หยุด!!!!"
ไอ้เอ็กซ์ตะเบ็งเสียงลั่นพลางลุกพรวดจากโต๊ะ ชี้หน้าผมปราดๆ
"ขอกูคิดแปปนึง หัวกูช้า กูมันโง่ กูยังไม่เข้าใจ"
โป๊ก!
"งั้นก็จะช่วยไขให้ขี้เลื่อยมันหาย! สัส! พ่องไม่รู้รึไงวะว่าเดียร์มันก็ลำบากใจที่จะพูดอีกรอบน่ะฮะ!!” ไวน์ชูกำปั้นขึ้นสู้ผัวมันแบบไม่รีรอ
ส่วนคนถูกเขกกระโหลกก็ไม่ได้มีสติพอที่จะกลับไปสวน..คนโง่ประจำกลุ่มเลยทำได้แค่ยืนลูบหัวด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก ก่อนจะหันหลังให้ผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
"เอ็กซ์…"
"กูเก็ทละเดียร์.."
"คือกู..."
"มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว" บูมพูดขึ้น แล้วเสเบือนหน้าออกจากโต๊ะอาหาร "พวกกูเข้าใจ...ไม่ใช่เด็กที่ไม่เข้าใจว่าอะไรควรไม่ควร"
"บูม…กูแค่...."
"กูเข้าใจแล้วไง..." มันกดเสียงโทนต่ำให้ผมต้องหลุบตาลง เงียบ..และไม่พูดอะไรอีก..
ไอ้ตั๊มยกมือก่ายหน้าผาก
ส่วนไอ้กรังก็รินน้ำใส่แก้วชาเย็นไม่ทุกข์ไม่ร้อน..หรือแค่ไม่แสดงออก..
"มึงบอกพวกจิ๊บยังเนี่ย?" ตั๊มถาม
"…ยัง…"
"ไอ้กลอนล่ะ..?"
"ก็…ยัง…"
"…อืม…"
"กู..กูก็ว่าจะบอกแล้ว..แต่..แต่วันนี้นัดแล้วพวกมันไม่ว่างไง"
"กูไม่ได้ว่าอะไร"
"กูขอโทษ"
"มึงเลิกขอโทษสักทีเหอะ"
"แต่.."
"เดียร์" บูมขัด "บางเรื่องน่ะ..การขอโทษไม่ได้ทำให้มันดีขึ้นหรอกนะ"
"ไอ้สัส..มึงอย่าทำตัวแบบนี้กันดิวะ ประชดหาพ่องหรอ"
ไวน์ร้องขึ้นมาอย่างขัดใจ พลางเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างผม
"มึงก็เห็นว่าเชรี้ยเดียร์ไม่มีทางเลือก แล้วจะโกรธหาพระแสงอะไรอีก!"
"กูไม่ได้โกรธ!!"
พวกมันสวนควับขึ้นมาพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่กรังจะอธิบายต่อ
"คือเอาง่ายๆ..พวกกูแค่แอบใจหายว่ะ.."
"เพื่อนไปดีมันก็โอเค...แต่จู่ๆ...โธ่!! มันกระทันหันว้อย!! ป้า!! คิดเงิน!!"
ว่าแล้วพวกมันก็ประสานสามัคคีกันควักกระเป๋าเศษตังค์ออกมาจ่าย เล่นเอาผมงี้งงเต้ก ควักตามแทบไม่ทัน
"กู-กูยังไม่ได้ไปสักหน่อย ต้องสอบอะไรโน้นนี่นั่นอีก!"
"แล้วคิดรึไงว่าระดับมึงอ่ะ จะไม่ติด!!"
"สัส! สาปส่งหรืออวยพรวะนั่น!"
"….ฮืออ...."
ผมหันไปมองเสียงร้องของไอ้ล่าที่เงียบไปนาน มันยังนั่งนิ่งอยู่กับโต๊ะที่พวกผมลุกขึ้นกันมาแล้ว พร้อมใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาแทบเป็นแทบตาย
"ไอ้ล่า มึงจะร้องหาเตี่ยเรอะ ลุกๆๆ อายเค้า!"
ผมรีบว่าแล้วตรงไปคว้าแขนมันให้ลุกขึ้น แต่มันก็ไม่หยุดร้องครับ ตัวสั่นงกๆเหมือนเจ้าเข้าทั้งพยายามกลั้นเสียงสะอื้นสุดความสามารถ
"ฮึก..ฮือ…."
"งานเข้า คนจะมองทั้งตลาดก็งานเนี้ยแหละ หยุดร้องๆ!"
"ไอ้ล่าเอ้ยยย นิ่งซะ แต่ชะแต่~"
"มึงไม่เงียบกูถีบจริงอ่ะ!"
"มึงจะขู่ทำเหี้ยอะไรวะ ไปเหอะก่อนพวกเราจะถูกมองว่าไถเงินไอ้ล่ามัน...แท๊กซี่!"
สุดท้ายเราก็อัดกันเข้ารถแท็กซี่คันเก่าๆไปกัน7คนมุ่งตรงสู่บ้านไอ้ไวน์ก่อนอันดับแรก ไอ้ล่าก็ยังไม่หยุดร้องครับ ผมกับไอ้บูมก็พยายามสุดความสามารถละ..
"มึงอย่าร้องดิวะ ร้องทำไมเนี่ย?"
"ก็..กะ..ก็คุณกานดา...คุณกานดาจะไปนอกนี่ครับ...จะไม่ได้เจอกันแล้ว...ฮึก.."
"มึงจะผูกพันอะไรกะกูตอนนี้วะ ไม่เอาไม่ร้อง! กูไปดีนะว้อยไม่ได้ไปตาย!"
"ฮืออออ"
"เอ้าเวร..หนักกว่าเดิมอีก.."
"มึงนี่ก็ปลอบไม่เข้าเรื่องว่ะ โหย..ไอ้ล่าร้องซะพวกกูเสียมู๊ด อุตส่าห์เก๊ก..ห่าเอ้ย!"
ถ้าผมไม่ได้ตาฟาด เห็นไอ้ตั๊มถูๆตาตัวเองอยู่ครับตอนที่มันพูด
"…พวกมึง...อย่าทำงี้ดิวะ..."
"…พวกกูเปล่าสักหน่อย..."
"เชื้อซึนเดเระมันติดต่อได้รึไงวะแสรด"
"กูไม่ได้ร้องว้อย!"
"ฮือออ"
ผลัวะ!
"สัสล่า! เงียบ!"
ไอ้เอ็กซ์จัดการเผ่นกบาลป๊าบเดียวเอาอยู่ ตอนที่ไวน์จ่ายค่ารถแท๊กซี่ลงหน้าบ้านมันพอดีเป๊ะ
วันนี้ผมกับพวกมันนัดเจอ+คุยกันเฉยๆครับ ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ..บทสรุปก็จบลงที่เล่นเกมบ้านไอ้ไวน์ ส่วนวันนี้สีครามไปทำธุระกับคุณพ่อเค้าครับ ผมเลยลัลล้าได้เต็มที่(เอ๊ะ?)
แต่บรรยากาศก็ยังมาคุตลอดจนถึงเย็น พวกมันเอาแค่นั่งซึมกระทือกดเพลย์ปิ๊บๆไม่มีชีวิตชีวาเหมือนปกติ
ผมกับไวน์มองหน้ากัน มันยักไหล่ให้แล้วหันไปสนใจหน้าจอต่อ
…เข้าใจสถานการณ์ดีครับ...
มันกระทันหันเกินไป...
"…ปีหน้า..."
"อืม?"
ผมตอบรับประโยคที่บูมเกริ่น
"….ข้างหน้ากู..จะไม่มีมึงนั่งอยู่...."
คำสั้นๆง่ายๆ..ที่ทำให้ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก..
..เพราะผมรู้ดี..ว่ากว่าที่คำพูดนั้นจะออกมาได้...มันต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน..
เสียงไอ้บูมไม่ได้สั่น..
มันไม่แม้แต่จะปรายหางตามามองผม..
ผมรู้ดี..
…ว่าอาจจะหลุดร้องไห้ออกมาเมื่อไหร่ก็ได้...ที่นึกถึงเรื่องต่างๆ...
"…กูจะไม่มีคนให้ลอกโน้ต"
"…ไม่มีคนเป็นต้นฉบับการบ้าน"
"…เวลาโดดเรียนก็ทำได้สบาย ไม่มีใครเตือน"
"………"
"กู…" ผมค้างไว้แค่นั้น แต่ดูเหมือนพวกมันไม่สนใจ
"คนกลุ่มเราก็จะลดลงไปคนนึง"
"…เวลาที่ปราดสายตามองหา...........ก็แค่...จะไม่เจอมึง....."
…ถึงจุดนี้...น้ำตาผมไหล...
เวลาที่ผมเหงา..ผมท้อแท้...
…ถ้าผมอยู่ที่โน้น...ผมจะไม่เจอใครเหมือนตอนนี้...
……ไม่เจอเพื่อนดีๆแบบตอนนี้.....
ตอนที่อยากร้องไห้ให้ใครสักคนฟัง แต่ไม่กล้า..
..พวกมันก็มักจะรู้ตัวและรวมหัวกันมาปลอบใจผมเสมอ บอกให้ผมระบายทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดอั้น โดยไม่แคร์ว่าเรื่องทั้งหมดจะร้ายแรงแค่ไหน..
ตอนที่ไปเที่ยวที่ไหนๆ..
..พวกมันมักจะเปลี่ยนเรื่องเล็กๆน้อยๆให้กลายเป็นความสนุกสุดเหวี่ยง หัวเราะจนปวดท้อง ยิ้มจนแก้มแทบปริ บางทีก็โมโหจนเลือดพล่านว่าทำอะไรเหมือนเด็กๆ..แต่ก็เต็มที่กับมัน..
ตอนที่นั่งเรียนธรรมดาในห้อง..
..พวกมันจะหันมาถามเรื่องต่างๆทำให้ผมได้ทบทวนบทเรียนไปด้วย บางครั้งก็เปลี่ยนคาบเรียนให้กลายเป็นตลกคาเฟ่ต์ ให้เรื่องน่าเบื่อมีสีสันขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว..
พวกมันเป็น 'เพื่อน' …
…เพื่อนที่ดีที่สุด...
"กู…."
ผมยกมือปาดน้ำตาเรียบๆ
"…กูไม่อยากไปแล้ว..."
"เฮ้ย!!"
"……กูไม่อยากไปจากที่นี่..."
"ไอ้สัส อย่ามาสรุปง่ายๆนะว้อย..แล้ว..แล้วก็เลิกร้องได้แล้วน่ะ!"
"ครับคุณกานดา! อย่าร้องเลย..ไปเถอะครับ"
"……กูไม่อยากจากพวกมึงนี่!"
"…เดียร์…"
"………กู..กูจะอยู่ได้ยังไง................."
"ไม่เอาน่า..."
"ถ้าตื่นเช้าขึ้นมา...กูเผลอเดินขึ้นชั้น5ไปปลุกไอ้บูมล่ะ? ถ้าเผลอวิ่งเข้าสนามบอลหาไอ้เอ็กซ์ล่ะ? ถ้ากูเขียนลายมือสวยๆลงในช็อตโน้ตเผื่อว่าพวกมึงจะอ่านล่ะ? ถ้าหาก...ถ้า...."
ผมห้ามไม่ให้ตัวเองสะอึกไม่ได้ เลยยกมือลูบทั้งหน้าจนเปียกน้ำตาไปหมด
"…ถ้าหากว่า...ถ้าหากกูคิดถึงพวกมึงขึ้นมา....กูจะทำยังไง..."
"…มึงต้องคิดถึงพวกกูสิวะ! ลองไม่คิดถึงล่ะมึงตาย!!"
ไอ้เอ็กซ์สวนควับทำเอาผมชะงัก
ไวน์เข้ามาสวมกอดผมเอาไว้ ดึงหน้าผมลงอิงกับไหล่มัน ปล่อยให้หน้าจอมอนิเตอร์ขึ้นคำว่า Game Over หรา..
"อยู่ทางโน้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ" ลาล่าพูดเสียงสั่น สภาพมันตอนนี้ไม่ต่างกับผมเท่าไหร่หรอก "ตอนที่คุณกานดาคิดถึงพวกผม..ก็ให้คิดซะว่าพวกผมก็กำลังคิดถึงคุณกานดาอยู่เหมือนกัน เพราะงั้น..ไม่เป็นไรหรอกครับ.."
"กูจะซื้อนาฬิกาปลุกเอง จะได้ไม่ต้องให้มึงกังวลว่ากูจะไม่ตื่นนะ" บูมต่อ มันกอดผมทับอีกทีนึง "แล้วก็จะโทรไปหามึงบ่อยๆด้วย จะซื้อโปรโทรข้ามประเทศมาใช้จะได้ถูกๆไง"
"กูจะไม่หลับในคาบเรียนอีกแล้ว จะตั้งใจจดแลคเชอร์ด้วย"
"เวลาไปเที่ยวไหนก็จะส่งโปสการ์ดไปหามึงนะ กูจะถ่ายเอง..จะได้เหมือนกับว่ามึงอยู่กับพวกเราตลอดไง"
"กูขอโทษ..ขอโทษที่เอาแต่คิดว่าเป็นกูฝ่ายเดียวที่เสียใจ"
"มึงต่างหากเดียร์...มึงต่างหากที่ต้องทนเหงาที่โน้น กับสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนที่นี่.."
"…เพราะงั้นลบเรื่องที่พวกกูเคืองมึงเมื่อกี้ทิ้งไปนะ"
บูมว่า
"…เหลือไว้แค่ความทรงจำดีๆ..ให้มึงเริ่มต้นใหม่ที่โน่นก็แล้วกัน..."
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
อาทิตย์ถัดมาคะแนนสอบToeflก็ออก ผมผ่านเส้นขั้นต่ำมาได้เกือบร้อย (ถือว่าเฉียดฉิวรึเปล่าไม่รู้ละ แต่สอบกับไอ้ไวน์...แม่งได้มากกว่าผมอีก -*-) แล้วก็เตรียมตัวทำพาสพอร์ตในสิ้นเดือนตุลา
ผมต้องจัดการเคลียร์เอกสารให้เสร็จก่อนเปิดเทอมด้วยล่ะ มีการส่งอีเมลล์ไปถามทางโน้นโดยตรงหลายครั้งว่าต้องทำอะไรบ้าง เพราะเอาเรื่องมาจัดการเอง..ไม่ได้ผ่านทางผอ.อีกต่อไปแล้ว แอบเสียดายนิดๆแหะ ชิส์..
ถึงผมจะไม่ชอบวิธีการทำงานของรัฐบาลนั่นไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบโรงเรียนนี้หรอกนะครับ โดยรวมแล้วระบบการเรียนการสอนที่นี่มันดีมาก และอีกอย่าง..โรงเรียนนี้ไม่ได้มีรัฐบาลคอยอุ้มด้วย เลยไม่ส่งผลกระทบโดยตรง (ยกเว้นผม..ที่เป็นเด็กนักเรียนทุนนะ ถูกดีดออกง่ายมากเลยละ...)
หลายวันมานี้สีครามไม่ค่อยอยู่หอ เห็นว่ามีธุระกับทางบ้านแทบทุกวัน (ยกเว้นวันที่ไปทำพาสพอร์ตนะ มันไปเป็นเพื่อน) กลับมาก็ค่ำๆดึกๆแล้ว คืนนี้ก็คงเหมือนกัน...
วันนี้ผมเอาเอกสารไปส่งทางไปรษณีย์ครับ กลับถึงหอในตอนหัวค่ำ
"หืม? อ้าว! กลับมาแล้วหรอกหรอ"
แต่กลายเป็นว่าร่างสูงโปร่งกระโดดขึ้นไปนอนอืดอยู่บนเตียงเรียบร้อย พลิกตัวมายิ้มหวานให้ผมหน่อยนึงด้วย
"ถอดสูทออกมาก่อน!! ยับหมดแล้ว!!"
ไม่ต้องรอให้มันมาอ้อนหรอกครับ ผมกระโจนขึ้นเตียงกระชากเสื้อสูทสีเทาเข้มออกจากไหล่กว้างทีเดียวอยู่ แล้วเดินไปแขวนไว้กับราวข้างตู้เสื้อผ้า
"ทานไรมายัง? ไม่ได้ซื้อมาเผื่ออ่ะ..แบ่งกันทานละกัน"
"อืมมมม หิวจัง.."
ผมหันไปมองหน้าไอ้คนหิวข้าว มันกำลังนอนตีพุงสบายใจเฉิบซะจนน่าหมั่นไส้
"โอเคๆ งั้นออกไปหาไรกินข้างนอกมั้ย?"
"ไม่เอา..."
"…งั้นเอาข้าวมันไก่นะ เดี๋ยวลงไปซื้อให้"
"ไม่อาววว"
"……แล้วจะเอาอะไร?"
ผมละนึกขำ ดูมันอ้อนสิ..จะโกรธก็โกรธไม่ลงว่ะครับ..
"…เอากานดา..."
ผลัวะ!!
ถ้ารอช้าก็ไม่ใช่ผมแล้วละ เลยคว้าหมอนใบโตฟาดป้าบกลางหน้าหล่อๆของแม่ง พร้อมประโยคคาดโทษหนักพร้อมหน้าร้อนผะผ่าว
"เล่นของสูง!! เดี๊ยะๆ! จะโดนมากกว่านี้..."
"..? หมายความว่าวันนี้คนดีจะ 'อยู่ข้างบน' หรอ?"
ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ!!
"ไอ้-หื่น-กาม!!"
"ฮ่าๆ ครั้งนี้ไม่ได้ล้อเล่นนะ..พูดจริงๆ....ขยับเองคงไม่ไหว...เหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ...."
..เหนื่อยบ้านพ่องยังมีแรงเอาคนอื่นเรอะไอ้แสรดดด..
"งั้นก็อาบน้ำนอนไปปะ"
"…อืมมม~ อาบน้ำให้หน่อยนะ~"
"อย่ามาล้อเล่น"
"ไม่ได้ล้อเล่น เง้อออ เหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้วเนี่ย..."
ผมเม้มปาก คิดผิดจริงๆที่เผลอสบดวงตาหวานๆคู่นั้นเข้าให้..หนำซ้ำยังเสือกต้องมนต์อย่างจัง..
เลยทำได้แค่ชี้นิ้วไปที่ประตูห้องน้ำ พูดเสียงเบา
"…..ไปถอดเสื้อรอ เดี๋ยวตามเข้าไป...…"
เท่านั้นแหละกุลีกุจอเข้าไปเหมือนแผนการณ์ทุกอย่างสำเร็จผล..
แต่ให้ตาย..
นี่กูเสียเปรียบอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย...!!!!!!
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
….บอกได้มั้ยว่า 'เหงา'…
สีครามหลับไปแล้ว..มีแต่ผมที่ยังไม่หลับ..
กับหนังสือเล่มหนึ่งที่วางแผ่อยู่ตรงหน้า โคมไฟสีส้มที่หัวเตียงส่องให้เห็นtextภาษาต่างชาติเรียงเป็นพรืดกับpost itโน้ตแปะตามจุดต่างๆของหน้ากระดาษ..
..เริ่มทำแบบฝึกหัดซะทีดีกว่ามั้ง..
ผมเลื่อนตัวไปหยิบหนังสืออีกเล่มที่หัวเตียง นึกตั้งคำถามคร่าวๆในใจพร้อมเขียนอธิบายเป็นภาษาอังกฤษ..ถึงมันจะยาก..แต่ผมก็ต้องทำให้ชิน..
"อืม.."
คนข้างตัวงัวเงียขึ้นมาเฮือกหนึ่งพลางพลิกตัวมากอดผม แขนยาวๆพาดลงกลางบั้นเอวเปลือยเปล่า..ลูบมันเบาๆเหมือนไม่รู้สึกตัว..ผมจั๊กจี้นิดหน่อยเลยหยิกแก้มมันไปทีแก้แค้น
"…สีคราม..."
"…คับ?"
หมอนี่ยังมีหน้าอ้าปากครางรับทั้งเปลือกตายังปิดสนิท จนผมอดขำไม่ได้ แล้วเปลี่ยนกิจกรรมมาเป็นนอนมองหน้ามันแทนที่จะอ่านหนังสือ..
โหยแม่ง..
….หล่อเว้ย......
คนบ้าอะไรวะ..อยากรู้จริงเชียวว่าพ่อแม่มันกินอะไรเป็นอาหาร..
ผมนึกภาพคุณสักรินทร์เทียบกับสีครามขึ้นมาในหัว ทั้งสองมีลักษณะที่คล้ายคลึงกันนัก..โครงหน้า สันจมูก รูปร่างสูงโปร่ง...แต่กลีบปากหยัก ดวงตาสวยๆ คิ้วเรียวโก่ง กับสีผิวนี่ท่าจะได้มาจากแม่ล้วนๆ..สรุปแล้วคือมันก็เป็นแค่บทสรุปทางพันธุกรรมที่ลงตัวได้อย่างน่าประหลาดเท่านั้นแหละ..
..และผมคงไม่แปลกใจเลย..ถ้าก่อนหน้านี้คนอย่างมันจะมีผู้หญิงติดสักสิบยี่สิบคน หรือหลังจากนี้จะมีกิ๊กกั๊กอะไรเยอะแยะมากมาย..
แต่ถึงอย่างนั้น..ผมก็ไม่แปลกใจเลย..ถ้าหากว่าหมอนี่จะไม่มีชู้เลยสักคน..
…..
เอาความมั่นใจตรงนั้นมาจากไหนวะ...
ผมสั่นศีรษะไล่ความคิดพิลึกพิลั่นนั่นออกไป ตัดสินใจปิดหนังสือฉับ! อยู่ดีกกว่านี้ความคิดบ้าๆได้โผล่ออกมาอีกแน่..
ควับ!
"เฮ้ย!!!"
จู่ๆร่างผมก็ถูกฉุดกระชากขึ้นไปบนตัวอีกฝ่ายตอนที่กำลังเอื้อมไปปิดโคมไฟพอดี มือเลยเผลอปัดกองหนังสือร่วงกระจายลงไปบนพื้น 'โครม!'
และ..นึกภาพตามนะครับ..เราสองคนกำลังเปลือยกันอยู่ และผมก็ขึ้นไปนอนคร่อมมันในสภาพเนื้อแนบเนื้อสุดๆ! แถมพอจะอ้าปากด่าแม่ง..ก็เจอคริติคอลแอทแทคอย่างรอยยิ้มพิมพ์ใจแพคคู่กับสกิลยักคิ้วข้างเดียวให้อีก..!!
"สีคราม!"
"อีกรอบนะกานดา จุ๊บ~"
เลื่อนหน้ามากดจมูกลงกับแก้มผม ก่อนจะพลิกตัวพรวดเดียวให้ผมนอนแผ่อยู่ข้างล่าง
"อ-อะไรของมึงเนี่ย!! ปล่อย!!"
..ไม่ใช่อะไร..ก่อนนอนแม่งก็.......ตื่นมากลางดึกแม่งก็ยังจะ............อีก!! เป็นกระต่ายรึไงมึง? ทำวันละ6เวลาน่ะห๊ะ!!!..
ระหว่างที่ผมยังคิดอยู่ว่าจะด่ามันด้วยคำไหนก่อนดีระหว่าง 'ไอ้สัส' กับ 'ไอ้เชรี้ย' ..ปากก็โดนครอบครองซ้ำๆอยู่นั่นจนเผลอหายใจแรง พอรู้ว่าแม่งเอาจริงแน่ๆก็ต้องเลื่อนหน้าหลบ แล้วตะโกนว่า
"โอ้ย! พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าไม่ใช่รึไง?"
"ไป~" มันผิวปากหวือ "เพราะงั้นเลยขอเติมพลังให้เต็มก่อนไง~"
"…..มึง!!!!! อะ…"
กลีบปากหยักกดลงบนซอกคอ ดูดจูบย้ำๆจนขึ้นรอยแดงไปทั่ว
..ถ้าผมจะบอกว่า 'บทรักได้เริ่มต้นอีกครั้ง' มันจะหยาบคายไปมั้ย...
"..เก็บไว้นะกานดา.."
"ฮะ..อะไร….."
สอดมือแกร่งเข้าตระกรองกอดไว้แน่น พร่ำกระซิบที่ริมหู..
"เก็บผมเอาไว้.."
"อ-อืม…กู…รู้…."
"…ทุกที่..."
"…อา...อืม…"
"…..มีผมไปด้วยในทุกๆที่นะ...กานดา..."
ความคิดเห็น