คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : CHAPTER 67 ผลสอบ
"สัสเดียร์!! มานี่ๆๆ!! เร็วๆๆๆ!!!"
ไอ้ตั๊มตะโกนแหกปากออกมาทันทีที่รถBMWสีบลอนด์เงินทะเบียนคุ้นตาแล่นเข้ารั้วโรงเรียน มันกุลีกุจอเดินอ้อมมาขวางให้รถหยุดแล้วกรังก็วิ่งมาเคาะกระจกด้านที่ผมนั่ง
"เหี้ยไรของมึงครับเนี่ย?"
ผมขมวดคิ้วตอนประตูรถถูกบังคับให้เปิดออก หันไปมองหน้าคนข้างๆแม่งก็งุนงงไม่แพ้กัน
"เอาเหอะน่า! ลงมาๆๆ" ตั๊มกับกรังแพคคู่จะกระชากผมลงจากรถ
เลยได้แต่หันไปหาสีครามที่ร้องบอกผมทิ้งช่วงไว้ว่า "จะรออยู่ที่ห้องนะ"
พวกมันกึ่งลากกึ่งถูผมไปที่บอร์ดติดประกาศที่พรั่งพร้อมไปด้วยจำนวนผู้คนมหาศาลแสนแปด ยังดีที่ประกาศเป็นบอร์ดใหญ่ใต้โถงตึกทำให้ระบายผู้คนได้ดี..และตั๊มก็อาศัยเทคนิคปลาไหลลื่นเข้าไปถึงหน้าบอร์ดได้ในเวลาไม่นาน
"เชรี้ยอะไรวะ? เอาผลก่อนค่อยดูก็ได้..ไอ้อันดับเนี่ย.."
..ที่พูดเนี่ยไม่ใช่เพราะผมมั่นใจว่ายังไงก็ได้ทุนร้อยเปอร์หรอกนะครับ..
"ไอ้สัส! มึงดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน"
ผมโดนไอ้กรังจิกหนังหัวให้เงยหน้ามองกระดาษสีขาวสูงชะรูดด้านบน เขียนตัวอักษรยิบๆสีดำเรียงยาวเป็นพรืดดดลงมาจนลายตา...แต่ผมก็ไม่สนใจระดับม.4หรือม.6...แล้วก็ไม่ได้สนใจอันดับล่างๆของม.5ด้วย
ผมขมวดคิ้วจนเป็นปมพร้อมไล่สายตาขึ้นสูงเรื่อยๆจากชื่อไอ้วุ่นในลำดับที่11 และไวน์ในลำดับที่9..ก่อนหน้านั้นก็เป็นชื่อเพื่อนในห้องเด็กทุนซะส่วนมาก..ที่โดนตราหน้าว่าหากตกจากอันดับ40ของทั้งชั้นได้โดนไล่แน่..ไอ้ตั๊มได้ที่37..ผ่านมาได้เฉียดฉิวทีเดียว....
…ก่อนที่จะตะลึงค้างกับผลอยู่เกือบๆนาที..
"เห็นมั้ยห่า! กูเห็นตอนแรกกูก็อึ้ง!!"
เสียงตั๊มลอยเข้าหูมาแบบงงๆ
"..กูงงตรงที่ว่า..ไอ้ล่ากับไอ้บูมมันเรียนตก..หรือมึงเก่งขึ้นกันแน่ว่ะ!!"
1. นายอักษร อัครมณฑา 1198
2. นายกานดา กาลโพธิ์ 1197
3. นายลัษศรุต วิลัษณะ 1193
4. นายบุญมี เตชะมงคลาภิวัตถ์ 1191
5. น.ส.สิณสุภา มณีเย็น 1159
6. ……………………..
…สัสหมี่....
"แปปนึง..กูยังงงๆอยู่.."
ผมรู้สึกได้เลยว่าหัวใจตัวเองเต้นถี่และแรงมาก ขอบตาก็ร้อนๆเหมือนจะร้องไห้ อารมณ์ความรู้สึกหลายๆแบบหลั่งไหลทะลักผ่านตัวผม..และลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนจะแปรเปลี่ยนจากความตื้นตันเป็นความแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน...
"นี่หมายความว่า...."
"โหย! ไอ้โง่!!" จิ๊บมันเดินมาจากไหนไม่รู้ตบหัวผมฉาด! "นี่ก็หมายถึงมึงได้ที่หนึ่งห้องเรายังไงวะ!!"
"แล้วไอ้ล่าล่ะ!? ไอ้ล่า........"
"มันก็ได้ที่2..พวกมึงสามคนก็ยังได้ทุนร้อยเปอร์กันอยู่.....ดีที่ทิ้งห่างกับที่4ดิ........พวกมึงไม่ใช่มนุษย์แล้วววว!!!!!"
"เดียร์ๆ!!!"
เสียงไอ้บูมจากด้านหลัง..มันวิ่งทั่กๆมาพร้อมกระเป๋าใบโตก่อนจะถลาเข้ามากอดผม
"เจ๋งว่ะไอ้สัส! ตีตื้นอักษรแค่คะแนนเดียวเองโว้ย!!"
"เฮ้ยพวกเรา!! แบกไอ้เดียร์ขึ้นห้อง"
"สัส!! เล่นเหี้ยอะไรวะเนี่ย...!! เดี๋ยวๆ…สีครามละ?"
ก่อนที่ผมจะทันได้ถามอะไรจบ พวกมันก็รวมกองทัพห้องเด็กทุนขึ้นยกตัวผมจนลอยแล้วแบกออกใต้โถงตึก..ไอ้อุ้มๆอย่างเดียวเนี่ยไม่ว่าครับ...แม่งมีโยนๆด้วยอ่ะ!! ตอนขึ้นบันไดนะเกือบตายยยย...!!!!!!
"สีครามได้ที่10 หลังกูไง" ไวน์ว่า มันไม่ได้แบกผมหรอก..แค่เดินตามน่ะ "ธรรมดามันก็เรียนให้เก่งเพื่อให้อยู่ในสายตามึงอยู่แล้ว..พอเป็นแฟนกันก็เลยทิ้งการเรียนแม่งเลย....ฮาดีว่ะ!"
กว่าจะถึงห้องเรียนก็มีผมคนเดียวเนี่ยแหละที่เหงื่อตก เพราะพวกมันฝากฝังกันอีกทอดว่าเทอมหน้าเอาชนะอักษร(ห้องเด็กเส้น..ที่เสือกเรียนเก่งโคตรๆ) ให้ได้...แต่แหม..พูดยังกับว่ามันทำได้ง่ายงั้นแหละว้อย!
เสร็จสรรพพวกมันก็จะพากันไปกินเลี้ยงฉลองที่ไหนสักแห่งหลังได้รับผลสอบ แต่อาจารย์ที่ปรึกษาห้องเราก็ยังไม่มาสักทีเนี่ยสิ...
"อ่าว? ยังไม่เสร็จอีกหรอ?"
สีครามเปิดประตูเข้ามาถาม ให้พวกแม่งส่งเสียงผิวปากกันเกลียวกลาว
"..'จารย์ยังไม่มาอ่ะ..ได้แล้วหรอ?"
ผมถามพร้อมยื่นมือไปรับผลสอบมันมาดูเล่นบ้าง..ไอ้เชรี้ยนี้ได้ที่1วิชาอังกฤษครับ..น่าจะเท่ากับไอ้ไวน์..ส่วนที่เหลือก็ลดหลั่นกันไปตามธรรมชาติ ผมไม่ว่าอะไรมันหรอก..คือได้เท่านี้ก็เก่งมากพอแล้วล่ะ (…พวกผมมันเว่อร์เกินไปเองจริงๆสินะ...)
"เห็นผลสอบแล้วนะครับ ผมว่าแล้วว่าคุณกานดาต้องทำได้!"
ลาล่าว่า
"..มึงไปไหนมาวะ? ไม่เห็นตั้งแต่เช้า..?"
"พี่วิตื่นสายน่ะสิครับ! บอกเองแท้ๆว่าจะมาส่งผมตอนเช้า! แล้วอาจารย์....."
"ยังไม่เห็นเลย..จะสิบโมงแล้วนะ"
แต่การที่อาจารย์ที่ปรึกษายังไม่เข้ามานั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกผมกังวลหรืออะไรหรอกครับ..ห้องไอ้กลอนก็เสร็จแล้ว..ห้องไอ้เอ็กซ์ก็เสร็จแล้ว...ห้องไอ้เท่าฟ้าก็เสร็จแล้วแต่ต้องรีบกลับไปเตรียมสตูดิโออะไรสักอย่าง.......
จนกระทั่งสิบโมงครึ่งนั่นแหละพวกเราเลยเริ่มสงสัยกัน...
"มีอะไรป่าววะ? แพมโทรหาจารย์ดิ"
"กูโทรอยู่ จารย์ปิดเครื่องว่ะ.."
"กูจะท็อปเลขมั้ยเนี่ย....กูอยากไปสิงคโปร์....." บูมบ่นน้ำเสียงทีเล่นทีจริง..มันยังฝังใจที่เดิมพันกับผอ.เรื่องนี้อยู่เป็นแน่..
"…กูไม่ได้ไปแน่ๆ..เที่ยวเผื่อกูด้วย...." ตั๊มส่งเสียงกระซิกๆบ้าง
"อย่างกูจะได้ไปปะวะ?" กรังหันมาถามผม..มันได้ที่24...ก็มีโอกาส....ส่วนผม ลาล่า ไวน์..ได้ไปแน่นอน (หัวเราะลั่น)
แอดดดดดด
เวลาสิบโมงสี่สิบอาจารย์ถึงจะเปิดประตูเข้ามาพร้อมกันทั้งสองท่าน (คืออาจารย์ผู้หญิงท่านนึง กับอาจารย์ต่างชาติท่านนึง) ใบหน้าแกดูไม่ได้ซีเรียสอะไรนักติดจะปลื้มปิติกันด้วยซ้ำ
พวกเรารีบกุลีกุจอกันนั่งที่ ส่วนห้องอื่นที่มานั่งตากแอร์ต้องไปนั่งพื้นหลังห้องรอก่อน
"..แจกก่อนล่ะกัน เรื่องอื่นค่อยพูด" จารย์แกพูดด้วยเสียงเล็กๆแล้วถือเอกสารสีขาวไปวางไว้บนโต๊ะครูหน้าชั้นเรียน "…ตามเลขที่นะคะ..กังหัน"
"ครับ!"
"กานดา.."
"ครับ!"
"ฮริ้วววววววววววววววววว~~~~"
..พวกมึงจะโห่กันทำเพรื่ออออ!?!...
ผมหันไปชูนิ้วกลางให้พวกมันแล้วหันมารับผลสอบจากมืออาจารย์..ท่านก็ยิ้มๆแสดงความยินดี ส่วนมิสเตอร์ฟรานซิสแสดงความดีใจกับผมด้วยฝ่ามือและคำพูดสั้นๆ ก่อนที่ผมจะกลับไปนั่งที่
"ประภวิชญ์"
"ครับ!!"
"เฉียดฉิวเลยนะไอ้หนุ่ม.."
คำพูดนั่นทำเอาไอ้ตั๊มยิ้มแหยแล้วสะดีดสะดิ้งเสียใจสักทีสองที เรียกเสียงเฮฮากันไป
"กูได้ไปสิงคโปร์!!"
บูมหัวเราะลั่นอยู่หลังห้องพลางชี้นิ้วไปบนเลขอันดับหลังคะแนนคณิตศาสตร์ของตัวเอง
"..กูแพ้คณิตมึง3คะแนน..ห่าน!" ผมว่า
"มันคนละระดับกันว้อยย"
"มึงชนะชีวะกู..กูเกลียดมึงงงงง" ไวน์เอาบ้างแล้วแลบลิ้นใส่ผม
"…คะแนนเดียวเหอะ!"
"ไอ้ล่า! มึงเป็นไงมั่ง"
"ตามคาดฮะ" มันยิ้มแป้นแล้นตอบ แล้วยื่นใบผลสอบมาเปรียบเทียบ
"เดี๋ยวกูจะเอาใบไปร็อกซ์ ใครเอามั่ง?"
แพมยกมือถาม
"กูเอาด้วยๆ!!"
ผมกับไอ้บูมรีบแจ้นไปเสนอ เนื่องจากอยู่บ้านนอกกัน..ต้องส่งสำเนาให้ทางบ้านดูกันเองน่ะครับ ขี้เกียจมานั่งบอกผ่านโทรศัพท์..เดี๋ยวจะหาว่าโม้...
ท็อปสังคมก็ยังเป็นแพมเหมือนเดิม..ไอ้จิ๊บเลยเคืองมากเพราะมันแพ้แพมไป2คะแนน ส่วนไทยก็ต้องยกให้วุ่น ที่เหลือก็จะกระจายๆกันออกไป..พอมานึกๆดูแล้ว..กลุ่มผมมันรวมพวกหัวกะทิอันดับต้นๆไว้เลยนี่หว่า..
ทีแรกผมโกรธตัวเองครับที่ชิงดีชิงเด่นกับไอ้บูมไอ้ล่า..เข้าใจว่าสภาพสังคมในการเรียนที่นี่คือแข่งกันเรียน..แข่งกันทำคะแนน..แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดีที่เอาชนะพวกมันได้ ดีใจน่ะมันดีใจ..แต่ถ้าเราขึ้นแซงมาแล้วมีคนต้องตกอันดับไปผมก็ดีใจไม่ออกละ..แต่พอเห็นพวกมันแสดงความยินดีกับผมโดยไม่คิดอะไรแบบนั้นทำให้ผมพูดคำว่า 'ขอโทษ' ไม่ออก..
…พวกมันคงจะหาว่าผมบ้าแน่ๆที่คิดแบบนี้...
"กานดา"
ทันใดนั้น..เสียงอาจารย์ก็ดังขัดความสนุกสนานขึ้นด้วยประโยคที่ว่า...
"..ตามครูไปห้องผอ.หน่อยนะคะ"
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
…ตอนนี้ผมรู้สึกสับสนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...
……มันเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว..จนเพื่อนต้องแห่กันมาส่งถึงหน้าห้อง...
ด้วยกลัวว่าจะมีอะไร 'ร้ายแรง' เกิดขึ้น...
พอผมไปถึง..ผอ.ก็นั่งรออยู่พร้อมกับผู้ชายต่างชาติอีกคนหนึ่ง..เขาหันมายิ้มให้ผมแล้วผายมือให้ผมนั่งลง
ส่วนอาจารย์ที่ปรึกษาก็ยืนอยู่ข้างโต๊ะทั้งสองท่าน..
"..ครูขอแสดงความยินดีด้วยนะ กานดา"
ผอ.เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
"ครับ..ขอบคุณครับ เอ่อ…"
"ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรซีเรียส" ท่านยังพูดต่อด้วยรอยยิ้มสุภาพ "ท่านนี้คือคุณตะวัน..แต่เค้าพูดภาษาไทยไม่ได้นะ"
"อะ..hi.." ผมก็ยังทักทายเขาเรียบๆต่อไป..ฝรั่งตาน้ำข้าวคนนั้นพยักหน้าให้ผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง..และท่าทางเป็นกันเอง..
"เป็นยังไงบ้าง? ปิดเทอม?"
"ฮะ?..ก็..เรื่อยๆ ผมเพิ่งกลับเชียงใหม่เมื่อต้นเดือนน่ะฮะ ถึงนี่เมื่อวาน.."
"แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ล่ะ?"
"…ท่านสบายดีฮะ"
"อือหึ" ผอ.เปิดลิ้นชักโต๊ะของตัวเอง เพื่อยื่นเอกสารในซองสีน้ำตาลฉบับหนึ่งให้กับผม "..ขอเข้าเรื่องเลยละกันนะ กานดา..ขอบคุณมากครับอาจารย์สุพัตนี มิสเตอร์ฟรานซิส"
อาจารย์ที่ปรึกษาของผมทั้งสองท่านโค้งให้อย่างสุภาพ แล้วเดินออกจากห้อง
ผมมองตามอาจารย์ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก..อยากให้ท่านอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนผมเสียหน่อยซะมากกว่า..
"….Scholarship?"
ตัวอักษรตัวใหญ่ด้านบนของเอกสารเป็นชื่อทุนการศึกษา และเรียงด้วยภาษาอังกฤษยาวเป็นพรืดจนมองแล้วเกือบปวดตา..
"มิสเตอร์ตะวันเค้าแนะนำทุนนี้มาให้เธอ"
"ครับ?"
"ได้ยินมาว่าเธอสนใจเรื่องBioe"
คำพูดของเขาทำเอาผมสะดุ้งวูบนิดหน่อย ก่อนจะเหลือบมองบุรุษที่สามที่ยักคิ้วให้ผมตรงนั้น
…หรือว่า...
"…มิสเตอร์…ซันเดย์..."
ผมพึมพำคำพูดนั้นในลำคอ ผู้อำนวยการเลิกคิ้ว ก่อนจะแสดงท่าทีไม่ใส่ใจต่อคำพูดนั้นอย่างเห็นได้ชัด
"ครูรู้ว่าเธอคงจะตัดสินใจลำบาก..นี่เป็นทุนของวิทยาลัยOHSU..ถ้าเธอสนใจ..."
"แต่ผมเพิ่งม.5..!!"
คนฟังกระตุกยิ้มบาง "นั่นแหละ..เราจะมาพูดถึงเรื่องนี้กันในตอนนี้ไง....สอบเทียบของที่โน่นจะยากและลำบากมาก..แต่ครูเชื่อว่าถ้าเป็นเธอคงพอทำได้"
"..ผู้อำนวยการ……"
"ขอพูดตรงๆนะ..การไปจากประเทศนี้สักระยะจะเป็นผลดีกับเธอมากกว่า"
..นั่น..ทำให้ผมรู้ว่าเขาต้องการจะพูดเรื่องอะไร..
"..ไม่ใช่ปีหน้า..ไม่ใช่2-3ปี..แต่ต้องเป็นปีนี้..แค่ปีเดียว ไม่ไหวก็กลับมา"
"ผม…."
"ครูให้เวลาเธอไปปรึกษาพ่อแม่..แล้วก็จะให้เบอร์ครูไว้ด้วยเผื่อโทรถาม.." แกหยิบนามบัตรออกมาจากกองให้ผมใบหนึ่ง "คงไม่มีอะไรต้องคิดมากแล้วละ.."
"..you have only two ways…"
"…die or not…"
ความคิดเห็น