คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #64 : CHAPTER 63 ผีถ้วยแก้ว
"ฝนตก!! ฝนตก!!"
"..ฝน!! ฝน!!"
"เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกพวกมึงอ่ะ!!"
ผมตะโกนร้องบอกออกไปเมื่อเห็นว่าจิ๊บกับตั๊มนำทัพลงไปกระโดดเล่นน้ำฝนกันเต็มที่ ไอ้ตะพาบกับตะเภา(หมา)ก็ลงไปละเลงโคลนกับพวกแม่งด้วย.....เดี๊ยะๆ..เลอะมากจะไม่ให้เข้าบ้านทั้งคนทั้งหมา..!!
"หนึ่ง…สอง...."
ไวน์กับเอ็กซ์เดินมาขนาบข้างผมพร้อมนับเป็นจังหวะ ก่อนจะจ้วงสองแขนผมล็อคแล้ว...
"ซั่ม!!!"
..กระโดดออกนอกบ้าน........
"สัส..!! ไม่อ๊าววว กูไม่เล่นน้ำฝน...!!!"
ผมตะเบ็งสุดเสียงแล้วดิ้นรนเกือบเป็นเกือบตาย สองเท้าเปล่าสัมผัสพื้นหญ้าแฉะๆ เวลาขืนตัวเศษดินเปียกๆก็จะกระเด็นขึ้นมาโดนตาตุ่ม
"เหี้ย! เล่นไปเป็นเด็กๆ!!"
พวกมันกึ่งวิ่งกึ่งลากผมไปตรงคูน้ำครับ เสร็จสรรพก็จัดแจงหิ้วแขนหิ้วขาคนละข้าง...แล้ว...
ตู๊ม!!
…เหมือนล้างแค้น....
"สัส!!!!"
..แทนที่จะเปียกแค่เพราะฝน..!! นี่เสือกเปียกไปถึงในต่อไหนเพราะคูน้ำ...!!!
ไอ้บูมกับไอ้กรังยืนกางร่มหัวเราะกันอยู่บะสะพานไม้ แล้วถ่ายรูปแชะๆๆกันอย่างสะใจที่เห็นผมโดนรุมรังแก!
..ขนาดสีครามที่ลุยน้ำเข้ามาช่วยพยุงผมยังหัวเราะท้องแข็งเลยครับ!
ผมมองมันตาเขียวปั๊ด "หัวเราะเหี้ยไรอีก!"
"ฮะๆ เปล่านะ..."
เขาว่าแล้วสอดแขนเข้าใต้axillaryเพื่อดึงตัวผมขึ้นจากน้ำ ผมทิ้งน้ำหนักตัวเกือบทั้งหมดลงกับแขนมัน...พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าหน้าเราใกล้กันมาก..
…..ใกล้จนเราทั้งคู่เผลอนิ่งอยู่นาน.....
..ก่อนผมจะเป็นฝ่ายหลบดวงตาคู่สวยนั้นก่อน..
โชคยังดีที่เพื่อนๆหันเหความสนใจไปทางกลอนกับไวน์ที่กำลังเล่นสาดโคลนใส่เอ็กซ์ โดยให้เหตุผลว่าการนอนอาบโคลนอาจจะเป็นธรรมชาติกับสปีชี่ส์ของมัน (ควายนั่นเอง..) ไอ้เอ็กซ์งี้เดือดขนาดจับไอ้กลอนโยนลงน้ำ....ส่วนเมียมันน่ะหรอ.....แกล้งโดยการขู่ว่าจะปล้ำแทน...
ผมไม่รู้ว่าสีครามทำหน้าแบบไหนตอนนี้..เพราะฝนตกติดจะหนักเลยเงยหน้าไม่ขึ้น..คือเอาจริงๆผมก็ไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไหร่หรอก...
'..พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย..'
ผมกับเขามองหน้ากัน..รู้สึกได้เลยว่าเลือดจากหน้าไหลลงไปกองรอบหัวใจที่เต้นถี่หมด..
สีครามรีบหันไปอ้าปากจะเป็นฝ่ายพูดกับพ่อเอง....
'..อ่าวพ่อ! ป่านนี้แล้วยังไม่ไปดูกุหลาบอีก...เดี๋ยวก็โดนฝนกิ่งหักหมดหรอก..!'
แม่กับน้านงค์ถือข้าวของพะรุงพะรังตอนลงจากมอเตอร์ไซค์ แล้วเดินตึกๆขึ้นชานบ้านมา ผมมองแม่แบบอึ้งๆ..ส่วนสีครามก็เปลี่ยนมาช่วยแม่ถือของแทน
พ่อสบตากับแม่นิ่ง..แต่แม่เลิกคิ้ว..แล้วหันมามองพวกผม
สีหน้าของแม่เปลี่ยนไปนิดหน่อย ก่อนจะรีบพูดตัดบท
'เอ้า! เข้าบ้านๆ..ไปปลุกเด็กๆลงมากินสิ! แม่ซื้อก๋วยจั๊บมาด้วยนะ...'
…ผมว่าแม่รู้มาตั้งนานแล้ว...
ส่วนพ่อน่ะผมไม่แน่ใจครับ...
และเรื่องบางเรื่องมันก็หนักเกินกว่าที่ครอบครัวจะรับไหว...ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไง...ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้เหมือนกันนี่หว่า..
ผมน่ะ..ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นนอกจากสีคราม..คงไม่มีทางหวั่นไหวแน่ๆ...
……..แต่ผมจะพูดกับพ่อยังไง...
………….ผมไม่มีความกล้าพอที่จะพูดออกไปตรงๆแบบนั้นนี่...
..สุดท้ายก็ต้องให้เขาคอยปกป้องตลอด..ทั้งที่เป็นเรื่องของตัวเอง..
ผมเดินเซเหมือนคนไม่มีแรง..ยิ่งคิดยิ่งหนักอยู่ในอก...แถมยังปวดขาหนึบๆอีก...ให้ตาย...วันนี้มันวันซวยอะไรเนี่ย.....
ก่อนที่ผมจะทันได้ฟุ้งเฟ้ออะไรต่อไป สีครามก็เดินเข้ามาหาจากด้านหลัง สอดประสานมือของเราไว้ด้วยกันทั้งสองข้าง..แล้วซุกหน้าลงกับศีรษะของผม
"…ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"
"…….อื้อ……"
"เราต้องผ่านมันไปให้ได้..."
"…..ต้องบอกพ่อ...."
"ให้ผมบอกให้มั้ย?"
"………..บอกเองน่าจะดีกว่า...."
"ครับ ตามนั้น...."
"สีคราม.."
ผมบีบมือมันแน่นขึ้น แล้วปล่อยให้ความคิดทุกอย่างไหลไปกับสายฝน
บางที..ที่ฝนตก...คงเป็นเพราะฟ้าอยากช่วยให้ผมผ่อนคลายก็ได้....
"จะรักกานดา.."
เขาพูดกับผม..ด้วยคำที่เขาเคยพูดไปแล้วครั้งหนึ่ง..
"….จะรักตลอดไป.."
"…กู…….."
ตู๊ม!!!!!
"อย่ามัวแต่มาสวีทกันสองคนดิ๊!! ลงน้ำ!!!"
ไม่รู้ไอ้กลอนไปหยิบถังน้ำมาจากไหนตักจ้วงสาดใส่พวกผมทันที! เล่นเอาแทบจะล้มลงน้ำไปอีกรอบ
ผมชักเคืองจริงๆจังๆเลยวิ่งไปเอาถังหิ้วเล็กๆมาบ้าง แล้วตักสาดใส่พวกแม่งโครมๆ..ไอ้กลอนหัวเราะลั่นตอนวิ่งไปหลบหลังไอ้เอ็กซ์.....ส่วนไอ้ดำนั่นตัวดีเลย.....มันเตะขาทีน้ำกระจายกระเด็นไปสามทิศแปดทิศ เข้าตาบ้างเข้าปากบ้าง...ถุยทิ้งแทบไม่ทัน...!
"เชรี้ยเอ้ย!!!"
ผมยกแขนขึ้นปิดหน้าปิดตา หันไปเห็นไอ้สีครามหัวเราะเฮฮาแล้วเดินขึ้นสะพานไปถือร่มแทนไอ้บูม...ที่กระโดดลงมาทั้งอย่างงั้น!
"กูมาช่วยแล้วสัสเดียร์!"
"เจ๋งมากไอ้เกลอ! ลุยว้อย!!!!"
ว่าแล้วสงกรานต์ผิดฤดูก็เกิดขึ้นอย่างเสียมิได้
เราสาดน้ำใส่กันแบบเอาเป็นเอาตาย พวกไม่มีถังก็ใช้มือวักเอา..ไอ้จิ๊บว่ามันคงปวดแขนแน่ๆหลังจบงานนี้....แต่แม่งวิดเอาๆชนะถังผมอีก =*=
….จนกระทั่งแม่วิ่งออกมาตะโกนดุจากเรือนเล็กนั่นแหละพวกผมถึงยอมเลิก...หนำซ้ำยังโดนเผ่นกบาลไปคนละทีแบบไม่เกรงใจว่าลูกเต้าเหล่าใคร...แม่ก็อย่างงี้แหละครับ....(ไอ้กรังที่ไม่ได้เล่นยังโดน..ข้อหาไม่เตือนเพื่อน...กร๊ากกกกกก)
หลังจากอาบน้ำอาบท่าล้างโคลนกันอีกรอบเสร็จ..ไฟก็ดับพอดีครับ -_-'' แม่บอกว่าฝนแบบนี่ท่าจะตกนาน...พ่อก็ติดอยู่ในเรือนสวน ออกมาไม่ได้อีก
ป้าน้อยต้มมะระยัดไส้ให้พวกผมกินคนละถ้วย แล้วก็โดนบังคับให้ทานยากันไข้ไว้ก่อนเลยด้วย..เราก็ถือกันมานั่งๆนอนๆกันตรงลานนั่งเล่นหน้าบ้าน เปิดประตูไว้ให้ลมพัดวีเย็นดี..ส่วนน้องนาเดียลูกป้าน้อยนอนกลางวันอยู่ในบ้าน
แม่บอกว่าจะไปดูกล้วยไม้สักหน่อย ทิ้งบ้านไว้กับพวกผมก่อนแปปนึง..ก็เสร็จโจรล่ะ!
ฟ้ามืดครึ้มไม่มีแสงอาทิตย์เลยแม้สักนิดทั้งๆที่เพิ่งเลยเวลาเที่ยงมาได้ไม่นาน เสียงฝนตกกระทบขอบหน้าต่างดังจั๊กๆๆๆ เราจุดเทียนกันตามที่ต่างๆเพื่อให้บ้านสว่างมากขึ้น..
"แม่ง โรแมนติกว่ะ..ว่าป่ะ?" จิ๊บเริ่มตอนที่หยอดน้ำตาเทียนกลางวงที่เรานั่ง
"ถ้าเป็นคนอื่นพูดคงดูดีอ่ะ แต่พอมึงพูดแล้วแม่งไม่เข้ากับหน้า"
ผลัวะ!
ตั๊มเลยโดนเสยไปตามระเบียบละครับ..
"เดียร์!! เดียร์!!"
กรังตะโกนเรียกผมจากบนตัวบ้าน..เสียงดังจนพวกเราสะดุ้งด้วยกันทั้งกลุ่ม
"เชรี้ยอะไรครับไอ้คุณกังหัน!?"
ไม่นานร่างไอ้กรังในชุดเสื้อกล้ามตัวโตกับเกงบอลก็ลงมาถึงชั้นล่าง พร้อมหอบอะไรบางอย่างติดมือมาด้วย
มันทำท่าทางตื่นตาตื่นใจสุดๆตอนวางให้ผมดู
"ของมึงป่ะสัส? วันนี้ว่าง..เล่นกันเหอะ!"
ผมมองไอ้สิ่งที่มันลงทุนยกมานั่นแบบอึ้งๆ
…มันคือ...กระดานหนังควายครับ....
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ทุกคนมองหน้ากันด้วยท่าทีเห็นด้วยกับข้อเสนอนั้นสุดๆ ส่วนผมน่ะยิ้มเจื่อน...แล้วว่า
"..นี่มันอยู่ตั้งแต่รุ่นทวดกูเลยอ่ะ กูเองกูยังไม่เคยเล่น.......ว่าแต่.....มึงเจอได้ไงวะ? กูยังจำไม่ได้เลยว่าเก็บไว้ไหน..."
"ตู้หน้าห้องน้ำไง กูเห็นมันแง้มๆอยู่"
"…….สัสหมี่ ไอ้โม้! ตู้นั้นมันล็อคอยู่นะว้อย..!!!..กุญแจพี่มายด์ก็ทำหายไปแล้ว"
"ก็กูหยิบมาจากตรงนั้นจริงนี่หว่า! ไม่เชื่อมึงขึ้นไปดูไปป่ะ"
พอมันยืนกรานแบบนั้นเล่นเอาผมขนลุกซู่ว..แต่พอมองคนรอบตัวก็กลายเป็นว่าตนรู้สึกไปเองคนเดียว..
กระดานหนังควายเก่าๆสีหม่นๆก็ถูกกางกลางวงเสร็จสรรพ ตัวอักษรสีดำสนิทติดแน่นจนไม่เจือจางไปกับกาลเวลาเลยแม้แต่น้อย..หนำซ้ำยังมีพรอพเสริมเป็นแก้วเป๊กสีใสซะด้วย
"ธูปอ่ะธูป!"
"เออๆ" ผมลุกขึ้นวิ่งไปหยิบมาตามคำเรียก "เอากี่ดอก?"
"16"
"ห๊ะ? ตั้งสิบหก?"
"เชื่อกูๆ" กรังยืนยันคำเดิม...แบบหน้าตาไม่น่าเชื่อว่าเล่นไสยศาสตร์ว่ะ..
มันเอาธูปไปปักกระถางดินหน้าบ้าน พร้อมบอกให้เรานั่งล้อมกันเป็นวงนิ่งๆเรียบร้อย หน้าทุกคนแบบ..กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะเล่นกันมากครับ..ส่วนผมน่ะหนาวอยู่คนเดียว...ไม่เคยเล่นนี่หว่าอะไรแบบนี้อ่ะ..
"เหมือนมาเข้าค่ายเลยว่าป่ะ~"
"โหย..เข้าค่ายกูก็ไม่เคยเล่นว่ะ ผีถ้วยแก้วเนี่ย.."
"เดียร์..กูสงสัยอย่าง..."
ผมเลิกคิ้วกับคำถามไอ้กลอน "ว่ามา?"
กลอนมันทำท่าซีเรียส ไฟจากเทียนไขไหววูบบนหน้ามัน..นึกถึงหนังผีครับ รอบด้านมืดสนิท.....มีไฟเป็นดวงๆจุดอยู่น่ะ...
"บ้านนี้เคยมีคนตายป่ะ?"
"เฮ้ย!! ไอ้สัส!!! ถามหาพ่อมึงหรอครับ!!!"
ตั๊มกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัวยกขาข้างหนึ่งก่ายไอ้บูมเตรียมกระโดดนั่งตักแม่งเต็มที่
"มีดิ.." ผมตอบมันด้วยเสียงที่พยายามทำให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ "เยอะด้วย.."
"….แล้วมึงจะบรรยายสรรพคุณทำเตี่ยไรวะ!!"
"เอ้า! กูก็แค่ตอบ.."
"…ใครวะ?"
"แล้วมึงจะถามต่อ...!!!"
ไอ้จิ๊บจัดการเอามืออุดปากไอ้ตั๊ม แล้วว่า "เร็ว กูก็อยากรู้.."
ตั๊มทำหน้าประมาณ..คือมึงจะเล่าเรื่องผีอะไรกันตอนนี่วะ...
"…มึงจะเอาคนไหนล่ะ....?"
"เยอะขนาดนั้นเลยหรอ?"
ผมยักคิ้ว "ก็บ้านนี้อยู่มาหลายสิบปีแล้ว..."
"……แล้วมึงเคยเจอป่ะ?"
"ไม่ แต่พี่มายด์อ่ะโดนบ่อย..รายนั้นแข็งเกิน....เห็นจนชินล่ะ"
ผมพูดจบ ทุกคนเงียบ..เหมือนรอให้ผมเล่าต่อ
..อันที่จริงแล้วผมก็กลัวๆอยู่หรอกครับ..แหม..แต่มันไม่เคยเจออ่ะ แล้วเราก็ไม่เคยล้อเล่นเรื่องแบบนี้ด้วย...เพราะพ่อกับแม่ไม่ชอบ..ส่วนเหตุผลที่ผมไม่ชอบนั่นก็ไม่เคยถามเหมือนกันครับ
……นี่ถ้าจับได้ว่าเอาผีถ้วยแก้วมาเล่น...อาจจะโดนตีตาย..
"บ้านกูมันเป็นสวน" ผมเริ่ม "นอกจากปู่กับย่าแล้วคนงานแก่ๆก็เยอะ...มันก็มีบ้างที่โดนอะไรๆตาย...เช่นจมน้ำในคู ฝนตกหนักๆแล้วโคลนมันลื่นบ้างอะไรบ้าง.."
"คูน้ำ? ที่พวกเราเล่นกันเมื่อเช้าอ่ะนะ?"
"อ่ะเยสสส"
"เชรี้ย..." จิ๊บปล่อยมือจากปากตั๊มแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก...
เปรี้ยงงง!!!!!!
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงร้องดังขึ้นสะท้านพร้อมๆกัน เรียกได้ว่าถ้าหากเป็นบ้านตึกแถวคงจะโดนด่ายับ..แต่เสียงฟ้าร้องในคราต่อมาก็ดังกลบซะมิด ลมพัดเข้ามาจากทางประตูหน้าจนเทียนตรงกลางดับ 'พรึ่บ!'
ผมเห็นเงาคนกระโดดกอดกันจนตัวกลมไปหมด ส่วนผมน่ะสะดุ้งนิดหน่อยเท่านั้น...เรียกได้ว่าเกือบเสียหมาแล้ว -_-''
"มึงทำเชรี้ยอะไรกันอยู่เนี่ย เสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน" ไอ้กรังเดินเข้ามาหยิบเทียนที่ดับแล้วไปต่อใหม่ ท่าทางจะปักธูป16ดอกเรียบร้อย..
"เออ..อันที่จริงมีอีกเรื่องนึง" ผมพูดต่อประหนึ่งนึกขึ้นได้ "..อากูก็ตายที่นี่เหมือนกัน"
พวกมันเงียบ แล้วรีบๆยกมือปัดๆให้ผมหยุดเล่าเรื่อง
ผมจำวันนั้นได้ดีครับ...ฝนตกหนักกว่าวันนี้...เสียงลมโหยหวนผสานกับเสียงฝนเม็ดเป้งตกกระทบหลังคาไม่ได้ทำให้ผมขวัญเสียเท่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พี่มายด์กับผมนอนเล่นกันอยู่ชั้นสอง จนกระทั่งได้ยินเสียงโครมครามโวยวายอะไรจากชั้นล่าง..เราสองคนจึงวิ่งลงมาดู..
ผมเห็นคนที่ผมเคยเห็นแค่ในรูปถ่ายคนนั้นนั่งคุกเข่าอยู่ตรงลานหน้าบ้าน..ผู้ใหญ่ทุกคนรวมไปถึงคุณปู่ที่ตอนนั้นยังมีชีวิตอยู่ยืนอยู่ใกล้ๆบริเวณนั้น...และก็คราบสีแดงที่ไหลซึมจากท้องของ....
เดี๋ยวนะ....จะว่าไป.....นั่นมันเลือดนี่หว่า......
พ่อหันกลับมาตะโกนใส่พวกผมว่าให้ขึ้นไปชั้นสอง ผมกลัวมากเพราะสีหน้าพ่อดูไม่สู้ดีเอาซะเลย แม่ก็ยืนนิ่งที่มักจะทำทุกครั้งที่โกรธและสับสน พี่มายด์ดันผมให้ขึ้นไปเร็วๆ..จากนั้นผมก็ร้องไห้....
……และวันต่อมา......ผมก็ไปงานศพของคนๆนั้น........
คนที่พ่อบอกว่าเป็นอาของผม...
…เอ๊ะ……
ลานกว้างหน้าบ้านที่ผมเห็นเลือดคราวนั้นมันก็...........
"เดียร์!"
เสียงกรังเรียกผมหลุดออกจากภวังค์ ผมจึงรับรู้ได้ว่าทุกคนแตะมือลงหลังแก้วเรียบร้อยแล้ว
ผมยื่นไปแตะบ้าง พวกเรามองตากันอยู่ครู่หนึ่ง
"…ขออัญเชิญดวงวิญญาณที่อยู่ในบริเวณนี้...มาสถิตที่ถ้วยแก้วนี่ด้วยเทอด..."
…คำพูดด้วยเสียงนิ่งๆของไอ้กรัง...ทำให้ทุกอย่างเงียบกริบ...
มันเงียบมากจนผมรู้เลยว่า..เราทั้งหมดต่างกลั้นหายใจ...
"มา..ยังอ่ะ?" วุ่นถามเสียงแหบ
"…ไม่รู้ว่ะ" กรังตอบหน้าอึนๆ
"ถามดิ"
"มึงก็ถามดิ!"
"…ข-ข้าพเจ้า…ขอถามว่า....มีวิญญาณมาแล้วหรือยัง?"
..นิ่ง..
"..หรือว่าจะทำอะไรผิดวะ..."
"…..ไม่รู้ว่ะ......."
โครม!!!!!!!!!!!
"เฮ้ยยยย!!!!!!!!!!"
"อย่าปล่อยมือ! อย่าปล่อยมือ!!"
"กูรู้ กูรู้ววว!!"
ทันทีที่เสียงประตูหน้าบ้านปิดลั่นขนาดนั้นทำเอาพวกเราขวัญผวากันหมด เลยเบียดตัวเข้าหากลางวงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ผมเกยขาด้านหนึ่งขึ้นกับตักสีคราม แล้วแอบเอนตัวพิงไหล่มันนิดหน่อย..กลัวเป็นครับ ไม่ใช่ไม่กลัว..
"ลมน่ะ..ลม.."
"เลื่อนแล้วๆ!"
จิ๊บร้องออกมาอย่างตกใจเรียกให้พวกเรามุ่งความสนใจไปที่แก้วใบเล็ก
..มันเลื่อนครับ..แต่ก็เลื่อนช้ามากๆพอๆกับจังหวะหัวใจของพวกเราทุกคนที่เริ่มเต้นช้าลง..แม่งเกือบหล่นไปกองอยู่ที่ตาตุ่มแล้วละให้ดิ้นตาย
"…ช..ใช…."
"ท่านมาแล้วอ่ะ...." จิ๊บคราง
"..เอาไงต่อ..?"
"..เอ่อ…ท่านเป็นใครมาจากไหนหรอครับ?"
แก้วใบน้อยค่อยๆเลื่อนไปตามตัวอักษร มันช้าจนเราลืมหายใจ...อาจเป็นเพราะท่านหนักนิ้วชี้ทั้งสิบนิ้วนี่อยู่ก็เป็นได้ครับ..
"…เ……."
"…..ม……."
"…….ษ……."
"ชื่อหรอ?"
"…น่าจะใช่.."
"…..ท่านเมษจากไปกี่ปีแล้วครับ?"
"…9…."
"เก้าปีหรอ?"
"นานจังแหะ..."
"…เสียเพราะอะไรหรอครับ?"
พอไอ้บูมถาม พวกเราแทบจะร้องออกมาไม่เป็นภาษา..ถามหา-ปิ๊บ-มึงหรอครับพี่!!!
แก้วใบนั้นแน่นิ่งอยู่กับที่ ก่อนมันจะค่อยๆเคลื่อนช้าๆ...
"…โ…ด…น….ย….ยิ….ง……"
"…ชิบ…เหมือนเข้ามายุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งแล้วว่ะ.." ไวน์กระซิบกับผมเบาๆ
"..อย่าพูดงั้นดิ ไม่มีอะไรหรอกมั้ง..." ผมว่ากลับ "แล้วจะถามอะไรต่อ?"
"…..ขอหวยมั้ย?"
"เกรียนไปป่ะ -*-"
"อย่าฮาดิ นี่เรื่องเครียดนะ"
"เดี๋ยวๆ แก้วขยับแล้ว!"
พวกผมนิ่ง...เหมือนท่านต้องการบอกอะไรพวกเราสัก.....
"….ฮ…..า……"
กึก..
พวกเราเงยหน้าขึ้นมามองหน้ากัน
"หมายความว่าไง?"
"…ท่านเล่นมุขอ่ะป่ะ.....-_-"
"คือท่านกำลังหัวเราะพวกเรานั่นเอง?"
"……เอางี้ดีกว่า..." ไอ้กลอนว่า "…อยากให้ท่านดูให้เดียร์กับสีครามหน่อยครับ...ท่านมีความเห็นอะไรบ้าง?"
ผมมองหน้ามันประมาณ..เออะ..เกี่ยวไรกับพวกกูวะ...
"….เ….."
"……..ก…….."
"………….ย์…….."
ตั๊มกลืนน้ำลาย "ปรุโปร่งจริงๆ.."
"อย่าปล่อยมุข...แก้วเลื่อนอีกแล้ว"
"…..ไ..ม่…เ..ป็..น..ไ..ร…."
อะไรไม่เป็นไร?
"…ต้..อ..ง..ไ..ป..ไ..ด้..ดี..แ..น่..แ…น่…."
ผมหันไปมองสีคราม..มันก็มองผมด้วยความงุนงงเช่นกัน
"…เ…ชื่…อ…..ใ…น…กั…น…แ…ล…ะ…กั…น…"
"…ใครเลื่อนแก้ว?"
ผมถามเสียงนิ่ง..ด้วยสีหน้าที่จริงจังสุดๆ
ทุกคนเงยหน้าขึ้นมามองผม พร้อมๆกับวินาทีที่แก้วหยุดขยับ
"เล่นแบบนี้ไม่ขำ กูถามว่าใครเลื่อนแก้ว!!"
"พวกกูไม่ได้เลื่อน!!"
"…มึงจะบอกกูดีๆมั้ย???"
"สัส!!…ใครมันจะเลื่อนวะ!!"
"..พวกมึงเล่นแบบนี้ไม่ตลกนะเว้ย!"
ผมรู้สึกขอบตามันร้อนๆ..พร้อมอะไรบางอย่างที่ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง..
"มัน…มันไม่ตลก..."
พอผมทำท่าจะดึงแขนออกมาจากแก้วอย่างหมดศรัทธา ไอ้กลอนก็กระตุกแขนผมไว้แน่นไม่ยอมให้ผมดึงออก
"เดียร์! พวกกูสาบาน..ไม่มีใครเลื่อนแก้ว!!"
"กูสาบาน!!" กรังร้องออกมาด้วย
"กูไม่ได้เลื่อน" จิ๊บว่า
"กูก็เปล่า" ไวน์ต่อ
"..กูขี้เกียจเลื่อน" เอ็กซ์ขัด
"มันไม่มีใครเลื่อนจริงๆ เดียร์ เชื่อกู!!"
"หยุด!! แก้วเลื่อนอีกแล้ว!" วุ่นร้องบอกออกมาอย่างตกใจ กลอนปล่อยมือจากแขนผมเพื่อให้แก้วเลื่อนไป..
"…ข…"
"……อ…"
"………โ…."
"…………ท…."
"…………….ษ…….."
น้ำตาผมไหลออกมาแค่สองหยด ทิ้งไว้เพียงคราบเปื้อนเป็นสาย..และไม่มีอะไรต่อจากนั้น..
"…อ…า….ข…อ….โ…ท…ษ…"
ผมเบิกตากว้าง "คุณ….คุณอา?"
"อามึงหรอ?" ไวน์ถามขึ้นทันที ผมส่ายหน้า..ด้วยความหมายที่ว่า 'ไม่รู้'
แก้วเลื่อนอีกครั้งหนึ่ง
"….ฝ..า..ก..บ..อ..ก..พี่..กั..น..ย์..ว่..า..…..อ..า..ข..อ..โ..ท..ษ…."
"…คุณอา!!"
..คุณอาของผมชื่อเมษ..
พ่อเคยบอกผมแค่ครั้งเดียว...เรื่องนี้ผมเองยังเพิ่งนึกขึ้นได้ จะประสาอะไรกับไอ้พวกบ้าที่นั่งล้อมวงนี่อยู่ ชื่อพ่อผมมันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ!!
"…..เรื่องจริงหรอเนี่ย?" วุ่นอุทานออกมาก่อนจะยกมือปิดปาก
"กูไม่รู้..."
"แก้วเลื่อนแล้วๆ!"
"…อ..า..ดี..ใ..จ..ที่..ห..ล…า..น..มี..ค..ว..า..ม..สุ..ข…."
"….พี่..กั..น..ย์..ก็..ค..ง..คิ…ด..เ..ห..มื..อ..น..กั..น……"
"…..เ..พ..ร..า..ะ..งั้..น……….ไ..ม่..เ..ป็..น..ไ..ร…."
"…ไ..ม่..เ..ป็..น..ไ..ร…"
"คุณ..อา…"
ผมพูดเสียงแหบแห้ง..ก่อนจะหมุนหน้าฝังจมูกลงบนแขนสีครามที่ยื่นออกมา..ปล่อยเสียงสะอื้นออกไปให้เบาที่สุด...อย่างที่หยุดไม่ได้....
"เดียร์" ไวน์เรียกผม แต่ผมยังไม่กล้าพอจะหันไปมองมันทั้งที่ร้องไห้อยู่หรอก "..อาเมษบอกว่า....เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับมึงนะ..."
ผมไม่ได้มองแก้ว แต่รู้ว่ามันกำลังขยับอยู่
"….อาถามว่า...แผลที่โดนยิง...ยังเจ็บอยู่มั้ย...?"
ผมส่ายหน้ารัวๆเร็วๆเพื่อบอกเขา ถ้าหากพูดออกมามันคงไม่รู้เรื่อง
"….อารู้ว่ามันเจ็บ...."
ไวน์อ่านให้ผมฟังแทน ได้ยินเสียงจิ๊บกับวุ่นสะอื้นออกมาจากฝั่งตรงข้าม
"…..อยากให้หลานมีชีวิตอยู่ต่อไป....พร้อมกับความสุข......"
…ผมได้เจอคุณอาแค่ครั้งเดียวจริงหรอ...
ทำไมผมถึงร้องไห้ให้กับคนที่ผมแทบไม่รู้จัก ให้กับคนที่ผมไปงานศพโดยไม่รู้เรื่องและไม่มีน้ำตา..
อาจเป็นเพียงเพราะผม..อยากให้ใครสักคนพูดแบบนั้นก็เป็นได้...
"…แ…น…ะ…นำ…ตั…ว….กั…น….ห…น่….อ…ย…."
สีครามยื่นอีกมือมาพยายามเช็ดน้ำตาให้ผม..ผมพยักหน้าให้เขาแล้วหันกลับไปที่กระดานเหมือนเดิม
"เดียร์ครับ...เดียร์"
พอผมเริ่มคนแรก ทุกคนเลยพูดต่อๆกันไป คงเห็นว่าเป็นอาแท้ๆของผมเลยไม่ค่อยกลัวอะไรกันเท่าไหร่แล้วกระมัง
"ท่านอาครับ..หวยงวดหน้า.."
"ถามอะไรของมึงเนี่ย!"
"…ก็ซื้อไว้เผื่อรวย...~"
"….6….3…."
"เอาจริงดิ?"
"แม่นป่ะคะ..งั้นเอางี้.....หนูจะได้แฟนเมื่อไหร่คะ?"
"……ไม่…….."
"อาตอบว่า 'ไม่' ว่ะไอ้จิ๊บ!! กร๊ากกกกก" ไอ้ตั๊มหัวเราะเสียงดัง เลยโดนคนที่มันล้อเบิร์ดกบาลไปทีนึง
"อาอย่าล้อเล่นดิ!"
"…ต..ตั๊…ม…."
"ตั๊ม อาเรียกมึงน่ะ" กรังว่า
"ครับผม~" ตั๊มตอบเสียงใสแล้วก้มตัวลงใกล้กระดานมาขึ้น
"….มึ…ง…."
"…?"
"…..นั่…ง…..ทั….บ……กู…..อ…..ยู่……………………"
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตั๊มแม่งร้องเสียงลั่นแล้วลุกพรวดขึ้นปล่อยมือออกจากแก้วพร้อมๆกับวินาทีที่ไฟทั้งบ้านติดขึ้นมา 'พรึ่บ!'..เผยให้เห็นไอ้ตั๊มที่กระโดดขึ้นไปเต้นแด่วๆอยู่บนเก้าอี้ไม้ยาว หน้าซีดเป็นไก่ต้ม
"เชรี้ยย มึงปล่อยมือทำไมเนี่ย!!!!"
กรังร้องออกมาแบบช็อคๆ
..แก้วสิ้นสุดอยู่ตรงคำว่า 'ออก'…
พวกเราถอนหายใจออกมากันเฮือกใหญ่ราวกับต้องการปล่อยลมหมดกระเพาะ ก่อนจะดึงนิ้วตัวเองออกมาทีละคน..พอไอ้บูมลุกขึ้นเท่านั้นแหละ ตั๊มก็กระโดดขี่หลังมันเป็นปลิงเชียว กอดคอไอ้บูมตัวสั่นซะขนาด...
ผมรีบบอกให้ไอ้กรังเก็บกระดานให้เรียบร้อยก่อนแม่จะมา แล้วเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ..แล้วเดินออกมา...
ผมไม่เคยเชื่อ..แต่ก็ไม่เคยลบหลู่..
ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจริงจังอะไรรึเปล่า..แต่สำหรับผมนะ...
……..ผมได้รับกำลังใจมาแล้วล่ะ... : ]
ความคิดเห็น