ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    *ปฏิบัติการณ์รักร้าย Ver. เจ้าชาย..กับนายตัวแสบ*by ozaka

    ลำดับตอนที่ #64 : CHAPTER 63 ผีถ้วยแก้ว

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.4K
      15
      28 ม.ค. 55


                    "ฝนตก!! ฝนตก!!"

                "..ฝน!! ฝน!!"

     

                    "เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกพวกมึงอ่ะ!!"

                    ผมตะโกนร้องบอกออกไปเมื่อเห็นว่าจิ๊บกับตั๊มนำทัพลงไปกระโดดเล่นน้ำฝนกันเต็มที่  ไอ้ตะพาบกับตะเภา(หมา)ก็ลงไปละเลงโคลนกับพวกแม่งด้วย.....เดี๊ยะๆ..เลอะมากจะไม่ให้เข้าบ้านทั้งคนทั้งหมา..!!

                    "หนึ่ง…สอง...."

                    ไวน์กับเอ็กซ์เดินมาขนาบข้างผมพร้อมนับเป็นจังหวะ  ก่อนจะจ้วงสองแขนผมล็อคแล้ว...

                    "ซั่ม!!!"

     

                    ..กระโดดออกนอกบ้าน........

     

     

                    "สัส..!! ไม่อ๊าววว  กูไม่เล่นน้ำฝน...!!!"

     

                    ผมตะเบ็งสุดเสียงแล้วดิ้นรนเกือบเป็นเกือบตาย  สองเท้าเปล่าสัมผัสพื้นหญ้าแฉะๆ  เวลาขืนตัวเศษดินเปียกๆก็จะกระเด็นขึ้นมาโดนตาตุ่ม

                    "เหี้ย! เล่นไปเป็นเด็กๆ!!"

                    พวกมันกึ่งวิ่งกึ่งลากผมไปตรงคูน้ำครับ  เสร็จสรรพก็จัดแจงหิ้วแขนหิ้วขาคนละข้าง...แล้ว...

     

                    ตู๊ม!!

     

                    เหมือนล้างแค้น....

     

                    "สัส!!!!"

                    ..แทนที่จะเปียกแค่เพราะฝน..!! นี่เสือกเปียกไปถึงในต่อไหนเพราะคูน้ำ...!!!

     

                    ไอ้บูมกับไอ้กรังยืนกางร่มหัวเราะกันอยู่บะสะพานไม้  แล้วถ่ายรูปแชะๆๆกันอย่างสะใจที่เห็นผมโดนรุมรังแก!

                    ..ขนาดสีครามที่ลุยน้ำเข้ามาช่วยพยุงผมยังหัวเราะท้องแข็งเลยครับ!

                    ผมมองมันตาเขียวปั๊ด  "หัวเราะเหี้ยไรอีก!"

                    "ฮะๆ  เปล่านะ..."

                    เขาว่าแล้วสอดแขนเข้าใต้axillaryเพื่อดึงตัวผมขึ้นจากน้ำ  ผมทิ้งน้ำหนักตัวเกือบทั้งหมดลงกับแขนมัน...พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าหน้าเราใกล้กันมาก..

                    …..ใกล้จนเราทั้งคู่เผลอนิ่งอยู่นาน.....

     

                    ..ก่อนผมจะเป็นฝ่ายหลบดวงตาคู่สวยนั้นก่อน..

     

                    โชคยังดีที่เพื่อนๆหันเหความสนใจไปทางกลอนกับไวน์ที่กำลังเล่นสาดโคลนใส่เอ็กซ์  โดยให้เหตุผลว่าการนอนอาบโคลนอาจจะเป็นธรรมชาติกับสปีชี่ส์ของมัน (ควายนั่นเอง..)  ไอ้เอ็กซ์งี้เดือดขนาดจับไอ้กลอนโยนลงน้ำ....ส่วนเมียมันน่ะหรอ.....แกล้งโดยการขู่ว่าจะปล้ำแทน...

                    ผมไม่รู้ว่าสีครามทำหน้าแบบไหนตอนนี้..เพราะฝนตกติดจะหนักเลยเงยหน้าไม่ขึ้น..คือเอาจริงๆผมก็ไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไหร่หรอก...

     

     

     

                    '..พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย..'

     

                    ผมกับเขามองหน้ากัน..รู้สึกได้เลยว่าเลือดจากหน้าไหลลงไปกองรอบหัวใจที่เต้นถี่หมด..

                    สีครามรีบหันไปอ้าปากจะเป็นฝ่ายพูดกับพ่อเอง....

                    '..อ่าวพ่อ! ป่านนี้แล้วยังไม่ไปดูกุหลาบอีก...เดี๋ยวก็โดนฝนกิ่งหักหมดหรอก..!'

                    แม่กับน้านงค์ถือข้าวของพะรุงพะรังตอนลงจากมอเตอร์ไซค์  แล้วเดินตึกๆขึ้นชานบ้านมา  ผมมองแม่แบบอึ้งๆ..ส่วนสีครามก็เปลี่ยนมาช่วยแม่ถือของแทน

                    พ่อสบตากับแม่นิ่ง..แต่แม่เลิกคิ้ว..แล้วหันมามองพวกผม

                    สีหน้าของแม่เปลี่ยนไปนิดหน่อย  ก่อนจะรีบพูดตัดบท

                    'เอ้า! เข้าบ้านๆ..ไปปลุกเด็กๆลงมากินสิ! แม่ซื้อก๋วยจั๊บมาด้วยนะ...'

     

     

     

                    ผมว่าแม่รู้มาตั้งนานแล้ว...

                    ส่วนพ่อน่ะผมไม่แน่ใจครับ...

                    และเรื่องบางเรื่องมันก็หนักเกินกว่าที่ครอบครัวจะรับไหว...ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไง...ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้เหมือนกันนี่หว่า..

                    ผมน่ะ..ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นนอกจากสีคราม..คงไม่มีทางหวั่นไหวแน่ๆ...

                    ……..แต่ผมจะพูดกับพ่อยังไง...

                    ………….ผมไม่มีความกล้าพอที่จะพูดออกไปตรงๆแบบนั้นนี่...

     

                    ..สุดท้ายก็ต้องให้เขาคอยปกป้องตลอด..ทั้งที่เป็นเรื่องของตัวเอง..

     

                    ผมเดินเซเหมือนคนไม่มีแรง..ยิ่งคิดยิ่งหนักอยู่ในอก...แถมยังปวดขาหนึบๆอีก...ให้ตาย...วันนี้มันวันซวยอะไรเนี่ย.....

                    ก่อนที่ผมจะทันได้ฟุ้งเฟ้ออะไรต่อไป  สีครามก็เดินเข้ามาหาจากด้านหลัง  สอดประสานมือของเราไว้ด้วยกันทั้งสองข้าง..แล้วซุกหน้าลงกับศีรษะของผม

                    "…ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

                    "…….อื้อ……"

                    "เราต้องผ่านมันไปให้ได้..."

                    "…..ต้องบอกพ่อ...."

                    "ให้ผมบอกให้มั้ย?"

                    "………..บอกเองน่าจะดีกว่า...."

                    "ครับ  ตามนั้น...."

                    "สีคราม.."

                    ผมบีบมือมันแน่นขึ้น  แล้วปล่อยให้ความคิดทุกอย่างไหลไปกับสายฝน

     

                    บางที..ที่ฝนตก...คงเป็นเพราะฟ้าอยากช่วยให้ผมผ่อนคลายก็ได้....

     

                    "จะรักกานดา.."

                    เขาพูดกับผม..ด้วยคำที่เขาเคยพูดไปแล้วครั้งหนึ่ง..

     

                    "….จะรักตลอดไป.."

     

                    "…กู…….."

     

     

                    ตู๊ม!!!!!

     

     

                    "อย่ามัวแต่มาสวีทกันสองคนดิ๊!! ลงน้ำ!!!"

     

                    ไม่รู้ไอ้กลอนไปหยิบถังน้ำมาจากไหนตักจ้วงสาดใส่พวกผมทันที!  เล่นเอาแทบจะล้มลงน้ำไปอีกรอบ

                    ผมชักเคืองจริงๆจังๆเลยวิ่งไปเอาถังหิ้วเล็กๆมาบ้าง  แล้วตักสาดใส่พวกแม่งโครมๆ..ไอ้กลอนหัวเราะลั่นตอนวิ่งไปหลบหลังไอ้เอ็กซ์.....ส่วนไอ้ดำนั่นตัวดีเลย.....มันเตะขาทีน้ำกระจายกระเด็นไปสามทิศแปดทิศ  เข้าตาบ้างเข้าปากบ้าง...ถุยทิ้งแทบไม่ทัน...!

                    "เชรี้ยเอ้ย!!!"

                    ผมยกแขนขึ้นปิดหน้าปิดตา  หันไปเห็นไอ้สีครามหัวเราะเฮฮาแล้วเดินขึ้นสะพานไปถือร่มแทนไอ้บูม...ที่กระโดดลงมาทั้งอย่างงั้น!

                    "กูมาช่วยแล้วสัสเดียร์!"

                    "เจ๋งมากไอ้เกลอ! ลุยว้อย!!!!"

                    ว่าแล้วสงกรานต์ผิดฤดูก็เกิดขึ้นอย่างเสียมิได้

                    เราสาดน้ำใส่กันแบบเอาเป็นเอาตาย  พวกไม่มีถังก็ใช้มือวักเอา..ไอ้จิ๊บว่ามันคงปวดแขนแน่ๆหลังจบงานนี้....แต่แม่งวิดเอาๆชนะถังผมอีก =*=

     

                    ….จนกระทั่งแม่วิ่งออกมาตะโกนดุจากเรือนเล็กนั่นแหละพวกผมถึงยอมเลิก...หนำซ้ำยังโดนเผ่นกบาลไปคนละทีแบบไม่เกรงใจว่าลูกเต้าเหล่าใคร...แม่ก็อย่างงี้แหละครับ....(ไอ้กรังที่ไม่ได้เล่นยังโดน..ข้อหาไม่เตือนเพื่อน...กร๊ากกกกกก)

     

                    หลังจากอาบน้ำอาบท่าล้างโคลนกันอีกรอบเสร็จ..ไฟก็ดับพอดีครับ -_-''  แม่บอกว่าฝนแบบนี่ท่าจะตกนาน...พ่อก็ติดอยู่ในเรือนสวน  ออกมาไม่ได้อีก

                    ป้าน้อยต้มมะระยัดไส้ให้พวกผมกินคนละถ้วย  แล้วก็โดนบังคับให้ทานยากันไข้ไว้ก่อนเลยด้วย..เราก็ถือกันมานั่งๆนอนๆกันตรงลานนั่งเล่นหน้าบ้าน  เปิดประตูไว้ให้ลมพัดวีเย็นดี..ส่วนน้องนาเดียลูกป้าน้อยนอนกลางวันอยู่ในบ้าน

     

                    แม่บอกว่าจะไปดูกล้วยไม้สักหน่อย  ทิ้งบ้านไว้กับพวกผมก่อนแปปนึง..ก็เสร็จโจรล่ะ!

     

                    ฟ้ามืดครึ้มไม่มีแสงอาทิตย์เลยแม้สักนิดทั้งๆที่เพิ่งเลยเวลาเที่ยงมาได้ไม่นาน  เสียงฝนตกกระทบขอบหน้าต่างดังจั๊กๆๆๆ  เราจุดเทียนกันตามที่ต่างๆเพื่อให้บ้านสว่างมากขึ้น..

                    "แม่ง  โรแมนติกว่ะ..ว่าป่ะ?" จิ๊บเริ่มตอนที่หยอดน้ำตาเทียนกลางวงที่เรานั่ง

                    "ถ้าเป็นคนอื่นพูดคงดูดีอ่ะ  แต่พอมึงพูดแล้วแม่งไม่เข้ากับหน้า"

                    ผลัวะ!

                    ตั๊มเลยโดนเสยไปตามระเบียบละครับ..

     

                    "เดียร์!!  เดียร์!!"

     

                    กรังตะโกนเรียกผมจากบนตัวบ้าน..เสียงดังจนพวกเราสะดุ้งด้วยกันทั้งกลุ่ม

                    "เชรี้ยอะไรครับไอ้คุณกังหัน!?"

                    ไม่นานร่างไอ้กรังในชุดเสื้อกล้ามตัวโตกับเกงบอลก็ลงมาถึงชั้นล่าง  พร้อมหอบอะไรบางอย่างติดมือมาด้วย

                    มันทำท่าทางตื่นตาตื่นใจสุดๆตอนวางให้ผมดู

     

                    "ของมึงป่ะสัส?  วันนี้ว่าง..เล่นกันเหอะ!"

     

                    ผมมองไอ้สิ่งที่มันลงทุนยกมานั่นแบบอึ้งๆ

     

     

                    มันคือ...กระดานหนังควายครับ....

     

     

     

     

     

    = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

     

     

     

     

     

     

                    ทุกคนมองหน้ากันด้วยท่าทีเห็นด้วยกับข้อเสนอนั้นสุดๆ  ส่วนผมน่ะยิ้มเจื่อน...แล้วว่า

                    "..นี่มันอยู่ตั้งแต่รุ่นทวดกูเลยอ่ะ  กูเองกูยังไม่เคยเล่น.......ว่าแต่.....มึงเจอได้ไงวะ?  กูยังจำไม่ได้เลยว่าเก็บไว้ไหน..."

                    "ตู้หน้าห้องน้ำไง  กูเห็นมันแง้มๆอยู่"

                    "…….สัสหมี่  ไอ้โม้! ตู้นั้นมันล็อคอยู่นะว้อย..!!!..กุญแจพี่มายด์ก็ทำหายไปแล้ว"

                    "ก็กูหยิบมาจากตรงนั้นจริงนี่หว่า!  ไม่เชื่อมึงขึ้นไปดูไปป่ะ"

                    พอมันยืนกรานแบบนั้นเล่นเอาผมขนลุกซู่ว..แต่พอมองคนรอบตัวก็กลายเป็นว่าตนรู้สึกไปเองคนเดียว..

     

                    กระดานหนังควายเก่าๆสีหม่นๆก็ถูกกางกลางวงเสร็จสรรพ  ตัวอักษรสีดำสนิทติดแน่นจนไม่เจือจางไปกับกาลเวลาเลยแม้แต่น้อย..หนำซ้ำยังมีพรอพเสริมเป็นแก้วเป๊กสีใสซะด้วย

                    "ธูปอ่ะธูป!"

                    "เออๆ" ผมลุกขึ้นวิ่งไปหยิบมาตามคำเรียก "เอากี่ดอก?"

                    "16"

                    "ห๊ะ?  ตั้งสิบหก?"

                    "เชื่อกูๆ" กรังยืนยันคำเดิม...แบบหน้าตาไม่น่าเชื่อว่าเล่นไสยศาสตร์ว่ะ..

                    มันเอาธูปไปปักกระถางดินหน้าบ้าน  พร้อมบอกให้เรานั่งล้อมกันเป็นวงนิ่งๆเรียบร้อย  หน้าทุกคนแบบ..กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะเล่นกันมากครับ..ส่วนผมน่ะหนาวอยู่คนเดียว...ไม่เคยเล่นนี่หว่าอะไรแบบนี้อ่ะ..

                    "เหมือนมาเข้าค่ายเลยว่าป่ะ~"

                    "โหย..เข้าค่ายกูก็ไม่เคยเล่นว่ะ  ผีถ้วยแก้วเนี่ย.."

                    "เดียร์..กูสงสัยอย่าง..."

                    ผมเลิกคิ้วกับคำถามไอ้กลอน "ว่ามา?"

                    กลอนมันทำท่าซีเรียส  ไฟจากเทียนไขไหววูบบนหน้ามัน..นึกถึงหนังผีครับ  รอบด้านมืดสนิท.....มีไฟเป็นดวงๆจุดอยู่น่ะ...

     

                    "บ้านนี้เคยมีคนตายป่ะ?"

     

                    "เฮ้ย!! ไอ้สัส!!! ถามหาพ่อมึงหรอครับ!!!"

                    ตั๊มกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัวยกขาข้างหนึ่งก่ายไอ้บูมเตรียมกระโดดนั่งตักแม่งเต็มที่

                    "มีดิ.." ผมตอบมันด้วยเสียงที่พยายามทำให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ "เยอะด้วย.."

                    "….แล้วมึงจะบรรยายสรรพคุณทำเตี่ยไรวะ!!"

                    "เอ้า!  กูก็แค่ตอบ.."

                    "…ใครวะ?"

                    "แล้วมึงจะถามต่อ...!!!"

                    ไอ้จิ๊บจัดการเอามืออุดปากไอ้ตั๊ม  แล้วว่า "เร็ว  กูก็อยากรู้.."

                    ตั๊มทำหน้าประมาณ..คือมึงจะเล่าเรื่องผีอะไรกันตอนนี่วะ...

                    "…มึงจะเอาคนไหนล่ะ....?"

                    "เยอะขนาดนั้นเลยหรอ?"

                    ผมยักคิ้ว "ก็บ้านนี้อยู่มาหลายสิบปีแล้ว..."

                    "……แล้วมึงเคยเจอป่ะ?"

                    "ไม่  แต่พี่มายด์อ่ะโดนบ่อย..รายนั้นแข็งเกิน....เห็นจนชินล่ะ"

                    ผมพูดจบ  ทุกคนเงียบ..เหมือนรอให้ผมเล่าต่อ

     

                    ..อันที่จริงแล้วผมก็กลัวๆอยู่หรอกครับ..แหม..แต่มันไม่เคยเจออ่ะ  แล้วเราก็ไม่เคยล้อเล่นเรื่องแบบนี้ด้วย...เพราะพ่อกับแม่ไม่ชอบ..ส่วนเหตุผลที่ผมไม่ชอบนั่นก็ไม่เคยถามเหมือนกันครับ

                    ……นี่ถ้าจับได้ว่าเอาผีถ้วยแก้วมาเล่น...อาจจะโดนตีตาย..

     

                    "บ้านกูมันเป็นสวน" ผมเริ่ม "นอกจากปู่กับย่าแล้วคนงานแก่ๆก็เยอะ...มันก็มีบ้างที่โดนอะไรๆตาย...เช่นจมน้ำในคู  ฝนตกหนักๆแล้วโคลนมันลื่นบ้างอะไรบ้าง.."

                    "คูน้ำ?  ที่พวกเราเล่นกันเมื่อเช้าอ่ะนะ?"

                    "อ่ะเยสสส"

                    "เชรี้ย..." จิ๊บปล่อยมือจากปากตั๊มแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก...

     

                    เปรี้ยงงง!!!!!!

     

                "ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

     

                    เสียงร้องดังขึ้นสะท้านพร้อมๆกัน  เรียกได้ว่าถ้าหากเป็นบ้านตึกแถวคงจะโดนด่ายับ..แต่เสียงฟ้าร้องในคราต่อมาก็ดังกลบซะมิด  ลมพัดเข้ามาจากทางประตูหน้าจนเทียนตรงกลางดับ 'พรึ่บ!'

                    ผมเห็นเงาคนกระโดดกอดกันจนตัวกลมไปหมด  ส่วนผมน่ะสะดุ้งนิดหน่อยเท่านั้น...เรียกได้ว่าเกือบเสียหมาแล้ว -_-''

                    "มึงทำเชรี้ยอะไรกันอยู่เนี่ย  เสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน" ไอ้กรังเดินเข้ามาหยิบเทียนที่ดับแล้วไปต่อใหม่  ท่าทางจะปักธูป16ดอกเรียบร้อย..

                    "เออ..อันที่จริงมีอีกเรื่องนึง" ผมพูดต่อประหนึ่งนึกขึ้นได้ "..อากูก็ตายที่นี่เหมือนกัน"

                    พวกมันเงียบ  แล้วรีบๆยกมือปัดๆให้ผมหยุดเล่าเรื่อง

     

     

                    ผมจำวันนั้นได้ดีครับ...ฝนตกหนักกว่าวันนี้...เสียงลมโหยหวนผสานกับเสียงฝนเม็ดเป้งตกกระทบหลังคาไม่ได้ทำให้ผมขวัญเสียเท่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

                    พี่มายด์กับผมนอนเล่นกันอยู่ชั้นสอง  จนกระทั่งได้ยินเสียงโครมครามโวยวายอะไรจากชั้นล่าง..เราสองคนจึงวิ่งลงมาดู..

                    ผมเห็นคนที่ผมเคยเห็นแค่ในรูปถ่ายคนนั้นนั่งคุกเข่าอยู่ตรงลานหน้าบ้าน..ผู้ใหญ่ทุกคนรวมไปถึงคุณปู่ที่ตอนนั้นยังมีชีวิตอยู่ยืนอยู่ใกล้ๆบริเวณนั้น...และก็คราบสีแดงที่ไหลซึมจากท้องของ....

                    เดี๋ยวนะ....จะว่าไป.....นั่นมันเลือดนี่หว่า......

                    พ่อหันกลับมาตะโกนใส่พวกผมว่าให้ขึ้นไปชั้นสอง  ผมกลัวมากเพราะสีหน้าพ่อดูไม่สู้ดีเอาซะเลย  แม่ก็ยืนนิ่งที่มักจะทำทุกครั้งที่โกรธและสับสน  พี่มายด์ดันผมให้ขึ้นไปเร็วๆ..จากนั้นผมก็ร้องไห้....

                    ……และวันต่อมา......ผมก็ไปงานศพของคนๆนั้น........

                    คนที่พ่อบอกว่าเป็นอาของผม...

     

     

                    เอ๊ะ……

                    ลานกว้างหน้าบ้านที่ผมเห็นเลือดคราวนั้นมันก็...........

     

     

                    "เดียร์!"

                    เสียงกรังเรียกผมหลุดออกจากภวังค์  ผมจึงรับรู้ได้ว่าทุกคนแตะมือลงหลังแก้วเรียบร้อยแล้ว

                    ผมยื่นไปแตะบ้าง  พวกเรามองตากันอยู่ครู่หนึ่ง

     

                    "…ขออัญเชิญดวงวิญญาณที่อยู่ในบริเวณนี้...มาสถิตที่ถ้วยแก้วนี่ด้วยเทอด..."

     

                    คำพูดด้วยเสียงนิ่งๆของไอ้กรัง...ทำให้ทุกอย่างเงียบกริบ...

                    มันเงียบมากจนผมรู้เลยว่า..เราทั้งหมดต่างกลั้นหายใจ...

                    "มา..ยังอ่ะ?" วุ่นถามเสียงแหบ

                    "…ไม่รู้ว่ะ" กรังตอบหน้าอึนๆ

                    "ถามดิ"

                    "มึงก็ถามดิ!"

                    "…-ข้าพเจ้า…ขอถามว่า....มีวิญญาณมาแล้วหรือยัง?"

                    ..นิ่ง..

                    "..หรือว่าจะทำอะไรผิดวะ..."

                    "…..ไม่รู้ว่ะ......."

     

     

                    โครม!!!!!!!!!!!

     

                "เฮ้ยยยย!!!!!!!!!!"

     

                    "อย่าปล่อยมือ! อย่าปล่อยมือ!!"

                    "กูรู้  กูรู้ววว!!"

     

                    ทันทีที่เสียงประตูหน้าบ้านปิดลั่นขนาดนั้นทำเอาพวกเราขวัญผวากันหมด  เลยเบียดตัวเข้าหากลางวงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

                    ผมเกยขาด้านหนึ่งขึ้นกับตักสีคราม  แล้วแอบเอนตัวพิงไหล่มันนิดหน่อย..กลัวเป็นครับ  ไม่ใช่ไม่กลัว..

                    "ลมน่ะ..ลม.."

                    "เลื่อนแล้วๆ!"

                    จิ๊บร้องออกมาอย่างตกใจเรียกให้พวกเรามุ่งความสนใจไปที่แก้วใบเล็ก

                    ..มันเลื่อนครับ..แต่ก็เลื่อนช้ามากๆพอๆกับจังหวะหัวใจของพวกเราทุกคนที่เริ่มเต้นช้าลง..แม่งเกือบหล่นไปกองอยู่ที่ตาตุ่มแล้วละให้ดิ้นตาย

                    "…..ใช…."

                    "ท่านมาแล้วอ่ะ...." จิ๊บคราง

                    "..เอาไงต่อ..?"

                    "..เอ่อ…ท่านเป็นใครมาจากไหนหรอครับ?"

                    แก้วใบน้อยค่อยๆเลื่อนไปตามตัวอักษร  มันช้าจนเราลืมหายใจ...อาจเป็นเพราะท่านหนักนิ้วชี้ทั้งสิบนิ้วนี่อยู่ก็เป็นได้ครับ..

     

                    "…เ……."

                    "…..ม……."

                    "…….ษ……."

     

                    "ชื่อหรอ?"

                    "…น่าจะใช่.."

                    "…..ท่านเมษจากไปกี่ปีแล้วครับ?"

     

                    "…9…."

     

                    "เก้าปีหรอ?"

                    "นานจังแหะ..."

                    "…เสียเพราะอะไรหรอครับ?"

     

                    พอไอ้บูมถาม  พวกเราแทบจะร้องออกมาไม่เป็นภาษา..ถามหา-ปิ๊บ-มึงหรอครับพี่!!!

                    แก้วใบนั้นแน่นิ่งอยู่กับที่  ก่อนมันจะค่อยๆเคลื่อนช้าๆ...

     

                    "…โ…ด…น….ย….ยิ….ง……"

     

                    "…ชิบ…เหมือนเข้ามายุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งแล้วว่ะ.." ไวน์กระซิบกับผมเบาๆ

                    "..อย่าพูดงั้นดิ  ไม่มีอะไรหรอกมั้ง..." ผมว่ากลับ "แล้วจะถามอะไรต่อ?"

                    "…..ขอหวยมั้ย?"

                    "เกรียนไปป่ะ -*-"

                    "อย่าฮาดิ  นี่เรื่องเครียดนะ"

                    "เดี๋ยวๆ  แก้วขยับแล้ว!"

                    พวกผมนิ่ง...เหมือนท่านต้องการบอกอะไรพวกเราสัก.....

     

                    "….ฮ…..า……"

     

                    กึก..

     

                    พวกเราเงยหน้าขึ้นมามองหน้ากัน

                    "หมายความว่าไง?"

                    "…ท่านเล่นมุขอ่ะป่ะ.....-_-"

                    "คือท่านกำลังหัวเราะพวกเรานั่นเอง?"

                    "……เอางี้ดีกว่า..." ไอ้กลอนว่า "…อยากให้ท่านดูให้เดียร์กับสีครามหน่อยครับ...ท่านมีความเห็นอะไรบ้าง?"

                    ผมมองหน้ามันประมาณ..เออะ..เกี่ยวไรกับพวกกูวะ...

     

     

                    "….เ….."

     

                    "……..ก…….."

     

                    "………….ย์…….."

     

     

                    ตั๊มกลืนน้ำลาย "ปรุโปร่งจริงๆ.."

                    "อย่าปล่อยมุข...แก้วเลื่อนอีกแล้ว"

     

                    "…....ม่…เ..ป็......ร…."

     

                    อะไรไม่เป็นไร?

     

                    "…ต้............ด้..ดี....น่..แ…น่…."

     

                    ผมหันไปมองสีคราม..มันก็มองผมด้วยความงุนงงเช่นกัน

     

                    "…เ…ชื่…อ…..ใ…น…กั…น…แ…ล…ะ…กั…น…"

     

     

                    "…ใครเลื่อนแก้ว?"

                    ผมถามเสียงนิ่ง..ด้วยสีหน้าที่จริงจังสุดๆ

                    ทุกคนเงยหน้าขึ้นมามองผม  พร้อมๆกับวินาทีที่แก้วหยุดขยับ

     

                    "เล่นแบบนี้ไม่ขำ  กูถามว่าใครเลื่อนแก้ว!!"

     

                    "พวกกูไม่ได้เลื่อน!!"

     

                    "…มึงจะบอกกูดีๆมั้ย???"

     

                    "สัส!!…ใครมันจะเลื่อนวะ!!"

     

                    "..พวกมึงเล่นแบบนี้ไม่ตลกนะเว้ย!"

                    ผมรู้สึกขอบตามันร้อนๆ..พร้อมอะไรบางอย่างที่ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง..

                    "มัน…มันไม่ตลก..."

     

                    พอผมทำท่าจะดึงแขนออกมาจากแก้วอย่างหมดศรัทธา  ไอ้กลอนก็กระตุกแขนผมไว้แน่นไม่ยอมให้ผมดึงออก

     

                    "เดียร์!  พวกกูสาบาน..ไม่มีใครเลื่อนแก้ว!!"

                    "กูสาบาน!!" กรังร้องออกมาด้วย

                    "กูไม่ได้เลื่อน" จิ๊บว่า

                    "กูก็เปล่า" ไวน์ต่อ

                    "..กูขี้เกียจเลื่อน" เอ็กซ์ขัด

                    "มันไม่มีใครเลื่อนจริงๆ เดียร์  เชื่อกู!!"

     

                    "หยุด!! แก้วเลื่อนอีกแล้ว!" วุ่นร้องบอกออกมาอย่างตกใจ  กลอนปล่อยมือจากแขนผมเพื่อให้แก้วเลื่อนไป..

     

                    "…ข…"

                    "……อ…"

                    "………โ…."

                    "…………ท…."

                    "…………….ษ…….."

     

                    น้ำตาผมไหลออกมาแค่สองหยด  ทิ้งไว้เพียงคราบเปื้อนเป็นสาย..และไม่มีอะไรต่อจากนั้น..

     

                    "…อ…า….ข…อ….โ…ท…ษ…"

     

                    ผมเบิกตากว้าง "คุณ….คุณอา?"

                    "อามึงหรอ?" ไวน์ถามขึ้นทันที  ผมส่ายหน้า..ด้วยความหมายที่ว่า 'ไม่รู้'

     

                    แก้วเลื่อนอีกครั้งหนึ่ง

     

                    "….............พี่..กั....ย์..ว่....…..............ษ…."

     

                    "…คุณอา!!"

                    ..คุณอาของผมชื่อเมษ..

                    พ่อเคยบอกผมแค่ครั้งเดียว...เรื่องนี้ผมเองยังเพิ่งนึกขึ้นได้  จะประสาอะไรกับไอ้พวกบ้าที่นั่งล้อมวงนี่อยู่  ชื่อพ่อผมมันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ!!

                    "…..เรื่องจริงหรอเนี่ย?" วุ่นอุทานออกมาก่อนจะยกมือปิดปาก

                    "กูไม่รู้..."

                    "แก้วเลื่อนแล้วๆ!"

     

     

                    "…....ดี......ที่....ล…า....มี..........สุ..ข…."

     

                    "….พี่..กั....ย์..ก็......คิ…ด......มื......กั..น……"

     

                    "…............งั้..น………...ม่....ป็......ร…."

     

     

                    "…..ม่....ป็......ร…"

     

     

                    "คุณ..อา…"

                    ผมพูดเสียงแหบแห้ง..ก่อนจะหมุนหน้าฝังจมูกลงบนแขนสีครามที่ยื่นออกมา..ปล่อยเสียงสะอื้นออกไปให้เบาที่สุด...อย่างที่หยุดไม่ได้....

                    "เดียร์" ไวน์เรียกผม  แต่ผมยังไม่กล้าพอจะหันไปมองมันทั้งที่ร้องไห้อยู่หรอก "..อาเมษบอกว่า....เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับมึงนะ..."

                    ผมไม่ได้มองแก้ว  แต่รู้ว่ามันกำลังขยับอยู่

                    "….อาถามว่า...แผลที่โดนยิง...ยังเจ็บอยู่มั้ย...?"

                    ผมส่ายหน้ารัวๆเร็วๆเพื่อบอกเขา  ถ้าหากพูดออกมามันคงไม่รู้เรื่อง

                    "….อารู้ว่ามันเจ็บ...."

                    ไวน์อ่านให้ผมฟังแทน  ได้ยินเสียงจิ๊บกับวุ่นสะอื้นออกมาจากฝั่งตรงข้าม

                    "…..อยากให้หลานมีชีวิตอยู่ต่อไป....พร้อมกับความสุข......"

     

                    ผมได้เจอคุณอาแค่ครั้งเดียวจริงหรอ...

                    ทำไมผมถึงร้องไห้ให้กับคนที่ผมแทบไม่รู้จัก  ให้กับคนที่ผมไปงานศพโดยไม่รู้เรื่องและไม่มีน้ำตา..

                    อาจเป็นเพียงเพราะผม..อยากให้ใครสักคนพูดแบบนั้นก็เป็นได้...

     

                    "…แ…น…ะ…นำ…ตั…ว….กั…น….ห…น่….อ…ย…."

     

                    สีครามยื่นอีกมือมาพยายามเช็ดน้ำตาให้ผม..ผมพยักหน้าให้เขาแล้วหันกลับไปที่กระดานเหมือนเดิม

                    "เดียร์ครับ...เดียร์"

                    พอผมเริ่มคนแรก  ทุกคนเลยพูดต่อๆกันไป  คงเห็นว่าเป็นอาแท้ๆของผมเลยไม่ค่อยกลัวอะไรกันเท่าไหร่แล้วกระมัง

     

                    "ท่านอาครับ..หวยงวดหน้า.."

                    "ถามอะไรของมึงเนี่ย!"

                    "…ก็ซื้อไว้เผื่อรวย...~"

                    "….6….3…."

                    "เอาจริงดิ?"

                    "แม่นป่ะคะ..งั้นเอางี้.....หนูจะได้แฟนเมื่อไหร่คะ?"

                    "……ไม่…….."

                    "อาตอบว่า 'ไม่' ว่ะไอ้จิ๊บ!! กร๊ากกกกก" ไอ้ตั๊มหัวเราะเสียงดัง  เลยโดนคนที่มันล้อเบิร์ดกบาลไปทีนึง

                    "อาอย่าล้อเล่นดิ!"

                    "…..ตั๊…ม…."

                    "ตั๊ม  อาเรียกมึงน่ะ" กรังว่า

                    "ครับผม~" ตั๊มตอบเสียงใสแล้วก้มตัวลงใกล้กระดานมาขึ้น

     

                    "….มึ…ง…."

     

                    "…?"

     

     

     

                    "…..นั่…ง…..ทั….บ……กู…..อ…..ยู่……………………"

     

     

     

                    "ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

     

                    ตั๊มแม่งร้องเสียงลั่นแล้วลุกพรวดขึ้นปล่อยมือออกจากแก้วพร้อมๆกับวินาทีที่ไฟทั้งบ้านติดขึ้นมา 'พรึ่บ!'..เผยให้เห็นไอ้ตั๊มที่กระโดดขึ้นไปเต้นแด่วๆอยู่บนเก้าอี้ไม้ยาว  หน้าซีดเป็นไก่ต้ม

                    "เชรี้ยย  มึงปล่อยมือทำไมเนี่ย!!!!"

                    กรังร้องออกมาแบบช็อคๆ

     

                    ..แก้วสิ้นสุดอยู่ตรงคำว่า 'ออก'…

     

                    พวกเราถอนหายใจออกมากันเฮือกใหญ่ราวกับต้องการปล่อยลมหมดกระเพาะ  ก่อนจะดึงนิ้วตัวเองออกมาทีละคน..พอไอ้บูมลุกขึ้นเท่านั้นแหละ  ตั๊มก็กระโดดขี่หลังมันเป็นปลิงเชียว  กอดคอไอ้บูมตัวสั่นซะขนาด...

                    ผมรีบบอกให้ไอ้กรังเก็บกระดานให้เรียบร้อยก่อนแม่จะมา  แล้วเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ..แล้วเดินออกมา...

     

                    ผมไม่เคยเชื่อ..แต่ก็ไม่เคยลบหลู่..

                    ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจริงจังอะไรรึเปล่า..แต่สำหรับผมนะ...

     

     

                    ……..ผมได้รับกำลังใจมาแล้วล่ะ... : ]

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×