ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    *ปฏิบัติการณ์รักร้าย Ver. เจ้าชาย..กับนายตัวแสบ*by ozaka

    ลำดับตอนที่ #62 : CHAPTER 61 เรื่อยๆมาเรียงๆ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.5K
      18
      28 ม.ค. 55



     

     

     

                    "โฮ่! ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีเด็กผู้หญิงดื่มเหล้าตั้งแต่อายุเท่านี้ด้วย.."

                    "แหมมมม  เบสิคค่ะคุณพ่อขา.....จิ๊บเติมให้นะคะ~"

                    "งั้นเดี๋ยววุ่นบีบมะนาวให้นะค๊า~~"

     

                    "……..งั้นแม่คนให้นะค๊า~"

     

                    ..ปลายนิ้วเรียวสวยจุ่มจ้วงลงไปในแก้วพลาสติกจนหยาดน้ำสีอำพันกระเด็นทะลักเปรอะบนแคร่  ก่อนจะออกแรงหมุนจนกระเฉาะออกมาเกือบทั้งหมดทั้งมวล..

                    แม่มองค้อนพ่อที่กำลังอ้าปากค้าง  ในขณะที่สองสาวยาดองถึงกับขำกร๊ากกุมท้องกันจ้าละหวั่น

                    "พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้าไม่ใช่รึไง!!!  แล้วมานั่งดริ๊งค์อะไรกับพวกเด็กๆตรงนี้!!!"

                    "ธ่อแม่!!  นานๆทีมี......"

                    "ไม่ต้องมาพูดดีเลย!  ก็เห็นโซ้ยยาดองกับตาชัยทุกคืนไม่ใช่รึไง?"

                    "นั่น..มันวันละกรึ๊บ..."

     

                    "ธ่อคุณแม่ขา...นานๆทีจริงๆนะคะ~"

                    ไอ้ตั๊มเซิ้งมาจากด้านหลังพร้อมถังยาดองที่บิดไปซื้อมากับพี่ชัย...เป็นอันรู้กันว่าแม่งต้องชิมรสมาจากแหล่งโน้นตั้งแต่ยังไม่บรรจุขวดแน่นอน...

     

                    "จริงด้วยค่ะคุณแม่ขา...นานๆทีเพื่อนของคุณลูกของคุณแม่ขาจะมาดื่มกับคุณพ่อขานะคะ~"

                    "คุณแม่ขาสักแก้วนะคะ  น๊าาา~"

                    "จิ๊บชงให้นะคะคุณแม่ขา~"

                    "งั้นตั๊มพัดให้นะคะคุณแม่ขา~"

                    "..ว้อย  นั่นแม่กู" ผมว่าเชิงเอ็ด..แต่แม่ก็เสียทีสิงห์ยาดองเรียบร้อยแล้วครับ..นั่งลงข้างๆพ่อเลย..แถมถือแก้วพร้อมอีก! ให้ตายสิ!

     

                    "เอิ้ว! เอิ้ว! วันเพ็ญเดือนสิบสอง..น้ำระนองเต็มตลิ่ง...~"

                    "เราทั้งหลายชายหญิง..สนุกกันจริงวันลอยกระทงงงงงง"

     

                    พอไอ้ตั๊มลุกขึ้นรำวงมาตรฐานเท้าเปล่าบนพื้นหญ้า  พวกผมก็ส่งมือดีลงไปสนับสนุนด้วยการใช้ฝ่าตีนทั้งดุ้นดันไอ้บูมออกไปเสริม..ด้วยเหตุประการที่ว่าตั๊มมันคออ่อน(สัสๆอ่ะ..)เลยเนียนเป็นตัวนางได้แบบเต็มสตรีม....ทำเอาหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง

     

                    "แข่งกันรำว้อย!  แข่งกันรำ!  ใครชนะได้จานนี้ไปครอง!"

     

                    กลอนมันว่าแล้วกระชากสีครามขึ้นไปรำด้วย

                    ส่วนรางวัลเป็นจานใบโตที่อุดมไปด้วยเนื้อหมูย่าง(เพราะเอ็กซ์แดกเนื้อวัวไม่ได้ครับ..)  เป็นเนื้อสันอย่างดีติดมันพรืดที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องน้ำลายไหล

     

                    "อ้าวเฮ้ยไอ้กลอน...ผัวมึงไม่มีรึไงไปแย่งผัวชาวบ้าน!"

                    ไอ้จิ๊บแม่งทำหน้าตาอึนๆครับ  มันแหกปากออกมาอย่างชัดเจนต่อหน้าบุพการีของผมเลย...-_-''

                    ผมงี้อ้าปากเหวอกำลังจะร้องอุทานออกมากลบ  ไอ้กลอนเสือกต่อความ

                    "ผัวใครไม่รู้  เมียมันไม่หวง~"

                    "….ใครบอกว่ากูไม่หวง?"

                    ..อ่าว..ไหงพูดงั้นออกไปวะตู......

                    กลอนยักคิ้วหรา "หรือมึงหวง?"

                    "….!!!!!!!! ไม่ว้อย!!!!!"

     

                    "บ๊ะ! ผัดหมี่นี่!! ลุกๆๆๆ"

                    จิ๊บมันตัดบทด้วยการกระชากตัวผมลุกจากแคร่

                    "คุณพ่อคุณแม่ช่วยเป็นกรรมการให้ด้วยนะค๊าาาา~~~"

                    "จ้าๆ" …แล้วไปเล่นด้วยทำไมเนี่ยพ่อผม!!

     

     

    โอ้ละหนอดวงเดือนเอย พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง

    โอ้ดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย

     

     

                    "…แล้วมึงมายืนหลังกูทำไม?  มึงอ่ะต้องยืนหน้าาาา" คู่ผมว่าพลางมุ่ยหน้าหรี่ตา

                    "เชรี้ยละมึง.."

                    "มึงอ่ะตัวนางค้าบตัวนางงงง  วันนี้ไอ้จิ๊บขอเป็นพระเอก!!"

     

                    ครับ…มันจับผมมารำด้านหน้า  บังคับให้ย่อตัวเตี้ยกว่ามันเสร็จสรรพ...แต่อย่างว่า....โบราณกล่าวไว้...อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมาครับ...ไอ้ที่พูดๆมาตลอดจนลาวดวงเดือนจบเนี่ยฟังแม่งไม่รู้เรื่องหรอก!

                    สักพักพี่ชัยก็วิ่งออกมาจากเรือนเล็กพร้อมแคน  มาเป่าโชว์ให้พวกผมร้องรำทำเพลงตาม  โอ้ย..อินจัด..เมาแหลก...มีสปอนเซอร์มือดีเป็นคนงานในไร่มาเพิ่ม..ด้วยการเฮฮาปาจิงโกะ  คอยหมั่นป้อนเหล้ากับเหล่าแดนเซอร์ซะเหลือเกิน...

                    "อะ..เหวออออ~~~"

                    เสียงจิ๊บมันลอยๆมาจากด้านหลัง  พอผมจะหันไปถาม..ก็มีเสียง 'พลั่ก!' ดังขึ้น..พร้อมๆกับร่างจิ๊บที่ร่วงแปะลงบนสนามหญ้า

                    "อ่าวสัส..เมาละดิ..."

                    ผมว่าแล้วเอื้อมมือจะช่วยพยุงมันขึ้นจากพื้น..ก็แหงล่ะเดินเป็นวงกลมทั้งที่สติไม่ค่อยมีมันก็เงี้ย  แต่มันกลับสะบัดหน้าแก้มึน  แล้วโบกมือไล่ผม...ตั้งท่าว่าจะลุกเอง....

                    มันยอมไปนั่งแต่โดยดี  แล้วซดต่อ...-_-

                    ……..และผมก็ไปซดกับมันครับ...

                    (นั่นคือความเหี้ยกว่า..)

     

                    ประมาณห้าทุ่มแม่ก็ลากพ่อไปนอนแล้วครับ  เหลือแต่พวกผมเนี่ยแหละที่ยังแดกหมูกระทะต่อ  ทีนี้เริ่มกลับเข้าสู่บรรยากาศปกติ..เพราะเมาจนสร่างไปหลายรอบล่ะ

                    มันก็เข้าอีหรอบเดิมๆล่ะครับ  หมูเริ่มพร่อง..ก็เอาอะไรแถวนั้นมาย่างเล่น..  แล้วก็ร้องเพลงดีดกีต้าร์ไปตามเรื่องล่ะ..

                    "….กูปวดฉี่" จิ๊บมันว่า

                    "เออ..งั้นกูไปด้วย..." ตั๊มต่อ

                    "กูต้องไปด้วยมั้ย?" กรังกับวุ่นถามพร้อมกัน

                    "ม่ายยยยยย~ต้องงงงง~"

                    พวกผมส่ายหน้าตอนเห็นมันสองตัวกอดคอกันเดินเข้าตัวบ้าน  สีครามก็เดินสวนกลับมาพอดีเพราะเข้าไปเอายากันยุงให้พอดี  หมอนั่นเหลือบมองเพื่อนแบบลังเลว่าจะเข้าไปช่วยดีรึเปล่า  ผมเลยงัดไม้ตายตบที่ขาตัวเอง 'เพียะ!' ซะดัง  ให้รู้กันไปว่ากูกำลังโดนยุงหามอยู่เนี่ย!

                    มันหัวเราะแล้วเดินมาจุดยากันยุงใกล้ๆที่ๆผมนั่ง  แล้วหยิบยาทาขึ้นมา

                    "..ยื่นขามา"

                    ผมก็สะบัดให้มันจับที่ข้อเท้าซ้าย  แล้วเอาผ้าสีขาวชุ่มยากันยุงทาให้ผม

                    "มึงคิดเหมือนกูป่ะ?  สัสเดียร์ตอนเมา...ให้ทำไรแม่งก็ทำ" เสียงเอ็กซ์ลอยเข้าหูพอดี

                    ผมหันไปมองหน้ามัน "รายวะ?"

                    "เออ  แต่ตอนดีๆน่ะดื้อชิหาย  ใช่ป่ะสีคราม?" ไวน์ปิดประโยคด้วยการหันมาถามคนที่กำลังเปลี่ยนมาเช็ดขาขวา

                    สีครามหัวเราะ "ตอนดื้อๆก็น่ารักนะ"

                    "นี่มึงหาว่ากูดื้อเรอะ!?"

                    "ครับๆ  คนดีไม่ดื้อหรอกเนอะ"

                    พอมันยิ้มๆแล้วดึงแขนผมไปเช็ด  หน้าผมก็ร้อนวูบ..  เลยแสร้งทำเป็นหยิบเหล้าขึ้นกระดกหมดแก้ว  เสียงน้ำแข็งกระทบกันดังกริ๊กๆอยู่ในช่วงหู...ดูอื้อๆตึงๆชอบกล..

                    "อืมมม…….หมดแล้วอ่ะ........"

                    "…หมดแล้วก็ไม่ต้องกินแล้วนะ"

                    "ไม่ช่ายยยย หมายถึงในแก้วกูอ่ะ! มันหมดแล้ว!.." ผมชูให้มันดู "แต่ในขวดนั้นยังเต็ม........"

                    พอเห็นผมจะเอื้อมไปคว้ามันก็ฉวยไว้ได้ก่อน  แถมยังชูออกนอกแคร่ไปทางคนละทิศกับผมซะอย่างงั้น

                    "…เอามา  เอามาาา"

                    "พอได้แล้วนะครับ.."

                    "…..เดี๋ยวไอ้จิ๊บมันก็จะต่อ....."

                    "…."

                    "นะๆๆ  สีครามนะ"

                    ไอ้คนถูกอ้อนมันหันหน้ามาประมาณ '..เมาแล้วยอมทุกอย่างจริงๆสินะ?' ใส่ผม...แต่ผมจะสนหรอ.....พอเห็นว่าลูกอ้อนชักจะไม่ได้ผลเลยเบียดตัวเข้าใกล้มัน  แล้วโน้มคอมันมาหอมแก้มทีนึง

                    ได้ผมครับ  มันอึ้งจนอ่อนแรง..และแล้วขวดเบลนก็ตกอยู่ในมือผมอย่างง่ายดาย...ว่ะฮะฮ่าาาาาาาาาาาาา

     

                    พอผมกรอกของเหลวสีทองลงในแก้วได้  เงยหน้าขึ้นมาก็เจอพวกแม่งหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง

     

                    "สัส! 'ฮาวทู-ปราบเจ้าชาย' มึงเนี่ยเจ๋งชิบหาย!!!"

                    "…แบบนี้ไม่หลงเมียจริงทำไม่ได้นะเนี่ย!!"

     

                    "อารายว๊าาาาา" ผมว่าแล้วเลิกคิ้วจ๋า

                    "….อืม…ก็ทั้งรักทั้งหลงแหละ"

                    คราวนี้ผมตวัดหางตามามองไอ้บ้าที่นั่งข้างๆเนี่ย  มันหยิบเปปซี่มากระดกนิดหน่อยแล้วหันมายิ้มให้ผม

                    แม่ง...ให้มันได้อย่างงี้สิวะ!!

                    "มานั่งนี่สิ" เขาตบที่ตักตัวเองที่นั่งขัดสมาธิเบาๆ  ผมเอียงคอมองตอนที่จิบเหล้าสบายๆอยู่  ก่อนจะเคลื่อนไปตามคำสั่ง..เอ๊ะ? เดี๋ยว! คำสั่งงั้นเรอะ!? แม่งกล้าดีไงมาสั่งกูวะ!!!

     

                    พอทิ้งตัวลงบนอกอุ่นๆนั่นผมก็สะลึมสะลือแล้วครับ....

     

     

                    ให้ตาย....

                    …..นี่กูหลับแล้วหรอวะ....?

     

     

     

     

     

    = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

     

     

     

     

     

     

                    "วันนี้จะไปไหน?"

     

                    "ไปดูแพนด้า!!!!"

     

     

                    "โอ้ย..มึงอย่าตะโกน..กูปวดหัว....." จิ๊บครางมาจากเก้าอี้ไม้ยาวครับ  มันนอนอืดอยู่บนนั้นโดยมีผ้าขนหนูโป๊ะหัวอยู่แบบซมเต็มที่  แต่ท่าทางกระตือรือร้นอยากเที่ยวไม่น้อย

                    "สมน้ำหน้าว่ะสัส..เมื่อคืนจัดหนักเองทำไม"

                    "…..ก็นานๆที........"

                    "กูก็เห็นว่าทุกทีอ่ะ!"

                    "อย่าว่าแต่เค้าเลยไอ้สัสเดียร์! มึงก็หนักพอกันแหละ!!" ไวน์ขัดขึ้นมาดื้อๆ "หลับคาตักไอ้ครามอย่างนั้นยังจะมาทำเป็นพูด........หรือว่ามึงจงใจวะ?...กร๊ากกกกกกกกกกกก"

                    "ฮ่าาๆๆ  เออจริงว่ะ!" กลอนรีบสนับสนุนพลางถองสีข้างสีครามเบาๆให้ผมเห็น

     

                    แน่นอนล่ะว่าไอ้บ้านั่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปกับพวกที่หัวเราะร่วนกันอยู่นั่น...ในขณะที่ผมหน้าแดงแปร๊ดดดดดด  ก็พอรู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว.....ยังดีที่คนที่นอนข้างๆเป็นไอ้ไวน์นะ....ไม่งั้นมันคงตื่นเพราะโดนผมถีบตกจากเตียงชั้นสองน่ะแหละ!!

                    บัดซวบที่ซู๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!

     

                    หลังจากแซวๆโห่ฮิ้ววไปได้พักใหญ่  ก็แต่งตัวเตรียมไปสวนสัตว์เชียงใหม่กันตามคำเรียกร้อง  ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกแต่ดูเหมือน 'แพนด้า' จะกลายเป็นมาสคอตของสวนสัตว์เชียงใหม่ไปแล้ว!  ..ถ้าไม่ได้ดูมันเนี่ยเรียกได้ว่าไม่ได้มาเชียงใหม่จริงๆ..

                    …...แต่ผมที่เป็นคนเชียงใหม่แต้ๆ....-_- ยังไม่เคยไปดูมันกินไผ่เลยครับ.....

                    เพราะมันยังเช้าอยู่เราเลยแวะไปสักการะพระธาตุดอยสุเทพกันก่อน  แน่นอนว่าไม่ค่อยมีอะไรเกิดขึ้นเพราะผมเองก็ขึ้นดอยบ่อยแล้ว -_-'' พี่ชัยผู้ขับรถได้ชินเส้นทางกว่าจึงอาสาขับรถตู้ให้  ถ่ายรูปๆหลับๆกันไปในรถจนกระทั่งถึงนั่นแหละ

                    แดดติดจะร้อนไปสักหน่อย..จนไอ้เอ็กซ์ที่ขี้ร้อนเป็นวิสัยเอาแต่บ่นๆๆ  ไวน์มันเลยตีกลับไปว่าเอ็กซ์มันเข้าวัดแล้วร้อน.....แต่จากนิสัยมันก็ใช่อยู่นะ...ฮ่าๆๆ  โดนน้ำมนต์ทีสะดุ้งแน่!!

                    ตามธรรมเนียมของการเข้าวัดเข้าวา(มันไม่ใช่ธรรมเนียมอะไรหรอกครับ)  พวกสาวๆก็เสี่ยงเซียมซีกันตามนิสัย  แถมลากผมไปอีก

                    ใบเสี่ยงโชคดังกล่าวบอกว่าช่วงนี้ผมกำลังดำเนินไปได้ดี....จนจิ๊บกับวุ่นแม่งกรีดร้องอย่างอิจฉา....อันที่จริงผมก็ไม่เช่ือใบทำนองนี้หรอก..และยิ่งอยากหัวเราะเมื่อมันบอกว่าจิ๊บได้เจอเนื้อคู่มานานแล้วอีก! กร๊ากกกกกก...เป็นไปไม่ดร๊ายยยยย~

     

                    ทำบุญไหว้พระเรียบร้อยก็ซื้อพระเครื่องไปฝากเฮียวี่องค์นึงครับ(ราคาหารกันนะ...)  เคยได้ยินมาว่าเฮียแกสะสมอยู่น่ะ  จากนั้นก็ออกเดินทางสู่สวนสัตว์เชียงใหม่ที่เป็นเป้าหมายของเราซะที!

     

                    "กรังๆ  กูจะถ่ายรูปกับปลานีโม!"

                    "…ถ่ายกูด้วยยยยย"

                    "มาทางนี้~~~~"

                    "คร้าบๆ -_-"

                    มันคงเป็นครั้งแรกในรอบหลายล้านทศวรรษที่หนุ่มมาดเซอร์ซกมกอย่างกังหันจะป็อบปูล่ากว่าสีคราม  เอ็กซ์  ไวน์..หรือว่ากลอน...แต่ก็ป็อบเฉพาะกับไอ้จิ๊บไอ้วุ่นนะครับ..แม่งน่าดีใจมั้ยเนี่ย?

                    ตอนที่เรานั่งรถรางดูสัตว์..เพราะบุคลากรชั้นเยี่ยมกระมังเลยทำให้แม้แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆยังเหลียวมอง  ..เรื่องฟีโรโมนเนี่ยกินขาดจริงๆ......

                    "โอ้ย..ร้อนสัส.." เอ็กซ์เริ่มบ่นอีกแล้ว

                    "….งั้นเอาติมป่ะ?"

                    พอไวน์ถาม  มันไม่ตอบครับ..เอาแต่พยักหน้าแล้วทำท่าหมาหงอย  ไวน์กับสีครามเลยเดินไปซื้อไอศครีมให้พวกเราที่นั่งพักก่อน  จิ๊บกับวุ่นแวะไปเข้าห้องน้ำ  ส่วนกรังกำลังถ่ายรูปบรรยากาศ.......โดยมีพวกเราวิ่งเข้าไปแจมแบบเฮฮาปาร์ตี้สุดๆ...

                    "พวกมึงอย่าทำวิวภาพเสียได้ป่ะเนี่ย!!!"

                    "กร๊ากกกกก  มันต้องดูดีขึ้นเพราะพวกกูอยู่ในภาพสิวะ!"

                    กรังมันทำหน้าเจื่อน  แล้วว่า "ดูดีตายล่ะไอ้ห่า  มาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่กล้อง  หาความเป็นธรรมชาติไม่มีเล้ย!!!"

                    "….ก็ความเป็นธรรมชาติมันคือความหล่อของกูนี่หว่าาา" ตั๊มพูดหน้าตายพร้อมเก๊กหล่อเต็มที่

     

                    "..เอ่อ..ขอโทษนะคะ.."

     

                    เสียงหวานใสพูดขึ้นอย่างตื่นประหม่าจากด้านหลัง

                    เด็กสาวที่ทางแก่กว่าพวกผมไม่กี่ปีก้มหน้าเอียงอายนิดหน่อย  ในมือถือกล้องถ่ายรูปบางเบาสีชมพูเงินขึ้น  พร้อมพูดคำว่า

     

                    "ขอ..ถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ?"

     

                    พวกผมเลิกคิ้ว  เสร็จสรรพก็หันมามองหน้ากัน

                    "เอาคนไหนล่ะครับ?"

                    "..เอ่อ…."

                    ครับ..แม่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้เอ็กซ์กับไอ้กลอนชัวร์ =w=''  ตอนแรกเอ็กซ์มันทำท่าจะเหวี่ยงใส่เต็มที่  แต่กลอนก็คว้าคอมันมาใส่หน้ากล้องอย่างรวดเร็วที่สุดและแนบเนียนที่สุด  จนกระทั่งหล่อนบอกว่า 'ขอบคุณ' แล้วเดินจากไป...

                    "…แม่ง....อิจฉาจริงๆพวกหน้าตาดี....บ๊ะ!"

                    "เอาน่ามึง..."

                    "……กูไม่ได้อยากเกิดมาหน้าตาแบบนี้ว้อย!" เอ็กซ์พูดอย่างอารมณ์เสียพร้อมขมวดคิ้วสะบัดหัวแบบนอยสุดๆ  ตาก็ปราดหาเมียมันอย่างเอาเป็นเอาตาย

                    แน่นอนว่าผมก็ช่วยกันหาด้วยครับ  เดี๋ยวพอมันจะอาละวาดขึ้นมาจะไม่มีใครเอาแม่งอยู่...

                    "ไปซื้อติมที่ขั้วโลกรึไงวะ..ช้าสัส!"

                    เริ่มเดือดแล้วครับมันน่ะ...

                    ผมรีบส่งสัญญาณให้เชรี้ยตั๊มปล่อยมุขพระแสงอะไรออกมาก็ได้  มันทำหน้าเหรอหราประมาณ 'เชรี้ย! มุขน่ะไม่ใช่อยู่ดีๆจะปล่อยได้นะว้อย!' ออกมาใส่ผม

                    โชคช่วยครับ! ไอ้ไวน์วิ่งมาพอดี

                    "..'โทษทีว่ะ  ช้าไปหน่อย"  มันว่า  แล้วยื่นไอติมโคนช็อคโกแลตให้เอ็กซ์ก่อนอันดับแรก

                    ผมเลิกคิ้ว "สีครามล่ะ?"

     

                    ไอ้ไวน์ไหวไหล่หวือ  แล้วพยักเพยิดไปทางที่มันวิ่งมา

                    "โดนสาวหลีอยู่  กูเลยเผ่นมาก่อน....รายนั้นน่ะไม่กล้าปฏิเสธชาวบ้านเค้าหรอก  โง่!….แต่ถ้ามึงเดินไปให้เห็นอยู่ในระยะสายตานะ.....รับรอง......วิ่งเข้าหายังกับหมามีเจ้าของ"

     

                    ……..มันบรรยายสรรพคุณซะผมโกรธไม่ลงเลยครับ........

                    เข้าใจครับว่าหมอนั่นหน้าตาดี..ติดจะหน้าตาดีมากเลยละ  แถมไอ้นิสัยที่ประมาณ..ไม่ว่ากับใครก็จะใจดีไปทั่วแบบนั้นยิ่งล่อตานักแล  นี่คงจะฉีกยิ้มโปรยเสน่ห์ให้สาวๆแถวนั้นสนุกสินะ............

                    ผมใช้เวลาไม่นานในการปราดมองร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดแฟชั่นสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวธรรมดาๆ  เพิ่มออพชั่นเสริมด้วยแว่นกันแดดและหมวกเอียงข้างหนึ่ง  มองเผินๆแม่งไม่ต่างกับดาราปลอมตัวมาแบบนั้น.....

                    ….แล้วผู้หญิงที่รายล้อมอยู่นั่นมันอะไร?...

                    (..ผมจะไม่ว่าเลยถ้าบางคนท่าทางเหมือนจะมีสามีแล้วน่ะ!)

     

                    พวกหล่อนไม่ได้รายล้อมอะไรขนาดฮือฮาหรอกครับ  แค่ต่อคิวซื้อไอศกรีมโคนแบบหนาแน่นสุดๆ  และสีครามก็กำลังพูดคุยกับพี่คนขายที่ทำหน้าที่ถ่วงเวลาได้...อัปรีย์มาก....

     

                    "…เสร็จรึยังอ่ะ?"

                    ผมแหวกฝูงชน(เว่อร์ไปครับ..) เข้าไปถามมันแล้วกระตุกแขนเบาๆ

                    "อ่ะ! กานดา…ขอโทษครับขอโทษ" หมอนั่นรีบว่าแล้วยื่นไอศครีมรสมะนาวให้ผม  พ่วงด้วยรอยยิ้มเจิดจ้าที่ทำเอาผมโกรธไม่ลงอีกครั้งน่ะแหละ! ว้อย!!

                    "ชักช้าจริง  ไปได้แล้ว" ผมว่า  แล้วลากมันออกมา...แอบได้ยินหลายคนบ่นว่า 'เสียดาย' ด้วยแหละ

                    "ฮะๆ  พอดีคนมันเยอะน่ะ.."

                    "เห็นแล้วล่ะ.." ผมตอบมัน  แล้วดึงไอศครีมรสสตรอเบอร์รี่ของหมอนั่นลงมาชิมบ้าง  ก่อนจะคืนด้วยรสมะนาวของผมเป็นอันหายกัน

                    "กานดา…."

                    "หืม?"

     

                    "…..ไม่หึงหน่อยหรอ?"

     

                    ผมชะงักกับคำพูดนั้น  แล้วเบิกตาโพลงมองหน้ามัน

                    "นี่หมายความว่ามึง......!!!!"

                    "ฮะๆ..เปล่านะ~  ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ~"

                    ….โอ้ย..เกือบหลุดหึงมันไปจริงๆแล้วมั้ยล่ะ...โชคดีชะมัด....ประเทศไหนจะมานั่งแกล้งให้อีกฝ่ายโกรธเหมือนมันมั้ยวะเนี่ย!!

                    "ก็ทำไมต้องหึงล่ะ?  ไม่มีอะไรนี่?"

                    พอผมพูดแกล้งๆ  หมอนั่นก็หน้าเจื่อนลงทันตา  เลยต้องเสริมต่อ

                    "…หรือมึงจะนอกใจ?"

                    "ไม่มีทาง!"

                    มุมปากกระตุกขึ้นเพราะคำสวนนั้น "…เห็นป่ะละ?  แล้วจะหึงไปทำแป๊ะบ๊ะอะไร?  ไปได้แล้วปะ~"

     

                    หมอนั่นยิ้มให้ผมอีกครั้ง  ก่อนจะสอดมือใหญ่ๆนั้นมากุมมือผมไว้  แล้วเดินจูงไปหาพวกตั๊ม  พวกมันทำท่าจะผิวปากกริ๊วกร๊าวเลยโดนผมเผ่นกบาลเรียงตัวไปเสร็จสรรพ

     

                    "เฮ้ยมึงๆๆ  อันนี้เหมือนไอ้ล่าป่ะๆๆ?"

                    กลอนเรียกพวกผมในร้านขายของที่ระลึก  พร้อมหยิบหมวกลายแพนด้าน้อยน่าเตะขึ้นมาให้พวกผมดู

                    "เออว่ะ! เหมือนๆๆ  เหมือนเชรี้ยๆอ่ะ!"

                    ..บรรยาย..หน้าไอ้ล่ามันจะกลมๆขาวๆ  ผมดำตรงแล้วก็ใส่แว่นกรอบดำอันใหญ่ๆน่ะครับ...เชรี้ยเอ้ย! อย่าบอกนะว่ามึงมีชื่อเก่าว่าหลินปิงวะ!?

     

                    พวกผมตัดสินใจซื้อหมวกแพนด้าอันนั้นแหละกลับไปฝากไอ้ล่าครับ  เลยเอามาใส่เล่นกันแบบสะใจสุดๆก่อน  ถ่ายรูปเฮฮากันไปแล้วก็ว่าจะเดินทางกลับ  เลยโทรหาพี่ชัยว่าเฮียแกอยู่ไหน...

                    ..แน่นอนว่าพอขึ้นรถพวกแม่งก็หลับเป็นตายล่ะครับ...เหนื่อยกันมาทั้งวันนี่..

     

                    "กานดาๆ"

                    "หืม?"

                    ..นั่น..ผมเองก็ด้วยแหละที่สะลึมสะลืออยู่

                    สีครามชูกล้องถ่ายรูปในมือให้ผมดู  ผมเอียงคอเป็นเชิงถามมันว่าจะทำอะไรวะ?  มันเลยบอกว่า

                    "ถ่ายรูปกัน"

                    "หา?"

                    "นะครับ นะ"

                    ดูสีหน้ามันออดอ้อนครับ..แหม...อย่างกับว่าจะไม่ให้งั้นแหละว้อย!

                    เขาโอบไหล่ผมเข้าไปใกล้  แล้วยื่นหน้ากล้องหันเข้าหาตัวเองหลังจากเหยียดไปสุดแขน  ภาพที่ได้ก็จะหลุดเฟรมบ้างแต่ก็จะติสต์หน่อยๆล่ะ

                    "..โหย  หน้ากูเหี้ยว่ะ  เอาใหม่เลย"

                    "อะไร?  น่ารักดีออก"

                    "…..น่ารักกับผีมึงสิวะ!!"

                    ไม่อยากถ่ายคู่กับคนหน้าตาดีก็เพราะงี้แหละ..แม่ง...บดบังรัศมี...

                    เราเลยถ่ายรูปทำนองนั้นกันอีกหลายช็อต  แรกๆก็เก๊กหน้าหล่อกันดีๆอยู่..สักพักสวมวิญญาณพวกรั่วๆด้านหลังเข้าอารมณ์ฮากันเสร็จสรรพ  ทำท่าแคะจมูกบ้าง  ถ่าย9ช็อตจากค่อยๆยัดนิ้วก้อยลงไปในรูจมูกบ้าง(ใช้มุมกล้องเอาน่ะ)  โดยลืมไปเลยว่านี่มันกล้องของไอ้กรัง...หาใช่กล้องตัวเองไม่ -w-

                    "มึงอ่ะเอาแต่ยิ้มใส่กล้อง  ลองทำหน้าหยีๆดูมั่งก็ดีนะ..กร๊ากกก อย่างรูปนี้ไงรูปนี้~"

                    "โหววว...แต่ตอนกานดาทำหน้าแปลกๆก็ยังน่ารักอยู่นะ"

                    "…!!!  อะไรของมึงเนี่ย!!!"

                    พอเห็นผมวีน  มันก็หัวเราะ  แล้วเอียงหน้ามาหอมแก้มผมหน่อยนึง...เลยทำให้ผมพึงระลึกได้ว่าหน้าเราใกล้กันขนาดไหน...

                    ริมฝีปากนุ่มๆกดลงบนโหนกแก้มผมเบาๆ..ทิ้งไว้เพียงคราบความรู้สึกจางๆพาลให้หัวใจเจ้ากรรมพลันเต้นระรัว...

                    ไม่ว่ามันจะเคยทำแบบนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง..สมองและไขสันหลังผมก็ยังไม่อาจใช้ความเคยชินจดจำมันได้สักที..

     

     

                    สุข….

     

                    …….สุขจนแทบจะอกแตกตาย........

     

     

     

     

                    ……….ถ้าหากไม่มีอะไรมาขัดขวางช่วงเวลานี้ละก็นะ....

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×