คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : CHAPTER 35 อีกนานมั้ย...
CHAPTER 35
อีกนานมั้ย...
สุดท้ายสีครามก็เดินลงมาพร้อมกับผม
ผมสูดลมหายใจลึกๆแล้วผ่อนออก ก่อนจะเดินลงบันไดช้าๆ
ไม่ว่าทุกคำพูดอะไรจะถูกส่งบอกต่อออกมา
ผมจะรับไว้
และไม่มีทาง..ปล่อยมือคู่นั้นแน่..
“หนูกานดาชอบทานช็อคโกแลตมั้ยคะ พวกของแพงๆในไทย เวลาซื้อกลับจากเมืองนอกมันจะถูกมาก แม่เลยเผลอซื้อมาเยอะไปหน่อย…มาทางนี้สิลูก! ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นกันละคะ?”
ผมรู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อบริเวณคิ้วกระตุกเลิกขึ้นพร้อมๆกับต้องกระพริบตาปริบๆ เมื่อคุณแม่ของสีครามโบกมือเรียกผมหยอยๆทั้งๆที่ผมเพิ่งก้าวลงจากบันไดได้ไม่นาน ผมหันไปมองค้อนสีครามคัวบทำนอง ‘ไอ้เมื่อกี้ที่มึงทำเครียดเสียเต็มประดาเนี่ย..แกล้งกูใช่มั้ย!!!’
หมอนั่นยิ้มอ่อน แล้วดันหลังผมไปหาคุณแม่ที่โซฟา
หลังจากนั้นก็เฮฮาปาจิงโกะเหมือนกับเรื่องที่ผมเพิ่ง..น้ำตาเล็ดเมื่อครู่แม่งไม่เคยเกิดขึ้น มีความต่างตรงที่..นมเท่านั้นแหละที่ดูเนือยๆผิดปกติ พอผมจะหันไปถาม แกก็ทำเพียงยิ้มหวานๆให้ผมทีนึงจนผมพูดไม่ออก
และไอ้สีครามก็เสือกไม่อธิบายอะไรเลยด้วย!
“อ่ะนี่จ้ะ แม่ซื้อปุ๋ยน้ำยี่ห้อดีกลับมาด้วยนะ เดี๋ยวจะส่งพัสดุไปถึงคุณแม่ของหนูกานดาที่เชียงใหม่นะคะ”
“..คุณแม่ไม่ต้องซื้อให้ผมเยอะขนาดนี้ก็ได้ครับ เกรงใจ..”
“ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอก หนูกานดาช่วยดูแลสีครามไว้ตั้งเยอะ อ่ะ..ส้ม ก้อย เอาขนมพวกนี้ไปแบ่งกันกินนะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่าคุณผู้หญิง”
“แล้วเอาพวกนี้ไปห่อให้เรียบร้อยซะละ จะเอาไปฝากคุณพจน์คุณณี”
“ค่าาา”
“…ผมช่วยนะฮะ”
ผมรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาเพื่อช่วยพี่ส้มกับพี่ก้อยขนของไปห่อเก็บที่เคาน์เตอร์ พี่ส้มยิ้มยิงฟันให้ผมแทนคำว่าขอบคุณ
นมเองก็เดินตามผมมาเหมือนมีอะไรสักอย่างจะพูด
“หนูกานดา”
เสียงช้าๆชัดๆของนมทำให้ผมรู้สึกหวั่นในใจ
พี่ส้มกับพี่ก้อยมองหน้ากัน แล้วรีบขอตัวหลบหลังฉากไปเสียฉิบ จากเคาน์เตอร์บาร์ใกล้ห้องครัวตรงนี้เป็นจุดที่มองไม่เห็นโซฟาในห้องนั่งเล่นพอดิบพอดี
ผมสบตากับนม ก่อนที่หญิงวัยกลางร่างท้วมจะตรงเข้ามากอดผม
“นิสัยอย่างคุณผู้หญิง คุณผู้ชาย แล้วก็คุณหนูน่ะ..ไม่เอาเรื่องนี้มาคุยกับหนูกานดาหรอกค่ะ พวกแกคงไม่อยากให้หนูเครียด..หรือคิดมาก”
“…มัน…เรื่องอะไรหรอครับ…”
“หนูกานดาน่าจะรู้..สถานะตอนนี้ของหนูกานดากับคุณหนูสีคราม…”
แกเกริ่นไว้แค่นั้นและปล่อยห้วงให้ผมคิด ซึ่งผมไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก..เข้าใจดีอยู่แล้วล่ะ
“นมอยากจะบอกหนู…คุณหนูเหมือนแก้วตาดวงใจของคุณท่าน ดังนั้นเรื่องนี้มันเป็นเรื่องละเอียดละอ่อนกว่าที่หนูกานดาคิด..ยิ่งเป็นเรื่องตาของคุณหนู…”
ผมขมวดคิ้ว “ตาของสีคราม..?”
นมพยักหน้า นั่นทำให้ลมหายใจผมกระตุกวูบ
มันเป็นความจริงที่ผมรู้ดี..
“…………….ผม…เรื่องตาของสีคราม….มันเป็นเพราะผม..”
“ทุกคนคงไม่อยากให้หนูกานดาโทษตัวเอง..”
ผมเคยคิดโทษตัวเองหลายต่อหลายหน..
ความเจ็บปวดของเขาที่ผมเป็นคนทำให้มันเกิด..
“นมครับ”
ผมจับมือนมไว้แน่น แล้วฉีกยิ้มให้
แต่สิ่งที่ผมคิดได้ในตอนนี้..
แทนที่จะหันกลับไปโทษอดีต มาคิดต่อดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อไป..
“เพราะเป็นอย่างนั้น..ผมเลยยิ่งไปจากสีครามไม่ได้เข้าไปใหญ่เลยยังไงละครับ..”
..มันเป็นสิ่งที่มากกว่าความรัก..
การแสดงออกอย่างชัดเจนว่า..ผมคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา..
สิ่งที่ผมจะตอบแทนเขาได้..
คือการที่เห็นเขา..เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผมเช่นกัน..
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
โป๊ก!!
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกป๊าบอย่างสุดแรงที่ศีรษะ แรงกระเทือนนั้นๆส่งผลให้เสียงออกมาจากปากโดยอัตโนมัติว่า
“เหี้ย!!”
“มึงสิเหี้ย!!”
ไอ้เอ็กซ์ยืนถือปึกกระดาษม้วนเท้าสะเอวชี้หน้าผม
“เมื่อวานมึงหลบรูดตูดไปไหนมา! ไปให้ไอ้ครามกระเด้าอย่างเดียวใช่มั้ย!!”
ป๊าบ!!
“พูดจาหมาๆงี้เดี๋ยวปั๊ด..!!!!”
“เข้ามาเลยมึง วันนี้ไม่กูก็มึงจะต้องตายกันไปข้าง”
…อืม..รูปลักษณ์แบบหมีควายอย่างมึงมาท้ากูไปต่อยเนี่ยนะ…แสรด…
ผมถอนหายใจ..ไม่ได้กลัวแพ้หรอกนะครับ แต่ประณีประนามไว้ก่อนดีกว่า
“ไอ้สัสเอ็กซ์ มึงเป็นเชรี้ยอะไรมากป่าววะเนี่ย”
“....เมื่อวานมึงไปไหนมา!!”
..ซีด..พอหน้าหล่อๆเข้มๆของมันตะคอกแบบนั้นตัวผมแทบจะหดไปเหลือ2มม. แล้วเพื่อนๆในห้องมันก็ลุกขึ้นมายืนกอดอกมองดูผมเหมือนกับว่าไอ้ที่ผมหายไปมัน..เรื่องใหญ่นักแหละ
…อย่ารุมกูดิวะ…
“มึงไปไหนมา…”
เสียงไอ้เอ็กซ์เริ่มกดโทนต่ำ พร้อมร่างสูงใหญ่ของมันที่เดินเข้ามาประชิด ผมเงยหน้ามองมันที่กำลังทำหน้าเหี้ยมได้ใจ ถ้ามือขวาถือไม้ทีเนี่ยเชื่อเลยว่าเด็กช่างกล..
“กู..อยู่บ้านสีคราม..”
“……นอนเอากับผัวมึงทั้งวันรึไง..!!!”
“ไอ้สัสเอ็กซ์!!!”
“เป็นไง ลีลาไอ้ครามแม่งถึงใจมึงใช่มั้ยละ หลับหูหลับตากกกันอยู่ในห้องนอนละสิ!?”
“ไอ้เหี้ย!! ทำไมมึงต้องหยาบคายขนาดนี้ด้วยวะ!!!! มีเรื่องอะไรก็บอกกูมาดิ!!!”
“…เมื่อวานวันแข่งบอลของคุณเอกราชนะครับ..คุณกานดา..”
ลาล่าเป็นคนบอกผม
ผมนิ่ง..เออว่ะ จริงด้วย..
เอ็กซ์มันจบจากโรงเรียนชายล้วน เลยมีนิสัยห่ามๆพูดจาตรงไปตรงมาไม่แคร์สื่อแบบนั้น ตอนแรกที่คบกับมันผมเองก็ไม่ชินหรอก แต่พอมันรู้ว่าผมไม่ชอบให้พูดจาไร้สัมมาคารวะแบบนั้น มันก็พูดน้อยลง(คือไม่พูดต่อหน้าผมนั่นเอง..ทว่าก็มีหลุดมาบ้าง) แต่ครั้งนี้ดูท่ามันจะโกรธจัดจริงๆ
ผมเองก็ไปเชียร์มันทุกนัด เลยไม่เคยรู้ว่าถ้าไม่ได้ไปเชียร์แล้วมันจะโกรธขนาดนี้..
“เอ็กซ์..”
มันหลบตาผม เหมือนรอให้ผมง้อ..- -‘’ ซึ่ง..เอ่อ..ไอ้เด็กเอ้ย!!
“กูขอโทษ..กูลืม…”
“….ไม่ต้องมาแก้ตัว..”
ผมเกาศีรษะ “มึงไม่มีกูไปเชียร์มึงก็ชนะกลับมาอยู่ดีไม่ใช่หรอ…อีกอย่าง ไอ้ไวน์ก็ไปนี่..~”
“ไอ้ไวน์ไม่ได้ไปเชียร์กู”
“เอ๊ะ???”
“…เมื่อวานวันเกิดพี่คอกเทล..ไอ้ไวน์ขึ้นเครื่องตั้งแต่วันเสาร์..”
ผมนิ่ง..เอ่อ..ถ้าอย่างงั้นมันก็น่าจะโกรธอยู่ มิน่าวันนี้ผมถึงไม่เห็นหัวไอ้ไวน์ตั้งแต่เช้า
(หมายเหตุ* พี่คอกเทลเป็นพี่สาวไอ้ไวน์ครับ บ้านมันมีพี่น้อง3คน เรียนป.โทอยู่ออสเตรเลีย)
“เอ็กซ์..กูขอโทษ..”
“…”
“เมื่อวานมันมีเรื่องยุ่งๆ..กูก็เลย..”
“….”
“เอ็กซ์…”
“…..”
“….ไอ้เชรี้ยเอ็กซ์!! มึงจะงอนหน้าเป็นตูดไปถึงไหน!! กูก็ขอโทษแล้วไงวะไอ้ห่าาา!!!”
ผมเริ่มทนไม่ไหวเลยแหกปากลั่นบ้าง มันปรายตามามองผม ก่อนทั้งห้องแม่งจะปล่อยเสียงหัวเราะก๊ากพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ มึงโดนกูต้มแล้วไอ้เดียร์!! ไอ้ไวน์มันไปเชียร์ด้วยว้อย กร๊ากกกกกก”
ไอร้อนลอยขึ้นมาที่หน้า ซึ่งผมตุตะเอาว่ามันเป็นเพราะความโกรธ “สาดดดด มึงหลอกกู!!”
มันหัวเราะจนต้องกุมท้อง แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่ไอ้ไวน์ข้างๆผม
“วันเกิดพี่คอกเทลก็จริง แต่มันเพิ่งขึ้นเครื่องหลังจากที่อยู่ดูกูจบ แต่ไอ้สัส..กูก็เคืองมึงวะ เค้านัดกันไปเกือบครึ่งสายชั้น เพื่อนรักกูเสือกไม่ไปเนี่ย”
มันยังอุตส่าห์ทิ้งท้ายงอนๆ ก็เลยขออนุญาตเบิร์ดกบาลด้วยความหมั่นไส้ไปทีนึง
“แล้วมึงชนะป่ะละ?”
“3-1” มันชูสองนิ้วแล้วยิ้มร่า “กูทำ2ประตู อีกประตูนึงพี่บอมบ์ทำ”
“เออๆ เก่งจ้ะพ่อคุณ”
“แล้วสีครามไปไหนวะ? ปกติก่อนเข้าแถวมันต้องมากกมึงห้องนี้ไม่ใช่หรอ?”
“ออกไปส่งงานเมื่อกี้ ห้องมันมีส่งงานตอนเช้า”
“อ่อออ…”
ผมก็กำลังนั่งอ่านหนังสือต่อช่วงที่ไอ้เอ็กซ์หันไปคุยกับไอ้บูม เพื่อนในห้องก็โหวกเหวกเล่นกันเหมือนปกติ
“คุณกานดาเขียนessayรึยังครับ?”
“ร่างอยู่น่ะ ยังไม่รู้ว่าจะเติมจุดไคลแมกซ์ตรงไหนดี มึงละเสร็จยัง?”
“..ยังเหมือนกันครับ เพิ่งรู้ว่าเขียนให้จับใจกรรมการมันยากขนาดนี้…..”
“ไอ้ไวน์มันเขียนเสร็จยังหว่า…”
“โอ้ยยย ระดับมัน…เสร็จนานแล้วมั้ง”
ไอ้บูมเสือกขึ้นมาดื้อๆ แล้วโชว์PSPของมันให้ผมดู
“คลิปคอนศุกร์ที่แล้วที่มึงไม่ยอมมาอ่ะ เล่นก่อนไปรับสีคราม ดูมะ”
“คอนที่มึงไม่ได้เล่นอ่ะนะ?”
“เออ! ไอ้กลอนให้ไอ้เคง..น้องม.3 ขึ้นตีแทนกู ผู้หญิงนะ..แต่ใส่อารมณ์ได้จี๊ดสุดๆ ฟังๆๆ”
มันดึงหนังสือเรียนผมออกแล้วยัดเยียดให้มาฟัง ไอ้ตั๊มก็สาระแนมาฟังด้วย
“ได้ข่าวว่าไอ้กลอนมีแมวมองมาทาบทามแล้วนี่?”
“เออ มันก็มีมาตั้งแต่ม.ต้นล่ะ แต่ตอนนั้นมันยังลังเลเรื่องปรากอยู่..ก็เลยเอาทางไม่ได้ ครั้งนี้แม่งบอกจะจริงจังละ เมืองไทยก่อนแล้วค่อยคิดโกอินเตอร์”
“เชดเข้ กูจะมีเพื่อนเป็นนักร้องแล้วว้อย”
“..ถ้ามันไม่ได้เป็นนักร้องสิแปลกว่ะ! เข้ามาได้ด้วย ‘เสียง’ เพียงอย่างเดียวเลยนะเว้ย คนแรกของประวัติศาสตร์เกษาวิทยาเลยล่ะ..’จารย์มดปลื้มตาย”
เสียงที่ออกมาจากลำโพงไม่ได้แหบห้าวเหมือนเพลงจริง..
..แต่กลับทุ้ม..หวาน..กังวาล..และทรงพลัง..
เราทุกคนก็คงรู้วันเกิด แต่มีสักกี่คนที่รู้วันตาย
ก่อนทุกอย่างของฉันจะสายเกินไป
แม้อะไรดีๆมีไม่เท่าไหร่ แต่จะขอใช้สักวัน
เรื่องหัวนอนปลายเท้า ไม่ค่อยจะมี
แต่หัวใจยังดี ฉันขอยืนยัน
ไม่เคยแบ่งให้ใครเก็บไว้มานาน
ขอให้มันเป็นวันที่ฉันได้บอก บอกเธอให้รู้สักที
ยินดีให้เธอรับไป ภูมิใจที่จะรับฟัง
ได้เกิดมาหนึ่งครั้ง ฉันยังได้ทำในสิ่งนี้
ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันตาย ก็คงจะไม่เสียที
ชีวิตฉันถึงมันไม่ค่อยรักดี วันนี้ฉันยังได้รักเธอ
…ฟังแล้วลื่นหูไปอีกแบบแหะ…
“เดียร์?”
…ผมเพิ่งรู้ตัวอีกแล้ว..ว่ามีน้ำตาไหลออกมา…
“…เป็นอะไรเปล่าวะมึง..ดูมึงเนือยๆนะ…”
บูมตบบ่าผมเป็นเชิงถาม ผมรีบยกหลังมือปาดน้ำตาทิ้งไปแทบจะในทันที
“โทษที..กู..เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ…”
“…กูร้องเพลงอื่นให้ฟังเอามั้ย?...”
“เฮ่ย! จะบ้าเรอะ!! ไม่ต้องๆ”
“…เรียกสีครามให้เอามั้ย?”
แย่ละ..มาถึงจุดนี้ผมสะอึกออกมาอย่างเสียมิได้..
ผมพยายามทำให้น้ำตาของตัวเองไม่เป็นจุดสนใจ แต่มันก็ทำไม่ได้..
ไม่จำเป็นต้องรู้ พรุ่งนี้เป็นไง
มันจะเกิดอะไร ฉันพร้อมจะเจอ
หากต้องจากกันไกล ใจฉันมีเธอ
ฉันเป็นคนๆนึงที่ไม่เลิศเลอ แต่ความรักแท้ยังมี
ยินดีให้เธอรับไป ภูมิใจที่จะรับฟัง
ได้เกิดมาหนึ่งครั้ง ฉันยังได้ทำในสิ่งนี้
ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันตาย ก็คงจะไม่เสียที
ชีวิตฉันถึงมันไม่ค่อยรักดี วันนี้ฉันยังได้รักเธอ
“..ไม่ต้อง ไม่ต้องเรียก”
เอ็กซ์ส่ายหน้า มันไม่ได้พูดปลอบผมมาตั้งแต่ต้น อย่างว่าคือไม่ได้เข้าทางมันน่ะ มันเลยลูบหัวผมเบาๆแทน แต่ถ้าเป็นไอ้ไวน์คงจะดึงผมเข้าไปกอด
“..อย่าบอกสีครามนะ ว่ากูร้องไห้”
ใช่..ผมร้องไห้
ร้องไห้กับคำที่ว่า.. เราสองคน..จะยังอยู่แบบนี้ได้อีกถึงเมื่อไหร่…
ยินดีให้เธอรับไป ภูมิใจที่จะรับฟัง
ได้เกิดมาหนึ่งครั้ง ฉันยังได้ทำในสิ่งนี้
ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันตาย ก็คงจะไม่เสียที
ชีวิตฉันถึงมันไม่ค่อยรักดี วันนี้ฉันยังได้รักเธอ
‘..คุณหนูบอกว่าขอเวลากับคุณผู้หญิง ท่านก็ให้..ท่านเคารพการตัดสินใจของคุณหนูเสมอ..’
ยินดีให้เธอรับไป ภูมิใจที่จะรับฟัง
ได้เกิดมาหนึ่งครั้ง ฉันยังได้ทำในสิ่งนี้
ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันตาย ก็คงจะไม่เสียที
ชีวิตฉันถึงมันไม่ค่อยรักดี วันนี้ฉันยังได้รักเธอ
มือที่กุมมือผมเอาไว้..จะอยู่แบบนั้นไปอีกนานเท่าไหร่..
อ้อมกอดที่ประคองผมเอาไว้..จะอยู่แบบนั้นไปอีกนานเท่าไหร่..
ชีวิตฉันถึงมันไม่ค่อยรักดี วันนี้ฉันยังได้รักเธอ
เราสองคน..จะอยู่แบบนั้น..ไปอีกนานเท่าไหร่..
ความคิดเห็น