คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : CHAPTER 26 ความเจ็บปวด
CHAPTER 26
ความเจ็บปวด
ผมแทบจวนจะหมดสติอยู่แล้วตอนที่รถเคลื่อนที่ออกสู่ถนนใหญ่ ไอ้กลอนมาขับรถพี่สิญจน์ให้ผม และพี่สองคนนั่นก็ไปขับรถสีคราม เผื่อรอช่วยไอ้สองคนนั้นออกมาด้วย
“….สีครามล่ะ…?”
เสียงผมเบาแค่ไหนผมไม่รู้หรอก เพียงแต่ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอๆ จนจะกลายเป็นโทรทัศน์สมัยเก่าสีขาวดำอยู่แล้ว แถมยังสัญญาณติดๆดับๆเหมือนตอนเปิดช่องสามอีก ให้ตาย..
“ถ้าช่วยได้แล้วพี่สิญจน์จะโทรมาบอก ตอนนี้พวกกูจะพามึงไปโรง’บาลก่อน”
ไวน์หันมาตอบผม แต่ผมก็จับสัมผัสไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดถ้อยคำนั้นด้วยน้ำเสียงแบบไหน
..เจ็บจนรู้สึกแย่ไปหมด..
ตูม!!!!!!!!!!!
แต่เสียงกัมปนาทลั่นดังจากเบื้องหลังก็ทำเอาลมหายใจผมกระตุกวูบ ซึ่งผมรู้ว่าทุกคนในที่นั้นคงเป็นเหมือนกันหมด ไอ้กลอนถึงกับขอไฟหักเข้าข้างทางด้วยความเร็วชนิดที่ว่าคันหลังที่ตามมากดบีบแตรไม่ได้ยั้ง
ไวน์กระโดดลงจากรถ หันกลับไปมองตามทางที่เราเพิ่งขับกันมา กลอนชะเงอหน้ามองนอกกระจก เหมือนกับที่ลาล่าและคุณลูกหนูหันกลับไปมองนั่นแหละ
…ระเบิดหรอ…
ผมคิดอย่างอ่อนแรง ใช้พลังเฮือกสุดท้ายเพื่อยกตัวเองขึ้นมาจากเบาะ สอดสายตาพร่าเลือนเพื่อหันไปมองกระจุกควันสีเทาพวยพุ่งขึ้นมาจากพื้น เสียงหวอรถตำรวจและรถดับเพลิงตีกันให้ควั่ก รถหลายคันจอดดูเหมือนที่พวกเราทำ
…แต่เหมือนกับมีเพียงพวกเรา..ที่รู้ว่าต้นต่อของระเบิดดังกล่าวมาจากที่ใด..
“..คราม..สีคราม..!!!”
กุกกักกุกกัก
ผมปลดล็อคด้วยมืออันสั่นเทา กระโจนลงจากรถโดยที่ลาล่าคว้าตัวเอาไว้ไม่ทัน
บ้าจริง!!
มันมาจากโกดังนั่น..!!
พลั่ก
ร่างของผมร่วงลงกับพื้นลาดยาง ให้ตาย..อย่าว่าแต่แรงจะวิ่งกลับไปเลย แม้แต่แรงจะพูดชื่อของเขา..ชื่อของคนๆนั้น..ผมยังไม่มีเลย..
“…..สี…คราม….”
หมอนั่นยังติดอยู่ข้างใน..!!
ขยับสิไอ้ขาบ้า..!!
หมอนั่นยังอยู่ในนั้น..!!!!
“…อา….”
เสียงผมหายไปตอนไหน..
ตอนที่ลาล่าพยุงผมขึ้นจากพื้นรึเปล่า..
ตอนที่เริ่มมีคนอื่นมุงดูผมรึเปล่า..
ตอนที่เห็นหน้าไอ้ไวน์ตะโกนเรียกชื่อผมรึเปล่า..
ตอนที่ผม..หลับตาลงรึเปล่า..
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ปัง..!!!
ตูม..!!!!
ปิ๊บ..ปิ๊บ..
เสียงหัวใจผมเต้นถี่ระรัวเป็นจังหวะเดียวกับที่ความเจ็บปวดจากต้นขาซ้ายแล่นริ้วชาไปทุกเส้นประสาท ข้อนิ้วเกร็งตึงจนเผลอขยุ้มผ้าผู้ที่นอนยับยู่ยี่ รู้สึกได้ว่าเผลอกัดฟันกรอดจนปวดกรามไปหมด
…หยุดได้แล้ว…
ผมเจ็บ..
หยุดได้แล้ว..
บอกให้หยุดได้แล้วยังไงละ!!!!!!
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไม่เอาแล้ว!! ผมเจ็บ..!!!
หยุดนะ..!!!!
“สีคราม!!!! สีคราม!!!!!!”
ผมลืมตาขึ้นเพื่อพบกับหน้าของแม่ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เตียง แต่ผมกลับเลือกที่จะสะบัดตัวหนี ดึงเสาน้ำเกลือล้มระเนระนาดไปหมด
พ่อกดแขนผมไว้ เข็มหลุดจากข้อพับจนเลือดไหลซิบๆ
“พ่อ..!! แม่..!! ปล่อยเดียร์!!!!”
“เดียร์..เดียร์..!! ตามหมอเร็วเข้า!!”
“เดียร์!!! เป็นอะไรไปน่ะ!!!”
“คุณหมอคะ…”
“ถอยไปก่อนครับ..!! มอร์ฟีน”
“ค่ะ”
เพล้ง!!!
ผมปัดถาดแสตนเลสด้วยแรงมหาศาลที่ตัวเองไม่รู้ว่าเอามาจากไหน เข็มฉีดยากระแทกลงกับพื้นดังสนั่น ของเหลวภายในไหลซึมออกมาจากรอยร้าว ผมกระโดดลงจากเตียงคนไข้ เหยียบสลิงค์ที่แตกนั้นด้วยเท้าเปล่าจนรับรู้ว่ามีเลือดซึมไหลออกมา
แต่พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นผมเองที่ลงไปกองกับพื้น ขาผมเจ็บ..เจ็บมาก..เจ็บจนไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว..
เจ็บ..ไม่เอา..
พอแล้ว..หยุดเถอะ..
“ปล่อยเดียร์นะ..!! หมอนั่นไปไหน..!! หมอนั่นยังอยู่ในนั้น…ในโกดัง..!!!!”
“เดียร์..เดียร์!!”
ผมได้ยินเสียงไอ้ไวน์เรียกผมลั่น มือเล็กพยายามประคองผมไว้ แต่ผมกลับผลักมันออก
กระเสือกกระสนไปให้ถึงบานประตูใหญ่ บุรุษพยาบาลตรงเข้ามากระชากแขนผมอย่างแรงจนเจ็บ แต่ผมกลับซัดเขาดัง ‘ปั๊ก’ คนที่เข้ามาอุ้มผมคนต่อไปคือพ่อ ครั้งนี้ผมยังมีสติพอที่จะไม่ดื้อ เพียงกระชากเสื้อพ่อเอาไว้..แล้วร้องไห้
“พ่อ..พ่อ..!! สีครามยังอยู่ในนั้น..เดียร์ออกมา..เดียร์ทิ้งเค้า..เดียร์ทิ้งเค้าออกมา..!! เดียร์เป็นคนไม่ดี”
“สีครามออกมาแล้ว เดียร์ สีครามออกมาแล้ว”
ไวน์ตะโกนกรอกหูผม แต่ผมกลับหันไปเถียง
“ยัง!! กูเห็น..กูเห็นแสง..ระเบิด..มันระเบิด..!! หมอนั่นยัง….”
“เดียร์..!!”
“มึงโกหก!!! กูยัง…ฮึก..”
“มอร์ฟีน”
“ปล่อยผม!! อย่ามาจับตัวผมนะ!!!”
ผมปัดมือหมอออก ผลักทุกคนออกไปให้พ้นทาง เซไปชนโต๊ะข้างๆตู้เย็น แทบจะกวาดแก้วน้ำลงมากองกับพื้นเกือบหมด ตะกร้าผลไม้เยี่ยมไข้หล่นลงไปกองกับพื้น พร้อมๆกับผมที่ไม่มีแรงพอที่จะลุกต่อ
“เดียร์..ลูก..”
ผมได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ เพียงเสียงสะอื้นของผมดังกว่านั้น
“ฮึก..สีคราม..สีคราม…..”
มึงบอกกูว่าจะกลับมา..
บอกกูว่าจะไม่ตาย..
ผมร้องไห้หนักมาก กอดเข่าร้องไห้อยู่กับพื้น รู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกจากปากแผลอีกครั้ง มันยังคงไม่หายดี และปิดไม่สนิททั้งอย่างนั้น..
“..กานดา..”
บานประตูเปิดออกกว้าง ผมถูกฉุดรั้งให้เข้าสู่อ้อมกอดของใครสักคน
“…กานดา…”
คนที่เรียกผมด้วยชื่อจริง เรียกผมด้วยเสียงทุ้มๆคุ้นหู พร่ำปลอบกระซิบไล่ความเจ็บปวด กอดผม..โอบรั้งผมไว้ในอ้อมแขน
“ฮือ..ฮือ…”
“กานดา ผมอยู่นี่..อยู่ตรงนี้..”
เขาบอกผมที่ข้างหู ปล่อยให้ผมจิกเล็บลงกับแผ่นหลังนั่น ไม่กลัวด้วยซ้ำว่ามันจะเจ็บแค่ไหน ไม่กลัวด้วยซ้ำว่าเสื้อมันจะขาด เลือดจะออก หรืออะไร
เพียงแค่กอดผม
และมอบทุกอย่างของเขาให้กับผม
“สีคราม..สีคราม..”
“ครับ”
“สีคราม”
“ครับ อยู่นี่”
“…อย่าไปนะ..”
“ไม่ไปไหนแล้ว..อยู่นี่ไง..”
“..อื้อ..”
ผมยอมให้หมอฉีดมอร์ฟีนที่แขน
และยอมที่จะสลบลงไป..ในอ้อมกอดของเขา..
ความคิดเห็น