คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
“..ถ้าพูดถึงขนาดนั้นละก็..จะยอมนอนด้วยสักครั้งก็ได้”
ใครกันนะ..
..ที่พูดคำนั้น..ด้วยเสียงของผม..
CHAPTER 1
เค้ก แอลกอฮอลล์ ผม และ...เขา(ภาคต้น)
“ไม่ไปว้อย!!!”
ผมตะเบ็งเสียงดังลั่นห้องขณะหยดสารเคมีลงในหลอดทดลอง หันไปสั่งให้ลาล่าจดบันทึกบนสมุดโดยไม่แม้จะสนใจอาการเหวอของเพื่อนรักที่นั่งเกาะหัวโต๊ะอยู่เลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ย ไหงพูดงั้นวะไอ้สัส! วันเกิดไวน์นะว้อย”
“ห่านจิกสิฟะ!! กูเคยบอกพวกมึงไปแล้วไม่ใช่เรอะว่าไม่ว่างวันจันทร์ อังคาร พุธ ติดงานที่ซูเปอร์ฯ..ถ้าไม่เป็นการรบกวนมากเกินไปก็ช่วยฝังข้อมูลลงไปบนแผ่นขี้เลื่อยในสมองบ้างเหอะ”
“ข้าวเย็นฟรีนะเว้ย!”
“โนเวย์~”
“…บอกลากิจวันนึงไม่ได้หรอวะ วันเกิดเพื่อนปีนึงมีครั้งนะเว้ย”
“มีเพื่อนหลายคน ปีนึงก็มีหลายครั้งว้อย! ครั้งที่แล้ววันเกิดไอ้เชรี้ยกลอนกูยังไม่ไปเลย”
“ไอ้กลอนก็ไอ้กลอนดิวะ มันอยู่คนละโพ้นห้องกันเลย นี่มันไอ้ไวน์..เพื่อนสนิทนะว้อย!!”
“โอ้ย! งานวันเกิดพวกมึงยังกะเลี้ยงรุ่นพวก ‘รักร้าย’..แล้วจะให้กูเอาหนังหน้าที่ไหนไปเบียดกับบรรดาสาวๆที่มาคลอเคลียพวกมึงกันละฟะ ห่านี่!..11.32วินาที”
หลังจากอธิบายเสร็จสรรพ ผมก็บอกเวลาให้ลาล่าจดยุกยิกลงในสมุด แต่นอกจากมือมันจะขยับแล้ว ปากมันยังว่าต่อ
“ไปสักครั้งก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับคุณกานดา ผมเองก็จะไป”
เอากับเค้าสิ! ลาล่า(เด็กเนิร์ดผู้มิเคยชื่นชอบงานรื่นเริงเลยสักครั้งหน แถมยังอ้วกใส่ผมเพราะกระดกเหล้าไปสองอึกเมื่อปีกลาย)เนี่ยนะที่เป็นคนพูด..บอกมาเหอะ..พวกมึงสองตัวซื้อลาล่าด้วยคะแนนสอบรึเปล่าฟะ??
ไวน์กับเอ็กซ์..สองตัวแสบประจำรุ่นที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จักพลันฉีกยิ้มยิงฟัน
“นะๆๆ ไปกันเหอะนะ”
“อย่าทำเป็นเล่นตัวไปหน่อยเลยสัสเดียร์ กระแดะ”
เสียงไอ้บูมทักขึ้นมาจากเบื้องหลัง ผมกำลังจะหันไปด่ากราดอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ติดว่ามันเสนอหน้ามาลอกผลการทดลองของโต๊ะผมเฉย
“มึงยังด้านมาลอกของเค้าเฉยอีกนะ..”
คนถูกด่ายักคิ้วกลับ “แถวบ้านเรียกแบ่งปันความรู้ว้อย แล้วมึงก็ไปเหอะ ไม่ได้ไปแค่ ‘รักร้าย’ สักหน่อย พวกกูครึ่งห้องก็จะตามไป”
"โว้ย! เซ้าซี้แค่ไหนกูก็ไม่ไปว้อย!!”
ประกาศิตคำขาดทำเอาทุกคนผวาชะงัก ผม..ซึ่งกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องว่ารอดพ้นสมรภูมินั้นมาได้แล้วก็ง่วนกับการทดลองตรงหน้าเสียจนไม่ทันสังเกตเลยว่า…
โครม!!
“ฮึก…กู..กูว่าแล้ว…กูว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้…”
“ไม่เป็นไรน่าไวน์ มึงยังมีกูอยู่นะ..”
“คนอย่างกูมันไม่สำคัญ!!”
“…ไอ้เดียร์มันแค่ไม่ว่างจริงๆนั่นแหละ…”
“ถ-ถ้าวันนั้น..กูไม่เกิดมา…เดียร์เองคงไม่ต้องลำบากใจขนาดนี้แท้ๆ…กูมัน…”
เสียงแรกที่ดังเป็นเสียงเก้าอี้ตัวที่ไวน์นั่งอยู่ล้มลงไปแน่นิ่งกับพื้น มันดังพอจะเรียกร้องความสนใจจากคนทั้งแลบได้เต็มเปี่ยม..หนำซ้ำไอ้ท่าทางกรีดกรายที่ว่านั่นมันอะไร!? ไม่จำเป็นต้องเล่นบทโศกขนาดนั้นก็ได้ว้อย…แล้วสปอร์ทไลท์มันเสือกฉายมาจากไหนวะคับ!?
เอาละสิ..เป็นเป้าสายตานานๆแบบนี้ไม่ถูกกับผมชัวร์ๆ บ้างเสนอหน้าเข้ามาจะช่วยบูมกับลาล่าโรยกลีบกุหลาบประกอบฉาก บ้างก็หันมามองผมตาเป็นประกายเหมือนคาดหวังคำตอบ..
ส่วนไอ้สองพระนางนั่น…ตีบทแตกหลุดโลกไปแล้วครับพี่น้อง…
“ก็ได้ว้อยยยย!!! อะไรมันจะกันนักกันหนาวะ!!! ไปก็ไปดิไม่เห็นต้องเรื่องมาก!!”
“เยส!!!!!”
ดูเหมือนเสียงตกลงของผมมันจะดึงไอ้พวกนั้นกลับมาจากดาวเสาร์ได้สำเร็จ พร้อมๆกับดึงอาจารย์ประจำวิชากลับมาจากห้องเก็บอุปกรณ์ได้อีกด้วย
“นายเอกราช!!! มาทำอะไรที่ห้องนี้เนี่ย!!! แถมยังชวนเพื่อนคุยอีก กลับห้องตัวเองไปเลยไป!!”
“อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดด…’จารย์เห็นแล้วอ่ะ..เจอกันตอนเย็นนะแสรด!! บายก๊าบ’จารย์!!!”
คนถูกทักทำท่าจะฟาดไอ้หนุ่มนักกีฬาที่วิ่งฉิวปรู๊ดเดียวออกนอกห้องไป แล้วหันจึงถอนหายใจแรงๆด้วยความเอ็นดู ซึ่งพวกผมเองก็หัวเราะก๊ากกก มันเป็นความจริงที่ว่าไม่มีใครกล้าลงไม้ลงมือกับพวก ‘รักร้าย’ นั่นจริงๆจังๆหรอก อีกอย่างไอ้เอ็กซ์มันก็มีบุคลิกกวนบาทาน่ารักๆของมันด้วย (ถุย!)
ไวน์โบกมือลาสามีมันราวกับจะห่างกันสักสิบชาติได้ ไอ้นี่มันก็แสร้งทำเป็นหน้าตาคลอ ทำเอาสาวๆโต๊ะข้างๆยื่นทิชชู่กันมาให้เสียยกใหญ่..ลืมบอกไปว่าไอ้หมอนี่ก็ ‘รักร้าย’ เหมือนกัน
…มันเป็นการรวมกลุ่มกันของพวกอภิสิทธิ์ชนชัดๆ!!
กะอีแค่ได้รับDNAดีๆจากบุพการีมามันก็เท่านั้นแหละฟะ!!
พูดไปนั่น..อันที่จริงผมเองก็ถือว่าดีเหมือนกันแหละครับ มีเพื่อนเป็นรักร้าย..เหมือนมีใบผ่านทางแบบย่อมๆ เพราะอย่างน้อยมันก็มีกฏที่พวกมันต้องปฏิบัติ ถ้าหากตกสักวิชาจะถูกถอดจากการเป็นพวกเหนือกฏหมายทันที! อย่างน้อยก็ไม่ได้ไว้แค่หน้าตาแหละว๊า
“งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนไปกันเลยนะ พี่แจ่มแกเตรียมของกินไว้ซะเยอะ กูไปโม้หนักว่าเพื่อนไปให้พรึ่บพรั่บ แม่เบียร์ดีใจใหญ่”
“เออๆ ให้อร่อยให้สมจริงเข้าละ กูโดนเจ๊ไก่ที่ซูเปอร์ฯสวดยับแน่”
ผมบ่นกระปอดกระแปด เคาะหลอดทดลองกับฝ่ามือเบาๆให้สารละลายผสมเข้าด้วยกัน พลันเสียงไอ้บูม(ที่ย้ายมาสิงสถิตโต๊ะผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้)เสือกแซวจ๋า
“โอ้ยยยย แรดพูดเข้า เจ๊ไก่ถูกใจหนังหน้ามึงจะตาย ให้ตุ๊ยทีนึงก็หายกันละ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ผัวะ!!
“งั้นมึงก็ไปตุ๊ยเค้าให้กูสิวะไอ้ห่า เอามานี่เลย”
หลังจากฟาดกบาลมันไปหนึ่งยกก็คว้าสมุดบันทึกผลการทดลองของกลุ่มผมโยนให้ลาล่า มือวางอันดับหนึ่งของกลุ่มรับไว้ได้ทันท่วงที
เจ๊ไก่แกไม่ใช่ใครหรอกครับ..กระเทยเจ้าของซูเปอร์มาร์เก็ตที่ผมบังเอิ๊นบังเอิญทำงานพิเศษอยู่ด้วย ทีแรกแกยื่นคำขาดไม่รับเด็กอายุต่ำกว่า18เข้าทำงาน แต่พอผมกับไอ้บูมสลอนไปอ้อนวอนเค้าปุ๊บ แทบจะไม่ต้องมีการตรวจเช็คบัตรประชาชนเลยแม้แต่น้อย ตอนม.4ไอ้บูมก็ขยันทำเป็นเพื่อนผมอยู่หรอกครับ แต่ลาออกมาเพราะขี้เกียจ ตอนนี้เลยมีผมทำอยู่คนเดียว
“สีส้ม”
“ครับ สีส้ม..ผมว่ามันออกแดงๆหน่อยนา..”
“งั้นก็สีส้มอิฐ”
ผมสรุป ไม่ได้สนใจเลยสักนิดเรื่องที่หลายๆโต๊ะเริ่มหูผึ่ง
พอขีดๆเขียนๆสูตรเคมีในกระดาษลวกๆแล้วโยนให้ลาล่า และทันทีที่มันวางปากกาหลังจากลอกสูตรนั้นลงในสรุปเสร็จ ฝูงหมาป่าก็ตรงเข้าไปรุมทึ้งสมุดบันทึกผลการทดลองแทบจะในทันที ในคาบแลบเคมี..มันมีกฏอยู่ที่ว่า โต๊ะไหนทำเสร็จก่อนก็ได้กลับบ้านก่อนแน่ะครับ มิเช่นนั้นไอ้สัสล่ามิได้มีโอกาสเนื้อหอมขนาดนั้นหรอก
ผมและไอ้ไวน์ไหวตัวทัน ขยับหนีมาปล่อยให้ลูกแกะน้อย(ไม่ใช่ใคร ไอ้ล่านั่นแหละ)โดนรุมสะกำหมู่ยื้อแย่งสมุดเล่มนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย…และถ้ามันขาดนะ..พวกมึง…ตาย..!!
“ไอ้เอ็กซ์ละ?”
ผมว่าพลางถอดชุดแลบยัดใส่ลอคเกอร์ แล้วก้มๆเงยๆเก็บของลงกระเป๋า
"รายนั้นเลิกเรียนตั้งกะบ่ายสองแล้ว พวกโควต้ากีฬาก็เงี้ย ซ้อมรับทีมชาติกันอย่างเดียว” ไวน์พูดประหนึ่งอิจฉา ซึ่งผมเองก็รู้ดีว่ามันไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไรนัก
“’จารย์ ไปแล้วครับ หวัดดีครับ”
ผมหันไปยกมือไหว้อาจารย์ที่สั่นศีรษะอย่างปลงๆในการกระทำ(ที่เป็นแบบนี้ทุกคาบ!)ของผม หล่อนเองก็บ่นจนขี้เกียจจะบ่นเรื่องให้เพื่อนลอกเรื่องแบบนี้เสียแล้ว
“กี่โมงแล้ววะไวน์?”
“…บ่ายสี่พอดีเป๊ะ”
ด้วยไม่ให้เสียเวลา พวกผมไม่ลังเลใจเลยที่จะหันไปตะโกนกับเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคนว่า
“ลาล่า! บูม!! ปล่อยพวกแม่งกัดกันไป ไปกันได้แล้ว!”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“..ครับ เจ๊ ครับ พรุ่งนี้ผมควบสองกะแน่ครับ ฝากขอบคุณพี่วินด้วยนะครับ ครับ…เอ๋? อ่ออออ ครับ ฮะๆๆ ได้ครับ…เฮ้ยไอ้ไวน์! เจ๊ฝากสุขสันต์วันเกิด”
ผมหันไปว่าพลางวางโทรศัพท์ในตู้สาธารณะ พูดกันตรงๆแล้วบ้านผมไม่ค่อยมีอันจะกินครับ เรื่องโทรศัพท์มือถือเนี่ยตัดทิ้งไปได้เลย เด็กบ้านนอกถ่อมาเรียนกรุงเทพฯแบบนี้..มันยังโชคดีตรงที่ติดโควต้าเด็กทุนน่ะ ไม่งั้นไม่ได้เรียนหรอก
ไวน์หัวเราะครืน “จะฝากบอกเจ๊ว่าขอบคุณก็ไม่ทันแล้วอ่ะดิ อันที่จริงมึงจะยืมมือถือกูโทรก่อนก็ได้นะ มากดตู้แบบนี้มันดูเสี่ยวๆไงไม่รู้”
“เสี่ยวบ้านแป๊ะมึงสิ กูกดออกจะบ่อย”
ผมว่าพลางตบกบาลมันหนึ่งที ก่อนก้มเก็บเหรียญบาทที่ตกอยู่หน้าตู้อย่างเสียมิได้
"โอ๊ยยย บ้านมึงก็ไม่ได้ยาจกอะไรนักหนา อย่าทำแบบนี้สิฟะ” มันว่าพลางรีบฉวยสมบัติที่ผมเพิ่งหาเจอไปกับมือ ส่วนผมน่ะหรอจะยอม คว้าข้อมือมันไว้ได้ทัน
“ไอ้สัส! เอาคืนมา!”
“กูแค่อนาถเพื่อน!”
“ไว้กูแต่งสาวรวยๆเมื่อไหร่มึงค่อยพูดคำนั้นละกันไอ้ห่า”
“เอาเป็นว่าหน้าอย่างมึงไปขายตูดให้ผู้ชายดีกว่ามะ”
“…เชรี้ย!!!”
ผมเงื้อมือหมายจะตบกบาลไอ้ปากเน่าๆของแมร่งซะ แต่เสือกมีมือดีคว้าแขนผมไว้ได้ทัน
ไอ้เอ็กซ์นั่นเอง มันมาพร้อมกระเป๋าสะพายเรียบร้อย ยังไม่วายมาทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่ผม
“มึงจะทำไรเมียกู?”
"เอ็กซ์จ๋า..เดียร์แกล้งเค้า~”
เอ่อ...สรุปมึงเป็นผัวเมียกันจริงๆใช่มะ? :/
เพราะไอ้เอ็กซ์มันเสือกเป็นนักกีฬาฟุตบอลเยาวชน รูปร่างมันเลยใหญ่โตและสูงกว่าผม แต่ไอ้ไวน์มันเนิร์ดเหมือนผม ผมสูงกว่ามันนิดหน่อยก็จริงแต่มันผอมกว่า แล้วก็เป็นประเภทหนุ่มหน้าสวยมากๆ พอนึกภาพเอ็กซ์กับไวน์มันเดินคู่กันแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับแฟนกันสักนิด ยิ่งประเภทที่ต้องตัวติดกันตลอดทั้งๆที่ไม่ใช่ห้องเดียวกันด้วยนะ
แทนที่มันสองตัวจะโดนรังเกียจเดียจฉันท์ กลายเป็นยิ่งทวีความป็อบปูล่าเมื่อเดินข้างกัน คะแนนโหวตหนุ่มหล่อลากอันดับ3กับ5เลยตกเป็นของพวกมันไปโดยปริยาย
"แล้วนี่รอใครอีกป่ะ?”
ผมแทบจะหยิบกระโถนมาอ้วกใส่ฉากสวีทเฟคๆตรงหน้า ไอ้บูมก็ขัดขึ้นพลางยกมือล้วงกระเป๋าแบบสบายๆ
"อ่อ เดี๋ยวรอพวกรักร้ายแปปนึง มันบอกจะไปด้วยกัน”
“…แล้วจะกระเสือกกระสนไปกันไงวะ?”
“ไอ้ครามกับพี่สิญจน์มีรถ”
“เชดดดดด ไอ้ครามเอารถมา! งั้นกูนั่งรถมันละกัน!”
“งานนี้จะมีสาวๆไปด้วยป่ะ?” ตั้มยื่นจมูกถามเสียงเจ้าเล่ห์แทบจะในทันที
“ไอ้สัส! ปาร์ตี้วันเกิดของรักร้ายนะเว้ย ไม่มีก็แจ้ล่ะ! นัดกับสาวๆราชินีไว้หกโมง พวกหล่อนคงไปเปลี่ยนชุดสวยหรูมาก่อน……แล้วก็….เช็ดน้ำลายบ้างไอ้เชรี่ย….พวกนั้นน่ะคุณหนูนะเฟ้ย”
“กูรู้แล้วน่า!”
“แล้วก็พวกคอนแวนต์..แชมเปญบอกนัดไว้ห้าโมงครึ่ง”
แชมเปญที่ว่าน่ะเป็นน้องสาวไวน์เองครับ หน้าสวยเหมือนพี่มันทีเดียว นิสัยก็น่ารักดี..ผิดกับพี่มันลิบลับ
“…ไม่มีจากโรงเรียนเราบ้างเลยเรอะ…”
“โรงเรียนเราไม่นับเป็นสาวๆว้อย!!!”
“พวกจิ๊บบอกจะตามไป ขอแวะร้านยาดองก่อนน่ะ”
…สรุปคร่าวๆแล้วบอกได้เลยว่าสาวๆโรงเรียนผม ไม่ลำยอง ก็เกือบไม่ใช่ผู้หญิง ส่วนพวกเด็กเรียนก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปกันหรอก(ห้องเด็กทุนเนี่ยไม่ต้องพูดถึง..) ส่วนพวกสวยๆก็….จะตามไปโดยมีเป้าหมายเป็นรักร้ายอันดับ1ของม.5กะม.6…..ไอ้สีคราม กับ พี่สายสิญจน์ นั่นแหละ…..เราเลยไม่ค่อยพูดถึงกัน
ซึ่งนั่น…ก็มาพอดี…
“ไอ้ครามมมมมม กูขับรถมึงน๊า~~”
ไอ้เอ็กซ์รีบเข้าไปเลียมือเจ้าของพลางกระดิกหางระริกระรี้แทบจะในทันที เจ้าของหน้าหล่อๆนั่นหัวเราะครืน ก่อนจะโยนกุญแจรถให้มันวิ่งไปเก็บ และกว่ามันจะรู้สึกตัว…เพื่อนทั้งหมดทั้งมวลก็ลงไปขำกร๊ากกับพื้นเสียแล้ว
"มึง!! กูไม่ใช่หมา!!”
ว่าแล้วหนุ่มนักกีฬาตัวดีก็วิ่งไล่เตะเพื่อนต่างห้องอย่างเอาเป็นเอาตาย เล่นเอาบูมคว้าเอวเอ็กซ์ไว้แทบไม่ทัน
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
ตัดมาที่มุมพี่สายสิญจน์ฉีกรอยยิ้มหวานจับใจ ก่อนจะยีศีรษะไวน์เบาๆอย่างเอ็นดู เขาเป็นผู้ชายร่างสูง(กว่าเอ็กซ์) ที่ดูดีเป็นผู้ใหญ่ และมีดีกรีเป็นถึงประธานนักเรียนหนุ่มสุดเท่ห์ แต่ดันมีประกาศข่าวจากชมรมหนังสือพิมพ์กันโครมๆว่ารักแค่ ‘น้องชาย’ ที่อยู่ม.4 กลายเป็นข่าวที่ดังอยู่พักใหญ่ๆทีเดียว
“ว่าไงเดียร์ เรียนเป็นไงมั่ง?”
“ก็ดีฮะ พี่สิญจน์ละครับ จะสอบเอนทรานซ์อยู่รอมร่อยังมีเวลามาเที่ยวเล่นกับพวกผมอีก”
“ฮะๆๆ เรื่องนั้นไว้ทีหลังน่า วันเกิดน้องปีนึงมีครั้งเดียวเองนะ”
…จะว่าไปประโยคพูดมันคุ้นๆมั้ยฟะ? ผมขมวดคิ้วจนเขาต้องดีดเป๊าะกลางหน้าผาก
“นายน่ะอย่าเอาแต่เรียนอย่างเดียวสิ เล่นซะมั่ง อะไรๆในโลกจะได้สดชื่นขึ้น”
“เดียร์ก็มีความสุขดีออก”
ผมเถียงควับ
..มันเป็นความผิดผมรึไงที่ต้องเรียนให้ดี..เพื่อจะไม่หลุดจากตำแหน่งเด็กทุนน่ะ?
“ไงไวน์! แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ~”
ใครบางคนตะโกนมาจากข้างหลังผม ซึ่งผมก็ไม่แปลกใจที่เป็นนายสีคราม..ที่เพิ่งวิ่งหนีไอ้เอ็กซ์มาเมื่อกี้ รอยยิ้มบานแฉ่งเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกแบบนั้นเป็นเครื่องหมายการค้าของเขาละ
“ขอให้มีความสุข สมความปรารถนา แล้วก็..อยู่กับพวกเราตลอดไปละกัน”
เขาว่าก่อนจะหัวเราะ
ผมคิดไปเองรึเปล่าว่ามีพระอาทิตย์อีกดวงอยู่ข้างหลัง ทำไมมันช่างเจิดจ้าได้ขนาดนี้ฟะ?
"ไงกานดา”
และยังไม่ทันจะทำอะไร หมอนั่นก็หันมาทักผมด้วยชื่อจริง (อันที่จริงนอกจากคนที่สนิทกัน..ผมไม่ชอบให้เรียกชื่อเล่นนักหรอกครับ)
"เออ ไง”
สีคราม โกสินทร์วิตรม
เป็นคนสุดท้ายที่ผมเลือกที่จะสนิทด้วย และเป็นคนสุดท้ายที่ผมเลือกที่จะเป็นศัตรูด้วย
แต่ใครจะไปรู้ว่าเหตุการณ์หลังจากวันเกิดไอ้ไวน์วันนี้..
….เราจะต้องอยู่ด้วยกัน..ไปอีกนานทีเดียว….
ความคิดเห็น