คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 17 อาการแปลกๆ
CHAPTER 17
อาการแปลกๆ
“เอ่อ..”
สีครามคราง แล้วหันหน้ามามองผมแวบนึง
ผมหลบตามัน ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อให้เค้าสองคนคุยกันได้สะดวก เขาหลุบตาลง แล้วหันกลับไปพูดกับแชมเปญทั้งรอยยิ้ม
“…เอาเป็นว่าขอเบอร์แชมมาละกัน..พี่ยิงเองนะ”
“ค-ค่ะ…080XXXYYYY…..”
นิ้วเรียวยาวของหมอนั่นกดลงไปบนแป้นมือถือ แล้วกดโทรออก รอจนกระทั่งโทรศัพท์ในมือสาวเจ้าดังขึ้น จึงกดตัดสายทิ้งเสีย
“พี่ต้องไปก่อน ไว้เจอกันนะครับ”
ร่างสูงโบกมือลาหล่อน แล้วเดินมาทางผม ผมเพิ่งรู้ตัวเองเนี่ยแหละว่าถอยมาไกลขนาดไหน ผมหยุดเมื่อมันชิดผนังกระจกร้านMK ยืนนิ่งสบตากับเขาที่ยืนห่างไปเมตรกว่าๆ
……ผมรู้สึกเหมือนหูอื้อนิดๆ ใจสั่นแปลกๆ แถมขอบตายังร้อนผะผ่าว….
.....................ผมเป็นอะไร?
ในเมื่อถามตัวเองแล้วไม่ได้คำตอบของคำถาม ผมก็เลือกที่จะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น และเขาก็ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผม แรกเริ่มกลีบปากหยักนั้นเม้มจนบางเฉียบ ดวงตาคู่สวยก้มมองมือถือในมือสลับกับหน้าผม แล้วขมวดคิ้ว
หน้าผมตอนนี้บอกอะไรงั้นหรอ?
…ผมกำลังทำสีหน้าแบบไหนงั้นหรอ…
ผมไม่กล้าหันกลับไปมองกระจกด้วยซ้ำ ได้แต่ยืนตัวแข็งมองเขาอยู่แบบนั้น นิ้วชี้ของผมเกี่ยวกันไปมาตรงแถวๆหน้าท้อง
‘พี่สีคราม’
‘ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยคะ’
อาการบิดมวนในช่องท้องประหลาดๆเกิดขึ้น อะไรบางอย่างก็ไหลปร๊าดมาจุกตรงคอหอย ผมพูดไม่ออก บรรยายมันออกไปไม่ได้
ก่อนคนตรงหน้าผมจะคลี่ยิ้มบาง ยกให้ผมดูถึงโทรศัพท์มือถือรุ่นไสลด์สีขาวสวยบางเฉียบมีสไตล์ของเขาในระดับพอดีกับศีรษะ แล้วปล่อยมันลงมาทั้งอย่างนั้น..!!
เพล้ง!!!!!
“เฮ้ย!! ทำไรของมึงวะ!!!!!”
ผมกรีดร้องอย่างลืมตัว ถลาเข้าไปหาเครื่องมือสื่อสารที่แตกกระจายอยู่บนพื้นนั้นอย่างเสียมิได้ บ้าจริง! ทำไมคนทำมันถึงได้ทำมาเปราะบางแบบนั้นนะ!! แตกหักพังได้ง่ายๆแบบนั้นเลยรึไง
เขาย่อตัวลงมา แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มหวาน
“..เสียดายจัง พังแล้วอ่ะ”
“เล่นไรของมึงเนี่ย!!!”
ผมแปะๆอยู่ควานหาชิ้นส่วนทุกชิ้นขึ้นมาประกอบ ถ่าน ซิม กรอบ ปุ่มกด แต่ให้ตาย…ขนาดตัวที่เป็นสไลด์ยังหลุดแยกออกมาเป็นสองแผ่นเลยอ่ะ! โอ้แม่เจ้า!!!
เขาแย่งซิมการ์ดจากมือผม แล้วเขวี้ยงเข้าไปใต้ชั้นวางสินค้าที่ตั้งอยู่ตรงกลางทางเดิน
“อ๊ะ! หลุดมือ~”
ผมเบิกตามองเขาอย่างไม่เชื่อหู มันทำเสียงตกใจซะเต็มประดาแล้วหันมาหัวเราะนิดๆให้ผม ยื่นมือมาคว้าแขนผมให้ลุกขึ้น แล้วกึ่งเดินกึ่งลากตรงไปยังลานจอดรถ..พร้อมทั้งทิ้งเศษซากของมือถือไว้ตรงนั้น
“เดี๋ยว! หยุด! ปล่อยนะ!!”
“วางใจเถอะกานดา ผมไม่มีใครอีกแล้ว ถ้ากานดาไม่มีมือถือ ผมจะมีมันไปทำไมละ” เขาหัวเราะ เปิดประตูรถBMWสีบลอนด์แล้วดันร่างผมเข้าไปนั่ง
“ม-มันไม่เกี่ยวกับมึงนี่ รู้มั้ยว่าเครื่องมันตั้งแพง..”
“แต่ก็ไม่จำเป็นในชีวิตประจำวันไม่ใช่หรอ”
หมอนั่นเดินอ้อมมาเปิดประตูคนขับ สอดตัวเองเข้ามาข้างใน แล้วหันมายิ้มกว้างให้ผม
“…มีความสุขเป็นบ้าเลย!”
“มีความสุขเหี้ยไรของมึงอีกน่ะ!!!”
เขาโน้มตัวลงมาเพื่อคาดเข็มขัดให้ผม หน้าของเราใกล้กันมาก..ตอนที่เขาพูดคำว่า “..ที่กานดาหึง”
พลั่ก!!
ผมดันเขาไปสุดช่วงแขน แผ่นหลังกว้างนั่นกระแทกกับคอนโซลหน้ารถดัง ‘ปั๊ก’ แต่หมอนั่นยังคงรอยยิ้มหวานนั่นไว้สนิทใจ ผมรีบหลบตาเสทำเป็นมองออกนอกรถในขณะที่เขาก็กลับไปนั่งให้เข้าที่เข้าทาง
เวลาผ่านไปนานหลังจากที่สตาร์ทเครื่อง แต่รถก็ยังไม่ขยับ
“ไมไม่ออกรถ?”
ผมถามเสียงค่อย ใบหน้าคมปราศจากรอยยิ้มไปวูบหนึ่ง แล้วหันกลับมายิ้มให้ผมเหมือนเคย
“โทษที เหม่อไปหน่อย..ไปกันเถอะ”
แล้วBMWสีบลอนด์เงินก็แล่นออกจากห้างสรรพสินค้าที่อยู่บริเวณโรงเรียนทันที
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“อ้าวน้องเดียร์? สีครามไปไหนซะละ?”
พี่วินเอ่ยปากแซวเมื่อเห็นผมนั่งจ๋องอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ผมพยักเพยิดไปทางหน้าประตูกระจก ให้เห็นถึงร่างสูงยืนพิงเสาอยู่ตรงฟุดบาท
(เอ้า ตัวละครเรื่องนี้เยอะ พี่วินคือพี่ที่ทำงานพิเศษด้วยกันกับผมในกะนี้ไงครับ)
“ไม่เข้ามาละ?”
ผมส่ายหน้า “ไม่รู้มัน วันนี้มาแปลก”
“กร๊ากกกกก ทะเลาะกันหรอ?”
“เปล่าสักหน่อย! มันสิแปลกของมันเอง! ไม่เกี่ยวกับเดียร์!”
“อะ นั่นๆ ทำเป็นโกรธ ทำเป็นแกล้งเคือง รู้นะว่ารู้สึกไงอ่ะ ฮ่าๆ” พี่วินหัวเราะลั่นพลางจิ้มแก้มผมเหมือนเด็กๆเล่นกัน ผมพองลมขึ้นนิดๆ แล้วหันไปเช็คสินค้าให้กับแม่บ้านท่านหนึ่งแทน
…ปิ๊งป่อง….
สักพักสีครามก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ผมหมุ่นคิ้วมองเขา และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เขาไม่ได้มองตอบผม แต่หันซ้ายหันขวาแล้วเดินตรงไปหาเจ๊ไก่แทน
…เป็นไรของแม่งวะ…
“น้องคะๆ ขอบัตรเติมเงินวันทูคอลด้วยค่ะ”
พี่สาวคนหนึ่งสะกิดเรียกผมให้ละสายตาออกมา ผมพยักหน้าหงึกหงักแล้วรีบหาใต้เคาน์เตอร์ พอลุกขึ้นมาเช็คบิลเสร็จ มองหาหมอนั่น..ก็ไม่เจอซะแล้ว
“นั่นไง ยืนอยู่ตรงมุมหนังสือน่ะ”
พี่วินกระซิบบอกเหมือนรู้ทัน ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่ก็ปรายหางตาไปมองเขา
มือใหญ่ถือนิตยสารเล่มหนึ่งอยู่ในมือ แต่สายตาคู่สวยนั้นกลับมองผ่านกระจกออกไปเสียอย่างนั้น
ผมยังไม่ทันคิดจะเอะใจอะไร ตอนนั้นเองที่เจ๊ไก่ก็เดินมาบอกผมว่า
“น้องเดียร์ กลับได้แล้วนะ”
“เอ๋?!” ผมรีบมองนาฬิกา ยังไม่สามทุ่มดีด้วยซ้ำ
หล่อนยิ้มให้ผมแบบเรียบๆ พี่วินดูมีสีหน้าฉงนสนเท่ห์หนักเข้าไปใหญ่ แต่ก็พยักหน้าทำทีเป็นว่าเข้าใจ ไอ้ผมน่ะหรอถูกกระชากผ้ากันเปื้อนออกจากตัว แล้วยัดเยียดกระเป๋านักเรียนให้อย่างเอาเป็นเอาตาย
“เดี๋ยวเจ๊! เดียร์….”
“อาทิตย์หน้าค่อยมาใหม่นะน้องเดียร์ วันนี้กลับไปก่อน”
เจ๊ใช้แรงมหาศาลที่มีลากผมไปที่หน้าประตู ร่างสูงเดินตรงมาหาผมแล้วรับตัวผมไว้แทนเจ๊ ครั้งนี้ไอ้หมอนั่นแหละที่เป็นคนฉุดกระชากผมให้ไปขึ้นรถBMWที่ลานจอด
ผมทั้งตกใจทั้งสงสัย..แต่ไม่ใช่เพราะความรุนแรงที่เกิดขึ้นหรอกนะ..
…สายตาของหมอนั่นไม่ยิ้มเลย…
มันแปลก..และน่าหวาดผวาเป็นที่สุด..
มันคาดเข็มขัดให้ผมเหมือนเคย แล้วสตาร์ทรถ รีบบึ่งออกจากที่ตรงนั้นแทบจะในทันที
ในรถมันไม่พูดไม่จาอะไรสักกะแอะ เอาแต่มองกระจกหลังกับกระจกข้างอยู่นั่นแหละ ไอ้บ้าเอ้ย เป็นอะไรของมึงเนี่ย ผมเริ่มลุกลี้ลุกลน เอี้ยวตัวมองข้างหลังตาม ทีแรกนึกว่าจะมีรถขับตามแบบในหนัง ปรากฏว่าไม่ใช่..ถนนหนทางด้านหลังยังว่างเปล่าด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรของมึง?”
“เปล่า” มันตอบนิ่งๆ แล้วเหยียบสุดแรงเกิด
อาให้ตาย…นี่ผมมาถึงหอด้วยใช้เวลาแค่5นาทีเองหรอเนี่ย!!! เจ้าหมอนั่นมันจะเร่งไปไหน!?!
ผมลงจากรถโดยมีสารถีคนนั้นแหละวิ่งทั่กๆมาเปิดประตูให้ พอมันจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหาอะไรสักอย่างก็สบถออกมาไม่ได้ศัพท์ แล้วมันก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมอีก ผมจึงตัดสินใจเลือกหนทางที่ดีที่สุด..คือเดินขึ้นห้องตัวเองทั้งอย่างนั้น
ผมไขประตูอยู่แล้วนึกเอะใจ ชะโงกหน้าลงมองพื้นข้างล่าง BMWสีบลอนด์เงินหายไปจากหน้าตึกแล้ว คงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง
ถึงแม้ทุกอย่างจะดูสับสน ประการแรกที่ผมคิดคือผมคงจะไม่โดนหักเงินเดือนนะ? และประการที่สองคือความโชคดีที่มีเวลาอ่านหนังสือเพิ่มขึ้นชั่วโมงกว่าๆ…
โครมๆๆๆ!!!!!!!
เสียงเคาะประตูปึงปังดังสนั่นลั่นไปสามบ้านแปดบ้าน เล่นเอาผมทำน้ำหกจากแก้วที่ผมกำลังดื่มไปเสียยกใหญ่ จะบ้าตาย! เสียงเหี้ยไรเนี่ย!!
ผมวิ่งตรงไปเปิดประตูด้วยกลัวว่าน็อตมันจะหลวมเพราะแรงทุบ
อย่าตกใจไป..คนที่ทุบก็คือคนที่เพิ่งมาส่งผมเมื่อครู่นี้เองแหละครับ..
“เชรี้ยไร เคาะประตูห้องคนอื่นมัน…”
ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาในห้อง รีบปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ ดวงหน้าคมคายดูจริงจังขณะที่เดินมากวาดอุปกรณ์เครื่องเขียนลงในกระเป๋าให้ผม ผมเดินตามแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ตอนที่เขาพูดว่า
“เก็บเสื้อผ้า”
“หา?”
ผมชะงัก เขากลับสั่งผมต่อด้วยน้ำเสียง เรียบ นิ่ง สงบ…และทรงพลังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินจากเขา
“ไปบ้านกู”
ความคิดเห็น