คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER 12 ศุกร์ เศร้า เสาร์ อาทิตย์ (ภาคปลาย)
CHAPTER 12
ศุกร์ เศร้า เสาร์ อาทิตย์ (ภาคปลาย)
“เน่..”
“…ไร?”
“….ยังไม่หลับอีกหรอมึง?”
“อ้าวไอ้ห่านจิก.. แล้วมึงจะเสือกเรียกชื่อกูทำซากอ้อยอะไรฟะ? จะหลับอยู่แล้วว้อย”
คนที่นอนข้างๆดิ้นนิดๆเหมือนยกมือขยี้ตา
“ไม่ถามไรกูหน่อยเรอะ?”
“…มึงหยุดร้องไห้ยังล่ะ”
“ยังมั้งไอ้เชรี้ย ร้องจนไม่มีอะไรจะออกมาจากLacrimal Glandแล้วเนี่ย”
“เสือกเล่นมุขวิชาการอีก” แปลเป็นไทยคือ ต่อมน้ำตาครับ ผมหมั่นไส้ไอ้ท็อปชีวะเลยเผลอตัวมะเหงกมันไปทึนึง “กูไม่รู้จะถามไรวะ เอาเป็นว่ามึงมีเรื่องไรเล่าให้กูฟังปะ?”
มันเงียบไปครู่หนึ่ง “ไอ้สัสนี่กะล้วงตับกูออกมาหมดเลยเรอะ”
“กูจะเอาไส้ติ่งมึงออกมาด้วยเลยแหละ จะเล่าไม่เล่า ไม่เล่ากูนอนละ”
ผมพลิกตัวหันหน้าออก ไอ้คนฟังสะดุ้งรีบเขย่าตัวผมใหญ่เลย
“กูอัดอั้นว้อยกูอัดอั้น มึงตื่นขึ้นมาฟังกูก่อน กูเล่าหมดเลย เล่าหมดทุกอย่างเลย”
ผมถอนหายใจ มันจะเอาไงกันแน่เนี่ย
สรุปคือไวน์เอาแต่นั่งร้องไห้จนค่ำโน่นเลย ก็เลยตัดสินใจค้างห้องผมอีกสักคืน ผมก็ไม่ค่อยเต็มใจนักหรอก อยากจะไปดูอาการไอ้เอ็กซ์มันด้วย..แต่รายนี้ท่าจะหนัก ยังไม่หายโคม่า ดูสิ..ตาแดงเป็นปื้นแล้ว เพราะงั้นคิวไอ้เอ็กซ์เลยเลื่อนออกไปหน่อย
“..น้องพลอย..จำได้มั้ย น้องพลอยม.4 ชมรมว่ายนำ้อ่ะ เมื่อวานไปดริ้งค์กับพวกกูด้วย”
“เออ ที่ไอ้กายมันบอกว่าแม่งเล็งไอ้เอ็กซ์อยู่ใช่ป่ะ?”
“เออ” มันตอบนิ่งๆ “..คือถ้าพูดตามปกติของผู้ชายทั่วๆไปแล้ว น้องพลอยแกก็น่ารัก กระดี๊กระด๊าคอยรินเบียร์ให้ไอ้เอ็กซ์อยู่นั่นแหละ แล้วก็ร้องเพลงบอกรักไอ้เอ็กซ์ มันก็น่ารักดี พวกกูก็ครื้นเครงไปด้วย แล้ว…”
“มึงหึง?”
“สัส! ไม่ใช่ว้อย!!” ไม่ว่าเปล่าตบกบาลผมเบาๆไปทีนึง (แอบแค้นเล็กๆ..แต่ไว้ค่อยเอาคืน ฟังแม่งให้จบก่อน) “มึงก็รู้นิสัยเอ็กซ์ แม่งเชรี้ยจะตาย…พอมันกึ่มๆจะเมาก็ฟาดเข้าให้”
“..ฟาดมึงหรอ?”
“ไม่ใช่ว้อย หน้าอย่างมันไม่ฟาดกูหรอก ไอ้ที่มันฟาดน่ะคือ..”
“ฟาดเหล้าเข้าปาก”
โป๊ก!
“เดี๊ยะๆ เดี๊ยะพ่อจะเล่นหนักกว่าเผ่นกบาล หุบปากแล้วฟังกูเล่าต่อสิวะเหี้ยนี่”
ผมลูบศีรษะตัวเองป้อยๆ รู้สึกเหมือนนอนเตียงเดียวกันแล้วกลายเป็นใกล้ไม้ใกล้มือมากกว่าปกติ เลยลุกขึ้นนั่ง เอนหลังพิงกับหัวเตียง ไอ้ไวน์เลยลุกตามแล้วนั่งอยู่ปลายเตียง
..พอมึงเล่าจบนะ..กูจะเอาตีนเสยปากมึง..
ผมกำลังคาดโทษได้ที่ ไวน์มันก็เล่าต่อ
“มันตบน้องพลอย”
“ห๊ะ!?”
เออ สันดานไอ้เหี้ยเอ็กซ์มันเลวก็จริง มันไม่เคยสนใจอย่างอื่นนอกจากฟุตบอลกับไอ้ที่นั่งจ๋องอยู่ตรงหน้าผมนี่ แล้วก็สนใจความรู้สึกเพื่อนรองลงมา…รองลงมาแบบทิ้งช่วงห่างเอามากๆน่ะ แต่นี่ถึงขั้นตบสาว…
“ไม่ได้ตบแรงหรอก..ก็แค่เผ่นกบาลเหมือนที่พวกเราทำๆกันเนี่ยแหละ” เมียมันรีบแก้ต่าง..แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้มันดูดีขึ้นสักเท่าไหร่หรอกนะ “มึงก็รู้ มันเป็นคนขี้รำคาญจะตาย พอสาวๆดี๊ด๊าข้างๆมันทีไรเป็นงี้ทุกที”
ผมนึก ..เออ ก็จริงของมัน พวกFCแม่งเดินตามเมื่อไหร่ ตามเก็บหมาในปากมันกันแทบไม่ทัน
“แต่น้องพลอยไม่โกรธ”
นั่นสิเรียกให้ผมช็อคได้มากกว่า
“..ดูยิ่งจะปลื้มมันนัก ไอ้เอ็กซ์มันหล่อ แต่ไม่เคยสร้างภาพว่ามันเป็นคนดี อยากทำไรก็ทำ ตามใจตัวเองสุดๆ ยิ่งกับพวกที่แอบคิดเล็กคิดน้อยกับมันเนี่ยไม่ต้องพูดถึง.. ปกติแล้วมันก็เป็นคนที่น่าเอ็นดูกับพวกอาจารย์จะตายไป จริงป่ะละ”
“เออ ถูกของมึง”
“กูก็เลย…..พูดไปว่า ‘น้องพลอยเค้าก็ดีนะ ทนเอ็กซ์ได้’ ไรประมานนั้นน่ะ…”
“เออ แล้วแม่งตอบมาว่า?”
ไวน์หลบตาผม “มันแค่ไม่ชอบให้กูยื่นจมูกหาคู่ให้มัน ก็เลยทะเลาะกัน เรื่องราวใหญ่โต..เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะซ่อมเก้าอี้ให้มึงนะ”
“ไอ้สัส..ทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ”
“เออ” มันเสเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “กูแค่อยากให้ไอ้เอ็กซ์มองคนอื่นนอกจากกูบ้าง”
มันเป็นคำพูดที่ทำเอาลมหายใจผมสะดุดกึก พอเงยหน้าขึ้นมองมัน แสงจันทร์ก็ทำให้หน้าสวยๆของมันดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
ปากผมอ้าออกกว้างว่าจะอุทานด่าอะไรสักอย่าง แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาสักกะผีก
“หมายความว่า……”
“..กูกับเอ็กซ์..เรารู้จักกัน….ตั้งแต่ก่อนจะจำความได้ซะอีก”
ไวน์เปลี่ยนมานั่งชันเข่า สอดมือของมันโอบใต้ขา แล้วเอนหน้าลงกับเข่าตัวเอง
“ตัวติดกันตลอด เมื่อก่อนรำคาญมาก ทำไมต้องเป็นมันวะ อยู่ห้องเดียวกันตลอดตั้งแต่อนุบาล แต่พอจะแยกห่างออกมาทีไร..ก็เป็นตัวกูเองเนี่ยแหละที่แยกออกจากมันไม่ได้ มันเลือดร้อน ทำไรหุนหันพลันแล่น ถ้าไม่มีคนคอบปราม…จะลำบาก…”
เสียงของมันเบาลง และก็เงียบหายไป ผมเดาได้เลยว่าหลังเข่านั้นต้องเปื้อนไปด้วยน้ำตาอีกแน่
“…เรานอนด้วยกันไป7ครั้ง”
พรูดดดดด!!!!
อ้าว ไม่ได้หรอครับ เกือบลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ดื่มน้ำหรืออะไรอยู่ แต่ตอนนั้นผมสำลักน้ำลายตัวเองจริงๆนะ แทบจะตะโกนออกไปว่า ‘Pardon?’ เพราะไม่เชื่อหู สมองกลวงไป10วินาที
“นอน..?”
“นอนอ่ะนอน Having sexอ่ะมึงรู้จักป่ะ ไอ้เหี้ยอย่าให้กูต้องพูดซ้ำ ทำหนังหน้ายังกะตัวเองไม่เคยโดนไอ้คราม…เอิ่ม…ถ้ามึงไม่อยากให้กูบรรยายก็รบกวนเอาสมองฉลาดๆของมึงประมวลผลให้เร็วนิดนึงดิ๊ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่จะพูดแล้วไม่อายนะว้อยยย”
“7ครั้งเลยหรอวะไอ้สัส!?”
“….มึงลองคำนวนดิ๊ กูอยู่กับมันมาเกือบ17ปี แต่มีอะไรกันแค่7ครั้งนะไอ้ห่า มาทึ่งแป๊ะอะไร”
ผมเบิกตาโพลง “..ผู้ชายนะว้อย ผู้ชาย! ถ้าพวกมึงเจาะไข่แดงสาวไป7คนกูคงไม่ประหลาดใจเท่านี้หรอกว่ะ…ไหนมึงบอกไม่ใช่แฟ..”
“ก็ไม่ใช่น่ะสิหอยหลอด! เพราะแบบนี้ก็เลยอยากจะเปลี่ยนสถานภาพไงฟะ!! ลองมาอีหรอบนี้ไม่มีครั้งที่8 9 หรือ10ก็บุญนักหนาแล้ว.. เพราะงั้นกูเลยบอกไงว่ากูอยากให้แม่งเจอผู้หญิงดีๆน่ะ..ผู้หญิงดีๆ!! สวย รวย ฉลาด และที่สำคัญคือ..ทนมันได้”
ผมมองหน้ามัน ไอ้คุณสมบัติดังกล่าวอยู่กับคนตรงหน้าอย่างครบถ้วน
“..ถ้าผู้หญิงฉลาดนะ..ไม่เอาแม่งเป็นผัวหรอกสัส…”
“เออ กูก็คิดงั้น….เอาเป็นว่าโง่นิดๆก็ได้อ่ะ”
“ถ้ามึงอยากแยกกับเอ็กซ์นะ..ทางที่ง่ายที่สุด..” ผมเสนอ “..คือมึงต้องมีแฟนเสียเอง”
ไวน์นิ่ง แล้วสั่นศีรษะ
“ไม่ได้”
“ทำไม?”
“ถ้ากูมีแฟน แล้วใครจะอยู่ข้างๆมันตอนมันเหงาวะ..มันต้องมีแฟนก่อนกูดิ”
โครม!!
ไอ้เวลาเอาคืนแล้วครับ ผมเหยียดขาถีบมันลงไปนอนกลิ้งกับพื้นอย่างเร็วเลย
“สัส! พูดมาได้!! กูว่าไอ้ห่าเอ็กซ์ก็คิดเหมือนมึงแหละ ต่างฝ่ายต่างไม่อยากจากไปแล้วจะหาคนใหม่ทำ**ไรวะ คบกันไปเลยดิ๊~! มึงพูดเองไม่ใช่หรอว่าเกย์ทำให้โลกไม่ร้อน”
ไวน์ลุกขึ้นมาจากการนอนกองที่พื้น ร้องลั่น
“กูคบไม่ได้!!!!”
“ไมวะ!?”
“ม-มันเป็นลูกคนเดียว เดี๋ยวไม่มีทายาทสืบสกุล”
“…แล้วมันเกี่ยวเหี้ยไรกับ ‘ความรัก’ วะคับไอ้คุณสัส”
“แหมไอ้คุณมิชชั่นนารีออฟเลิฟ!! ทำมาเป็นพูด…อย่างกับตัวเองรู้จักความรักตายแหละ”
“อ้าวไอ้ห่า..พูดงี้อีกสักทีดีป….”
“อุ้ยลืมไป หนูเดียร์มีเจ้าชายสีครามคอย ‘สอน’ อยู่แล้วนี่นา..พูดมากไม่…”
โครม!!
“เหี้ย!! มึงจะถีบกูจนจุกตายเลยม่ะ!!”
“กูจะถีบให้มึงแท้งเลยล่ะไอ้สัส!!”
“งั้นกูจะเตะให้ตูดมึงคายน้ำรักไอ้ครามออกมาเดี๋ยวนี้แหละ”
“!!!! ไอ้ทะลึ่ง!!!”
โครมคราม!! โป๊กๆๆ!! ผัวะๆๆ!!!!
ไม่มีนิยามคำจำกัดความ ไม่สามารถพิสูจน์ออกมาเป็นทฤษฎีทางวิทยาศาตรฺ์ ไม่มีสูตรคำนวณสำเร็จรูป ไม่สามารถท่องจำให้ขึ้นใจ ไม่อาจรับรู้มันได้ด้วยตาเปล่า ด้วยผิวสัมผัส แต่รับรู้ด้วยอวัยวะสำคัญที่สูบฉีดเลือดไปหล่อเลี้ยงร่างกาย
มันไม่เคยมีเหตุ และไม่เคยมีผล
ไม่ได้จำเป็นต่อการดำรงชีวิต แต่ขาดไม่ได้ในการมีชีวิตอยู่
ไวน์คิดถึงเรื่องเอ็กซ์ก่อนเสมอ ความสำเร็จ..ความหวัง..ความก้าวหน้า..ทุกอย่างของเอ็กซ์สำคัญที่สุด เหมือนๆกับที่เอ็กซ์ตอบแทนไวน์ด้วยการมองแค่มันคนเดียว และทุ่มเททุกอย่างเพื่ออีกฝ่าย โดยไม่เคยฝืนความรู้สึกของตัวเอง
นั่นคือ ‘ความรัก’
ที่ผมเพิ่งรู้จากไวน์เดี๋ยวนั้นเองว่า..
......มันเป็นความรู้สึกที่สวยงามแค่ไหน..
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ผมสะบัดผ้า หยิบไม้แขวนมาตากเสื้อยืดคอกลมกับราว หนีบไม้หนีบสีชมพูลายอีนัง..เอ้ย คุณแมวเหมียวคิตตี้ซาริโอ แล้วหยิบสายเดี่ยวสีชมพูจ๋ามาสะบัด พาดกับสายลวดแทนไม้แขวน หนีบไม้หนีบลายอันปังแมนสีแดงจ๋าลงไป ปัดมือ2-3ทีแล้วยิ้มกริ่มกับการสำเร็จงานแรกของวันอาทิตย์
“น้องเดียร์..สองคนนั้นใครอ่ะ?”
พี่แต้มกำลังวี๊ดว๊ายกระตู้วู้วกับคุณพี่จิ๊ ผู้จัดการอพาร์ทเม้นท์ ชี้นิ้วกราดๆไปยังคนสองคนที่กำลังยืนพิงไหล่กันอยู่ตรงสุดขอบรั้ว คนหนึ่งพอเห็นผมหันไปมองรีบโบกมือทักทาย ส่วนอีกคนหน้าบูดเหมือนอมตูดหมามาอย่างไงอย่างงั้น
“แต้มๆ พี่ชอบคนขาวๆอ่ะ หล่อโคตร”
“แต่แต้มว่านะหนุ่มผิวเข้มนั่นก็ดีนะพี่ ดูล่ำๆเถื่อนๆ..แต่เท่ห์สุดๆไปเลยอ่ะ~!”
สรุปพี่สองคนจะฟังคำตอบของผมมั้ยครับ??
สองสาวอายุเกือบสามสิบกำลังกรี๊ดกร๊าดกับหนุ่มๆจากก๊วนรักร้ายของโรงเรียนผมซึ่งอายุห่างกันเกือบรอบ..และไม่ต้องแปลกใจที่จู่ๆพี่แต้มจะกรี๊ดลั่นเพราะไอ้เอ็กซ์ปรายสายตารำคาญแบบเดิมๆกลับมามองเนี่ยแหละครับ
ผมเดินไปเก็บตะกร้าผ้าในห้องซักรีด กวาดห้องนั้นให้เสียหน่อย แต่พอเดินออกมากลายเป็นสองสาวกำลังนั่งคุยก้อร้อก้อติกกับเพื่อนผมบนโต๊ะม้าหินเสียอย่างนั้น หนำซ้ำจากไอ้เอ็กซ์ที่หน้ามุ่ยเมื่อครู่ดูเหมือนจะคุยกับพี่แต้มถูกคอครั่กๆ ยิ้มใหญ่เลย..พอมันยิ้มก็เลยดูน่าคบดี ยิ่งยิ้มมันถูกชะตากับผู้หญิงที่แก่กว่าเป็นปกติอยู่แล้วด้วย..
…แต่ไอ้สีคราม..มึงจะเค้าใกล้พี่จิ๊เกินไปป่ะ ใกล้แบบนั้นไม่นั่งตักกันไปเลยล่ะ?..หยุด..!!! ปล่อยให้เค้าจับแก้มได้ยังไงละบ๊ะนี่!?!?!
....โครม!!
ไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ..ไม่ได้ตั้งใจที่จะกระแทกกะละมังกับขอบชานพื้นคอนกรีตเลยสักนิด ไม่ได้จงใจฟาดไม้ถูพื้นลงพื้นด้วย และก็ไม่ได้ทำหน้าโกรธอะไรสักหน่อย
ผมผสมน้ำยาถูพื้นแล้วแกว่งมืออย่างแรงจนน้ำกระเฉาะ แล้วยกขึ้นวางบนรถเข็นสำเร็จรูปแรงๆ ต่อพอจะก้มยกถังน้ำเปล่า กลายเป็นมีมือดีฉวยหยิบขึ้นไปก่อนเสียอย่างนั้น
“อารมณ์เสียอะไรหรอกานดา?”
มันถามเสียงใสพลางวางถังน้ำให้ผม ซึ่งดีแต่สะบัดหน้าหนี
“เปล่า”
“แน่ะ ยังมาปากแข็งอีก” เขาจิ้มแก้มผมเบาๆ แล้วก้มลงปิดน้ำก็อกให้
“สัสเดียร์แม่งก็อย่างงี้แหละคราม ดื้อและซึนดาเระ”
เอ็กซ์กัดผมตามประสา พลางเท้าแขนกับไหล่ผมอย่างถืออภิสิทธิ์ แล้วมึงจะหัวเราะทำแป๊ะไรวะไอ้คุณสีคราม???
“..พวกมึงอ่ะ เกะกะกู”
ผมว่า ไม่ว่าใครก็อยากรู้ทั้งนั้นแหละครับ เช้าวันอาทิตย์ที่สบายๆใครแม่งจะแหกขี้ตาตื่นมาเฝ้าเพื่อนทำงานพิเศษกันวะคับ?
มันสองตัวสบตากันอยู่นาน เอ็กซ์เป็นฝ่ายหลบตาก่อนเหมือนปล่อยให้สีครามพูด หมอนั่นทำสีหน้าประมาณ ‘เอาจริงหรอ’ แล้วเกาศีรษะแกรกๆ
“ก็..อยากเจอกานดาทุกวันน่ะ”
โป๊ก!
“เห่าไม่เข้าเรื่องว้อย! ไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วว่ะ”
ไม่ใช่ผมหรอกครับที่เขกกบาลมัน แต่เป็นไอ้เอ็กซ์ต่างหาก
“โอเคๆ เมื่อกี้พูดเล่น..แต่เป็นความจริงนะ..อันที่จริง..พวกเรามาเพื่อ…”
แน่ะ..ยังหันไปสบตากันสองต่อสองอีก “จะพูดไม่พูดฟะ”
“เรื่องไอ้ไวน์”
เอ็กซ์..มึงพูดเองเออเองจบเรื่องตั้งแต่แรกล่ะ
“ไวน์นอนอยู่ที่ห้องกู อยากเคลียร์ก็เอากุญแจไป..”
“…ถ้ามึงให้กูอยู่กับเค้าสองต่อสอง กูปล้ำเค้าจริงแน่”
ผมมองหน้ามัน “พูดยังกะมึงไม่เคย”
“หอยหลอด! ใครบอกมึงวะไอ้สัส!!!” ไอ้เงื้อมือจะเผ่นกบาลผมสักที แต่ใครก็ไม่รู้ห้ามไว้ได้ทัน ไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรือกลัวเกิดโศกนาฏกรรมกันแน่
ผมถอนหายใจ แล้วตรงไปเข็นรถเพื่อขึ้นไปทำความสะอาดชั้นบน
“ไวน์บอกกูแล้ว”
“กูไม่เคยปล้ำใคร กูก็บอกสีครามแล้ว”
“..แล้วมันเกี่ยวเหี้ยไรกับสีคราม”
คนถูกถามยักไหล่ “ไม่รู้..แต่เป็นฝ่ายรุกน่าจะคิดเหมือนๆกันน่ะ”
ผมหันควับ อะไรฝ่ายรุกๆนะ? แต่เจ้าของนามกลับยังผิวปากหวือเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เพราะงั้น..ถ้ายังไงกูว่าไอ้ไวน์อาจจะไม่กลับบ้านสักวันสองวัน..กูก็เลยคิดจะฝากมึงบอกไปบอกไอ้ไวน์ ช่วงวันสองวันนี้กูจะอยู่บ้านเชรี้ยคราม….บอกมันว่า…กูขอโทษ..”
ไม่ต้องบอกก็รู้ คำๆนั้นไอ้คนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆผมนี่เป็นคนแนะนำแน่นอน
ผมลืมอธิบายไปรึเปล่า เอ็กซ์กับไวน์อยู่กินด้วยกัน..เอ้ย! อยู่บ้านเดียวกันครับ แม่มันสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน พอสองตัวนั้นย้ายมาเรียนในกรุงเทพฯ ก็เลยฝากฝังเอ็กซ์ไว้ที่บ้านที่กรุงเทพฯของไอ้ไวน์ซะเลย ไม่ต้องลำบากค่าหอ..และ……อื่นๆอีกมากมาย
เพราะงั้นถ้าไอ้ไวน์ไม่กลับบ้าน คงจะแปลกน่าดูถ้าไอ้เอ็กซ์เสือกกลับบ้านหัวโด่เด่
“บอกมันว่า..กูเสียใจที่ทำแบบนั้น กูเสียใจที่ขึ้นเสียงไป กูเสียใจที่ทำแม่งร้องไห้ และก็บอกมันว่า..ถ้ามันไม่ได้ชอบกูก็บอกมาคำเดียว คำเดียวว่า ‘เกลียด’ กู…แล้วกูจะไป”
“..กูจดไม่ทัน ไปบอกเองละกันสัส”
ผมกดลิฟท์ แอบตอบกวนส้นตรีนแม่งนิดๆ หนังหน้าอย่างไอ้ไวน์น่ะหรือจะบอกว่า ‘เกลียดเอ็กซ์’ พนันร้อยทั้งร้อยหรือเอาสิบล้านมาจ้างก็ไม่มีทางพูด
“โอ้ยไอ้ห่านี่ ไม่ช่วยเพื่อน…เดี๋ยวปั๊ดจับขึงให้สีครามอัดตูดแม่งเลย”
“เหี้ย!!!!!!!!!!”
ผมแทบจะยกรถเข็นเขวี้ยงพ่องให้ออกจากลิฟท์ไปแล้วถ้าหากมันไม่ปิดซะก่อน เสียงไอ้คุณชายสีครามหลุดขำพรืดในขณะที่ผมหนาร้อนผ่าวๆ
“มึงเล่นแรงไปแล้วนะเชรี้ยเอ็กซ์ เดี๋ยวกูกลับไปจับไอ้ไวน์ทำแท้งเดี๋ยวนี้ละ”
“อ้าวสัส ไอ้ไวน์ท้องหรอ? ครั้งนั้นกูไม่ได้ใส่ถุงยาง..”
“ค*ย เสือกมารับมุขกูอีก”
“กร๊ากกกกก หน้ามึงตอนนี้แม่งโคตรน่าแกล้งเลยวะเชรี้ยเดียร์”
“ห่าน!!”
“ไม่ทำหรอกน่า พ่อคนขี้อาย~” มันกระทุ้งสีข้างผมเบาๆ แต่ล่อเจ็บไปทั้งทรวง “เดี๋ยวหยุด..เปลี่ยนเรื่องกันไปได้ไงฟะเนี่ย ยังไงกูก็ฝากไปบอกมันด้วยละกัน…”
ผมเหลือบตามองมันแบบไม่ใส่ใจนิดๆ
อยากให้มันคืนดีกันหรือ? ก็ใช่ ก็จริง แต่โดยส่วนตัวแล้วผมไม่อยากให้ต่างฝ่ายต่างตัดพ้อกันแบบนี้มากกว่า
ประตูลิฟท์เปิดที่ชั้น11 เผยร่างของชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดเก่าๆตรงหน้า ใบหน้าคมเข้มยิ่งดูทรุดโทรมกว่าที่ผมเห็นเมื่อวานมาก..แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ผมสามารถทักเขาออกไปได้
“..หืม? อ้าวไงหนุ่ม มาทำงานแต่เช้าเลยนะ..”
พี่ปีใหม่(ผมขออนุญาตเรียกแบบนี้เรียบร้อยแล้วครับ เพราะเมื่อวานคุยกันยาวนิดๆ เลยแอบสนิทกันเหมือนคนคุ้นเคยอยู่) ทักผมเสียงแหบแห้ง ผมเดินออกมานอกลิฟท์ ตั้งใจว่าจะคุยกันสัก2-3ประโยค แต่เขากลับรีบพูดแทรก
“ขอโทษทีนะ เดี๋ยวจะออกไปข้างนอก..ฝากทำความสะอาดห้องด้วยละ เก็บเอกสารเรียบร้อยแล้ว..อ๊ะ! พี่ไม่ได้ล็อคห้องนะ พอเสร็จแล้วล็อคห้องไว้เลย พี่เอากุญแจไปด้วย แต่ยังไม่รู้ว่าจะกลับห้องเมื่อไหร่ ฝากด้วยนะ”
เขาพูดรัวๆเร็วๆแล้วเข้าลิฟท์ หนำซ้ำยังกดย้ำๆเหมือนกลัวว่าลิฟท์จะไม่ลงไปอย่างงั้นแหละ
ในใจผมก็นึกประมาณ จะออกไปข้างนอกทั้งเสื้อยืดเก่าๆกางเกงขาดๆ แล้วก็ทรงผมรุงรังกับรองเท้าแตะนั่นหรอฮะ? แต่ยังไม่ทันจะแซวพี่แกก็ลงปรู๊ดไปก่อน สีครามมองตามเชิงฉงน ผมจึงอธิบาย
“เจ้าของห้องที่กูเคยทำความสะอาด”
“อ่อ”
ให้ตาย..ไอ้ความรู้สึกเหมือนโดนผัวจับได้ว่ามีชู้นี่มันมาจากไหนกันฟะ
สีครามยิ้ม เหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ “ไม่ได้กังวลอะไรหรอกครับ ไว้ใจน่ะ”
“..ใครถามมึง?”
“หน้าบอกออกมาซะชัดขนาดนั้นแท้ๆ..ฮะๆ”
ผมรีบยกมือลูบหน้าตัวเอง โดนคนทักบ่อยๆว่าโกรธหรอ เคืองหรอ เขินหรอ ดีใจหรอ ก็เพราะไอ้หน้าที่ไม่เคยปิดบังความรู้สึกจริงๆแบบนี้น่ะสิ บ้าเอ้ย!
“ไม่ต้องมาจับผิดเลย!”
“อ้าว จับผิดที่ไหน..แค่มอง ‘คนน่ารัก’ เฉยๆเองนะ..”
“บ้าแล้ว!”
“ถึงจะบ้าก็บ้า…”
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงไอ้เอ็กซ์ขัดบรรยากาศขึ้นมาฉิบจนผมเผลอหน้าแดงวูบ มันมองผมด้วยสายตาเอือมระอา ยักคิ้วเข้มๆของมันข้างหนึ่งเพื่อกวนประสาทผม
“พวกมึงลืมไปแล้วใช่มั้ยว่ากูยืนอยู่ตรงนี้ไอ้สัส หวานเกินไปป่ะ อิจฉาว้อย”
ป๊าบ!
“หวานเหี้ยไรล่ะ หุบปากเลยนะมึง ไม่ช่วยก็อย่าเกะกะขวางทาง”
ผมหมุนหัวรถไล่ชนไอ้เอ็กซ์ไปทีนึง แล้วกลับมาสำรวมเดินตามทางอย่างเรียบร้อย อย่างว่านี่มันก็ยังไม่แปดโมงดี..มันก็ยังมีบางครอบครัวที่ถือโอกาสวันหยุดนี้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่ โหวกเหวกไปรังแต่จะรบกวนพวกเขาเสียมากกว่า
“ถ้าจะรอก็ยืนอยู่ข้างนอกนะพวกมึง”
ผมกำชับ แล้วหันไปเปิดประตูห้องหมายเลข 1120 ห้องของพี่ปีใหม่ที่เพิ่งสวนกันไปเมื่อครู่ ไหนๆก็ไหนๆแล้วรีบๆทำให้มันเสร็จๆไปเลยดีกว่า
ห้องหับถูกจัดไว้เรียบร้อยกว่าเมื่อวานนี้มาก..แบบที่ผมแอบอึ้งนิดๆทีเดียว จากที่เคยมีกระดาษเอกสารปลิวว่อน บัดนี้สิ่งเหล่านั้นตั้งเรียบเป็นระเบียบมีคลิปหนีบแยกสัดส่วนอย่างดีอยู่บนโต๊ะกาแฟ มีเพียงจานชาม2-3ใบอยู่บนอ่างล้าง..และนั่นคงจะเป็นหน้าที่ของผม
ผมหันกลับไปมอง โอเค บานประตูยังปิดสนิท เจ้าพวกนั้นทำตามคำสั่งได้อย่างเยี่ยมยอด
ซ่า..
เสียงน้ำไหลจากก๊อกดังท่ามกลางความเงียบกริบ และผมทำลายมันซ้ำด้วยเสียงก๊องแก๊งของจามกระเบื้องตราไก่ที่กระทบกันไปมา บีบซันไลท์ลงบนฟองน้ำนุ่ม บีบนิดๆให้ฟองฟู่ฟ่าแล้วลงมือขัด..
ลงมือ…ขัด…
……
มือใครวะ?
สิ่งที่ผมหยิบติดมือมาไม่ใช่จาน..แต่เป็นมือของใครบางคนที่ยื่นอ้อมมาจากข้างหลังต่างหาก
“บอกให้รออยู่ข้างนอกไงฟะ บ๊ะนี่!!”
“ฮะๆ ผมช่วยนะ”
หมอนั่นพูดพร้อมรอยยิ้มพลางแย่งฟองน้ำไปจากมือ ผมได้แต่อ้าปากค้างเตรียมจะด่า แต่พอสำเหนียกได้ว่าไอ้เอ็กซ์ไม่ได้เข้ามาด้วยทำเอาต้องหุบปากปิดสนิท
…ไอ้พวกนี้วางแผนอะไรกันอยู่รึเปล่าฟะ???...
“กานดา”
เฮือก!!!
เสียงเรียกของเขาอยู่ชิด..ใช่..ชิดมาก มันชิดซะจนขนกายลุกชัน ชิดจนผมเผลอผงะออกมา ชิดจนรู้สึกได้ว่าหน้าร้อนผ่าว
มันเกาศีรษะแก้เก้อนิดๆ ไม่กล้าสบตาผมด้วยซ้ำ
“..ไอ้ที่ ‘ขอบคุณ’ น่ะ….ขอบคุณอะไรหรอ?...”
………..ยังจำได้อยู่อีก
ความเดิมตอนที่แล้ว วันนั้นผมเผลอพูด ‘อะไรบางอย่าง’ ออกไป.. ‘อะไร’ นั่นมันทำให้ผมต้องโกยอ้าวสุดชีวิต ผิดนัดกับไอ้กาย แล้วก็หนีหัวซุกหัวซุนทั้งใบหน้าแดงก่ำ..ถูก มันเป็นประโยคคำพูดง่ายๆที่ผมพลาดพลั้ง..และพลาดแม่งไปทั้งชีวิต!
ผมรีบงัดความสามารถร้อยแปดออกมาเพื่อตบตา ใจก็เต้นตุ่มๆต่อมๆทั้งต้องแกล้งตีหน้าซื่อ ทั้งต้องควบคุมเสียงไม่ให้สั่นสะท้าน
“อะไรฟะ จำไม่เห็นได้..”
คนฟังหมุ่นคิ้ว “โกหกไม่เก่งเลย”
“อึก! อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลยไอ้สัส!”
ผมหันไปตวาด แล้วชะงักกึก..
ดวงตาคู่สวยนั้นอยู่ห่างไม่ถึงคืบ..มันสวย..สวยจนผมลืมที่จะดันกายออกห่าง ลืมที่จะขัดขืนเมื่อแขนยาวๆนั่นโอบรอบเอว ลืมแม้กระทั่งเรื่องที่ว่านี่มันบ้านชาวบ้าน บ้านคนอื่นเค้า..ที่ที่ไม่ใช่ที่รโหฐาน..
“เอ็กซ์..อยู่ข้างนอก…”
ทำไมเสียงผมมันพร่าขนาดนี้นะ..แล้วห้องนี้มันร้อนขนาดนี้เลยรึไง..
“..ไม่เข้ามาหรอก”
“แต่..นี่มันบ้านพี่ปีใหม่…”
“เค้าออกไปข้างนอก สักพักคงจะกลับไม่ใช่หรอครับ?”
“…ก็…..”
“กานดา..”
เขาใช้เสียงทุ้มๆนั่นบังคับผมให้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น..ดวงตาคู่ที่สะท้อนแต่ภาพของผมในวินาทีนี้
..มองหน้าผม..
…ตอบผม…
..แสดงให้รู้ว่า ‘รัก’ ผม..
“.....ตกหลุกรักผมแล้วใช่มั้ยละ?”
ความคิดเห็น