คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : riddle dogfights เที่ยวบินปริศนา (☆)～～～～Σ◆>>＞> เสืออากาศ ( level 17)
riddle dogfights เที่ยวบินปริศนา (☆)～～～～Σ◆>>＞>
เสืออาาศ ( level 17 )
ผมยืนหน้าเหยเ สอมือุมเป้า เฝ้ามอเพื่อนทหารนับินนเ่สอนาย
พิัน าเยิ้มน้ำลายยืหยิ๋ลาเเรื่อแบบุหมีสีเียวเทาทึม
“ยัไ็้อลบวามทรำ ะให้นธรรมารู้เรื่อเลฟท์บียอนท์ไม่ไ้”
บัาร์ร่าสูบอำา สะบัหน้าหวือ พร้อมสาวเท้าเินหนี...ไปริมาบเรืออี้าน
โยไม่สนใใยีสายาอาามาร้ายอยาินับอมนุษย์...ไม่ธรรมาเ่นผม
ถึนับินสอสหาย...นั่าลม เป็นปัเป้าโมบาย ยิ้มแป้นแล้น
แ่เี๋ยวเียวหายี เป็นปิัเิมไ้เอหรอมั้...
อ่อ ไม่ใ่แ่บลูเับแมทธิว ้อถัวเลี่ยรวมเพื่อนหนุ่มนับินนยัษ์นาเฮฟวี่เวท
ผู้สลบสิ้นแรไปแ่แรนั่นแล้ว้วย
วามรู้สึผิแล่นสูหวือ ยิ่ว่าราฟแท่แสอัราารใ้น้ำมัน่อปีอมนุษย์โล
เือบวนเพื่อนไปร่วม้วย่วยันายลาสมรภูมิเวหา...
รานาวีวัยรร์สามนนี้ เป็นทรัพยารบุล ที่สมวรพลีีพเพื่อาิ
ไม่น่าะ้อมารีบาย...เพราะพลพรรผี่ามิิบุโล อะไรบ้าๆ บอๆ แบบนี้เลยแม้แ่นิ
บาที ะเนาสันานเถื่อนอเพื่อนแ่ละัว ผม...อาะเาทาผิพลามา็ไ้
Q เสริมสร้าสิปัาอหนูโรบิน :
เฮ้...นับิน พวนายพร้อมสละีวา...ให้ผีทรลมและผอเพื่อนพ้อวัลฮาลาไหม?
บูลเ...อบว่า อัวเลือให้ระผมาถูผิบ้าสิรับ เลอเอ๋ย...ว่าแ่ ผีทรลม มันือ
อะไร?
แมทธิวฝ่ายเทวา อาอบว่า ยินีเสมอ แม้ไม่รู้ ้นสายปลายเหุ
ยอมายสัเวยประารโล (?) อย่าผีทรลมไ้อยู่แล้ว...
ส่วนแมทธิวฝ่ายาาน ูนิ้วลาหราแถม่า้ำามอีสอระสอบ
...ิีสุ ุไม่อยู่ ผมำใรับสภาพลืนไม่เ้าายไม่ออ
รีบสลัวามิสยอให้หลุหายาหัวโยพลัน
“แบบนั้นน่ะเอ...เ้าใๆ OK.”
สัมภเวสีร่าแปลยืนหมุนวนไปมา ุยเอเออเอเหมือนผีบ้าประสาทพั
ไม่สิ...ปลายสาย ผู้ำลัุย้อับผีอัษะร่าสอ เป็น...สิ่ทรพลั นามว่า เลฟท์บียอน์
ผมอยืนอ หัว้อม่ำแทบมุมินแบบนระอเทศ...มิไ้
ไม่อยาเื่อ ็้อเื่อ...เรือบ้านโนอา ือเลฟท์บียอน์
ล่อสมุทรร้อยเอ็เ็ย่านน้ำพร้อมเรือบ้านมาั้นานนม...
ไม่เยสัเให้ีๆ ว่าแท้ริ เรือโนอาอพวเรามัส่เสียรา่ำๆ ให้ไ้ยินเสมอ
ผมมัวิแหวระแส ว่า...เป็นเสียลื่นระทบเรือ เลยไร้สำนึเลียวใ
“รนน่ะ โนอาหลับลึแทบลอ 24 ั่วโมแหละ”
น้อแ็ี้แอบระิบระาบบอผมในอนหลั
“ทำไมน้อแ็ี้ไม่ยอมบอพี่่อนหน้านี้ล่ะรับ? ให้พี่วานหาวั่ๆ เสียหยาเหื่อ เสียฟีโร
โมนเปล่าๆ”
ผมบ่นเสียบี้อย่าป้าวัยทอาเหุผล อนุน้อัวแสบแล้ว...บัอามีวามลับับป๋าโรบิน
“อ้าว...ไม่เห็นถามไถ่ ะรู้ไหมว่า้อบอ้วยแน่ะ?”
เรื่ออเรื่อือ...ริามวาาน้อแ็ี้รัส ผมเลยำสบปาสบเสี่ยมเียมัว
ถวายหัวเป็นทาสในเรือนเบี้ยเรื่อบิน่อไป ไม่มีวันลาิ ลาพัยาว
ผีร่าแปลเินเ๊ท่าหล่อรเ้าหาผม...ผู้ำลัเ็มลืน ท้อถอยีวิ
“ุยับโนอา ไ้วามว่ายัไ?” ผมพุ่ำถามใส่สัมภเวสี่า้าวทันที
“เลฟท์บียอน์ำลัมีปัหา...” บัาร์อบลับ ้วยท่วท่าอลัหนอ
“ปัหา?...เอเบลน่ะเหรอ?” ผมไม่เ้าใวามหมายหลายอศา
สิ่ทรพลานุภาพยิ่ให่อย่านั้น...ยัอุส่าห์มีปัหาอะไรไ้อี?
บาที เรื่อเอเบล น่าะเป็นเรื่อี้ผ้วย้ำ
ถ้าหาเลฟท์บียอน์ั้ใัารับพวผีิแหวนโยบายสันิภาพพวนั้นริๆ...
ถึระนั้น...วามรู้สึหวาหวั่นบาอย่าาภายใน
ส่ให้ผมอัวล ามสามัสำนึทหารผ่านศึหนั้อไม่ไ้
พวเอเบลน่าะมีีพอ...ะวบุม สยบุมพลัอเลฟท์ปียอน์แบบราบาบ
“ถ้าหาเป็นเลฟท์บียอน์ามปิ...ไม่้อัวลหรอ” บัาร์บอผมเสียรึม...
“อนนี้...เลฟท์บียอน์ โนอา มีพลัแ่รึ่เียวาปิเท่านั้น”
่อนผมทันถามอะไร...บัาร์ิลมือเอ่ยประโย ที่ทำให้ผมอยาแหปาร้ออ๊า
ัลบ...สรรพเสียอื่นใในไรโลให้มิ...หมท่าสิ้นเิ
“เรื่อนี้ไม่มีหน้าไหนมีเอี่ยว เี่ยว้อับพ่ออนายายเี่ยวล้วนๆ โรบิน”
แสไฟสูสาาหน้ารถ...ที่เพิ่แล่นสวนับรถระบะน้อวินี้บนท้อถนนยามรารี
ูเลื่อนไหวเื่อ้า...ราวับภาพสโลว์โมั่นในภาพยนร์
แท้ริ รถราเาวิ่ไวเว่อร์ ผมเอนี่แหละ...อ่อนเปลี้ยเพลียสมอ ในระยะอาทิย์นึมานี้...
อาศัยอยู่บนโลนี้แบบเหนื่อยหน่ายบริสุทธ อย่ายาเยเป็นมา่อน
สาเหุหลัอวามเสื่อมีวิีวา...นั่หน้าเ้ ทำหน้าที่พลับน้อวินี้ประำัวผม
แ็ันมั่นมามายนน่าให้สายสะพายุายประับยศ...
ราวแร ผมับผีร่าเท่ ั้ใ้าบนเรือบ้าน เพราะะวันวนยอแสแยาแล้ว
แ่โนอาบอผ่านร่าทริิมศัิ์บัาร์ว่า
พรุ่นี้ เรือบรรทุเรื่อบินออทัพอาาศะมานย้ายเพื่อนรัเรา ออสโลว์
และัวเรือบ้านเอ อเทียบอยู่ในอู่เรือริมฝั่ ไร้อันราย้อเป็นห่ว
เราแร่วอยู่บนเรือ...ไม่มีประโยน์
ภาริ้อห่วใย เร่่วนเหนือว่าสิ่อื่นือ
ารามหาเรเวน พ่ออผม ให้เอ เพื่อนำพลัอีรึ่อเลฟท์บียอน์ลับืนมา
โนอา...รู้แน่วแน่ัว่า พลัอนอีส่วนหนึ่
ถูึูอยู่้วยวิยอนับิน...ไร้ศัินาเสืออาาศนนั้น
พวเราสอหน่อ นับผี รวมทั้เรื่อบินทุลำในสััเรือโนอา
่าเาหัวแรรา...ไม่ทราบเหุผลอบโทย์
เรเวน มีุมพลัยิ่ให่แบบไหน...ถึสามารถ ึู มวลพลัมหาศาลอย่าเลฟท์บียอน์ไว้ไ้
“เยเป็นมนุษย์ริๆ ใ่ไหม?พ่ออนายน่ะ เ้าหนูโรบิน ไม่ใ่เอเลี่ยนนอพิภพาาวเอ็์”
F-16 รหัสไวแอท ล้อเล่นสัพยอผม เ่นเียวับเรื่อบินลำอื่นๆ ที่พาันหัวเราะผสมโร
โรมรืน
ผมัหน้าเมื่อย ยามหวนนึถึเรื่อราว่อนออาเรือบ้าน...
มาผวามมืมิบนถนนสายยาว ทาเ้าเมือ
ทำแบ้์ 20 อลล่าร์ใบใหม่บานิ้วี้เมื่อเ้า ยัมีเลือสีแึมออ...
ผมเป็น มนุษย์ สภาพสมบูร์พร้อมสืบพันธุ์ไ้สบายแฮ เหมือนับที่พ่อเรเวนอผมเยเป็น
นั่นแหละ
พ่อเป็นมนุษย์...โฮโมเเปี้ยนสามั ที่พอสิ้นลมแล้ว ย่อมมีวิแบบมนุษย์พื้นๆ ทั่วไป
ผม่อน้ามั่นใ...ล่ะมั้
วามิสะุึ ทันที..ที่ ผีนาีี้บัับบัาร์อรถเอี๊ย ้าถนน...หน้าร้านสะวื้อริม
ทาสัร
“ันอยาินไอิมถ้วย...” ฮีหันมาสั่อหน้าาย ่อเิารสปาร์แเนื้อหนุ่มเปรี๊ยะ...ทั่ว
เรือนร่า
ผมเบิาว้าว่าาเป็โนัล์ ั๊ ผะหลันอบประู...รถ้าที่นั่นับ
สอมือประอหน้าท่าภาพ scream อ มุน์ พลาถามเสียสั่นสะท้านปาน...ประหนึ่
เียนหมลม
“...นายลายร่าเป็นผีลมลิ้มาเินพิั เลยเหลือสมอถั่วเียวรึ่เียว ิมานถึ
อนัวโ”
ผีมอมนุษย์าวโล้วยหาามหาเรื่อ
่อนหันลับไป้อระหน้ารถามเิม ราวับมีอะไรที่น่าสนใว่าผมมา
“เอารส็อโแล อฮาเนาส”
ไอ้ผีหัวสูส่...สิ้นีพเิน่อนศวรรษ ยัมีิเลสอยาสวาปามฮาเนาส แบร์นสุเ๋
เ้าอร่อยนี้ ื่อัโ่ รายไปสู่มิิอื่นเลยเียว...อูฮในแผนานทำารลา
ไอิมไ่าอระอ ไม่ยอมระเือ ้อินอฮาเนาส
ถึะล่ออ...ไม่ระายเือีวิหลัวามาย
ิเอะ ะหนอย...ทำไมผมะ้อออไปื้อไอิมถ้วยมาินเลี้ยมื้อึ...พร้อมหน้าผี อีอนใล้
ย่ำรุ่ เรีย็เรีย เหนื่อย็เหนื่อย วามอทนผมหม๊อสุีเหลือะล่าวสุนทรพน์
แบบนี้มัน...้อ
“เี๋ยวลไปื้อ รอแป๊ป”
รีบพุ่เปิประูรถ ผลัประูร้านสะวื้อ หยิบไอศรีมรส็อโแลาู่แ่แ็มาสอ
ถ้วย... ่ายั์ เาน์เอร์ไวหวือ
เฮ้อ...็ไม่ไ้ไม่อบินไอศรีมนี่นา แถมารหืออือหาเหาใส่เฮับผีอัษะ อานำมาึ่...าร
ูุ๊บสูบวิา ึ่เป็นสิ่ที่ผมไม่พึปรารถนา...ให้เิึ้นอีเป็นรอบที่สออวัน
ที่ริมีสิ่วนใผมนิหน่อย ไห...ผีอัษะร่าแปลอยาินไอศรีมึ้นมาล่ะ?
ถ้าเป็นผีทรลมเลี้ยปัาเบาหวิว...็ว่าไปอย่า ะไม่มีิแปลแยแนวเลย
ท่ามลาแสไฟริบหรี่วน้อย...ภายในรถระบะ
ปราร่าทหารำยำล่ำถึสอนาย ำลัเปิบไอศรีมฮาเนาสอย่าเมามึน
ใรโร้ายผ่านมาพบเห็น รู้สึหลอนระม...ไม่ใ่ภาพน่ารรโลิใๆ เลยแม้แ่น้อยนิ
ผมัไอศรีมเ้าปาอย่าใไม่อยู่ับัวับเนื้อ สอาเหลือบมอิริยาหนุ่มบึ้าเียทุ
อิริยาบท
ินันนหมหยสุท้าย...บัาร์ใ้ระาษทิู่เ็ถ้วยไอศรีมทั้สอถ้วยนสะอาเอี่ยม
เาเอามีพเาะรูเล็ๆ ้นถ้วย ่อนสอสายเือป่านเล็ๆ ที่ผมพไว้ในรถ
เผื่อใุ้เิน...ยามยา เ้าในรูนั้น
เพื่อผูปมเือ เื่อมถ้วยทั้สอเ้าหาัน้วยเือป่านเส้นเียว
ผมฟัวิทยุรอ...นผีร่าหล่อประอบวัถุ...ทุส่วนเสร็สำเร็สมใ
โทรศัพท์เ็เล่นทุน่ำ...ือ นวัรรมอย่าล้ำาน้ำมือผีประิษ์
บัาร์เอาถ้วยใบหนึ่ วาแปะบนหน้าผาผม ผู้ำลัหน้าเหวอ...
ส่วนัวผีเอเอาถ้วยอีใบ วาลแนบับหู้ายอน
“วิธีสั้นสุ...ที่ันะรู้วามลับที่นายั้ใปิปั”
ำพูยืนยันวามริอผีหล่อร่าแปล ทำผม....ใหายแว๊บ แววนรมาเยือนเห็นรำไรไหมล่ะ?
โรบิน
บัาร์...ับพิรุธอาารอผมไ้ ว่าไม่ยินียินร้าย...ับสภาพแวล้อม
เพราะในหัวมีเรื่อให้หมมุ่นอยู่ไม่สร่าา
“....มะ...ันไม่มีวามลับ ยะ อยู่แล้ว...ลูผู้าย ัวริระทิแยิม”
สัมพันธมิรสแลนอแหลอบแถส...
“หน้าีเป็นปลาาสอแ ไม่บ่บอว่าบริสุทธิ์ใสัระเบีย”
ผีเยอรมันพ่นลมออมูเสีย หึ บอเหยียๆ
สัมภเวสีหัวเสวา...โทรศัพท์สื่อมระไว้ลาระหม่อมผม
ในะ...ผมพยายามสอนสั่เลล์สมอให้ิย้ำ...แ่วามว่าเปล่า ปราศา้อมูลสืบ้น
บัาร์่อยึถ้วยลับไปวาทิ้ไว้ใน่อเ็บอ้าเบาะนับ
“ไหมเล่า?...โปร่ใสทุรายาร”
ผมล้ายือบอ...เมื่อเห็นว่ารอัว พ้นีเ็เ็ป่า้า
ผีร่าหล่อ...ปั้นหน้านิ่ สบไม่ไหวิเินเลย...ราวับ่อนมีพายุทอร์นาโพัระหน่ำ
“...บะ บัาร์” ลาบอเหุ...ลุ้นระทึ ระุ้นเือน่อมผวาอผม
“...สวอนูบนาย ทำไม?”
ผีป้อนำถามเมาๆ แบบนี้ ผมสมวรมึนๆ ส่โทริถามแมวัวไหนี?
อะเฮ้ย ะเอเอยไใ่อยาะำ็้อำ อีร้รื่อสืบวามลับถ้วยไอิม ไฮโ สสั
ย้อเอาไปลอูบ้าะไ้รู้ีริเปล่า อิอิ อบุนอ่านนเมนท์ นเเอนะะ
เอันอนหน้า่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น