คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : เจ้าหญิงนิทรา (100%)
Chapter 3
ไม่กล้าจะสัมผัส ไม่กล้าจะรบกวน ได้เพียงอยู่ใกล้เธอและเหม่อมอง
ได้ยินบ้างหรือเปล่า หัวใจมันร่ำร้อง ว่ามัน มันรักเธอเพียงใด
..........................................................
“อย่ามัวแต่ยืนเหม่อสิ ไอ้กุ๊กห่วย เนื้อจะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ อยู่แล้วเนี่ย! อะ อะ โอ๊ยยยย! ลูฟี่นายเองก็ตื่นสักทีเถอะ !!!!”
นักดาบต่อว่าเชฟหนุ่มด้วยเสียงที่แข็งก้าวเต็มไปด้วยความโทสะ แต่ทว่ากับลูฟี่เสียงเขาชั่งอ่อนโยน ตัวจะเจ็บแค่ไหน เขาก็ทำได้แค่ผลักหัวของลูฟี่ออกไปเพียงเบา ๆ เท่านั้น
ถึงจะร้องขอให้ช่วย...แต่สีหน้าเขากลับมีความสุข....
น่าโมโหชะมัด..! ไม่อยากจะเข้าไปช่วยเท่าไหร่หรอก... ถ้าคนที่กัดไอ้หัวมอสนั่นไม่ใช่ลูฟี่ละก็เขาคงจะยืนดูปล่อยให้หมอนั่นถูกกัด ตาย....ไม่ไหว...ไม่อยากจะให้ลูฟี่ชิดใกล้กับไอ้บ้าไปกว่านี้แล้ว!!! ถึงจะสะใจอยู่ แต่เชฟหนุ่มไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นกัปตันผู้น่ารักไปแตะต้องเนื้อตัวของชายอื่นนอกจากเขาชั่งเป็นความคิดที่เห็นแกตัวเสียเหลือเกิน
“อยากจะให้ช่วยจริง ๆ งั้นเหรอ” เชฟหนุ่มพูดพลางเดินก้าวเข้าไปใกล้
“ถามบ้าอะไรของแก...รีบมาช่วยสักทีสิ...โธ่เว้ยยย!!!” นักดาบเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย
“หึ....ใจเย็นสิ...โซโลคุง...”
“อะไรของแก!!”
“ถ้าจะให้ฉันช่วยน่ะ....”
“เฮ้ ๆ”
“..แกต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ว่าไงนะ!!!”
“จะตกลงมั้ยล่ะ หื๊ม...”
วิธีพูดแปลก ๆ ของเชฟหนุ่ม ทำให้นักดาบเสียวสันหลังวูบ แต่ ณ เวลานี้ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น เขาไม่มีเวลาให้มามัวลังเลอีกแล้ว
“เออ..ตกลง..จะให้ทำอะไรก็ยอม...ตอนนี้รีบช่วยเร็ว ๆ เถอะ ทรมานจะแย่...”
ทรมานกายยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ช่วงล่างและที่หัวใจนี่สิ........
ทำให้ตายอย่างหน้าตาเปี่ยมสุขได้เลย....รู้สึกชักจะเริ่มเปียกนักกว่าเก่า...
“แกพูดว่าตกลงเองนะ...หึ...”
เชฟหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก...สีหน้าราวกับปีศาจร้าย..ใครมาเห็นคงต้องดูออกแหงอยู่แล้วว่าเขากำลังวางแผนบางอย่างแผนที่จะทำให้นักดาบหนุ่ม...ทรมานจนกระอัก...ทรมานจนเห็นนรก...
คืนนี้...
พรุ่งนี้...
มะรืนนี้....
ไอ้หัวเขียว...แกจะต้องเจ็บปวด ระแวง ร้อนรนจนอยู่ไม่สุข...
ฉันจะทำให้แกได้เข้าใจเอง ไอ้ความรู้สึกเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กับคนอื่นอย่างสนิทสนม...
มันเป็นยังไง....เตรียมรับไว้ให้ดี !!!!
บังอาจมาทำให้ฉันกับฉันก่อนดีนัก....
ต้องเอาคืนให้สาสม!
.........................................................
“ฉันขอถามอีกครั้งนะโซโลคุง ตกลงนายจะให้ฉันช่วยจริง ๆ ใช่ไหม”
เชฟหนุ่มถามย้ำรอบสุดท้ายเพื่อความมั่นใจ ถ้าเขานำหอยอัดเสียงติดตัวมาด้วยก็คงจะดีเผื่อเป็นหลักฐานในภายภาคหน้าได้ ทว่าก็คิดช้าไปเสียแล้ว
“จะถามอะไรนักหนาฟ่ะ เออสิ...รีบช่วยเร็วเข้าเถอะ”
ฮึ
คำตอบของนักดาบหนุ่มทำให้ซันจิแสยะยิ้ม... เฮ้อ ไอ้หัวเขียวต่อจากนี้ถึงนายจะมาร้องขออ้อนวอน ทำหน้าเจ็บปวดเจียนก็ตาม เขาก็ไม่สงสารหรอกนะ วิธีที่จะทำให้ลูฟี่ผละตัวออกมาน่ะเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก แต่กับคนที่สมองทื่อคิดแต่เรื่องบ้า ๆ อย่างแกคงคิดไม่ถึงหรอก ไอ้งี่เง่าเอ้ย!!! สมควรโดน!!!!! เซฟหนุ่ม..สาวเท้าเข้าไปใกล้ ทรุดตัวนั่งลงข้างลูฟี่ โซโลมองซันจิอย่าไม่วางตา
“ลูฟี่...ฉันเห็นเนื้อ...อยู่เต็มภูเขาเลยล่ะ”
เชฟหนุ่มกระซิบเบา ๆ ข้างหู.....ง่าย ๆ แค่นี้! กัปตันเรือได้ยินแบบนั้นผละตัวออกจากนักดาบหนุ่ม หันหน้ามาทางซันจิทันที ด้วยใบหน้าซึ่งยังคงหลับอยู่...
“จะ จริงเหรอ”
“อื้ม! มาเกาะฉันไว้แน่น ๆ เดี๋ยวจะพาไปเอง”
สิ้นคำ ลูฟี่โผล่เข้ากอดคอของเซฟหนุ่ม ทำให้เขาระบายยิ้มออกกว้าง ไม่ถึงเสี้ยววินาทีออร่าของคนที่มีความสุขได้แผ่ออกมากระจ่ายไปทั่ว ฮิ ฮิ...ร่างกายที่นุ่มนิ่มต่อให้จับทุกวันก็ไม่มีทางเบื่อ
เห็นเพียงแค่นั้นนักดาบหนุ่มเจ็บปวดแทบจะกระอักเลือด ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงกันนะ.. โธ่.. เว้ย.. เสียท่าเจ้ากุ๊กห่วยนั่นจนได้ ไม่น่าเผลอตัวเลยจริง ๆ ไอ้เจ้าบ้าจะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ แถมข้อแลกเปลี่ยนอันน่าสงสัยนั่นอีก กัปตันยังคงหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่ากำลังจะมีคนเป็นบ้าตาย เพราะตัวเอง…
เอาล่ะ อึบ! เชฟหนุ่มอุ้มลูฟี่ขึ้นมาในเจ้าหญิงเดินไปหน้าบันไดเตรียมตัวจะลงจากหอสังเกตการณ์ อ๊ะ ! จริงสิ ลืมไป...เขายังไม่ได้บอกข้อแลกเปลี่ยนเลยนี่หว่า ข้อแลกเปลี่ยนสบาย ๆ ไม่ยุ่งยาก แต่สามารถทำให้อีกคนทรมานอย่างอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้แน่ ๆ
“โซโลคุง ฉันจะบอกข้อแลกเปลี่ยนแค่ครั้งเดียว ตั้งใจฟังให้ดีล่ะ”
น้ำเสียงและแผ่หลังที่เย็นยะเยือก
“ระ รีบพูดเข้าสิฟ่ะ”
นักดาบหนุ่มแอบสยองนิด ๆ เหมือนกัน
“ฮึ! หลังจากนี้สามวัน นายห้ามเข้าใกล้ลูฟี่ ห้ามคุยกับลูฟี่เด็ดขาดเท่านี้แหละ อีกอย่างทุกคนรอกินข้าวอยู่รีบตามมาไว ๆ ด้วยล่ะ นักดาบผู้โง่เขลา”
หน๊อย ! ไอ้เจ้ากุ๊กบ้ากามนั่น เจ้าเล่ห์นัก สามวันเชียวเหรอที่จะไม่ได้เข้าใกล้ลูฟี่ ไม่คุยกับลูฟี่ ทั้งที่อยากจะสัมผัสอยากจะเข้าใกล้แทบตาย ทั้งที่อยากไปคุย อยากได้ยินเสียงหวาน ๆ แต่ก็ทำไม่ได้ อ่า...สามวันเขาต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ ยังไงข้อแลกเปลี่ยนก็คือข้อแลกเปลี่ยน เขาดันไปตบปากรับคำก็ต้องรับผิดชอบกับคำพูดของตัวเอง
“ตกลง”
เมื่อเซฟหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็ก็กระโดดลงจากหอสังเกตการณ์และเหยียบลงพื้น อย่างนิ่มนวล จะหลับไปถึงเมื่อไหร่กัน กัปตันผู้น่ารักของเขา ...
เขาสาวก้าวอย่างเชื่องช้า ราวกับจะรักษาเวลาที่ลูฟี่อยู่ในอ้อมกอดเขาให้นานที่สุด นักดาบหนุ่มที่เดินตามหลังมาติด ๆ เห็นเช่นนั้นกำมือแน่นพยายามหักห้ามใจเพื่อไม่ให้ชักดาบขึ้นมาฟันเจ้ากุ๊ก ห่วยนั่นออกเป็นสองส่วน
เมื่อซันจิเปิดประตูห้องครัวเขามา ทุกคนหยุดกิจกรรมต่าง ๆ แล้วหันมาทางเขาเป็นตาเดียว
“ซันจิ !!!! ลูฟี่เป็นอะไร!!”
หมอเรนเดียร์จมูกน้ำเงินเป็นคนแรกที่เอ่ยปากถามหลังจะบรรยากาศในห้องเงียบไปประมาณห้านาที
“เอ๊ะ ! เปล่าหรอก...หมอนี่แค่ยังไม่ตื่นน่ะ”
“เฮ้อ.... นึกว่าโซโลจะทำอะไรแปลก ๆ กับลูฟี่เสียอีก” อุซปกล่าวพลางถอนใจออกมาอย่างโล่งอก
“ใครจะไปทำอย่างนั้นกันล่ะฟ่ะ!” นักดาบหนุ่มสวนกลับทันที
“ว๊ากกกก!!!!! โซโล โซโล เลือดโชกเต็มเลย หมอ! หมอ! หมอ! อะ อ้าว ฉันเองนี่หว่าหมอ”
ช็อปเปอร์รีบทำแผลและห้ามเลือด ไม่ถึงสองนาทีแผลทุกส่วนก็ถูกรักษาจนหมด สมกับเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญ ฝีมือฉกาจของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางเสียจริง
“ไปทำอะไรมาล่ะ หื๊ม....ทำไมแผลถึงเต็มตัวแบบนี้”
โรบิ้นถามราวกับรู้คำตอบอยู่ในใจ ก็แน่ล่ะสิ เธอใช้พลังของผลปีศาจส่องดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้าและแววตาเธอตอนนี้เหมือนกำลังสนุกอยู่ยังไงอย่างงั้น
“โดนลูฟี่กัดน่ะสิ เพราะคิดว่าฉันเป็นเนื้-”
ยังไม่ทันจะจบพูดจบ เหล่าลูกเรือก็พากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน พาลทำให้นักดาบหนุ่มโกรธจัดจนหน้าขึ้นสี
“อุ๊บ ! ฮ่า ฮ่า เป็นไงแล้วมีความสุขไหมล่ะย่ะ”
นามิถามพลางขำ
“ก็นะ ก็ดี”
โซโลตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยิ่งพาให้ทุกคนหัวเราะกันใหญ่...แต่ทว่ากัปตันของเราไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย ...
“เอ่อ...ทุกคนครับ ผมขอเล่นสักเพลงเพื่อเป็นการปลุกลูฟี่ซังได้ไหมครับ”
บรูคหลังจากเงียบไปนานเอ่ยปากถาม
“เอาเลย ซุปเปอร์”
แฟรงกี้สนับสนุน และเหล่าลูกเหล่าลูกเรือพยักหน้าเหมือนกับกำลังสนับสนุนอีกแรง
“’งั้นช่วยปิดหูกันด้วยนะครับ”
เมื่อมองไปรอบห้องเห็นทุกคนปิดหูกันหมดแล้ว ยกเว้นซันจิที่ยังใช้สองมือทั้งสองข้างอุ้มลูฟี่อยู่ ถ้าวางกัปตันลงก็สิ้นเรื่องแท้ ๆ แต่เขาเลือกที่จะไม่วาง ทำเอาใครหลายคนรู้สึกหมั่นไส้ไปตามกัน
“เอ่อ โรบินจัง...ช่วยทีนะครับ”
“ได้เลยจ๊ะ”
โรบิ้นใช้พลังของผลฮานะ ฮานะ ให้มือไปงอกอยู่ที่หลังศีรษะของเชฟหนุ่มและใช้มือมาปิดหูให้ บางทีเธอก็นึกอยากจะแกล้งซันจิ ที่แผ่ออร่าสีชมพูไปทั่วห้องแบบนั้น
“ผมจะเริ่มแล้วนะครับ”
เมื่อมองไปรอบ ๆ อีกครั้งและเห็นทุกคนพร้อมแล้ว บรูคจึงเริ่มสีไวโอลีนบรรเลงเพลงซึ่งแสบแก้วหูไปถึงสรวงใน เพลงที่ต่อให้คนที่หลับลึกแค่ไหนก็ต้องตื่นกันทั้งนั้น แต่กัปตันของเรานี่สิจะตื่นรึเปล่า การหลับลึกของกัปตันยิ่งไม่ธรรมดาอยู่ด้วย
เพลงเล่นจบไปหนึ่งรอบ
เพลงเล่นจบไปสองรอบ
กับตับก็ยังไม่มีวี่แววจะตื่น
เหล่าลูกเรือเริ่มหวั่นใจ
กลัวว่ากัปตันของพวกเขาจะเป็นอะไรไปแล้วจริง ๆ
บทเพลงที่แสบแก้วหูขนาดนี้
ทำไมยังคงหลับพริ้มอยู่ได้
แววตาของทุกคนฉายความกังวล ความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน
จังหวะดนตรียิ่งหนักขึ้น
หนักขึ้น
หนักขึ้น
หนักขึ้น
เพลงแล้ว
เพลงเล่า
จบไปอีกครั้งแล้ว…ครั้งเล่า...
จนกระทั่งสายไวโอลินได้ขาดสะบั้นลงจากการเล่นที่แสนจะดุเดือด....
พยายามเล่นจนสุดความสามารถ...
แต่ก็ไม่เป็นผล
กัปตันไม่มีท่าทีว่าจะตื่นแม้แต้น้อย
เหล่าลูกเรือใจหายไปตาม ๆ กัน...
นิ่งเงียบ...มองหน้ากันไปมา
เสียงลมและเสียงคลื่น
พวกเขารับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากล
“ชันจิ! รีบพาลูฟี่ไปห้องของฉันเร็ว!!!!”
เสียงของหมอเรนเดียร์ทำให้ทุกคนเรียกสติของตัวเองกลับมา
“อ๊ะ ! ได้!”
เชฟ หนุ่มได้รีบและเข้าไปในห้องวางตัวกัปตันลงบนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าที่ยังคงหลับใหล จังหวะการเต้นของหัวใจ....นายเป็นอะไรกันแน่นะลูฟี่!!!!!!
ความคิดเห็น