คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : อีกใจ (100%)
Chapter 2 : อีกใจ
แสงอาทิตย์ยามเย็น ซึ่งสาดส่องเข้ามาจากทางนอกหน้าต่าง...ทำให้นักดาบหนุ่มรู้สึกตัวลืมตาตื่น ขึ้นมาอย่างงัวเงียและมองซ้ายมองขวาสำรวจข้างกาย...
อ่า..โชคดีจัง ที่ไอ้เจ้างี่เง่านี่ยังไม่ตื่น...หลับเป็นตายเลยนะนั่น ขนาดเขานอนกอดแน่นขนาดนี้แล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก...แต่ก็นะ..ถ้าลูฟี่รู้ เรื่องนี้ขึ้นมาจะรู้สึกยังไง ? หรือจะคิดว่านี่คือเรื่องปกติ ? ยิ่งซื่อบื้อเกินบรรยายเสียด้วย...แต่ก็ชั่งเถอะคิดไปก็ปวดหัวเปล่า ๆ
โซโลถอนหายใจออกมาเล็กน้อย...เหม่อมองใบหน้าซึ่งยังคงหลับพริ้มของกัปตัน... ร่างกายช่างอ้อนแอ้น บอบบางมองภายนอกแล้วไม่น่าเชื่อเลยว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้...นิ้วเรียวบาง แขนก็เล็ก ๆ แถมนุ่มนิ่ม...ร่างกายที่ขนาดพอเหมาะ...กอดแล้วรู้สึกอบอุ่น...อยากจะกอดเอา ไว้ให้แน่น ๆ นักดาบหนุ่มไม่ใช่เพียงแค่นึกคิดเท่านั้นแต่พรางลงมือกระทำไปด้วย...กระชับ อ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้น...แน่นขึ้น...แน่นขึ้นอีก...จน....
"อืม...อึดอัดจัง...."
เสียงละเมอของกัปตัน...ทำให้นักดาบหนุ่มรู้สึกตัว..คายอ้อมกอดออกอย่างช้า ๆ เกือบไปแล้ว...เกือบไปแล้ว...
"คิดอะไรของเราอยู่ฟ่ะนั่น ! ทำแบบนี้ไม่สมกับเป็นตัวเราเลย"
นักดาบหนุ่มพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะถอดกอดออกมาแล้วลุกขึ้นนั่ง... ไม่ไหว ๆ ต้องออกกำลังสงบสติตัวเองเสียแล้ว ก่อนที่จะทำอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ ช่างน่าอายเสียจริง เขายันตัวลุกขึ้นยืน สาวเก้าไปหยิบทุ่มน้ำหนักที่เขาใช้อยู่เป็นประจำฝาดขึ้นลงนับ 1...2...3...4....
.
.
.
.
.
.
1325....
1326....
ทัองฟ้าเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีดำใกล้เวลาอาหารเย็นเข้าไปทุกที เจ้างี่เง่านั่นก็ยังไม่ตื่น....วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า...นักดาบหนุ่มวางทุ่ม น้ำหนักลงไว้ที่เดิม พรางหยิบผ้าขนหนูซับเหงื่อตามใบหน้าและร่างกาย...ย่างก้าวเดินมาฟุบตัวนั่งลงข้าง ๆ กัปตัน...รอยแผลเป็นที่อยู่กลางอกมันชั่งเสียดแทงหัวใจของเขามากมายเหลือเกิน...ทำไม ? เขาไม่อยู่ที่นั่นในวันนั้น...
"เฮ้อ...บางครั้งนะลูฟี่...นายน่ะร้องขอความช่วยเหลือจากฉันบ้างก็ได้..แค่เอ่ยขอมาไม่ว่าอะไรฉันก็ทำให้ได้หมดทุกอย่าง....บอกตามตรงฉันไม่อยากจะเห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายนายอีกแล้ว ชอบฝืนตัวเอง...ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย"
เขารู้ดีว่าต่อให้พูดอะไรยังไงกัปตันก็ไม่มีทางได้ยิน...รู้ ๆ กันอยู่ว่าหมอนี่มันหลับสนิทขนาดไหน ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว...แต่สุดท้ายเขาก็ได้พูดมันออกไป...หมอนั่นจะรับรู้หรือไม่ ก็ช่างขอแค่ได้ระบายสิ่งที่คิดออกมาได้บ้างแค่นั้นก็พอ...
"ลูฟี่....โซโล.....มากินข้าวได้แล้ว"
เสียงช็อปเปอร์ที่ตะโกนขึ้นมาจากด้านล่างบนดาดฟ้าเรือ...หมดแล้วสินะเวลา แห่งความสุข...ช่างผ่านไปเร็วเสียจริง ๆ
"เออ...เดี๋ยวพวกฉันตามไปทีหลังนะช็อปเปอร์" นักดาบหนุ่มกล่าวตอบ
"อีกอย่าง...ซันจิบอกให้มาเร็ว ๆ ด้วยนะ"
ไอ้กุ๊กบ้านั่น !
"อ่า...เข้าใจแล้ว ๆ" ถึงคราวที่ต้องปลุกลูฟี่แล้วสิ จะปลุกยังไงดี...เมื่อก่อนก็ปลุกแบบไม่ได้คิดอะไรเลยแท้ ๆ ทั้งเขกหัว ทั้งถีบ ต่อยบ้าง เตะบ้าง ก็นะ...ทำแบบนั้นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย...แต่ช่วงนี้กลับทำไม่ได้ซะงั้น....
"เฮ้ ลูฟี่ ตื่นได้แล้ว"
นักดาบหนุ่มเอ่ยพรางเอื้อมมือไปเขย่าร่างของกัปตัน เขาคิดว่าวิธีนี้ทำให้กัปตันเจ็บตัวน้อยที่สุดแล้ว แต่จะตื่นหรือไม่นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง คงต้องใช้ความพยายามมากขึ้นอีกหน่อย
"เฮ้ ตื่นสิ ได้เวลากินข้าวแล้วนะ"
เสียงเรียกครั้งที่สองก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่น ให้ตายสิ....เขาไม่อยากใช้วิธีรุนแรงนะ
"ลูฟี่ จะนอนไปถึงไหนกัน"
ครั้งที่สามเสียงเรียกและแรงเขย่าเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ดู ๆ แล้วก็เหมือนจะได้ผล เมื่อตัวกัปตันหลีตาขึ้นมาเล็กน้อย....
"ซะ ซะ โซ.....โล"
เสียงหวานของร่างเล็ก ทำให้นักดาบหนุ่มเผลอรอยยิ้มออกมานิด ๅ ที่มุมปาก
"ตื่นได้สักทีนะ"
"งืม...งืม...งำ....โซ.....โล..... @!#&฿#¥"
คำพูดซึ่งฟังแล้วจับใจความไม่ค่อยได้....ทำให้โซโลรู้สึกหงุดหงิด ติดค้างยังไงไม่รู้ สรุปหมอนี่ตื่นแล้วหรือยังไม่ตื่นกันแน่
"พูดอะไรของนายน่ะลูฟี่...ลองพูดใหม่อีกทีสิ"
นักดาบหนุ่มเอ่ยพร้อมกับโน้มใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ ๆ ริมฝีปากของกัปตัน เผื่อมันจะทำให้ได้ยินชัดขึ้น ถ้าต้องการอะไรเขาจะได้จัดหาให้ทันที
"งึม... งำ....สุดยอด...นะ นะ เนื้อ....ใหญ่...โซโล"
เนื้อ ? ใหญ่ ? ... แถมยังมีชื่อเรออีกด้วย รู้สึกว่าคำมันจะขาด ๆ หาย ๆไปนะ อะไรกันหรือว่าหมอนี่จะยังไม่ตื่น
"พูดอีกครั้งสิลูฟี่"
"อืม ... จะ...กินแล้วนะครับ....อ้าาาา"
จะกิน ? กินอะไร....อย่าบอกนะว่า !!!!!!!
งับ !
ว๊ากกกกกกกกกกก !
ไม่ทันเสียแล้ว .........
อีกด้านหนึ่งในห้องอาหาร
"เอ๊ะ ทุกคนได้ยินเสียงอะไรไหม ?" นามิเอ่ยพรางตักอาหารเข้าปาก
"เหมือนเสียงโซโลเลยนะ คิกคิก" โรบิน
"เจ้าพวกนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่นะ" อุซป
"นั่นสินะครับ โยโฮ่โฮ่โฮ" บรูค
"เสียงเหมือนจะเจ็บปวดน่าดูเลยน๊า" ช็อปเปอร์
"จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ซูปเปอร์" แฟรงกี้
"เดี๋ยวฉันไปดูเอง อุซปฝากดูซุปนี่ที" ซันจิ
"อ๊ะ ได้สิ" อุซปตอบรับอย่างแอบสงสัย ดูท่าทางเซฟหนุ่มจะร้อนรนเป็นพิเศษ
หน๊อย ! แก ! ไอ้หัวสาหร่าย....เกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำให้ลูฟี่มีแผลแม้แต่นิดเดียวศพแกไม่สวยแน่ เซฟหนุ่มถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วจ้ำอ้าวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ประตูห้องอาหารทันที ขออย่าให้เป็นในแบบที่เขาคิดก็แล้วกัน เขาอยู่อย่างกังวลใจมาตลอดทั้งวัน ในเมื่อเขาแพ้ก็ต้องยอมรับในกฎกติกา ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งย่าม ได้แต่อดทนเท่านั้น
..........................................................
ร้อนรน
กระวนกระวาย
โมโห
โกรธจนอยากจะฆ่าไอ้หัวสาหร่ายนั่นให้ตาย ๆ ไปซะ
ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ ละก็ เขามั่นใจได้เลยว่า...เขาต้องความคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่แน่ ๆ ความรู้สึกที่มีต่อกัปตนของเขา มันก่อตัวเพิ่มขึ้นทีละนิด .......
ทีละนิด....ทุกวินาที.....ใบหน้า แววตา รอยยิ้ม ผุดขึ้นมาวนเวียนอยู่ในสมองซ้ำแล้ว ซ้ำเหล่า เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ทว่า.....พอรู้ตัวอีกที มันก็มากมายจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว อาจจะเป็นตั้งแต่แรกพบเลยก็ว่าได้
เขารักในความมุ่งมั่น
ความเป็นห่วงเป็นใยลูกเรือทุกคน
ในเวลาคับขัน เหล่าลูกเรือมักจะอยู่ในสภาวะวิตก... แต่พอกัปตันเอ่ยขึ้นมาเพียงไม่กี่คำเท่านั้น กลับทำให้ทุกคนรู้สึกโล่งใจ สบายใจ และคิดว่าจะต้องเป็นอย่างที่หมอนั่นพูดจริง ๆ
เขาชื่นชมในจุดนั้น
กัปตัน......ผู้มีรอยยิ้มที่แสนวิเศษ.......ใครเห็นก็ต้องหลงรัก......และไม่สามารถปฏิเสธคำพูดที่มาพร้อมกับรอยยิ้มนั่นได้
เขาคงเห็นแก่ตัวเกินไป เพราะเขาอยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นไว้
ให้อยู่กับตัวเขาเพียงคนเดียว……
หลายต่อ หลายครั้ง ที่เขาจินตนาการถึงกัปตันนอนเปลือยกลายอยู่ในอ้อมกอด ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันคงเป็นไปไม่ได้
ทั้ง ๆ ที่รู้................
แต่เขาก็ยังจะเฝ้าภาวนาทุกคืนทุกวัน..........
หวังว่าคงจะมีสักครั้งที่ความฝันนั้นเป็นจริง
.
.
.
.
แฮ่ก แฮ่ก .......
เสียงหอบ...ของเซฟหนุ่ม.........
ในที่สุด.....เขาก็วิ่งมาถึงเสากระโดงเรือ......
เขายืนกำหมัดแน่น....
แหงนมองขึ้นไป........
หลับตาลงชั่วครู่.........
ผ่อนลมหายใจเข้า ออก สงบสติตัวเอง
ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ปีน ไต่ ไปอย่างช้า ๆ เซฟหนุ่มพยายามทำใจให้เย็นลงที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้....
เขากลัว.....
กลัวว่า....ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เขาจะพลั้งเผลอไป ทำอะไรแบบไม่ทันได้ยั้งคิด ปล่อยตัวไปตามอารมณ์ จนเกิดเรื่องบาดหมางกับไอ้หัวสาหร่ายนั่น สุดท้ายก็เข้าหน้ากันไม่ติด แล้วถ้ามันเกิดเรื่องที่ร้ายแรงมากกว่านั้น จนกระทั่งจะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งออกจากเรือไป
และถ้ามันเป็นเช่นนั้น
ไอ้เจ้ากัปตันงี่เง่า คงต้องเสียใจมากแน่ ๆ
และเขาจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นเด็ดขาด
ทว่า...........
ยิ่งปีนขึ้นไปสูงเท่าไหร่
ยิ่งใกล้ไปมากเท่าไหร่
เสียงร้องโหยหวน ของคนสองคน
ก็ยิ่งดังและได้ยินชัดเจนมากขึ้น............
มากขึ้น............
มากยิ่งขึ้นเท่านั้น....................
เสียงของกัปตันซึ่งกำลังหัวเราะอย่างมีความสุข
เสียงร้องแปลก ๆ ของเจ้าหัวสาหร่าย.....
หัวใจของเขาตอนนี้........เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ......
แรงระทึกจนร่างกายเขาสั่นไหว
บีบรัดจนเขา........
เจ็บปวดไปหมด ดั่งหอกพันล้านเล่มกรูเข้ามาทิ่มแทงตรงกลางจิตใจ
อีกขั้นเดียวเท่านั้น .........
เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ ผ่อนออกอย่างช้า ๆ
และแล้วเขาก็ตัดสินใจ.......เยียบบันไดขั้นสุดท้าย
โผล่หัวไปมองทีละนิด.......
ทีละนิด.....
ภาพที่เขาเห็นถึงกับช็อก
พูดอะไม่ออก
เขาทำอะไรไม่ถูก......เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไง..... จะขำดีหรือว่าจะไม่ขำ จะอิจฉาดีหรือเปล่า หรือว่าจะสงสาร หึหึ.... เขาเลือกไม่ถูกจริง ๆ เขาเดินเข้าไปจ้องมองอย่างเต็มตัว ด้วยความรู้สึกโล่งเหมือนถูกปลดปล่อยจากความเจ็บปวดที่เขาพึ่งสร้างขึ้นมาด้วยความคิดมากของเขาเอง
“เฮ้ย ! ไอ้กุ๊กห่วย อย่างมัวแต่ยืมมองสิฟ่ะ !! มาช่วยกัน หน่.....โอ้ย !!!! ปล่อยได้แล้ว....ลู....ว๊าก !!!!! เจ็บ ๆๆๆ”
เมื่อนักดาบหนุ่มรู้สึกถึงการมาของอีกคน เขาไม่รีรอที่จะขอความช่วยเหลือ...ในเวลานี้เขาไม่มีเวลาที่จะมาเก๊กท่าว่างมาด ทิฐิ หรือยโสใด ๆ เขารู้แค่ว่า....แค่ต้องออกไปจากความทรมานทางด้านร่างกายส่วนล่าง ส่วนบน และจิตใจให้ได้เร็วที่สุด
แขน ลำคอ ใบหน้าที่ระบม เขียวช้ำ เป็นรอยฟันอันแข็งแรงของกัปตันซึ่งกัดเหล็กขาดมาแล้วนับไม่ถ้วน
“อุ๊บ ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ๆ”
ในที่สุดเซฟหนุ่มก็กั้นขำไว้ไม่อยู่.....ขำให้สภาพอันยับเยินของให้หัวเขียวตอนนี้ ขำให้กับความคิดสกปรกของตัวเอง เขาสะใจมากจนอยากจะตะโกหนออกมาดัง ๆ
เขารู้ดี แค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าไอ้หัวเขียวมันทรมานมากแค่ไหน แต่ถ้าจะให้ช่วยก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันเสียหน่อย ถือว่าเอาคืนให้กับความรู้สึกกระวนกระวายและอะไรหลาย ๆ อย่างที่เขาเป็นมาทั้งวัน
หึ.....ไอ้หัวมอสเอ๊ยย !
เตรียมตัวไว้เลย แกต้องจะรู้สึกแบบเดียวกันกับฉันมากกว่าเป็นสองเท่าตัวเลยคอยดู !!!!!
ตอบคอมเม้น
- ณัฐปัณชญา ชมภูทอง
อ้าว เพิ่งสังเกต ฮ่า...ขอโทษทีนะคะจะรีบแก้ให้ค่ะ >< ขอบคุณจริง ๆ ที่เข้ามาอ่านนะคะ
- ` (sawada.tsunayoshi) -?
.ใจตรงกันเลยค่ะชอบโซลูซันเหมือนกัน แต่ก็โซลูมากกว่านั่นแหละ ส่วนออลลูฟี่ความจริงก็อยากจะแต่งแบบนั้นแต่ดันไปจิ้นแฟรงกี้ โรบินนี่สิเลยแต่งไม่ออกซะงั้น
- ขอแค่รัก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยค่ะ จะพยายาม พยายาม ทำให้ดีที่สุดนะคะ
- Ti. Amo
ว้าว !!! ดีใจจังเจอคอเดียวกันอีกแล้ว ตั้งแต่ดูวันพีชมาจิ้นคูโซลูฟินสุดแล้วสำหรับเราอะนะ
ความคิดเห็น