ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12 ทะเลาะ?
อนที่ 12 ทะเลาะ?
ทเฮเ้ามาในห้อเรียนที่อนนี้ไม่มีนอยู่นอาบานที่นั่อยู่ ยืนมอร่าบาที่นั่
เหม่ออยู่ที่โ๊ะประำอัวเอ เายืนมอพัหนึ่่อนะเินเ้ามานั่้าๆ
"รีบมาัเลยนะ นัใรไว่รึไ" ทเฮแวนนั่้าๆ้วยน้ำเสียปิ
ฮยอแสะุ้เล็น้อย ่อนที่ะหันไปมอเพื่อนสนิทอัวเอ "บ้า ันมา่วยน้อทำาน
่าหา" ฮยอแหา้ออ้าับทเฮ ทเอยิ้มมุมปา เาเียบลไปอีรั้ นฮยอแ้อหันมา
มอหน้าเาอย่าเ็มา "นายโรธันเหรอ" ฮยอแถาม้วยวามหวั่นใ
ทเฮไม่อบเาผลุบสายาล่ำมอพื้น ฮยอแไม่เยมีเรื่อปิบัเาเลยสัรั้เียว แ่
อนนี้ฮยอแลับมีอะไรบาอบ่าที่ไม่ยอมบอเา เพื่อนที่ไม่เบปิบัอะไรัน ที่รู้ัันี
ั้แ่เ็ทำไมอนนี้มันไม่เหมือนเิม ยิ่ิทเฮยิ่ปวใ เาเยิมาลอว่าฮยอแะไม่
มีวามลับับเา ไม่ว่าหันไปยัไ้อเอฮยอแที่รอเาอยู่ แ่อนนี้ หันไปเา็เอแ่ฮยอ
แนที่เาไม่รู้ั
"นายโหันทำไมฮยอแ" อยู่ทเฮ็โพล่ึ้นมาในที่สุ ฮยอแใเล็น้อยเาิว่าทเฮะรู้แล้วว่าเานั้นะลแ่เ้นับน้อๆ
"ทเฮ นาย...รู้แล้วเหรอว่าัน..." "มีนมาบอรันาย"ทเฮพูแทรึ้นมา่อนที่ฮยอแะถามบ ฮยอแลอบถอนหายใออมาอย่าโล่อ ่อนที่ะปรับสีหน้าให้เป็นปิ "นายไ้ยิน้วยเหรอ"ฮยอแถามึ้นอย่าแปลใ เพราะเามั่นใว่าไม่มีเินมาอนนั้น
"ใมาสินะ" ทเฮพูน้ำเสียประ 'เสียันมันูใมานานั้นเลยเหรอทเฮแหม'ฮยอแเอือมทเฮในใ "เปล่าไม่ไ้ใ แ่ีแล้วแหละที่เป็นนาย ถ้าเป็นนอื่นมาไ้ยินเ้ารุ่นพี่ะแย่ เสียภาพพหม" ฮยอแพูับทเฮอย่าโล่
"นายเป็นห่วไอรุ่นพี่นั่นนานั้นเลยเหรอ" ทเฮเริ่มึ้นเสียับฮยอแ วามโรธในัวทเฮเริ่มเพิ่มึ้น "ไม่ใ่แบบนั้นทเฮ ...ือ โอ๊ยนายโมโหอะไรอนายเนี่ย" ฮยอแที่ไม่รู้ว่าะสรรหาอะไรมาอธิบายให้ทเฮฟัึโวยวายึ้นมา "เป็นนายะโมโหมั้ย เพื่อนที่เยอยูเีย้าัน ไม่เยมีวามลับัน้อมารู้ว่าเพื่อนัวเอโหแบบนี้" ทเอพู้วยอารม์ ฮยอแทั้ทั้โมโห ทเฮไม่ฟัอะไรเาเลย ่อนที่ะไ้เอ่ยอะไรออไป เพื่อนในห้อ็ทยอยเ้ามาทั้สอึสบปาล ทเฮเินลับไปนั่ที่อย่าหัวเสีย
เพื่อนในลุ่มทยอยเ้ามานั่ประำที่ัวเอ "ทำีมาเลยนะเพื่อนรั" ฮยอแเอ่ยประอมินทันทีที่หย่อน้นนั่ลที่โ๊ะเา อมินไ้แ่หันมายิ้มแห้ๆให้ฮยอแที่้อเา้วยสายาุๆ
่อนะ้มหน้าุ้วยวามลัว "เิอะไรึ้นเหรอ" อมินามเสียอ่อย ฮยอแส่ายหน้าอย่าหุหิ่อนะหันไปมอระาน "นายโรธันเหรอ ฮยอแ" อมินถามเสียเศร้า
"เปล่า เี๋ยวเล่าให้ฟัเรียน่อน" ฮยอแหันไปพูับอมินเสียุ อมินึ้้อหันไปสนใหน้าระาน ฮยอแพยายามอยู่หลายรั้ในารั้สมาธิเรียนแ่็หลุหลายรั้ ทเฮเอ็เ่นันรายนี้หนัว่าฮยอแ เานั้นมัวแ่ิเรื่อฮยอแโยที่บทเรียนนั้นไม่ไ้เ้าไปอยู่ในหัวเาเลย
ทเฮเ้ามาในห้อเรียนที่อนนี้ไม่มีนอยู่นอาบานที่นั่อยู่ ยืนมอร่าบาที่นั่
เหม่ออยู่ที่โ๊ะประำอัวเอ เายืนมอพัหนึ่่อนะเินเ้ามานั่้าๆ
"รีบมาัเลยนะ นัใรไว่รึไ" ทเฮแวนนั่้าๆ้วยน้ำเสียปิ
ฮยอแสะุ้เล็น้อย ่อนที่ะหันไปมอเพื่อนสนิทอัวเอ "บ้า ันมา่วยน้อทำาน
่าหา" ฮยอแหา้ออ้าับทเฮ ทเอยิ้มมุมปา เาเียบลไปอีรั้ นฮยอแ้อหันมา
มอหน้าเาอย่าเ็มา "นายโรธันเหรอ" ฮยอแถาม้วยวามหวั่นใ
ทเฮไม่อบเาผลุบสายาล่ำมอพื้น ฮยอแไม่เยมีเรื่อปิบัเาเลยสัรั้เียว แ่
อนนี้ฮยอแลับมีอะไรบาอบ่าที่ไม่ยอมบอเา เพื่อนที่ไม่เบปิบัอะไรัน ที่รู้ัันี
ั้แ่เ็ทำไมอนนี้มันไม่เหมือนเิม ยิ่ิทเฮยิ่ปวใ เาเยิมาลอว่าฮยอแะไม่
มีวามลับับเา ไม่ว่าหันไปยัไ้อเอฮยอแที่รอเาอยู่ แ่อนนี้ หันไปเา็เอแ่ฮยอ
แนที่เาไม่รู้ั
"นายโหันทำไมฮยอแ" อยู่ทเฮ็โพล่ึ้นมาในที่สุ ฮยอแใเล็น้อยเาิว่าทเฮะรู้แล้วว่าเานั้นะลแ่เ้นับน้อๆ
"ทเฮ นาย...รู้แล้วเหรอว่าัน..." "มีนมาบอรันาย"ทเฮพูแทรึ้นมา่อนที่ฮยอแะถามบ ฮยอแลอบถอนหายใออมาอย่าโล่อ ่อนที่ะปรับสีหน้าให้เป็นปิ "นายไ้ยิน้วยเหรอ"ฮยอแถามึ้นอย่าแปลใ เพราะเามั่นใว่าไม่มีเินมาอนนั้น
"ใมาสินะ" ทเฮพูน้ำเสียประ 'เสียันมันูใมานานั้นเลยเหรอทเฮแหม'ฮยอแเอือมทเฮในใ "เปล่าไม่ไ้ใ แ่ีแล้วแหละที่เป็นนาย ถ้าเป็นนอื่นมาไ้ยินเ้ารุ่นพี่ะแย่ เสียภาพพหม" ฮยอแพูับทเฮอย่าโล่
"นายเป็นห่วไอรุ่นพี่นั่นนานั้นเลยเหรอ" ทเฮเริ่มึ้นเสียับฮยอแ วามโรธในัวทเฮเริ่มเพิ่มึ้น "ไม่ใ่แบบนั้นทเฮ ...ือ โอ๊ยนายโมโหอะไรอนายเนี่ย" ฮยอแที่ไม่รู้ว่าะสรรหาอะไรมาอธิบายให้ทเฮฟัึโวยวายึ้นมา "เป็นนายะโมโหมั้ย เพื่อนที่เยอยูเีย้าัน ไม่เยมีวามลับัน้อมารู้ว่าเพื่อนัวเอโหแบบนี้" ทเอพู้วยอารม์ ฮยอแทั้ทั้โมโห ทเฮไม่ฟัอะไรเาเลย ่อนที่ะไ้เอ่ยอะไรออไป เพื่อนในห้อ็ทยอยเ้ามาทั้สอึสบปาล ทเฮเินลับไปนั่ที่อย่าหัวเสีย
เพื่อนในลุ่มทยอยเ้ามานั่ประำที่ัวเอ "ทำีมาเลยนะเพื่อนรั" ฮยอแเอ่ยประอมินทันทีที่หย่อน้นนั่ลที่โ๊ะเา อมินไ้แ่หันมายิ้มแห้ๆให้ฮยอแที่้อเา้วยสายาุๆ
่อนะ้มหน้าุ้วยวามลัว "เิอะไรึ้นเหรอ" อมินามเสียอ่อย ฮยอแส่ายหน้าอย่าหุหิ่อนะหันไปมอระาน "นายโรธันเหรอ ฮยอแ" อมินถามเสียเศร้า
"เปล่า เี๋ยวเล่าให้ฟัเรียน่อน" ฮยอแหันไปพูับอมินเสียุ อมินึ้้อหันไปสนใหน้าระาน ฮยอแพยายามอยู่หลายรั้ในารั้สมาธิเรียนแ่็หลุหลายรั้ ทเฮเอ็เ่นันรายนี้หนัว่าฮยอแ เานั้นมัวแ่ิเรื่อฮยอแโยที่บทเรียนนั้นไม่ไ้เ้าไปอยู่ในหัวเาเลย
-----------------------------------------่อนะะ-------------------------------------------
เวลาที่ทเฮรอ็มาถึ หมาบเรียนนั่นเอ ทเฮรีบเินไประาฮยอแให้ลุาโ๊ะ แ่
ฮยอแืนัวเอไว้ไม่ยอมมาามแรอทเฮ นเพื่อนๆใ้อเ้าห้ามันให้วุ่น ทเฮที่
ำลัโมโหไม่ไว้หน้าใรทั้นั้น เาปัมือทุนออหม รเาไปหาฮยอแอีนไ้
"ทเฮนายเป็นบ้าอไรเนี่ย ะทำอะไรฮยอแ" อมินเ้ามาวาไว้ แ่ทเฮไม่ยอมเาึฮยอแออมานไ้ แีวอนเินมาึทเฮ "นายเป็นอะไรอนาย เป็นเพื่อนันพูันีีสิ"ีวอนพยายามไล่เลี่ยอีน แ่อนนี้ทเฮโมโหนไม่ฟัใรหน้าไหนทั้นั้น ึหันไปะอใส่ีวอน "เี่ยวอะไรับนาย้วย ไม่ใ่เรื่ออย่ามายุ่!"
"ันพูับนายีีนะทเฮ"ีวอนเอ็เริ่มโมโหึ้นมาอีน "ถ้าพวนายไม่ใ่เพื่อนัน ันไม่มายุ่หรอ" ีวอนโวยวายใส่ทเฮ
"เฮ๊ยอะไรเนี่ย บอให้ห้ามเพื่อนไม่ไ้ให้มาวนทะเลาะอีน" เยอบ่นึ้น่อนเ้ามาลาีวอนที่โมโหอยู่ออไปารนั้น
"ันอยาุยับฮอยแสอน" ทเฮพูเสียเรียบ ฮยอแึหันไปพยัหน้าให้อมินเป็นารบอว่าไม่เป็นไร อมินทำไ้แ่พยัหน้ารับและเินพร้อมิน ินเอออไปบ่นับอมินหน้าห้อ ่อนที่เสียะ่อยๆเียบลไป
บรรยาาศในห้ออนนี้เียบสนิทมีเพียเสียลมเท่านั้น เพื่อนในห้อออไปหมแล้วเหลือเพียฮยอแที่ยืนเหม่ออยู่ที่หน้า่า ทเฮที่นั่เท้าแนบนโ๊ะ ่าน่าเียบ
"ฮยอแ..." ทเฮเรียร่าที่ยืนอยู่รหน้า่า หาแ่ว่าไม่มีารอบรับ เาึ่อยๆเินไปอยู่้าหลัเ้าอื่อ "ันเรียนายไม่ไ้ยินเหรอ"ฮยอแหันหน้ามาเผิหน้าับทเฮในที่สุ
"ไ้ยินแ่ี้เียอบ" ฮยอแบอทเอ้วยเสียรำา "นายเป็นอะไรอนายนัหนาน่ะทเฮ เี๋ยวีเี๋ยวร้าย ันามอารม์นายไม่ถูแล้วนะ" "ันไม่อยาให้นายเห็นนอื่นสำัว่าัน" ทเฮยอมรับับฮยอแเสียเศร้า "่วนี้นายไม่สนใันเลย"
ฮยอแเียบลไป แ่เห็ในหน้านี้ใเา็อ่อนลยวบ เาับบ่าทเฮ "ันไม่เยเห็นใรสำั
ไปว่านาย" ทเฮเยหน้ามอฮยอแ "นายอบไอรุ่นพี่นั่นรึเปล่า"ทเฮถามึ้น ฮยอแส่ายหน้า
หนัแน่น "ันแ่นับถือเา เพราะเาีับันมา" ฮยอแอบามวามริ เมื่อพูบทเฮึ
ฮยอแไปอ "ันออะไรอย่าไ้ไหม" "อะไรเหรอ" "นายอย่าเ้าใล้มันอีไ้มั้ย" บประโย
ฮยอแผละออาทเฮทันที "ไม่ไ้...นั่นมันไม่มีเหุผลเินไป" ฮยอแบอทเฮเสียริั
"นายอบมันริๆ้วยอะฮยอแ ไม่ั้นนาย็้อรับปาันแล้วสิ ไหนบอว่าไม่มีอะไรสำัว่าันไ นายโห" ทเฮโวยวาย "นายมันไม่มีเหุผล ันะไม่ามในายอีแล้วทเฮ" ฮยอแเริ่มหุหิ
"ถ้าอย่านั้นันอเหุผล" ฮยอแถามอย่าไม่เ้าใ
"ันไม่อบให้มันอยู่ใล้นาย แ่นี้แหละ" ทเฮอบ้วยน้ำเสียริั
"นั่นไม่เพียพอ ำออนายันทำไม่ไ้" ฮยอแเรียมะออาห้อ "ถึันะยัรุ่นพี่ แ่ยัไัน็ไม่ทิ้นายหรอน่า นายลัวันะทิ้นายใ่มั๊ยล่ะถึอแบบนี้ ผู้หิรายล้อมนายนานั้นไม่้อลัวเหาหรอน่า" ฮยอแพูไปเรื่อย เพราะเาเ้าใว่าที่ทเฮเป็นแบบนี้เพราะลัวฮยอแะไม่สนใแ่นั้นเอ
พูเื้อยแ้วเสร็เรียมะออไป แ่เหุาร์ไม่าิ็เิึ้น อยู่ีๆทเฮ็ระาฮยอแเ้าไปที่ัว ่อนะประบปาัวเอลับปาฮยอแ นโนูบไม่ทันั้ัวาโ้วยวามใ ่อนั้สิไ้ผลันรหน้าออไป
"นายทำบ้าอะไรอนายน่ะทเฮ" ฮยอแถามอย่าปนใ หน้าฮยอแร้อนผ่าว เป็นรอยแไปทั่วหน้า
"นายะไ้รู้ไว่า ันไม่ไ้ห้ามนายเพราะลัวเหา"ทเฮบอฮยอแ้วยน้ำเสียุัน
"แล้วนายห้ามันทำไม นายเป็นบ้าไปแล้วรึไ"ฮยอแโวยวาย้วยอารม์ที่ไม่ใ่มาาวามโรธ
"ที่ันห้าม็เพราะ..."ทเฮำลัะพูอไรบาอย่าออมา หาแ่ว่า "พี่ทเฮ่ะ ่วยนานะ้วย"เสียระหืระหอบมาาหน้าประูห้อ
ทั้ฮยอแับทเฮผละออาันทันที ่อนที่น้อนนั้นะวิ่มาเาะแนทเฮ และเย่า
อย่าแร "่วยนานะ้วย่ะ" เธอบอทเฮน้ำเสียื่นเ้น
"มีอะไรเหรอริี่ นานะเป็นอะไร"ทเฮถามึ้นอย่าเป็นห่วอย่าน้อยอนนี้เา็ยัไ้ื่อว่าเป็นแฟนอยู่ "นานะเป็นลมที่สนามบาส่ะ" เธอละล่ำละลับอทเฮ
"เหรอเป็นอะไรมารึเปล่า" "พี่ไปูเอเถอะ่ะ" แ่ทเอ็ยัไม่ลืมเป็นห่วฮยอแ เาหันไปมอหน้าฮยอแอย่าอวามเห็นใว่าเาำเป็น้อไป "นายไปเถอะ ไม่้อเป็นห่วัน" ฮยอแบอทเฮ่อนะสะพายระเป๋าเินออไป โยไม่หันมามอทเฮแม้แ่น้อย ทเอมอามฮยอแอย่าใหาย แ่็้อเินามริี่ไปูนานะ
เมื่อมาถึสนามบาสทเฮ็้อโมโหึ้นมา เมื่อภาพที่เาเห็นรหน้าือนานะที่เ้นระี้ระ้า
อยู่ โยไม่มีอาารอนป่วยแม้แ่น้อย ทเฮเินเ้าไปหานานะ้วยวามโมโห "นานะ"ทเฮ
เรียเสีย่ำ
"พี่ทเฮ"นานะเรีย้วยนำเสียร่าเริเหมือนไม่มีอะเิึ้น
"ไหนริี่บอว่าป่วย"ทเฮเริ่มมีน้ำเสียหุหิ
"็ถ้านานะไม่ให้ริี่ไปบอพี่ทเฮแบบนั้น พี่ไม่มีหานานนะหรอ่ะ" นานะแล้ทำเป็นอนทเฮ
"นานะ็รู้ว่าพี่ไม่อบนโห" ทเฮพูเสียเรียบ
"ไหนๆพี่็มาแล้ว เราไปหาอะไรทานันนะะ นะะ" นานะอแนทเฮแล้วอ้อนเหมือนที่เยทำ ราวนี้ทเฮ้อใอ่อนเหมือนทุรั้แน่ๆ
แ่แล้วสิ่ที่นานะิ็ผิา ทเฮแะมือนานะออ "พี่ว่าเราสอไป้วยันไม่ไ้"ทเฮพูเสียเย็นา
"หมายวามว่าไะ"นานะาโถาม้วยวามใ
"พี่ว่าเราสอนไป้วยันไม่ไ้แล้วแหละ ่อนไปพี่อสารภาพอะไรอย่าหนึ่" ทเฮเียบไปอึใ "พี่บับผู้หิอีนที่อยู่มหาลัยอื่น้วย" สิ้นำทเฮ
เพียะ!
เสียัึ้น หน้าอทเฮหันไปามแร นที่สนามหันมามอเป็นาเียว "เลวมา" นานะพูบแล้ว็วิ่ร้อไห้ออไปารนั้นทันที
ทเฮแสยะยิ้มออมานิ อย่าน้อยเา็ไ้เป็นอิสระะที แลับารเ็บัวเล็น้อยไม่เป็นไร
ทา้านฮยอแที่เินหนีทเฮมาที่เียวที่เาะไป็ือห้อ้อม ที่มีน้อๆที่น่ารัรออยู่ เป็นไปามาน้อๆอเามาถึัน่อน่าวอร์มร่าายันอยู่ ฮยอแรีบวาอเ้าไปวอร์ม้วย ่อนะเริ่ม้น้อมอย่าริั เวลาผ่านไปอย่ารวเร็ว อาาศภายนอมืสนิทล
เมื่อลมาถึ้าล่าฮยอแ็ไ้พบับผู้ายที่เพิ่บอรัเามื่อเ้ามานั่รอเาอยู่ที่เิม
ที่เยรอเมื่อวันนั้น ฮยอแึเินเ้าไปหา "รุ่นพี่"ฮยอแเรียเบาๆ ฮันยอเยหน้าึ้นมามอ
นที่นั้รอลี่ยิ้มบาๆออมาให้ "ลับบ้านยั" เาเอ่ยถามึ้น
"พี่ฮยอแะ เราะไปหาอะไรพี่ะไปับเรามั้ยะ" ฮาราะโนถามึ้น แ่็ำลัะเปลี่ยนใเมื่อเหลือบไปมอน้าๆฮยอแ แ่เาลัส่ยิ้มไปให้ "นายหิวมั้ย พี่หิวมาเลย" ฮันยอเอามือลูบท้อัวเอทำหน้าน่าสสาร ฮยอแยิ้มและพยัหน้าให้ ่อนะหันไปมอหน้ารุ่นน้อที่ยืนเหวอันอยู่ แ่็้อยิ้มอบฮันยอ
"มื้อนี้รอประธานอเราเลี้ย...เย้" มินโฮพูแหย่ฮันยอ แ่สาวๆระุมือมินโฮให้หยุพู ถ้ายัอยามีีวิอยู่ แ่ทุน็้อ "เลี้ย...น้ำเปล่าละัน" ฮันยอแหย่ลับยิ้มให้ ทุนึยิ้มออ ทั้หมึพาันเินไปิน้าวแล้ว ่อนแยย้ายันลับบ้านเมื่อินเสร็
เมื่อแยาน้อๆมา ฮันยอึพาฮยอแมาส่ที่บ้าน ฮยอแนั้นลัวว่าทเฮะมา
เห็นึรีบไล่ฮันยอลับบ้านทาอ้อม "รุ่นพี่ลับบ้านีีนะฮะ เี่ยวึะไม่มีรถลับบ้านนะ"
"พรุ่อนเ้านายมี้อมมั้ย" เาไม่สนใำไล่อฮยอแ "ถ้ามีเี๋ยวพี่มารับ"
"ผมยัไม่รู้เลยฮะ" ฮยอแอบ่อนะั "แล้วรุ่นพี่รู้ไ้ไฮะเนี่ยว่าผม..." ฮยอแไม่พู่อ แ่ทั้สอเ้าใัน
"เรื่ออนายทำไมันะไม่รู้" พูบ็้อฮยอแ
ฮยอแไ้แ่้มหน้าุ เรื่อเมื่อเ้าผุึ้นมาในหัว หน้าเามีสีึ้นมาอีแล้ว "เพื่อนนายบอัน" ่อนที่ฮันยอะสารภาพออมา
"บอว่าไม่ให้บอใรนะอมิน" ฮยอแพึมพำ แ่ฮันยอลับไ้ยิน "ถ้าเพื่อนนายไม่บอ
พี่็้อบัับอยู่ี" เารับพูเพราะไม่อยาให้แหล่่าวอเาเือร้อน
"็ใ่หนิฮะ รุ่นพี่มีอำนาหนิ" ฮยอแพูเสียเสียสี ฮันยอมอฮยอแ้วยรอยยิ้ม วาม
น่าเอ็นูอฮยอแทำให้ฮันยอเผลอยมือึ้นมาับหัวเาโยไปมา อนแรฮยอแเอาหัว
หลบ้วยวามใ แ่่อมา็ยอมให้ฮันยอเล่นหัว
"ผมว่าถ้ารุ่นพี่ไม่รีบลับ มีหวัไ้นอนที่นี่แหๆ" "เหรอ ั้นพี่ไม่รีบและ อยานอนที่นี่" เารีบ
อบลับทันที ฮยอแหันไปมอ ฮันยอเอ็แล้ทำเป็นะเินเ้าบ้านฮยอแ ฮยอแ
ลาแนไว้ทัน "ลับบ้านไ้แล้วฮะ" ฮยอแพูเสียุ เมื่อัวนที่แท้ริอฮันยอเปิเผย
ฮยอแลายวามลัวล "อะอะ็ไ้ แ่นี้็้อไล่โ่" ฮันยอเินทำหน้าอนออมา "ไม่ไ้
ไล่ฮะ เี๋ยวรุ่นพี่ไม่มีรถลับ อย่ามาโทษผมละัน" ราวนี้ฮยอแแล้อนบ้า "ถ้าไม่ลับพี่็
นอนรนี้ละัน" ฮยอแอนเินเ้าบ้านไป
"ฝันีนะ อย่าลืมฝันถึพี่ล่ะ" ฮันยอะโน่อนรีบวิ่ไป้วยวามอาย ฮยอแแอบเินออมา
มอามหลัฮันยอ
"ูเหมือนำพูัน...มันะไม่มีวามหมายเลยนะฮยอแ" เสียอันน่าลัวัมาาประู
บ้าน้าๆ ฮยอแที่รู้ว่าเสียนั้นเป็นอใรสีหน้า็แปรเปลี่ยนเป็นึึ้นมาทันที "ใ่...มันไม่มี
วามหมายอี่อไป" ฮยอแอลับ
"นายบับมันแล้วใ่มั้ยฮยอแ!" ทเฮะอถาม "อย่ามายุ่เรื่ออัน" ฮยอแบอเสียเรียบ
เมื่อไ้ยินันั้น้วยอารม์ที่พลุ่พล่านทเฮผลัฮยอแิำแพ ่อนะใ้มือร่อมไว้
อีที "นายเห็นมันีว่าันใ่มั้ย" ทเฮถามึ้นมอฮยอแ้วยแววาเศร้า
"ปล่อย" ฮยอแบอทเฮเสียุ แ่ทเฮนั้นไม่ยอม่ายๆ
"ันบอแล้วใ่มั้ยว่าอย่าเ้าใล้มัน นายไม่เื่อันใ่มั้ย" าแววาเศร้าายแววโรธแทน
"ใ่มีอะไรมั้ย" ฮยอแถามทเฮ้วยน้ำเสียวนๆ ทเฮำหมัแน่น "่อยเลยสิ ่อยเลยถ้านายโรธันมา" ฮยอแท้าทายทเฮ
ทเฮทนไม่ไหวพุ่หมัเ้าใส่ แ่ว่านั้นไม่ใ่ที่หน้าออฮยอแ แ่เป็นทีำแพ้าๆฮยอแแทน แล้วเา็รัวมันไปอีหลายที
ฮยอแเอที่อนแรมีท่าทีแ็ัน แ่อนนี้เาลับเ้าอแนทเฮไว้ไม่ให้ปล่อยหมัออมาอี "พอแล้วทเฮ" ฮยอแห้ามพร้อมน้ำาที่ไหลพรา แ่ทเฮนั้นยัยื้อฮยอแยิ่อแน่น "ันะไม่ยุ่ับรุ่นพี่อี นายพอเถอะนะ" ฮยอแอร้อทเฮ
เมื่อไ้ยินันั้นทเฮึหยุและสบล ฮยอแึพาเาเ้าไปทำแผลที่บ้านอทเฮเอ ทเฮนั่มอมือัวเอนิ่ นระทั่ฮยอแทำแผลเสร็ เรียมะลุออไป ทเฮึไว้าฮยอแให้เ้ามาสู่ในอ้อมอ อนนี้ฮยอแนั่บนัทเฮ โยที่เาอฮยอแา้านหลัอยู่
"ฮยอแ" ทเฮเรียฮยอแแผ่วเบาลัวว่าเ้าอื่อะหายไปาเา ไม่มีำพูใาฮยอแ อนนี้ฮยอแำลันั่ภาวนาไม่ให้ทเฮไ้ยินเสียหัวใเาที่เ้นรัวอยู่
"ันอโทษ" ทเฮเอ่ยึ้นมาอย่าแผ่วเบา ่อนะพร่ำมันออมาหลายรั้ "ันไม่รู้ว่าัวเอเป็นอะไร เวลาที่เห็นนายอยู่ลับใร ใันมันร้อนรุ่มไปหมเลย ันไมอบ" ทเฮสารภาพออมา
"นายแ่ลัวว่าันะทิ้นาย" ฮยอแอบแทน
ทเฮับฮยอแลนั่้าๆให้หันหน้ามามอเา "แล้วทำไมันถึเ็บรนี้ล่ะ" ทเฮับที่อ้า้ายอัวเอ
ฮยอแอึ้ไปเล้น้อย่อนะอบเสียปิ "นายแ่หวเพื่อน"
"แล้วทำไม ันถึอยาอนายอยาูบนายล่ะ"
ราวนี้ฮยอแอบไม่ไ้ แ่เา็มีำถามลับ "แล้วทำไมเวลามีผู้หินอื่นนายถึไม่รู้สึล่ะ" เป็นำถามที่ระแทใทเฮมา
"อโทษที่ันทิ้นาย วันนี้ันไ้ัารอะไรให้ัเนแล้ว"
ฮยอแไม่สนใอะไร เรียมเ็บอเินออาห้อ แ่ทเฮรั้เามาไว้ในอ้อมอ "สสัยนายอบให้ันอบ่อยๆ เล่นัวอยู่เรื่อย"
"มีอะไร็ว่ามา" ฮยอแพูเสียเ้ม "ัเยื่อใยะมั"ทเฮวนลับ
ฮยอแ้อหน้าทเฮนิ่ "โอเ โอเพูแล้ว" ทเฮยิ้มออมานิ "เวลาที่ันทำแบบนี้"
อยู่ีีทเฮ็ึฮยอแเ้าไปูบ่อนผละออมาและอธิบาย่อ "ับนอื่น ันไม่รู้สึอะไร มันเป็นแ่วามใร่ แ่พอ..." เาึฮยอแเ้าไปูบอีรอบ ฮยอแยัับีวิ็ปล่อยให้ทเฮทำ่อไปทั้ที่ัวเอยัๆ
ทเฮผละออมา "เป็นนายันรุ้สึว่ารนี้..."ทเฮี้ไปที่อ้า้ายอัวเอ "มันเ้นไม่เป็นัหวะ มันรู้สึี แล้วมัน็...้อารรอรอไว้นเียว" ทเฮมอหน้าฮยอแนิ่อย่ามีวามหมาย
ฮยอแไม่อบอะไร อนนี้หน้าเาร้อนผ่าวไปหม ไม่้อส่อระ็รู้ว่ามันแแ่ไหน ทเฮเอ็สุใเ่นัน
---------------------------------------------------------------------------
อัพอีอนแล้ว้า เหมือนะทะเลาะัน
แ่....อิอิ
ฮยอแืนัวเอไว้ไม่ยอมมาามแรอทเฮ นเพื่อนๆใ้อเ้าห้ามันให้วุ่น ทเฮที่
ำลัโมโหไม่ไว้หน้าใรทั้นั้น เาปัมือทุนออหม รเาไปหาฮยอแอีนไ้
"ทเฮนายเป็นบ้าอไรเนี่ย ะทำอะไรฮยอแ" อมินเ้ามาวาไว้ แ่ทเฮไม่ยอมเาึฮยอแออมานไ้ แีวอนเินมาึทเฮ "นายเป็นอะไรอนาย เป็นเพื่อนันพูันีีสิ"ีวอนพยายามไล่เลี่ยอีน แ่อนนี้ทเฮโมโหนไม่ฟัใรหน้าไหนทั้นั้น ึหันไปะอใส่ีวอน "เี่ยวอะไรับนาย้วย ไม่ใ่เรื่ออย่ามายุ่!"
"ันพูับนายีีนะทเฮ"ีวอนเอ็เริ่มโมโหึ้นมาอีน "ถ้าพวนายไม่ใ่เพื่อนัน ันไม่มายุ่หรอ" ีวอนโวยวายใส่ทเฮ
"เฮ๊ยอะไรเนี่ย บอให้ห้ามเพื่อนไม่ไ้ให้มาวนทะเลาะอีน" เยอบ่นึ้น่อนเ้ามาลาีวอนที่โมโหอยู่ออไปารนั้น
"ันอยาุยับฮอยแสอน" ทเฮพูเสียเรียบ ฮยอแึหันไปพยัหน้าให้อมินเป็นารบอว่าไม่เป็นไร อมินทำไ้แ่พยัหน้ารับและเินพร้อมิน ินเอออไปบ่นับอมินหน้าห้อ ่อนที่เสียะ่อยๆเียบลไป
บรรยาาศในห้ออนนี้เียบสนิทมีเพียเสียลมเท่านั้น เพื่อนในห้อออไปหมแล้วเหลือเพียฮยอแที่ยืนเหม่ออยู่ที่หน้า่า ทเฮที่นั่เท้าแนบนโ๊ะ ่าน่าเียบ
"ฮยอแ..." ทเฮเรียร่าที่ยืนอยู่รหน้า่า หาแ่ว่าไม่มีารอบรับ เาึ่อยๆเินไปอยู่้าหลัเ้าอื่อ "ันเรียนายไม่ไ้ยินเหรอ"ฮยอแหันหน้ามาเผิหน้าับทเฮในที่สุ
"ไ้ยินแ่ี้เียอบ" ฮยอแบอทเอ้วยเสียรำา "นายเป็นอะไรอนายนัหนาน่ะทเฮ เี๋ยวีเี๋ยวร้าย ันามอารม์นายไม่ถูแล้วนะ" "ันไม่อยาให้นายเห็นนอื่นสำัว่าัน" ทเฮยอมรับับฮยอแเสียเศร้า "่วนี้นายไม่สนใันเลย"
ฮยอแเียบลไป แ่เห็ในหน้านี้ใเา็อ่อนลยวบ เาับบ่าทเฮ "ันไม่เยเห็นใรสำั
ไปว่านาย" ทเฮเยหน้ามอฮยอแ "นายอบไอรุ่นพี่นั่นรึเปล่า"ทเฮถามึ้น ฮยอแส่ายหน้า
หนัแน่น "ันแ่นับถือเา เพราะเาีับันมา" ฮยอแอบามวามริ เมื่อพูบทเฮึ
ฮยอแไปอ "ันออะไรอย่าไ้ไหม" "อะไรเหรอ" "นายอย่าเ้าใล้มันอีไ้มั้ย" บประโย
ฮยอแผละออาทเฮทันที "ไม่ไ้...นั่นมันไม่มีเหุผลเินไป" ฮยอแบอทเฮเสียริั
"นายอบมันริๆ้วยอะฮยอแ ไม่ั้นนาย็้อรับปาันแล้วสิ ไหนบอว่าไม่มีอะไรสำัว่าันไ นายโห" ทเฮโวยวาย "นายมันไม่มีเหุผล ันะไม่ามในายอีแล้วทเฮ" ฮยอแเริ่มหุหิ
"ถ้าอย่านั้นันอเหุผล" ฮยอแถามอย่าไม่เ้าใ
"ันไม่อบให้มันอยู่ใล้นาย แ่นี้แหละ" ทเฮอบ้วยน้ำเสียริั
"นั่นไม่เพียพอ ำออนายันทำไม่ไ้" ฮยอแเรียมะออาห้อ "ถึันะยัรุ่นพี่ แ่ยัไัน็ไม่ทิ้นายหรอน่า นายลัวันะทิ้นายใ่มั๊ยล่ะถึอแบบนี้ ผู้หิรายล้อมนายนานั้นไม่้อลัวเหาหรอน่า" ฮยอแพูไปเรื่อย เพราะเาเ้าใว่าที่ทเฮเป็นแบบนี้เพราะลัวฮยอแะไม่สนใแ่นั้นเอ
พูเื้อยแ้วเสร็เรียมะออไป แ่เหุาร์ไม่าิ็เิึ้น อยู่ีๆทเฮ็ระาฮยอแเ้าไปที่ัว ่อนะประบปาัวเอลับปาฮยอแ นโนูบไม่ทันั้ัวาโ้วยวามใ ่อนั้สิไ้ผลันรหน้าออไป
"นายทำบ้าอะไรอนายน่ะทเฮ" ฮยอแถามอย่าปนใ หน้าฮยอแร้อนผ่าว เป็นรอยแไปทั่วหน้า
"นายะไ้รู้ไว่า ันไม่ไ้ห้ามนายเพราะลัวเหา"ทเฮบอฮยอแ้วยน้ำเสียุัน
"แล้วนายห้ามันทำไม นายเป็นบ้าไปแล้วรึไ"ฮยอแโวยวาย้วยอารม์ที่ไม่ใ่มาาวามโรธ
"ที่ันห้าม็เพราะ..."ทเฮำลัะพูอไรบาอย่าออมา หาแ่ว่า "พี่ทเฮ่ะ ่วยนานะ้วย"เสียระหืระหอบมาาหน้าประูห้อ
ทั้ฮยอแับทเฮผละออาันทันที ่อนที่น้อนนั้นะวิ่มาเาะแนทเฮ และเย่า
อย่าแร "่วยนานะ้วย่ะ" เธอบอทเฮน้ำเสียื่นเ้น
"มีอะไรเหรอริี่ นานะเป็นอะไร"ทเฮถามึ้นอย่าเป็นห่วอย่าน้อยอนนี้เา็ยัไ้ื่อว่าเป็นแฟนอยู่ "นานะเป็นลมที่สนามบาส่ะ" เธอละล่ำละลับอทเฮ
"เหรอเป็นอะไรมารึเปล่า" "พี่ไปูเอเถอะ่ะ" แ่ทเอ็ยัไม่ลืมเป็นห่วฮยอแ เาหันไปมอหน้าฮยอแอย่าอวามเห็นใว่าเาำเป็น้อไป "นายไปเถอะ ไม่้อเป็นห่วัน" ฮยอแบอทเฮ่อนะสะพายระเป๋าเินออไป โยไม่หันมามอทเฮแม้แ่น้อย ทเอมอามฮยอแอย่าใหาย แ่็้อเินามริี่ไปูนานะ
เมื่อมาถึสนามบาสทเฮ็้อโมโหึ้นมา เมื่อภาพที่เาเห็นรหน้าือนานะที่เ้นระี้ระ้า
อยู่ โยไม่มีอาารอนป่วยแม้แ่น้อย ทเฮเินเ้าไปหานานะ้วยวามโมโห "นานะ"ทเฮ
เรียเสีย่ำ
"พี่ทเฮ"นานะเรีย้วยนำเสียร่าเริเหมือนไม่มีอะเิึ้น
"ไหนริี่บอว่าป่วย"ทเฮเริ่มมีน้ำเสียหุหิ
"็ถ้านานะไม่ให้ริี่ไปบอพี่ทเฮแบบนั้น พี่ไม่มีหานานนะหรอ่ะ" นานะแล้ทำเป็นอนทเฮ
"นานะ็รู้ว่าพี่ไม่อบนโห" ทเฮพูเสียเรียบ
"ไหนๆพี่็มาแล้ว เราไปหาอะไรทานันนะะ นะะ" นานะอแนทเฮแล้วอ้อนเหมือนที่เยทำ ราวนี้ทเฮ้อใอ่อนเหมือนทุรั้แน่ๆ
แ่แล้วสิ่ที่นานะิ็ผิา ทเฮแะมือนานะออ "พี่ว่าเราสอไป้วยันไม่ไ้"ทเฮพูเสียเย็นา
"หมายวามว่าไะ"นานะาโถาม้วยวามใ
"พี่ว่าเราสอนไป้วยันไม่ไ้แล้วแหละ ่อนไปพี่อสารภาพอะไรอย่าหนึ่" ทเฮเียบไปอึใ "พี่บับผู้หิอีนที่อยู่มหาลัยอื่น้วย" สิ้นำทเฮ
เพียะ!
เสียัึ้น หน้าอทเฮหันไปามแร นที่สนามหันมามอเป็นาเียว "เลวมา" นานะพูบแล้ว็วิ่ร้อไห้ออไปารนั้นทันที
ทเฮแสยะยิ้มออมานิ อย่าน้อยเา็ไ้เป็นอิสระะที แลับารเ็บัวเล็น้อยไม่เป็นไร
ทา้านฮยอแที่เินหนีทเฮมาที่เียวที่เาะไป็ือห้อ้อม ที่มีน้อๆที่น่ารัรออยู่ เป็นไปามาน้อๆอเามาถึัน่อน่าวอร์มร่าายันอยู่ ฮยอแรีบวาอเ้าไปวอร์ม้วย ่อนะเริ่ม้น้อมอย่าริั เวลาผ่านไปอย่ารวเร็ว อาาศภายนอมืสนิทล
เมื่อลมาถึ้าล่าฮยอแ็ไ้พบับผู้ายที่เพิ่บอรัเามื่อเ้ามานั่รอเาอยู่ที่เิม
ที่เยรอเมื่อวันนั้น ฮยอแึเินเ้าไปหา "รุ่นพี่"ฮยอแเรียเบาๆ ฮันยอเยหน้าึ้นมามอ
นที่นั้รอลี่ยิ้มบาๆออมาให้ "ลับบ้านยั" เาเอ่ยถามึ้น
"พี่ฮยอแะ เราะไปหาอะไรพี่ะไปับเรามั้ยะ" ฮาราะโนถามึ้น แ่็ำลัะเปลี่ยนใเมื่อเหลือบไปมอน้าๆฮยอแ แ่เาลัส่ยิ้มไปให้ "นายหิวมั้ย พี่หิวมาเลย" ฮันยอเอามือลูบท้อัวเอทำหน้าน่าสสาร ฮยอแยิ้มและพยัหน้าให้ ่อนะหันไปมอหน้ารุ่นน้อที่ยืนเหวอันอยู่ แ่็้อยิ้มอบฮันยอ
"มื้อนี้รอประธานอเราเลี้ย...เย้" มินโฮพูแหย่ฮันยอ แ่สาวๆระุมือมินโฮให้หยุพู ถ้ายัอยามีีวิอยู่ แ่ทุน็้อ "เลี้ย...น้ำเปล่าละัน" ฮันยอแหย่ลับยิ้มให้ ทุนึยิ้มออ ทั้หมึพาันเินไปิน้าวแล้ว ่อนแยย้ายันลับบ้านเมื่อินเสร็
เมื่อแยาน้อๆมา ฮันยอึพาฮยอแมาส่ที่บ้าน ฮยอแนั้นลัวว่าทเฮะมา
เห็นึรีบไล่ฮันยอลับบ้านทาอ้อม "รุ่นพี่ลับบ้านีีนะฮะ เี่ยวึะไม่มีรถลับบ้านนะ"
"พรุ่อนเ้านายมี้อมมั้ย" เาไม่สนใำไล่อฮยอแ "ถ้ามีเี๋ยวพี่มารับ"
"ผมยัไม่รู้เลยฮะ" ฮยอแอบ่อนะั "แล้วรุ่นพี่รู้ไ้ไฮะเนี่ยว่าผม..." ฮยอแไม่พู่อ แ่ทั้สอเ้าใัน
"เรื่ออนายทำไมันะไม่รู้" พูบ็้อฮยอแ
ฮยอแไ้แ่้มหน้าุ เรื่อเมื่อเ้าผุึ้นมาในหัว หน้าเามีสีึ้นมาอีแล้ว "เพื่อนนายบอัน" ่อนที่ฮันยอะสารภาพออมา
"บอว่าไม่ให้บอใรนะอมิน" ฮยอแพึมพำ แ่ฮันยอลับไ้ยิน "ถ้าเพื่อนนายไม่บอ
พี่็้อบัับอยู่ี" เารับพูเพราะไม่อยาให้แหล่่าวอเาเือร้อน
"็ใ่หนิฮะ รุ่นพี่มีอำนาหนิ" ฮยอแพูเสียเสียสี ฮันยอมอฮยอแ้วยรอยยิ้ม วาม
น่าเอ็นูอฮยอแทำให้ฮันยอเผลอยมือึ้นมาับหัวเาโยไปมา อนแรฮยอแเอาหัว
หลบ้วยวามใ แ่่อมา็ยอมให้ฮันยอเล่นหัว
"ผมว่าถ้ารุ่นพี่ไม่รีบลับ มีหวัไ้นอนที่นี่แหๆ" "เหรอ ั้นพี่ไม่รีบและ อยานอนที่นี่" เารีบ
อบลับทันที ฮยอแหันไปมอ ฮันยอเอ็แล้ทำเป็นะเินเ้าบ้านฮยอแ ฮยอแ
ลาแนไว้ทัน "ลับบ้านไ้แล้วฮะ" ฮยอแพูเสียุ เมื่อัวนที่แท้ริอฮันยอเปิเผย
ฮยอแลายวามลัวล "อะอะ็ไ้ แ่นี้็้อไล่โ่" ฮันยอเินทำหน้าอนออมา "ไม่ไ้
ไล่ฮะ เี๋ยวรุ่นพี่ไม่มีรถลับ อย่ามาโทษผมละัน" ราวนี้ฮยอแแล้อนบ้า "ถ้าไม่ลับพี่็
นอนรนี้ละัน" ฮยอแอนเินเ้าบ้านไป
"ฝันีนะ อย่าลืมฝันถึพี่ล่ะ" ฮันยอะโน่อนรีบวิ่ไป้วยวามอาย ฮยอแแอบเินออมา
มอามหลัฮันยอ
"ูเหมือนำพูัน...มันะไม่มีวามหมายเลยนะฮยอแ" เสียอันน่าลัวัมาาประู
บ้าน้าๆ ฮยอแที่รู้ว่าเสียนั้นเป็นอใรสีหน้า็แปรเปลี่ยนเป็นึึ้นมาทันที "ใ่...มันไม่มี
วามหมายอี่อไป" ฮยอแอลับ
"นายบับมันแล้วใ่มั้ยฮยอแ!" ทเฮะอถาม "อย่ามายุ่เรื่ออัน" ฮยอแบอเสียเรียบ
เมื่อไ้ยินันั้น้วยอารม์ที่พลุ่พล่านทเฮผลัฮยอแิำแพ ่อนะใ้มือร่อมไว้
อีที "นายเห็นมันีว่าันใ่มั้ย" ทเฮถามึ้นมอฮยอแ้วยแววาเศร้า
"ปล่อย" ฮยอแบอทเฮเสียุ แ่ทเฮนั้นไม่ยอม่ายๆ
"ันบอแล้วใ่มั้ยว่าอย่าเ้าใล้มัน นายไม่เื่อันใ่มั้ย" าแววาเศร้าายแววโรธแทน
"ใ่มีอะไรมั้ย" ฮยอแถามทเฮ้วยน้ำเสียวนๆ ทเฮำหมัแน่น "่อยเลยสิ ่อยเลยถ้านายโรธันมา" ฮยอแท้าทายทเฮ
ทเฮทนไม่ไหวพุ่หมัเ้าใส่ แ่ว่านั้นไม่ใ่ที่หน้าออฮยอแ แ่เป็นทีำแพ้าๆฮยอแแทน แล้วเา็รัวมันไปอีหลายที
ฮยอแเอที่อนแรมีท่าทีแ็ัน แ่อนนี้เาลับเ้าอแนทเฮไว้ไม่ให้ปล่อยหมัออมาอี "พอแล้วทเฮ" ฮยอแห้ามพร้อมน้ำาที่ไหลพรา แ่ทเฮนั้นยัยื้อฮยอแยิ่อแน่น "ันะไม่ยุ่ับรุ่นพี่อี นายพอเถอะนะ" ฮยอแอร้อทเฮ
เมื่อไ้ยินันั้นทเฮึหยุและสบล ฮยอแึพาเาเ้าไปทำแผลที่บ้านอทเฮเอ ทเฮนั่มอมือัวเอนิ่ นระทั่ฮยอแทำแผลเสร็ เรียมะลุออไป ทเฮึไว้าฮยอแให้เ้ามาสู่ในอ้อมอ อนนี้ฮยอแนั่บนัทเฮ โยที่เาอฮยอแา้านหลัอยู่
"ฮยอแ" ทเฮเรียฮยอแแผ่วเบาลัวว่าเ้าอื่อะหายไปาเา ไม่มีำพูใาฮยอแ อนนี้ฮยอแำลันั่ภาวนาไม่ให้ทเฮไ้ยินเสียหัวใเาที่เ้นรัวอยู่
"ันอโทษ" ทเฮเอ่ยึ้นมาอย่าแผ่วเบา ่อนะพร่ำมันออมาหลายรั้ "ันไม่รู้ว่าัวเอเป็นอะไร เวลาที่เห็นนายอยู่ลับใร ใันมันร้อนรุ่มไปหมเลย ันไมอบ" ทเฮสารภาพออมา
"นายแ่ลัวว่าันะทิ้นาย" ฮยอแอบแทน
ทเฮับฮยอแลนั่้าๆให้หันหน้ามามอเา "แล้วทำไมันถึเ็บรนี้ล่ะ" ทเฮับที่อ้า้ายอัวเอ
ฮยอแอึ้ไปเล้น้อย่อนะอบเสียปิ "นายแ่หวเพื่อน"
"แล้วทำไม ันถึอยาอนายอยาูบนายล่ะ"
ราวนี้ฮยอแอบไม่ไ้ แ่เา็มีำถามลับ "แล้วทำไมเวลามีผู้หินอื่นนายถึไม่รู้สึล่ะ" เป็นำถามที่ระแทใทเฮมา
"อโทษที่ันทิ้นาย วันนี้ันไ้ัารอะไรให้ัเนแล้ว"
ฮยอแไม่สนใอะไร เรียมเ็บอเินออาห้อ แ่ทเฮรั้เามาไว้ในอ้อมอ "สสัยนายอบให้ันอบ่อยๆ เล่นัวอยู่เรื่อย"
"มีอะไร็ว่ามา" ฮยอแพูเสียเ้ม "ัเยื่อใยะมั"ทเฮวนลับ
ฮยอแ้อหน้าทเฮนิ่ "โอเ โอเพูแล้ว" ทเฮยิ้มออมานิ "เวลาที่ันทำแบบนี้"
อยู่ีีทเฮ็ึฮยอแเ้าไปูบ่อนผละออมาและอธิบาย่อ "ับนอื่น ันไม่รู้สึอะไร มันเป็นแ่วามใร่ แ่พอ..." เาึฮยอแเ้าไปูบอีรอบ ฮยอแยัับีวิ็ปล่อยให้ทเฮทำ่อไปทั้ที่ัวเอยัๆ
ทเฮผละออมา "เป็นนายันรุ้สึว่ารนี้..."ทเฮี้ไปที่อ้า้ายอัวเอ "มันเ้นไม่เป็นัหวะ มันรู้สึี แล้วมัน็...้อารรอรอไว้นเียว" ทเฮมอหน้าฮยอแนิ่อย่ามีวามหมาย
ฮยอแไม่อบอะไร อนนี้หน้าเาร้อนผ่าวไปหม ไม่้อส่อระ็รู้ว่ามันแแ่ไหน ทเฮเอ็สุใเ่นัน
---------------------------------------------------------------------------
อัพอีอนแล้ว้า เหมือนะทะเลาะัน
แ่....อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น