เกิดใหม่มาเป็นสัตว์เทพอสูรจิ้งจอกเก้าหาง

ลำดับตอนที่ #8 : ฝากเด็กไว้กับเสือไม่ได้(รีไรท์)

หลายวันต่อมาถังอี๋ตั้งใจซ้อมกระบี่ที่สวน ไอ๋อั๋นก็ตั้งใจเรียนรู้วิชาการแพทย์เป็นอย่างดีแม้วันแรกของสองคนนี้จะลำบากเล็กน้อย ด้วยเพราะอุปนิสัยของพยัคฆ์ขาวที่หลิ่งเฟยวานให้ช่วยสอนวิชาการต่อสู้ที่ไม่น่าเรียกว่าสอน เพราะวิธีการของเฟิงหู่คือให้ทั้งสองคนสู้กับตัวเองแน่นอนว่าเด็กอายุ 5 ขวบจะให้มาสู้กับสัตว์เทพอสูรมันเป็นไปไม่ได้แน่นอน จึงลงเอยที่เฟิงหู่ต้องกลั้นใจสอนมนุษย์แบบค่อยเป็นค่อยไปเพราะเจ้าบ้านสั่งมา

"ท่านหลิ่งเฟยขอรับ เกิดเรื่องแล้ว"

"อะไรหรือชุน" หลิ่งเฟยวางม้วนตำราที่ได้มาจากในเมือง ในใจคาดคิดเอาไว้ว่าบางทีเฟิงหู่อาจจะก่อเรื่องอีก

"ถังอี๋กับไอ๋อั๋นเข้าไปในป่าขอรับ!"

อะไรนะ....

"ทำไมสองคนนั้นถึงเข้าไปป่าล่ะ เราเคยบอกเรื่องเขตอาคมของเรือนมายาไปแล้วไม่ใช่หรือไง" เพราะหากออกจากเรือนมายาไปต่อให้เป็นสัตว์เทพอสูรแบบเฟิงหู่ก็ยากจะเห็นว่าเรือนมายาอยู่ตรงไหน วันที่สองถังอี๋ก็นึกขึ้นมาชั้นสามพลการจนถูกแรงกดดันกดทับหมดสติไม่กี่วันต่อมาพวกเจ้าก็ไปเข้าป่าแล้วรึ!!

"ข้าเองก็ไม่ทราบ ที่ข้ารู้เพราะท่านเฟิงหู่มาบอกข้าว่าทั้งสองคนวิ่งตามนกแปลกๆเข้าไปในป่าขอรับ"

เป็นคนเห็นกลับไม่ห้าม ฝากเด็กไว้กับสัตว์เทพอสูรไม่ได้จริงๆ

"เดียวข้าจะไปตามกลับมาเอง" ร่างกายรีบมุ่งหน้าไปหาพยัคฆ์ขาวที่นอนกระดิกเท้าสบายบนพื้นหญ้า คนนอนหลับตาเหมือนยังไม่รู้ตัว หรือเป็นเพราะหลิ่งเฟยไม่ได้มีจิตสังหารจะฆ่าให้ตาย มือจับเท้าที่กระดิกไปมาก่อนจะออกแรงบีบแล้วเรียกชื่อ

"ท่านเฟิงหู่!"

คนนอนสะดุ้งตื่นทันที ก่อนจะพบเจ้าบ้านที่กำลังจับเท้าตัวไม่ปล่อยทำหน้ายิ้มเย็น

"ไปตามสองคนนั้นกลับมาเดียวนี้เลยนะ" 

ด้วยอำนาจของเจ้าบ้านและตามข้อตกลงที่เฟิงหู่ต้องเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่างหากอยู่ในเรือนมายา พยัคฆ์ขาวบิดตัวหาวทีหนึ่งก่อนจะยอมออกไปตามเด็กมนุษย์สองคนที่ปานนี้คงจะกลายเป็นอาหารให้กับสัตว์อสูรที่ในป่าแล้วมั้ง

หลิ่งเฟยที่ไม่ไว้วางใจเฟิงหู่อยู่แล้ว วิ่งตามพยัคฆ์ขาวกันเผื่อที่คนผู้นี้จะสังหารเด็กน้อยแต่ดูเหมือนว่าตนเองจะขี้ระแวงเกินไปหน่อยทันทีที่มาถึงจุดที่ถังอี๋กำลังปาก้อนหินใส่สัตว์อสูรงูเพื่อปกป้องไอ๋อั๋น เฟิงหู่ตวัดมือกระชากหัวของเจ้างูในทันทีเด็กๆที่ได้มองเห็นการพรากชีวิตอื่นต่อหน้าต่อตาไหนจะสีหน้ากระหายเลือดของเฟิงหู่ที่จ้องมองมาทำให้ทั้งสองคนไม่กล้าเข้าใกล้คนที่มาตามตัวเลย

"ถังอี๋ ไอ๋อั๋นข้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามออกนอกเขตจนกว่าจะได้รับอนุญาต" หลิ่งเฟยที่เดินตามหลังมาพูดเสียงเย็นก่อนจะเข้าไปบิดหูเด็กสองคนอย่างทนไม่ได้

"โอ๊ยๆ ท่านหลิ่งเฟยคือว่าข้าเห็นนกประหลาดบินมาทางนี้" 

"สำหรับป่านี้นะไม่ว่าจะอะไรก็ประหลาดทั้งนั้นแหละถังอี๋ ไอ๋อั๋นก็ด้วยทำไมเจ้าไม่ห้ามถังอี๋ล่ะ?"

"คือข้าอยากเห็นนกนั้นด้วยขอรับ..." เด็กน้อยพูดเสียงเบา เมื่อเห็นใบหน้าน่ารักทั้งคู่ทำสีหน้าสำนึกผิดความสงสัยเกี่ยวกับเจ้านกตัวนั้นก็แล่นเข้ามา เพราะส่วนใหญ่สัตว์อสูรประเภทวิหคจะอยู่กันเป็นฝูงแต่ทั้งคู่บอกว่าเห็นนกตัวนั้นอยู่แค่ตัวเดียว

และคำตอบที่ได้คือ ซากศพนกที่ตายอยู่ห่างจากเรือนมายามีลูกธนูปักอยู่บนตัว เด็กๆที่เห็นว่ามันตายเพราะฝีมือมนุษย์จึงพนมมือขอให้สัตว์อสูรตัวนี้ไปสู่สุคติ เมื่อพาทั้งสองคนกลับบ้านชุนที่ยืนรออยู่ทำการตักเตือนและบอกสิ่งที่ควรระวังเป็นเวลานานกว่าจะปล่อยทั้งคู่ออกมาซ้อมวิชาต่อ 

ช่วงเช้าจนถึงบ่ายทั้งคู่จะซ้อมวิชาการต่อสู้จากเฟิงหู่และหลิ่งเฟย ทั้งเรื่องลมปราณหรือกระบวนท่า หลังจากนั้นก็จะปล่อยให้เด็กๆไปทบทวนความรู้ความแตกต่างในเรื่องนิสัยของสองคนนี้แตกกันอย่างชัดเจนมากขึ้นถังอี๋จะซ้อมฟันกระบี่และกระบวนท่ากับเฟิงหู่จนเจ็บตัวอยู่บ่อยๆ ไอ๋อั๋นจะชอบอ่านตำรา ผสมยาสมุนไพรแต่สิ่งที่ทั้งคู่มีเหมือนกันคือไม่เคยฟังข้อห้ามที่ว่า ห้ามออกไปจากบ้านจนกว่าได้รับอนุญาต ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หน จากหนึ่งเดือน สองเดือน เด็กสองคนนี้ไม่ได้มีสามัญสำนึกเหมือนคนทั่วไปที่บอกว่า อะไรคืออันตรายและไม่อันตราย

"ท่านเฟิงหู่! ถ้าท่านเห็นสองคนเข้าไปในป่าก็ห้ามบ้างเถอะ!"

ชุนที่เอาเรื่องนี้ไปบอกแก่นายของตน จากความกังวลว่าเด็กสองคนนั้นจะเป็นอะไรจะบาดเจ็บหรือเปล่า กลายเป็นความเคยชินที่พบเห็นได้ในเดือนละสองสามครั้งแม้ตนเองอยากจะออกไปตามตัวเด็กๆกลับมาเอง แต่เพราะตนเองไม่มีความสามารถในการต่อสู้กับสัตว์อสูรที่อันตรายนอกจากการป้องกันแถมหลายครั้งที่แม้จะจับไอ๋อั๋นได้แต่ถังอี๋ที่เริ่มคุ้นชินกับเส้นทางก็มักจะวิ่งหนีไปหลบซ่อนตัว

"ทำไมท่านถึงกล้าขว้างเด็กตัวเล็กออกไปจากป่ากัน แค่ถังอี๋กอดท่านเนี่ยนะท่านเฟิงหู่"

สองปีต่อมาสองพี่น้องฝาแฝดอายุได้ 7 ปี ไอ๋อั๋นค่อยซับเหงื่อพิษไข้ให้พี่ชายตนเองหลังจากเพิ่งถูกสัตว์เทพอสูรขว้างออกไปจากเรือน จนกระดูกหักไปทั้งร่าง บาดแผลเต็มไปหมดทั้งตัวเพราะเผลอเข้าไปกอด พยัคฆ์ขาวที่เคยทำสายตาดูถูกตอนนี้กำลังเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากฟังคำบ่นสารพัดจากเจ้าบ้าน

"ก็มันน่าขนลุกนี่นาจิ้งจอกเก้าหาง"

"ข้ามีชื่อนะท่านเฟิงหู่ ชื่อหลิ่งเฟย"

"เรียกชื่อเจ้าก็ไม่คุ้นปากเหมือนกัน เอาเป็นว่าเป็นความผิดของมันที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงข้าไม่บดขยี้หัวมันทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว"

พยัคฆ์ขาวไม่พูดเปล่ากำมือบ่งบอกว่าตนเองจะทำจริง หลิ่งเฟยถอนหายใจกับความปากแข็งบางทีสัตว์เทพอสูรตนนี้คงจะไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่า เขิน เมื่อถูกเด็กกอดถ้าเฟิงหู่รังเกียจถังอี๋จริงๆก็คงจะขยี้ตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นวิ่งใส่แล้ว

"เอาเถอะถังอี๋ก็คงจะเรียนรู้อะไรจากเหตุการณ์ในครั้งนี้บ้างละนะ ยังไงท่านก็ช่วยจำไว้ด้วยว่าร่างกายมนุษย์กับท่านมันต่างกัน"

ตอนนี้ก็มีแต่ให้ถังอี๋นอนพักในเขตฟื้นฟูที่หลิ่งเฟยสร้างขึ้นมา และคอยทานสมุนไพรโอสถรักษาแผลภายในร่างกายสองปีมานี้ ทำให้หลิ่งเฟยค้างคาใจอยู่เรื่องหนึ่งคือเฟิงหู่มักจะไปงานดอกไม้ที่แคว้นหยางที่มีสัตว์เทพอสูรมังกรฟ้าเป็นสัตว์คู่สัญญากับฮ่องเต้และสิ่งที่เฟิงหู่ชอบเอากลับมาด้วยเสมอคือสุรา ซึ่งตอนนี้ตนเองสังเกตเห็นว่ามีไหหลายใบที่น่าจะเป็นสุราแต่กลิ่นของมันกับรสชาติไม่เหมือนอันที่เฟิงหู่เอามาจากแคว้นหยางเลยแม้แต่น้อย

"แล้วข้าสงสัยว่าไอไหที่อยู่ในสวนหลังเรือนข้ามันคืออะไร ถ้าท่านอยากจะเก็บสุราเอาไว้ก็เอามาเก็บข้างในก็ได้" 

"ข้าไม่ได้เก็บ แต่ข้าพยายามบ่มสุราต่างหากเพราะข้าอยากจะมีสุราไว้กินตลอดเวลาแต่สุราที่เอามาจากแคว้นหยางมันไม่พอ แถมมังกรฟ้าก็ไม่ยอมให้สุรานอกจากวันงานเลี้ยง"

เฟิงหู่เดินนำไปที่ตรงจุดที่วางไหเอาไว้ก่อนจะโยนให้เจ้าบ้านลองเปิดดู กลิ่นเหม็นเปรี้ยวกลิ่นแอลกอฮอล์จนฉุดจมูกหลิ่งเฟยเอาผ้ามาปิดฝาไหทันที

"ถ้าเช่นนั้นเดียวข้าจะลองทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้ ข้าเองก็อยากลองหาอะไรใหม่ๆทำเหมือนกัน" การบ่มสุราก็น่าคิด

"เจ้าดูไม่เหมือนสัตว์เทพอสูรเลย" เมื่อสำรวจไหสุราทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย เฟิงหู่ที่จ้องอยู่นานพอนานพูดสิ่งที่คิดขึ้นมา หลิ่งเฟยเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะเอ่ย

"....ข้าไม่รู้หรอกว่าสัตว์เทพอสูรควรเป็นอย่างไร"

"พวกนั้นและข้าไม่เคยมอบความรักให้กับมนุษย์แม้กระทั่งไท่หลงก็ไม่แสดงความรู้สึกเท่ากับที่เจ้าแสดงออก เจ้าดูเหมือนมนุษย์ซะมากกว่า"

เฟิงหู่คงจะหมายถึงเรื่องการวางท่าทางให้ดูสูงส่ง ไม่แวะข้องเกี่ยวกับมนุษย์แต่ทำไงได้ก็ข้าเคยเป็นมนุษย์มาก่อนนี้นา...

"ถ้าข้าทำให้ท่านผิดหวังก็ขออภัยด้วยแล้วกัน เร็วๆนี้ข้าคิดจะไปที่เมืองมนุษย์ท่านอยากจะตามข้ามาด้วยหรือไม่" หลิ่งเฟยออกปากชวนและคำตอบที่ได้กลับมาแทนที่จะเป็นคำปฏิเสธ กลับเป็นคำว่า ได้ สร้างความแปลกใจไม่น้อยให้กับหลิ่งเฟยที่คิดจะเอาสมุนไพรไปขายเหมือนที่ผ่านมาและตั้งใจจะลองหาร้านที่รับทำเครื่องประดับขยายช่องทางหารายได้ของตนเอง "เช่นนั้นก็อย่าอาละวาด สร้างปัญหาให้ข้าอีกแล้วกันท่านเฟิงหู่"

ภาพของตลาดที่กำลังคึกคักเพราะเศรษฐกิจที่ดีของแคว้นหยิ่ง มีร้านค้ามากมายตั้งเรียงรายตามริมถนนตั้งแต่ร้านอาหารไปจนถึงร้านขายเสื้อผ้าไอ๋อั๋นมองดูความเจริญที่มีมากกว่าบ้านเกิดตนเองในแคว้นหยาง ผู้ใหญ่ยืนคุยกัน เกวียนที่เทียมด้วยสัตว์อสูรในรถก็มีผักผลไม้ขาย กลุ่มเด็กที่วิ่งเล่นกัน เป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจมากสำหรับเด็กน้อยที่อาศัยอยู่ในป่ามาสองปีเมืองตาหลั่งก็นับว่าคึกคักแล้วเมืองนี้คึกคักกว่าและดูวุ่นวายกว่ามาก

"ท่านหลิ่งเฟยแล้วท่านเฟิงหู่ละขอรับ" เด็กน้อยถามถึงพยัคฆ์ขาวที่มาด้วย

"ท่านเฟิงหู่บอกว่าจะไปทักทายสัตว์เทพอสูรมังกรฟ้า และอีกอย่างหนึ่งข้าคงไม่อาจให้คนที่หน้าตาภายนอกดูก็รู้ว่าไม่ใช่สัตว์อสูรธรรมดามาเดินด้วยกันได้หรอกเดียวจะวุ่นวายเปล่าๆ" เฟิงหู่นั้นไม่สามารถแปลงเป็นมนุษย์ได้ต่อให้หลิ่งเฟยใช้วิชามายาปกปิดแต่ก็ใช่ว่าคนผู้นั้นจะอยู่กับที่เสมอไป

หลิ่งเฟยร่างมนุษย์ในครอบจอมยุทธ์หญิงจูงมือไอ๋อั๋นกั้นเด็กหลงทางก่อนจะแนะนำตัวเด็กคนนี้ให้เถ้าแก่ร้านยา เถ้าแก่หย่งอี๋ตอนแรกเถ้าแก่ทั้งแปลกใจและตกใจคิดว่าไอ๋อั๋นคือลูกชายของหลิ่งเฟย หลิ่งเฟยตอบปฏิเสธทันทีว่าไม่ใช่จนได้อธิบายจุดประสงค์ที่พามารู้จักคือต่อจากนี้จะให้ถังอี๋ที่นอนรักษาตัวอยู่ที่เรือนกับไอ๋อั๋นเป็นคนเอาสมุนไพรมาขายเพื่อให้ทั้งสองคนได้รู้จักกับโลกภายนอก

"งั้นหรือขอรับ...ถ้าเช่นนั้นก็ขอรบกวนด้วยนะขอรับไอ๋อั๋น"เมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดตามที่หลิ่งเฟยเล่าให้ฟังไปพอให้รู้จัก เถ้าแก่ก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อฝากตัวไอ๋อั๋นก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายทักทายอยู่ฝ่ายดีรีบแนะนำตัวและฝากเนื้อฝากตัวด้วยทันที

"ท่านพ่อข้ากลับแล้ว!!!"ลูกชายเพียงคนเดียวของเถ้าแก่วิ่งเข้ามาก่อนจะชะงักตัวสำรวมกิริยาเมื่อท่านจอมยุทธ์หญิงที่มักจะเอาสมุนไพรชั้นสูงมาฝากขาย

"ขออภัยที่ข้าเสียงดังขอรับ" จินลี่ก้มหัวก่อนจะมองเด็กน้อยข้างตัวจอมยุทธ์หญิงในหัวคิดทันที หรือว่าเด็กผู้นี่คือบุตรของท่านจอมยุทธ์!

"ไอ๋อั๋นเป็นลูกของคนรู้จักวันนี้ข้าแค่พามาทักทายครั้งต่อไปก็ฝากด้วยนะเถ้าแก่ ข้าขอตัว" ไอ๋อั๋นมองร้านยาสมุนไพรความทรงจำเมื่อตอนที่พ่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่หวนกลับมา ถ้าหากวันนั้นพ่อแม่ของตนเองไม่ตายถังอี๋คงจะโตขึ้นเป็นแบบชายผู้นั้นแน่นอน

"ไอ๋อั๋นเดียวข้าจะไปทำธุระหน่อยเจ้าไปเดินเล่น สำรวจตลาดนี้ดูก่อนก็ได้เอาเงินนี้ไปด้วย"ถุงเงินใบเล็กถูกวางไว้บนมือของเด็กน้อย

"แล้วท่านหลิ่งเฟยละขอรับ"

"ว่าจะแวะร้านช่างดูสักหน่อย แล้วก็ระวังตัวเองให้ดีเสียล่ะเจ้ายังเป็นเด็กอายุแปดขวบ เข้าใจมั้ย"ไอ๋อั๋นรู้ทันทีว่าหลิ่งเฟยอยากจะให้ตนเองรู้จักการพึ่งพาตนเองในขณะที่อยู่ตัวคนเดียว จะไม่มีคำแนะนำแต่อย่างใดให้แก่เด็กน้อยแต่นี่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยากเย็นเพราะสองปีที่ได้อยู่กับสัตว์เทพอสูรสองคน ได้เจอสิ่งที่อันตรายนับไม่ถ้วนในป่าทำให้สองฝาแฝดระดับลมปราณอยู่ในขั้นจุติแล้ว

"ขอรับท่านหลิ่งเฟย" พอเห็นไอ๋อั๋นทำหน้ามั่นใจ สัตว์เทพอสูรที่มีธุระกับร้านช่างจึงเดินจากไปก่อนจะหายตัวไปในฝูงชนไอ๋อั๋นมองถุงเงินอย่างพินิจว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

สร้อยคอหยก ต่างหูทับทิม ปิ่นหลายแบบถูกวางโชว์บนผ้ากำมะหยี่สีแดงที่นี่คือร้านเครื่องประดับสำหรับสตรีโดยเฉพาะสัตว์อสูรในร่างมนุษย์สตรีเหลือบมองจอมยุทธ์หญิงที่ถอดหมวกเดินเข้ามา ปกติแล้วหากมีจอมยุทธ์ต้องสำรวจก่อนทันทีว่าระดับลมปราณอยู่ในระดับไหน มีจิตสังหารหรือท่าทีที่จะเป็นอันตรายต่อร้านนี้หรือไม่

ผิวขาวเนียนดุจหิมะ ใบหน้าวงสวยคม ตาสีดำขลับ เส้นผมที่ราวกับเส้นไหมใยแมงมุมดำแม้จะอยู่ในชุดที่ไม่ได้ดูดีแต่ด้วยรูปร่างหน้าตาเรียกความสนใจให้กับคุณหนูคุณหญิงในร้านต้องสนใจ

"ที่นี่รับทำเครื่องประดับใช่หรือไม่"แต่ใบหน้าจะสวย ลมปราณที่รู้สึกได้เป็นศูนย์แต่เมื่อสตรีผู้นี่เปล่งเสียงออกมาร่างกายกลับเหมือนมีบางอย่างกดดันอย่างรุนแรงจนต้องลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น

อะไรกัน...จอมยุทธ์ผู้นี้ปกปิดลมปราณอย่างนั้นหรือ?

อา แย่จังแฮะดูเหมือนว่าสัตว์อสูรจะรับรู้ได้ดีกว่ามนุษย์สินะอุตส่าห์รู้วิธีปกปิดลมปราณแล้วแท้ๆ

"นี่ ถ้าเจ้ายังไม่ลุกขึ้นข้าจะลำบากเอานะคนในร้านเขาตกใจหมดแล้ว"

หลิ่งเฟยย่อตัวพูดกับสัตว์อสูรในร่างมนุษย์สิ่งที่ทำให้มนุษย์พอจะแยกออกว่าไหนคือสัตว์อสูรไหนคือมนุษย์อย่างแรกคือสีผมกับสีตาหากสัตว์อสูรมีลักษณะภายนอกที่เหมือนกับมนุษย์เมื่อไร ก็ต้องตรวจจับลมปราณดู แต่ที่สัตว์อสูรลองตรวจจอมยุทธ์หญิงผู้นี่อีกครั้งก็ต้องพบว่าลมปราณของนางกลับมาเป็นศูนย์เหมือนเดิม

"ขออภัยที่ทำให้ทุกท่านตกใจ เชิญท่านตามข้ามาเจ้าค่ะ" สัตว์อสูรให้หลิ่งเฟยยืนรอตรงจุดกึ่งกลางร้านที่มีม่านลูกปัดกั้นไว้อีกทีหนึ่งไม่นานนักบุรุษวัยกลางคนธรรมดาเดินออกมาก่อนจะแนะนำตัวว่าเป็นเจ้าของร้านและเป็นช่างฝีมือด้วยในขณะเดียวกัน

"ข้ามีภาพแบบร่างมาให้ท่านดูหน่อยว่าท่านพอจะทำให้ได้หรือไม่"สมุดเล่มหนึ่งถูกยื่นให้แก่เจ้าของร้าน เมื่อเปิดดูไปเรื่อยๆใบหน้าของเจ้าของเปลี่ยนเป็นความแปลกใจก่อนจะจอมยุทธ์หญิงเข้าไปดื่มชาข้างใน

"ภาพแบบร่างเครื่องประดับช่างสวยงามยิ่งนัก นามของท่านใช่นามแบบเดียวกับที่อยู่ในสมุดเล่มนี้หรือไม่"

"เปล่าแต่เรียกข้าว่ามี่จางก็ได้ ข้าไม่ค่อยอยากจะบอกชื่อจริงเท่าไรนักหรอก" หลิ่งเฟยหยิบชาขึ้นมาจิบก่อนจะวางมันลงด้วยเพราะรสชาติที่ขมแม้จะหอมแต่รสที่เธอรับรู้คือรสขม ดังนั้นไม่กิน

"เช่นนั้นท่านมี่จาง..ข้า ข้าตื่นเต้นยิ่งนักที่ได้เห็นผลงานของท่านมันช่างสวยงามราวกับเป็นภาพที่มีชีวิตชีวาจนข้าไม่มั่นใจเลยว่าจะรังสรรค์ผลงานออกมาเป็นแบบที่ท่านต้องการหรือไม่!" ความตื่นเต้นที่เก็บไว้ไม่อยู่ระเบิดออกมาจนเจ้าของแบบผลงานเผลอสะดุ้งตัวตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไป สัตว์อสูรในร่างมนุษย์เข้ามาบอกให้เจ้าของร้านสำรวมกิริยาต่อหน้าแขก 

ที่หลิ่งเฟยเลือกร้านนี่เพราะชื่อเสียงของร้านนี้เป็นไปในทิศทางที่ดีไม่มีข่าวลือเสียหายอย่างการโกงเงินหรือกดขี่ลูกจ้าง สัตว์อสูร ราคาสินค้าทุกชิ้นตั้งอย่างเป็นธรรมที่เหมาะกับสินค้าชิ้นนั้น สัตว์อสูรที่อยู่ที่นี่ทุกตัวไม่มีตัวไหนที่เป็นคู่สัญญากับเจ้าของร้านแต่การที่สัตว์อสูรในร่างมนุษย์เข้ามาตักเตือนมนุษย์ที่ปกติแล้ว มนุษย์ชอบทำตัวสูงส่งกว่าสิ่งมีชีวิตอื่น

"ขออภัยด้วยท่านจอมยุทธ์นายท่านเวลาเห็นสิ่งสวยงามมักจะมีอาการตื่นเต้น แม้ว่าตอนนี้จะตื่นเต้นมากเกินเหตุก็เถอะ"

"ไม่ได้เกินเหตุด้วยซ้ำ! ดูนี่สิ มันคือศิลปะ ศิลปะชั้นดี หากมันได้อยู่ในมือของผู้ที่เหมาะสมสตรีที่เหมาะสมเจ้าไม่คิดว่ามันเป็นผลงานศิลปะชั้นเลิศหรือไง!!"

"................" อย่างกับศิลปินที่คลั่งไคล้อะไรสักอย่างมากๆ

ไม่อยากจะเสียเวลามากนักหลิ่งเฟยจึงแจ้งจุดประสงค์ที่มาร้านนี้คือต้องการให้ร้านเครื่องประดับนี้ทำเครื่องดับตามแบบร่างที่ตนเองเป็นคนวาดขึ้นมา และขายหลังจากนั้นค่อยปันกำไรเป็นค่าตอบแทน เจ้าของร้านที่แทบจะเอาแบบร่างไปใส่กรอบแขวนไว้ตอบตกลงทันทีก่อนจะไปกระดาษตกลงสัญญาการค้า เพื่อที่ได้ตกลงอย่างเป็นทางการและมีหลักฐานยืนยันหลิ่งเฟยลงชื่อเป็นลายเซ็นแบบเดียวกับสมุดวาดภาพ ใช้นามว่ามี่จาง 

สัตว์อสูรเดินไปส่งถึงหน้าร้านพลางขออภัยในความไม่สุภาพของนายตนเอง แม้จะไม่ได้ทำสัญญาก็ตามหลิ่งเฟยมองร้านเครื่องประดับไร้ชื่อไร้ป้ายต่างจากร้านชื่อดัง หรือร้านอื่นหากเป็นร้านที่สัตว์อสูรทุกตัวที่อยู่ภายใต้การดูแลของเจ้าของร้านต่างอยู่ดีกินดีไม่ถูกกดขี่ข่มเหง ลูกจ้างก็หน้าตาดูมีความสุขถึงจะมีไม่กี่คนก็ตาม

"ไอ๋อั๋นเจ้าซื้อกระบี่ด้วยหรือ"

"ขอรับ เป็นของฝากให้ถังอี๋ที่ไม่ได้มาในวันนี้" ไอ๋อั๋นที่ไม่ได้มีความซุกซนอยากรู้อยากเห็นเหมือนตอนอยู่ในป่ามาช่วยงานเถ้าแก่หย่งอี๋รอหลิ่งเฟยที่ร้านยาสมุนไพร จิตใจที่นึกถึงพี่ชายตนเองความมักน้อยของไอ๋อั๋นทำให้หลิ่งเฟยอดเอามือไปลูบหัวไม่ได้ทีหนึ่ง

"รบกวนเถ้าแก่ซะแล้ว ไอ๋อั๋นคงไม่ได้ผสมสมุนไพรแปลกๆใช่หรือไม่"

"ไม่เลยขอรับ เป็นเด็กที่ขยันในการเรียนรู้เลยทีเดียวลูกชายข้าเองก็ชอบเด็กคนนี้เหมือนกัน" จินลี่ยิ้มให้ไอ๋อั๋นที่จะกลับแล้ว เพราะตนเองเป็นลูกคนเดียวไอ๋อั๋นเป็นเด็กดี เรียนรู้ไวแถมยังเก่งกว่าอีกต่างหากแต่ในขณะเดียวกันก็น่าเอ็นดูในความใสซื่อ จิตใจที่นึกถึงพี่ชายฝาแฝดผู้นอนรักษาตัวอยู่บ้านกระบี่เล่มนั้นตนเองก็เป็นคนช่วยออกไปซื้อกับไอ๋อั๋น

"แล้วเจอกันใหม่นะไอ๋อั๋น ครั้งหน้าพาถังอี๋มาด้วยล่ะ"

หลิ่งเฟยช่วยถือของให้ไอ๋อั๋นที่ซื้อของมาเกินตัว น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีสิ่งที่เหมือนกระเป๋ามิติไม่อยากนั้นคงจะจับยัดใส่เฟิงหู่ที่ได้รับสารจากสัตว์อสูรนกตัวน้อยปรากฏตัวพร้อมกับไหสุรา ไม่ต้องถามให้เสียเวลาก็รู้ว่าเฟิงหู่ต้องเอามาจากมังกรฟ้าแน่นอน

"กระบี่ล่ะ กระบี่ที่ทำจากเหล็ก!" ถังอี๋ที่ฟื้นตัวจนเกือบหายดีหยิบกระบี่มาทดลองฟันเล่นทันที ไอ๋อั๋นยิ้มอย่างสุขใจที่ทำให้พี่ชายฝาแฝดมีความสุข

"ดีเหมือนกัน ข้าขี้เกียจทำกระบี่ไม้ให้เจ้าแล้ว"เฟิงฟู่ที่ยืนมองเด็กชายอ้าปากหาว ข้าก็เห็นด้วยเช่นกันกลับมาจากป่าทีไรกระบี่หักทุกครั้งให้สัตว์เทพอสูรมานั่งเหล่ากระบี่ก็คงดูไม่ดีเท่าไร แม้ว่ากระบี่เล่มนี่จะไม่ได้เป็นกระบี่ที่ทำมาจากวัสดุดีมาก

"ท่านเฟิงหู่! ตอนนี้ข้ามีกระบี่แล้วละขอรับ!" ถังอี๋วิ่งเข้าไปหาเฟิงหู่พลางอวดกระบี่เล่มใหม่ไม่นึกกลัวกับสิ่งที่เฟิงหู่ทำกับตนเองไว้ก่อนหน้านี้

"หากเจ้ายังเข้ามากอดข้าแบบวันนั้น เดียวก็ถูกขว้างข้ามแคว้นหรอกเจ้ามนุษย์" เฟิงหู่ด้วยสีหน้าเหมือนขยะแขยง แต่หากเทียบกับความแตกต่างเมื่อตอนแรกนับว่าความสัมพันธ์กำลังพัฒนาไปได้ด้วยดี

ว่าแต่ทำไมจู่ๆถึงมีกลิ่นเหมือนมีอะไรไหม้ลอยมาจากชั้นล่างเลยแฮะ...

"ท่านหลิ่งเฟยขอรับ ไอ๋อั๋นสูดควันพิษสมุนไพรเข้าไปขอรับ!"

"............."ต่อจากถังอี๋ก็ไอ๋อั๋นรึ?

ความซุกซนของสองฝาแฝดคู่นี้มีมากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แม้จะไม่แสดงออกชัดเจนแต่ความอยากรู้อยากลองทำให้ข้าและชุนปวดหัวอยู่บ่อยๆจนชินชาไปเสียแล้วเจ็บตัวจนสามารถรักษาตัวเองได้เอง เข้าไปในป่าจนสัตว์อสูรจำหน้าได้ทั้งคู่มีแววออกในทิศทางที่คาดการณ์ไว้นั้นคือนักรบและหมอ ถังอี๋มีนิสัยใจร้อนชอบท้าทายสิ่งใหม่ๆไม่เว้นแม้กระทั่งการต่อสู้กับพยัคฆ์ขาวแต่ก็แพ้มาทุกครั้ง ไอ๋อั๋นมีนิสัยไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้ามีนิสัยชอบทำยาสมุนไพรจนข้าต้องสอนวิชาการหลอมโอสถที่เรียนรู้ว่าจากสำนักโอสกมาสอนให้ไอ๋อั๋นสำหรับเฟิงหู่มักจะไม่ค่อยอยากเข้าใกล้ไอ๋อั๋นเท่าไรนักเห็นบอกว่าคาดเดาความคิดของไอ๋อั๋นไม่ได้ ซ้ำเวลาต่อสู้ชอบใช้กลยุทธ์และยาพิษเป็นสิ่งที่ตนเองไม่ค่อยชอบเท่าไรนักแต่โดยรวมก็ถือว่ายังไม่ได้เกลียดขี้หน้ากัน

"ทุกคนข้าคิดว่าจะออกไปข้างนอกสักสามสี่เดือน"

ข้าบอกระยะเวลาที่จะออกไปข้างนอกกับทุกคนครั้งที่สุดท้ายที่ออกไปข้างนอกนานๆก็เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้วเพื่อไปเรียนรู้วิชาหลอมโอสถมาประดับความรู้ในสมอง ก่อนจะได้มาสอนไอ๋อั๋นผู้ที่เรียกรู้วิชาการแพทย์การรักษาจนเชี่ยวชาญ

"ท่านจะไปไหนหรือขอรับ"ชุนเอ่ยปากถามคนแรก

"ข้าคิดว่าจะไปแคว้นฉินเพราะน่าจะมีของที่ข้าอยากได้เยอะอยู่"

"ข้าไปด้วยหลิ่งเฟย"ถังอี๋ที่เริ่มเรียกชื่อข้าเฉยๆ ครั้งแรกก็ตกใจนะแต่ข้าไม่ถือสาหรอก

"ถังอี๋อย่าเรียกชื่อท่านหลิ่งเฟยห้วนๆแบบนั้นสิ" ไอ๋อั๋นตำหนิพี่ชายตนเองทันที ด้วยความชอบที่แตกต่างกันทำให้พอจะแยกออกแล้วว่าใครเป็นใครถังอี๋จะมีผิวที่คล่ำกว่าและตามแขนกับที่หน้าจะมีรอยแผลเป็นจางๆอยู่เสมอ ส่วนไอ๋อั๋นที่ดูแลรักษาสุขภาพร่างกายดีจึงทำให้เหมือนคุณชายจากบ้านผู้ดีที่มีหน้าตาหล่อคมคายและสิ่งที่ไอ๋อั๋นมีไม่เหมือนคนทั่วไปคือภูมิคุ้นกันต้านพิษกว่าร้อยชนิดที่เกิดจากการลองยาพิษมาหลายปีของเด็กคนนี้

"แคว้นฉินกว้างใหญ่มากถังอี๋ อีกอย่างเจ้าไปแล้วข้ากลัวว่าเจ้าจะสร้างเรื่องให้ข้ามากกว่า"ข้าพูดไปคีบอาหารเข้าปากไป

"งั้นให้ไอ๋อั๋นไปด้วยสิ!" 

ทำไมข้าต้องเอาตัวสร้างปัญหาไปให้หนักใจด้วย....

ทั้งคู่ทำสายตาอ้อนวอนแม้ไอ๋อั๋นจะไมพูดแต่ความต้องการมันสื่อออกมาทางสายตาจนเห็นได้ชัด ข้าหันหน้าไปหาชุนขอความคิดเห็นว่าจะให้สองคนนี้ไปกับข้าด้วยดีหรือไม่

ข้าขอไม่แสดงความคิดเห็นขอรับ 

คำๆนี้แปะอยู่บนหน้าให้เห็นทันที

"ก็ได้ข้าจะพาพวกเจ้าไปด้วยอีกสองวันก็เตรียมตัวให้ดีแล้วกัน" เมื่ออาหารหมดโต๊ะแล้วชุนเก็บจานไปล้างอย่างรวดเร็วจนข้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้วันเวลาไหลผ่านมาจนมาถึงวันที่ต้องออกเดินทางหลังจากวันที่ข้าใช้ร่างจิ้งจอกแบบเต็มตัวเพื่อไปช่วยสองคนนี้ ข้าก็ไม่เคยใช้อีกเลยเพราะไม่อยากให้สัตว์เทพอสูรตนอื่นรู้ตำแหน่งทุกๆครั้งเวลาที่ออกไปข้างนอกและอยากจะไปถึงอย่างรวดเร็วข้าจะขี่ม้าสัตว์อสูรม้าเพลิงไป ขี่กระบี่ก็น่าสนใจอยู่หรอกแต่มันต้องใช้ลมปราณขืนข้าใช้ไปโดยไม่ทันระวังเดียวก็เป็นการประกาศตัวตนให้ผู้อื่นรู้อีก

"นี่หลิ่งเฟยที่แคว้นฉินมันมีอะไรอยู่รึ ท่านถึงต้องไปที่นั่น"ถังอี๋ที่ขี่กระบี่ถาม

"ข้าอยากได้หยกและผลึกสัตว์อสูรธาตุไฟ แคว้นหานเป็นแคว้นที่ใหญ่ที่สุดในยุทธภพผลึกสัตว์อสูรธาตุไฟหาในป่าก็ได้ แต่หยกที่เป็นวัสดุดิบหลักข้าต้องการมันในปริมาณมาก..."

สีหน้าของคนไม่เข้าใจอย่างถังอี๋ฉายชัดออกมาทันที ไอ๋อั๋นรบเร้าให้ข้าเล่าต่อ

"แคว้นฉินมีภูเขาไฟและถ้ำหินมากมายข้าถึงเลือกที่จะไปแคว้นฉินยังไงล่ะ โอ๊ะ ทุกคนบินขึ้นให้สูงอีกหน่อยวิหควายุกำลังมาทางนี้"

ถังอี๋ไอ๋อั๋นรีบควบคุมให้บินสูงขึ้นอีกและสิ่งที่ทั้งคู่ต้องพบเจอคือแรงลมปะทะจากฝูงวิหควายุจนแทบคุมกระบี่ไม่อยู่ วิหควายุถือว่าเป็นสัตว์อสูรที่จับตัวได้ยากเพราะมันชอบอยู่รวมตัวกันฝูง ผู้ใดมีสัตว์อสูรนี้ในครอบครองก็ถือว่ามีหน้ามีตาให้กล่าวถึง

ผืนป่าสีเขียวขนาดใหญ่อยู่ข้างล่างหลิ่งเฟยคุมอาชาให้ทะยานลงไปตรงจุดที่เป็นภูเขาสูง ถังอี๋ไอ๋อั๋นลงตามมาทีหลัง เสียงสัตว์อสูรเจ้าถิ่นส่งเสียงจ้องมองออกมาอย่างไม่เป็นมิตรถังอี๋ชักกระบี่ออกมาเตรียมสู้

"ถังอี๋อย่าพึ่งสู้"

โฮก!!!

หางจิ้งจอกแปดหางโผล่ออกมาปริชีพสัตว์อสูรตัวแรกในทันที สัตว์อสูรตัวอื่นที่เห็นดังนั้นรีบพากันวิ่งหนีออกมาเพราะพวกมันได้กลิ่นอายของสัตว์เทพอสูรแผ่ออกมาจากตัวหลิ่งเฟย

"....ข้าคงไม่ต้องปกปิดซ่อนลมปราณแล้วมั่ง ถังอี๋ ไอ๋อั๋นเจ้าสองคนนะไปเก็บผลึกสัตว์อสูรในป่าซะนะ"

"ผลึกธาตุไฟนะหรือขอรับ?"

"เปล่าเก็บมาให้หมดเลยเพราะว่าช่วงนี้กิจการขายเครื่องประดับเสื้อผ้ากำลังเป็นไปได้ด้วยดี ผลึกสัตว์อสูรที่มีก็เริ่มน้อยลงแล้วด้วย" มีลูกค้ามากมายทั้งชายและหญิงเข้ามาซื้อผลงานของข้าไม่ขาดจนตอนนี้มียอดสั่งจองเป็นสิบกว่ารายผลึกสัตว์อสูรที่มนุษย์ทั่วไปมองว่าเป็นเพียงเครื่องประดับที่ช่วยในการไหลเวียนของลมปราณให้ดีขึ้น แต่ถ้าเอาผลึกสัตว์อสูรมาหล่อรวมกันมากๆเข้าก็จะได้ผลึกสัตว์อสูรที่อยู่ในระดับเหนือกว่า เป็นความบังเอิญที่ข้าพบจากการทดลองเอาเตาหลอมโอสถมาหลอมผลึกสัตว์อสูร

สองฝาแฝดเข้าใจในความต้องการของจิ้งจอกเก้าหางทันทีว่า ท่านหลิ่งเฟยก็แค่อยากได้ตังค์ไปนอนโรงเตี๊ยมชมดูการแสดง ไม่ใช่หรือไง

"ดังนั้นไปเก็บมาให้มากที่สุดเลยนะแต่อย่าฆ่าสัตว์อสูรเพื่อผลึกเชียวเข้าใจนะ"

"...... / ขอรับท่านหลิ่งเฟย"

พอสองฝาแฝดเข้าไปในป่า หลิ่งเฟยหินภูเขาที่ตั้งเรียงรายตามทางเนินสูง จำได้แค่ว่าพวกอัญมณีหรือแร่ต่างๆจะอยู่ใกล้กับภูเขาและอยู่ในชั้นใต้ดินที่ลึกลงไปพอใช้พลังลมปราณตรวจพื้นโดยรอบมีถ้ำอยู่หลายแห่ง หลิ่งเฟยเลือกไปถ้ำที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดก่อนและใช้กระบี่เคลือบด้วยลมปราณให้เป็นรูปร่างขนาดใหญ่ฟาดผ่าถ้ำแยกออกมาเป็นสองส่วน

"หืม...เหมือนทฤษฎีเรื่องแหล่งแร่จะถูกนะแต่แบบนี้ไม่ค้นพบง่ายเกินไปหน่อยเหรอ"

ก้อนหยกขนาดใหญ่ฝังตัวอยู่ในชั้นหินที่ถูกผ่าแยกออกเป็นสองส่วน แถมยังมีไพลินส่องประกายของมันออกมาให้เห็นด้วยไม่รอช้าหลิ่งเฟยใช้หางถือก้อนหยกขนาดใหญ่สองก้อนออกมาจากในถ้ำก่อนจะสร้างลูกไฟจิ้งจอกมาสองดวงใส่ข้อความเสียงไปในลูกไฟแล้วส่งไปให้สองฝาแฝด

ทั้งคู่ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนดีระหว่างถ้ำที่ถูกผ่าแยกออกเป็นสองส่วนหรือจะก้อนหยกขนาดใหญ่สองก้อนก่อน กระบี่เหล็กบริสุทธิ์มีรอยร้าวเพราะทนรับพลังลมปราณไม่ไหวแม้จะหาผลึกสัตว์อสูรไม่ได้มากแต่อย่างน้อยความต้องการของหลิ่งเฟยก็ประสบผลทั้งสามคนจึงกลับเรือนมายาเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้

ที่หลิ่งเฟยต้องการหยกในปริมาณมากเพราะจำได้ว่าตามนิยายและเกมจะมีกระเป๋าไม่ก็ไอเทมที่สามารถเก็บของได้ และเตาหลอมโอสถที่หลิ่งเฟยจัดการอัพเกรดมันให้เป็นเตาตีบวก เพิ่มความสามารถ หินหยกถูกตัดแบ่ง บีบอัดรูปร่างให้เป็นแหวนก่อนจะใส่ความสามารถที่ตัวเองนึกคิดว่ามันคือแหวนเก็บของ แหวนมิติแม้จะล้มเหลวหลายครั้งจิ้งจอกเก้าหางก็ไม่หยุดเพียงเท่านี้พยายามผสมผลึกสัตว์อสูรชั้นสูง แร่ธาตุหลากหลายชนิดจนในที่สุดก็ได้แหวนมิติมาได้วงหนึ่ง

"โฮ่..นี้หรือแหวนที่เจ้าเคยบอกว่าอยากได้หน้าตาไม่เห็นมีอะไรเป็นพิเศษเลย" เฟิงหู่คลึงแหวงหยกวงเรียบไปมาหลิ่งเฟยจึงเอาสุราที่หมักไว้หลังเรือนมายาออกมาให้ดูและของอื่นๆเพื่อทดสอบดูว่าสามารถกักเก็บได้เท่าไร

ทุกคนที่เห็นความสามารถของแหวนวงนี้ต่างก็อยากได้ทันทียกเว้นชุนที่กล่าวว่า ตนเองไม่มีความจำเป็นต้องใช้แหวนวงนี้เฟิงหู่ที่อยากได้ไว้เก็บสุรามากมายรีบสั่งให้หลิ่งเฟยทำอีกวงหนึ่ง ความอยากได้ ความต้องการ หลิ่งเฟยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ทันทีก่อนจะใช้แรงงานบุรุษสามคนให้คุ้มที่อยู่เรือนมายานั้นคือหาผลึกสัตว์อสูรและแร่ต่างๆในปริมาณที่เยอะที่สุด เฟิงหู่ ถังอี๋ ไอ๋อั๋นจึงต้องออกไปหาวัตถุดิบอย่างช่วยไม่ได้