สัญญาณรัก~!!!!.....สัญญาแค้น!!...

ลำดับตอนที่ #1 : ความลับเกือบแตก!!!

ขอบอกนิดนึงนะคะว่า

เรื่องนี้เทะโหดนะ...ปนเซ็กซี่ด้วยล่ะ กรี๊ดดด!!! >////<

คนรักเทะอาจเกลียดเลยก็ได้นะ

เพราะงั้นอ่านดีๆ....

---------------------------------------------------------
 

ปัง ปัง ปัง ปัง ~!!!...
เสียงกระสุนดังขึ้นนับไม่ถ้วน สภาพศพนับ 20 ศพตายเกลื่อน...เงินในกระเป่าที่เปิดอ้าถูกยิงจนเงินจำนวนเป้นพันล้านกระจุยไม่เหลือใบดีๆไว้ให้เห็น

"กะ...แก~!....แก~ อั่ก~!..ไอ้....ปีศาจ~!!!...อ๊อก..."
"ปีศาจแล้วทำไมมิทราบ"

พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะจ่อปืนที่ศีรษะของคนที่อยู่ในท่าหมอบคลานพลางยกนิ้วขึ้นชี้เขา...
หึ....จะตายแล้วยังมาทำปากดีอีก 
คิดได้ดังนั้น ก็เหนี่ยวไกปืนไปเกินครึ่ง จากนั้น....

เปรี้ยง~!!!....

เลือดแดงฉานสาดกระเซ็นไปรอบๆ แม้กระทัี่งตามเสื้อผ้าและเนื้อตัวของฝ่ายยิง...
"บะ....บอสครับ...."

ลูกน้องฝีมือดี 3-4 คน รวมถึงมือขวาที่อยู่ข้างหลัง เอ่ยอย่างสั่นๆส่วนคนถูกเรียกก็หันหน้ากลับมามอง   ก่อนจะแลบลิ้นเลียคราบเลือดที่มุมปากบวกกับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียว ที่กระดุมถูกปลดออกถึง 3 เม็ด มือหนาเสยผมที่ปกปิดใบหน้าขึ้น  (อ๊ากกก~!!!....ป๋าเซ็กซีโว๊ย!!!...)

"กลัวอะไร? ...ก็บอสบอกมาเองไม่ใช่เหรอ ถ้าเจรจาให้ยอมทำงานต่อไม่ได้ ต่อให้จา่ายมากกว่าพันล้าน ก็ให้ฆ่าทิ้งซะ"
จบคำโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ก่อนมือหนาจะล้วงออกมารับ ทั้งๆที่ก็ยังถือปืนอยู่อีกมืออย่างนั้น

(...ว่าไง?...)
"เก็บไปแล้วครับ"
(ไม่ยอมตกลงว่างั้นสิ...)
"ครับ...จะให้เก็บรายต่อไปเลยมัีญครับ?"
(ยัง....แกกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ....คืนพรุ่งนี้ค่อยลงมือ...)
"ได้ครับ"
  เขาเป็นฝ่ายวางสายไปเองก่อนจะหันกลับไปบอกกับลูกน้อง

"กลับกันเถอะ"
"แล้วอีคนละครับ?"
"ไว้เก็บพรุ่งนี้......โมโมชิโระ นายกลับไปกับพวกนั้น เดี๋ยวฉันจะไปที่อื่นต่อ"
โมโมชิโระพยักหน้าก่อนจะขับรถอีกคันออกไปกับพวกที่เหลือ...ส่วนร่างสูงหันไปมองบริเวณที่ศพนอนตายกันเกลื่อนกลาดก่อนจะขับรถออกไปเช่นกัน
.
.
(ฮัลโหล...เทะสึกะ...)
"โออิชิ นายอยู่คอนโดมั๊ย?"
(ตอนนี้เหรอ อยู่สิ ทำไมล่ะ...อืม...ได้สิ...โอเค)

.

.

.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"อ้าว เข้ามาก่อนสิ"
อีกฝ่ายไม่พูดอะไรแค่ยิ้มจางๆให้ก่อนเดินเข้าห้อง

"หืม~...ไปทำอะไรมาเนี่ย?!  กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเลย ตอนเดินขึ้นมาไม่มีใตรได้กลิ่นเลยเหรอ?"

เทะสึกะหันมามองอย่างงงๆ ประมาณว่ายังได้กลิ่นอีกหรอ? พลางส่ายหน้าไปมาเบาๆ
"ฉันอุตส่าห์อาบน้ำมาแล้วนะ ยังมีกลิ่นอีกหรอ?"

โออิชพยักหน้าก่อนตอบ  เทะสึกะจึงตัดสินใจขออาบน้ำอีกรอบ...และโออิชก็ให้ยืมเสื้อใส่ชั่วคราว
.
"...กลิ่นดีขึ้นเยอะเลย....นายกินอะไรมารึยังล่ะ มากินด้วยกันก่อนสิ...พอดีหิวแต่ไม่มีเพื่อน" ^^

"ก็แล้วแต่"ว่าพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนโออิชิก็นั่งลงตรงฝั่งตรงข้าม

"เทะสึกะนายจะอยู่ที่นี่นานมั๊ย"

"ก็ อยู่จนกว่างานจะจบ" ตอบเสียงเรียบพลางสายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องบางอย่างวางอยู่ใกล้ๆกัน แต่ด้วยความที่ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งของคนอื่น (ถึงจะเพื่อนก็เถอะ) จึงละสายตากลับมาสนใจคนตรงหน้าต่อ

"ไม่หิวหรือไง เห็นกินแต่กาแฟ" คนตรงข้ามเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นเขาแตะอาหารเลย

"ไม่ล่ะ ฉันยังไม่ค่อยหิว" ปากก็ตอบสายตาก็มองออกไปนอกหน้าต่าง

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

โทรศัพท์ของหนุ่มมาเฟียดังขึ้นทำให้เจ้าตัวต้องหยิบออกมารับ

"ครับ?...เอจิเซ็น.."
(ยังไม่กลับอีกหรอฮะ?)
"ยัง ถ้านายง่วงก็นอนไปก่อนได้เลย"
(แล้วจะกลับเมื่อไหร่ผมจะได้รอรับ)
"คงอีกสองสามอาทิตย์นั่นล่ะนะ...อืม..."

"ดูเขาจะเป็นห่วงนายนะ" โออิชิเอ่ยถามขึ้นเมื่อคนตรงหน้าวางสายไปแล้ว

"แล้วไง ปกติฉันก็ไม่ค่อยได้สนใจเรื่องในครอบครัวเท่าไหร่อยู่แล้ว"

"นายเนี่ยนะ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ"
เทะสึกะหันกลับมามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนคนช็อคโลกไปแล้ว

"เอ่อ..คือ ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็หมายถึงตั้งแต่ทำงานกับนายครั้งแรกเลยน่ะนะ"

"งั้นหรอ" จบคำก็หันกลับไปมองวิวข้างนอกดังเดิม ก่อนจะพูดประโยคถัดมา
"ทำงานด้วยกันแค่2อาทิตย์ แต่นายรู้จักนิสัยฉันดีจังเลยนะ"

"เอ่อ ก็ไม่หรอก...ฉันก็ลองถามๆลูกน้องนายดูน่ะ"

"โมโมชิโระน่ะหรอ"

"ทำนองนั้น" 

เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะดันเกือบหลุดปากไปซะได้...เทะสึกะ นี่ถ้านายรู้อะไรบางอย่างที่ฉันไม่อยากให้รู้นี้นายจะว่ายังไงนะ
.
.
หลัง จากเสร็จกิจจากโต๊ะอาหารแล้ว (ฮันแน่ะๆรู้นะคิดอะไร ยังม่ายมี) ตอนนี้มาเฟียมาดขรึมก็นั่งอยุ๋ที่โซฟาในส่วนของห้องรับรองกับอีกคนที่กำลัง ทำอะไร ขลุกขลักๆอยุ่ในห้องนอน

"ได้ข่าวว่าเก็บคนพ่อไปแล้วหรอ?"
โออิชิเดินออกมาจากห้องพร้อมกับสมุดอีก2-3เล่ม
"อืม"
"อ่ะนี่....ประวัติของเหยื่อรายต่อไปที่นายต้องเก็บ"

ร่างสูงรับสมุดมาเปิดดู ในนั้นมีข้อมูลของเหยื่อที่สายสืบไปสืบมาอย่างละเอียด

"ดูท่าจะเข้าถึงตัวไม่ได้ง่ายๆแล้วสินะ"

"แต่นายคงต้องระวังมากเป็นพิเศษหน่อยล่ะ"
ว่าจบก็ยิ่นกระดาษแผ่นนึงให้กับคนตรงหน้า ในนั้นบอกรายละเอียดของหนุ่มหน้าหวานซึ่งเป็นลูกชายของบุคคลที่เขาต้องเก็บเป็นรายต่อไป
 

หึ...นี่น่ะเหรอ...แต่เสียใจด้วยนะ ที่อาจจะต้องอยู่ในสภาพนั้นไปจนวันตาย
"หมอนี่ไว้ฉันจะเก็บมันทีหลัง เพราะฉันจะไม่ทำงานนอกคำสั่งนายก็รู้"เขาละความสนใจจากเหยื่อนอกรายการมาที่หญิงสาวซึ่งเป้นเป้าหมายในการสังหาร

"สายสืบฉันแฝงตัวอยู่ในนั้น ฉันจะให้เขาช่วยเปิดทางให้ ว่าแต่จะลงมือเมื่อไหร่"

"คืนพรุ่งนี้"
.
.