คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 หนี (เรท13)
แสงแห่งรุ่งอรุณเปล่งประกายผ่านม่านสีสวยกระทบกับใบหน้าได้รูปของเจ้าหญิงแห่งเมืองอันไกลโพ้น
ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นที่ละนิด
"อืม…เช้าแล้วเหรอเนี่ย"
ร่างบางบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะพยุ่งร่างบอบบางลุกจากเตียงควีนไซส์
สนมคังอิน กับ เยซองรีบพาเจ้าหญิง"แจจุง"ของพวกเธอไปอาบน้ำแต่งตัวตามหน้าที่
"องค์หญิงค้า ตื่นแล้วหรอมานี่สิคะ อิชั้นจะพาไปอาบน้ำ" คังอินเดินส่ายก้นงามงอนไปทางร่างบาง
"ยี้ นังคังอิน เธอน่ะไปเตรียมชุดสวยๆให้เจ้าหญิงซ้า อย่ามายุ่งกับหน้าที่ช้าน" เยซองเท้าสะเอวด่าคังอิน
"นี่ๆ พอเลยใครจะทำอะไรก็ทำเหอะ ฉันหิวแล้ว"
ภายในห้องโถงกว้างใหญ่ถูกประดับประดาอย่างเลิศหรูซะจนโอเว่อร์ แม่มดร่างอรชอนอ้อนแอ้น ยืนเก๊กสวยอยู่ใกล้ๆหน้าต่างบานโต ข้างกายเธอมีนางสนมสองนางคอยรับคำสั่ง ที่ไม่ว่าเธอจะสั่งอะไร สั่งให้ไปตายที่ไหนก็ทำโดยไม่(กล้า)ขัดขืน
นางแสยะยิ้มก่อนจะหันไปถามสนมทั้งสอง
"สนมแห่งข้ารู้มั้ยว่าทำไมพระราชาถึงสิ้นพระชนทั้งๆที่พระองค์แข็งแรงดีผิดมนุษย์มนา"
"หารู้ไม่เพคะฝ่าบาท"
"หึหึ เพราะข้าเอง ข้าใส่ยาพิษไว้ในแคนตาลูปแช่อิ่มแล้วเอาไปให้พระองค์กิน 555+ สมน้ำหน้ามันจริงจิ๊ง"
นางสนมได้ยินดังนั้นก็เริ่มห่วงองค์หญิงของหล่อนกลัวว่าจะโดนวางยาพิษไปด้วย และก็เป็นอย่างที่หล่อนคิดเมื่อนางแม่มดเอ่ยปนะโยคถัดมา
"คราวนี้ล่ะ ข้าจะฆ่านังแจจุงซะ 555+"
เสียงนางแม่มดซุงมิน แม่เลี้ยงใจร้ายภาพใต้ใบหน้าอันหล่อเหลา (?) ดังก้องห้องโถงใหญ่ หล่อนคงคิดว่าไม่มีใครได้ยินเป็นแน่ แต่หารู้ไม่ว่าแจจุงได้ยินเต็มสาม เอ้ย สองรูหู
ร่างบางอึ้งในสิ่งที่ตนได้ยิน จิตใส้สำนึกสั่งให้ขาทั้งข้างออกวิ่งไปให้พ้นจากที่นี่ ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้
"โอ้ย เจ็บๆ"
ร่างบางชนเข้ากับวัตถุบางอย่างจนล้มก้นจ้ำเบ้า
"แม่นางเจ็บมากมั้ยขอรับ"
ร่างนั้นตอบกลับมาด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับมือแข็งแกร่งที่ยื่นให้หวังจะพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นจากพื้น
"ไม่หรอก ข้าไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่นัก โอะ โอ้ยยยย"
ร่างบางพยายามลุกขึ้นเองแต่ก็ล้มลงไปอีกรอบ
ร่างสูงส่ายหน้าหน่ายๆ
"มา ข้าจะช่วย"
"ขอบใจมาก เจ้า…"
"ยุนโฮขอรับ ข้าชื่อยุนโฮ"
อุ้ย หล่ออ่ะคุณผู้อ่าน ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวด และหล่อเหลาเกินบรรยาย อ้ายยยย แจจุงชอบค่าาาาา
"ข้าชื่อ แจจุงไวท์ เรียกข้าว่าแจจุงก็ได้ค่ะ" ร่างบางกระมิดกระเมี้ยนอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง
"ท่านหนีอะไรมาหรือ แจจุงคนสวย"
">///<"
"เอ่อ แจจุง"
">///<"
"เฮ้ ไม่ต้องอายนานขนาดนั้นก็ได้น่ะท่าน"
"อ่า โทษที คือว่าข้า…ข้าเขิล"
ร่างบางตอบเสมองไปทางอื่นอย่างเขินอาย
"ตกลงท่านหนีอะไรมารึ"
ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้ารูปไข่สีชมพูแดงระเรื่อที่กำลังเขิน
ร่างบางได้ยินดังนั้นก็นึกว่าตนกำลังแม่มดใจร้ายอยู่
"ข้า..คงต้องไปแล้ว ขอบคุณท่านมากที่ช่วยพยุงข้า"
ร่างบางเริ่มออกวิ่งมารธอนอีกครั้งแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าไว้ได้ซะก่อน
"เดี๋ยว หากท่านไม่มีที่ไป จะไปอยู่กับข้าก็ได้"
อืม ถ้าไปอยู่กับนายนี่ก็จะมีที่นอนฟรี ไม่ต้องจ่ายตังพร้อมกับอาหารฟรีแถมยังมีบอดี้การ์ดส่วนตัวอีก….เจ๋ง
"งั้นข้าไปจะไปอยู่กับท่าน…ยุนโฮ"
ร่างบางยิ้มหยีเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
เขาอุ้มร่างบางนั่งบนอาชาสีขาวบริสุทธิคู่ใจแล้วควบมันคืนสู่รังรักของสองเรา (แหวะ)
สวนกว้างเขียวขจีเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ถูกประดับอยู่หน้าพระราชวังค์จุง รอบนอกรั้ววังมีหญิงสาวหลายนางคอยสอดส่องหาอะไรสักอย่างหากเพียงพวกหล่อนเข้ามาได้โดยไม่มีทหารยามคอยกันไว้ล่ะก็ คงต้องเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเป็นแน่
แต่พวกหล่อนจะรู้มั้ยน้าว่าหนึ่งในองค์ชายที่พวกหล่อนมองหาอยู่นั้น กำลังทำเรื่องบางอย่างโดยไม่อายใครหน้าไหนทั้งนั้น
"อย่านะยูชอน อืม…เดี๋ยวสิ นี่มันสวนหน้าวังนะ สนมก็อยู่ อา.."
"นิดหน่อยน่า ก็จุนซูของผมออกจะสวยซะขนาดนี้"
"อื้ม…อา…."
องค์ชายไก่เจ้าเล่ห์กอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างบางอย่างไม่อายใครหน้าไหนทั้งสิ้น
แต่องค์หญิงโลมาเนี่ยดิ แทบอยากจะมุดดินให้รู้แล้วรู้รอด นี่ร่างสูงไม่อายนางสนมกับเหล่าทหารในบ้างเลยหรือไงถึงได้ทำการบ้านหน้าวังแบบนี้
"พี่คร้าบ หยุดกามกิจกันแปปนึงได้ป่าวพี่ยุนโฮกลับมาแล้ว"
ชางมินเอ่อขัดช่วงเวลาสีชมพูแบบว่าโลกนี้มีเพียงเราสองด้วยใบหน้าเฉยชา
น้องเล็กองค์ชายชางมินร่างสูงสง่า ดูน่าเกรงขาม ด้วยใบหน้าที่เฉยชาอยู่ตลอดเวลา เจ้าตัวชินชาเสียแล้วเมื่อที่เห็นพวกพี่ๆทำกามกิจหน้าสวนแทบทุก
องค์ชายไก่มองค้อนน้องเล็กก่อนจะเหลือบมององค์ชายคนโตที่หอบหญิงสาวน่ารักๆกลับมาด้วยอย่างสนใจใคร่รู้
"เฮ้ พี่ชาย นี่ท่านหิ้วใครมาด้วยล่ะเนี่ยน่ารักเป็นบ้า โอะ โอ้ยยย"
"นี่แน่ะ เห็นคนอื่นน่ารักนักใช่มั้ย ไปไกลๆฉันเลย ฮึ"
จุนซูสะบัดหน้าใส่ไก่ขี้หลี ก่อนจะหนีขึ้นห้องไปเสียแล้ว
ยุนโฮส่ายหน้าหน่ายๆ รู้ทั้งรู้ว่าจุนซูน่ะขี้งอนกว่าใครเป็นไหนๆยังกล้าชมคนอื่นต่อหน้าอีก เฮ้อ ไอ่ไก่เอ๊ย
"ท่านยุน นี่ท่านเป็นเจ้าชายหรอกหรือ"
แจจุงเอ้ย ยังไงเราก็ได้เป็นเจ้าหญิงเหมือนเดิมล่ะวะ 555+
"อื้ม ข้าลืมบอกไปข้าคือเจ้าชายยุนโฮ คนตัวสูงๆนั่นน้องชายคนเล็กชางมิน ไอ่ที่หน้าเหมือนไก่นั่นก็น้องชายคนรองยูชอน ส่วนคนที่ขี้งอนเมื่อกี้เมียไอ่ยูชอนน่ะ"
"อ๋อ ว่าแล้วเชียว"
"หืม?"
"ก็…ข้าเห็นเค้าสองคนแบบว่า เอ่อ กันเมื่อกี้น่ะ"
"อ๋อ นั่นเรื่องปกติ มีทุกวันก่อนบ่ายคลายเครียดน่ะ ถ้าสนใจจะแอบเอากล้องมาถ่ายไว้ก็ได้นะ สองคนนั้นเค้าไม่ถือหรอก "
"แหะๆ"
ทำไปได้นะท่าน
หน้าประตูไม้ฮอกกานีแกะสลักอย่างสวยงามด้วยช่างศิลป์เลื่องชื่อ ราคาของมันทำให้ใครหลายคนยอมตายเพื่อจะได้มันมาไว้ครอบครอง หากแต่ไม่ได้เอาไปใช้ พวกเขาเอาไปแยกชิ้นส่วนแล้วขายในราคาที่แพงหูฉี่ แต่ใครจะสนไอ่ประตูเน่าๆนี่กันล่ะ
สิ่งที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูสนก็คือคนขี้งอนข้างในที่ตอนนี้วิ่งหนีเข้าไปไม่ยอมคุยกับด้วยสาเหตุเพียง...เอ่อ...น้อยนิด
ก๊อกๆๆๆๆๆ
"จุนซูคร้าบเปิดประตูให้ผมหน่อย"
"ไม่ นายมันขี้หลี ติงต๊อง บ๊องตื้น ไปไกลๆเลยนะ"
"โถ่ จุนซูก็รู้นี่ว่าผมรักจุนซูคนเดียว"
"แล้วทำไมต้องชมต้องมองคนอื่นตาเป็นมันด้วย"
ยูชอนเกาหัวแกรก ตูทำเมื่อไหร่ว้า
"ง่า ผมก็แค่ชมตามมารยาทเท่านั้นเองไม่ได้มองตาเป็นมันซะหน่อย"
"ยังจะเถียงอีก!!!"
"ง่า…จุนซู น้าๆ เปิดประตูให้ผมหน่อยน้า"
"ไม่ ไปไกลๆเลยนะ"
เฮ้อออ เอาไงดีวะปากหนอปากไม่น่าชมคนอื่นเล้ยยยยย
"งั้น..ผมไปล่ะนะ"
"ไปเลย!"
"ไปจริงๆนะ"
"เชอะ"
"…."
"ยูชอน"
"…"
"นี่ ยูชอนอย่าเพิ่งไปนะ"
ร่างบางเมื่อไม่ได้ยินเสียงไก่ก็ใจหาย รีบออกมาจากห้อง
แต่เมื่อพบว่ายูชอนยังคงยืนอยู่ที่เดิมและก็กำลังยิ้มอยู่ด้วยจึงแกล้งทำเป็นไม่สนใจเดินกลับเข้าไปใหม่ แต่ร่างสูงก็คว้าแขนไว้ทัน
"นึกว่าผมจะไปจริงๆหรอ"
"ปล่อยนะ"
ร่างบางพยายามใช้แรงอันน้อยนิดพลักร่างสูงออกแต่ก็อย่างว่าอะนะ ยูชอนเค้าแรงควายกว่าเยอะ
"อย่าแกล้งผมนักสิครับจุนซู"
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"
"จุ๊บ จุ๊บ"
ร่างสูงจุ๊บแก้มคนรักเบาๆ มือเล็กโอบรอบคอร่างสูงพร้อมกับมอบจูบอ่อนหวานที่ดูจะเก้ๆกังๆให้ …….ช่างไร้เดียงสาเสียจริงๆ
"ยังจูบไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะครับ คืนนี้ผมจะสอนให้ทั้งคืนเลย"
อ้อมกอดอบอุ่น รสจูบดูดดื่มและอ่อนหวานไปพร้อมๆกัน กับคนรักบนเตียงของทั้งสอง ลิ้นเรียวควานหาความหวานในช่องปากร่างเล็กข้างล่างอย่างไม่รู้จบ มือข้างนึงหยอกล้อติงไตที่ชมพูชูชันส่งผลให้ร่างเล็กครางเสียงหวาน แต่ยังไม่หมดแค่นั้น ลิ้นเรียวเปลี่ยนเป้าหมายเป็นจุดอ่อนไหวของร่างบางที่เริ่มแข็งตัวด้วยความอยาก
"อา…ยูชอน…อืม"
ร่างสูงดูดเม้มเป็นจังหวะและค่อยๆเร็วๆขึ้นทีละนิดส่งผลให้ร่างบางขยับแกนกายไปตามจังหวะ นิ้วเรียวค่อยๆสอดใสช่องทางด้านหลังช้าๆทีละนิ้ว หมุนวนจนช่องทางพร้อมที่จะรับการสอดใส่บางสิ่งที่ใหญ่และยาวกว่านิ้วเป็นไหนๆ เพียงแค่โคนก็ทำให้ร่างบางคร่างกระเส่าด้วยความเจ็บ ร่างสูงใส่เข้าไปจนมิดลำค่อยๆขยับเป็นจังหวะช้าๆและเร็วขึ้นเรื่อย ร่างบางแอ่นสะโพกตามอย่างสุขสม
"อ๊ะ....อา....ยู..ช..อน....อ๊า....อีกสิ"
ความปรารถนาของร่างบางเพิ่มขึ้นเรื่อยถึงกับกล้าเอ่ยปากขอทั้งๆที่ปกติจะเป็นคนขี้อาย
"อะไรนะครับ"
แต่ก็นะ...ร่างสูงก็ใช่ว่าจะขี้แกล้งน้อยไปซะเมื่อไหร่ เจ้าตัวยังคงทำเป็นไม่ได้ยินและ ไม่ได้เห็นว่าร่างบางน่ะ โค ต ร อยากเลย
"ช..ชั้..น.....อ..ยาก....อา"
ร่างบางหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย แต่ความปรารถทำให้เธอกล้าพูดประโยคน่าอายออกมา
ร่างสูงยิ้มเล็กน้อย
"ถ้าอยากก็...อืม....ลองช่วยตัวเองให้ฉันดูหน่อยสิจ๊ะที่ร้ากกกกกก"
จุนซูหน้าเบ้ แต่ก็เริ่มสอดใส่นิ้วเรียวเล็กของตนเข้าไปในช่องทางสีชมพู ค่อยๆเร่งจังหวะขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ มืออีกข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่าง หล่อนรวบแท่งยาวๆของตนขึ้นลงจนปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาในที่สุด
ร่างบางเล็กเหนื่อยหอบล้มตัวลงนอนบนเตียงทั้งอาย ทั้งสุขสม
ร่างสูงเห็นดังนั้นก็ไม่ปล่อยให้เมียว่างๆ เพราะตนก็อยากมากๆเหมือนกัน ตอนที่เห็นร่างบางช่วยตัวเอง เขาก็แทบเก็บอารมณ์ไม่อยู่
"ช่วยให้ผมเสร็จหน่อยนะคนดี"
ยูชอนจูเนียร์ใส่เข้าไปทีเดียวมิดลำร่างบางสะดุ้งด้วยความเจ็บแสบ แต่ทำไงได้ล่ะก็มันต้องการไปพร้อมกันด้วยหนิ
ร่างสูงเริ่มขยับทั้งเร็วและแรงขึ้นตามความต้องการของตน
"อ๊ะ.....อา...ยู.ช..อน"
น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาพร้อมกัน ยูชอนล้มตัวลงนอนข้างๆจุนซูที่เหนื่อยหอบไม่แพ้กัน เขากอดร่างบางไว้แน่นด้วยความรัก
"จุนซุน่ารักที่สุดเลย"
ร่างบางยอมให้ร่างสุงกอดโดยไม่ขัดขืนอะไร
ร่างสูงเห็นดังนั้นชักได้ใจ
"ต่ออีกซักรอบมั้ย?"
"บ้า!"
-------------
ติดตามตอนต่อไปเน้อ เรื่องนี้ไม่ค่อยเน้นเกี่ยวแม่มดหรอก
แต่จะเน้นความน่ารักของตัวละครแทน หุหุ
รินๆสู้ๆ
ความคิดเห็น