คลีนิก:รับปรึกษาปัญหาหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 ความรักระหว่างทอมกับดี้

ชื่อ ริน....ชื่อจริงคือ เชยองวอน แต่ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงอยากชื่อ ริน มากนักถึงขนาดที่ว่าถ้าเรียกฉันว่า ยองวอน ฉันจะไม่หันหน้า หรืออาจจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ

ในบรรดาเพื่อนซี้ทั้งหลายแหล่ ฉันมีเพื่อนที่ซี้มากๆ อยู่คนนึง เธอชื่อว่า เป๊กกี้  เธอจัดว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆคนนึงเลยทีเดียว แต่เสียดายอย่างเดียวคือ...เธอชอบทอม ใช่แล้ว เป๊กกี้คือดี้น่ะแหละ

เป๊กกี้เป็นคนเข้มแข็ง สู้ๆตายๆ แม้ว่าจะโดน 5 รุมหนึ่งก็ตาม..

เธอมักจะพูดกลอกหูฉันเสมอว่า....

"ความรักไม่ได้มีรูปแบบที่ตายตัว ไม่จำเป็นที่ผู้หญิงจะต้องชอบผู้ชายเสมอไป"

ฉันก็เลยตีหน้าเซ่อตอบกลับไปว่า....

"แล้วทำไมดี้ถึงชอบทอมล่ะ ?"

เท่านั้นแหละ ฝ่ามือพิฆาตที่ไม่มีใครอยากลิ้มลองก็ลอยมากระทบไหล่ฉันทันที

ฉันก็เลยวิ่งไล่ฟัดกับเจ๊แกอยุนานสองนาน

ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นอาจจะคิดว่าเรากำลังทะเลาะกันอยู่ก็ได้.....

บ่ายของวันนึง

ฉันกำลังนั่งทำหน้าเหม็นเบื่อกับวิชาคำนวน ให้ตายสิ ฉันเกลียดวิชสนี้ที่สุดเลยมีแต่ตัวเลขทำไมโลกนี้ต้องส่งตัวเลขมาด้วยนะ  อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก

โอ๊ะ! นั่นเป๊กกี้หนิ ยืนอยุกับใครอ่าไม่คุ้นหน้าเลย

อ๊า เป๊กกี้หน้าแดงบิดตัวไปมา360องศาแล้ว

อยากรุจริงว่าใครทำให้เจ๊แกหน้าแดงเป็นยาทาแผลชนิดที่ทาแล้วไม่แสบได้นะ (ยาแดง)

ไหนๆ หันหน้ามาหน่อยซิ

OoOอ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ไม่อยากจะเชื่อว่าที่เป๊กกี้พูดกลอกหูฉันเสมอจะเป็นจริง!

คนที่ยืนอยุข้างๆเธอก็คือทอมหน้าหล่อประจำร.ร.เราO_O

เป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาวๆในร.ร.เราเป็นอย่างมาก จนแซงหน้าผู้ชายหล่อๆไปหลายคน

คนๆนั้นก็คือ บี ไม่ทราบชื่อนามสกุลจริง อยู่ห้องข้างๆห้องเรากะเป๊กกี้

อ๊ะ! สองคนนั้นกำลังจะไปไหนน่ะ

ดะ...เดี๋ยวสิคอยด้วยยยยยยยยยยยย

     ฉันใส่เกียร์สุนัขวิ่งไม่คิดชีวิตออกมาจากห้องเรียนทั้งๆที่อาจารย์กำลังสอนอยุตรงไปหาเป๊กกี้ทันที

และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

สองคนนั้นจูบกันใตต้นสาลิกาเก่าแก่ตั้งแต่เพิ่งก่อตั้งร.ร.!!

 เป๊กกี้เอ๊ย ทำไมแกยอมมันง่ายๆแบบนั้นวะ

ไหนแกเคยบอกฉันไงว่า...

"ก่อนจะจูงมือถือแขน ต้องรักกันก่อน"

ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของมันสักเท่าไหร่ (ก็คนมันตกภาษาไทย)

แต่ฉันก็พอจะเดาออกว่า ก่อนจะมีไรกันต้องรักกันก่อนแน่ๆ

ฉันถอนหายใจทีนึงก่อนจะเดินกลับเข้าห้องเรียน

สู้ๆนะเพื่อน ขอให้แกสมหวัง

 หลังจากนั้น 2 เดือนต่อมา

"เป๊กกี้....เราคิดดีแล้ว ถึงแม้ว่าเราจะรักเป๊กกี้ แต่ถึงยังไง พอเราเข้ามหา'ลัย เราก็ต้องเลิกกันอยุดี เพราะฉะนั้นเราก็เลยไม่อยากให้อะไรๆมันยืดเยื้อ เรา...เลิกกันเถอะ"

บี บอกเลิกเป๊กกี้ใต้ต้นสาลิกาต้นเดิมเวลาเดิม

เป๊กกี้บีบมือฉันแน่นจนฉันรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เธอเสียใจมากแค่ไหน

พอบีเดินจากไป น้ำตาของลูกผู้หญิงที่มักจะเข้มแข็งแม้ว่าจะมีอุปสรรคต่างๆมากมาย

ก็ไหลออกมาทันที เป๊กกี้ทรุดลงไปนั่งร้องไห้....

ฉันเจ็บปวดที่ไม่สามารถช่วยอะไรเพื่อนซี้ของฉันได้เลย

เป๊กกี้ยังคงร้องไห้ต่อไป ถึงแม้ว่าเวลาจะล่วงมาถึง 5 โมงแล้วก็ตาม (ร.ร.เลิก3:20)

ฉันค่อยๆพยุงเธอให้ลุกขึ้นและพาเธอกลับบ้าน

เธอบอกว่าไม่อยากกลับ

ฉันก็เลยพาเธอมาที่บ้านฉัน (ฉันไม่พาเธอไปร้านเหล้าเหมือนในนิยายหรอกน่ะ)

วันต่อมา

พอฉันตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเป๊กกี้ ฉันก็ตกใจวิ่งหาเธอทั่ว ในใจฉันร่ำร้องขออย่าให้เธอฆ่าตัวตาย

แล้วฉันก็พบเธอจนได้...

ตามตัวเธอเปื้อนเลือด ในมือถือมีดอีโต้กำลัง.....ฉับเนื้อหมูอยู่ในครัว

เฮ้อ โล่งอกไปที.......ยังไงเพื่อนฉันคงไม่คิดสั้นหรอก