[ONE SHOT] KaiYuan QianHong/QianWen

ลำดับตอนที่ #7 : :: 1002 :: Hate You :: -04. กลับคืน END!

© themy butter

-04. กลับคืน

"ลำบากหน่อยนะจื้อหง"

"ไม่เป็นไรครับ" ผมโค้งตัวลงลาคุณครูแล้วเดินออกมาจากห้องพักครู วันนี้เป็นเวรเอาสมุดการบ้านมาส่งที่ห้องพักครูของผม 

ในหัวของผมมีแต่เรื่องที่หวังหยวนพูดลอยอยู่เต็มไปหมด 

เขาเป็นคนรักของผม  ใช่  นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ เขาไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ

แล้วผมจะไปรักกับคนที่ไม่รู้จักผมได้ยังไง

"เฮ้ยเชียนซีกลับดีๆนะ" ประโยคสนทนาลอยเข้ามาให้ได้ยินทำให้ผมรีบเร่งฝีเท้าที่กำลังก้าวอยู่ให้เร็วขึ้นอีก

"รีบมากนักหรือไง" ผมปล่อยเสียงนั้นให้ผ่านไปเหมือนลมที่พัดมาแล้วก็ผ่านไป

"นี่หลิวจื้อหง"

"หลิวจื้อหงหยุดก่อน" 

"บอกให้หยุดไง" เขาคว้าแขนของผมไว้ ผมชะงักแล้วหันกลับไปมองเขาทันที

"ปล่อย.."

"บอกให้ปล่อยอี้หยางเชียนซี" ผมพยายามบิดแขนออกจากมือของเขา แต่มันก็ไม่เป็นผล เชียนซีแรงเยอะกว่าผมแค่ไหนผมรู้ดี

"บอกให้ปล่อย!"

"หยุดสักทีหลิวจื้อหง!"ผมสะบัดมือออกแล้วหันหลังจะวิ่งออกไป แต่เขาเร็วกว่า เชียนซีคว้าไหล่ทั้งสองข้างของผมเอาไว้แล้วดันติดกับกำแพง หลังก็ของผมกระแทกกำแพงอย่างแรงจนเจ็บไปหมด 

"หยุดหนีฉันสักทีแล้วมาพูดกันให้รู้เรื่อง" 

"ไม่มีอะไรจะต้องพูด" ผมปฏิเสธเสียงแข็ง มองเข้าไปในดวงตาคมของอีกคน สายตาว่างเปล่าที่มองเข้าไปแล้วไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เชียนซีที่มองผมด้วยสายตาแบบนั้น ผมไม่อยากจะเห็นแม้แต่เสี้ยววินาที

"นายรังเกียจอะไรฉันนักหนา ทำไมต้องหลบหน้า ทำไมต้องพูดจาร้ายๆใส่ฉันด้วย" 

"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม นายจะอยากรู้มันไปทำไมนักหนาเชียนซี" 

"ฉันไม่รู้" เชียนซีหลบตาผม 

"นายไม่รู้ นายไม่รู้แต่นายอยากได้คำตอบงั้นเหรอเชียนซี" เสียงของผมสั่นเครือ น้ำตาของผมลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง 

"บอกฉันหลิวจื้อหง บอกทุกอย่างที่นายรู้" เชียนซีมองหน้าผม แววตาของเขาทั้งอ้อนวอนและสับสน 

"ฉันบอกนายไม่ได้หรอกเชียนซี" ผมส่ายหน้าเบาๆ กลืนก้อนสะอื้นลงไปอย่างยากเย็น

"ความรู้สึกบางอย่าง นายต้องรู้มันด้วยตัวเอง ขอโทษนะ" ผมโน้มตัวลงไปหาเขา ประทับริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากของเขา เนิ่นนานจนน้ำตาของผมหยดลงพื้น ผมยกมือขึ้นผลักเขาออกแล้ววิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที

#Qianxi Past#

"นายรังเกียจอะไรฉันนักหนา ทำไมต้องหลบหน้า ทำไมต้องพูดจาร้ายๆใส่ฉันด้วย" ผมถามเขาออกไป ในใจของผมมันสับสน วุ่นวาย แล้วก็กระวนกระวายใจเมื่อเห็นเขามีท่าทีแบบนี้กับผม 

"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม นายจะอยากรู้มันไปทำไมนักหนาเชียนซี" เขาถามผมกลับ ใบหน้าน่ารักที่ผมชอบมอง ดวงตาคู่นั้นแข็งกร้าวแต่มันก็เจือไปด้วยความอ่อนแอ 

"ฉันไม่รู้"  ผมตอบออกไป ผมไม่รู้จริงๆ ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องรู้สึกมากมายขนาดนี้ 

ทั้งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนคนนี้เลยด้วยซ้ำ

"นายไม่รู้ นายไม่รู้แต่นายอยากได้คำตอบงั้นเหรอเชียนซี" ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ภาพที่เห็นคือเขากำลังร้องไห้ นี่ผมรังแกเขาอีกแล้วเหรอ

ผมเจ็บ

น้ำตาของเขาทำให้ผมเจ็บ

"บอกฉันหลิวจื้อหง บอกทุกอย่างที่นายรู้" 

"ฉันบอกนายไม่ได้หรอกเชียนซี" 

ทำไมล่ะ 

"ความรู้สึกบางอย่าง นายต้องรู้มันด้วยตัวเอง ขอโทษนะ" จบประโยคเขาโน้มตัวเข้าหาผมทันที

เขาจูบผม

ริมฝีปากที่สั่นเทาของเขาประกบลงบนริมฝีปากของผม ผมอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก รู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็ล้มลงไปกองบนพื้นด้วยแรงผลักของเขา 

#End Qianxi Past#

------------------- Hate You -------------------

"โอ้ย!" ผมร้องออกมาพร้อมกับล้มลงบนพื้น ความเจ็บที่ข้อเท้าแล่นขึ้นมาจนผมนิ่วหน้า แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมสนใจสักเท่าไหร่ ผมวิ่งหนี หนีอีกครั้งและอีกครั้ง กับท่าทางและสายตาที่ผมไม่อยากจะเห็น ผมไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆ

"จื้อหงเป็นอะไรหรือเปล่า" เพื่อนร่วมห้องที่เดินผ่านมาถามผมอย่างห่วงใย

"ไม่เป็นไรแค่เจ็บข้อเท้านิดหน่อย ขอบใจนะ" ผมปฏิเสธพลางยิ้มให้ แล้วชันขาขึ้นมาก้มมองข้อเท้าของตัวเอง 

"จื้อหง!"เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับที่เขาวิ่งเข้ามาหาผม ผมยันตัวเองลุกขึ้น อดทนหน่อยจื้อหงแค่เจ็บข้อเท้าเอง

"เดี๋ยวก่อนจื้อหง" เชียนซีพูดพร้อมกับคว้าแขนผมเอาไว้

"ปล่อย"ผมพยายามสะบัดแขนออกจากมือของเขา แต่ก็ไม่สำเร็จ 

"ตามมาทำไม ปล่อย!"

 

ฟึ่บ!

"เชียน..."

"หงหง ขอโทษนะ"เขาพูดพร้อมกับกระชับอ้อมแขนที่กอดผมเอาไว้ ใบหน้าหล่อคมซุกเข้ากับคอของผม ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

"ขอโทษที่ลืม ขอโทษ...."

"นะ นาย....ฮึก ฮืออออออออออออออออออออออออ"

เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้หนักขนาดนี้ในอ้อมแขนของเขา 

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกโล่งใจ และดีใจมากขนาดนี้

กลับมาแล้ว

เชียนซีของผมกลับมาแล้ว

 ------------------- Hate You -------------------

"อือออ" ผมครางออกมาเบาๆ ยกมือขึ้นบังแสงที่ส่องลงมาแยงตา 

นี่เช้าแล้วหรอ... 

ผมเท้าแขนลงบนเตียงพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแบบงงๆ ทำไมปวดหัวขนาดนี้นะ

"ตื่นแล้วหรอ"เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเรียกความสนใจของผมให้พุ่งไปยังคนที่พึ่งเปิดประตูเข้ามา

"ทำไมหน้าตาตลก ไงครับ ปวดหัวมั้ย"พูดพลางเดินมานั่งลงบนเตียงตรงหน้าของผม ผมมองคนตรงหน้าด้วยความมึนงง

สรุปนั่นไม่ใช่ความฝัน

เชียนซีกลับมาแล้ว

"เชียนซี!!"ผมตะโกนออกมาพร้อมกับโถมตัวเองใส่คนตรงหนน้าเต็มแรง เชียนซีรับตัวผมเข้าไปในอ้อมกอดแล้วกอดไว้แน่น ผมก็กอดเขาแน่นเช่นกัน

อ้อมกอดที่แสนจะคิดถึง 

"ไงครับ กอดพอใจหรือยัง"เชียนซีเอ่ยแซวผมที่ยังคงกอดเขาเอาไว้ เอาผละตัวเองออกมามองหน้าเขาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น สายตาที่มองผม สายตาที่มีผมอยู่ข้างในนั้น ผมได้มันกลับมาแล้ว

"ยัง ขอกอดอีกได้ป้ะล่ะ"

"ถ้ากอดอีกทีคราวนี้จะจับกดเลย"พูดพลางทำท่าจะขย่ำผมจริงๆ

"ตลกและ"ผมต่อยไหล่เขาไปเบาๆทีนึงอยากช่างแกล้งดีนัก

"ฮ่าๆๆ แล้วเป็นไงบ้าง ปวดหัวมั้ย ยังเจ็บข้อเท้าอยู่หรือเปล่า"

"ยังมึนๆหัวอยู่นิดหน่อย แต่ข้อเท้าไม่เจ็บแล้ว"ผมก้มลงมองข้อเท้าตัวเองที่มีผ้าพันแผลพันไว้เรียบร้อย

"นายร้องไห้จสลบไปเลย รู้มั้ยว่าฉันนตกใจมากเลยนะ"

"ความผิดนาย"ผมชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ

"ครับๆ ความผิดผมทั้งนั้นเลย ขอโทษษษษษษษษษ"

"ไม่ต้องมาตลกกลบเกลื่อนเลย ไม่ยกโทษให้"

"งั้นเอางี้ ให้จุ้บทีนึงต้องหายโกรธนะ"

"ตลกกก พูดจาเอาแต่ได้ ใครเค้าจะจุ้บนาย"

"งั้นฉันจุ้บเอง"พูดจบเชียนซีก็โน้มตัวลงมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากผมทันที

"หายโกรธนะ" พูดพร้อมกับยิ้มกว้างจนตาปิด

"อี้หยางเชียนซี!!!"

แล้วหลังจากนั้นคุณคิดว่าไงต่อครับ 

แน่นอนว่าผมโดนแม่บ่นจนหูชาข้อหาเตะเขาตกเตียงแล้วแม่เปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี.....

 ------------------- Hate You -------------------

"เชียนซีนายจำได้ตอนไหน"

"ตอนที่นายพุ่งเข้ามาจูบฉันนั่นแหละ"

"โหยยยย ทำอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าหญิงนิทรา"

"งั้นนายก็เป็นเจ้าชายหงเอ๋อ ฮ่าๆๆๆๆ"

"ขำมากป้ะ ไม่ใช่เรื่องตลกนะ"

"แต่ฉันว่าตลกดีนะ ฉันจำไม่ได้แท้ๆ แต่กลับเอาแต่เดินตามนาย คิดถึงแต่นาย"

"ก็จริงนะ แต่ตอนนั้นฉันเสียใจมากจริงๆ แค่หน้านายยังไม่อยากจะมองเลย"

"ใจร้ายชะมัด เราหรอก็อุฒส่าห์ตามถามว่าทำไมๆ"

"แล้วตอนนี้เข้าใจหรือยัง"

ผมหันไปมองหน้าเชียนซี เขาหยุดเท้าที่กำลังจะก้าวแล้วหันมามองผมนิ่ง

"เข้าใจแล้ว เข้าใจดีเลยล่ะ"

"ว่าความรู้สึกรัก มันต้องรู้สึกด้วยตัวเอง" 

ผมยิ้ม เขายิ้ม

มือที่จับกันจะไม่มีทางปล่อยไป

"ใช่ เพราะความรู้สึก ไม่ใช่เรื่องที่ใครต้องมาบอกให้รู้สึก"

END!!

 ------------------- Hate You -------------------

จบแล้วจ้าาาา จุดพลุฉลอง ปิดซอยเลี้ยง!!! 5555555

ขอบคุณผู้มีอุปการะคุณทุกท่านที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ทั้งที่ดองน๊านนาน ต้องขอโทษด้วย

ไม่มีอะไรจะเพ้อต่อ แบบตื้นตันมากค่า อิอิ ยังไงก็เจอกันเรื่องหน้าน๊า จะพยายามไม่ดองแล้ว

ยังไงก็เม้นด้วยกันด้วยเนอะ ทวิตสกรีมก็ติดแท็ก #1002HateYou ให้ด้วยนะคะ