[ONE SHOT] KaiYuan QianHong/QianWen

ลำดับตอนที่ #6 : :: 1002 :: Hate You :: -03. เมื่อพบกันอีกครั้ง

© themy butter

- 03. เมื่อพบกันอีกครั้ง 

"นี่รอก่อนสิ" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งดังเข้ามาใกล้ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็มองคนที่วิ่งมาดักหน้าผม ใบหน้าที่ผมคิดถึงอยู่ทุกวันตอนนี้อยู่ตรงหน้าผมแล้ว

แต่ไม่ใช่

คนคนนี้ไม่ใช่เชียนซีของผม

"อะไร" ผมตอบเสียงนิ่ง มองคนที่ผมคิดถึง ใบหน้า ท่าทาง ของเขายังเหมือนเดิมทุกอย่าง ต่างที่ตรงแค่

เขาจำผมไม่ได้

ใช่ เชียนซีกลับมา กลับมาพร้อมความจริงที่ว่า เขาจำทุกอย่างได้ จำทุกคนได้ แต่เรื่องเกี่ยวกับผม เขาจำอะไรไม่ได้เลย วันแรกที่ผมเห็นเขา ผมยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานมาก เขาเดินมาทางผม แล้วก็เดินผ่านเลยไปเหมือนคนไม่รู้จักกัน ผมเอ่ยปากเรียกชื่อเขา เขาหันกลับมาทำหน้างงๆ แล้วก็ถามผมว่า "มีอะไร" ผมไม่ตอบเพียงแต่เดินหนีออกมาจากตรงนั้น มันเกินที่จะรับไหวจริงๆ 

หลังจากนั้น ผมก็ตั้งใจว่าจะลืมเขา คนที่ทำให้ผมเกลียดฝนตก คนที่ทำให้ผมร้องไห้แทบขาดใจ คนใจร้ายที่ทิ้งผมไว้และลืมผมไป ในเมื่อเขาไม่เหลือความทรงจำอะไรเกี่ยวกับผม ผมก็จะไม่รื้อฟื้นอะไรขึ้นมาอีก พอแล้วที่ผมจะเสียใจ

"เดินคนเดียวอันตรายนะ" ผมมองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า เป็นห่วงเหรอ แล้วที่ปล่อยผมเดินกลับคนเดียวมาครึ่งปีนั่นมั้นอะไรกันอี้หยางเชียนซี

"ไม่ต้องมายุ่ง จะไปไหนก็ไป" ผมพูดแล้วเบี่ยงตัวเพื่อเดินหนีเขา แต่แรงฉุดที่แขนก็ทำให้ผมต้องหยุดอีกครั้ง

"เดี๋ยวสิ ทำไมนายต้องเย็นชาใส่ฉันด้วย" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เป็นเมื่อก่อนผมคงยกนิ้วขึ้นจิ้มให้มันคลายออก แต่ตอนนี้ไม่ใช่

"ปล่อย"

"บอกเหตุผลมาก่อน"

"ฉันบอกให้ปล่อยไง!"ผมพูดเสียงดังขึ้นเมื่อเขาไม่ยอมปล่อย สะบัดแขนออกจากมือหนา แล้วสาวเท้าออกจากตรงนั้นทันที

"หลิวจื้อหง!"เสียงเรียกที่คุ้นเคยไม่ได้ทำให้ผมหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวอย่างรวดเร็ว ผมยกมือขึ้นมาปิดหู ไม่อยากได้ยิน พอแล้ว ออกไปสักที !!

"เดี๋ยวรอก่อน! หลิวจื้อหง!" ผมตัดสินใจวิ่งหนีคนที่วิ่งตามผมมา

ปึง!

"นี่หลิวจื้อหง จะไม่บอกจริงๆหรอ"เซียนชียืนหอบน้อยๆอยู่หน้าบ้านที่ผมปิดประตูรั้วใส่เขา ผมหอบหนักมองอีกคนที่มองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ

"กลับไปซะ" ผมพูดแล้วหันหลังเดินเข้าไปบ้านทันที เมินเฉยต่อเสียงร้องถามของแม่ที่ดังมาจากห้องนั่งเล่น 

ขึ้นมาถึงก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง น้ำตาที่คิดว่ามันจะไม่ไหลอีกแล้วไหลออกมาในที่สุด 

นายมันอ่อนแอหลิวจื้อหง

ทำตัวน่าสมเพชอีกแล้ว 

คนที่เขาจำนายไม่ได้ไม่เห็นต้องไปแคร์เลย ไม่เห็นต้องรู้สึกอะไรด้วยเลย

 เพราะถึงเรารู้สึกไป ความรู้สึกมากมายมันก็จะอึดอัดอยู่กับเราแค่คนเดียว 

เพราะเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนกับเราเลย....

------------------- Hate You -------------------

#Qianxi Past#

คุณเคยเป็นไหมครับ ความรู้สึกคุ้นหน้า หรือคุ้นเคยกับอะไรบางอย่าง ที่คุณเองก็หาคำตอบไม่ได้

ความรู้สึกเหมือนกับว่ารู้จัก แต่ก็จำไม่ได้ว่าไปรู้จักตอนไหน 

ผมกำลังเป็นแบบนั้นอยู่ครับ

มันน่ารำคาญเอามากๆเลย

เมื่อครึ่งปีก่อน ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของรพ.แห่งหนึ่ง ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของแม่ที่เปื้อนน้ำตา ผมเอื้อมมือไปเช็ดมันออกให้อย่างเบามือ รู้สึกงงๆกับทุกๆอย่าง ผมก็จำไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น พ่อกับแม่บอกผมว่าผมวิ่งเข้าไปช่วยลูกแมวตัวนึงกลางถนนแต่ไม่ทันระวังเลยโดนรถชน ผมนอนไม่ได้สติเป็นเวลาห้าเดือนกว่า หลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือนผมก็กลับมาเรียนปกติ แต่ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมันคาใจ ผมกลับมาเรียนเหมือนเดิม เพื่อนๆทักทายผม ผมจำพวกเขาได้ แต่ความรู้สึกเหมือนบางอย่างขาดหายไป ผมพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก ความรู้สึกเหมือนมีหมอกควันจางๆรอบตัว บดบังสิ่งที่ผมอยากจะมองเห็นไม่ให้มันชัดเจน ผมหงุดหงิด และหลายครั้งที่ผมมักจะเหลียวไปมองข้างหลัง ทั้งที่มันก็ไม่มีอะไร 

จนวันนึงผมได้พบกับเขา

เด็กผช.ตากลม แก้มป่อง น่ารัก แล้วก็ยิ้มเก่ง  ผมสะดุดและหยุดมองเขาทันที เหมือนมีอะไรบางอย่างหยุดผมเอาไว้ ผมมองเขาเดินไปจนลับสายตา แล้วก็ได้แต่เก็บมาคิดว่า

เขาเป็นใคร

#End Qianxi Past#

------------------- Hate You -------------------

"เลิกมารอแบบนี้สักทีเถอะ" ผมบอกคนที่ยืนหน้านิ่ง มือข้างนึงล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือโทรศัพท์เหมือนกับว่ากำลังดูอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่รีรอที่จะวิ่งเข้าไปดูด้วย 

"นายก็เลิกพูดจาเหมือนไล่ฉันสักทีเถอะ"เขาพูดพลางเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ตาคมมองมาที่ผม 

"ไม่ใช่แค่เหมือน ฉันไล่นาย"ผมมองกลับ ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทนสู้สายตากับคนคนนี้ได้ แต่ผมก็จะทำ

"งั้นก็เชิญ ฉันไม่สน"

"นี่นาย บอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง ไม่เข้าใจหรือไง"ผมกระชับกระเป๋าเป้ที่ไหล่ แล้วเริ่มออกเดินจากบ้านตัวเอง สองอาทิตย์แล้วที่เชียนซีมารอผมที่หน้าบ้านแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าเขาทำไปทำไม ผมไล่เขาทุกครั้งที่เจอ แต่เขาก็ทำเป็นหูทวนลม หน้าตาย แล้วก็ทำแบบเดิมทุกวัน 

"เข้าใจ แต่ไม่ทำ"

"นี่นาย...."

"จนกว่านายจะบอกว่านายเย็นชาใส่ฉันเพราะอะไร"

"นายจะสนใจทำไม"ผมหันมาพูดใส่เชียนซีที่เดินตามมา

"................" เขาเงียบ และนั่นทำให้ผมใจกระตุก ความรู้สึกมันเหมือนกับมีใครบีบหัวใจของผมเอาไว้ สีหน้าไม่เข้าใจและลังเลของเขาทำให้ผมต้องหันหน้าหนี ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง

"ถ้านายเองยังหาคำตอบไม่ได้ แล้วจะมาคาดคั้นเอาคำตอบอะไรจากฉัน" น้ำตาของผมหยดลง ผมรีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที ไม่อยากอยู่ให้ใครเห็นน้ำตาของผม

.

.

.

ออดเลิกเรียนดังขึ้น แต่ผมยังนั่งโง่ๆอยู่บนโต๊ะ เสียงเพื่อนๆในห้องพูดคุยและเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้านดังอยู่รอบๆตัว ไม่ได้เรียกความสนใจจากผมสักเท่าไหร่ 

"นี่จื้อหง นายไม่คิดจะให้อภัยเชียนซีเลยเหรอ" ผมเงยหน้าขึ้นมองหวังหยวนทันทีที่เขาพูดจบ 

"ไม่จำเป็นนี่"

"ฉันมองพวกนายแล้วไม่สบายใจเลย นายจะทรมานตัวเองไปทำไม"

"หวังหยวน ถ้านายหวังดีกับฉันจริงๆอย่ามาพูดเรื่องนี้อีก เขาไม่รู้จักฉัน ฉันไม่รู้จักเขา เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องต่อกันอีก"

"แต่นั่นเชียนซีนะจื้อหง เขาเป็นคนรักของนาย"

ปัง!

"เขาไม่ใช่เชียนซี เขาไม่ใช่คนรักของฉัน เลิกพูดซะทีหลังหยวน!" ผมตบโต๊ะอย่างแรงจนรู้สึกแสบที่ฝ่ามือ

"นายหนีมันไปตลอดไม่ได้หรอกจื้อหง ตัวนายเองรู้ดีที่สุด" หวังหยวนพูดจบแล้วหันหลังเดินออกจากห้องเรียนไป ทิ้งให้ผมอยู่กับความอึดอัดภายในใจ ผมทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง ไม่ว่าผมจะพูดยังไง จะพยายามแค่ไหนก็ตาม มันก็เหมือนเดิม ความรู้สึกนี้ก็ยังไม่เคยหายไป

เพราะไม่ว่าผมจะปฏิเสธเขาอีกสักกี่ครั้ง

หัวใจของผมก็เป็นของเขาอยู่ดี

เป็นของอี้หยางเชียนซี

------------------- Hate You -------------------

เย้ มาอีกตอนนึงแล้ว ก็ยังคงความสั้นไว้เหมือนเดิม 

ตัดฉับๆมาเพราะว่าตอนหน้ามันจะ.......แล้วค่ะ(ใส่จุดทำไม#อย่าปาอะไรมาน๊า)

ขอบคุณที่รออ่านและขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจกันนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ จุ้บ

เห็นไรต์พิมพ์ผิดหรืออะไรบอกได้เลยนะคะ จะมาตามแก้ให้

อ่านแล้วหน่วงๆไม่เข้าใจบอกได้นะคะ จะได้แก้ไข ขอบคุณที่เข้ามาอ่านอีกครั้งค่ะ

สกรีมในทวิตเตอร์ติดแท็ก #1002HateYou ให้ด้วยนะคะ จะตามไปอ่าน ^^