[ONE SHOT] KaiYuan QianHong/QianWen

ลำดับตอนที่ #5 : :: 1002 :: Hate You :: - 02. เมื่อฝนโปรยปราย

© themy butter

-02. เมื่อฝนโปรยปราย

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ผมติดต่อเชียนซีไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นผมก็พยายามส่งทั้งข้อความ ทั้งโทรหา ไปหาที่บ้าน แต่ก็พบว่าบ้านหลังนั้นไม่เคยเปิดอีกเลย หวังหยวนเอาแต่ปลอบผม พยายามที่จะทำให้ผมร่าเริง แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ 

ครืด ครืด 

ผมนอนมองโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุด หวังหยวนต้องส่งข้อความมาว่าผมแน่ที่ไม่รอกลับบ้านด้วยกัน ผมแค่อยากอยู่คนเดียว แล้วก็ไม่อยากทำให้หวังหยวนกับรุ่นพี่จุนไคต้องลำบากมาส่งผมที่บ้านทุกวัน หน้าจอโทรศัพท์ดับไปแล้ว แต่ผมก็ยังมองมันอยู่อย่างนั้น น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงมาช้า เป็นแบบนี้ทุกวัน ผมไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่รู้อะไรสักอย่าง มันทั้งอึดอัด แล้วก็เจ็บปวด ตั้งแต่วันนั้น ผมก็เฝ้าแต่ถามตัวเองว่าเพราะอะไร ทำไม แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาอยู่ดี 

"จื้อหงไม่กินข้าวหรอลูก" เสียงแม่ดังมาจากประตูหน้าห้องของผม

"ไม่ครับ ผมกินกับหวังหยวนมาแล้ว" ผมโกหกออกไป ผมไม่หิวเลยจริงๆ ความกังวลมันทำให้ผมลืมไปหมดซะทุกอย่าง รวมทั้งการดูแลตัวเอง

------------------- Hate You -------------------

ซ่าาาาา

"โอ้ยยย จะมาตกอะไรตอนนี้นะ!" ผมบ่นพลางวิ่งหลบฝนเข้าไปในกันสาดหน้าร้านค้าแถวนั้น ผมก้มลงสำรวจสภาพตัวเองแล้วก็ต้องถอนหายใจ เปียกหมดเลย ให้ตายไอ้ฝนบ้า นึกอยากจะตกก็ตก 

ผมมองดูสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดอย่างกับฟ้ารั่ว มองคนมากมายที่วิ่งหาที่หลบฝนกันวุ่นวายก็ต้องถอนหายใจอย่างปลงๆ คงอีกนานกว่าจะหยุด

นี่ก็ครึ่งชม.เข้าไปแล้วที่ฝนตกไม่หยุด และไม่มีท่าทีจะอ่อนแรงลงด้วย ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีขาวโพลนแล้วก็ต้องก้มหน้าลงมาถอนหายใจอีกครั้ง แต่แล้วเสียงเบรกของรถยนต์ก็ดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่ผมยืนอยู่

คงจะมารับคนล่ะมั้ง

คิดแล้วก็กำลังจะหันกลับมาทางเดิม แต่ร่างของคนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถคันนั้นทำให้ผมต้องกลับไปจ้องด้วยดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นมากกว่าเดิม

เชียนซี...!

นั่นเชียนซีจริงๆ เขาก้าวขึ้นรถโดยมีแม่ของเขากางร่มและขึ้นรถตามเขาไปอย่างรวดเร็ว ประตูรถปิดลงพร้อมกับเท้าของผมที่วิ่งออกจากที่หลบฝน

"เชียนซี!!" ผมตะโกนเรียกหวังว่าคนในรถจะได้ยิน ผมวิ่งตามรถท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก แต่แรงคนหรือจะสู้กำลังรถ ผมหยุดวิ่งยืนหอบอย่างหนัก มองไฟสีแดงท้ายรถที่แล่นห่างไปเรื่อยๆ 

 

.

.

.

ผมกลับมาบ้านสภาพที่เรียกว่าแย่มาก เปียกปอนไปทั้งตัว ดวงตาแดงบวมเป่ง แม่ผมเห็นถึงกับร้องเสียงหลงแล้วรีบวิ่งเข้ามาดูผมทันที ผมเพียงตอบปัดๆไปว่าแค่อยากเล่นน้ำฝน แล้วก็เดินขึ้นห้องมาจัดการกับตัวเองที่เปียกซกและมาล้มตัวลงนอนบนเตียง 

น้ำตาของผมไหลลงมาอีกแล้ว ผมได้แต่คิดแล้วก็คิดมาตลอดทาง ก่อนที่ผมจะกลับมาบ้าน ผมเดินเลยไปที่บ้านเชียนซี แต่ก็เหมือนเดิม ประตูรั้วบ้านใส่แม่กุญแจอันเดิมเอาไว้ ไม่มีแม้แต่ร่องรอการเปิดเลยด้วยซ้ำ ฝนที่ตกลงมา กระหน่ำหนักกว่าเดิมจนผมแสบหน้าแสบตัวไปหมด ในหัวเอาแต่คิดว่าทำไม และ เพราะอะไร ทำไมเชียนซีไม่ติดต่อมา ทั้งที่เขายังอยู่ที่นี่แท้ๆ 

เขาจะทิ้งผมไปงั้นหรอ

ไหนว่าจะไม่ทิ้งกันไง

" หลิวจื้อหงคบกันนะ " ผมหันหน้ามองคนที่ตอนนี้เงยหน้าหน่อยๆแล้วเหลือบตาขึ้นฟ้า เขินงั้นหรออี้หยางเชียนซี

" นี่คำสารภาพรักของนายหรอ " ผมแกล้งถามออกไป อมยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของคนมาดนิ่ง

" จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แล้วคำตอบล่ะ ตกลงนะ " เขาพูดยิ้มๆแต่ยังคงร่องรอยของความเขินเอาไว้ 

" อื้ม ตกลง แต่...! ห้ามทิ้งกันนะ ถ้าทิ้งล่ะน่าดู " ผมคาดโทษเอาไว้ก่อนเลย เชียนซีเมื่อได้ยินคำตอบก็ยิ้มกว้างแล้วก็คว้าตัวผมไปกอดแน่น

" ไม่ทิ้งหรอก สัญญาจะไม่ทิ้งไปไหน "ผมกอดเขากลับ ซบหน้าลงกับไหล่หนา

" สัญญาแล้วนะ " ผมยิ้ม เขายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ผมรู้สึกว่ามันมีความสุขที่สุด

"ไหนนายสัญญาแล้วไงอี้หยางเชียนซี" ผมพึมพัมแล้วก็หลับไปทั้งน้ำตา 

น้ำตาที่ผมไม่คิดว่ามันไม่ควรที่จะไหลอีกต่อไป

------------------- Hate You -------------------

" จื้อหง จื้อหง! นี่หลิวจื้อหง!!"

"ห๊ะๆ ว่าไงนะ" ผมสะดุ้งสุดตัว มองหวังหยวนที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างหน้า

"เหม่ออะไรอยู่ กลับบ้านได้แล้ว" ผมมองไปรอบๆก็พบว่าทั้งห้องเรียนเหลือเพียงผม หวังหยวน แล้วก็รุ่นพี่จุนไคซะแล้ว 

"อ่อ ไปสิ" ผมพูดแล้วคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย อีกสองคนมองหน้ากันแล้วก็หันมาทางผม หวังหยวนเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเองหยิบบางอย่างขึ้นมาแล้วก็ยื่นมันให้กับผม

"เอามาทำไม"ผมถามพลางมองผ้าเช็ดหน้าที่อีกคนยื่นมาให้อย่างงงๆ

"เช็ดซะ น้ำตาของนายน่ะ" ผมอึ้งเล็กน้อย ยกมือขึ้นแตะที่แก้มก็พบว่ามันเปียก ผมยกแขนขึ้นปาดมันออกลวกๆ แล้วหันมายิ้มให้เพื่อนรัก

"เอาล่ะ เสร็จแล้ว ป่ะ กลับบ้านกันเถอะ" ผมพูดแล้วเดินนำหน้าสองคนนั้นออกจากห้องเรียนไป

ร้องไห้อีกแล้วหลิวจื้อหง นายมันอ่อนแอที่สุด

"แยกกันตรงนี้นะ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน" หวังหยวนพูด ถ้าเป็นเมื่อหลายเดือนก่อนเขาต้องเดินไปส่งผมถึงที่บ้าน แต่ตอนนี้ผมยืนยันว่าไม่ต้องไป เพราะบ้านเรากลับกันคนละทาง ผมไม่อยากเป็นภาระให้ใคร ผมพยักหน้าพลางโบกมือให้เพื่อนรักที่เดินไปอีกทางพร้อมกับแฟนตัวสูง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วหันหลังเดินไปอีกทาง ผมไม่น่านึกถึงเรื่องเก่าๆเลย ทั้งที่มันผ่านมาตั้งครึ่งปีแล้ว

ใช่

ครึ่งปีที่เขาทิ้งผมไป

ไม่มีแม้แต่ข้อความตอบกลับ ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์ หรือจดหมาย จะฝากใครมาบอกหรือก็ไม่มี

ไม่มีอะไรเลย 

เหมือนสายลมที่พัดเข้ามาจากทางไหนก็ไม่รู้ แล้วมันก็พัดผ่านออกไปทางไหนผมก็ไม่อาจจะรู้เช่นกัน ทำได้เพียงให้เวลาพัดพาความรู้สึกของผม ที่มันอัดแน่นอยู่ข้างในให้บรรเทาเบาบางลงบ้างก็เท่านั้น

"กลับบ้านคนเดียวอีกแล้วหรอ" เสียงทุ้มที่ผมจำได้ดีดังขึ้นจากข้างหลังผม หลายวันมานี้ผมเหมือนโดนสะกดรอยตามจากคนที่ผมเฝ้าตามหา

แต่ไม่ใช่

เขาไม่ใช่อี้หยางเชียนซีของผม

------------------- Hate You -------------------

ตอนที่2มาแล้ว กว่าจะลงได้เนตแย่มาก อยากจะร้องไห้ T^T

ยังคงความสั้นไว้เหมือนเดิม 55555 #อย่าปาอะไรใส่เรานะ
ยังไงก็เม้นบอกกันมั้งนะคะผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยน๊า 

สกรีมในทวิตติดแท็ก #1002HateYou ให้ด้วยนะคะ จะเข้าไปส่องๆ 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ เจอกันตอนหน้า ^^/