[ONE SHOT] KaiYuan QianHong/QianWen

ลำดับตอนที่ #4 : :: 1002 :: Hate You :: - 01- บางอย่างที่หายไป

© themy butter

- 01- บางอย่างที่หายไป

" หงหง หงหงครับ "

อือออ ใครเรียกผม อย่าเรียกได้ป้ะคนกำลังนอน

" หงหง ตื่นเร็ว "

บอกว่าอย่าเรียกไง อย่าปลุกด้วย!

" ไม่ตื่นหอมแก้มนะ "

หือออ หอมแก้มใคร ใครจะหอมแก้ม แก้มอะไร อย่ายุ่งนะ!

" อืออออออออ" ผมครางออกมาเบาๆเอามือจับๆที่หน้าตัวเอง รู้สึกเหมือนมีอะไรมาโดนให้รู้สึกรำคาญ รบกวนการนอนของผมสุดๆเลย ผมขยับตัวขึ้นมานั่งตรงๆ สองมือขยี้ตาด้วยความง่วง

" อ้าวเชียนซีหรอ นึกว่าใครรซะอีก " ผมปรือตาขึ้นมามองคนที่นั่งอมยิ้มโชว์ลักยิ้มสองข้างให้ผมอยู่

" แล้วจะใครล่ะ ไปเถอะกลับบ้านกัน " ผมพยักหน้าเนือยๆเป็นการตอบตกลงพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของอีกคนที่ยื่นมาให้

เราเป็นคนรักกัน

ใช่ครับ ผมกับเชียนซีเป็นคนรักกัน ทุกวันผมจะมารอเขาหรือไม่ก็เขามารอผมหลังจากทำกิจกรรมชมรมเสร็จ เพราะว่าอยู่คนละชมรมเวลาเลิกเลยไม่ตรงกัน 

ผมเดินข้างเขาไปเงียบๆ ด้วยความง่วงแบบสุดๆ นี่ถ้าเดินหลับได้ผมคงทำแล้วล่ะครับ

ป๊อก!

" อูยยยย เจ็บนะ "ผมเอามือลูบหน้าผากป้อยๆตรงที่โดนดีด 

" เดี๋ยวก็หัวทิ่มพื้นหรอก ตื่นได้แล้ว " เชียนซีพูดพลางส่งยิ้มมาให้ รู้หรอกว่าห่วงแต่ไม่เห็นจะต้องดีดหน้าผากกันเลย เจ็บจะตาย

" วันนี้เลิกช้า ขอโทษที " อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา ทำเอาผมที่เกือบน้ำลายยืดรีบสูดน้ำลายขึ้นแทบไม่ทัน

" หืม? อื้อ ไม่เป็นไร รอได้ "

" นานแค่ไหนก็จะรอใช่มั้ย " 

" ถามมากจัง วันนี้แปลกๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าเต้นแล้วพลาดหัวเลยโขกกับพื้น สมองเลยมีปัญหา " ผมพูดพลางเอื้อมมือไปจับหน้าของเชียนซีให้หันมาหาพลางทำหน้าจริงจัง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับดีดหน้าผากผมอีกที

" อูยยยย เจ็บนะ แกล้งแค่นี้ก็ต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย " ผมผละมือออกจากหน้าของเขามาถูหน้าผากตัวเองแทน 

" เสียงดังก้องเลย สมองกลวงแน่ๆ " เชียนซีว่าผมอย่างไม่จริงจังนัก 

" เอาล่ะถึงแล้ว กลับบ้านได้ครับท่านเชียน " ผมกระโดดไปที่ประตูรั้วของบ้านตัวเองแล้วยิ้มกว้างให้คนที่ยืนหน้านิ่งๆ

" หึหึ เข้าบ้านแล้วก็อย่าลืมทำการบ้าน " กำชับอย่างนี้ทุกวัน ทั้งที่เดี๋ยวก่อนนอนก็ส่งข้อความมาเตือนอีกอยู่ดี

" คร้าบ ท่าน มีอะไรจะสั่งอีกมั้ยคร้าบ "

" ติงต๊อง เข้าบ้านไปเลย " ยิ้มแล้วก็โบกมือไล่ผมให้เข้าบ้าน

" คร้าบๆ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความบอกด้วยนะ "

" อื้ม ไปนะ " เชียนซีพูดแล้วหันหลังเดินออกไป บ้านของเชียนซีอยู่ถัดไปอีกสองซอยซึ่งไม่ไกลมาก เขาจะแวะมาส่งผมก่อนกลับบ้านและแวะมารับตอนไปโรงเรียนตอนเช้าทุกวัน

.

.

.

ครืด ครืด 

เจ้าเครื่องมือสื่อสารของผมสั่นเมื่อมีข้อความเข้า ผมที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำ สาวเท้าเข้าไปหยิบมันขึ้นมาดู อีกมือนึงก็จับผ้าเช็ดผมแบบลวกๆ

 

ผมวางโทรศัพท์ไว้บนเตียง แล้วลุกเอาผ้าขนหนูไปตากให้เรียบร้อย แล้วล้มตัวลงนอนอย่างที่บอกกับอีกคนจริงๆ  แต่โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นอีกครั้งเรียกความสนใจผมให้หันกลับไปหยิบมันขึ้นมาดู

 

ผมยิ้มให้กับข้อความสั้นๆที่ส่งมาในแอพพลิเคชั่นแชท

ผมยิ้มพร้อมกับพิมพ์ข้อความลงไป กินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่านะอยู่ดีๆมาบอกรัก ท่าทางจะหัวฟาดพื้นจริงๆซะมั้งอี้หยางเชียนซี 

โทรศัพท์สั่นอีกครั้งพร้อมกับปรากฏรูปสัญลักษณ์ข้อความเสียง ผมกดฟังทันที

" รักหลิวจื้อหงครับ อี้หยางเชียนซีรักหลิวจื้อหง "

ผมยิ้มกว้างจนรู้สึกปวดแก้มไปหมด ท่าทางพายุจะเข้าซะล่ะมั้ง

ผมมองข้อความแล้วยิ้ม กดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางมันไว้ข้างหมอนอย่างทุกวัน ถ้าพรุ่งนี้เช้าตื่นสายต้องโดนบ่นอีกแน่เลย

------------------- Hate You -------------------

"แม่เห็นเชียนซีมั้ย?"ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง วันนี้แปลกมา ทำไมเชียนซียังไม่มารับอีก ถ้าช้ากว่านี้ต้องเข้าเรียนสายแน่ๆ

"ไม่เห็นนะ ไปแล้วหรือเปล่า"

"เป็นไปไม่ได้น่า เขาจะไม่รอผมได้ไง"ผมพูดกับแม่แล้วก็เดินหน้ามุ่ยออกมาหน้าบ้านอีกครั้ง ไปไหนของเขานะ หรือว่าไปก่อนแล้วจริงๆ 

 

.

.

.

เสียงออดเข้าโรงเรียนดังขึ้นพร้อมกับขาของผมก้าวถึงห้องเรียนพอดี จนแล้วจนรอดเชียนซีก็ยังไม่มาจนผมต้องีบวิ่งมาโรงเรียนซะเอง เรื่องนี้ต้องมีเคลียร์แน่อี้หยางเชียนซี!

"หอบมาเชียว ไปทำอะไรมา"หวังหยวนถามขึ้นในขณะที่ผมกำลังกดโทรศัพท์จนมือแทบหงิก

"รอเชียนซีน่ะสิ เป็นอะไรไม่รู้เมื่อเช้าไม่มารับ รออยู่ตั้งนานจนเกือบสายเลยเนี่ย"

"อ้าว ไหงเป็นงั้น คงมีธุระมั้ง"

"ถ้ามีธุระก็น่าจะส่งข้อความบอกกันก่อนก็ได้นี่"

"เอาน่า อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวพักกลางวันนี้ก็คงเจอเองแหละ"หวังหยวนตบบ่าผมเบาๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณครูเข้ามาสอนพอดี ผมเก็บโทรศัพท์ลงใต้โต๊ะแล้วหันมาตั้งใจเรียนเหมือนเดิม

.

.

.

ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สุดท้ายวันนี้ผมก็ไม่เจอเชียนซีเลย ส่งข้อความก็ไม่ตอบกลับ โทรไปก็ปิดเครื่อง ไปหาที่ชมรมก็ไม่มี จากที่โมโหก็กลายเป็นว่าความเป็นห่วงมันมีมากกว่า ลองไปที่บ้านดูแล้วกัน ผมคว้าโทรศัพท์โทรศัพท์แล้วเดินออกจากบ้านทันที 

แล้วผมก็พาตัวเองมาถึงหน้าบ้านขนาดกลางที่เงียบสนิท ผมพยายามมองลอดช่องของรั้วเข้าไปในตัวบ้าน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้อะไรมากขึ้น ประตูรั้วบ้านก็ใส่แม่กุญแจไว้ แสดงว่าไม่มีใครอยู่ ผมถอนหายใจแล้วก็ได้แต่เดินคอตกกลับบ้านของตัวเอง ในมือกำโทรศัพท์แน่น หวังไว้ว่าจะได้ยินเสียงเตือนหรือไม่ก็การสั่นจากมันบาง แต่ก็เปล่าประโยชน์ ตั้งแต่ผมเดินจากบ้านเชียนซีจนกลับมาถึงห้องของตัวเอง ยังไม่มีสัญาณใดๆจากคนที่ผมกำลังรอเลย

นายหายไปไหนกันนะอี้หยางเชียนซี

------------------- Hate You -------------------

#ปรบมืออออ #เย้ ตอนที่1มาแล้วค่าาา ดูมันสั้นๆเนอะ แหะๆ

ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ ลากเรื่องไม่เข้าใจของหงหงไปตอนสองจนได้ ยังไงก็รอลุ้นกันเนอะ ^^ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันคะ >.<

ถ้าสกรีมในทวิต ติดแท็ก #1002HateYou ให้ด้วยนะคะ 

จะเข้าไปส่องอ่าน 55555 ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ปล. เราพิมพ์ผิดตรงไหนบอกได้เลยนะคะ จะมาแก้ไขให้

บางทีก็ไม่ได้อ่านทวนเพราะความขี้เกียจ ><