[ONE SHOT] KaiYuan QianHong/QianWen

ลำดับตอนที่ #2 : :: 1002 :: Destiny :: 100%

:: 1002 - Destiny ::

คุณเคยได้ยินไหมว่า 


 

 

ถ้าเราเจอคนๆนึงที่เราไม่รู้จัก


 

 

เจอกันครั้งแรก เรียกว่า ปกติธรรมดาทั่วๆไป


 

 

เจอกันครั้งที่สอง เรียกว่า ความบังเอิญ


 

 

แต่ถ้าเจอกันครั้งที่สาม เขาบอกว่า พรหมลิขิต

 

 

 

 

 

 

 

แล้วคุณล่ะเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย?







.....................:: 1002 - Destiny ::.....................



 

 

 

 

ตอนเย็นๆของวันที่แสนธรรมดาอีกวันนึงที่ผมเดินขึ้นมาบนเขา งานอดิเรกอีกอย่างที่ผมชอบ มันรู้สึกได้รับพลังธรรมชาติ(?) ที่พูดนี่มีใครเข้าใจผมมั้ยครับ ฮ่าๆ ผมออกจะเป็นคนเข้าใจยาก แต่ก็ง่ายในคราวเดียวกันนะ แค่พวกคุณคิดให้ซับซ้อนขึ้นหน่อย ปกติแล้วผมจะมากับเพื่อนสนิทของผม แต่วันนี้มันมีนัดกับแฟนเลยมาด้วยไม่ได้ ผมเลยต้องกลายเป็นคนหล่อฉายเดี่ยวซะแล้ว

 

แซก แซก

 

เสียงพุ่มไม้ไหวดังขึ้นข้างหลัง ผมหันกลับไปมองอย่างสงสัย เผื่อมีตัวอะไรที่เป็นอันตรายพุ่งออกมา ผมจะได้วิ่งหนีทัน

 

แต่แล้ว....

 

"ก็ว่ามาทางนี้นี่นา" ตัวการที่ทำให้เกิดเสียงโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ ผมยืนมองคนตัวเล็ก ไม่สิเขาตัวพอๆกับผมแต่ผมจะดูหนากว่านิดหน่อย ยืนพึมพำอยู่คนเดียว คิ้วขมวดมุ่นเหมือนคิดหนัก และท่าทางจะยังไม่เห็นผมซะด้วย

"หรือต้องไปอีกทางนะ" เขายังบ่นพึมพำๆ นี่ผมเริ่มสงสัยว่าเขาไม่เห็นผมหรือแกล้งทำเป็นไม่เห็นกันแน่ 

 

ผมลองเดินเข้าไปใกล้เขาอีกนิดเผื่อว่าจะมีอะไรพอช่วยได้ ผมเป็นคนดีใช่มั้ยล่ะ ^^

 

"ให้ตายสิ แล้วจะลงไปยังไงล่ะเนี่ย"

"เดินไปตามทางนี้ก็ลงเขาได้แล้ว"ผมบอกหลังจากที่เห็นเขายืนกระสับกระส่ายอยู่สักพัก เขาหันมาหาผมตากลมๆเบิกกว้างเหมือนกับเจอตัวประหลาด

 

ตัวประหลาดที่ไหนหล่อขนาดนี้ครับผมอยากรู้

 

"อ้าว เป็นอะไรไปล่ะ ทางนั้นครับถ้าหากว่าหาทางลงเขาอยู่ล่ะก็นะ" ผมชี้ไปตามทางที่พึ่งเดินขึ้นมา ตอนนี้คนตรงหน้าผมกลายเป็นหินไปแล้วครับ 

"เฮ้! นาย"ผมเรียกอีกครั้ง ซึ่งดูเหมือนสติของเขาจะกลับมาในที่สุด

"เอ่อ.. คือ คือว่า ขอบใจนะ"เขาพูดรัวๆ ไม่ยอมมองหน้าผมแล้วก็หันหลังวิ่งไปตามทางที่ผมชี้

"นาย เดี๋ยวระวังตรงนั้นมี......" ไม่ทันจบประโยคร่างเล็กๆก็สะดุดเข้ากับก้อนหินที่แอบอยู่ในกลุ่มหญ้าเตี้ยๆ ถ้าไม่ใช่คนที่มาเดินแถวนี้ประจำหรือเคยสะดุดกับมันมาแล้วจะไม่รู้แน่นอน

"เป็นอะไรมากมั้ย" ผมรีบวิ่งเข้ามาดูเขา ให้ตายสิซุ่มซ่ามชะมัด

"มะ ไม่เป็นไร ขอบใจนะ" เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว บนหัวกับตามตัวมีเศษใบไม้กับต้นหญ้าเต็มไปหมด ผมหยิบใบไม้ออกมาจากผมให้เขาแล้วก็ต้องหลุดยิ้มขำ

 

ไม่เคยเห็นใครคลุกฝุ่นแล้วตลกขนาดนี้มาก่อน

 

"ขะ ขอบใจนะ ฉันไปก่อนล่ะ" เขาโค้งให้ผมตัวพับก่อนจะหันหลัง คราวนี้เขาดูค่อยๆเดินลงไปอย่างระมัดระวังมากขึ้น ผมมองเขาไปจนสุดสายตา แล้วก็หันหลังกลับมาเดินไปตามทางของผมต่อ 

 

แต่ทำไมผมหุบยิ้มไม่ได้เลยนะ

 

 

.....................:: 1002 - Destiny ::.....................









 

 

ผมอยากจะเอาหัวโขกกับต้นไม้ตาย หลิวจื้อหงนายมันโง่ๆๆๆๆ เดินยังไงให้หลงทาง แถมยังไปทำตัวซุ่มซ่ามใส่เชียนซีอีก ให้ตายนี่มันเป็นวันที่โชคร้ายหรือโชคดีของผมกันแน่นะ

 

"ตายแล้วจื้อหง ไปทำอะไรมาลูก" แม่ของผมร้องพลางวิ่งเข้ามาหา จับตัวผมพลิกไปมาหมุนๆๆจนผมเวียนหัวไปหมด

"ล้มนิดหน่อยครับแม่ ไม่ได้เป็นอะไรมาก"ผมตอบเสียงเนือยๆ

"ไม่ได้เป็นอะไรที่ไหนกัน ดูสิเนี่ยมีแผลด้วย" แม่เอานิ้วจิ้มที่หัวเข่าของผมแรงๆทำเอาผมดึงขาออกแทบไม่ทัน

"โอ้ยย เจ็บนะครับ"ผมมองแผลถลอกที่หัวเข่า ไม่รู้เลยนะว่ามีแผลตรงนี้ด้วย ตอนล้มไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดแต่พอเห็นแผลแล้วรู้สึกเจ็บขึ้นมานิดๆแหะ

"ไปๆๆ ไปหายามาทา อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย มอมแมมไปหมดแล้วนะเรา ให้ตายสิไม่ระวังตัวเลย" ผมปล่อยให้แม่บ่นไปตามประสาแล้วลากตัวเองขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอนแผ่ไปกับเตียง ในหัวมีแต่รอยยิ้มของใครบางคนในวันนี้ ให้ตายสิคราวหลังผมจะพกแผนที่ติดตัวเลยคอยดู!

 

.....................:: 1002 - Destiny ::.....................

 

"ป่ะจื้อหง กินข้าวกันหิวจะตายอยู่แล้ว" หวังหยวนเพื่อนสนิทของผมพูดพลางลูบท้อง

"หวังหยวนไปกินข้าวกันครับ" แต่ก่อนที่ผมจะตอบรับ อีกเสียงก็ดังตัดหน้าขึ้นมาก่อน มาแล้วสินะไอ้ตัวแย่งเพื่อนสนิทผม!

"นั่นไง ที่รักนายมาแล้ว ไปเลยไป" ผมไล่อย่างไม่จริงจังนัก ออกแนวแซวมากกว่า หวังหยวนเบ้ปากใส่ผมแล้วหันไปคว้ากระเป๋าเป้เดินไปหาคนที่มาใหม่

"อ้าวจื้อหงไม่ไปด้วยกันเหรอ" คนตัวสูงถามอย่างหวังดี แต่เขารู้ว่ามันเป็นแค่คำถามตามมารยาท ลองบอกว่าจะไปสิ กระโดดงับหัวผมแน่

"ไปเถอะ ไม่อยากไปขัดจังหวะ" คนตัวสูงยกยิ้มจนเห็นเขี้ยว แล้วก็เดินจากผมไปทั้งคู่ ทิ้งผมให้กลายเป็นโดดเดี่ยวผู้น่ารักซะแล้ว

 

ผมเดินไปซื้อขนมปังกับนมแล้วก็เดินขึ้นมาบนดาดฟ้า ปกติตอนเที่ยงไม่ค่อยมีคนขึ้นมาเท่าไหร่เพราะแดดจะแรงเล็กน้อย แต่ผมว่ามันโอเคนะ 

เมื่อผมเปิดประตูดาดฟ้าออกแรงลมก็ปะทะเข้าหน้าผมจนผมปลิวไปหมด อาาาาา สบายจัง ผมชอบเวลาที่ลมปะทะกับหน้าแบบนี้มันสบายดี ผมเดินไปตรงห้องเก็บอุปกรณ์เพราะตรงนั้นจะมีร่มให้นั่ง แต่แล้วก็ต้องสะดุดกับร่างของใครบางคนที่นั่งหลับพิงผนังอยู่

ให้ตายสินี่มันวันอะไรของผมกันนะ เชียนซีตัวเป็นๆนั่งหลับอยู่ข้างหน้าผม เหมือนเขาไม่รู้สึกตัวตื่นเลยสักนิด ผมนั่งยองๆตรงหน้าของเขา มองรูปหน้าที่ต้องบอกได้คำเดียวว่ามันดู เท่ มากๆ องค์ประกอบทุกอย่างที่รวมเป็นเครื่องหน้าของเขามันดูดีมากจริงๆ 

 

แต่......... มาหลับอยู่ตรงนี้จะป่วยมั้ยนะ

 

"เชียนซี" ผมลองเรียกเขาเบาๆดูเผื่อว่าเขาจะตื่น แต่มันกลับไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ

"อี้หยางเชียนซี" ผมลองเรียกให้ดังกว่าเดิม อาาาาา ขี้เซากว่าที่คิดแหะ

"นี่นาย เดี๋ยวจะป่วยนะ"ผมลองสะกิดๆดู แต่ก็ปรากฏว่าเขาไม่ตื่นอยู่ดี ผมต้องทำยังไงล่ะเนี่ย

"เฮ้อออออ" ผมถอนหายใจแล้วเลือกที่จะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขาแทน จะว่าข้างๆได้มั้ย ห่างออกมาตั้งเกือบสองเมตร 

 

ก็...... ผมไม่กล้านั่งใกล้เขานี่นา

 

ผมนั่งกินขนมปังกับนมไปเงียบๆจนหมด มองดูนาฬิกาก็จะหมดเวลาพักแล้วด้วย ผมหันมองอีกคนที่ตอนนี้ยังหลับอยู่ท่าเดิม ให้ตายสิทำได้ยังไงกันนะ

 

ผมลองเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อที่จะเรียกเขาแต่แล้วร่างของเขาก็เอนมาทางผมแล้วเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัวด้วย!

"เฮ้ย!" ผมร้องเสียงหลงพร้อมกับเอามือไปรับหัวกับไหล่ของเขาไว้ กลายเป็นว่าตอนนี้เหมือนผมให้เขานอนตักเพียงแค่หัวเขายังไม่ถึงตักผมเท่านั้น เชียนซีขยับตัวลุกขึ้นนั่งตรงๆ ท่าทางจะยังไม่ตื่นดีทั้งที่เกือบหัวโขกพื้นตายไปแล้ว

 

คนอะไรขี้เซาชะมัด

 

"อ้าวนาย"เขาหันมาทักผมที่นั่งมองเขาอยู่

"แหะๆ"ผมส่งยิ้มโง่ๆให้เขาเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แล้วระหว่างเราก็เกิดความเงียบ ผมไม่รู้จะพูดอะไร เขาก็ดูไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน

 

Rrrrrrrrrrr

 

เสียงออดดังเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง ผมก้มมองนาฬิกาแล้วก็หันหน้ามองเขาที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา

"ฉันไปก่อนนะ" เชียนซีหันมาพูดกับผมน้ำเสียงเนิบๆก่อนจะเดินจากไป ผมได้แต่นั่งเอ๋อๆมองเขาเดินลงจากดาดฟ้าไป

 

ให้ตายสินี่มันวันอะไรของผม!!

 

.....................:: 1002 - Destiny ::.....................








 

 

"ฉันกลับก่อนนะจื้อหง"หวังหยวนโบกมือลาผมโดยข้างๆมีผช.ตัวสูงๆหน้าแมวๆยืนเป็นแมวกันหมาอยู่ ชิ ไม่ชอบใจเลยแหะ ทำไมผมต้องกลับบ้านคนเดียวด้วยนะ

ผมกระชับกระเป๋าเป้บนหลังให้ดี ก่อนจะลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกจากห้องเรียนเพื่อที่จะกลับบ้านอย่างทุกวัน

 

"อ้าวจื้อหงวันนี้ก็มาอีกแล้ว เหมือนเดิมใช่มั้ย"ป้าเจ้าของร้านขายชานมที่ผมมาซื้อเป็นประจำทักแล้วส่งยิ้มหวานให้ ผมพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มกลับไป

"ได้แล้วจ้า"ผมรับแก้วชานมมาจากป้าเจ้าของร้านพลางยื่นเงินให้ กำลังจะหันหลังเดินออกจากร้านแต่ก็ต้องชะงักเพราะคนที่ยืนต่อแถวซื้อชานมจากผมนี่แหละ! 

"อ้าวนาย" เขาร้องทักผมที่กำลังยืนทำตาโตอยู่

"อ่อ วะ หวัดดี"

"หวัดดี ชอบชาร้านนี้เหรอ"

"อื้ม"ผมตอบแล้วเขยิบตัวถอยออกจากหน้าร้าน พึ่งนึกได้ว่ายืนขวางทาง ผมนี่เอ๋อชะมัด

"อ้าวเชียนซี แหมวันนี้ลูกค้าประจำมาพร้อมกันเลย สงสัยวันนี้วันเฮง" ป้าเจ้าของร้านพูดไปยิ้มไป ผมได้แต่ยืนฟังเงียบๆ เชียนซีเองก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากยื่นเงินและรับแก้วชานมมาจากป้าเจ้าของร้าน

"กลับบ้านเหรอ" เขาหันมาถามผมที่ยังยืนอยู่ที่เดิม 

 

แล้วทำไมผมยังไม่ไป

 

"อื้อ กลับบ้าน เอ่อใช่ กลับบ้านเนอะ แหะๆ"ผมยิ้มแห้งๆให้อีกคนที่เลิกคิ้วมองผมอย่างงงๆ พลางดูดชานมในแก้วไปด้วย

 

เท่ระเบิดระเบ้อไปเลย!

 

"งั้นไว้เจอกัน"เขาพูดแล้วหันหลังเดินไป ผมมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปเรื่อยๆอย่างกำลังชั่งใจว่าจะเอายังไงดี

 

 

 

"เชียนซี!!"

 

 

 

 

คุณว่าครบสามครั้งแล้ว ผมควรทำยังไงต่อไปดีนะ

 

 

 

 

50%

"เชียนซี!"

ผมหันกลับไปตามเสียงเรียก คนที่ผมพึ่งบอกลาเมื่อครู่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมทั้งที่ในมือยังชูแก้วชานม 

น่ารักดี 

"ว่าไง" ถามออกไปเรียบๆ แต่ก็ทำเอาคนถูกถามถึงกับยืนนิ่งไปเล็กน้อย

"อ้าว ว่าไงล่ะ

"เอ่ออ คืออ กลับทางนี้เหรอ"

"อื้อใช่"

แล้วก็เกิดความเงียบขึ้นระหว่างผมกับเขา เขาไม่พูดผมก็ไม่พูด มองอีกคนที่เดี๋ยวเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม แว๊บเดียวกับหลุบตาลงไปพึมพัมอะไรบางอย่างกับตัวเองอีก อะไรของเขากันนะ

"ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันไปก่อนนะ"

"อ่อ อื้อ โชคดีนะ" เงยหน้าขึ้นมายิ้มพลางโบกมือน้อยๆ

"ได้ ไว้เจอกัน"

"โอเค ไว้.... เจอกัน" 

                            .....................:: 1002 - Destiny ::.....................

"หลิวจื้อหงนายมันซื่อบื้อซะมัดดดด!" ผมบ่นกับตัวเองก่อนที่จะทรุดตัวลงที่ม้านั่งใกล้ๆ มีโอกาศคุยกับเชียนซีแล้วแท้ๆ ยังทำตัวซื่อบื้ออีกให้ตายสิๆๆๆๆ 

"ยังไม่กลับอีกเหรอ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นไม่ไกลนักทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย หันไปตามเสียงก็เจอกับใครบางคนยืนอยู่

"เชียน.... ซี..?"

"ใช่ ตกใจอะไร หึหึ" เขาหัวเราะเบาๆแล้วสาวเท้าเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่ ผมขยับเพื่อให้เหลือที่ว่างพอที่เขาจะนั่งได้

"ปะเปล่า แล้วนายล่ะกลับมาทำไม"ผมถามออกไป คิ้วสวยขมวดมุ่นอย่างสงสัย

"พอดีลืมซื้อของน่ะ ว่าแต่....." เขาเงียบไปสักพักเหมือนชั่งใจว่าจะพูดดีมั้ย เขาเม้มปากแล้วหันมามองหน้าผมอีกครั้ง

"นายว่างมั้ย ไปเป็นเพื่อนฉันซื้อของหน่อยสิ"

"เฮ้นาย"

"อะ เอ่อ ดะ ได้สิ ได้ๆๆๆ"ผมสะดุ้งเล็กน้อย หลังจากสติหลุดไปแว๊บนึง 

"งั้นโอเคไปกัน"เขาลุกขึ้นกระชับกระเป๋าเป้ที่บ่าให้เข้าที่แล้วเดินนำผมไป 

"นายจะไปซื้ออะไรอ้ะ"

"ของขวัญน่ะ" เขาพูดพลางยิ้มมุมปากเล็กๆ ผมพยักหน้าพลางเอามือจับสายกระเป่าเป้ไว้แน่น เหมือนกับฝันไปเลย ผมได้เดินข้างๆเชียนซีด้วย รู้สึกเหมือนจะล้มอยู่ตลอดเวลาเลยแหะ

"เป็นอะไรหรือเปล่า ก้มหน้าทำไมล่ะ"ผมหันมามองเขาหน่อยนึงแล้วก็หันกลับมามองทางเหมือนเดิม

"ปะ เปล่า แค่กลัวสะดุดน่ะ" ถ้าไม่มองทางผมต้องขาพันกันจนล้มลงไปเพราะตื่นเต้นมากแน่ๆ

แล้วก็เกิดความเงียบระหว่างเราสองคนอีกครั้ง ผมเดินตามเขาไปเรื่อยๆ โดยก็ไม่รู้ว่าเขาจะเดินไปถึงไหน

"เอาล่ะถึงแล้ว"เขากันมาพูดกับผม ผมหันมองหน้าร้านที่เขาหยุด แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว

"นี่มัน......"

"ฝันดีนะหลิวจื้อหง"เขาพูดแล้วก็หันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่ผมกับเขาพึ่งเดินผ่านมา ผมยืนนิ่งมึนๆอยู่สักพักก็รู้สึกตัว

เชียนซีเดินมาส่งผมที่บ้าน!!

"อ้าวจื้อหง แม่กำลังจะโทรตามเลย ไปไหนมาทำไมกลับซะมืดค่ำเลย"แม่ผมเผิดประตูออกมาเจอผมที่ยืนมึนอยู่หน้ารั้วบ้านก็ถามอย่างสงสัย แต่คำพูดพวกนั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรแม้แต่น้อย ตอนนี้ในหัวมีแต่คำถามเต็มไปหมด

เชียนซีรู้จักบ้านของผม

เชียนซีรู้จักชื่อของผม

เดี๋ยว!!

ผมพลาดตรงไหน!!

"เดี๋ยวจื้อหงจะไปไหน!"เสียงเรียกของแม่ไม่ได้ทำให้ผมหยุดขาที่กำลังออกวิ่งเต็มแรง วิ่งไปในทางที่ผมพึ่งเดินผ่านมา 

.....................:: 1002 - Destiny ::.....................

{ Qianxi Past }

ผมเดินกลับมาจากบ้านของจื้อหง

ใช่ผมรู้จักเขา

ผมรู้มานานแล้วว่าเขาชอบแอบมองผม มาแอบมองตอนผมเรียนวิชาพละทุกอาทิตย์ ทำเนียนมาซื้อข้าวร้านเดียวกับผม เดินตามผมเวลากลับบ้าน และล่าสุดตามผมขึ้นไปบนเขาที่ทำให้ผมได้คุยกับเขาแบบจริงๆจัง แรกๆผมก็คิดว่าเขาโรคจิต แต่พอเห็นท่าทางเอ๋อๆนั่นแล้วผมก็ยิ้มออกมาทุกที จนเมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมก็มองหาเขาเหมือนกัน 

"อี้หยางเชียนซี!!" เสียงเรียกชื่อของผมดังขึ้นทำให้ผมหยุดเท้าที่กำลังเดินแล้วค่อยๆหันหลังไปหาคนที่กำลังยืนหอบอยู่ ผมยืมองคนที่หอบไม่หยุด หลังจากเรียกชื่อผมแล้วไม่พูดอะไร ยืนมองหน้าผมด้วยสีหน้าเหนื่อยปนสงสัยเล็กๆ 

ฟุบ!

อยู่ดีๆเขาก็ทิ้งตัวลงไปนั่งยองๆบนพิ้น ยกแขนขึ้นมากอดเข่าแล้วเอาหน้าซุกลงไป

"เฮ้  จื้อหง เป็นอะไร" ผมรีบตรงเข้าไปหาดูว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า แต่สิ่งที่กลับมาเป็นความเงียบ ผมยืนมองนิ่งอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี แล้วสักพักผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ

"นายร้องไห้เหรอ ร้องทำไม นี่ ลุกขึ้นมาคุยสิ"ผมพูดพลางก้มหน้ามองคนที่ยังสะอื้นเบาๆ 

"ไม่ต้องมาพูดดีเลย"ใบหน้าน่ารักที่ผมเห็นอยู่ประจำเงยขึ้นมามองผม ตาใสๆเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลออยู่ มีบางส่วนไหลลงมาอาบแก้ม นี่ผมทำผิดขนาดนั้นเลยเหรอ?

"เป็นอะไร ไหนบอกมา"ผมนั่งยองๆลงตรงหน้าเขาแล้วถามด้วยเสียงนิ่งๆตามสไตล์ของผม

"ฮึก! ไอ้บ้า รู้ตั้งแต่แรกแล้วทำไมไม่บอก รู้มั้ยว่าคนเค้าอึดอัดนะเว้ย!" เขาตะโกนในผมไม่ดังมากนัก พลางสะอื้นเบาๆ ผมยิ้มให้กับท่าทางแบบนั้น จะหาว่าผมโรคจิตก็ได้นะ แต่ผมว่ามันน่ารักดี

"หึหึหึ แล้วที่ร้องไห้นี่รู้สึกดีหรือไม่ดี"

"ไม่รู้ ฮึกๆ" เขายังสะอื้นไม่หยุด ผมอมยิ้มมองแล้วก็ทำสิ่งที่ผมคิดว่าผมจะทำกับคนตรงหน้า

{ END Qianxi Past }

ผมนิ่งตัวแข็งเหมือนหินเลยครับตอนนี้ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนผมตายไปแล้ว หรือผมตายไปแล้วจริงๆกันแน่ครับ

เชียนซีกอดผม

ผมแทบไม่อยากจะเชื่อเลย

"ซื่อบื้อ หึหึ" เชียนซีพูดพลางหัวเราะออกมาในลำคอ

"อะไรเล่า" ผมยังนั่งนิ่งให้เขากอดอยู่แบบนั้น ทำไงได้ครับ ตอนนี้ผมไม่แรงแม้แต่จะทำอะไรแล้ว 

เขินจนจะระเบิดตัวตายแล้วครับ -/////-

ดีที่หมู่บ้านที่ผมอยู่ช่วงนี้เป็นเวลาที่ไม่ค่อยมีคนผลุกผล่าน ไม่งั้นผมคงอายมากกว่านี้ต้องมานั่งร้องไห้กลางแล้วยังโดนกอดแบบนี้

"เลิกร้องไห้แล้วกลับบ้านได้แล้ว"  เชียนซีพูดปนหัวเราะหน่อยๆ หัวเราะบ้าอะไรสนุกใหญ่เลยนะเห็นคนอื่นเขาร้องไห้ คนโรคจิต

"งั้น กลับนะ"ผมมองหน้าเชียนซีอีกครั้ง เขาทำหน้านิ่งๆเหมือนเคย จนผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่ แล้วไอ้ที่กอดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง หรือแค่ปลอบเพราะเห็นผมร้องไห้ผมกันนะ

"อื้อ เดินกลับดีๆล่ะ"เขาพูดแล้วทำท่าจะหันหลังเดินออกไป ผมยืนก้มหน้ากำมือแน่นอย่างไม่รู้จะทำยังไง 

ผมควรทำยังไงดี ควรถามว่าอะไรดี

นี่สมองผมหายไปไหน ทำไมผมคิดอะไรไม่ออก

หลิวจื้อหงคนซื่อบื้อ

ฟอด

!!!!!!

ความรู้สึกเหมือนอะไรโดนแก้มเมื่อกี้มันคืออะไร?

เดี๋ยวนะ!

ผมเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับผู้ชายคนที่ทำให้ผมใจเต้นเสมอเวลาเจอหน้า ทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ใกล้ๆ ยืนยิ้มหน้าตายอยู่ตรงหน้าผม

"เชียน... ซี"

"จะกลับบ้านได้หรือยังครับ ไม่กลับโดนหอมอีกนะ" ผมเบิกตากว้างที่สุดเท่าที่เคยทำมาตลอดทั้งชีวิต ตอนนี้หน้าผมคงแดงยิ่งกว่าสัญญาณไฟจราจรอีกครับ!

พระเจ้า! 

"อ้าว นิ่งเลย งั้น...."เขาทำท่าจะโน้มหน้าเข้ามาหาอีก ผมรีบเอามือยันหน้าเขาเอาไว้ทันที

"อะ โอเค กลับๆๆ ปะ ไปก่อนนะ" ผมละล่ำละลักบอกแล้วก็วิ่งหันหลังกลับบ้านโดนไม่คิดจะหันกลับไปมองข้างหลังอีกเลย

นายจะฆ่าฉันตายแล้วนะอี้หยางเชียนซี!!!!

                                  .....................:: 1002 - Destiny ::.....................

70%

" ไปก่อนนะครับแม่" ผมบอกลาแม่ตอนเช้าเหมือนเคย เมื่อคืนกลับมาโดนสวดยับอย่างไม่ต้องสงสัย แต่สิ่งที่แม่บ่นๆๆๆนั้นไม่เข้าหูผมแม้แต่น้อย ความรู้สึกอุ่นๆยังคงอยู่ที่แก้มของผม ผมเดินขึ้นห้องนอนด้วยสภาพล่องลอยสุดๆจนเกือบตกบันไดตาย 

เหมือนกับฝันไปเลย

ใช่ฝัน หลิวจื้อหงนายต้องฝันแน่ๆ

แต่มันเป็นฝันที่โคตรดีเลย

"ช้าจัง" น้ำเสียงทุ่มต่ำที่ผมจำได้แม่นดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังหันหลังปิดประตูรั้วบ้าน 

ป๊อก!

"อูยยยยย เจ็บบบบ"ผมร้องพลางเอามือถูหน้าผากที่โดนนิ้วเรียวยาวดีดเข้าจนแดง

"นึกว่ายังไม่ตื่น ก็ช่วยปลุกไง"อีกคนยิ้มมุมปาก ลักยิ้มเล็กๆโผล่ออกมาให้เห็นทำเอาผมใจเต้นไปหมด 

คนอะไรยิ้มได้หล่อขนาดนี้นะ

ถ้ามีคนจะเขินตายคนแรกของโลก คนนั้นคงเป็นผม

สรุปเมื่อคืนผมไม่ได้ฝัน!!

"เชียนซี.."

"ก็ใช่ ฉันเอง นึกว่าผีเหรอ"

"นาย!!"ผมร้องออกมาเสียงดังพลางถอยหลังไปติดกับประตูรั้ว มือชี้หน้าคนที่กำลังอมยิ้มจนแก้มตุ่ย

ยิ้มอะไรนักหนา รู้หรอกว่าหล่อ!

"มะ มาบ้านฉันทำไมอ่ะ" ผมกลั้นใจถามออกไปในที่สุด ใจเย็นๆจื้อหง 

"ก็ถ้ารอให้นายเข้าหาคงชาติหน้าล่ะมั้ง"เชียนซีตอบด้วยท่าทางนิ่งๆ แต่มุมปากทั้งสองข้างกลับยกขึ้นสูง

ทำไมผมรู้สึกว่ามันดูเจ้าเล่ห์กว่าทุกที!

 

"เข้าหาอะไร"

"แบบนี้ไง"แล้วเชียนซีก็สาวเท้าเข้ามายืนอยู่แทบจะติดกับตัวผม จมูกโด่งๆของเขาเกือบจะชนจมูกของผมอยู่แล้ว สายตาของเขาจ้องนิ่งอยู่ที่ผม 

ผมจะเป็นลมแล้วครับ ใครก็ได้ช่วยผมที

"ใกล้พอยัง"เขาถามเสียงเบา แน่ล่ะ จะพูดดังทำไมใกล้ขนาดนี้!

"ขะ ขอร้อง ถะ ถอยออกไปหน่อย" ผมรวบรวมลมปราญสุดท้ายกระซิบบอกให้เขาถอยออกไป เชียนซีหัวเราะนิดหน่อยแล้วก็ยอมถอยไปแต่โดยดี

"อย่าฆ่าฉันด้วยวิธีนี้เลย

ผมยิ้มขำให้กับท่าทางตกใจปนเอ๋อนั้น ไม่รู้ว่าวันนี้ผมยิ้มกับหัวเราะไปมากเท่าไหร่ แต่คงมากกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา 

การทำให้แก้มป่องๆนั้นแดง 

การทำให้ตากลมๆนั้นเบิกกว้าง

การทำให้เขาทำหน้าเอ๋อๆใส่ผม

ผมว่ามันสนุกที่สุดเลยล่ะครับ

จบเรื่องนี้ คุณยังคิดว่า "พรหมลิขิต" มีจริงอีกไหมครับ

 END 

แถม...

"นายรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมถามคนที่เดินอยู่ข้างๆผม 

"ตั้งแต่นายเดินตามฉันกลับบ้านครั้งแรก" ผมตาโตทันทีที่ได้ยินคำตอบ นั่นหมายถึงเมื่อหลายเดือนที่แล้วเลยนะ!

"แล้วทำเป็นเนียนเดินไปรู้เรื่องเลยนะ เจ้าเล่ห์ชะมัด"ผมบุนอุบใส่ อีกคนแค่ยิ้มๆแล้วก็เอามือมาจับหัวผมโยกไปมา

"ซื่อบื้ออย่างนายจะไปรู้อะไร ขนาดฉันชอบนายอยู่ก่อนแล้วนายยังบื้อไม่รู้เลย"เขาพูดพลางยิ้มใส่ผมทั้งตาทั้งปาก 

อ่าาาา ใจผมเต้นแรงมากเลยครับ เต้นแรงจนจะยืนไม่ไหวแล้ว

"หน้าแดงอีกแล้ว เลิกเถอะ เห็นแล้วหมันเขี้ยวตลอดเลย"

"มะ ไม่ต้องมาพูดมาก เดินไปเลยไป!"ผมผลักเขาออกแล้วเดินนำไปทันที ได้ยินเสียงหัวเราะไล่หลังมาก็รีบเดินให้เร็วขึ้นอีก

เชื่อเถอะครับ ว่าเขาเจ้าเล่ห์มากกว่านี้อีก แต่ผมขอไม่พูดมากไปกว่านี้แล้วกันเนอะ

END จริงๆแล้วจ้า ^^

100%

  .....................:: 1002 - Destiny ::.....................

#ยิ้มหวาน ^^ มาต่อให้อีก 100% แล้วนะคะ จบแล้วปรบมือให้ตัวเอง แปะๆๆๆ 555555
อ่านแล้วชอบถ้าสกรีมในทวิตเตอร์ ติดแท็ก #1002Destiny ให้ด้วยนะคะ
จะตามไปอ่าน ขอบคุณมากๆค่ะ ^^


 

CR.SHL