คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไม่รู้ ..ღ [1] ..ChanBaek...
:: ไม่รู้ ::
(พลอย หอวัง)
.
.
.
อย่าเพิ่งหัน มาได้มั๊ย
อยากจะแอบมองเธอชัดๆ ให้เต็มหัวใจ
อย่ามองตรงนี้ จะได้มั๊ย
ชั้นยังไม่พร้อมให้เธอรู้ว่ามีใคร
ที่แอบมองเธอทุกวัน ไม่ยอมเจอะกันใกล้ๆ
กริ๊ง กริ๊ง~ เสียงสัญญาณกระดิ่งที่ผูกติดกับจักรยานคันเก่งดังขึ้น เสียงที่คุ้นหูทำให้เจ้าของบ้านยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน ร่างอวบวิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปที่ประตูหน้าบ้านเหมือนเคย
“มาทำไมหรอ” ถามด้วยน้ำเสียงเย้า
“มาติวหนังสือน่ะ!” ตอบออกไปอย่างเต็มเสียง คล้ายๆกับว่าได้เตรียมคำตอบล่วงหน้ามาแล้ว
“อีกตั้งนานนะ กว่าจะสอบ”
“ก็เราไม่เข้าใจบทนี้เลยนี่นา ซิ่วหมินช่วยติวให้หน่อยนะ”
“อ๋อหรอ….” ลากเสียงยาวเชิงไม่เชื่อ “ก็ได้ๆ เข้ามาก่อนสิ” มืออวบก้มไปดึงกลอนที่ประตูรั้ว ยอมเปิดประตูให้เพื่อนรักได้เอาจักรยานเข้ามาจอด แต่ซิ่วหมินก็ไม่เชื่อหรอกว่าเด็กเรียนเก่ง ติดท๊อป5อย่างแบคฮยอนน่ะ จะไม่เข้าใจบทเรียน จนมาให้เค้าที่ติดแค่ท๊อป20 ช่วยติว
“แล้วนี่…กล่องอะไรหรอ” ตาซุกซนเหลือบไปเห็นทับเปอร์แวร์ใสๆ ที่วางอยู่ในตระกร้าหน้ารถ
“ขนมน่ะ หมะม้าเราทำไว้เยอะแยะเลย เลยให้เอามาแบ่งซิ่วหมินด้วย”
“หรอออ เยอะจังเลยเนอะ เรากะหมะม้าเราคงกินไม่หมดแน่เลย” ซิ่วหมินทำท่าหนักใจ
“งั้นก็เอาไปแบ่งคนอื่นสิ!” ตอบสวนออกมาทันควัน เมื่อดูเหมือนซิ่วหมินจะพูดให้เข้าแผน
“นั่นสิเนอะ เอาไปแบ่งใครดีน้า~” นิ้วอวบจิ้มที่คางจึกๆ คล้ายๆกับจะใช้ความคิด “อ๋อ เอาไปให้ซานดึลดีกว่า!”
“ห๊ะ…คะ ใครหรอ ซานดึล” แบคฮยอนแสดงทีท่าตกใจเล็กน้อย เมื่อเพื่อนรักของตนเอ่ยชื่อคนที่เค้าไม่ได้คาดหมาย
“เค้าเพิ่งย้ายบ้านมาใหม่น่ะ หลังถัดไปจากบ้านเรา2หลัง” ซิ่วหมินยิ้มกริ่ม เมื่อเห็นสีหน้าเจือๆของแบคฮยอน
“อ่ะ เอ่อ คือว่า…” แบคฮยอนอึกอัก คล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าพูดมันออกมา ‘ทำไมซิ่วหมินไม่ทำตามแผนน๊า อุตส่าห์วางไว้ซะดิบดี’
“มีอะไรหรอแบคฮยอน”
“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เอาขนมไปแบ่งซานดึลก็ได้” TT
“อื๊อ งั้นเดี๋ยวเราเอาขนมไปแบ่งในครัวนะ ฮยอนเข้ามารอในห้องนั่งเล่นก่อนสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก ติวที่สวนหน้าบ้านก็ได้”
“แต่ว่าเรา…”
“เถอะนะ เราไม่อยากรบกวนหมะม้าของซิ่วหมิน เราออกมาติวกันข้างนอกเถอะ”
“อื้มๆ ก็ได้ๆ งั้นแบคฮยอนไปนั่งรอตรงม้าหินนะ เดี๋ยวเราออกมา”
แบคฮยอนผงกหน้ารับ ร่างเล็กเดินคอตกๆ ไปนั่งลงบนโต๊ะหินตัวเดิมที่เคยนั่งบ่อยๆ วันนี้แบคฮยอนหน้าจ๋อย เพราะแผนที่วางไว้มันผิดพลาดเล็กน้อย แต่แบคฮยอนจะรู้มั๊ยนะ ว่าจริงๆแล้วซิ่วหมินรู้ทันแผนของแบคฮยอน เลยกะจะแกล้งเพื่ออยากเห็นหน้าจ๋อยๆของเพื่อน
น้ำหวานสองแก้ว ตามด้วยมัฟฟินหอมๆถูกยกมาเสิร์ฟโดยคนตัวอวบเจ้าของบ้าน ซิ่วหมินที่ยิ้มร่ามาตั้งแต่ในครัว ที่วันนี้แกล้งแบคฮยอนได้ กำลังแอบหัวเราะคิกคักในลำคอเมื่อเห็นหน้าป่วยๆของเพื่อน ซึ่งต่างจากตอนมาเคาะกระดิ่งที่หน้าบ้านเค้าลิบลับ
“หมะม้าเราบอกให้เอามัฟฟินมากินด้วย”
“อื้ม”
“แบคฮยอนเป็นอะไรหรอ ทำไมทำหน้าจ๋อย” ถามไป ทั้งๆที่เจ้าตัวก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร”
“อ๋อหรอ นึกว่าผิดแผน”
“ห๊ะ! ปะ…เปล่านะซิ่วหมิน เราไม่ได้วางแผนอะไร”
“หือ” ท่าทางลุกลี้ลุกลนของแบคฮยอน ทำให้ซิ่วหมินยิ่งอยากแกล้ง แบคฮยอนโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน ดูยังไงก็รู้ว่าไม่ได้เปล่าเหมือนปากพูด
“เราก็ไม่ได้ว่าอะไรแบคฮยอนนี่ แต่รีบๆติวหน่อยนะ วันนี้เรามีนัด”
“นัด? ไปไหนหรอ”
“ทานข้าวกับเพื่อนบ้าน”
“บ้านซานดึลน่ะหรอ ดีจัง เพิ่งย้ายมาใหม่ก็สนิทกันแล้ว”
“เปล่าาาา กะคนข้างๆบ้านนี้ต่างหาก บ้านพี่ชานยอลน่ะ”
สิ่งที่ซิ่วหมินพูด กระเด็นเข้าหูแบคฮยอนอย่างจัง ร่างเล็กหันขวับไปจ้องหน้าซิ่วหมิน ตากลมโตเบิกกว้าง และอาการทั้งหมด ก็เป็นอาการที่ซิ่วหมินพอจะเดาได้ ว่าแบคฮยอนจะต้องมีปฏิกิริยาแบบนี้ หลังจากตนเอ่ยชื่อของเพื่อนบ้านคนนี้
“บะ…บ้าน พี่…”
“พี่ชานยอลไง แบคฮยอนมีอะไรงั้นหรอ”
“คะ…คือว่า…ระ..เรา”
“น้องซิ่วหมิน!” ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะพูดอะไรออกไป เสียงทุ้มก็เอ่ยเรียกเพื่อนรักของเค้าซะเสียงดัง ทำเอาคนขวัญอ่อนอย่างแบคฮยอนสะดุ้ง
ซิ่วหมินหันหลังกลับไปมองทางรั้วบ้าน ที่กั้นระหว่างบ้านของตนกับของเพื่อนบ้านเอาไว้
“ฮะ มีอะไรฮะ ‘พี่ชานยอล’” ซิ่วหมินจงใจเน้นหนักที่ชื่อของคนที่สนทนาด้วย
“อ้าว มีแขกอยู่หรอ” ร่างสูงที่ปีนกำแพงรั้วมาด้วยครึ่งตัวเอ่ย เมื่อเห็นว่าน้องข้างบ้านตัวอวบไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว หากแต่มีตัวอะไรบางอย่าง ที่ทำหน้าท่าแปลกๆ คล้ายๆคนไม่เต็มบาทนั่งอยู่ด้วย
“ฮะ เพื่อนซิ่วหมินเอง พี่ชานยอลมีอะไร เข้ามานั่งคุยกันตรงนี้สิฮะ”
ชานยอลผงกหน้าเข้าใจ ร่างสูงๆกระโดดข้ามเข้ามาที่รั้วของอีกบ้านอย่างคุ้นเคย ขายาวๆก้าวมาหาซิ่วหมินที่นั่งอยู่
“นั่งเลยฮะพี่ชานยอล นี่เพื่อนของซิ่วหมินเอง”
“อื้ม” ชานยอลนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างขวาของซิ่วหมินและอยู่ตรงข้ามกับแบคฮยอน
“เพื่อนน้องซิ่วหมิน ดูแปลกๆนะ” ชานยอลบอก เห็นอาการลุกลี้ลุกลนแปลกๆของแบคฮยอน ร่างเล็กขยับมือไปมา แถมยังเอาแต่หลบตาเค้า ใบหน้าขาวๆมีเหงื่อชุ่ม ซึ่งแตกต่างจากซิ่วหมินที่ใบหน้ายิ้มแย้ม และดูเหมือนจะยิ้มมากเป็นพิเศษซะด้วย
“ช่างเขาเถอะฮะ เพื่อนของซิ่วหมินก็ชอบทำตัวแปลกๆแบบนี้แหละ อย่าสนใจเลย พี่ชานยอลมีอะไรหรอฮะ”
“คุณแม่พี่ให้มาถามน้องซิ่วหมินนะ ว่าอยากทานพีบิมบับรึเปล่า ท่านเห็นว่าครั้งที่แล้วซิ่วหมินชอบมาก เลยอยากจะทำให้ทานอีก”
“เอาสิฮะ ฝีมือพีบิมบับของคุณแม่พี่ชานยอลเนี่ยอร่อยที่สุดเลยฮะ ซิ่วหมินชอบมาก”
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปบอกคุณแม่ให้ทำให้เยอะๆเลย ซิ่วหมินจะได้อ้วนๆ”
“บ้า พี่ชานยอลนี่ ก็รู้อยู่ว่าซิ่วหมินอ้วน ยังจะมาแซวอีก”
“ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นน่า เออ น้องซิ่วหมิน”
“ฮะ?”
“น้องซิ่วหมินเจอไอคยองซูบ่อยใช่มั๊ย”
“ฮะ ผมกะพี่คยองซูเจอกันในห้องทุกวันอยู่แล้ว”
“งั้นดีเลย พี่ฝากน้องซิ่วหมินทวงเกมของพี่ที่ไอ้คยองซูมันยืมไปด้วยนะ ยืมไปเกือบเดือนแล้ว ไม่เอามาคืนสักที”
“ได้ฮะๆ เดี๋ยวซิ่วหมินจะทวงให้”
“งั้น…พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณแม่รอนาน ไปนะน้องซิ่วหมิน ไปนะ…เพื่อนน้องซิ่วหมิน” แบคฮยอนผงกหัวปลกๆ แต่ตากลมโตก็ยังไม่ได้หันไปสบกับชานยอล ชานยอลมองท่าทางแปลกๆของแบคฮยอนอีกครั้ง ก่อนจะลุกจากไป
เมื่อร่างสูงของคนข้างบ้านจากไปแล้ว ซิ่วหมินถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ซองมิ๊น!!” แบคฮยอนหันมาทำตาเขียวใส่ มือเล็กเอื้อมไปหยิกเนื้อเยอะๆตรงแขนของเพื่อน ที่บังอาจหัวเราะเค้า
“ฮ่าๆ แบคฮยอน ฮ่าๆๆ แบคฮยอนตลกชะมัด ไม่กล้ามองหน้าพี่ชานยอลเลย”
“กะ…ก็ เรา”
“อาย?...เขิน? ฮ่าๆๆ”
“อย่าเสียงดังซี่ แล้วก็อย่าล้อด้วย”
“พี่ชานยอลไม่ได้ยินหรอก กลับเข้าบ้านไปแล้ว คิก”
“หือ ซิ่วหมินแกล้งเราทำไม ก็รู้อยู่ว่าเรา…… ยังจะไปชวนเค้ามานั่งใกล้ๆอีก”
“เอ้า ก็ถ้าเราไม่ชวนพี่ชานยอลมา เราจะเห็นท่าทางตลกๆ ของเพื่อนเราหรอ ฮ่าๆๆ”
“บ้า! ซิ่วหมินนิสัยไม่ดีเลย”
“นิสัยไม่ดีก็เลิกคบสิ แล้วก็ไม่ต้องมาบ้านเค้าอีกนะ” ซิ่วหมินแหย่
“เรื่อง!! ก็รู้อยู่ว่าเค้าไม่มีทางไม่มาบ้านตัวอยู่แล้ว แต่วันนี้เราโกรธซิ่วหมินแล้ว เรากลับบ้านดีกว่า!”
“ไม่ติวแล้วหรอ”
“ไม่ติวแล้ว เรากลับบ้านแล้วนะ” พูดจบ ก็หอบเอาหนังสือสองสามเล่มที่เตรียมมาติว? กล้บบ้าน จริงๆ เตรียมมาหลอกซิ่วหมินให้ช่วยติวต่างหาก ทำไม แบคฮยอนจะไม่เข้าใจ ก็บทนี้อ่านมาเป็นสิบๆรอบแล้ว แถมยังทำแบบฝึกหัดไปตั้งหลายครั้ง ก็แค่อยากหาข้ออ้างมานั่งที่สวนของบ้านซิ่วหมิน แล้วแอบมองพี่ชายข้างบ้านที่ชอบออกมาเล่นกับสุนัขตรงสวนหน้าบ้านก็เท่านั้น
เพราะฉันไม่รู้ต้องทำยังไงอีก
ฉันต้องทำยังไงอีก
หัวใจมันหวั่นไหวเมื่อเจอะเจอ
ฉันต้องทำยังไงอีก
แล้วต้องทำอะไรอีก
รักเธอมากแต่ใจกลับไม่กล้าเจอ
:: ไม่รู้ ::
แบคฮยอนมาถึงที่โรงเรียนแต่เช้า ด้วยเจ้าจักรยานคู่ใจ ใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ที่ตนได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆคนที่ตนหลงรัก
‘เสียงพี่ชานยอลเท่มากๆเลย แถมตัวพี่ชานยอลก็หอมมากด้วย’
“แบคฮยอน!” เสียงที่เรียกได้ว่าดังของซิ่วหมินกระแทกเข้าที่โสตประสาทของแบคฮยอนเต็มๆ ร่างเล็กสะดุ้ง หลุดออกมาจากภวังค์ที่ตนสร้างขึ้นเมื่อครู่ ซิ่วหมินกระแทกกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
“คิดอะไรอยู่หรอ ยิ้มซะหน้าบานเชียว”
“เปล่าซะหน่อย ซิ่วหมินเพ้อเจ้อ”
“อ่อ นี่เราหรอกหรอเนี่ย ที่เพ้อเจ้อ นึกว่าคนแถวๆนี้ซะอีก” ซิ่วหมินเหน็บแนมไปตามภาษา แบคฮยอนเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ย่นจมูกใส่อย่างไม่ค่อยพอใจ ‘เกลียดซิ่วหมิน ก็ตรงชอบรู้ทันนี่แหละ’
“’ขนมอร่อยม๊ากกกกกมาก’ พี่ชานยอลฝากบอกมา”
“ห๋า!”
“ฮิๆ ขนมที่หมะม้าของแบคฮยอนทำไง” ซิ่วหมินยักคิ้วหลิ่วตาให้แบคฮยอน ที่ทำหน้าเอ๋อๆใส่
“แต่…ซิ่วหมินเอาไปให้…”
“ซานดึล? โอ้ย ซานดึลเด็ก1ขวบ แถวบ้านเราน่ะ กินขนมไม่เป็นหรอก เราเอาไปให้พี่ชานยอลต่างหาก”
“นี่ซิ่วหมินโกหกเราหรอ”
“ก็ช่ายยยยยยยยยยยย ฮ่าๆ”
“ซิ่วหมินนี่!”
“ก็แบคฮยอนอยากปากแข็งทำไมล่ะ บอกดีๆสิ ว่าเอาขนมมาฝากพี่ชานยอลแค่นี้เราก็เอาไปให้ถึงมือแล้ว”
“ก็เราไม่กล้านี่!”
“ทำไมต้องไม่กล้าด้วยเล่า พี่ชานยอลไม่ใช่ยอ.ยักษ์ใจรว้ายนะ ไม่กัดหรอก”
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”
“แล้วแบบไหนกัน แบบ…เทพบุตรสุดหล่อ ที่มาขโมยหัวใจแบคฮยอนนะหรอ”
“ซิ่วหมิน!!” ดูท่า จะแหย่แบคฮยอนให้เขินมากไปหน่อย ตอนนี้หัวของซิ่วหมินเลยสั่นด๊อกแด๊กไปมา เพราะที่คอถูกแบคฮยอนบีบเอาไว้แล้วโยกแรงๆ เป็นการแก้เขินอยู่
“แค่กๆ แบคฮยอน เราจะตายแล้ว แค่กๆ” =[]=’’
เวลาห้าโมงเย็น ขาเล็กก้าวเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใบหน้าชุ่มเหงื่อของแบคฮยอน เรียกหลายสายตาในโรงยิมให้หันไปมอง แบคฮยอนยืนหอบตัวโยนอยู่ที่หน้าประตูยิม กว่าที่เค้าจะวิ่งมาจากห้องชมรมวาดรูปที่อยู่ชั้นบนสุดของตึกเรียน มาถึงยิมบาสเก็ตบอล ก็เล่นเอาเหนื่อย เพราะระยะทางของยิมที่อยู่ทิศตะวันตกกับห้องชมรมที่อยู่ทิศตะวันออก มันห่างไกลกันมากโข
“อ้าว แบคฮยอน มาทำอะไร” คยองซู ผู้จัดการทีมบาสเอ่ยถาม
“มะ…มา มา” แบคฮยอนตอบไม่ถูก จริงๆต้องบอกว่าตอบไม่ได้ต่างหาก เพราะเค้าตั้งใจจะมาแอบดูพี่ชานยอลที่ชมรมบาส เพราะได้ข่าวมาว่าวันนี้จะมีแข่งบาสกับต่างโรงเรียน แต่ดูเหมือนแบคฮยอนจะมาไม่ทันเสียแล้ว เพราะตอนนี้สนามบาสมันโล่งไปหมด มีเพียงคนไม่กี่คนที่ใส่เสื้อนักบาส เดินไปมาที่ข้างๆสนาม
“มาดูเค้าแข่งบาสหรอ เค้าแข่งจบกันไปแล้ว”
“หรอฮะ”
“อื้ม แข่งเสร็จไปได้สิบกว่านาทีแล้วแหละ โรงเรียนเราชนะ”
“ดีจังฮะ” แบคฮยอนตอบออกไป ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่พูด
โถ่ อาจารย์นะอาจารย์ ทำไมต้องมาเรียกแบคฮยอนเข้าชมรมวันนี้ด้วย ไหนบอกว่าผู้สนับสนุนทุนให้ชมรมวาดภาพจะมาดูผลงาน แล้วอยากให้แบคฮยอนเป็นคนพรีเซ้นต์แล้ววาดภาพโชว์ แต่ไหง กลายเป็นเด็กสามขวบ วิ่งร้องไห้ผ่านมาที่ชมรม แถมยังให้เค้าช่วยโอ๋ด้วยการวาดภาพโดราเอม่อนให้ ก่อนที่อาจารย์จะไปประกาศตามหาผู้ปกครอง T[]T
แบคฮยอนได้แต่หงุดหงิดอยู่ในใจ นึกอยากจะเอาแผ่นผ้าใบวาดภาพไปตีหัวอาจารย์นัก ที่ทำให้แบคฮยอนอดดูพี่ชานยอลในชุดนักบาส โชว์ท่าดั้งค์แบบเท่ๆ โมโหชะมัดเลยนะ อาจารย์ทงเฮเนี่ย!
:: ไม่รู้ ::
“หมะม้า~” เสียงหวานใสเอ่ยเรียกมารดา แบคฮยอนเข้าไปกอดแม่ของตนที่กำลังเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็นอยู่
“แบคฮยอน” เสียงของมารดาเรียกชื่อลูกชายตัวเล็กอย่างอ่อนโยน และกอดตอบอ้อมแขนเล็กๆนั่นด้วย
“ฮี่”
“อารมณ์ดีอะไรมาฮะเรา” ยูกึนยองถามลูกชาย ที่ยิ้มซะจนตาหยีเป็นขีด
แบคฮยอนไม่บอกหรอก ว่าที่อารมณ์ดีหน่ะ เพราะรู้ว่าขนมที่ตนช่วยหมะม้าทำเมื่อวันก่อนถูกใจพี่ชานยอลแถมพี่ชานยอลก็ยังฝากมาชมด้วย นี่ต้องขอบคุณหมะม้าที่ยอมบอกสูตรลับ ที่ตนเองเอาไว้พิชิตใจเตี่ยของแบคฮยอน
“นี่แบคฮยอน เราเห็นขนมที่เมื่อวานเราทำรึเปล่า หมะม้าว่าจะเอาไปให้เตี่ยทานกับกาแฟ แต่หาไม่เจอเลย ไม่รู้หายไปไหน”
ยูกึนยองคลายอ้อมกอดออก จ้องมองหน้าของลูกชาย เมื่อวานเค้าทำขนมเอาไว้ กะจะทานกันแค่ในครอบครัว แต่พอหายเข้าไปในบ้านแปบเดียว ขนมที่พักไว้ในครัวก็หายไปหมดเกลี้ยง
“มะ..ไม่เห็นฮะหมะม้า~” แบคฮยอนบอก พร้อมทั้งทำหน้าใสซื่อประกอบ
“อื้ม มันหายไปได้ยังไงน้า”
“อ่า…สงสัยเจ้าเมอแรงมันต้องแอบมากินแน่เลยฮะหมะม้า” คนตัวเล็กโบ้ยความผิดไปให้แมวตัวน้อยที่ตนเลี้ยงเอาไว้
“เมอแรงมันเป็นลูกแมวนะ จะกินขนมได้ยังไง”
“อ่า…ไม่รู้สิฮะ ขนมของหมะม้าอาจจะส่งกลิ่นหอมๆไปรบกวนจมูกน้องเมอแรง มันเลยทนไม่ไหว มาขโมยขนมไปหมดแน่เลยฮะ”
“ขี้โม้!” ทนฟังเสียงเจื้อยแจ้วมานานสองนาน คนที่ผ่านมาได้ยินบทสนทนาของสองแม่ลูกจึงทนไม่ไหว เดินเข้ามาเขกกะโหลกน้องชายตัวดีที่ใส่ไฟเจ้าแมวน้อยทันที
“อ๊ะ พี่ซูโฮอ่ะ” แบคฮยอนหันไปทำหน้าค้อนปะหลับปะเหลือก
“อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็น”
“ไม่เห็นอะไรจ๊ะ ตาซูโฮ” กึนยองถามลูกชายคนโต
“ก็เห็น คนบางคน…”
“พี่ซูโฮ! หยุดพูดเลยนะ!!” เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ ก็ไวใช่เล่น แบคฮยอนผละจากแม่ ไปกระโดดคว้า ปิดปากพี่ชายสนิท
“อื้ออ อ่อยอั้นอ่ะ แอคอะออน” ซูโฮดิ้นไปมา พยายามให้หลุดจากการเกาะกุมของน้องชายที่ตอนนี้แปลงร่างเป็นลิง กระโดดขึ้นขี่หลังเค้า มือข้างนึงอ้อมมาปิดปาก อีกข้างก็ล๊อกคอเอาไว้
“ถ้าพูดมาก จะไม่ไปขอเบอร์พี่แจจุงให้นะ!”
ได้ผล คำขู่ของแบคฮยอนทำให้ซูโฮหยุดดิ้นในทันที เมื่อแน่ใจว่าพี่ชายจะไม่ปากมากอีก แบคฮยอนจึงปล่อยมือทั้งสองข้างออก แล้วกระโดดลงมาจากหลังของซูโฮ
“ดีมากกก”
“นี่สัญญาแล้วนะ ว่าจะไปขอเบอร์แจจุงให้”
“อื๊ม แน่น๊อน ถ้าพี่ไม่ปากมากน่ะ”
“โอเค งั้นเอาตามนี้…ไม่มีอะไรหรอกฮะหมะม้า ขนมมันอาจจะโดนน้องเมอแรงกินเข้าไปจริงๆก็ได้ ผมไปก่อนนะฮะ มีงานต้องส่งอาจารย์พรุ่งนี้” ซูโฮพูด ก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องครัว อย่างกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรของเค้านะลูกคนนี้…แบคฮยอน พี่ชายของเราเค้าเป็นอะไรน่ะ”
“เป็นคนโง่ไงฮะหมะม้า สวยๆแบบพี่แจจุงเค้าไม่แจกเบอร์ใครง่ายๆหรอก ฮ่าๆ”
ซูโฮ๊ว ถ้าจะมาเล่นกับคนเจ้าแผนการอย่างแบคฮยอนน่ะ เร็วไปสิบปี คึคึคึคึคึ
TBC…
ปัดฝุ่น กิกิ
++
++
ความคิดเห็น