ผู้เข้าชมรวม
572
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
LEE HYUKJAE
04.04.2012
ลืม.......
หาดทรายสีขาวสะอาด มองลงไปเห็นผืนน้ำสีฟ้าใสไกลสุดลูกหูลูกตาจนตัดกับเส้นขอบฟ้า ลมเย็นๆที่พัดมาเอื่อยๆ ร่มไม้สีเขียวที่คอยให้ร่มเงาเหมาะสำหรับการพักผ่อนในช่วงวันหยุดจริงๆ
“
.ฮยอคแจ” เสียงใครนะ? ทำไมมันเบาจัง แถมเป็นเสียงใหญ่น่ากลัวอีกด้วย
“ฮะ?”
“ฮยอคแจ”เสียงๆนั้นเริ่มเข้ามาใกล้แล้ว
“เรียกผมเหรอ?”
“ฮยอคแจ!”เริ่มดังขึ้นอีก
“ใครน่ะ?”ผมถามออกไป
“ฮยอคแจ”เรียกนั้นเหมือนดังข้างๆหูผม
“เสียงใครน่ะ”
“อี ฮยอคแจ ฮิๆ”เสียงทะเล้นๆ นี่
“ทงเฮเหรอ?”ผมถามออกไปเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“ว้า~ เสียดายจังนึกว่าจะแกล้งได้มากกว่านี้ซะอีก”เสียงทุ้มๆนั้นเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับมือใหญ่ๆที่แปะลงมาบนหัวของผม
“ทำไมวันนี้ ทงเฮมาเช้าจังเลยล่ะ ”ผมถามพร้อมพยายามคลำหามือใหญ่บนหัวก่อนจะดึงลงมากุมไว้
“พอดีไปคุยกับคุณหมอ มาน่ะ เขาบอกให้พาฮยอคแจไปหาเขา”ผมรับรู้ได้ถึงแรงบีบเบาๆจากทงเฮ พร้อมเสียงกังวลนั่นด้วย
“ยังกังวลอยู่อีกเหรอทงเฮ”^^
DONGHAE MODE
“ยังกังวลอยู่อีกเหรอทงเฮ”^^ ผมมองคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มมาให้ผม
“ฮ่ะๆ ไม่หรอก”ผมตอบแล้วลูบหัวฮยอคแจอีกรอบ
ยิ่งมองไปที่ฮยอคแจผมก็อดโทษตัวเองไม่ได้ว่าที่ฮยอคแจเป็นอยู่มันเป็นเพราะผมเป็นเพราะความหัวรั้นของตัวผมเอง ร่างเล็กที่อยู่ในชุดโรงพยาบาลสีฟ้าเข้มใบหน้าขาวที่ไม่เคยหยุดยิ้มให้ผมซักครั้งบนใบหน้ามีผ้าพันแผลพันรอบตาทั้งสองข้างไว้อย่างแน่นหนา
“ฉันกลัวฮยอคแจลืมหน้าฉันจัง”ผมว่าแล้วลูบไปบนผ้าก็อตสีขาวที่ปิดตาสองข้างนั้นเบาๆ
“ย่าห์! แค่ฉันมองไม่เห็น ทงเฮก็คิดว่าฉันจะลืมหน้าเหรอ”ฮยอคแจวีนเล็กน้อยแล้วกอดอกหันไปอีกทาง
“โอ๋ๆขอโทษนะ ฉันรู้น่าฮยอคแจไม่มีทางลืมหน้าฉันหรอก”ผมพูดแล้วจับหน้าเล็กนั่นให้หันกลับมา
“รู้ก็ดีแล้ว จำไว้เลยนะ ถึงฉันจะมองไม่เห็นฉันก็ไม่มีทางลืมหน้าทงเฮหรอก”ฮยอคแจพูด จนผมอดที่จะขำไม่ได้
“จริงสิ! ลืมไปเลย ฮยอคแจ รู้มั้ยวันนี้วันอะไร??”ผมถามเมื่อนึกถึงจุดประสงค์สำคัญขึ้นมาได้
“วันนี้น่ะเหรอ....อืม.....??”ฮยอคแจทำท่าคิด
“นึกนานจัง”ผมแกล้งพูด
“วันอะไรล่ะ ฉันไม่รู้หรอก ”ฮยอคแจเอ่ยอย่างยอมแพ้
“ไม่รู้จริงๆน่ะเหรอ?”ผมถามย้ำซึ่งก็ได้คำตอบเป็นการพยัคหน้าสั้นๆ
“จะไปรู้ได้ยัไงล่ะ ฉันปิดตามาสองเดือนกว่าแล้วนะทงเฮ แม้แต่หน้าตัวเองฉันยังแทบจะลืมแล้วเลย”ฮยอคแจพูด ซึ่งมันก็ทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาอีก
“แต่ฉันไม่ลืมหน้า ทงเฮ หรอกนะ ^^”แต่ก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อฮยอคแจส่งยิ้มมาให้ผม
“งั้นเดี๋ยวฉันจะเฉลยหลังจากเราไปหาหมอแล้วกัน รีบไปเถอะ”
“อื้ม^^”หลังจากได้ยินคำตอบรับผมก็พยุงฮยอคแจให้มานั่งบนรถเข็น ที่ผมมักจะใช้มันพาคนตัวเล็กนี่ออกไปสูดอากาศบ่อยๆ
ถ้าถามว่าฮยอคแจตาบอดเหรอ? เรื่องนั้นผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน มันเกิดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อน เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีอิทธิพลในโรงเรียนทำให้ต้องมีเรื่องกับพวกกลุ่มอื่นอยู่บ่อยๆ จนวันนึงอริ โรงเรียนข้างๆท้าผมแข่งรถในตอนนั้นผมกับฮยอคแจคบกันมาได้เกือบจะสองปีแล้วในช่วงที่คบกันฮยอคแจเคยขอผมไว้ว่าไม่ให้มีเรื่องกับใคร รวมถึงเรื่องแข่งรถที่ผมมักจะต้องลงสนามทุกวัน และเพราะเห็นว่าเป็นเพราะฮยอคแจขอทำให้ผมยอมทำตาม คือเลิกมีเรื่องทุกอย่าง
~DhhhhDhhh~
“ฮัลโหล”ผมกรอกเสียงลงโทรศัพท์นิ่งๆ
(แกพาฮยอคแจออกไปยัง) ปลายสายถามนิดๆ
“ออกมาแล้วล่ะ จัดการให้เรียบร้อยนะ”
(อืมม มม )
“บาย”ผมวางโทรศัพท์ไป นิ่งๆ
“ใครเหรอ ทงเฮ”ฮยอคแจที่นั่งอยู่บนรถเข็นถาม
“อ่อ เพื่อนน่ะ ”ผมตอบยิ้มๆแล้วเข็นรถเข็นออกจากห้อง
เรื่องเมื่อสองเดือนก่อนทำให้ผมโกรธตัวเองมาตลอดจนมาถึงตอนนี้เป็นเพราะผมฮยอคแจคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ ทั้งที่สัญญากับฮยอคแจว่าจะเลิกทุกอย่างแต่มีอยู่วันนึงเมื่อ อริข้างโรงเรียนมาท้าผมแข่งรถ โดยที่เอาฮยอคแจเป็นเดิมพัน แน่นอนว่าผมยอมไม่ได้ วันนั้นเลยเป็นวันที่ผมผิดสัญญากับฮยอคแจ ยอมลงแข่ง และแน่นอนวันนั้นผมกับฮยอคแจทะเลาะกัน พอถึงเวลาลงสนาม เจ้าตัวเล็กนี่ก็เอาแต่ค้านว่าไม่ว่ายังไง ก็จะลงสนามไปพร้อมกับผม ด้วยอารมณ์โมโห ทำให้ผมลืมคิดถึงความปลอดภัยหรือความคิดสกปรกของอีกทีม
แน่นอนหลังแข่งผมเกิดอุบัติเหตุรถของผมเบรกไม่อยู่เนื่องจากถูกตัดสายระหว่างเข้าโค้งผมพยายามดึงตัวฮยอคให้ออกจากรถเพื่อไม่ให้เขาไหลไปกับรถและตัวผม ตอนนั้นผมคิดว่าจะต้องรักษาชีวิตคนที่ผมรักเอาไว้ แต่ผิดถนัดเมื่อที่ๆผมผลักฮยอคแจไปเป็นที่เก็บเศษเหล็กทำให้เหล็กชิ้นเล็กๆกระเด็นเข้าไปฝังในตาของฮยอคแจเนื้อตัวคนตัวเล็กเต็มไปด้วยบาดแผล หมอบอกว่าฮยอคแจอาจจะบอกไม่เห็น ต่างจากผมที่มีแค่รอยถลอกตามตัวเท่านั้น และเพราะแบบนั้นทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าที่ฮยอคแจเป็นแบบนี้ก็เพราะผม
“เมื่อเช้าหมอคุยอะไรกับทงเฮบ้างเหรอ?”เพราะเสียงเล็กๆนี้ที่ทำให้ผมหลุดออกจากภวังแล้วหันมาสนใจคนตัวเล็กแทน
“หมอบอกว่า วันนี้จะเปิดตาให้ฮยอคแจน่ะ ฮยอคแจของฉันจะกลับมามองเห็นอีกครั้งแล้วนะ^^”ผมยิ้มเมื่อนึกถึงข่าวดีเมื่อเช้าที่คุณหมอบอกว่า ฮยอคแจอาจจะกลับมามองเห็นอีกครั้งหนึ่ง
“จริงเหรอ ! ว้าวว วว ดีใจจัง ทงเฮไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย ฉันจะกลับมามองเห็นอีกครั้งใช่มั้ย”คนตัวเล็กที่ดูดีใจมากทำให้ผมต้องหยุดเข็นรถแล้วเคลื่อนตัวเองไปนั่งด้านหน้าฮยอคแจ
“อีกนิดเดียวก็ถึงห้องที่หมอนัดแล้ว ฉันมีอะไรจะบอกฮยอคแจ”ผมพูดแล้วจับมือเล็กทั้งสองข้างไว้แน่น
“หืมม อะไรเหรอ??”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าผลที่ออกมาจะเป็นยังไง ฉันอยากให้นายรู้ไว้ว่าฉันจะอยู่ข้างๆนายเสมอ ถ้านายมองเห็นเราจะก้าวไปพร้อมๆกัน แต่ถ้าไม่....ฉันจะดูแลนายเอง...สัญญา”ผมพูดอย่างหนักแน่นแล้วบีบมือฮยอคแจเบาๆ
“รู้แล้วล่ะ^^ ฉันเชื่อว่า พวกเราต้องก้าวเดินไปพร้อมๆกันได้แน่ๆ ทงเฮเองก็ต้องเชื่อเหมือนที่ฉันเชื่อนะ”ฮยอคแจยิ้มบางๆให้ผม
“โอเค ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะคอยกุมมือนายไว้เสมอ สู้ๆ”ผมเอ่ยแล้วลุกเข็นรถเข็นเข้าไปยังห้องประจำการของคุณหมอเจ้าของไข้ฮยอคแจ
“มาแล้วเหรอ ครับ คุณทงเฮ คุณฮยอคแจ”ชายร่างสูงในชุดหมอทักทายพวกเรา
“สวัสดีครับ/สวัสดีฮะ”ผมและฮยอคแจเอ่ยทักทาย
“เอาล่ะ หมอเชื่อว่าคุณทงเฮบอกคุณแล้วว่าทำไมถึงต้องมาที่นี่”คุณหมอว่าแล้วเดินมานั่งด้านหน้าของฮยอคแจ
“ผมจะมองเห็นอีกครั้งจริงๆน่ะเหรอฮะ”ฮยอคแจบีบมือผมแน่น
“ครับ เอาล่ะต่อจากนี้หมอจะเปิดผ้าปิดตาออกให้ กรุณาทำตามที่หมอบอก ห้ามลืมตาจนกว่าหมอจะสั่งนะครับ”หลังจบคำสั่งของคุณหมอ ฮยอคแจก็พยัคหน้าน้อยๆ มือเล็กของฮยอคแจที่ผมจับอยู่เริ่มชื้นเหงื่อ
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่ข้างๆฮยอคแจเอง”ผมพูดแล้วบีบมือเล็กนั่นเป็นการยืนยัน
“คิคิ ฉันไม่ได้กลัวซะหน่อยตอนนี้ทงเฮดูกลัวกว่าฉันอีกนะ”ฮยอคแจพูด
“อย่าทำเหมือนนายเห็นฉันได้มั้ยเนี่ย แค่นี้ฉันก็กังวลมากแล้วนะ”ผมบ่น
“งั้นหมอจะเริ่มเปิดตาเลยนะครับ” คุณหมอถามยิ้มๆ ซึ่งผมก็พยัคหน้าอย่างกังวล
“ฮะ^^”และฮยอคแจที่ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
ฉับ!
จากนั้นไม่นานกรรไกรขนาดไม่ใหญ่มากก็ถูกนำมาตัดผ้าก็อตด้านหลังฮยอคแจผ้าพันแผลชั้นที่หนึ่งถูกม้วนออก ชั้นที่สอง ชั้นที่สาม......
“หยุดก่อนได้มั้ยฮะ!” ฮยอคแจพูดขัดขึ้น
HYUKJAE MODE
“หยุดก่อนได้มั้ยฮะ!”ผมพูดขัดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงผ้าพับแผลที่เริ่มบางลง
“มีอะไรงั้นเหรอครับ?”เสียงของคุณหมอถามผม
“เป็นอะไรน่ะ ฮยอคแจทำไมถึงให้หยุดล่ะ!?”และเสียงทงเฮที่เต็มไปด้วยความร้อนรน
“ผมขอให้ทงเฮเป็นคนเปิดตาผมได้มั้ยฮะ”ผมพูดกับคุณหมอตรงหน้า
“ฮ่ะๆ ได้สิครับ เชิญคุณทงเฮมาตรงนี้ครับ”
“เอ่อ..”ผมได้ยินเสียงทงเฮที่แสดงความลำบากใจ ก่อนที่มือใหญ่ที่กุมมือผมจะปล่อยออก ตอนนี้คนที่อยู่ด้านหน้าผมก็คือทงเฮ
“เอาล่ะ ทีนี้ก็ม้วนผ้าพันแผลตามทางที่หมอม้วนเลย ช้าๆนะครับ”
“ครับ!” เสียงตอบรับของทงเฮทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ ตอนนี้หน้าของทงเฮต้องเต็มไปด้วยความกังวลแน่ๆ
“ทำไม...ถึงอยากให้ฉันเป็นคนเปิดตานายล่ะ”เสียงของทงเฮถามผม
“เพราะถ้าฉันมองเห็น.....คนๆแรกที่ฉันอยากเห็น ก็คือ ทงเฮไง^^”ผมตอบไป จนรู้สึกได้ถึงผ้าพันแผลที่หลุดออกไปหมดแล้ว
“เอาล่ะคราวนี้ ค่อยๆลืมตาขึ้นมานะครับ ช้าๆ แล้วบอกหมอว่าคุณเห็นอะไร” เสียงของคุณหมอทำให้ผมใจเขว ถ้าลืมตามาแล้วผมไม่เห็นอะไรล่ะ ผมจะทนได้เหรอ ถึงจะเคยคิดเอาไว้แล้วแท้ๆว่าทนได้ แต่พอถึงเวลานี้ ผมกลัวจริงๆ กลัวความมืดที่มีมาตลอดสองเดือนกว่า กลัวจะตาบอด กลัวจะ มองไม่เห็นทงเฮ
“ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง”ทงเฮพูดแล้วบีบมือผม เป็นไงเป็นกัน ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง แค่คิดว่ามีทงเฮอยู่ก็พอ
ผมค่อยๆลืมเปลือกตาขึ้นช้าๆ แสงจากด้านนอกทำให้ผมต้องหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะเปิดขึ้นใหม่ ภาพตรงหน้าผมเบลอมาก ภาพชายหนุ่มร่างโปร่งที่มีสีหน้ากังวลใจเต็มเปี่ยม ค่อยๆชัดขึ้น ชัดขึ้น เห็นแล้ว มองเห็นแล้ว
“เป็นไงบ้างฮยอคแจ เห็นฉันมั้ย”คนตรงหน้าถามผมอย่างกังวล
“ฮึก..”น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาช้าๆจนภาพตรงหน้าเบลออีกรอบนึง
“ร้องไห้ทำไม บอกฉันสิ เห็นแล้วใช่มั้ย”ทงเฮที่อยู่ตรงหน้าถามผมพร้อมปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน
“เห็นแล้ว..ฮึก..เห็นทงเฮแล้วล่ะ^^”ผมตอบพร้อมน้ำตาแล้วโผเข้ากอดทงเฮแน่น
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ฮยอคแจ”ทงเฮกอดปลอบผมก่อนที่เราทั้งสองคนจะหันไปหาคุณหมอ
“ดีใจด้วยนะครับ”^^
“ขอบคุณนะฮะ คุณหมอ”ผมก้มหัวให้อย่างขอบคุณเช่นเดียวกับ ทงเฮ
“หมอว่า คุณฮยอคแจต้องได้พูดคำนี้อีกแน่ๆ ตอนนี้ก็เชิญไปผักผ่อนเถอะนะครับ”คุณหมอพูดกับผมแล้วหันไปพูดกับทงเฮ
“งั้นพวกเราขอตัวไปแล้วนะครับ”ทงเฮเอ่ยแล้วจูงมือผมออกมาจากห้องอย่างมีความสุข
“นี่เราจะไปไหนกันเหรอ”ผมถามทงเฮที่มีท่าทีว่าจะพาผมไปที่ไหนซักที่
“ไปห้องของฮยอคแจไงป่านนี้คงวุ่นวายน่าดู”ทงเฮตอบ
“ทำไมต้องวุ่นวายล่ะ?”ผมถามอย่างอยากรู้
“ลืมแล้วจริงๆน่ะเหรอ ว่าวันนี้เป็นวันอะไร”ทงเฮถามคำถามเดิมที่ถามผมเมื่อรอบแรก
“ฉันไม่รู้จริงๆนะ”ผมตอบ จนเรามาหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งมีชื่อเขียนว่า อี ฮยอคแจ
“นายมายืนตรงนี้สิ!”
“ไม่ๆเดี๋ยวฮยอคแจก็เห็นหรอก !”
“มีคนอยู่ในห้องฉันด้วยเหรอ”ผมถามทงเฮเมื่อได้ยินเสียงหลายๆเสียงดังออกมาจากห้องของผม
“ฉันตอบให้ก็ได้ว่าวันนี้วันอะไร
แต่ฮยอคแจต้องสัญญานะว่าจะไม่ร้องไห้อีก”ทงเฮพูดแล้วเคาะประตูสองที ก่อนจะเปิดออก
“สุขสันต์วันเกิดนะ ฮยอคแจ^^”ทงเฮกระซิบข้างหูผมก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก
โป๊ะ! โป๊ะ! พลุสายรุ้งถูกยิงทันทีที่ประตูเปิด
เซงิล ชุคาฮัมนีดา
เซงิล ชุคาฮัมนีดา
ซารางานึน ....อีฮยอกแจ
เซงิล ชุคาฮัมนีดา
เสียงเพลงอวยพรวันเกิดดังทันทีที่ผมเข้ามาในห้อง ลูกโป่งหลากสีที่อยู่ตามพนังและข้อความใหญ่ๆที่หัวเตียงซึ่งเขียนว่า ‘HAPPY BIRTH DAY HYUKJAE’
รวมถึงเพื่อนๆที่ยืนยิ้มให้ผมอยู่
“ขอบคุณนะทุกคน^^”ผมพูดแล้วพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกไป
“ขอคุณอะไรพวกเราล่ะ คนที่นายควรจะขอบคุณคือ หมอนั่นนะ”เพื่อนของผมชี้ไปที่ทงเฮซึ่งยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“ชอบมั้ย?”ทงเฮถามผม
“อื้มม..ชอบที่สุดเลยขอบคุณนะ ทงเฮ^^”ผมเอ่ย
“อะไรกันฮยอคแจจะพูดแค่ขอบคุณเองเหรอ”ทงเฮทำหน้าน้อยใจแล้วทำแก้มพองลม
“ฮ่ะๆ”ผมหัวเราะนิดๆแล้วยืดตัวขึ้นหอมแก้มทงเฮ
“แบบนี้สิค่อยน่ารักหน่อย รักนะครับ^^”ทงเฮหอมแก้มผม
“รักเหมือนกัน^^”
.วันเกิดปีนี้ เป็นวันเกิดที่มีความสุขที่สุดเลย สำหรับผม^^
.
ผลงานอื่นๆ ของ H@efish ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ H@efish
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น