^ให้กำลังจาย^

เนื้อเรื่อง

ตราบใดที่เรายังไม่ตายก็ยังมีความหวัง และเมื่อมีความหวังที่ไหนที่นั้นก็ย่อมมีโอกาศ


อุปสรรคนั้นเหมือนเส้นทางเดินที่เราเลือกเดินมาแล้วมีกำแพงมาขวางกันทางเอาไว้ มันอยู่ที่ว่าเราจะเลือกที่จะทำลายกำแพงนั้นแล้วเดินต่อไปหรือว่าเราจะกลับไปเริ่มต้นที่จุดเริ่มต้นใหม่


การมีชีวิตอยู่ก็หมายถึงต้องรู้จักความตาย
การจะรู้จักความสุขได้ก็ต้องรู้จักความเศร้าก่อน
จะรู้จักการสนุกก็ต้องรู้จักการทรมาน


ความรู้สึกเราเปลี่ยนได้เสมอไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน

ไม่มีมิตรหรือศัตรู ที่แท้จริง ความรู้สึกเราเปลี่ยนได้เสมอตามกาลเวลา

คนเรายิ่งไขว้คว้าหาความสุขมากเท่าไห่รก็ยิ่งมีทุกข์เท่านั้น

ไม่ว่าตอนนี้จะทุกข์ โศกเศร้าแค่ไหนเราก็ต้องยืนหยัดอยู่ได้ ความรู้สึกพวกนี้มันอยู่กับเราเพียงชั่วขณะ โลกของเราหมุดไปไม่มีวันหยุด ทุกอย่างย่อมผ่านพ้นไปได้


ธอมัส อัลวา เอดิสัน ได้กล่าวไว้ว่า "อัฉริยะภาพคือ 1%ของแรงบัลดาลใจ ที่เหลืออีก99%เป็นการทำงานอย่างหนักหน่วง"


พรสวรร์ไม่ได้ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิด แต่พรสวรร์มันเกิดจากการที่เราทุ่มเทให้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง


  อดีต ความทรงจำ และข้อผิดพลาดไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่สมควรจะลบลืม แต่ควรจะเก็บอดีตมาเป็นความทรงจำที่จะสั่งสอนเราไม่ให้ผิดพลาดในอนาคต


บางอย่างในโลกนี้โหดร้ายเกินกว่าที่คนอ่อนแอจะดำรงอยู่ได้  ความเข้มแข็งมีอยู่ในตัวทุกคน  


คนที่กำลังยิ้มอยู่...ไม่ได้แปลว่าคนๆนั้นมีความสุขเสมอไป...เพียงแต่เขาอาจจะอยากปกปิด
ความรู้สึกที่แท้จริงอยู่ก็ได้


ชีวิตมนุษย์ ต้องหยุด เมื่อลมหายใจหมด... แต่เรื่องราวต่างๆ ไม่เคยหมด เพราะเวลาไม่เคยหยุด....


จะต้องก้าวไปข้างหน้า หากยังหยุดอยู่ที่เดิมเช่นนี้ ก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ในเมื่ออดีตมันแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ทว่าวันข้างหน้ายังอีกยาวไกล จะจมอยู่กับอดีตไม่ได้

อย่าเก็บอดีตมาทำร้ายตัวเอง แต่จงหัดที่จะเรียนรู้จากมัน

อย่าคิดซ่อมความรู้สึกที่เสียไปแล้ว แต่จงวางแผนที่จะดูแลไม่ให้มันเสีย

อย่าเสียใจกับสิ่งที่เลวร้ายหรือสูญเสียไปแล้ว มันไม่กลับมาแต่คุณสามารถทำมันใหม่หรือเรียนรู้จากมันได้

คุณซื้อนาฬิกาได้แต่คุณซื้อเวลาไม่ได้

เหล้าทำให้คุณลืมได้ตอนเมาแอ๋ แต่เพื่อนแท้ทำให้คุณลืมเรื่องร้ายๆได้ตลอดชีวิต

อดีตเราลืมไม่ได้แต่เลิกคิดได้




*----------------------------------------*

อ่านแล้วรู้สึกเป็นไงบ้าง
เดียวเจอบทความดีดีจะลงเพิ่มอีก
ตอนนี้ไม่รู้จาลงไรแล้ว