ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The end
...เช้าวันต่อมา...
"เฮ้ย!!!"
เสียงตะโกนร้องลั่นสะหนั่นบ้านไม่ใช่เสียงของใครอื่น ยามาโมโตะกับฮิบารินี่เอง
"แกมากอดทำไมวะ!" ฮิบาริร้องลั่นเสียงหลง
ยามาโมโตะเสียงสั่นแกมเสียสติรีบปฏิเสธ "แกต่างหาก ไม่ใช่ชั้น!"
"ไหนล่ะหลักฐาน"
"ก็... ก็... คิดว่าที่นายลงมาได้เนี่ยเพราะฉันดึง ฉุดกระชากลงมา หรือนายจงใจกลิ้งมาหาฉัน คุณฮิบาริ... คุณฮิบาริว่าอันไหนน่าจะเป็นมากกว่ากันล่ะคร้าบ"
ฮิบาริตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน และก็คิดว่าสิ่งที่เจ้าสัตว์กินพืชว่าเป็นจริง แต่ยังไงๆเขาก็ปฏิเสธอยู่ดี "จะยังฉันไม่รู้ แต่แก... เจ้าสัตว์กินพืช แกนั่นแหละผิด"
"คุณฮิบาริเจ้าครับ โผ้มผิดตรงไหนล่ะคร้าบ ก็เห็นๆว่าเป็นไปได้ที่คุณฮิบาริจะกลิ้งตกลงมามากกว่านี่คร้าบ"
"จะยังไงฉันไม่รู้ รู้แต่แกผิด ผิดที่มานอนข้างเตียงที่ฉันนอน"
"..." พอมาถึงขั้นนี้ ยามาโมโตะก็จนปัญญาจะเถียงต่อ แต่เขาหารู้ไม่ว่ามาถึงตอนนี้ หน้าของฮิบาริก็แดงและร้อนขั้นสุดยอดแล้วล่ะ และนี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาหน้าแดงอย่างนี้
ทั้ง 2 คนเดินไปโรงเรียนนามิโมริพร้อมกัน โดยยามาโมโตะกอดคอฮิบาริเพื่อให้สนิทกันมากขึ้น แต่ฮิบาริก็พยายามผลักยามาโมโตะออกด้วยความรำคาญ แกล้งกันไป แกล้งกันมา จนเกือบถึงโรงเรียนเจอหนุ่มทรงปลาหมึกคาบบุหรี่ โกคุเดระ ฮายาโตะนั่นเอง
"นี่เจ้าสัตว์กินพืช เจ้าสัตว์กินพืช!" ฮิบาริตะโกนเรียกโกคุเดระ แต่ท่าทางเจ้าตัวจะไม่รู้ตัว ฮิบาริจึงรีบบึ่งไปหาแล้ว แล้วพูดอย่างเอาแต่ใจ
"ฝากเอาเจ้าสัตว์กินพืชบ้าเบสบอลตัวนี้ไปทิ้งไกลๆหน่อย รำคาญ ... อ้อ ถ้าเอาไปทิ้งให้ได้ วันนี้ฉันจะไม่ว่าเรื่องนายสูบบุหรี่และจะไม่เดินมาดับเหมือนวันก่อนๆด้วย"
แล้วฮิบาริก็เดินจากไป ยามาโมโตะรีบตะโกนบอก "เจอกันเย็นนี้นะ"
โกคุเดระงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วก็บ่นอย่างหงุดหงิด "อย่าเกาะดิวะ หยะแหยง"
สุดท้ายโกคุเดระก็ทิ้งยามาโมโตะไว้ตรงนั้น แล้วบึ่งไปโรงเรียนอย่างไม่สนใจ
แล้วทุกเย็นฮิบาริก็มาฝึกซ้อมเบสบอลทุกเย็นกับยามาโมโตะที่สนามเบสบอลโรงเรียนนามิโมริ จนกระทั่งเกิดเรื่องไม่คาดฝันในอีกเพียง 2 วันก่อนการแข่ง หลังจากที่ซ้อมเบสบอลเสร็จ...
"นายกลับไปก่อนละกัน" ฮิบาริพูดแกมสั่ง
"ทำไมอ้ะ"
"พอดีมีงานกรรมการรักษาระเบียบต้องเคลียร์ซะก่อน"
"เป็นหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบมีงานด้วยเร้อ" ยามาโมโตะพึมพำเบาๆ แต่ดูท่าว่าฮิบาริจะได้ยินเต็ม 2 หู
"จะมาดูมั้ยล่ะ แล้วนายจะรู้เองว่างานเยอะแค่ไหน"
"ไม่เอาแล้วอ้ะ เค้าขี้เกียจ"
"ไม่ได้!!! ฉันไม่อนุญาต นายต้องมาดู ห้ามขัดขืน"
"จ้าๆ"
ยามาโมโตะร้องตอบอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อฮิบาริบังคับขนาดนี้ก็คงต้องยอมไป ทั้ง 2 จึงขึ้นตกไป พอฮิบาริเปิดประตูห้องรับแขกซึ่งเป็นที่ทำงานประจำของฮิบาริ ก็เห็นเงาดำๆอยู่ที่กองเอกสาร และสะดุ้งวิ่งออกนอกหน้าต่างทันที
"แกเป็นใคร! มาทำอะไรเฮอะ! หนอย หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!! เดี๋ยวปั๊ดจับหั่นทำซูชิซะเลย"
"เฮ้ย! แกจะบ้ารึไง จับคนมาทำซูชิเนี่ยนะ" ยามาโมโตะอยากตะโกนดังๆอย่างนี้จริงๆ แต่ไม่ใช่เวลาจึงคิดจะวิ่งตามไป
"อยู่เฝ้าห้องให้ฉันแป๊บนะ" ฮิบาริสั่งอย่างรวดเร็ว ไม่หันมามอง และตามเจ้าบ้าคนนั้นไป
เจ้าบ้าจอมยุ่มย่ามวิ่งลัดขึ้นไปบนดาดฟ้า กระโดดไปบนหลังคาตึกต่างๆอย่างคล่องแคล่ว ฮิบาริที่พยายามไล่ตามก็เกิดบังเอิญเสียการทรงตัว ตกลงมาจากหลังคาตึกมายังชั้นล่างสุด ฮิบาริพยายามลุกขึ้นอีกรอบ แต่ก็ล้มเหลว รู้สึกเสียดายและเจ็บใจ ยามาโมโตะรีบวิ่งมาดูอาการฮิบาริ และพาฮิบาริไปที่โรงพยาบาลนามิโมริทันทีอย่างทุลักทุเล
...เช้าวันต่อมา...
ฮิบาริที่ตื่นขึ้นมาหันไปมองนาฬิกา และตกใจที่นาฬิกาชี้ว่าตอนนี้ 10 โมงแล้ว ตอนนี้มันเวลาไปโรงเรียนแล้ว เขามองไปที่ขาที่ใส่เฝือกอยู่อย่างสมเพชแล้วหันไปมองรอบๆ เฮ้ย! ทำไมฉันต้องให้เจ้าสัตว์กินพืช ยามาโมโตะ ทาเคชิมาเฝ้าไข้ให้ด้วยเฮอะ แต่ฮิบาริก็เกรงใจไม่อยากจะปลุกให้ตื่น ซะเมื่อไหร่เล่า!!! ถึงฉันจะไปโรงเรียนไม่ได้ หรือต้องฝืนแค่ไหน แต่ไอ้คนสบายดีเนี่ยไม่สมควรหยุดเรียนด้วยเหตุผลอะไรทั้งนั้น แกรีบตื่นเลยนะเว้ยอีนังยามะ (โมโหมาก)
"อารายอ้ะพ่อ... วันนี้วันอาทิตย์นะ" ยามาโมโตะพึมพำไม่ยอมตื่น
"ไอ้เจ้าบ้า! ใครบอกว่าวันนี้วันอาทิตย์ วันนี้วันพุธนะเว้ย! ตื่นเดี๋ยวนี้!!!"
"หา... อ้าว สวัสดีครับ คุณฮิบาริ ตื่นแล้วเหรอครับเนี่ย ตื่นเร็วกว่าผมซะอีก"
"ฉันจะรีบไปโรงเรียน แกก็ด้วย แกต้องมาช่วยฉันหาไอ้ตัวซวยเมื่อคืนซะดีๆ" ฮิบาริพูดอย่างฉุนจัดที่อะไรก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด
"เฮ้ย! อย่าเพิ่งไป หมอบอกว่าตอนนี้ขาหักอยู่ อย่าไปไหน"
"ไม่สน ฉันจะไป" ฮิบาริเถียงอย่างไม่สนใจ เขาไม่ยอมให้เจ้าสัตว์กินพืชมาหยุดเขาหรอก
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้" ยามาโมโตะเถียงกลับสุดใจขาดดิ้น พยายามดันฮิบาริให้นอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่สน ฉันจะไป..." ฮิบาริไม่ทันพูดจบ คุซาคาเบะกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลนามิโมริก็เปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี
"คุซาคาเบะคุง ท่าทางเราคงไม่ต้องอยู่เฝ้าไข้ฮิบาริคุงเค้าแล้วเนอะ" ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยิ้มอย่างอ่อนโยน
"จริงครับ เฮ้อ... สุดท้ายก็มีคนสักคนที่จะคอยอยู่ข้างๆคุณเคียวตอนที่ไม่สบายนอกจากผมสักที ฝากดูแลคุณเคียวด้วยนะครับ" คุซาคาเบะพูดอย่างดีใจอยู่ลึกๆ
"...ครับๆ" ยามาโมโตะตอบแบบส่งๆด้วยความงง
"เดี๋ยวก่อน คุซา พวกนายเข้าใจผิดอยู่นะ" ฮิบาริพยายามพูดแย้งขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด แต่ดูท่าคุซาคาเบะกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลจะไม่ได้ยิน
"ขอให้มีความสุขนะครับคุณเคียว ผมไม่กวนแล้ว ฝันดีนะครับจุ๊บๆ" คุซาคาเบะพูดเองเออเองอย่างไม่ดูบรรยากาศแล้วทั้ง 2 ก็เดินออกจากห้องโดยไม่ฟังคำแก้ตัวของฮิบาริเลยแม้แต่น้อย
"ชิชะ! เดี๋ยวนี้อีนังคุซาคาเบะกล้าไม่ฟังฉันเรอะ! จบเรื่องนี้เมื่อไหร่แกไม่รอดแน่อีนังคุซา" ฮิบาริพูดพร้อมท่าเตรียมลุกอีกรอบ แต่ยามาโมโตะเห็นทันพอดีก็รีบห้าม
"หยุดเลยนะครับ ไอ้คุณท่านฮิบาริ! นอนซะ!" ยามาโมโตะชักรำคาญฮิบาริก็ต่อว่าแกมบังคับฮิบาริด้วยความฉุนนิดๆ
"โธ่ว้อย!!! ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่มีใครยอมฟังเลยวะ แม้แต่แกก็ด้วยอีนังยามะ เดี๋ยวนี้ขึ้นเสียงใส่ฉันเรอะ!!!" ฮิบาริโมโหจัดว้ากใส่ที่ยามาโมโตะ แต่ก็ใช่ว่ายามาโมโตะจะหยุดเถียง
"ใครขึ้นเสียงไม่ทราบ อยากให้ฉันขึ้นเสียงหรือรุนแรงใส่ใช่มะถึงทำตัวอย่างนี้เฮอะ!"
"ทำไม ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไปสะสางเรื่องที่โรงเรียน แกก็ยังคิดจะห้ามฉันอีกเหรอ!"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันห้าม! ไม่เจียมสังขารซะเล้ย" ยามาโมโตะพูดอย่างสมเพช
"ใครไม่เจียมสังขารเฮอะ!!! ฉันไม่สบายซะที่ไหน"
"สมองพิการไงล่ะถึงคิดอะไรไม่เป็น!!! ทำไมไม่เตรียมร่างกายให้พร้อมสำหรับการแข่งเบสบอล อ๋อ... จะบอกว่าค่อยไปฝืนสังขารตอนแข่งใช่มะ เฮ้ย! ถ้าอย่างนั้นแกก็ดูถูกเบสบอลไปแล้วนะเว้ย!!!" มาถึงจุดนี้ยามาโมโตะก็ฉุนจัดจนตวาดใส่ฮิบาริโดยไม่มีโอกาสให้เจ้าตัวได้พูดอะไร
"นอนก็ได้วะ อะไรนักหนาวะเนี่ย" ฮิบาริล้มตัวนอนลงอย่างเบื่อหน่าย ยามาโมโตะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถึงฮิบาริจะไม่สนใจคำพูดของเขาเท่าไหร่แต่ทำให้ฮิบาริยอมล้มตัวลงนอนได้ เขาก็ดีใจขึ้นเป็นกอง
"นี่ ฮิบาริ" ยามาโมโตะทักอย่างปกติ
"มีอะไร" ฮิบาริร้องตอบอย่างไม่สบอารมณ์
"เดี๋ยวฉันจะซื้อข้าวให้ กลางวันกับเย็นนี้ และก็พรุ่งนี้เช้าอยากกินอะไร"
"ตอนกลางวันเอาซูชิอันที่เมื่อก่อนนู้นที่ไปกินบ้านแก ตอนเย็นเอาราเม็ง ส่วนตอนเช้าเอา... แฮมเบอร์เกอร์ละกัน"
"งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวจะรีบไปทำซูชิให้"
"อืม"
ขณะที่ยามาโมโตะกำลังจะเดินออกจากโรงพยาบาล ก็บังเอิญเจอกับคุซาคาเบะ ยามาโมโตะนึกบางอย่างได้ก็ตรงปรี่ไปที่คุซาคาเบะทันที
"ผมมีบางอย่างอยากบอกคุณคุซาคาเบะ ช่วยอย่าบอกคุณฮิบารินะครับ"
"ได้สิ"
วันนั้นทั้งวัน ยามาโมโตะก็อยู่คอยเฝ้าไข้ทั้งวันเช้าจนเย็นจนฮิบารินอนแล้วก็ค่อยแอบย่องออกจากห้องไปแล้วฝากที่เหลือให้คุซาคาเบะอยู่เฝ้าไข้แทน
เช้าวันต่อมาที่พิเศษยิ่งกว่าวันไหน เพราะวันนี้เป็นวันแข่งเบสบอลประจำเมืองนามิโมริ ฮิบาริที่ตื่นตามปกติลืมตาขึ้นช้าๆก่อนกวาดตามองรอบๆ ทุกอย่างปกติดี มีอาหารเช้าที่เป็นแฮมเบอร์เกอร์วางอยู่ไม่ห่างจากตัวเขาเท่าไหร่ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไปไม่รู้ทำไม ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูตามด้วยคุซาคาเบะที่เดินเข้ามา ฮิบาริเห็นแล้วนึกออกทันทีว่าอะไรที่หายไป
"คุซา เจ้าบ้ายามาโมโตะหายไปไหน!"
"คือว่า...คือ..."คุซาคาเบะอึกอักอย่างตอบไม่ได้
"ตอบฉันมา!!!"
"คือว่า... คุณเคียวจำได้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร"
"วันพฤหัสไง อย่ามาอ้อมค้อม"
"ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงว่า เอ่อ... วันนี้เป็นวันแข่งเบสบอลประจำเมืองนามิโมริไงครับ ลืมไปแล้วเหรอครับ"
"จริงด้วย แกอย่าบอกนะเจ้าบ้านั่นจะ..."
"จะอะไรเหรอครับ" คุซาคาเบะถามอย่างสนใจว่าฮิบาริจะพูดว่าอะไร
"มันไปแข่งเบสบอลแทนฉันใช่มั้ยเฮอะ!"
"...ครับ"
"หนอย! ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไหว ทำไมไม่ฟังฉันบ้างเฮอะ อีกอย่าง ทำอะไรก็ไม่ปรึกษา" ฮิบาริพยายามลุกด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจในเวลาเดียวกัน
"อย่าเลยครับ คุณเคียว ถึงจะไปก็ไปไม่ทันแล้ว การแข่งมันผ่านไปครึ่งนึงแล้ว"
"แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องไปอยู่ดี"
ฮิบาริลุกพรวดและหยิบไม้ค้ำพร้อมวิ่งไปทั้งอย่างนั้น
"เอ่อ คุณเคียวครับ ไม่เปลี่ยนชุดเหรอครับ"
"จริงด้วย งั้นแกหยิบแจ๊คเก็ตโรงเรียนสีดำมาให้หน่อยละกัน"
"ครับ"
"เอาละครับ ถึงไคลแมกซ์ของการแข่งครั้งนี้แล้วครับว่าใครจะเป็นผู้ชนะที่แท้จริงระหว่างทีมโรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริเจ้าภาพกับโรงเรียนมัธยมปลายนามิโมริกันแล้วนะครับ น่าจับตามองจริงๆ" เสียงนักพากย์ภาคสนามประกาศอย่างกึกก้อง นี่คือคะแนนสุดท้ายที่ทีมนักเรียนมัธยมต้นนามิโมริต้องเก็บให้ได้เพื่อเป็นผู้ชนะ ซึ่งคนสุดท้ายที่จะเป็นคนตีก็คือ...
"แก เจ้าสัตว์กินพืช ทำไม...ทำไมแกมาโดยไม่บอกฉันวะ เจ้าสัตว์กินพืช!!!" ฮิบาริที่เพิ่งมาถึงแหกปากจนคนอื่นๆหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน
ยามาโมโตะหันไปมองแล้วสะดุ้งเล็กน้อย แล้วยิ้มแหยๆ "เอาน่า เดี๋ยวฉันอธิบายให้ทีหลัง รอฉันเอาชัยชนะมาให้แกก่อนนะ"
ฮิบาริไม่ตอบอะไร ได้แต่ดูอย่างลุ้นๆ...
...ทันใดนั้น เสียงเฮลั่นของนักเรียนมัธยมต้นรวมถึงฮิบาริก็ดังขึ้นพร้อมกับการประกาศผลการแข่งขัน "โฮมรัน!!!บราโว่!!!สุดยอดมาก นักกีฬายามาโมโตะ ทาเคชิทำโฮมรันอย่างสวยงามสุดๆครับ ดังนั้น ผลการแข่งขันปีนี้ โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมรเป็นฝ่ายชนะนะคร้าบ..."
ทันทีที่การแข่งขันจบลง ทั้งยามาโมโตะและฮิบาริก็ถลาเข้ามาหากันและกัน ฮิบาริรีบชิงพูดก่อน
"เจ้าสัตว์กินพืชยามาโมโตะ ทาเคชิ ฉันต้องการคำแก้ตัวดีๆด่วน ถ้าตอบไม่ดี แก!โดนฉันขย้ำทิ้งแน่"
ยามาโมโตะยังไม่ตอบอะไร แต่โผกอดเข้ามาก่อน "คราวหน้า อย่าทำให้เป็นห่วงอย่างนี้อีกล่ะ ส่วนคำแก้ตัวก็เพราะฉันทำตามสัญญาและ..."
"และอะไร"
"เพื่อชดเชยกับความพยายามของนาย ก็แหม... ถึงฉันไม่ได้เล่นเนี่ย ฉันก็มั่นใจว่านายต้องทำและชนะได้ไงล่ะ"
"ของมันแน่อยู่แล้ว เพราะฉันเก่งและก็...เพราะคนสอนเก่งไงล่ะ"
"นี่ชมฉันเหรอ" ยามาโมโตะยิ้มอายๆ
"ก็เออสิ ถ้าไม่ชมแกจะให้ชมหมาที่ไหนล่ะ แล้วก็สุดท้าย..."
"หือ..."
ฮิบาริเข้ามาสวมกอดแล้วยิ้มออกมา เสียงที่ออกมาดังชัดอยู่ข้างหูของยามาโมโตะ
"ขอบคุณนะที่รักษาสัญญา และขอบคุณสำหรับน้ำใจที่นายมอบให้ในการแข่งครั้งนี้ "
...ขอบคุณนะ...
-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่อ่านเรื่องนี้จนจบนะคะ ต้องขอโทษด้วยถ้าฉากที่คาดหวังอย่าง nc ไม่ได้โผล่ออกมา ต้องขอโทษในจุดๆนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณทั้งรีดเดอร์ที่เข้ามา comment และไม่ได้ comment ด้วยนะคะ (แต่ถ้า comment ให้จะดีใจกว่านะค้า)
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่อ่านเรื่องนี้จนจบนะคะ ต้องขอโทษด้วยถ้าฉากที่คาดหวังอย่าง nc ไม่ได้โผล่ออกมา ต้องขอโทษในจุดๆนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณทั้งรีดเดอร์ที่เข้ามา comment และไม่ได้ comment ด้วยนะคะ (แต่ถ้า comment ให้จะดีใจกว่านะค้า)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น