ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The beginning
Baseball & Promise คำสัญญาระหว่างสองเรา by หนูก้อนดิน
วันหนึ่งที่โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ ฮิบาริ หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบประจำโรงเรียนมัธยมต้นนี้ได้เดินถอดใจเล็กน้อยหลังจากออกจากห้องประชุม เนื่องจากได้มีการจัดการแข่งขันกีฬาประจำเมืองขึ้น โดยที่เลือกให้หัวหน้ากรรมการฝ่ายต่างๆมาแข่งกีฬา ‘เบสบอล’ ที่จรงฮิบาริไม่อยากลงแข่งเลยเพราะเขาเล่นไม่เป็นนี่เอง
“เฮ้ย! เป็นอะไรป่าว”
เสียงใครไม่รู้โผล่มาจากด้านหลัง ฮิบาริตั้งท่ารีบอัดจากด้านหลังด้วยความตกใจเล็กน้อย เมื่อหันหลังกลับไป ที่แท้เจ้าบ้าเบสบอลยามาโมโตะ ทาเคชินี่เองแล้วมันจะมาทักทำไม(วะ)
“มีอะไร อยากตายใช่มั้ยเจ้าสัตว์กินพืช” ฮิบาริถาม ยามาโมโตะรียปฏิเสธ
“เฮ้ย! สต็อปปุ ค่อยๆพูด ค่อยๆจากันก็ได้” แล้วยามาโมโตะก็รีบดึงฮิบาริไปในซอกหลืบของตึก
“ครือ มีเรื่องอยากจะขอร้องล่ะคร้าบ คุณท่านฮิบาริ” ยามาโมโตะไหว้ขอร้อง ฮิบาริยิ่งไม่พอใจ
“มีอะไรนักหนาเฮอะ!”
ยามาโมโตะรีบตอบทันที “คือว่า... คือว่า...”
“ถ้าพูดไม่ออกละก็ ขอบายละกัน ฉันยิ่งหงุดหงิดอยู่ด้วย”
แล้วฮิบาริก็เดินจากไป ยามาโมโตะรีบวิ่งมาคว้าแขนฮิบาริเพื่อรั้งไว้
“OK ฉันกล้าพูดแล้ว คือว่าฉันมีปัญหาเล็กๆน้อยๆนิดๆหน่อยๆกับชมรมเบสบอลที่ฉันอยู่น่ะ”
“ชมรมเบสบอล อืม... อืม...” ฮิบาริบ่นพึมพำ แล้วก็พูดต่อว่า “เอางี้ละกัน ฉันจะช่วยเคลียร์ให้ ถ้าแกช่วยสอนฉันเล่นเบสบอลได้ภายในอาทิตย์นี้”
ยามาโมโตะอึ้งเล็กน้อยกับสิ่งที่ฮิบาริพูดออกมา ก็เลยถามกลับไป “แกมีอะไรอ้ะเปล่า บอกมาได้เลยนะ”
“แกไม่จำเป็นต้องรู้ เจ้าสัตว์กินพืช”
“งั้นฉันไม่สอนนะเว้ย”
“ตามใจดิ งั้นฉันไม่ช่วยแกเรื่องชมรม”
“…”
“ยังไงฉันก็ไม่บอกหรอก”
“คุณเคียวครับ!!! ที่คุณเคียวต้องเล่นเบสบอลกีฬาประจำเมืองนามิโมริจริงเหรอครับ!”
ฮิบาริกวาดสายตาไปทางเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายน่ารำคาญเมื่อกี๊ไอ้บ้าคุซาคาเบะจะตะโกนหาหอยอะไรวะ!!!
เขาเหลือบไปเห็นยามาโมโตะทำสายตาวิ้งๆ หยดหยองโคตรๆหันมาทางเขา
“ไปกันเหอะ” ยามาโมโตะจับมือฮิบาริวิ่งไปด้วยความเร็ว
“เฮ้ย! จะพาไปไหน!” ฮิบาริถาม ยามาโมโตะขำ
“เดี๋ยวก็รู้เอง”
...10 นาทีผ่านไป...
“อะ ถึงแล้ว”
ยามาโมโตะหยุดอยู่ตงหน้าร้านซูชิร้านหนึ่งพร้อมกับฮิบาริที่ทำหน้าตาเซ็งๆ
“พามาทำไม” ฮิบาริถาม
“เดี๋ยวก็รู้เอง... พ่อครับกลับมาแล้วนะ” ทันใดนั้นก็มีคนเดินออกมา พ่อยามาโมโตะนี่เอง
“เอ่อ... ทาเคชิ ลูกพาใครมาด้วยเนี่ย?”
ฮิบาริเริ่มไม่ค่อยพอใจ ยามาโมโตะจึงรีบตัดบท “เอางี้ เข้าบ้านกินข้าวเย็นกันก่อนดีกว่า”
ทั้ง 3 คนจึงเดินเข้าไปในบ้าน พ่อยามาโมโตะจึงเข้าครัวเตรียมทำข้าวเย็น
“ทาเคชิ ลูกเอาอะไรเย็นนี้”
“เหมือนเมื่อวานครับพ่อ”
“แล้วคุณอีกคน จะรับอะไรครับ”
“ฉันไม่ได้ชื่อคุณอีกคน ฉันชื่อฮิบาริ เคียวยะ แล้วฉันก็ไม่กิน” ฮิบาริตวาดใส่ ยามาโมโตะจึงพูดว่า
“มื้อนี้ฉันเลี้ยง”
“ก็ได้สิ งั้นฉันเอาไอ้นี่ละกัน” ฮิบาริชี้ไปที่ปลาที่ราคาแพงมากๆ ยามาโมโตะเห็นแล้วยังค้าง
“แล้วอย่าคิดที่จะเก็บตังค์ที่กรรมการรักษาระเบียบหรือไอ้บ้าคุซาคาเบะเชียวล่ะ ไม่งั้นนายได้จ่าย 2 เท่าแน่”
“จ๋าจ้ะ”
แล้วมื้อเย็นก็ได้เริ่มซักที พอกินเสร็จ ฮิบาริเพิ่งนึกได้ว่าต้องมาทำอะไร
“เฮ้ย! เจ้าสัตว์กินพืช แล้วเบสบอลล่ะ ไม่สอนเรอะไง”
“เนี่ย ขึ้นข้างบนเลย” ยามาโมโตะเดินนำฮิบาริไปที่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งพอเข้าไปก็พอรู้ว่าเป็นห้องของใคร
“รอข้างนอกก่อน เนี่ยห้องมันรก”
“ไม่เป็นไร เพราะฉันจะเข้าไปช่วย”
ยามาโมโตะรีบห้าม “เฮ้ย! ไม่ได้นะเว้ย!”
“ทำไมเฮอะ มีของที่ไม่สมควรให้เห็นเรอะไง”
“เปล่า”
สุดท้ายฮิบาริก็เข้ามาช่วย พอจัดห้องเสร็จยามาโมโตะก็ถามขึ้นมา
“ทำไมถึงมาช่วยเหรอ”
“ไม่มีเหตุผลเป็นพิเศษ ก็แค่เกลียดความไม่เป็นระเบียบ”
“จริงสิ สัญญากับฉันก่อนว่าจะช่วยฉันถ้าจบเรื่องการแข่งเบสบอล”
“ได้เลย แกเองก็ห้ามเบี้ยวด้วย เพราะถ้าผลออกมาดี ฉันจะตบรางวัลให้”
“งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันนะ”
“ก็ได้”
แล้วทั้งคู่ก็เริ่มการเรียน(ฟรี)การสอน(ที่คนสอนจ่ายตังค์) ยามาโมโตะเริ่มจากสอนทฤษฎี รวมถึงกฎ กติกา และอุปกรณ์ต่างๆ พอสอนเสร็จฮิบาริก็พูดลอยๆขึ้นมาว่า
“คืนนี้นอนด้วยนะ”
ยามาโมโตะทำหน้าตกใจ ฮิบาริก็ยังพูดต่อโดยไม่ให้เวลาสำหรับคำถาม
“จริงสิ เอางี้ ฉันนอนตรงนี้ แกนอนตรงโน้น” ฮิบาริชี้ไปที่เตียง และค่อยชี้ไปที่พื้นตามลำดับ
“นั่นเตียงฉันนะเว้ย จะนอนก็นอนตรงอื่นดิ” แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ ยามาโมโตะก็ต้องตกใจ เพราะฮิบารินอนหลับซะแล้ว ยามาโมโตะจึงต้องจำใจปูผ้าข้างๆเตียง ไปอาบน้ำแล้วก็นอน
-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่อ่านมาถึงจุดนี้นะคะ ไม่นานรีดเดอร์จะได้อ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกการสนับสนุนนะคะที่ทำให้เรื่องนี้คลอดออกมาได้ และก็รีดเดอร์ทุกคนนะคะ
-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่อ่านมาถึงจุดนี้นะคะ ไม่นานรีดเดอร์จะได้อ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกการสนับสนุนนะคะที่ทำให้เรื่องนี้คลอดออกมาได้ และก็รีดเดอร์ทุกคนนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น