Gift2Lover

ลำดับตอนที่ #3 : Gift2Lover : 03 ร้านของภราดา

ตอนที่ 3 ภราดาไขกุญแจที่ขึ้นสนิมเขรอะที่คล้องไว้กับบางพับเก่า ๆ ของประตูไม้แบบพับสองทบเปิดสองด้าน บ้านไม้ลักษณะแบบนี้เป็นลักษณะเก่าแก่ของที่นี่ แทบทุกบ้านจะเป็นบ้านไม้สองชั้นที่ตอนนี้จะดูเก่าโทรมไปตามกาลเวลา พอไขได้เธอก็ผลักประตูเสียงดังลั่น มีฝุ่นฟุ้งตามขอบบานพับ “'งั้นฉันกลับก่อนนะ” พิมพิกายกมือบ๊าย ๆ “อย่าเพิ่ง” ภราดาเอามือดันประตู “อยู่ก่อน..” “แต่ว่า...” “เธอต้องช่วยฉัน..” ตอนภราดาหันหน้ามา พิมพิกาขนลุกซู่ “ช่วย...ช่วยอะไรงั้นหรือ” “ฉันจะแข่งกับร้านนั่น ฉันจะแข่งกับนายนั่น” “ฉันรู้ ๆ การค้ามันก็ต้องมีคู่แข่งถึงจะสนุก” ภายในร้านของภราดาร้อนอบอ้าว ภราดาเดินไปเปิดพัดลมติดผนังสองตัวซ้ายขวากลางร้าน มีเสียงโมบายกระทบกันดังกรุ้งกริ้งซึ่งเธอคิดว่าไพเราะกว่าเสียงประจูเปิดของร้านหมอนั่นเป็นไหน ๆ ทั้ง ๆ ที่มีก็เสียงคล้ายกัน “เธอปิ๊งหมอนั่นใช่มั้ย” พิมพิกาอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเพื่อนจะพูดขวานผ่าซากแบบนี้ “อ่า..คือ” “ไม่ต้องตอบก็ได้” ภราดาเดินผ่านชั้นวางที่ทำด้วยไม้อย่างดี เป็นฝีมือของช่างไม้ฝีมือดีในหมู่บ้าน ชั้นไม้เรียงแบบแถวยาวติดผนังด้านซ้ายมือ บนชั้นเรียงตุ๊กตาขนปุยสัตว์ต่าง ๆ ซึ่งเป็นตัวเก็บฝุ่นอย่างดี “เธอมีกล้องถ่ายรูปมั้ย” “หา..กล้องเหรอ..ไม่มี” “'งั้นเอาของฉันไป” ภราดาดึงลิ้นชักโต๊ะไม้เตี้ย ๆ สำหรับเก็บเงินออก หยิบเอากล้องถ่ายรูปรุ่นดึกดำบรรพ์รุ่นใช้ฟิล์มแบบหมุนเกลียวเอง “ช่วยไปถ่ายนในร้านให้ฉันหน่อย” “อะไรนะ” พิมพิกาขึ้นเสียง “เธอจะให้ฉันเป็นสปายเหรอ” “ใช่..ซึ่งเธอจะได้อยู่ใกล้ชิดกับหมอนั่น ทำทีเป็นชอบร้านเขา แล้วขอถ่ายรูปคู่ก็ได้” “ใกล้ชิดเหรอ..” พิมพิกามโนภาพตาม แต่แล้วก็สลัดทิ้งไป “ไม่มีวันหรอก ฉันไม่ทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด” ภราดานิ่งมองเพื่อน ไม่นานก็วางกล้องเก็บเข้าที่ จากนั้นนั่งลง ตอนนี้มืดสลัวเพราะไม่ได้เปิดไฟ “นั่นสิ..ฉันไม่น่าขอให้เธอทำ..กลับไปเถอะ” พิมพิกาอ้าปากหวออีก เห็นเพื่อนมีอาการเซื่องซึมลงไปถนัดตา “เอ่อ..ดาจ้ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยหรอกนะ แต่ว่า..” “ไม่เป็นไร ฉันหาทางอื่นเอง” “เต่เธอควรแข่งขันแบบยุติธรรมนะ ร้านของเธอ..ดูสิ ถ้าเธอปรับปรุงร้านใหม่ ฉันเชื่อว่า..” “เพราะอย่างนั้นฉันถึงขอให้เธอไปถ่ายรูปไงล่ะ” ภราดาเงยหน้าขึ้นพูดเสียงกร้าว “ฉันอยากจะรู้ว่าร้านหมอนั่นมีอะไรบ้าง” “เธอก็แค่เข้าไปดูก็ได้นี่ แต่วันนี้อย่าเพิ่ง เธอต้องใจเย็นกว่านี้” “ไม่..ฉันไม่มีวันเข้าไปในร้านนั้น ทำไมฉันต้องเข้าไปในร้านศัตรูด้วยล่ะ” พิมพิกาถอนหายใจ “ดา..เธอไปเอาความดื้อรั้นแบบนี้มาจากใครเนี่ย” ภราดาลุกขึ้นเดินไปกดสวิตซ์ไฟ ภายในร้านสว่างขึ้นด้วยหลอดนีออนและหลอดไส้แบบธรรมดา ร้านของเธอมีชั้นวางซ้ายขวา ตรงกลางเป็นชั้นวางสองด้าน มีของกระจุกกระจิกของผู้หญิงวนกอง ๆ ในถาดหวายสาน “กลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันคงต้องทำความสะอาดร้านซะหน่อย ฝุ่นเต็มไปหมด” พิมพิกานิ่งมองเพื่อนเดินไปหยิบไม้ปัดขนไก่ที่แขวนไปหน้าห้องน้ำลึกเข้าในร้าน “'งั้นฉันช่วยละกัน” “อืม..” พิมพิกาเดินไปหรือไม้กวาดตรงที่เดียวกัน “ฉันเก็บกวาดเอง กล่องกระดาษเต็มไปหมด พื้นตามซอกก็มีฝุ่นเกาะเต็ม” “อืม..” ภราดาเดินไปปัดตุ๊กตาบนชั้น “เสาร์นี้ฉันว่างนะ เราไปหาซื้อของมาเพิ่มดีกว่านะ” “ไม่ดีกว่า..” พิมพิกากวาดมาถึงตรงที่ภราดายืนนิ่งอยู่ มีน้ำหยดลงมาที่พื้นพอดี เธอหยุดกวาดเงยหน้ามองเพื่อนที่หันหลังให้ จึงเอามือบีบไหล่ภราดาเบา ๆ “ไม่เป็นไรนะ..” “อืม..” “เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคนนะ” “ขอบใจ” ภราดาเริ่มต้นปัดฝุ่นต่อ “ร้านนี้เป็นของแม่ฉัน ฉันจะต้องรักษามันให้อยู่ต่อไปให้ได้”