Gift2Lover

ลำดับตอนที่ #2 : Gift2Lover : 02 ลุงบาก

ตอนที่ 2 สวนสาธารณะอิฐินันทการอยู่ใจกลางหมู่บ้านพอดี ภราดากับพิมพิกาวิ่งเหยาะ ๆ ออกจากสวนสาธารณะตัดตรงเข้าซอยที่ 5 แล้วเข้าตรอกเล็ก ๆ ลัดเลาะไปทะลุกลางซอยที่ 2 ภราดาหยุดฝีเท้าเมื่อก้าวมายืนเบื้องหน้าร้านคูหาหนึ่งในบรรดาบ้านไม้สองชั้นเรียงแถวยาวลึกเข้าไปในซอย ร้านเด่นเป็นสง่าแค่มองเพียบแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นร้านขายของขวัญ มีป้านแสงไฟนีออนติดยืนออกมาจากคานไม้หน้าบ้านเขียนว่า Gift2lover หน้าร้านเป็นกระจกใส พอมีคนเปิดประตุกระจกจะมีเสียงดังกรุ๊งกริ๊กของกระดึ่งที่แขนไว้ที่ประตู มองเห็นด้านในเปิดแสงไฟสีเหลืองส้มส่องออกมาสะดุดตา และที่สำคัญ... “วันนี้คนเยอะแฮะ” พิมพิกาเอ่ยทำทาตาโตยื่นหน้าสอดส่ายเหมือนจะทำให้เห็นชัดมากขึ้น มีเสียงบีบแตรดังขึ้นใส่หูด้านขวา... พิมพิกาสะดุ้งโหยง แต่ภราดายังคงยืนกางขาท้าวสะเอวนิ่งมอง เม้มปากแน่น ดวงตากลอกไปมาพยายามเก็บรายละเอียดทุกอย่างที่เห็นหน้าร้าน เสียงบีบแตรดังอีก “เฮ้..อีหนู มายืนกลางถนนขวางทางทำไม” เสียงนั้นคือชายแก่วัย 60 คนขี่รถซาเล้งรับซื้อขายของเก่า “หลบไป ๆ” พิมผกาดันก้นเพื่อนให้เดินหน้าไปสองสามก้าว “หลบไปที่อื่น ข้าจะจอดตรงนี้ หน้าร้านนี้” ภราดาหันควับตาเขียวมองเจ้าของซาเล้ง “ลุงจะจอดตรงนี้ทำไม” “เฮอะ..ก็ทำมาหากินสิวะ มีคนเค้าเห็นคุณค่าของเก่าของข้าแล้วล่ะโว้ย แถมซื้อในราคาแพงกว่าไปขายที่โรงซื้อของเก่าอีกแน่ะ” “ใครซื้อนะลุง” “ถามได้ ข้าจอดหน้าบ้านใคร คนนั้นก็ซื้อสิวะ เอ็งน่ะหลบไป” “อะไรนะ..นี่ลุง..” พิมผกาเอามือปิดปากเพื่อนแล้วดึงตัวออกมาเลี่ยงไปข้าง ๆ ภราดาดิ้น ๆ สะบัดจนหลุดแล้วเดินเข้าหารถซาเล้งที่จอดเรียบร้อย “ลุงขายของให้คนต่างถิ่นอย่างนั้นรึ” “อะไรของเอ็ง เค้าซื้อข้าก็ขาย เอ็งเดือดร้อนอะไร” “'งั้นฉันซื้อของลุงเอง เค้าจ่ายเท่าไหร่ ฉันให้สองเท่า” “บ้ะ..ร้อยวันพันปีเอ็งไม่เห็นยักกะสนใจของเก่า แล้วไหงวันนี้..” “ฉันจ่ายสองเท่านะลุง จะขายไม่ขาย” “ข้าไม่ขาย..” ชายแก่ยืนเท้าเอวบ้าง “เอ็งจะทำไม” “ลุงบาก..” ภราดาไม่คิดไม่ฝันว่าลุงบากคนเก่าแก่ของหมู่บ้านจะดื้อรั้นแบบนี้ “เก็บเงินเอ็งไป เอ็งนึกว่าเอ็งมีนามสกุลอิฐิแล้วจะอยากได้อะไรก็ได้งั้นซิ” น้ำลายของลุงกระเซ็นโดนหน้าภราดา ลุงหันไปทางร้านแล้วหันกลับ “อ๋อ..เอ็งอิจฉาน่ะสิ..เอ็งอิจฉาร้านนี้ที่มีคนเข้าแน่นกว่าใช่มั้ย” ลุงบากพูดแทงใจดำ ภราดาได้แต่ทำปากพะงาบ ๆ พูดไม่ออก “ชิ..เด็กขี้อิจฉา สมัยเด็กเอ็งไม่เป็นอย่างนี้นี่หว่า เอ็งน่ารักจิ้มลิ้มออกจะตาย แล้วไหงโตขึ้นถึงมาเป็นทอมอย่างนี้ฟะ” ภราดาอึกอักก่อนพูดออกมา “ฉันพอใจจะเป็นอย่างนี้ลุงจะทำไม..” “เฮอะ..ดูมัน..ข้าไม่เถียงกะเอ็งให้เสียเวลาดีกว่า” ลุงบากหันกลับเดินขึ้นบันไดสองสามขั้นก้าวเข้าไปในร้าน Gift2Lover “ฉันไม่ยอมหรอก..” ภราดาก้าวตาม แต่ถูกพิมผกาเกี่ยวแขนรั้งไว้ “เดี๋ยวก่อน ๆ ฉันว่าตอนนี้อย่างเพิ่งดีกว่า เธอกำลังโมโห ขืนไปโวยวายคนอื่นจะพาลไม่ชอบขี้หน้านะ” “ก็ช่างปะไร..ปล่อยฉัน” สองคนยื้อตัวกันอยู่ไม่กี่วินาที ลงบากก็ก้าวออกมาสีหน้ายิ้มแย้มผิดจากเมื่อครู่มากมาย มีเสียงกรุ๊งกริ๊งดังเป็นระลอกจากประตูชวนให้รำคาญโสตประสาทของภราดา ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวตามออกมา ตอนนั้นเองที่พิมผถาเลิกยื้อเพื่อนปล่อยเป็นอิสระแล้วจ้องมองชายหนุ่ม ภราดาหันมองเพื่อนแต่แล้วพอเห็นเพื่อนมองไปอีกทางก็หันตามไป “ขอบคุณมากเลยนะครับคุณลุง ลุงช่วยผมได้เยอะจริง ๆ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาดสะอ้านยกมือขึ้นไหว้ลุงบาก “แหม..เอ็งก็พูดเกินไป ข้าก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย” กำลังยัดเงินใส่กระเป๋าเสื้อ “ก็แค่ไปเก็บของเก่ามา” “แต่ลุงรู้มั้ยครับว่าของที่ลุงหามาได้ มันจะมีมูลค่าเพิ่มมากมายเลิกนะลุงถ้าเอามันมาทำดี ๆ” “จริงเรอะ..เอ็งดีฉลาดดีแท้ รู้จักการรีไซเคิลซะด้วย” ตอนนั้นเองที่สายตาของชายหนุ่มเผลอมองมาที่ภราดา ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงมองเธออย่างสงสัย “มองหาของขวัญอะไรอยู่หรือเปล่าครับ ทำไมไม่เข้าไปเลือกในร้านดูก่อน ร้านผมของไม่แพงหรอกนะครับ ถึงมันออกจะดูหรูคนไม่กล้าเข้า แต่รับรองไม่แพงหรอกครับ” ภราดาหลบตาเขา ทำตาลอกแลกตอบไป “เปล่า..ไม่ได้ไม่กล้าเข้า” “ถ้าอย่างนั้น..” “อีหนูนี่น่ะเรอะ..มันก็แค่อิจ..” ภราดากระโจนไปปิดปากลุงบากทันทีพร้อมกับกระซิบข้างหู “ซาเล้วแสนรักของลุงเละแน่ถ้าลุงพูดมากอะไรอีก” ลุงบากทำตาโตหวาดกลัวคำขู่ จากนั้นส่ายหน้าไปมา เธอจึงเอามือออก “อ้อ..งั้นลุงกลับดีกว่า” ชายหนุ่มมองสองคนไปมา งุนงง “ฉันจะเข้าไป..” ภราดาตัดบท มองหน้าชายหนุ่ม จากนั้นเหล่มองขวาที่มีลุงกำลังวนรถซาเล้งออกไป เหล่มองซ้ายที่มีพิมผกาทำปากขมุบขมิบ “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเลยครับ ร้าน Gift2Lover ของผมมีของแปลก ๆ มากมายที่ไม่มีขายร้านอื่นที่นี่แน่นอน” ร้านอื่นที่นี่..ไม่มีอย่างนั้นรึ ภราดาฉุนจนจมูกเป็นสีชมพู แก้มมีเลือดฝาด ชายหนุ่มเองแอบมองด้วยความชื่นชม “พิมผกา..กลับกันเถอะ” ภราดาหันกลับลากแขนเพื่อนที่ยิ้มดีใจ จากนั้นโบกมือลาเจ้าของร้าน พูดแบบไม่ให้ได้ยินเสียงว่า แล้วจะมาอุดหนุนใหม่นะคะ ชายหนุ่มยิ้มรับพร้อมกับงุนงง...แต่ภาพใบหน้าแดงเรื่อของภราดายังคงติดตา