ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บ้านพักตากอากาศ
อนที่ 10 : บ้านพัาอาาศ
ัหวัระยอ..
อารยะเินามเ้ามาภายบ้านพัาอาาศหลัให่ริมายหา โยมีนรับใ้วัยรานหนึ่เินนำพาเาเ้าไปพบับนำนวน 5 นที่นั่รอเาอยู่ในห้อนัเล่นที่เปิหน้า่ารับลมทะเล
เาล้วระเป๋าาเ มือำแน่นอยู่ภายใน ระับวามื่นระหนบาอย่าเอาไว้
“มาแล้วหรือ นั่่อนสิ อารยะ” นัยเิอารยะให้นั่ลบนโฟาเี่ยวที่เ้าุัน
นัยนั่ร้ามับโฟาเี่ยวที่ลายเป็นออารยะ อี 3 นนั่บนโฟาัวยาวเรียัน เหลืออีนำลัยืนอออมอออไปนอหน้า่า ม่านสีาวบาพลิ้วปลิวเรี่ยบ่า พอหันมา็พบว่านั่นือ ศรารม ที่ยัมีสีหน้าเศร้าหมอ
อารยะแม้ะรู้ว่าัวเอมาเพื่อพบใรบ้า แ่พอเอาเ้าริ็ลับใไม่น้อยที่เห็นนำนวน 5 นอยู่ันพร้อมหน้า เริ่มา นัย ประพาส มหภพ วาทยา และศรารม เาึมือออาระเป๋าาเแล้วเอามาวาบนั นั่ลบนโฟา
“รับ..” อารยะมอทุนเป็นเิถาม
ประพาส มหภพ และวาทยาผ่อนลาย้วยารเอนหลัพิโฟา ึ่็ือเป็นริยาเิบอให้เพื่อนที่เหลือพูแทน นัยมอ้วยสายาำหนินิหนึ่่อนหันไปมอศรารม านั้นึลับมาที่อารยะ
“ะแปลใที่พวเราเรียนายมาที่บ้านพัาอาาศที่ระยอ..แ่พอีพวเราอยู่ที่นี่ัน่อนแล้วหลัเผาศพุพ่ออศรารมเมื่อสอวัน่อน”
อารยะพยัหน้า้า ๆ ..เาเอ็ไปร่วมาน ศพอศิราษ์ั้บำเพ็ุศล 5 วัน เาไปในวันที่ 2 และวันสุท้ายเพื่อวาอไม้ันและร่วมพิธีพระราทานเพลิศพ วันนั้นเายัเห็น 5 นนี้อยู่พร้อมหน้าพร้อมา แ่ทว่าเาลับไม่ล้าแม้ระทั่สบานเหล่านี้ โยเพาะศรารม
แม้แ่อนนี้ศรารม็มอเา้วยสายาุ่นเือยาที่ะบรรเทาลไ้
“เอาเป็นว่าันไม่อ้อม้อม อถามนายามร” นัยล่าว โน้มัวมา้าหน้าเล็น้อย
ฝ่ายศรารม็หันมาเผิหน้าับอารยะทันที
“ุศิราษ์ทิ้อะไรไว้ให้นายบ้า”
อารยะะัทันที “หมายถึ..”
“นายเลิปิบัเรื่ออัวเอเสียที ศรารมรู้แล้วและพวเรา็รู้หมแล้ว้วยว่านายเป็นใร”
ถึอนนี้ศรารมสะบัหน้าหนีมอออไปยัทะเล ม่านที่ปลิวลอยเหนือบ่าลับลเพราะลมพัาห้ว
อารยะหลบสายามอมืออัวเอ “ท่าน..ท่านประธานไม่ไ้ให้อะไรผมหรอนะรับ แล้วพวุ็เ้าใผิเรื่ออผม้วย”
“เ้าใผิหรือ” ศรารมหันลับทันที้วยสีหน้าโรธแ้น “เ้าใผิว่าแไม่ไ้เป็นลูเมียน้อยอุพ่ออย่านั้นน่ะเหรอ”
“ใเย็น ๆ ่อนเพื่อน..” ประพาสมอศรารม “ฟัเาพูให้บ่อนสิ”
ศรารม้อหน้าอารยะเม็ แ่ราวนี้อารยะไม่หลบา
“..ผมไม่ไ้เป็นลูเมียน้อยอท่านประธานอย่าที่พวุิ ผมเป็นลูิอุแม่่าหา”
ทั้ 5 น้อเาทันที้วยวามไม่เื่อ
“ริน่ะรึ” นัยถาม..
“แ่ถ้าะพูให้ัเน็ือ..” อารยะ้อศรารมอบ “ท่านประธานับุแม่อผมรัันมา่อนที่ะเอุแม่อุ”
้วยำพูเือเือนออารยะ วามอทนอศรารมึาล เาระโนเ้าหน้าอารยะทันที แ่เพื่อนทั้ 4 นรั้แนไว้ไ้ทัน
อารยะเบี่ยัวลุึ้นาโฟา “ให้ผมับรถมาสอั่วโมเพื่อะมาถามเรื่อเหลวไหลนี้เอน่ะหรือรับ ท่านประธานไม่ไ้ให้อะไรผม นอาวามไว้เนื้อเื่อใเหมือนผมเป็นลูนหนึ่ เพราะวามรัที่มี่อุแม่อผม ผมึพลอยไ้รับวามรัและวามเอ็นูาท่านเป็นพิเศษ้วย แ่ถ้าพวุอยารู้ันนั..ผม็ะบอว่าท่านเยเสนอมอบหุ้นส่วนสิบเปอร์เ็น์และบ้านพัาอาาศหลันี้ให้ แ่ผมปิเสธไม่รับ”
“แ..” ศรารมทั้โมโหและทั้เสียในวามีน้ำาเอ่อล้น พยายามสลัออาแนอเพื่อน
“ส่วนุนัย..” อารยะหันไปทานัยที่ำลัยื้อัวศรารมเอาไว้ “ุไปพบพิราบอว่าุอยาไ้ผมมาร่วมานอีรั้เพื่ออะไร”
“ำไว้ไล่ะ” ศรารมะโน “ำหน้าทุนที่เี่ยว้อับแ ะไ้เอาืนไม่ผิัว”
ประพาสผละออาศรารมหยิบเอสารที่โ๊ะึ้นมา “ถ้าอย่านั้นนายรู้หรือเปล่าว่าพินัยรรมอุศิราษ์เียนว่ายัไ”
อารยะมอประพาส เาไม่เยรู้เรื่อพินัยรรมอศิราษ์แม้แ่น้อย
“ในนี้บอว่าให้นายเป็นผู้ถือหุ้นร้อยละสิบ และำรำแหน่เป็นประธานฝ่ายบริหาร หาสละสิทธิ์ ศรารมะไม่ไ้มรในส่วนที่วระไ้”
อารยะใแทบอยาะเื่อ “ริหรือรับ..”
“มีทาเียว..” ศรารมเอ่ยึ้น “ือแ้อหายไปาโลนี้”
หายไปั้นหรือ..อารยะมอศรารม พูออมาแบบนี้หมายวามว่ายัไ.. “นี่พวุ..ิะ่าผมั้นหรือ”
“ปล่อยไ้แล้ว..” ศรารมสะบัแนออาเพื่อน ๆ อเา “ใ่เลย..นายเ็มใับรถมาที่นี่เอ เินเ้ามาเอ แล้ว็ะายเพราะมน้ำทะเล”
อารยะ้าวถอยอย่าไม่รู้ัว “เี๋ยวสิ..เี๋ยว..ถ้าพวนาย่าัน..”
“ไม่มี้อ่อรออะไรทั้นั้นหรอนะ” มหภพเอ่ยึ้นเป็นรั้แร “ไม่ว่านายะอ้าอะไร ่อรออะไร เสนออะไร ็ไม่สามารถทำให้พวเราห้านเปลี่ยนใไม่่านายไ้หรอ”
อารยะมอมหภพทันที ผู้ายนนี้ภายนอูื่อ ๆ แ่ไม่ิว่าเนื้อแท้ลับเป็นนเลือเย็น
“นายน่ะ..นายือนทีุ่ไฟแ็ในห้อนิรภัยใมั้ย”
มหภพะั “พูเรื่ออะไร”
“นายุไฟแ็สินะ อีไม่นานหรอำรวะมาับนายในานะผู้้อสสัยในารวาแผน่าอำพราี”
“พูเรื่ออะไร!!” ใบหน้าอมหภพเปลี่ยนเป็นสีแทันที “ไฟแ็นั่นไม่เี่ยวับันัหน่อย”
อารยะยิ้มเยาะอย่าเป็น่อ..ล้วระเป๋าึโทรศัพท์มือถือออมา แล้วูให้นทั้ 5 มอหน้าอิิอล
“IQ ?..”
“เพื่อนอผมื่อไอิว..เาไ้ยินารสนทนาอเราั้แ่ที่ผมเินเ้ามาหมแล้วล่ะ”
“แนี่มัน..” ศรารมทำท่าะถลาเามาหาอารยะอีรั้ แ่็ถูเพื่อนสัไว้ามเย “แนี่มันเหลี่ยมันั..ทำไมุพ่อถึไ้ไว้ในอย่าแให้ทำานอยู่ไ้..”
“ผมนับถือุพ่อุอย่าใริ เพราะท่านรัแม่และผมอย่าใริเ่นัน ะมี็แุ่..” อารยะ้อเาอย่าเหนือว่า “ทีุ่นเท่าไหร่็ไม่ึ้นสัที ไม่ว่าพ่อุะพยายามแ่ไหน็ไม่ทำให้ท่านเื่อใว่าวระมอบิารทั้หมให้”
ศรารมเม้มปาแน่นอย่าโรธแ้น แ่็พูอะไรไม่ออเพราะมันเป็นริอย่าที่อารยะว่า..
ไอิวหยุยืนนิ่อยู่หน้าบ้านอผู้ายนที่สาม หลัาพบาิอผู้ายนที่หนึ่และสอเรียบร้อยแล้ว เายัไม่ทันที่ะพบาิอผู้ายนที่สาม อารยะ็โทรเ้ามา
เาเอาโทรศัพท์แนบหู ไ้ยินเสียฝีเท้าออารยะเินเป็นสิ่แร านั้นึมีเสียเิให้นั่อนัย
“ไอิว พูอะไรหน่อยสิ” อารยะพูรอเ้าไปในโทรศัพท์มือถือ านั้นเปิลำโพ
“หือ..เอ้อ..สวัสีรับทุน สวัสีอารยะ สวัสีรับุศรารม ลูายอุศิราษ์ และเพื่อน ๆ อุ”
ศรารมหยุนิ่ฟัเสียไอิวที่เล็ลอออมาาโทรศัพท์มือถือ
“ถ้าิะ่าเพื่อนอผม พวุทั้ห้าน็ไม่รอุหรอนะรับ ไหนะึถล่ม ไหนะิารพัทลาย พวุยัะิทำอะไรโ่ ๆ ให้ัวเอแย่ลอีั้นหรือรับ”
ศรารมเลื่อนสายาาโทรศัพท์มือถือมออารยะ้วยวามสับสน
“เรื่อนี้ยัไม่บนะรับ..ึที่ระเบิยัไม่บ เรื่อนี้ยัมี่อ ผมบอไ้แ่ว่าในบรราพวุที่อยู่ที่นั่น ใรนหนึ่วาแผนบาอย่าเอาไว้อย่าแนบเนียนโยใ้เรื่อึระเบิเป็นาหน้า..ใรนหนึ่ใ้โอาสนี้่านำนวนสามนลไปโยให้ิว่าเป็นารายเพราะึถล่ม...”
“..!!”
“เพราะะนั้นรุาอย่า่าเพื่อนอผมนะรับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น