Gift2Lover

ลำดับตอนที่ #1 : Gift2lover : 01 ร้านใหม่

   
   
    ภราดาเอานิ้วกดหูฟังของเครื่องเล่นเพลงขนาดพกพาขณะวิ่งเหยาะ ๆ ไปตามทางปูด้วยอิฐมอญในสวนสาธารณะที่มีชื่อว่า สวนสวนสาธารณะอิฐินันทการ
    ใช่แล้ว..อิฐินันทการคือนามสกุลของเธอเอง
    เมื่อยี่สิบปีก่อนพ่อของเธอ ภราดร อิฐินันทการได้สร้างไว้ในหมู่บ้านแห่งนี้ หลังจากแต่งงานกับแม่ของเธอและย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้
    อ้อ..หมู่บ้านนี้ชื่อ หมู่บ้านอิฐ
    แล้วทำไมหมู่บ้านอิฐถึงได้ไปพ้องกับอิฐินันทการ
    นั่นก็เพราะจริง ๆ แล้วแม่ของเธอเป็นหลานของผู้ก่อตั้งหมู่..ปู่ของเธอซึ่งมีนามว่า  อิฐ  อิฐินันทการ
    เพราะฉะนั้นก็หมายความว่าพ่อของเธอแต่งเข้าบ้านแม่ของเธอ แล้วใช้นามสกุลของแม่นั่นเอง
    ในสมัยนั้นคงไม่มีใครที่แต่งงานแล้วอยากใช้นามสกุลฝ่ายหญิงนักหรอก  แต่ว่าพ่อของเธอกลับยินยอมด้วยความเต็มใจ..นั่นคงเป็นเพราะพ่อรักแม่มากมายเหลือเกิน  อีกเหตุผลหนึ่งก็คือตระกูลอิฐินันทการไม่มีลูกหลานเป็นผู้ชายเหลืออยู่อีกแล้วเพราะถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารและตายในสนามรบเสียหาย เหลือแต่แม่ของเธอและน้องสาวของแม่
    พอแม่แต่งงานก็ดันมีเธอเป็นผู้หญิงเสียอีก
    ดังนั้นภราดาจึงมีบุคคลิกทะมัดทะแมงไม่ค่อยจะเป็นกุลสตรีเท่าไหร่ แถมตัดผมสั้นยาวถึงต้นคอเท่านั้น
    ทุก ๆ วันเวลาเจ็ดโมงเช้า เธอจะต้องมาวิ่งออกกำลังกายที่สวนแห่งนี้  และทุกวันก็จะต้องหยุดอยู่ที่ใจกลางสวนเพื่อไหว้หลุมศพของพ่อ แล้วก็จะวิ่งต่อไปจนครบห้ารอบ
    ภราดาเปิดร้านขายของขวัญเล็กในหมู่บ้านซึ่งเป็นมรดกตกทอดจากแม่ของเธอเอง ชื่อร้านคือ ดาหลากิ๊ฟช๊อป ตามชื่อของแม่
    “เธอรู้หรือยัง” เพื่อนของเธอวิ่งมาเคียงเธอ
    “อะไร..” เธอตอบห้วน ๆ ไม่สมกับความเป็นผู้หญิงสักนิด
    “เรื่องที่มีร้านมาเปิดใหม่น่ะ” เพื่อนของเธอพยายามวิ่งให้ทัน เพราะขาสั้นกว่ามาก
    “ร้านอะไรล่ะ บอกมาสิ”
    “อ้าว..นี่เธอยังไม่รู้จริง ๆ สิเนี่ย คนในตลาดเค้าพูดกันหนาหูแล้วนะว่ามีคนต่างถิ่นย้ายเข้ามาเปิดร้านกิ๊ฟช๊อปแข่งกับเธอน่ะ”
    ดอกยางของรองเท้าวิ่งสีกับพื้นอิฐมอญดังเอี๊ยด ภราดาหยุดกระทันหันมองเพื่อนหญิง
    “ให้ตายสิ..เบรคก็ไม่บอก” เพื่อนของเธอวิ่งเลยไปแล้วหยุดตาม
    “ใครเปิด เปิดที่ไหน”
    “ซอยสอง ร้านที่เคยเป็นร้านขายของเก่าน่ะ แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไรนะ”
    “ซอยสองหรือ  อย่างนี้มันแข่งกันชัด ๆ ฉันอยู่ซอยสาม คนก็ต้องผ่านซอยสองก่อนสิ”
    “ก็ใช่น่ะสิ”
    ภราดานิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจ “..แต่ไม่เป็นไร  ยังไงคนในหมู่บ้านเราก็ต้องอุดหนุนคนในหมู่บ้านด้วยกัน”
    “มันก็จริง  แต่ว่ามันเสียตรงที่เธอเป็นผู้หญิง แถมยังเป็นผู้หญิงที่ไม่เป็นหญิงเอาเสียเลย”
    “แล้วมันเกี่ยวกับตรงไหน” ภราดาทท้าวเอวจ้องหน้าเพื่อน
    “เกี่ยวตรงที่...เจ้าของร้านใหม่น่ะ เป็นผู้ชายที่หน้าตาดี ซึ่งคงมีลูกค้าสาว ๆ ติดแน่ ๆ”
    ภราดาปล่อยมือจากเอว ไหล่ห่อลง ตาละห้อย “..งั้นเหรอ..” แล้วเริ่มต้นเดินเอื่อย ๆ ไปตามทาง
    “แต่ความจริง..” เพื่อนของเธอพอเห็นภราดามีท่าทางหงอย ๆ จึงพยายามหาคำพูดให้กำลังใจ “ที่เธอพูดก็ถูกนะ  ยังไง ๆ คนในหมู่บ้านก็ต้องอุดหนุนคนในหมู่บ้าน  อีกอย่างนะ ถ้าเธอปัด ๆ ถูก ร้านอีกซะหน่อย ทำร้านให้สวย ๆก็ไม่ต้องกลัวอะไรหรอก”
    ภราดายังคงเดินเอื่อย ๆ เงียบไม่พูดอะไร
    “แหม..ถ้าเธอหัดแต่งตัวแบบฉันหรือแบบสาว ๆ คนอื่น ขี้คร้านก็จะมีหนุ่ม ๆ มาซื้อของเป็นว่าเล่น”
    ภราดายังเงียบ
    “เธออาจจะทำป้ายตัวโต ๆ นะเขียนว่าร้านประจำหมู่บ้าน รับรองว่าคนในหมู่บ้านก็จะมาเพราะรู้สึกว่าควรอุดหนุนเธอมากกว่า”
    “ร้านเค้าตกแต่งดีใช่ไหม”
    “เอ๋...”
    “ร้านไอ้หน้าตาดีนั่น ตกแต่งดีใช่ไหม”
    “ก็..ก็ดีนะ ดีกว่า..เอ้อ..แต่ถ้าเธอทำความสะอาดร้านซะหน่อยรับรองว่า..”
    “มีของแปลก ๆ มาขายรึเปล่า”
    “อ่า...ก็มีเยอะเชียว  แต่ว่าเค้าเพิ่งเปิดร้าน ก็เลยยังไม่ได้เอามาโชว์มากมาย”
    “เธอซื้อไปแล้วหรือยัง”
    “ซื้อสิ แหมใครจะอดใจไหว  ฉันซื้อเพราะเจ้าของหรอกนะ..อุ๊บ” เพื่อนของเธอรีบเอามือปิดปากเพราะเผลอพูดความจริงไป “เอ่อ..ไม่กี่บาทหรอก ก็เดินเข้าไปแล้วไม่ซื้อก็กะไรอยู่”
    “พาฉันไปที”
    “ห๊ะ...”
    “ไปกันเดี๊ยวนี้เลย..” ภราดาลากแขนเพื่อนวิ่งกลับออกไปจากสวนสาธารณะอิฐินันทการ
   
    เรื่องราวของร้าน Giftshop สองร้านในหมู่บ้านเล็ก ๆ จึงเริ่มต้นขึ้น และขอตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า...Gift2lover