อุ้มรักสุภาพบุรุษร้าย

เรื่องนี้ไรต์กำลังรีไรท์อยู่นะคะ เป็นเรื่องที่หมดสัญญากับสนพ.แล้ว 

ตัวละครเกี่ยวเนื่องกับสุภาพบุรุษร้ายรักเล็กน้อย

โปรย

“ฉันมีข้อเสนอให้เธอ อลิน ธรรมรักษ์” ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดใบหน้าของหญิงสาว หัวใจดวงน้อยเต้นแรงรัว เธอกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอก ให้คนตัวโตได้เห็นว่าเธอตื่นเต้นกับสัมผัสแนบชิดแบบนี้แค่ไหน

“ฉันไม่รับข้อเสนอของคุณหรอก” หญิงสาวเบือนหน้าหนี ไม่อยากรับรู้สัมผัสของผู้ชายตัวโตนัก

“เพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอเชียวนะ” ชายหนุ่มเอาคำว่าอิสรภาพมาหลอกล่อให้หญิงสาวตกหลุมพรางของตนเอง

“ไม่ ฉันไม่ต้องการมันแล้ว อยากให้เป็นเด็กในปกครองของคุณตลอดชีวิตก็ช่าง ดีเสียอีก งานก็ไม่ต้องทำอยู่สบายๆ มีเงินใช้ทุกเดือนสบายจะตายไป” หญิงสาวประชดประชัน พยายามดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการของชายหนุ่ม

“งั้นเหรอ แต่จะว่าไป เงินเดือนของเธอที่ฉันใส่บัญชีให้ตลอดสี่ห้าปี เธอก็ไม่ได้ใช้มันสักเท่าไหร่ รวมถึงที่จะได้จากฉันอีกในอนาคตคงจะพอให้เธอสบายไปตลอดชาติเชียวนะ” อนพัทย์ยิ้มมุมปากไม่เดือดร้อนกับคำของหญิงสาวเท่าไหร่ เรียกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยมากกว่า

“หึ หึ น่าขำ เงินคุณที่ให้ฉันนะเหรอ ฉันว่ามันก็แค่เศษเงินของคุณเท่านั้นเอง ถ้าฉันไม่ได้ทั้งหมดที่คุณมี ฉันจะสบายไปตลอดชาติได้ยังไง ถ้าอยากได้ฉันเป็นคู่นอนคุณคงต้องจ่ายเยอะนะคุณผู้ปกครอง ค่าตัวฉันแพงมากและฉันก็อยากสบายไปตลอดชาติอย่างคุณว่าขึ้นมาแล้วสิ” อลินมองอีกฝ่ายนิ่งคิดหาวิธีเอาตัวรอด ก่อนจะคลี่ยิ้มและหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ทำใจแข็ง ปากเก่งต่อรองกับอนพัทย์

 “รู้สึกว่าเธอจะปากเก่งขึ้นนะ แต่เธอคงจะไม่ได้อย่างที่ต้องการ ฉันอยากได้แค่แม่พันธุ์กับลูกไม่ได้อยากได้เมีย เธอเลือกเอาก็แล้วกันว่าจะยอมดีๆ โดยไม่มีเงื่อนไขหรือเธอจะเลือกให้วิกรานต์กับลูกลำบาก ไม่ใช่เรื่องยากนักหรอกที่ฉันจะทำให้นักเขียนกระจอกๆ คนหนึ่งไม่มีสำนักพิมพ์ไหนรับงานของวิกรานต์” อนพัทย์นิ่งไปนิดก่อนจะยิ้มออกมาอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า น้ำเสียงราบเรียบกับคำขู่นิ่มๆ ก่อนจะขยับปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ

“คุณ...ไอ้ชั่ว คนเลว เอาเปรียบคนไม่มีทางสู้ คุณไม่มีหัวใจ ถ้าพี่แบมไม่มีงาน แล้วพวกเขาจะอยู่กันยังไง คุณไม่สงสารเด็กตาดำๆ เลยหรือไง” หญิงสาวฟิวส์ขาดต่อไม่ติดก็ครั้งนี้เอง 

อนพัทย์ แอล ปราบบารมี สกอร์เชอร์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ไม่ว่าจับงานด้านไหนก็ทำเงินให้เขาได้ทั้งนั้น

อลิน ธรรมรักษ์ เด็กสาวในอุปการะคุณของอนพัทย์ แอบรักเขามาหลายปีแต่รู้ว่าเขาไม่สนใจจึงตัดสินใจเดินจากมา แต่เขากลับยื่นเงื่อนไขให้เธออุ้มท้องลูกของเขาก่อนเขาถึงจะปล่อยเธอไป

“ผมเอาจริงนะ คุณต้องอยู่ที่นี่กับผมไปตลอดชีวิตคุณไม่รู้หรือไง” พิทย์หยิบเอานิสัยเอาแต่ใจของพี่ชายมาใช้ อยากได้อะไรต้องได้ ออกคำสั่งกับหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว

วิกรานต์ร้องว้าวอยู่ในใจ

‘พระเอกในนิยายของเธอเปลี่ยนลุกไปแล้ว ไม่ใช่สิ เธอต้องลำบากใจสิ ไม่ใช่อมยิ้มอยู่ในใจอย่างนี้ คุณนักเขียน ไม่มีพระเอกจริงๆ บนโลกใบนี้หรอก มีแต่ในนิยายที่เธอแต่งเท่านั้นละ ทำไงดีล่ะ ควรจะดีใจที่ต้องอยู่กับคนรูปหล่อ หน้าตาดี หุ่นน่ากินไปตลอดชีวิต หรือลำบากใจที่ทำได้แค่มองกินไม่ได้อย่างใจคิดดีนะ’

“คุณอย่ามาหยอกฉันแบบนี้สิคะ ฉันขอไปนอนก่อนนะ ฝันดีค่ะ” วิกรานต์ลุกหนีทันที สายตาของพิทย์ทำเอาใจนักเขียนสาวไม่อยู่กับตัวเลยจริงๆ แขนอวบถูกดึงเอาไว้ ไม่ให้เธอเดินหนีไปได้

วิกรานต์มองมือใหญ่ที่จับแขนตัวเอง ไล่สายตาขึ้นไปสบตาคม เอาจริงเอาจังของพิทย์ หวั่นใจไม่น้อย เธอยังไม่อยากเสียพระเอกในนิยายไป เพราะความรู้สึกแบบนี้เลย เธออยากให้เขาอยู่แค่ในหนังสือ ไม่ใช่ตรงหน้าเธอแบบนี้ หญิงสาวแกะมือใหญ่ออกอย่างสุภาพ

“ค่ะ ฉันตกลง หวังว่าคุณจะพอใจในคำตอบ คุณอาจกักขังฉันกับลูกไว้ที่นี่ได้ตลอดชีวิตแต่...มันจะมีความหมายอะไร ถ้าหัวใจคุณไม่มีฉันและหัวใจฉันไม่มีคุณ มันจะเป็นการทรมานกันเปล่าๆ คุณเข้าใจใช่ไหมคะ ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีก ไม่อยากทรมานใจแบบนั้น ไม่อยากอยู่กับความเหงาที่มันบั่นทอนชีวิตของฉัน ให้มันสั้นลงไปทุกวัน” ทุกคำของวิกรานต์กระแทกใจของพิทย์อย่างจัง เขาไม่คิดจะทำแบบนั้นกับหญิงสาวตรงหน้าแม้แต่น้อย มือใหญ่ปล่อยให้ร่างของเธอเดินเข้าห้องนอนไป ทิ้งความรู้สึกผิดไว้ในใจของพิทย์อย่างจัง

พิทย์ โยชิโนะ สกอร์เชอร์ น้องชายบุญธรรมของอนพัทย์ หัวหน้าบอดี้การ์ดและผู้บริหารฝ่ายต่างประเทศของ MKD 

เจอหน้าม่ายสาวลูกติดครั้งแรก แค่สงสารแต่พอได้รู้จักกันเขาหลงรักเธออย่างง่ายดาย

วิกรานต์ นักเขียนแม่ลูกอ่อน เธอเจ็บเพราะรักครั้งแรก ลูกชายประสบอุบัติเหตุจนพิการซ้ำซ้อน เธอหยุดมองหารักแต่พอพิทย์เข้ามาก็ทำให้ใจเธอหวั่นไหว 

ชอบกดโหวต โดนใจอย่าลืม เมนต์เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยค่ะ อัพจนกว่าจะรีไรต์เสร็จอาจจะได้ครึ่งเรื่อง อย่าลืมเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ