คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ข้อเสนอ 2
“หยุเี๋ยวนี้นะ อลิน ันบอให้หยุ
เธอทำบ้าอะไรอเธอ” เสียเ้มวาใส่หิสาวทันทีเมื่อ้าวเ้ามาในห้อ เห็นภาพหิสาวำลัทำลาย้าวอในห้อนอนอนเอ
ห้อนอนเละนำสภาพเิมไม่ไ้ เสื้อสูทถูถอโยนให้เสัน วาแ็ร้าว ัฟันรอ
อนพัทย์ำลัพยายาม่มวามโรธเอาไว้ให้ไ้มาที่สุ
“ไม่หยุ ันไม่หยุ ไม่มีเหุผลอะไรทีุ่มาสั่ให้ันหยุทำในสิ่ที่ันอยาทำ
ในเมื่อทำอะไรุไม่ไ้สิ่ที่ันทำไ้ือทำลายทุสิ่อุ” หิสาวไม่เพียไม่หยุมือ
ยัีทึ้ผ้าปูที่นอน ให้าออาันเหมือนมันือเรื่อสนุสนานสำหรับเธอ
ปา็เถียายหนุ่ม ไม่สนใสันิว่าเาะโมโหมาแ่ไหน
รู้เพียว่าเธอำลัสะใอย่ามา
“เธอแน่ใแล้วใ่ไหมอลินที่ทำแบบนี้
เสันออไป” ายหนุ่มถามหิสาวเสียเ้ม ออปาไล่เสันให้ออไป ่อนะปลระุมเสื้อเิ้อนเอออ
สะบัเสื้อทิ้ ปลเ็มัออาาเ ปลระุมาเออ ้าวสามุมเ้าหาร่าบาทีละ้าว
หิสาวยัวุ่นวายับารทำลาย้าวออย่าสนุมือ
“ใ่...ันไม่เยแน่ใอะไรเท่านี้มา่อนเลย”
หิสาวอบ้วยวามสะใ ไม่ไ้หันไปมอ้วย้ำว่านถามอยู่ในสภาพไหน
นั่นือวามผิพลาอย่าแร
อนพัทย์ว้า้อมือบาเอาไว้ เพื่อให้หยุทำลาย้าวอ
เาบีบ้อมือเล็เพื่อให้เธอปล่อยมือาโมไฟหัวเีย เอื้อมมือให่ไปว้าเอาไว้่อนที่มันะลพื้นแเสียหาย
วามันลที่เิม
านั้นหันมาเล่นานนัวบาที่อบสร้าวามวุ่นวาย เาเหวี่ยเธอเ็มแรลไปนอนบนเีย
“ันอุส่าห์ให้เธอไ้มีเวลาิแล้วนะ
อลิน แ่...เธอเลือแบบนี้เอ ัน็ามใเธอ” ล่าวบร่าสู็ถาโถมเ้าหาร่าบาที่นอนุอยู่บนเีย
อลินิ้นรนทั้ถีบ ทั้เะ ทุบ
บีสารพัแ่็ไม่อา้านแรอนัวโว่าไ้ อนพัทย์ูบุไ้ไปทั่วไร้วามปรานี
หนวเราที่เพิ่ึ้น ทิ่มเนื้อเนียนนเิเป็นรอยแามออ
ปาร้อนูบบัับให้หิสาวูบอบ
ายหนุ่มระาุนอนออาร่าอหิสาว เผยผิวาวเนียนน่าสัมผัส
ไม่สนใว่าเธอะเ็บหรือไม่าระทำอเา
อลินาลายหน้ามืเหมือนนำลัะเป็นลม อาาศหายใแทบหมไปาร่า
ปาร้อนถอนูบออั่วรู่ ให้หิสาวไ้มีอาาศหายใ ่อนะบูบลไปใหม่อีรั้
มือให่ลูบไล้ ออิ่มภายใ้บราเียัวิ๋วที่ปิวามามอบัวูมเอาไว้แทบไม่มิ
หิสาวเ็บร้าวไปทั้ปา รู้สึไ้ว่าปาอัวเอบวมเ่อ
แ่นใร้าย็ไม่ยอมถอนูบาเธอ มือให่ออแรบีบออิ่มให้หิสาวรู้สึเ็บ อลินร้อออมา้วยวามเ็บปนใ
ร่าายร้อนผ่าวับารระทำอันป่าเถื่อนรุนแรอเา
หัวใเธอเริ่มรู้สึไปับเามัน่อยๆ สวนทาับวามิที่ะ่อ้าน
อลินปลายเล็บลบนไหล่ว้า
เธอหวัให้เาเ็บแ่เหมือนไประุ้นอารม์ร้อนอนใร้ายมาึ้น
ปาร้อนถอนออาปาอิ่ม เปลี่ยนมาุไ้ับออ เรียวลิ้นสาหยอเย้าับใบหูเล็
ฟันมบิ่หูอหิสาว
่อนะละเพื่อเ้าหาบัวูม
เสรยอบัวูันท้าทายสายา สัมผัสร้อนามือให่ที่โอบอุ้มมันเอาไว้เ็มมือแทนบราเียที่เาโยนมันทิ้
หลัาระามันาออาัน
“ปล่อยผึ้เถอะุอนพัทย์” เสียหวานสั่นเรืออร้อ ายหนุ่มเยหน้ามอหิสาวเล็น้อย สายาุร้อนแร เสียอ้อนอาอลินยิ่เร่ปิิริยาในายอเาให้ลุฮือมาึ้นว่าเิม
“ุอนพัทย์...” อลินเรียื่ออายหนุ่มราวับละเมอ....................................
อนพัทย์ูื่ม บีบเล้นเล้าลึหนัหน่วนเิรอยแบนออิ่มาวนวลอเธอ ...........................
ายหนุ่มเลื่อนมือให่ลูบไล้้นาเรียวไปมา
ปลุวามเสียว่านให้เิึ้นในายสาวมาึ้น อลินหนีบาเ้าหาันแน่นไม่ยอมให้มือให่ไ้รุล้ำเ้าไปถึสิ่หวห้ามอเธอ
ายหนุ่มฟามือลบน้นาเรียวเบาๆ พอให้หิสาวสะุ้และเปิทาให้เา..................................................................
...........................................................................
อลินหลับาพริ้ม
สมอสร้ามโนภาพึ้นามวามิ เธออยาะร้อราให้เสียัลั่น อยาใ้ปาเล็ๆ
อัวเอูบไปามล้ามเนื้ออ หน้าท้อเป็นลอน อยาใ้ฟันบมันเบาๆ
ให้เารารวเหมือนที่เธอรู้สึในอนนี้ เธอ้อบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ุ...” อลินะั้า รู้สึวูบวาบไปทั่วร่า ่อนะแสลาย
หยุหายไป เมื่อร่าสูถอยห่าเพื่อสลัาเออาร่า
สิ่ัวาสิ่เียวที่เหลืออยู่บนร่าายอเา
อนพัทย์ลับมาแนบเล้าร่าบาอีรั้ มือให่้าหนึ่นวเฟ้นออิ่ม .........................................
“รี๊ๆ ปล่อยนะ ออไป ฮือๆ” ร่าบารีร้อ
้วยวามเ็บปว ิ้นรนให้หลุพ้นาวามทรมาน มือบาทุบีไปามไหล่ว้าให้อนพัทย์ถอยห่าออไปาร่าายอเธอ
“ไม่้อร้อให้มันเปลือแรหรออลิน
เธอเป็นนเลือแบบนี้เอ” ายหนุ่มุหิสาวเสียแหบพร่า มันไม่ใ่ำปลอบโยนอย่าที่เธอิว่าะไ้ยินสันิ........................................................
อนพัทย์ทิ้ายลนอนเีย้าหิสาว ไม่มีารโอบอ ไม่มีำปลอบโยนมีเพียลมหายใหอบระเส่าที่ยัไม่ลับืนเป็นปิ.................................................................
อลินไร้น้ำามีเพียเสียหอบเบาๆ
วาหลับพริ้มพร้อมะหลับยาว เธอเพลียมาับทำลาย้าวอในห้อและสู้รบบนเียับนใร้าย ไม่้อใ้เวลานานนัเธอ็หมแรหลับไปโยไม่สนใเาอี
ายหนุ่มะโหน้าึ้นมอหิสาว
่อนะออำสั่เสียเ้ม “ลุึ้นอลิน เธอ้อเ็บวาห้อที่เธอเป็นนทำมันพั ให้สะอาเรียบร้อย”
วามเียบือำอบ ลมหายใสม่ำเสมออเธอบอัว่าไม่ไ้ผล
ายหนุ่มหยัายึ้นนั่มอนหลับ่อนะส่ายหน้าไปมา
สายามอนาฬิาบอเวลาหนึ่ั่วโมในารรบับหิสาวที่อนนี้หลับปุ๋ยไปเสียแล้ว ร่าสู้าวลาเียเินไปหยิบเสื้อลุมมาสวมลวๆ
่อนะออไปสั่านลูน้อหน้าห้อ
ไม่นาน็ลับมาถอเสื้อลุมออไว้ปลายเีย ทิ้ัวลนอนเีย้าหิสาว
ปรับอุหภูมิอเรื่อปรับอาาศให้่ำเหมือนเวลานอนลาืน หยิบผ้าห่มึ้นลุมายนเอ
ปล่อยให้อลินนอนเปลือยเปล่าไร้สิ่ปปิ ารระทำเหมือนนใำ
เวลาผ่านไปสิบห้านาที
อาาศที่เย็นัส่ผลถึอลินที่นอนเปลือยาย เธอเริ่มัวเ้าหาันนเือบเป็น้อนลมๆ
ฟันระทบันึๆ
แ่ไม่ยอมื่นึ้นมาหรือยื่นมือไปว้าหาผ้ามาลุมาย
เธอำลัฝันถึอีที่อ้าว้าเมื่อไร้อ้อมออันอบอุ่นอบิามารา่อยปป้อ
เธออัวเอแล้วร้อไห้สะอื้นในอ
ผู้ายใร้ายใำเปิเปลือาึ้น เมื่อไ้ยินเสียรบวนารนอน เามอเห็นร่าบาัวและสั่นสะท้าน
ูๆ ไป็น่าสสาร มือให่วัผ้าห่มออาัว
เอื้อมมือไปึหิสาวเ้ามาในอ้อมอ ผิวเนียนเย็นเียบนนัวโรู้สึไ้ว่ามันเย็นเหมือนน้ำแ็
มือให่วานหารีโมทมาปรับอุหภูมิเรื่อปรับอาาศให้อยู่ที่ 25อศา เพื่อให้สบายสำหรับอีน
ว้าเอาผ้าห่มึ้นมาลุมร่าเปลือยอเาและเธอ่อนะหลับาลอีรั้
ความคิดเห็น