คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หมอกจางๆ 1
2...หมอาๆ
้านโยธร็พาสายป่านมาส่บ้าน
ไม่มีแวะที่ไหนและทั้สอ็เียบันทัู้่นถึปลายทา
หิสาวไม่รอให้เาเปิประูให้ ไม่ิวนเาเ้าบ้านอย่าที่ิไว้ในอนแร
“อาแฟื่มสัแ้วไ้ไหมรับ”
ายหนุ่มออปาอ
สายป่านเหยียยิ้มรู้สึสมเพัวเอไม่น้อย
“ึแล้วื่มาแฟะนอนไม่หลับนะะ” หิสาวปิเสธอย่าสุภาพ
อาารี๊๊า่อนหน้าหายไปสิ้น
เธอไม่ใ่นื้อึ
ไม่ไ้าบอนมอไม่เห็นวามริบาอย่าระหว่านสอน
ที่นหนึ่ึเธอเ้าไปในเมนี้เพื่ออะไรเธอไม่รู้
แ่เธอะไม่เล่นามเมอเา่อไป
ำปิเสธอย่าสุภาพอสายป่าน
ทำให้โยธรรู้ัวว่าหิสาวรู้ทันวามิเาในบาส่วนเาึ้อออปาอโทษเธอ
รู้สึผินิๆ ที่ึเธอเ้าไปเล่นเมับเา
“อโทษที่ไม่ไ้บอ่อนนะรับ”
สายป่านมอผู้ายที่นเอื่นอบ้วยวามรู้สึผิหวั
เสียใที่เาล้อเล่นับวามรู้สึอเธอ
หน้าาีแ่ไม่อามอเ้าไปถึิใอเาไ้เลย นแบบนี้เธอไม่ล้าเ้าใล้อี
“ไม่เป็นไร่ะ ภรรยาุสวยมานะะ นาป่วย็ยัสวย
หาปลาเป็นผู้าย้อีบเธอแน่ๆ อย่าพยายามทุบเพรให้มีรอยร้าวนะะ” หิสาวเือนสิอโยธรรๆ
เธอมอสบาเา้วยแววาผิหวั เสียใ
มันายันนทำผิรู้สึอึอัและไม่สามารถแ้ัวอะไรไ้
“ผม...”
“อบุสำหรับมื้อเย็น่ะ
ผู้หิถ้าเ็บมาๆ ไม่มีใรทนไ้หรอนะะ ปลาแนะนำให้หาหนัสือธรรมะมาอ่านบ้านะะ
บาทีมันอา่วยุไ้” สายป่านแนะนำายหนุ่ม้วยวามริใ
หวัว่าเาะรู้ัวว่าำลัทำอะไรอยู่
“ผม...อโทษรับ”
“อ้อ สุท้ายนะะ
ะโรธเลียันแ่ไหนอย่าึนอื่นเ้าไปเี่ยว้อ้วย มันเสียวามรู้สึ่ะ
ลา่อนนะะ” หิสาวย้ำเือนเาอีรั้
่อนะเปิประูรั้วเ้าไปในบ้านโยไม่หันลับมามอเาอี
โยธรพูไม่ออ
ไ้แ่ยืนมอสายป่านหายเ้าไปในบ้าน ส่วนัวเอ็ไ้แ่ถอนหายใออมาเฮือให่
‘นี่เาบ้า หรือ เลวันแน่’
ายหนุ่มไ้แ่ถามัวเอในใ ่อนะึ้นรถและับออไป วามิีันให้วุ่นวายไปหม
ลอสัปาห์ที่รวีพรรรัษาัวอยู่ที่โรพยาบาล
ไม่มีาิมาเฝ้ามีเพียพยาบาลพิเศษ
แม้แ่วันที่หมอให้ออาโรพยาบาล็ไม่มีใรมารับเธอ
น้ำาลอวาแม้ะพยายามบอัวเอให้เ้มแ็สัเท่าไหร่
แ่มัน็ยัไหลออมาอยู่ี หนทา้าหน้ามีแ่เมหมอปลุม
ทำอย่าไรับีวิในวันพรุ่นี้
“ุหมอให้ออาโรพยาบาลไ้แล้วนะะ” พยาบาลสาวแ้ให้นป่วยทราบ
น่าสสาร
ั้แ่เธอมาูแลไม่เห็นะมีาิมาเยี่ยม
ยเว้นสามีอเธอที่มาแ่รั้สอรั้เท่านั้น พยาบาลสาวเห็นในป่วย
ที่าำลัใาาิพี่น้อ
“่ะ” รวีพรรรับำเบาๆ
้าวเท้าลาเียหลัาเ็มน้ำเลือถูพยาบาลสาวถอออาหลัมือไปแล้ว
“มีอะไรให้่วย็บอไ้นะะ”
วามเอื้ออารีอพยาบาลสาวทำเอาน้ำานไร้าิึมหาา
แม้ะอยู่ห้อพิเศษมีน่าย่าห้อให้แ่ไม่มีใรเหลียวแลแม้ในวันะออาโรพยาบาล
“อบุมานะะทีู่แลมาลอหลายวัน”
“มันเป็นหน้าที่่ะ”
พยาบาลสาวอบ้วยยิ้มอ่อนโยน
“รบวนุพยาบาลโทรามสามีอันมา่าย่าห้อ้วยนะะ”
รวีพรรออปารบวน
“ไ้สิะ”
เมื่อพยาบาลสาวรับปา
เธอ็หยิบุเ่าที่สวมในวันที่มาโรพยาบาลเินหายเ้าไปในห้อน้ำเพื่อเปลี่ยนุ นใำไม่แม้ะเอาเสื้อผ้ามาให้เธอเปลี่ยน
เาใร้ายับเธอมาริๆ หิสาวัพ้อ่อว่าสามีอยู่ในใ
ไม่นานพยาบาลสาว็มาแ้ว่าไ้โทริ่อสามีอเธอเรียบร้อยแล้ว
รวีพรรยิ้มรับและรอนพยาบาลสาวออาห้อไป เธอึ้าวเินามไปห่าๆ
เธอไม่รอให้เามาอย้ำ้วยารพาผู้หิมาเย้ย มาย่ำหัวใเธออี
หาิไม่ผิเาพาลูไปอยู่ที่บ้านบิามารา เธอะไปหาลูที่นั่น
ะเล่าเรื่อราวทั้หมที่เิึ้นให้ท่านทั้สอฟั ่อนะพาลูไปให้ไลาเา
“เราะไ้เอันแล้วยัยหนูายอแม่”
หิสาวพึมพำ สายาทอประายอย่ามีวามหวั
รวีพรร้าวเินออาโรพยาบาล
เนื่อาไม่มีเินิัวสับาท เธอึเลือใ้สอา้าวเินไปามฟุปาธ
เินเรื่อยๆ เท่าที่แระมี
มันอาไม่เร็วนัแ่อให้เธอไปให้พ้นาเโรพยาบาล่อน
านั้น่อยเรียแท็ี่ให้ไปส่ที่บ้านบิามาราสามี
เมื่อร่าอรวีพรร้าวพ้นเโรพยาบาลไ้ไม่นาน
โยธร็เลี้ยวรถเ้าไป้านในอโรพยาบาลายหนุ่มัาร่าใ้่ายทั้หมเสร็ึึ้นไปยัห้อพัฟื้นพิเศษเพื่อรับภรรยาสาวลับบ้าน
“ยัยบ้าเอ๊ย
เิน็ไม่มีสับาทยัะอวเ่” ายหนุ่มบ่นอย่าหัวเสีย เมื่อไม่พบรวีพรรรออยู่อย่าที่ิ
โยธรหยิบสมาร์ทโฟนึ้นมาเพื่อ่อสายหานที่บ้าน
เผื่อว่าภรรยาสาวะนั่แท็ี่ลับไปที่นั่น
“ฮัลโหลใรรับสาย
ุผู้หิลับไปถึบ้านหรือยั”
“ยั่ะ”
ำอบที่ไ้รับทำเอาใอโยธรไหววูบ
ไ้แ่ั้ำถามับัวเอว่าเธอหายไปไหน แล้ววามิหนึ่็ผุึ้นมาในหัว ‘บ้าน’
เารีบลับไปที่รถเพื่อมุ่หน้าลับบ้านอบิามารา
สิ่เียวที่รวีพรรามหานั่นือ ลู เธอไม่ไปไหนหาไม่มีลูไป้วย
ารที่เธอไม่รอเานั่นหมายวามว่าเธอ้อไปหาลูเพื่อพาหนีไปาเา
ไม่มีทาเาไม่ยอมเ็า
ความคิดเห็น