คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทลงโทษ 4
ำระวามาน้อายเสร็น่อไป็ือ
น้นเรื่ออย่า อลิน หิสาวหลบเ้าห้อนอนปิประูเียบ ไม่ส่เสียใๆ
ถึะมีารเาะประูเสียัแ่ไหน ็ไม่มีนมาเปิประูให้
เ้าอบ้านอออาารโมโหมาึ้นเป็นเท่าัว เรียหาุแสำรอเสียัลั่น
“น้ำผึ้ เปิประู น้ำผึ้ บอให้เปิประูไม่ไ้ยินหรือไ น้ำผึ้”
ายหนุ่มเาะประูนเ็บมือ ส่เสียันป้ามาใ
“มีอะไรหรือเปล่าะุผู้าย” ป้ามาเินึ้นมาถามถึหน้าห้ออหิสาว
“ป้ามาเอาุแสำรอมาสิ
แล้วป้าะไปทำอะไร็ไปไม่เรีย็ไม่้อึ้นมา” เรียหาุแพร้อมสั่วามเสร็สรรพ
ป้ามาสุ่แสำรอให้ านั้นึเินลับเ้าไปในห้อรัว เพื่อทำอาหารเย็น สั่ทุนไม่ให้ึ้นไปยุ่วุ่นวาย้าบน
ถ้าเ้านายไม่เรียหา
ายหนุ่มไุแเ้ามาในห้อนอนอหิสาว
พบวามว่าเปล่า ร่าสูเินสำรวไปทั่ว ในห้อน้ำ ห้อแ่ัวล้วนแ่ว่าเปล่าไร้เาอหิสาว
หนี ือสิ่ที่อยู่ในวามิแ่ะหนีไปทาไหน ในเมื่อเายืนอยู่หน้าบ้านหรือะออทาหลับ้านอย่านั้นเหรอ เป็นไปไม่ไ้รั้วบ้านสูเือบหเมร
้านบนยัมีเหล็แหลมโมยยัปีนเ้าไ้ยาแล้วผู้หิัวเล็ๆ หรือะปีนหนีออไปไ้ แล้วอลินหายไปไหน
ายหนุ่มออาห้ออหิสาว
หัวเสียอย่ามาั้ใะเรียบอี้าร์ทุนมาถาม
อะไรบาอย่า้านอยู่ในหัว ร่าสูเปลี่ยนใเินเ้าห้อนอนอัวเอ
แล้ว็ริอย่าทีุ่ิเอาไว้ เ็แสบแอบมานอนหลับอยู่บนเียนอนอเาหน้าาเย
มันน่าีให้้นลายทำให้เาเป็นห่วแทบแย่
ร่าสูปิประูลลอนหนาแน่น
ถอเสื้อผ้าออาร่า โยนมันละร้าอย่าแม่นยำ มือให่สลัผ้าห่มออ
โยนมันลพื้น ร่าสูทิ้ายทาบทับนนอนหลับ ปาร้อนบยี้ปาอิ่มลโทษหิสาวอย่าไร้วามปรานี
สอมือึทึ้เสื้อผ้าออาร่าอหิสาว
ร่าบาหายใไม่สะว
ิ้นรนให้พ้นาอาารที่เป็นอยู่ หิสาวลืมาึ้น วาเบิว้า้วยวามใ มือบายึ้นทุบไหล่ว้าเ็มแร
าเรียวยับยึ้นล พยายามสลันัวโออาร่าอัวเอแ่ไม่สำเร็
ายหนุ่มบีบเล้นออิ่ม รุนแรเป็นารเอาืนหิสาวที่ทำร้ายนเอ
“ปล่อยผึ้นะ ผึ้เ็บ ุะทำบ้าอะไร”
หิสาวโวยวายทันที เมื่อปาอิ่มไ้รับอิสระ
“ันะใ้สิทธิ์อัวเอ
เธอะิ้นรนไปทำไมให้เ็บัว” นใร้ายโ้ลับ
“ุพูีๆ ไม่เป็นหรือไ ันเ็บนะ”
หิสาวโวย แทนัวเอว่าัน ทุรั้ที่โรธ
“หุบปา อลิน ันะเบามือับเธอแล้วัน หยุิ้น้วย
ไม่ั้นันทำรุนแรว่านี้ เธอะมาร้อโวยวายไม่ไ้นะ” ายหนุ่มวาลับ มือให่ลวามรุนแรลเป็นอ่อนนุ่ม
สลับรุนแรแ่มันไม่เ็บเหมือนเมื่อรู่
อนพัทย์แนบปาร้อนเ้าหาปาอิ่ม
ูบอ่อนหวาน เรียร้อารอบสนอ เพียแ่นี้าริ้นรน็หยุล มือบาโอบรอบอหนาเป็นหลั
หัวหมุนิ้ว ิสำนึ้านีหลุลอยออาร่า ปลิวหายไปับสายลม
ร่าบาแอ่นายอบรับารรุรานอเา
อลินหลเ้าไปในววนออนพัทย์
เป็นอีรั้ที่เธอมีอาารเพ้อวิ่วนอยู่ในหัว
‘เธอร้อนเป็นบ้าเลย
สัมผัสอผู้ายนนี้ ไม่ว่าะมาแบบไหน็เร้าใเธอไปทุอย่า’
สัมผัสาปาร้อนรุ่มอเาลาไล้าใบหน้า ุไ้ามลำอ ไหล่มน
แอ่ีพร เนินออิ่ม านั้นเ้ารอบรอเม็บัวเบ่บานูันท้าทายสัมผัสเร่าร้อนระหายหิว
เาื่มินราวับนระหายน้ำและออิ่มอเธอ ือบ่อน้ำที่ับระหายอเาไ้
อลินหายใหอบทุรั้
ยามออิ่มถูลืนเ้าปาร้อนออนพัทย์ มันทำให้หิสาวเร่าร้อนยิ่ว่าเิมหลายเท่านั
เสียหวานทั้ราทั้สะท้านไปทั่วร่า าเรียวสั่นระริเมื่อใล้ถึวามสุ
ในที่สุเธอ็ระเบิออมา
ร่าายสั่นสะท้านแ่มันยัไม่เพียพอเธอ้อารมาว่านี้
“ไ้โปร...ัน้อารุ...”
เสียหวานวอนออย่าน่าอาย เวลานี้เธอรู้เพีย้อารร่าายอเามาเิมเ็มในายเธอเท่านั้นพอ
เมื่อทุอย่าผ่านไป มันะน่าอายเพียใ เาะเย้ยหยันเธอแ่ไหน
มันะเป็นยัไ็่า อนนั้นมันยัมาไม่ถึ เธอสนใแ่เวลานี้เท่านั้น
ายหนุ่มัให้ามำอ
ายแร่เร่าร้อนพรัพร้อมะนำพาเาและอลินไปเยือนสวรร์อารม์
ยับเ้าหาหิสาวารเลื่อนไหวเป็นไปอย่าเื่อ้าเพราะายสาวยัับแน่น
แม้ะถูนำพาไปพบับวามสุ
นหลั่น้ำหวานออมาโลมมามายแ่็ยาะเลื่อนไหวใน่วแร
“เธอทำัวไม่ีรู้ไหม...อลิน
เธอ้อไ้รับโทษอย่าสาสม” อนพัทย์ระิบเสียสั่นเรือแหบพร่า เาำลัใ้วามพยายามระับวาม้อารออารม์เอาไว้อย่าที่สุ
เลื่อนไหว้าๆ เมื่อทุอย่าไปไ้ี ำอา อลิน็เริ่มึ้น มันรุนแรเร่าร้อน
ผิวายออลินแ้ำไม่่าาแผ่นหลัออนพัทย์มีแ่รอยเล็บอหิสาว
อนพัทย์ลโทษหิสาวอย่าสาสมับวามผิ ร่าายบอบบาเ็มไป้วยรอย้ำแทุารานิ้วอผิว ายสั่นไหวไปามแรอารม์ที่ถาโถมเ้าใส่
รั้แล้วรั้เล่า ไม่มีรั้ใเลยที่เธอะร้ออวามปรานี
นอาราอย่ามีวามสุที่สุ ว่าพายุอารม์และบทลโทษแสนสุะบล เรี่ยวแรออลิน็แทบไม่เหลือ
รั้สุท้ายอนพัทย์ปลปล่อยวามหวัอัวเอ
ใส่ร่าบาเ็มแม็ ทรุายทาบทับนิ่อยู่เหนือร่าอหิสาว
ราวนี้เาหวัผลอย่าเ็มที่ว่าะถอนายออห่า ินเวลาไปเือบห้านาที
ลมหายใอุ่นๆ เป่ารใบหน้าอหิสาว ทิ้ายลนอนเีย้า
วัผ้าห่มึ้นลุมนเอและหิสาว เธอหลับสนิทไปแล้ว เาับเธอมีเวลาเหลืออีั่วโมว่าๆ
่อนมื้อ่ำ ายหนุ่มหลับเอาแร ไว้รบับเ็แสบในืนนี้
ความคิดเห็น