ม่านเพลิงสีชมพู

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ความหลัง:

เสียงนกเรไร  เสียงแมกไม้ เสียดสี  เป็นบรรยากาศปกติ ที่ ภพเทพ  วีระธานินท์ เจอะเจอในทุกๆวัน ร่างสูงใหญ่ทอดสายตาออกไปตาคมหยุดนิ่ง

“วันนี้ผมทำสำเร็จแล้ว แต่มันจะมีค่าอะไร”เขาคิดในใจเพียงเท่านี้

“เห้ย ไอเทพ” เสียงสหาย ที่มาบ้านเขาเป็นปกติ

“พวกเมิงอีกละ”พร้อมทั้งทำสีหน้าเบื่อหน่าย

“หนอย เมิงวันไหนไม่มีพวกกูแล้วจะเหงา  อีกอย่าง คนที่ไม่คิด หามงหาเมีย แบบเมิงปล่อยให้อยู่คนเดียวคงบ้าตายสักวัน” อดิภพ กล่าว

“เออ คับ ไอพวกมีเมียแล้วไง ทุกวันนี้ต้องกลับบ้าน ก่อนกี่ทุ่มนะ  มีเมียหรือแม่ว่ะ  สู้กูอยู่คนเดียวดีกว่า”เขาพูดอย่างขบขัน

“แน่ใจหรือเทพ    เมิงอย่ามาหลอกพวกกุ ชายชาติทหารอย่างพวกเรา หากไร้สตรีคู่กายแล้วไซร์คงเฉา ตาย” พงธรเสริม

“รีบเถอะไอเทพ   หัวใจของเมิง  ในกล่องเหล็กนั่น ถ้าเมิงมัวแต่มองแทะโลมด้วยสายตาไปวันๆแบบนี้  มีลูกไม่ทันใช้นะเว้ย”

“ผู้หญิงสมัย นี้มีหรอ จะมาทนลำบาก อยู่ในป่า ในเขา ป่านนี้คง แต่งงาน มีลูก 2 ไปแล้ว” นายทหารรูปหล่อกล่าว

พูดแล้วเขายิ่งหงุดหงิด “เธอมันใจร้าย เย็นชา ไม่รู้จะสันหาคำไหนมาพูด” ทำไงได้เมื่อตลอดมาเขาไม่อาจเปิดใจให้ใครได้อีกจนแล้วจนเล่าเมื่อเวลาผ่านไป  ภพเทพ  ก็ยังมีแต่ เพียงรวี    เจรพิพัท