คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 12 : ฟิคพี่ชาย 12 [100%]
[FIC iKON] พี่ชาย BJIN Ft. iKON Junhoe [BOBYUN]
-12-
#ความฮันบิน
มาคิดๆดูแล้วที่ผมพูดไปเมื่อครู่มันก็แรงเกินไปจริงๆนั่นแหละ แต่จะให้ทำไงได้ก็คนมันโมโห ด่าเขาว่าเขาสารพัดแล้วก็ไปบอกว่าชอบเขา กูนี่มันคนประเภทไหน
แต่ผมไม่ได้เมานะ ผมรู้ทุกอย่างที่ผมพูดออกไป ผมยังมีสติดี เหล้าแค่นั้นทำอะไรผมไม่ได้หรอก มันแค่เข้ามาช่วยทำให้อารมณ์ผมร้อนขึ้นกว่าเดิม เท่านั้นเอง ชั่วมาก
โทษใครไม่ได้ โทษเหล้าแม่ ง
ผมยืนสงบสติอารมณ์อยู่ข้างนอกอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนจะกลับเข้ามาในผับเพื่อตามหาใครอีกคน และตอนนี้คนที่ผมกำลังหาก็นั่งอยู่ที่เดิม ใกล้กับไอ้มิโนเหมือนเดิม… นอกจากนั้นก็ยังมีบ็อบบี้และพี่ยุนฮยองนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“มึงไปไหนมาวะ” บ็อบบี้ถามผมทันทีที่ผมเดินเข้ามา
“ข้างนอก เฮ้ย กินทำไมเนี่ย!” ผมตอบบ็อบบี้ก่อนจะหันไปแย่งแก้วเหล้าจากมือพี่จินฮวานมาถือไว้ ทำไมกินเหล้าวะ
“อารายยยย นาย? ครายเนี่ยยย” ชิบหาย พี่มันเมาแล้วหรอวะ เมาแล้วจำกันไม่ได้อีก?
“กินตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“ตั้งแต่เข้ามาก็เห็นกระดกเอาๆ ใครห้ามก็ไม่ฟัง บอกอยากเมา สั่งให้กูชงให้นี่ปาไปหลายแก้วละ” บ็อบบี้ว่าก่อนมันจะก้มหน้าก้มตาชงเหล้าต่อ
“พอเลย พอๆ สั่งให้ชงมึงก็ชงเนี่ยนะ” หันไปส่งสายตาต่อว่าไอ้เพื่อนเวรสักหน่อย กูไม่อยู่แทนที่มึงจะช่วยดูแลให้นะไอ้ห่า
ยอมรับว่าพลาดมากที่ตามเข้ามาช้าเกินไป ลืมว่าไอ้เชี่ยมิโนก็อยู่นี่ด้วย มัวแต่คิดว่าถ้าเข้ามาแล้วต้องเจอหน้าจะทำตัวยังไง ลืมคิดไปไอ้ตัวการมอมเหล้าพี่เตี้ยมันก็นั่งอยู่ที่นี่!
“ก็ไม่มีใครห้ามได้ไง ปกติจินนี่ไม่แตะของพวกนี้นะ นายทำอะไรเขาป้ะเนี่ย” พี่ยุนฮยองถามผมพลางส่งสายตามองมาที่ร่างเล็กข้างๆผมที่ตอนนี้นั่งสัปงกอยู่ เมาหนักเลยป้ะวะ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นพี่จินฮวานเมาเลยนะ
“ผมจะไปทำอะไรเค้า” พูดจบผมก็หิ้วปีกคนเมาขึ้นก่อนจะตวัดสายตามองไอ้พี่หมียักษ์ที่นั่งอยู่
“เฮยยย อย่ามามองกันแบบนั้น นี่ไม่เกี่ยวป้ะ น้องเค้าอยากกินเองไม่ได้ส่งเสริมเลยไม่มี๊”
แหม กูมองหน้ามึงแค่นี้มึงอธิบายซะยาวเลยนะครับไอ้พี่หมีควาย แล้วเสียงสูงๆของมึงนั่นมันคือห่าอะไร?
“กลับก่อนล่ะ” ผมหันไปบอกกับทุกคนที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะ เหมือนงานเริ่มจะกร่อยแล้วครับ คนเริ่มหายจะหมดแล้ว
“อ้าวกลับเลยหรอ ให้ไปส่งป่าว?” ไอ้พี่หมีดำถาม
“รถก็มี ไปเองได้ ไปนะพี่ยุนฮยอง กูกลับล่ะบ็อบบี้”
“อ่ะๆ ดูแลจินนี่ด้วยนะฮันบิน”
ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพียงแค่ค้อมหัวให้พี่ยุนฮยองน้อยๆเป็นเชิงรับปาก บ็อบบี้มองหน้าผมเหมือนจะถามว่าไหวหรือเปล่า ผมเลยส่งสายตากลับไปหามันเป็นคำตอบประมาณว่าไหว ไว้ค่อยคุยกัน
ทุกวันนี้สนิทกับมันเกินไป มองตาก็รู้ใจ… ถุยเถอะ ที่จริงแม่งก็ขี้เกียจพูดกันทั้งคู่นั่นแหละ
-
“อารายๆๆๆ จาปายหนายเนี่ยยยย” อยู่ๆคนเมาก็ถามขึ้นหลังจากที่ผมลากออกมาจนถึงรถ
“กลับบ้านไง”
“ม่ายกลับ แล้วนายเป็นใครวะะะะ” พี่จินฮวานหรี่ตามองผมราวกับต้องการจะพิจารณา
“นี่จำกันไม่ได้จริงดิ เมาขนาดนั้นเลย?”
“ครายมาว อึก ไม่มี๊”
“พี่นั่นแหละ”
ผมจัดการยัดคนเมาไปนั่งในรถได้สำเร็จก่อนจะพาตัวเองเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับบ้าง ตลอดทางที่ขับรถกลับก็ดูเหมือนพี่แกจะหลับนะ แต่ก็มีบางทีที่ละเมอร้องเพลงบ้าง บางทีก็บ่นนู่นนี่ไปทั่ว บางทีก็หัวเราะ ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก็ยังมี =_= คนไรวะเมาแล้วเหมือนคนบ้าแต่แม่งน่ารักชิบหาย!
-
“นอนไปซะ” ผมว่าหลังจากทิ้งคนเมาลงบนเตียงได้ กว่าจะลากกันเข้าบ้านได้นี่ก็เหนื่อยสะท้านร่างสุด พี่มันขัดขืนสารพัดวิธี แถมยังถามย้ำตลอดทางอีกว่าผมเป็นใคร -_-
นี่ห้องนอนพี่จินฮวานครับ สะอาดมาก ผมไม่ได้เข้ามาในห้องนี้กี่ปีแล้วล่ะ หกจะเจ็ดปีแล้วมั้ง ยังเหมือนเดิมครับ เขายังเป็นคนสะอาดจัดห้องเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นเจ้าของห้องละมั้ง เมาชิบหายแล้วนั่น
“ปวดหัวอ่าาาา” ไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวขาออกจากห้องคุณพี่เค้าก็บ่นออกมาซะก่อน
“ก็ใครใช้ให้กินเยอะขนาดนั้น”
“นาย…เป็นใครนะ?” เขามองผมอีกครั้งท่าทางสงสัย ถามได้ถามดี นี่บอกไปแปดล้านรอบแล้วป้ะวะว่าชื่อคิมฮันบิน ฮันบินอ่ะฮันบิน เพลียกับพี่มันชิบหาย แต่ไอ้แก้มแดงๆนั่นมันอะไร แล้วทำไมปากมันดูฉ่ำๆ ทำไมมันน่า..
เห้ยไม่ดิ สติฮันบินสติ มึงต้องตั้งสติ…
“ผมหรอ?”
“งืมมมมมมม นั่งคุยกันก่อนเด่ อย่าเพิ่งปายยย” ไม่ว่าเปล่านะครับ ยังส่งมือเล็กๆของตัวเองมาฉุดให้ผมนั่งลงไปบนเตียงอีก ทำแบบนี้ไม่คิดว่ามันจะอันตรายกับตัวเองบ้างไงวะ?
คนยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ค่อยจะไหวอยู่
“คิมฮันบินไง รู้จักมั้ย”
“ฮันบิน?...จริงหรอออออ?” พี่จินฮวานเอามือสองข้างโอบหน้าผมไว้ก่อนที่เขาจะจ้องมองหน้าผมใกล้ๆอีกครั้ง
เดี๋ยวๆ ใกล้เกินๆ นี่มันใกล้ไป…แล้วมือที่โอบหน้าอยู่นี่คิดนานป้ะ นี่คนนะเว้ย จับปล้ำขึ้นมาจะว่าไงล่ะ
“ก ก็ใช่” ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ระยะนี้มันไม่ควรนะ คนเมานี่แม่งขี้อ่อยแบบนี้ทุกคนป้ะวะ หรือแค่คนนี้คนเดียว?
“งั้นนายก็คือคนที่เพิ่งจะพูดจาล้อเล่นกับฉันไปน่ะสิ!” น้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนเพิ่งจะคิดออกนี่ก็อะไร โอเวอร์แอคติ้งโคตรพ่ออ่ะ
“ล้อเล่น?”
“นายบอกว่านายชอบฉานนน” ทีแบบนี้จำได้ดีจังเลยเนอะ..
“ผมไม่ได้ล้อเล่น” ผมรวบสองมือเล็กของอีกคนลงมากอบกุมไว้ อ่า มือนุ่มจังวะ
“หื้ม?” เฮ้ย ความจริงทำหน้าตาสงสัยก็ไม่จำเป็นต้องน่ารักขนาดนี้ป้ะวะ
“ที่บอกว่าชอบพี่มันคือเรื่องจริง” ผมจ้องลึกเข้าไปในตาคู่หวานที่ตอนนี้จะลืมก็ยังลืมลำบาก
กะจะโรแมนติกด้วยบ้างนี่มันพอจะเป็นไปได้ไหมวะ…
“แต่ฮันเบนบอกว่าชอบฉันนะ”
“ก็ใช่ไง”
“แล้วนายเป็นใคร ทำไมนายรู้ล่ะ?”
“อ้าว ผมก็ฮันบินไง” สรุปที่คุยกันนี่พี่มันรู้มั้ยว่าผมเป็นใคร ต้องให้บอกกี่รอบวะ ทำไมเมาแล้วเลอะเลือนแบบนี้ โอยยยย กูเหนื่อย!
ไม่เคยมีความพยายามจะคุยกับคนเมาคนไหนเท่าคนเมาคนนี้มาก่อน ยิ่งคุยไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ก็รู้สึกอยากจะคุยให้มันรู้เรื่อง
“ฮันบินหรอ อ้อ ดีเลย นี่มีเรื่องจาด่าอยู่พอดี นายมานปากเสียยย นายด่าฉัน นายว่าฉันสารพัด นายมันใช้ไม่ได้ ไอ้คนปากร้ายยยย” แค่ผมบอกว่าผมคือฮันบินแล้วพี่แกจ้องผมจนพอใจแล้วเท่านั้นแหละ ร่ายประโยคยาวมาเลย แถมยังเบะปากเหมือนเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้อีก
เค้าว่ากันว่าคนเมามักจะพูดความจริงตามใจคิด…
โกรธผมมากไหม…
“ขอโทษได้มั้ย”
“ฮืออออออออออ” อ่าว ร้องไห้ซะงั้น ร้องจริงๆครับ น้ำตาก็น้ำตาไหลแบบจริงๆ พี่จินฮวานร้องไห้จนตาแดงจมูกแดงหน้าแดงไปหมด เป็นการร้องไห้แบบคนเมาที่เห็นแล้วทำใจกระตุกไม่น้อยเลย
“ผมขอโทษ โกรธผมมากถึงขนาดต้องกินเหล้าเมาขนาดนี้เลยหรอ” พูดจบผมก็คว้าร่างบางที่อ่อนปวกเปียกเข้ามากอดไว้ เขาเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ยอมนิ่งให้ผมกอดอยู่อย่างนั้น ที่น่าเจ็บใจคือผมทำเขาร้องไห้อีกแล้วล่ะ
“รู้อะไรมั้ย ในหัวฉันน่ะ มีแต่ฮันบินๆๆๆๆๆ ฉันคิดแต่เรื่องของนาย นายๆๆๆ ไม่มีเรื่องอื่นเลย ฮือออออ”
“โกรธผมมากมั้ย เกลียดกันไปหรือยัง” ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ลูบหัวคนตัวเล็กในอ้อมกอดเบาๆอย่างต้องการจะปลอบ ต้องขอโทษอีกกี่ครั้งถึงจะลบล้างคำพูดหมาๆพวกนั้นจากปากผมได้กันล่ะ
ในใจตอนนี้มันหวิวแปลกๆ แค่คิดว่าพี่จินฮวานจะเกลียดผมผมก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจ มันเสียใจจริงๆนะถ้าเขาเกลียดผม
“นายมันใจร้าย ฮึก”
“ผมขอโทษ” พรั่งพรูคำขอโทษออกไปอย่างไม่รู้จักจบสิ้น เขาไม่ได้บอกว่าเขาโกรธหรือเกลียดผม แต่ถ้าจะให้เดาเขาคงโกรธผมมาก
“ฉันเสียใจนะ ฮืออออออ” ร่างเล็กยังคงสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดผม ต้องทำยังไงถึงจะเลิกร้องไห้วะเนี่ย
“ผมไม่ได้เกลียดพี่นะ เชื่อผมได้มั้ยล่ะ”
“…”
“พี่จินฮวาน”
“…”
“พี่ เห้ย” ผมผละอีกคนออกจากอ้อมกอด ก่อนจะเขย่าร่างเบาๆเพื่อปลุกให้อีกคนตื่น
กำลังจะถึงจุดไคลแมกซ์ พี่แม่งก็มาหลับเนี่ยนะ -_-
“หืมมมม” พี่จินฮวานลืมตาแบบพยายามจะลืมที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นคนลืมตามา คราบน้ำตายังไม่หายไปจากแก้มใสๆของเขาเลย
นี่สินะคนเมา พรุ่งนี้ตื่นมาก็ลุ้นเอาเถอะว่าจะจำทุกอย่างได้มั้ย
“ที่พูดไปเมื่อกี้ได้ฟังป้ะวะ”
“…นายเป็นครายยยย”
กรรมกู… สาบานเลยว่าผมจะไม่ปล่อยให้พี่แม่งไปเมากับใครที่ไหนเด็ดขาด เมาแล้วล่อลวงง่ายชิบหายตายห่าเลยแบบนี้
ผมส่ายหัวน้อยๆให้คนเมาที่ตอนนี้กำลังพยายามจ้องหน้าผมนิ่ง เออดี คุยทั้งคืนแม่งก็คงไม่รู้ว่ากูเป็นใครหรอกครับ
“ร้อนอ่ะ” ว่าจบก็ปัดแขนผมทั้งสองข้างที่ช่วยพยุงตัวเขาไว้ออก ก่อนจะทรงตัวนั่งนิ่งได้ด้วยตัวเองแล้วรูดซิปถอดเสื้อแขนยาวตัวนอกออก
แล้วมันจะเห็นอะไรล่ะนอกจากเสื่อกล้ามสีขาวตัวบางๆที่บางจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน
ทำไมแต่งตัวงี้วะเพิ่งจะสังเกต ดีที่ยังรู้จักใส่เสื่อแขนยาวทับเพื่อปกปิดไว้
แต่แม่งเอ้ยยยย แขนขาวๆนี่มันอะไรวะ คอขาวๆนั่นก็อะไรอีก ไหนจะหน้าแดงๆที่ยั่วกันมาแบบไม่รู้ตัวนั่นอีกล่ะ
กูต้องมีสติขนาดไหนถึงจะหักห้ามใจได้
“ใส่เสื้อเถอะ” ผมเอ่ยบอกอย่างใจเย็น
“ม่ายยย ร้อนนนนน” พูดจบพี่แกก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงไปซะเฉยๆแถมยังทำปากแจ๊บๆประดุจเคี้ยวน้ำลายตัวเองอีก เออดี สร้างความปั่นป่วนให้ฮันบินน้อยเป็นอย่างดี…
“มาถอดเสื้อซี้ซั้วแบบนี้ได้ไงวะ” อันนี้บ่นกับตัวเองครับ บ่นแล้วรีบหันหน้าหนีเลยด้วย กูมองพี่มันต่อไม่ได้แล้วโว้ยยยย ไม่อยู่ตรงนี้ไม่มีใครเข้าใจคิมฮันบินได้หรอก ไม่มีเด็ดขาด!!
“นายเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้งายอ้ะ” คนเมาที่เพิ่งจะทิ้งตัวลงไปนอนเมื่อกี้ดูเหมือนจะเริ่มสงสัยในตัวผมอีกครั้ง ร่างบางเด้งขึ้นจากที่นอนมานั่งจ้องหน้าผมอีกทีแบบงงๆ
กูยอมละ เกิดมาเคยเมาบ้างยังถามหน่อย ทำไมเมาแล้วสมองเสื่อมขนาดนี้
“ฟังนะ” ผมยื่นมือไปจับไหล่บางไว้แน่นพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“…”
“ผมคือฮันบิน คิมฮันบิน”
“…” เขาเพียงแค่มองตาผมนิ่งๆ ตาแดงๆเหมือนน้ำตาจะไหลลงมาอีก นี่มันคนเมาหรือคนบ้าวะ เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวถามว่าเป็นใครอยู่นั่นแหละ
ไม่เคยเห็นใครเมาแล้วน่าจับปล้ำขนาดนี้มาก่อนนี่กล้าพูดเลย
“ฮันบินที่มันชอบพี่ มันชอบพี่จริงๆนะ” จ้องมองใบหน้านี้ใกล้ๆที่ไรแม่งก็อยากทำมากกว่าแค่มองทุกทีอ่ะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันนั้นที่เผลอจูบไปแล้วนะ แล้วก็ยังเป็นอยู่เสมอเวลาที่ได้มอง
เห็นปากแดงๆนี่ใกล้ๆทีไรก็ห้ามใจตัวเองลำบากทุกที
“…”
“ผมจูบพี่ได้ไหม”
ไม่รอให้อีกคนได้ตอบกลับอะไรมาทั้งสิ้น และไม่คิดที่จะห้ามร่างกายตัวเองอีกต่อไป ผมเลื่อนหน้าเข้าไปประกบปากกับอีกคนทันทีที่พูดจบ อุณหภูมิร่างกายตอนนี้ร้อนจนแทบจะคลั่ง กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ยังคละคลุ้งอยู่ในปากพี่จินฮวานมันทำให้คนตัวเล็กนี่ดูเร่าร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆในความรู้สึกผม
ผมส่งลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนเอารสชาตจนแทบจะทุกซอกทุกมุมของปาก ลิ้นเล็กๆของพี่จินฮวานพยายามจะถดถอยหนี เหมือนเขาจะไม่เห็นด้วยกับจูบที่ผมมอบให้ แต่ถึงอย่างนั้นใครจะแคร์กันล่ะ ถือว่าผมขอจูบไปแล้ว
รู้ว่าขอคนเมาก็เท่ากับปล้น แต่ก็ขอจูบไปแล้วไง…
“อื้ออ” เสียงเล็กเอ่ยท้วงเมื่อเริ่มจะขาดอากาศหายใจ ผมละปากออกมาเพื่อให้อีกคนได้หายใจเข้าปอดแบบคล่องๆ
“จำผมได้หรือยัง”
“หายใจม่ายออกกกกก” คนเมาตอบแค่นั้นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆอีกสองสามที เขาทำเหมือนกับไม่ใส่ใจกับการโดนผมจูบ เชื่อเลยว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเมาแน่ๆ ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงฆ่าผมไปแล้ว
“จูบอีกได้ไหม” ฟังดูเหมือนเป็นการขอก็จริงครับ แต่เปล่าเลย ผมไม่ได้รอให้เขาอนุญาต ผมเลือกที่จะจู่โจมเข้าอีกครั้งแบบที่อีกคนยังไม่ทันได้ตั้งตัว
ครั้งนี้เป็นจูบที่ค่อนข้างนานและเหมือนจะไม่จบอยู่แค่การจูบ ผมเล่นหยอกล้อกับกลีบปากบางของอีกคนอยู่นานพอสมควรก่อนจะดันคนตัวเล็กให้นอนหงายราบลงไปกับเตียงนอนแล้วโถมตัวเองทับลงตามไปติดๆ
ดูเหมือนตอนนี้พี่จินฮวานจะยอมทำตามทุกอย่าง นั่นอาจเป็นเพราะเขาไม่ค่อยมีสติตามประสาคนเมา หรือบางทีอาจไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน นั่นมันทำให้ผมเผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าเขาเองก็คงจะรู้สึกดีไปกับสิ่งที่ผมทำอยู่ไม่น้อย
ผมไม่รู้ว่าระหว่างผู้ชายกับผู้ชายมันจะโอเคไหม แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะชอบมันหรือเปล่า ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันเอง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ามันทำแบบไหน หลายเรื่องก็เคยศึกษาเคยได้ยินมา
ไม่เคยรู้สึกพิศวาสเพศเดียวกันอยู่แล้ว แต่คิมจินฮวานคือข้อยกเว้น…
กับพี่จินฮวาน มันเหมือนกับร่างกายผมต้องการที่จะปฏิบัติเอง แค่ปล่อยไปตามที่ร่างกายอยากจะทำ ผมมีความต้องการ ใช่ ตอนนี้มีความต้องการมาก มันไม่เหมือนความต้องการที่อยากได้จากผู้หญิง แต่มันเป็นความต้องการที่จะได้จากผู้ชายตัวเล็กๆใต้ร่างนี่ แค่คนเดียวที่ตอนนี้ผมต้องการที่สุด
กับคนคนนี้มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ดูดให้ผมอยากจะเข้าหาเขาตลอดเวลา ความรู้สึกในใจมันชัดเจนขึ้นมาจนอยากจะครอบครอง
ผมพรมจูบใบทั่วทั้งใบหน้าหวานในขณะที่พี่จินฮวานหลับตาปี๋ รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำมันผิด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราจริงๆพรุ่งนี้พี่เขาก็ต้องรู้ และมันอาจจะทำให้ผมไม่ได้ทำแบบนี้กับเขาอีกเลยก็ได้ แต่ถ้าจะให้ห้ามร่างกายตอนนี้มันก็ลำบากเหลือเกิน ยิ่งถ้าจะให้หยุด มันยิ่งยากที่จะทำ
รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลักหลับคนเมาก็คราวนี้ พี่จินฮวานไม่มีขัดขืนอะไรผมสักแอะ เขาทำเพียงแค่นอนนิ่งๆให้ผมได้ทำอะไรกับร่างกายเขาเท่าที่ผมอยากทำ ผมยังคงจูบต่อก่อนจะเลื่อนเป้าหมายลงมาที่ซอกคอขาวๆ ซุกไซร้ไล่ดมความหอมอย่างพึงพอใจ
คนเมาทำไมตัวหอมจังวะ
ยิ่งได้ลิ้มลองก็ยากที่จะหยุด มือหนาเลื่อนสอดเข้าไปใต้สาบเสื้อกอดรัดอีกคนเข้ามาแนบชิดกับแผ่นอกแกร่งก่อนจะเลื่อนปากไปกระซิบข้างๆหู
“ผมขอได้มั้ย” รู้ครับว่าคำพูดพวกนี้มันไม่ได้ทำให้คนเมาเข้าใจหรอก พูดออกมาเพราะไม่อยากรู้สึกผิดที่กำลังลักหลับเขาเท่านั้นแหละ ถือว่าขอแล้วจะทำอะไรก็ได้…
“อื้อออออ อย่ากวนสิง่วงงงงง” คนเมาโวยวายออกมาหลังจากมือผมเริ่มอยู่ไม่สุข ยอมรับว่าพี่จินฮวานตอนนี้เซ็กซี่ไปหมดทุกสิ่งของร่างกายจริงๆ
แม้กระทั่งเสียง…
“ผมหยุดไม่ได้แล้วนะ”
“อย่า…”
“…” ผมไม่ได้ฟังที่เสียงเล็กๆนั่นบอกเลยแม้แต่นิดเดียว ยังคงหยอกล้อกับร่างกายของเขาต่ออย่างพอใจ
“ไม่เอา”
“…”
“ไม่ทำ”
“…”
“นะ…” พี่เตี้ยที่เหมือนจะเหลือสติอยู่น้อยนิดพูดขึ้น ปากแดงบวมเจ่อขึ้นมาเพราะผมเผลอขบเม้มไปหลายที มันช่วยไม่ได้ ก็ใครบอกให้หวานขนาดนี้
ผมมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้หลับตาพริ้มอยู่ใต้ร่าง หลังจากเขาพยายามรวบรวมคำพูดต่างๆนาๆมาเพื่อห้ามผม รู้ว่าจิตใต้สำนึกลึกๆแล้วคนเมาคงไม่ได้ต้องการให้ผมทำอะไรเขาแน่ๆเพียงแต่เขาไม่มีสติพอที่จะพูดคุยกับผมให้รู้เรื่อง ขนาดผมเป็นใครเขายังจำไม่ได้เลย
คิดๆไปก็เหมือนคนที่เห็นแก่ตัวชิบหาย ทั้งๆที่ความต้องการทั้งหมดมันเป็นของผมคนเดียวแต่ผมก็เกือบจะเอาไปลงกับร่างกายของเขา
“รู้ได้ไงว่าผมจะทำอะไร เคยทำกับใครหรือไง” ผมยังกอดร่างเล็กอยู่อย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ ทำเพียงแค่กอดแล้วจ้องหน้าเขาไปเพลินๆ
เห็นเขาบอกว่าคนเมาไม่เคยโกหก เลยลองหลอกถามดูสักหน่อย
“ไม่เคย…แต่ ไม่ ได้โง่..” เขาพูดเสียงติดๆขัดๆเพราะอาการง่วงเนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ และเพราะสติที่เหลือน้อยนิดเต็มทีตาก็จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ เมาแล้วยังอวดฉลาดอีก ถ้าไม่ได้โง่จริงก็ควรจะจำผมให้ได้ก่อนป้ะ
แต่เขาพูดมาชัดๆขนาดนี้ว่าไม่เคยผมนี่อยากจะกรี้ด(?) มันดีมากนะที่ได้รู้ว่าคนตัวเล็กนี่ยังไม่ได้ไปมีอะไรกับใคร
งั้นรอผมนะ ช่วยรอผมหน่อย ผมบอกแล้วว่าผมชอบพี่ ผมก็จะทำให้พี่รู้ว่าผมชอบ ยังไม่ต้องมีใครนะ ช่วยรอผมก่อน
คิดได้แค่นี้ปากก็เผลอยิ้มออกมา ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมควรจะทำอะไร ผมควรจะผละตัวเองออกแล้วปล่อยให้อีกคนได้นอนหลับฝันหวานสักที กวนมานานมากแล้ว
เกือบไปแล้วกับการปลุกปล้ำคนเมา ที่แม้เขาจะไม่ขัดขืนอะไรแต่ผมก็รู้ดีว่าเขาต้องไม่ยินยอมแน่ๆ
เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ผมสามารถหักห้ามใจได้ แต่ครั้งนี้มันมีแรงบันดาลใจในการหักห้ามใจนะ เป็นการหักห้ามที่ไม่ได้ฝืนใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ไม่อยากทำ ไอ้อยากทำน่ะอยากมาก แต่จะเก็บไว้ รอทำในวันที่ทั้งเขาและผมเต็มใจที่จะทำมัน ไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียวที่เต็มใจ
หล่อเหี้ ย… /พระเอกแรง
“งั้นนอนนะ ฝันดีนะครับ” ผมก้มฝังจูบลงบนหน้าผากมนไปที ก่อนที่อีกคนจะหลับตานิ่ง คราวนี้ก็คงจะหลับจริงๆนั่นแหละ ไม่หือไม่อืออะไรสักคำ ที่จริงเขาก็จ้องจะหลับมานานแล้ว ง่วงมากไหมถามใจดู…
ผมจะรอวันที่พี่เป็นของผมอย่างเต็มใจ และถูกต้องตามความรู้สึกของพี่นะ
แต่ตอนนี้ไม่ไหว ปลุกอารมณ์มาตั้งมากมาย ฮันบินน้อยแม่งบวมเปล่งละขอเวลาเข้าห้องน้ำแป้บ ไปเล่นกับลูกชายสักหน่อย ใครที่ไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรก็จงไม่รู้ต่อไป ส่วนใครที่รู้ก็ขอให้เงียบไว้ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ!
#จบความฮันบิน
55%
-
แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องเป็นสัญญาณบ่งบอกว่านี่คือเช้าวันใหม่
หรือบางทีอาจจะเป็นสายของวันใหม่…
จินฮวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการตึ้บๆในหัว ปวดหัวเหมือนจะระเบิด หนักหัวไปหมด หนักไปหมดทุกส่วนของร่างกาย รู้สึกเหมือนมีท่อนอะไรมาทาบทับไว้บนตัวอยู่ตอนนี้
ร่างบางนอนตะแคงพลิกไปอีกทางเพื่อจะเปลี่ยนท่าให้นอนสบายขึ้น พร้อมกับต้องการจะขับไล่ความหนักหน่วงที่เกิดขึ้นบนร่างกาย
เอ๋ ทำไมรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมากั้นตัวไว้ หมอนข้างหรอ ทำไมหมอนข้างกลิ่นแปลกๆ?
คิดในใจแค่นั้นก่อนตาคู่เล็กก็ลืมขึ้นเพื่อมองดูสิ่งที่ทำให้สงสัยจนนอนไม่สนุก แต่พอลืมตาเท่านั้นแหละ
เบื้องหน้าคือสันจมูกโด่งๆของใครสักคนที่ยังไม่แน่ใจว่าของใคร แถมตอนนี้ยังรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดลงมาอีกด้วย
มือเล็กขยี้ตาหนักๆไปทีก่อนจะโฟกัสสิ่งตรงหน้าได้เต็มร้อย และยืนยันได้ว่าบุคคลที่นอนข้างๆเขาคือ คิมฮันบิน!!!!!!
แล้วไอ้ความรู้สึกหนักๆไปทั้งตัวคือทั้งแขนทั้งขาของฮันบินที่ก่ายทับลงมา
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!” ตะโกนออกมาด้วยความตกใจแล้วขาเล็กก็กระตุกรุนแรงจนกลายเป็นถีบอีกคนที่นอนหลับอยู่ตกเตียงลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย
โทษที ขากระตุกแรงไปหน่อย แต่ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ฮันบินมานอนข้างๆได้ไง ห้องมันทำไมมันไม่ไปนอน แล้วมันมานอนกอดแบบนี้คืออะไร แล้วเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมจำอะไรไม่ได้เลย
รู้สึกเหมือนฝันอะไรสักอย่าง เป็นความฝันที่เหมือนจริงมากแต่รู้สึกเหมือนไม่มีแรงพอที่จะคิดว่ามันใช่ความจริงหรือเปล่า น่าจะฝันแหละ…
ฝันเหมือนจะเสียตัวหรืออะไรทำนองนั้น…
“โอยยย อะไรวะ” คนที่เพิ่งจะโดนถีบลงไปกองกับพื้นโวยวายพร้อมร้องโอดโอย ถีบเข้ามาได้ จุกแต่เช้าเลยเนี่ย
“นายมานอนห้องฉันได้ไงอ่ะ!” จินฮวานที่ตื่นเต็มตาพูดขึ้นเสียงดัง ทำไมเวลาตะโกนแล้วระบมปากจังวะ เมื่อคืนนอนกัดปากตัวเองเหรอ? รู้สึกปากช้ำๆ แต่ช่างมัน ตอนนี้แค่อยากรู้ว่าฮันบินมาอยู่ในห้องเขาได้ยังไง!!
“พี่จะตะโกนทำไมวะ เมื่อคืนทำไรไว้นี่จำไม่ได้เลยรึไง” ฮันบินทำหน้าเหยเกแสดงอาการเจ็บปวดก่อนจะพาตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงนุ่มๆ
เมื่อคืนทำผมสติแตกแค่ไหนจำไม่ได้เลย?
“อะไร” เออนั่นดิอะไร เมื่อคืนเขาทำอะไร แล้วมันมีอะไรที่ต้องจดจำด้วยหรอ เมื่อคืนจำได้ว่าโกรธฮันบินมากแล้วก็เผลอตบหน้ามันไปที จากนั้น…
ฮันบินก็บอกว่าชอบ…รู้แค่ว่าตอนนั้นโคตรจะกระวนกระวายใจ อยากกินเหล้าให้เมากันไปข้างเพราะเคยได้ยินมาว่าคนเมาจะลืมทุกอย่าง และไม่ต้องคิดอะไรมาก ก็เลยอยากเมา …
“ก็เมื่อคืนพี่ขอให้ผมนอนด้วย ผมจะไปนอนที่ห้องพี่ก็ดึงผมไว้อยู่นั่นแหละ” ฮันบินอธิบายยาว เหมือนเป็นความจริงใช่ไหมล่ะ แต่เปล่าเลย
ที่พูดไปเมื่อกี้คือโกหก เมื่อคืนหลังจากตัดใจจากการลักหลับคนเมาได้ก็พาตัวเองเข้าห้องก่อนจะไปจัดการตัวเองในห้องน้ำจนเสร็จเรียบร้อย แล้วอาบน้ำให้สบายตัว แล้วก็ระเห็จตัวเองมานอนกับอีกคนในห้องนี่แหละ แค่อยากนอนกอดเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั้นเลยจริงๆนะ
“ฉัน? ขอให้นายนอนด้วยเนี่ยนะ”
“เออดิ”
จินฮวานดูจะสงสัยไม่น้อยกับเรื่องที่เขาได้รับรู้จากฮันบิน แล้วนี่จำเป็นต้องเชื่อป้ะวะ แต่จะทำไงได้ เมื่อคืนก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว จำได้อย่างเดียวคือที่ฮันบินบอกว่าชอบ แม่งจำอยู่นั่นแหละ ไม่รู้มันล้อเล่นหรือมันจริงจัง
“…”
“ทำไมพี่ต้องเมาขนาดนั้นด้วยวะ”
“ก็แค่อยากกิน”
“ไม่ใช่ว่ากินเพราะเสียใจจากคำพูดของผมหรอกนะ” ฮันบินเอ่ยถาม ที่จริงก็ค่อนข้างจะมั่นใจเพราะอีกคนเผลอพูดมันออกมาจนหมดตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็อยากจะถามในตอนที่อีกฝ่ายมีสติดูบ้าง
“ฉันจำไม่ได้หรอก” เถียงข้างๆคูๆไปงั้นแหละ ไอ้ตอนก่อนจะกินเหล้าอ่ะจำได้หมดแหละ กินเพราะเสียใจจากคำพูดของนายงั้นหรอ? ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะ ไม่รู้หรือไงว่าตัวนายเองมันปากร้ายขนาดไหน
แต่มันก็แปลกอยู่ที่พอหลังจากที่เหล้าเข้าปากมาแล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเมาหนักๆครั้งนี้ครั้งแรกเลยมั้ง ที่ผ่านมาก็แค่จิบๆไปบ้างเวลาเพื่อนยื่นแก้วมาให้ ไม่ได้สวาปามเหล้าเท่าไหร่ แต่เมื่อคืนแค่คิดได้ว่าอยากเมามันก็ไม่ได้คิดอะไรต่อจริงๆ แค่อยากเมาก็จะเมาแม่งอย่างเดียวนั่นแหละ ไม่สามารถจำอะไรได้ จำได้แค่ว่าตัวเองเมา เท่านั้นแหละ T^T
“แล้วเมื่อคืนจำอะไรได้บ้าง” เมื่อรู้ว่าอีกคนคงไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ จึงเปลี่ยนใจยิงคำถามใหม่ไปทันที จะจำได้ไหมวะเรื่องเมื่อคืนนี้อ่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นบนเตียงเนี่ย
ใจนึงก็ภาวนาขอให้อีกคนจำไม่ได้ว่าเขาทำอะไรไว้บ้าง แต่อีกใจก็อยากให้จำได้ว่าเมื่อคืนเขาบอกว่าขอโทษอีกฝ่ายไปบ่อยขนาดไหน
“มันมึนๆเหมือนจะได้แต่ก็ไม่ได้”
อะไรที่ว่าได้ไม่ได้วะ? ความจำมั้ยหรืออะไร? อย่าพูดจาหลายง่าม สายๆแบบนี้สมองฮันบินประมวลผลลำบากครับ
“แล้วที่ตบผมนั่นจำได้หรือเปล่า”
“ก็…จำได้” พูดไปก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ เมื่อคืนเขาตบฮันบินจนหน้าหันเลยอ่ะ ฟาดไปเต็มแรงเลยแหละ
“แล้วหลังจากนั้นจำได้มั้ย ที่ผมบอกว่า…ชอบ” มันถึงเวลาแล้วที่ฮันบินจะต้องบอกทุกอย่าง และผลมันก็ต้องออกมาตามความต้องการของเขาด้วย ไม่ว่าเหตุจะเป็นยังไงแต่ผลที่ได้ต้องเป็นการครอบครอง เท่านั้น
“จำได้แต่ไม่เข้าใจ พูดแบบนั้นไปเพื่ออะไรฮันบิน” จินฮวานเข้าสู่โหมดจริงจังทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้ วันนี้ทุกอย่างต้องชัดเจนสักที ฉันจะไม่มัวมาคิดมากเพราะคำพูดของนายแล้วนะ!
“ผมพูดจริงๆ”
“ชอบฉันเนี่ยนะ” ถามไปตามที่สงสัย ไม่ได้ตกใจหรืออึ้งหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ควรจะเป็น ตอนนี้มันแค่ไม่เข้าใจมากกว่า
“อือ ไม่ใช่แบบพี่น้อง” ฮันบินพูดเสียงเรียบ นี่บอกชอบจนด้านหมดแล้วนะ เมื่อไหร่จะเข้าใจว่าชอบจริงๆสักทีวะ
คิดว่าคนคนนึงจะมีความพยายามกับการพูดคำว่าชอบได้บ่อยแค่ไหนกัน
“คิดอะไรอยู่ ทำไมถึงได้พูดแบบนี้ ฉันเป็นพี่นายนะ” จินฮวานหันไปมองหน้าอีกฝ่ายที่นั่งอยู่อีกฟากของเตียง ตอนแรกเขาก็คิดว่าฮันบินแค่ล้อเล่น แต่ตอนนี้สายตาของฮันบินที่มองมามันไม่มีวี่แววของการล้อเล่นเลยสักนิด แปลกอีกแล้วที่หัวใจมันเริ่มพองตัวจนคิดว่าถ้ามองตาฮันบินนานกว่านี้มันต้องพองและระเบิดตู้มในที่สุด
“ผมไม่ได้คิดว่าพี่เป็นพี่ตั้งนานแล้ว”
“อันนั้นฉันรู้ แต่นายจะมาบอกว่าชอบฉันได้ไงในเมื่อที่ผ่านมาก็เกลียดกันจะตายไป” พยายามอธิบายออกไปอย่างใจเย็นที่สุด ฮันบินที่ต่อต้านเขามาตั้งนานทำไมอยู่ๆมาบอกว่าชอบ ถึงช่วงหลังๆมานี้จะดีขึ้นมากก็เถอะ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ
“ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่ได้เกลียด”
“ไม่ได้เกลียดแต่ปุบปับมาชอบเลยเนี่ยนะ”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”
“…”
“แค่มีคนมาบอกว่าชอบพี่..ผมแม่งก็หงุดหงิด”
“พี่มิโนอ่ะนะ”
“…ก็ เออ นั่นแหละ” ที่จริงก็ไม่ใช่แค่ไอ้หมีนั่นหรอก ที่จริงความรู้สึกมันเริ่มมีตั้งแต่ไอ้จุนฮเวมันบอกว่าชอบพี่จินฮวานแล้ว แต่จะบอกไปไม่ได้เด็ดขาดว่าเป็นไอ้เน่
พี่จินฮวานไม่ควรจะรู้เรื่องนี้..
“ทำไม” บอกตรงๆว่าตอนนี้คิมจินฮวานไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเอามากๆ พี่มิโนเพิ่งจะมาวนเวียนใกล้ๆเขาเมื่อคืนนี้เอง ทำไมฮันบินถึงได้ปุบปับแบบนี้ ที่จริงเด็กนี่ก็ทำตัวแปลกมานานแล้วเหอะ
“ที่จริงมันก็ตั้งแต่ก่อนหน้านั้น”
“…”
ฮันบินเดินอ้อมเตียงมานั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่ตอนนี้มองตามเขาอย่างสงสัย
“เชื่อเถอะว่าผมไม่ได้เกลียด”
มือหนาจับมือเล็กมากวบกุมไว้ราวกับต้องการจะสร้างความเชื่อใจ
รู้ไหมว่าผมต้องใช้ความกล้าขนาดไหนกว่าจะพูดทั้งหมดออกมาได้ ในเมื่อผมลงทุนขนาดนี้คำตอบของพี่ต้องเป็นคำตอบตามที่ใจผมคิดไว้เท่านั้น…
“…”
“แล้วก็ไม่ได้อยากเป็นน้อง”
“นายกำลังทำอะไรรู้ตัวหรือเปล่าฮันบิน” จินฮวานไม่ได้ชักมือเล็กออกจากการเกาะกุมของอีกคน เขาเพียงต้องการจะทำความเข้าใจกับฮันบินในตอนนี้เท่านั้น
รวมไปถึงความรู้สึกของตัวเองด้วย…
ทำไมใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยตื่นเต้นกับอะไรได้มากขนาดนี้ แต่นี่มันระหว่างผู้ชายกับผู้ชายนะเว้ย จริงๆก็เคยมีผู้ชายเข้ามาคุยด้วยแต่ก็ไม่ได้คุยกับใครจริงๆจังๆด้วยเพราะต้องเรียนและงานก็เยอะ จนคนพวกนั้นก็ค่อยๆห่างออกไปเอง
แต่ตอนนี้กับฮันบินมันก็มีความรู้สึกดีแบบแปลกๆที่ผุดขึ้นมา แต่มันผิด ระหว่างเรามันคือพี่น้อง ไอ้เรื่องจะเป็นอย่างอื่นแค่คิดก็ผิดแล้ว
“ผมรู้ทุกอย่างนั่นแหละ พี่…”
“…”
“ชอบผมบ้างหรือเปล่า”
“ฉันคิดว่าฉันไม่น่าจะชอบผู้ชายนะ” นั่นคือความจริง ไม่ได้ต่อต้านผู้ชายก็จริง แต่ถ้าจะให้คิดก็อยากจะคบกับผู้หญิงมากกว่า หรือบางทีกับคิมฮันบินมันอาจจะเป็นกรณีพิเศษกันล่ะ?
“ผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมแค่ชอบพี่”
แล้วก็บังเอิญว่าพี่เป็นผู้ชาย แค่นั้น…
“แต่ฉันเป็นพี่นายนะ”
“บอกกี่ทีแล้วว่าพี่ไม่ใช่พี่ผม”
“แต่คนอื่นเขาก็มองว่าฉันเป็นพี่นาย ไหนจะคุณพ่อคุณแม่อีก มันผิดนะฮันบิน”
“มันผิดแน่ๆถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม”
“…”
“แต่ถ้าพี่รู้สึก ผมจะทำทุกอย่างให้มันถูกเอง” พูดจริงทำจริงนะขอให้รู้ คนอย่างคิมฮันบินอยากทำอะไรต้องได้ทำ
“นายทำมันไม่ได้หรอก” ในความคิดของจินฮวานแล้วมันไม่มีทางจะเป็นไปได้เลยสักนิด ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้เป็นไป แต่หลายๆอย่างมันก็ฟ้องอยู่ว่าคงเป็นไปได้ยาก
“แค่บอกมาว่าชอบผมหรือเปล่า”
“ฉันไม่รู้ มันไม่ได้รวดเร็วขนาดนั้น”
“งั้นก็รู้ไว้ว่าผมชอบ แล้วก็ห้ามมีใครด้วย จอง” ฮันบินดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดอีกทีก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกับไม่ต้องการจะปล่อยให้อีกคนหลุดมือไปไหนอีก
ใครๆก็รู้ว่าถ้าคิมฮันบินอยากได้อะไรก็ต้องได้
อย่างน้อยความรู้สึกทั้งหมดเขาก็ได้สารภาพออกไปแล้ว และยิ่งอีกคนไม่ได้แสดงอาการต่อต้านอะไรมันก็ทำให้ใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึง ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะมีความรู้สึกดีๆให้กันบ้าง
“ฉันเป็นพี่นายนะ” จินฮวานบ่นอุบอยู่ในอ้อมกอดอุ่น ทุกอย่างตอนนี้มันทำให้รู้สึกดีจนต้องระบายรอยยิ้มออกมา ฮันบินตอนนี้ดูอบอุ่นและน่าอยู่ด้วยมากๆ ถึงทุกอย่างที่กำลังทำตอนนี้มันจะผิดเพราะมีคำว่าพี่น้องมากั้นเป็นกำแพงอยู่
แต่ก็ปฎิเสธิไม่ได้เลยว่าแบบนี้มันมีความสุข ต่างจากความสันพันธ์แบบพี่น้องไปโดยสิ้นเชิง มันคืออีกความสันพันธ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นมา ตอนนี้รู้สึกดีแค่ไหนจินฮวานรู้ดี เขากำลังหวั่นไหวไปกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายตัวเอง…
“บอกว่าไม่เคยมีพี่ไงวะ” ดุอีกคนแบบขำๆก่อนยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุขราวกับคนบ้า นึกขอบใจที่พี่จินฮวานจำเหตุการณ์เมื่อคืนหลังจากที่ตัวเองเมาไม่ได้ ไว้มีโอกาสผมจะเล่าบอกเขาละกัน ห้ามมีใครบอกก่อนผมล่ะ!
ว่าแล้วก็นึกขอบใจตัวเองด้วยเหมือนกันที่เมื่อคืนไม่ได้ทำรอยอะไรไว้บนตัวพี่จินฮวาน #ฉลาดไปอีก
“เฮ้ย นี่กี่โมงแล้วอ่ะ วันนี้ฉันมีเรียนเช้านี่!” นึกขึ้นมาได้ก็อยากจะเขกหัวตัวเองสักที ตื่นสาย แถมยังปวดหัวมากอีกด้วย ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ
“สิบโมงละ” ฮันบินหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก่อนเอ่ยบอก ท่อนแขนหนายังคงโอบรัดอีกคนไว้แน่น
“ฮ๊ะ! ฉันมีเรียนแปดโมงอ่ะ ปล่อยดิ๊ จะไปอาบน้ำ” ร่างเล็กดิ้นขลุกขลิกอยู่ในอ้อมกอด แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าฮันบินจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระเลย
“ที่พูดนี่คิดมั้ย มันไม่ทันแล้วป้ะวะ เมาแฮงค์ขนาดนี้ก็หยุดพักผ่อนซักวันเหอะ”
“อย่างน้อยก็ควรไปอาบน้ำป้ะ ปล่อย” พยายามจะดิ้นให้หลุด ไม่รู้ว่าวันนี้ยุนฮยองไปเรียนหรือเปล่า ไม่ยอมติดต่อมาเลย เห็นว่าฉันสายนายก็น่าจะโทรหาฉันสิยุน ฮึ่ยยยยย ขัดใจเป็นบ้า
“ไม่ปล่อย ทีผมผมยังไม่ไปเรียนเลย”
“ก็นั่นมันนายนี่ ปล่อยดิวะ” ไอ้นี่ก็รัดอยู่นั่นแหละโว้ยยยยยยย
“หยุดดิ้นก่อน อยู่นิ่งๆ ฟังผมพูดแล้วผมจะปล่อย”
“…” ร่างกายจินฮวานหยุดขยับแทบทันทีที่จบคำพูดของอีกคน
“เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษที่พูดไม่ดี แล้วก็…”
“…”
“ผมชอบพี่นะ ที่ผมกล้าบอกเพราะนานไปผมก็กลัวว่าพี่จะมีคนอื่นไปก่อน” ร่างสูงกระชับกอดอีกครั้งก่อนจะพูดประโยคที่เขาต้องการจะบอกอีกคน บอกมันทั้งอย่างงี้ล่ะ ไม่อยากมองหน้าตอนบอกนี่หว่า บอกแบบนี้แหละจะได้ไม่ต้องเขิน เห็นแมนๆด้านๆงี้ก็เขินเป็นป้ะวะ .////.
“…” ถ้าบอกว่าเขินมันจะเร็วเกินไปหรือเปล่า แต่ตอนนี้จินฮวานเขินเป็นบ้าเขินจนกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่
ไม่ได้รู้สึกเหมือนกับโดนน้องชายกอดเลยจริงๆ…
“ถ้าพี่เองก็รู้สึกอะไรกับผมบ้างก็อย่าเพิ่งมีคนอื่น คิดให้ดีๆเอาแค่ตามความรู้สึกพี่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” ฮันบินย้ำอีกครั้ง เขากลัวว่าร่างบางนี่จะเอาคำว่าพี่น้องมาเป็นกำแพงกั้นระหว่างเรา
อาจจะเป็นความคิดที่เข้าข้างตัวเอง แต่ฮันบินก็ค่อนข้างมั่นใจว่าอีกคนคงรู้สึกอะไรบ้าง เพราะถ้าไม่รู้สึกคงไม่ยอมให้กอด ไม่ยอมอยู่นิ่งๆแล้วรับฟังกันทุกประโยคแบบนี้
คิดแล้วก็ฟินไปก่อนสิบแปดชาติ
“อือ ฉันรู้” รู้ดีว่ามีไม่กี่ทางที่ให้คิด หลักๆเลยก็แค่
…จะมีความสุขอยู่บนความผิด หรืออยู่บนความถูกต้องที่ไม่มีความสุข
“ถึงจะยังไม่ชอบผมก็ห้ามพูดว่าไม่ชอบผม เพราะอีกไม่นานพี่ก็ต้องชอบผม เข้าใจที่ผมพูดไหม” อาจฟังดูเผด็จการไปหน่อย แต่ก็หมายความอย่างที่พูดจริงๆนั่นแหละ รู้ว่าต้องให้เวลาอีกคนได้คิดได้ทบทวนความรู้สึกตัวเองด้วย แต่ก็อยากบอกไว้เพราะรู้อีกนั่นแหละว่าตัวเองคงทำใจไม่ได้แน่ๆถ้าพี่จินฮวานไปชอบคนอื่นและจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นเด็ดขาด ประกาศเลย !!
“พูดบ้าอะไรของนาย” จินฮวานพูดปนขำๆ ตอนนี้มันสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ฮันบินตอนนี้อบอุ่นเกินกว่าร่างกายจะต้านทานได้จริงๆ จะให้คิดถึงเรื่องความถูกต้องตอนนี้คงยังไม่อยากที่จะคิด ถ้าคิดแล้วมันไม่สบายใจก็ปล่อยมันไว้แบบนี้แล้วกัน..
“พี่ก็รู้ว่าผมเผด็จการแค่ไหน ผมอยากได้อะไรผมก็ต้องได้”
“…”
“และถ้าผมอยากได้พี่ ผมก็ต้องได้”
100%
อะไรๆ เพิ่งจะสารภาพเน้นๆตรงๆครั้งแรกนี่ก็จะเอาเลยหรอ? เอาในที่นี้คือเอามาเป็นแฟนนะเฮ่ย อย่าคิดนอกเหนือนะเฮ่ย ห้ามนะเฮ่ยห้าม ไม่เอาไม่กาม(เมิงนั่นแหละอิไรท์) 555555555
ติดตามกันด้วยเนอะ ตอนนี้เอาฟินๆไปก่อน เธอฟินมั้ย? เราฟินนะ เราเขินนนนนนนนนน ./////.
พี่จินนางจำอะไรไม่ได้จริงๆ เออดีมาก งี้เดี๋ยวให้บักห่านมอมเหล้าแล้วปล้ำเลย = อกุศลไปอีก .ตบ 555
เม้นบอกกันได้น้าว่ามันอะไรยังไง เราชอบอ่าน
เรารู้สึกสำคัญเวลาเธอว์ทวงฟิคเรา เราชอบมากจริงๆนะ มาทวงอีกเถอะ *มันโรคจิตจังวะ 5555555
สกีมลงแท็ก #ฟิคพี่ชายบีจิน ร่วมตบตีประณามพระเอกกันได้ หรือจะประนามในความใจง่ายของพี่จินก็ได้ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
O W E N TM.
ความคิดเห็น