คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] DOUBLEB #ขี้เมาจะเอาบิน 1
#ขี้เมาจะเอาบิน
-1-
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอเข้ากับตัวเอง…
เลวมานานแค่ไหนก็ไม่เคยโดนอะไรรุนแรงขนาดนี้…
คิมจีวอน นักศึกษาปีสองวัยยี่สิบปีโดนพ่อไล่ออกจากบ้านเหตุเพราะมีเรื่องชกต่อย
เดิมนิสัยก็เป็นประเภทเกเร หนีเรียน เมามาย ติดเหล้าเคล้าหญิง มีเมียเป็นสิบ กิ๊กอีกเป็นหมื่น
เกเรมาก็นาน ทำไมพ่อเพิ่งจะมาไล่เอาวันนี้ ตอนมีเงินทำไมไม่ไล่ แล้วพอเงินหมดนี่ก็รีบไล่กันจัง
ตั้งแต่แม่หนีพ่อไปมีครอบครัวใหม่คิมจีวอนก็กลายเป็นลูกที่ไม่มีแม่ พ่อไม่รัก อยู่บ้านเดียวกันพูดกันก็นับคำได้ กลายเป็นเด็กก้าวร้าวครอบครัวแตกแยก ก็ไม่เด็กแล้วนะ อายุยี่สิบแล้ว ที่ยังอยู่บ้านกับพ่อก็เพราะไม่มีที่ไป เขาเองก็ยังเรียนมหาลัยอยู่ ยังต้องขอเงินพ่อใช้ เพราะไม่ขยันพอที่จะเรียนไปทำงานไป
ขนาดแค่เรื่องเรียนกูยังจะเอาตัวไม่รอดเลยครับ
แต่อยู่บ้านกับพ่อก็ไม่ต่างจากอยู่บ้านคนเดียว
ใช่ พ่อเองก็มีครอบครัวใหม่ เพิ่งพาเมียใหม่กับลูกติดตัวเล็กๆย้ายเข้ามาอยู่ด้วยเมื่อสามเดือนก่อน
เขาทะเลาะกับพ่ออย่างหนัก เพราะเพิ่งไปสร้างเรื่องมาให้ผู้เป็นพ่อปวดหัวเล่นๆด้วยการมีเรื่องชกต่อยในผับใต้ดินชื่อดังที่เขาเป็นแรปแปอร์อยู่ที่นั่น เหตุเพราะเมาแล้วไปควงเมียชาวบ้านมาคลอเคลีย เมียชาวบ้านที่ว่านั่นคือเมียเจ้าของผับครับ ไอ้ห่า กูไม่รู้ว่าแม่งเปลี่ยนเมียไง พูดแล้วก็เจ็บหนังหน้าไม่หาย ต่อยกูมาไม่ยั้งเลย ไอ้พวกใจร้าย! ต่อยยังไม่พอแม่งไล่กูออกอย่างไร้เยื่อใยสิ้นดี ไม่ให้เงินเดือนที่ตกค้างกับกูด้วย
นั่นคือเหตุการณ์ระทึกขวัญที่แม่งไม่น่าจะเกิดขึ้นกับชีวิตชายโฉดโหดแต่มุ้งมิ้งอย่างกูมั้ยอ่ะ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว และเมื่อพ่อรู้ พ่อก็ด่าอีก พ่อด่ามานี่ก็เถียง พอนี่เถียงไปพ่อก็ตบ พ่อตบมานี่ว่าจะต่อยกลับแต่กลัวบาปไง พ่อดูโมโหมากกว่าทุกครั้งที่เคยมีปากเสียงกัน
พฤติกรรมด้านลบซ้ำซากที่แก้ยังไงก็คงไม่หายทำให้พ่อยื่นคำขาดว่าไม่อยากมีลูกที่เกเรแบบคิมจีวอน ไปไกลๆไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกอะไรทำนองนั้น และความที่เป็นวัยรุ่นเลือดร้อนอีกทั้งอาการเมาที่ยังคั่งค้างส่งผลให้คิมจีวอนตะโกนกลับไปแทบจะทันทีว่าจะไม่มาเหยียบบ้านหลังนี้อีก
นั่นเป็นเหตุผลให้คิมจีวอนเดินลากกระเป๋ามาตามฟุตบาตรอย่างไร้จุดหมายในเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ
บ้าไปแล้ว…
ถามว่าตอนนี้จะหาที่พึ่งได้จากไหน คำตอบคือไม่รู้เลย เงินก็มีติดตัวแค่หมื่นวอน สติก็ไม่ค่อยจะมี ก็เมาเนี่ย!
จะบังคับตัวเองให้เดินตรงๆยังลำบากเลย…
แล้วนี่กูจะไปไหนวะ
ถ้าจะให้นึกถึงเพื่อนที่คบกันอยู่ตอนนี้ก็อย่าไปนึกถึง เพื่อนเป็นเพื่อนตายที่คบกันแบบเน้นๆตอนนี้มีอยู่แค่สามคน
หนึ่งคือ กูจุนฮเว ที่ไม่อยากนึกถึงมันเพราะแม่งก็ไม่ค่อยมีอันจะกินเหมือนกัน แถมที่บ้านมันยังเป็นครอบครัวใหญ่ อยู่กันหลายคนเลยไม่อยากรบกวน
ไม่ใช่ไร กูนี่แหละรำคาญมากถ้าจะอยู่ในสถานที่ที่มีคนเยอะๆ
สองคือ ซงยุนฮยอง ไอ้หล่อนี่ก็อยู่คอนโดกับเมีย บอกเลยว่าไม่มีใครสามารถแทรกกลางระหว่างพวกมันได้ ตั้งแต่มีเมียมาแค่จะชวนไปแดกเหล้าด้วยกันมันยังไม่กระดิกเลย เอะอะก็กลับละๆ ชานอูรออยู่ แม่มึง ชีวิตนี้ชาตินี้จะใช้เพื่อบันเทิงอยู่กับเมียอย่างเดียวไง๊?
อย่าให้กูมีบ้างนะเมียน่ะ… หมายถึงเมียแบบเป็นตัวเป็นตนครับ แฮร่
และสามคือคิมจินฮวาน นี่ก็ไม่ต้องนึกถึงอีกเหมือนกัน คือเป็นมนุษย์ที่กินเร็วนอนเร็วซะจนน่าใจหาย คนบ้าอะไรนอนตั้งแต่สองทุ่ม ตื่นตีห้า ถามว่าตื่นมาทำไม แม่งตื่นมาอ่านหนังสือ กูนี่เงิบ เคยไปค้างกะแม่งคืนนึง จากนั้นก็สาบานกับตัวเองเลยว่ากูจะไม่ไปค้างกับมันอีกแล้ว!
ไม่โกรธพวกมันที่เป็นเพื่อนต่างขั้ว กูโกรธตัวเองมากกว่าที่ไปคบกับพวกมัน กูหลวมตัว กูเครียดดดดดดดดดดดT^T
ตอนนี้ก็ได้แต่เดินเซไปเซมาอยู่คนเดียว เปลี่ยวเหลือเกิน หนาวเหลือเกิน ตัวก็เหม็นเหลือเกิน
พ่อจะเป็นห่วงบ้างไหม
หึ อย่าไปหวังเลย รายนั้นคงดีใจมากกว่าที่ไอ้ลูกสารเลวคนนี้มันออกจากบ้านมาได้ พูดแล้วก็จะร้องไห้ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไล่ออกจากบ้านแล้วยังไม่ให้เงินติดตัวมาสักวอนอีกT^T
กูเล่นบทโศกมาพอหรือยัง…?
ลองคิดดูดีดีมีที่พึ่งไหนอีกมั้ยนะ … คิด คิด คิด แล้วก็คิด
ปิ๊ง!!! เสียงความสำเร็จดังขึ้นในความคิดพร้อมรอยยิ้มที่ฉีกกว้างจนถึงใบหู
กูคิดออกแล้ว! พี่รหัสกูไง!
มือหนาของคิมจีวอนรีบล้วงเอาสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงออกมาเพื่อต่อสายหาบุคคลที่เพิ่งโผล่เข้ามาในความคิด
มึนๆหัวว่ะ แม่งง่วงชิบหายเลยเนี่ย
(ฮัลโหล) รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับ นี่มันเสียงสวรรค์ชัดช้าดดดดดด ว่าแต่ทำไมพี่รหัสกูเสียงแปลกๆงี้วะ
“พี่แอล! ช่วยกูด้วย” บ๊อบบี้เข้าเรื่องทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสาย พี่แอลหรือคิมมยองซูคือรุ่นพี่คนสนิทที่เป็นทั้งสายรหัสและนักกีฬาของคณะด้วยกัน
สนิทกันในระดับหนึ่ง ไม่หรอก กูว่าระดับสิบเลยแหละ คิมมยองซูเป็นรุ่นพี่ที่คิมจีวอนสนิทที่สุด แดกเหล้าด้วยกันก็บ่อย เป็นพี่ที่ชวนกูเลวแต่ก็คอยลากกูไปทำความดีเสมอๆ ยกตัวอย่างเช่นการเป็นนักกีฬาของคณะก็พี่มันนี่แหละที่นำทาง
ที่เรียกว่าพี่แอลก็เพราะเป็นชื่อในวงการของพี่มันไง เหมือนกับคิมจีวอนที่มีชื่อในวงการ(แรปเปอร์)ว่าบ๊อบบี้ ลืมบอกไปว่าพี่แม่งเป็นนายแบบด้วย เคยมาชวนบ๊อบบี้ไปเดินด้วยนะ แต่มันไม่ใช่แนวอ่ะ แนวกูนี่ต้องแดกเหล้าเมาเคล้านารี ดีหน่อยก็คงเป็นนักกีฬาบาสเกตบอล ไม่ก็เป็นแรปเปอร์ตามผับใต้ดินแจกฟักแจกแฟงชาวบ้านไปทั่ว
แรปเปอร์บ๊อบบี้คนสแวกซ์แรงของสาวๆที่ตอนนี้ชีวิตตกอัพขั้นรุนแรงไปจนถึงขั้นอัปรีย์…
(ใคร)
“พี่มึงอย่าทำเสียงเหมือนจำไม่ได้ดิ ผมน้องรหัสพี่นะ” ชักดิ้นชักงออยู่ริมฟุตบาตรเพียงลำพังนี่มันใช่หรอ โอ้ยย เป็นเพราะกูเมาแน่ๆอ่ะ!
(ไมใช่พี่แอล พี่แอลอาบน้ำอยู่)
“อ่าว นั่นใครวะ”
(น้องชายพี่แอล)
“พี่แม่งมีน้องด้วยเหรอ?” คบกันเป็นพี่น้องมาปีกว่าก็เพิ่งจะรู้นี่แหล่ะว่าพี่แม่งมีน้องชายด้วย
กูก็ว่าทำไมเสียงมันแปลกๆ
อาจเป็นเพราะไม่เคยถามหรือไม่อีกคนก็ไม่เคยบอก อีกทั้งยังไม่เคยได้ไปเห็นที่อยู่ที่พักของพี่มันเลยสักครั้ง สนิทกันก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนิทแบบที่จะเข้าตามตรอกออกตามประตูอ่ะ
(ไม่เสือกดิ)
แน่ะ…
“กูอยากคุยกับพี่มึงอ่ะ”
(ก็บอกว่าอาบน้ำอยู่!) แล้วจะตะโกนทำไมเนี่ย เบาๆกูก็ได้ยินแล้วมั้ย
“กูลำบากอยู่เนี่ย”
(ใช่เรื่องของกูมั้ย)
เอ้า… กวนตีนละ กูสัมผัสได้ว่ามึงต้องอายุน้อยกว่ากูแน่ๆ นี่เมาอยู่นะเฮ่ย อย่ามากวนให้มันมาก เดี๋ยวฟันจะเฉาะหน้าให้!
“…” กูนี่เงียบเลย..
(ออกมาละ คุยกันเองละกัน) ได้ยินปลายสายเอ่ยมาแค่นั้นก่อนจะเงียบไป
“ฮัลโหลๆๆๆ” บ๊อบบี้รัวเสียงใส่มือถือไม่ยั้งเพราะกลัวว่าสายจะหลุดหรือเงินในมือถือจะหมดหรือเปล่า
อย่าเลย อย่าให้ต้องซวยไปกว่านี้เลยกูขอร้อง
(ว่าไงบ๊อบ)
“พี่แอลลลล นั่นมึงใช่มั้ย มึงใช่มั้ยยย”
(กูเอง มึงเป็นไรเนี่ย)
“ช่วยกูด้วย ช่วยน้องด้วย”
(ช่วยไรวะ)
“พี่อยู่ไหนอ่ะ”
(คอนโดกูอ่ะ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กูมีงานตอนสองทุ่มมึงมีไรรีบว่ามา)
“ห้ะ สองทุ่ม!” นี่มันก็จะสองทุ่มแล้วป้ะวะ พี่แม่งต้องมีงานเดินแบบอีกแหงๆ
(จะพูดไม่พูด)
“คือ กูโดนพ่อไล่ออกจากบ้านครับ รบกวนขอนอนกับพี่มึงสักคืนสองคืน ไม่ก็สามสี่ห้าหกคืนหน่อยได้ไหม”
(ทำไมจะไม่ได้วะ แต่นอนกับน้องกูไปก่อนละกันคืนนี้กูคงค้างที่ทำงานเลย) พี่แม่งใจดีไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ผมภูมิใจในตัวพี่มากจริงๆครับคิมมยองซู! ว่าแต่นอนกับน้องมึง…?
น้องมึงที่รับโทรศัพท์กูเมื่อกี้อ่ะนะ …
“พี่มึงมีน้องด้วยหรอวะ”
(เออ เพิ่งเข้ามาอยู่ได้เดือนนึง น้องมันสอบติดมหาลัยเดียวกันเลยจะมาพักด้วย)
“อ่อ” ที่แท้เด็กกวนตีนนั่นก็กำลังจะเข้ามหาลัยนี่เอง อืม…
(มึงเมาด้วยป้ะเนี่ย)
“นิดนึง อย่าเพิ่งถาม ตอนนี้มารับกูก่อนจะได้มั้ย”
(กูก็รีบอ่ะ เดี๋ยวให้น้องกูไปรับแล้วกัน)
“แล้วมันจะรู้จักกูหรอวะ”
(เออน่ะ มึงอยู่ที่ไหน)
“ถนนXXX เร็วๆได้ป้ะพี่ กูหนาว”
(เออ รออยู่นั่นนะมึง)
“ครับ”
ตัดสายไปพร้อมกับการเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอกของคนเมา
กูรอดแล้ว!!
30 นาทีผ่านไป
เมื่อไหร่จะมารับกูเนี่ย ง่วงนอนจะตายห่าอยู่แล้ว
-
1 ชั่วโมงผ่านไป
ไอ้เด็กนั่นมันหลงทางหรือไงวะ
ปิ้นๆ
ร่างหนาของคนเมาสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงแตรรถบีบใส่พร้อมกับรถยนต์คันหรูที่แล่นเข้ามาจอดเทียบริมฟุตบาตรข้างถนน
ไฟจากรถส่องหน้าจนคนที่นั่งรออยู่ต้องหรี่ตาเพื่อปรับแสง มาช้าขนาดนี้ไม่มารับกูตอนเช้าทีเดียวเลยล่ะ แถมยังมาสาดไฟใส่หน้าอีก อย่าให้กูเห็นหน้านะมึง กูจะจำไว้!
อ้าวชิบหายแล้ว แล้วนี่น้องชายพี่แอลชื่ออะไรวะ แล้วมันรู้จักกูมั้ย แต่บอกเลยว่ากูไม่รู้จักมัน แน่ๆชัวร์ๆ
“ใช่บ๊อบบี้ป้ะ” คนในรถเลื่อนกระจกลงก่อนจะตะโกนถาม
โห นี่ก็ถามประดุจกูเป็นหมาข้างถนนอ่ะ
“ใช่”
“พี่แอลให้มารับ ขึ้นรถดิ”
จบคำพูดเท่านั้นแหละ คิมจีวอนไม่รอช้ารีบขนกระเป๋าและพาร่างตัวเองขึ้นรถทันที นาทีนี้กูไม่สงสัยอะไรแล้ว ขอที่นอนนุ่มๆให้กูก็พอ ง่วงสัสๆ
จีวอนนั่งรถไปกับเด็กคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนาม เสี้ยวหน้าคมนั่นยังจ้องมองไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างตั้งใจ
คิมจีวอนลอบมองใบหน้าด้านข้างของอีกคนอย่างเงียบๆไปตลอดทาง แสงรำไรจากดวงไฟข้างถนนสาดส่องเข้ามาในรถพอให้ได้เห็นเสี้ยวหน้าด้านข้าง แต่ก็ไม่ชัดเจน ถึงจะยังไม่ได้เห็นหน้าชัดๆแต่ก็มั่นใจว่าไอ้เด็กนี่มันต้องหน้าตาดีแน่ๆ
“ทำไมมารับช้าจังวะ” เอ่ยถามเพราะตอนนี้ในรถเงียบเกินไป อยากจะลดความอึดอัดระหว่างกันลงบ้าง พี่จะลืมว่ามึงเคยกวนตีนพี่ในโทรศัพท์ก็ได้นะ ตอนนี้มาคุยกันเถอะ พี่เหงา ถ้ามึงไม่คุยพี่จะหลับนะ พี่เมานะ…
“ก็ออกมาตั้งแต่พี่แอลบอกนั่นแหละ แต่ไม่มีข้อมูลอะไรสักอย่างนอกจากชื่อกับชื่อถนนก็เลยจอดถามทุกคนที่เดินอยู่ข้างถนน”
“ถามมาเรื่อยๆจนมาถึงกู เอ่อ พี่เนี่ยนะ”
“อือ”
เกรียนสิ้นดี เพราะแบบนี้ไงกูถึงต้องนั่งรอเป็นชั่วโมง ด่าได้มั้ยเนี่ย!
“ทำไมไม่ขอเบอร์จากพี่แอลแล้วโทรถามวะ” เออ ไอ้พี่รหัสนั่นก็เหลือเกิน นี่มึงบอกแค่ชื่อกูกับชื่อถนนที่กูสิงอยู่เป็นข้อมูลให้น้องมึงมารับกูแค่นั้นเหรอ? พี่แม่งน่าจะรู้ว่ากูกับน้องชายมึงไม่เคยเจอกันมาก่อนนะ โอ่ย เกรียนแม่งทั้งพี่ทั้งน้อง!!
“ก็มารับแล้วนี่ไง บ่นทำไมวะ” น่ะ มีเถียง ก็จริงอยู่ที่มารับ แต่ก็นะ กูรอเป็นชั่วโมงนี่คิดว่ามันแฟร์กับคนเมาที่ง่วงจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อย่างกูมั้ยล่ะ=_=
“เออขอบใจ” แล้วกูจะทำอะไรได้ล่ะ ก็ต้องขอบคุณเขายกใหญ่น่ะสิ รู้สึกเหมือนยังต้องพึ่งน้องมันอีกเยอะ
“พี่แม่งเมาแน่ๆอ่ะกลิ่นเหล้าหึ่ง เหม็นชิบหาย” พูดออกมาทั้งที่ยังทำหน้าที่ขับรถอยู่ ก่อนจะยู่จมูกทำท่าฟุดฟิดเหมือนมีมลพิษอยู่ในรถ
ขยันทำให้กูรู้สึกผิดจังเนี่ย
“นิดหน่อย ว่าแต่ชื่อไรวะ” บ๊อบบี้ถามบ้าง ถึงจะยังไม่เห็นหน้าชัดๆแต่ก็ขอรู้ชื่อหน่อยเถอะ คุยกันมาก็นาน
“จะรู้ไปทำไม”
“เฮ่ย ต้องรู้ดิ นี่พี่ต้องไปอยู่กับมึง เอ้ย กับน้องอีกหลายคืนเลยนะ”
“พี่แอลบอกแค่คืนนี้คืนเดียว”
“เอ่อ หมายถึงถ้ามีที่ไปอ่ะนะ” แต่กูมั่นใจว่ากูไม่มีที่ไปแน่นอน พ่อไม่น่าจะโทรเรียกนี่ให้กลับบ้านง่ายๆแน่ และกูจะไม่ยอมเสียฟอร์มโดยการกลับไปง้อใครเด็ดขาด ไม่มีทาง!
“แล้วถ้าไม่มีที่ไปล่ะ”
“ก็คงหลายคืน”
“เหอะ” มาเหอะมาเหาะไรล่ะ พูดเรื่องจริง นี่คิดว่าคนอย่างพี่จะมีที่ไปสักกี่ที่กัน ว่าแต่มันชื่ออะไรวะหนิ จะไม่ยอมบอกกันเลยใช่มั้ย
ง่วงนอนจังวะ ไม่ถามต่อละกัน นอนดีกว่า
-
“เฮ้ยพี่ ตื่น!!!” มือเล็กของเจ้าของรถจัดการจับไหล่หนาเขย่าไปมาเพราะต้องการจะปลุกให้ตื่น คนบ้าอะไรนั่งหลับมาได้ตลอดทาง หลับลึกด้วยเหอะ ขี้เมาชิบหายเลยด้วย!
ตอนพี่แอลขอให้ไปรับรุ่นน้องให้หน่อยผมนี่อารมณ์เสียเลย
แต่ก็ต้องยอมไปรับให้อยู่ดีเพราะพี่ชายสุดหล่อมีงานเดินแบบเข้าพอดี ไปถึงแค่รู้ว่าชื่อบ๊อบบี้ก็เรียกขึ้นรถนั่นแหละ ที่จริงก็ไม่ได้ซื่อถึงขนาดที่ว่าจะต้องจอดถามทุกคนที่เห็นเดินอยู่ข้างถนนหรอก แต่ก็แค่หงุดหงิด มีสิทธิ์อะไรมาใช้ให้เขาไปรับกัน นี่ก็เลยขับรถไปเรื่อยๆเนิบๆช้าๆ แวะดูนั่นดูนี่บ้าง จนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงนั่นแหละถึงไปรับจริงๆ ตลกดีที่เห็นอีกคนยังรออยู่
คนบ้าอะไรโตจนป่านนี้แล้วยังโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน ไหนจะแผลฟกช้ำตามใบหน้านั่นอีก ต้องไปทำเรื่องไม่ดีมาแน่ๆ ตอนแรกยอมรับว่ากลัวที่จะต้องอยู่ร่วมกับคนแปลกหน้าโดยที่ไม่มีพี่ชายอยู่ด้วย แต่พี่แอลก็ยืนยันว่ารุ่นน้องของเขาคนนี้ไว้ใจได้ และเขาเองก็เป็นผู้ชาย คงไม่จำเป็นจะต้องกลัวอะไรมากมายหรอกมั้ง
ไม่เคยรู้จักมาก่อนนะ แต่ก็มั่นใจว่าเป็นคนนี้แหละ เพราะก่อนออกไปพี่แอลก็เอารูปให้ดูอยู่ พี่แอลเองก็ดูรีบๆก็เลยรับปากว่าจะมารับให้ ก็มารับจริงๆแล้วไง แค่ช้าไปหน่อยเท่านั้นเอง
ไม่หน่อยละมั้ง…นานเลยแหละ
“อือ” คนเมาส่งเสียงครางขัดใจเมื่อถูกรบกวนการนอน คนกำลังนอนเพลินๆจะมาเขย่ากันทำไมวะเนี่ย
ตาเรียวเล็กค่อยๆปรือขึ้นอย่างยากลำบาก มองใบหน้าของใครบางคนที่ห่างออกไปเพียงคืบ
ขาว
ตาโต
ผิวเนียน
น่ารัก…
นี่กูฝันอยู่หรือเปล่า ทำไมคนตรงหน้าที่กำลังพยายามปลุกกูอยู่ถึงได้น่ารักขนาดนี้ มันเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ? ทำไมมันน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนอีกวะ?
“เฮ้ย!! บอกให้ตื่นไงวะ” มือเรียวตบเข้าที่ต้นคออย่างจังหวังจะให้คนเมาตื่นสักที หงุดหงิดแล้วนะโว้ยยยยยยย
“โอ้ยยย” ร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะตื่นเต็มลูกกะตา ฟาดเข้ามาได้ นั่นแรงคนหรือแรงควายตอบกูหน่อยซิY^Y
“รีบตามมาได้แล้ว” สั่งเสร็จคนตัวเล็กกว่าก็ลงจากรถแล้วก้าวฉับๆขึ้นคอนโดไปแทบทันที
คิมจีวอนนี่หอบกระเป๋าตามแทบไม่ทันอ่ะครับ
เดินตามเจ้าของห้องไปด้วยสติที่ไม่ค่อยสมประกอบเท่าไหร่ ยังเวียนๆหัวอยู่ และในหัวมันก็ได้แต่คิดว่าทำไมคนที่เดินอยู่ข้างหน้าถึงตัวบางขนาดนั้น ภาพใบหน้าน่ารักที่ห่างกันเพียงคืบเมื่อกี้แวะวนเข้ามาในความคิดให้ใจได้สั่นเล่น
ชิบหาย กูไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยคิดจะชมใครว่าน่ารักตั้งแต่แรกเจอแบบนี้
กับคนนี้พูดได้เต็มปากเลยว่าแม่งน่ารัก น่ารักมาก
ภาพเด็กหนุ่มสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นยังคงอยู่ในกรอบสายตาตลอด แม้จะเห็นชัดๆแค่ด้านหลังแต่ก็มั่นใจว่ามันต้องเซ็กซี่แน่ๆ ไหนจะท่าเดินที่แสนเอาแต่ใจนั่นอีก
โอ๊ยยย เขย่าใจพี่ชิบหาย
ตอนอยู่บนรถไม่เห็นเซ็กซี่แบบนี้เลยวะ ดูจะธรรมดาเกินไปด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะตอนนั้นยังไม่เห็นชัดๆ แต่พอเห็นหุ่นชัดๆแบบนี้แล้วใจสั่นเลย
ได้แต่คิดว่าที่เป็นแบบนี้คงเพราะกูเมาแน่ๆ…
ร่างเล็กเปิดประตูเดินเข้าห้องไปโดยไม่คิดจะชวน แต่ก็ไม่ได้ปิดประตูใส่หน้า นั่นเป็นการแสดงออกให้รู้ว่าอีกคนคงยินดีต้อนรับกันเข้าห้องอยู่แหละ…มั้ง
บ๊อบบี้เดินตามเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ ห้องนี้ก็น่าอยู่ดี แต่ดูเหมาะเป็นห้องที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า
“ไปอาบน้ำดิ” อีกคนหันมาบอกก่อนจะยื่นผ้าขนหนูผืนสีขาวมาให้
ชัดเลย กูตายแน่ๆ โดนแอทแทคอย่างจังเลยเมิ้งงงงงง /ใจแกว่งแรง
เพิ่งจะได้เห็นใบหน้าของอีกคนชัดๆใกล้ๆก็ตอนนี้ อธิบายไม่ถูก บอกได้คำเดียวว่าน่ารัก น่ารักก็คือน่ารัก กล้าบอกเต็มปากเลยว่านี่คือไอค่อนของความน่ารัก
“นายชื่ออะไรนะ”
“ถามชื่ออยู่นั่นแหละ”
อ่าว ใจคอจะอยู่กันแบบไม่รู้จักชื่อกันเลยเนี่ยนะ
“ก็อยากรู้จักไง” จริงๆนี่อยากถามประมาณว่า ‘น้องครับชื่ออะไรครับมีแฟนหรือยังตอนนี้ได้คุยกับใครอยู่ไหมที่บ้านหวงหรือเปล่าพี่จีบได้ไหมครับ’
นั่นแหละ…
แต่ที่ทำได้คือถามว่าชื่ออะไร แค่นั้น..
กาก…
“คิมฮันบิน”
“ฮันบิน นี่ชื่อคิมจีวอนนะ เรียกบ๊อบบี้ก็ได้” ทวนชื่ออีกคนขึ้นมาเบาๆก่อนจะแนะนำตัวเองออกไป
“อือ ถ้าจำเป็นจะเรียกละกัน” พูดจบก็ทิ้งตัวลงบนเตียงเหมือนเหนื่อยแสนเหนื่อย บ๊อบบี้ยืนมองร่างเล็กที่นอนกลิ้งเกลือกไปทั่วเตียงอย่างไม่วางตา
แล้วนี่เป็นอะไร อยู่ๆก็เอ็นดู
“ไม่จำเป็นก็เรียกได้”
“เถอะน่ะ พี่ไปอาบน้ำเหอะ แล้วไปทำลมหายใจให้สดชื่นด้วยถ้าจะนอนเตียงเดียวกันเนี่ย”
“นอนเตียงเดียวกัน?”
“อือ ก็มีอยู่เตียงเดียวจะไปนอนไหนล่ะ ผมก็นอนเตียงเดียวกับพี่แอลประจำตั้งแต่ย้ายมาแล้ว”
“ก็เปล่า แค่แปลกๆ”
“แปลกไรวะ ก็ผู้ชายด้วยกันป้ะ”
แต่กูจับผู้ชายด้วยกันปล้ำมาหลายคนแล้วนะ โดยเฉพาะน่ารักๆแบบนี้…
“เออๆ ไปอาบน้ำก่อนล่ะ”
“อื้อ” ว่าแค่นั้นก่อนจะเบือนสายตาไปจ้องมองจอทีวีอย่างสนอกสนใจ
เด็กยังไงก็คือเด็ก แม่งนอนดูการ์ตูน…
“จะเข้ามหาลัยอยู่แล้วยังดูการ์ตูนอยู่อีกหรอ” บ๊อบบี้ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาทักเพราะยังเห็นอีกคนนอนดูการ์ตูนเรื่องเดิมอยู่
อาบน้ำแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะ แต่ล้างหน้าแรงไม่ได้ แม่งโคตรระบม มึงนะมึง เล่นหมาหมู่ซะจนกูเมาตีน คิดแล้วก็เจ็บใจชิบ แต่ตอนนี้แม่งก็รู้สึกว่าคุ้มยังไงไม่รู้ที่มีเรื่องจนโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน
ได้อยู่กับเด็กน่ารักนี่ตั้งหลายคืนเชียวนะ
บอกตรงๆเลยว่านี่สเป็กพี่บ๊อบ
น่ารักมากบอกอีกทีว่าอยากได้
ไหนใครด่าว่าผมเวอร์ได้ยินแว่วๆ เวอร์อะไรถ้าคุณรู้จักคำว่ารักแรกพบคุณจะไม่คิดว่าผมเวอร์ รู้ไหมว่าตอนนี้คิมฮันบินคือรักแรกพบของคิมจีวอน
บอกเลยว่าชีวิตนี้ไม่เคยคิดอยากจะได้ใครมากขนาดนี้มาก่อน นี่อะไรเห็นครั้งแรกก็รู้สึกแรงว่าอยากได้
หมายถึงอยากได้มาเป็นแฟน…
“ใครบัญญัติว่าห้ามคนที่กำลังจะเข้ามหาลัยดูการ์ตูนหรอ?”
คิมฮันบินเป็นคนกวนตีน (อันนี้คิมจีวอนบัญญัติเอง)
“ก็เปล่า ชอบดูหรอ?” ว่าพลางทิ้งตัวนั่งลงปลายเตียงที่มีเด็กน่ารักนอนอยู่ โอ้ยตาย ทำไมต้องน่ารักแม้กระทั่งท่านอนพี่ไม่เข้าใจ จะเอายังไง ยั่วกันอยู่หรอหรือแค่อ่อย หรืออะไรพี่บ๊อบอยากถามมมมม
ที่จริงน้องมันก็แค่นอน มีแต่กูเนี่ยคิดไปเอง…
เด็กผู้ชายอะไรตัวก็เล็กๆขาวๆตาโตๆจมูกโด่งๆปากก็แดงๆ แถมยังไว้ผมม้าอีก โอ้ยยยย นี่เพิ่มระดับความน่ารักบ้องแบ๊วไปอีก800%
ชอบ…
“อือ ก็สนุกดี”
“แล้วนี่เมื่อไหร่นายจะอาบน้ำ” เอ่ยถามเพราะคาดว่าคนตัวเล็กนี่คงยังไม่ได้อาบน้ำแหงๆ ก็ชุดที่ใส่มันดูเป็นชุดในชีวิตประจำวันมากกว่าชุดที่จะใส่นอนน่ะสิ
“ยังอ่ะ จะอาบแล้วนอนเลย” คุยกันนี่ก็ช่วยมองหน้าพี่หน่อยมั้ยครับ มองแต่จอทีวีอยู่นั่น=_=
“อ่อ”
“แล้วหน้าพี่นี่ไปโดนอะไรมา ต้องทำแผลมั้ยอ่ะ” อุต้ะ น้องเขาหันขวับมาถามแบบทันทีเลยอ่ะครับ บ๊อบไม่ทน บ๊อบสตั้นท์ไปแปดวิ คือแบบ แววตาซุกซนที่มองมาแบบนั้นคืออะไรรรรร
“โดนตีนมานิดหน่อย ไม่ต้องทำหรอกไกลหัวใจ” เมื่อตั้งสติได้ก็ตอบออกไปอย่างที่คิดว่าแมนที่สุดในชีวิต แผลแค่นี้ไม่ตายหรอกไกลหัวใจมากนั่นคือเรื่องจริง
แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วหัวใจ…ใจมันลอยไปหาน้องฮันบินแล้ว
“มีเรื่องเลยทำให้โดนพ่อไล่ออกจากบ้านอ่ะดิ”
เอ่า…ทำไมคนน่ารักถึงขี้เสือก แต่เสือกเรื่องพี่แปลว่าสนใจพี่ใช่ไหม แม่มึงเง้ยยยยยยยยย เลิกมองหน้ากันได้แล้ว หายใจติดขัดชิบหายเลยตอนนี้
“ก็ทำนองนั้น”
“อ่าว ผมเดาถูก”
“เก่งนี่” จีวอนนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าเพียงเพราะกำลังเอ็นดูเด็กคนนึง เอ็นดูแรงมาก
“แน่นอน พี่นอนก่อนได้นะ แต่บอกไว้ก่อนผมไม่ดับไฟนอน”
“อ่าวหรอ?” เหมือนพี่แอลไม่มีผิดสินะ รายนั้นแม่งก็ชอบความมืดที่ไหน แต่แม่งชอบสีดำ - - ‘ ชอบมากด้วยนะ ชอบจนชาตินี้จะอุทิศร่างให้สีดำไปละ
ชิบหาย นี่เป็นประเภทถ้าไม่ดับไฟจะนอนไม่หลับซะด้วยไง
แต่ไม่อยากจะแย้ง เพราะแค่นี้ก็รบกวนอีกคนมามากพอ
“อือ ไม่ชอบความมืดเท่าไร” ฮันบินตอบเสียงเรียบ ตาใสๆยังคงจ้องมองการ์ตูนในจอแก้วไม่ห่าง
“ได้ พี่ก็เปิดไฟนอนทั้งคืนอยู่แล้ว สบาย”
กูโกหก…
ที่จริงถ้าเป็นคนอื่นมาบอกว่าจะนอนเปิดไฟนี่ซัดหน้าหงายไปแล้ว แต่นี่เป็นน้องฮันบินไง เลยยอม ยอมตั้งแต่หน้าประตู ยอมตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าน่ารักนี่ใกล้ๆ
ไม่คิดว่าจะได้ประโยชน์อะไรจาการเปิดไฟนอน แค่คิดว่าคืนนี้คงโชคดีหน่อยที่ถึงจะนอนไม่หลับ แต่อย่างน้อยก็จะได้มองคนน่ารักได้ชัดเจนเพราะทั้งห้องต้องสว่างทั้งคืน
ชอบว่ะ
พี่จีวอนชอบน้องฮันบินนะ
ต่อไปนี้พี่จะจีบ!
-1-
นี่มันอะไร คลังนี้มันคลังฮันบินเคะเรอะ!!?
อิไรท์มันกบฏ 555555555555555555555
ส่วนตัวเลยนะเ ราได้หมดไม่ว่าบินจะเมะหรือเคะเราไม่เคยซีแต่เราชัดเจนมากเรื่องของการกบฏ #จ่ะ
ใครที่อ่านฟิคพี่ชายอยู่แล้วแวะมาอ่านคลังนี้ คือขอเลยว่าเฮ้ยอย่าสับสนเมจฮันบินนะ มันคนละเรื่องคนละแบบคนละขั้ว อย่าสับสนนะ /กราบแรง 55555555 แต่อิไรท์นี่หนักเลย สับสนเองไปแล้วประมาณสิบสามรอบ ฉาดดดดดดดดด 5555555555555555555
ปล. นี่คือช็อตฟิค และมันยังไม่จบ เราไม่แน่ใจว่ามันจะจบในตอนไหนแต่ไม่น่าจะเกิน3ตอน ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ทวงฟิคพูดคุยโม้ฝอยสกรีมแท็ก #ขี้เมาจะเอาบิน แท็กไม่ค่อยเข้า แต่บ๊อบบี้ขี้เมาจะเอาฮันบิน เคนะจุ้บ ก็เป็นฟิคที่ไม่มีอะไรอีกตามเคย ไร้สาระ คลายเครียด(หรือเปล่า) 5555555555
ปล.สอง สำหรับเรื่องหลัก #ฟิคพี่ชายบีจิน เรากำลังระดมความขยันปั่นอยู่ อีกแป้บจะตามมาลงละค่าาาา
ติดตามกันด้วยเนอะ เดี๋ยวตอนต่อไปก็มาล้าววววววว เม้นท์เป็นกำลังใจได้เพราะเราชอบอ่าน <3
ความคิดเห็น