[OS - GGAD] A letter to you - จดหมายถึงคุณ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฉบับที่ 1

ถึง อัลบัส

               ผมมาไกลเกินกว่าจะหันหลัง แต่ระยะทางที่ทำให้เราห่างกันไปเรื่อย ๆ กลับทำให้ผมมองเห็นคุณชัดเจนยิ่งขึ้น

               อย่างที่คุณก็รู้ ผมเห็นอนาคต

               ในตอนที่เรายังเด็กผมเห็นภาพของผมคนเดียว ผมคนเดียวที่ยืนอยู่บนหอคอยสูงชันนี่ ผมคนเดียวที่ยืนอยู่บนเวทีนี้ มองลงไปยังผู้คนมากมายที่ส่งเสียงเรียกร้องหาอุดมการณ์ของเรา

               คุณอาจสงสัยว่าทำไมผมถึงบอกคุณไปว่าผมเห็นเราสองคนยืนอยู่ข้าง ๆ กัน

               นั่นเป็นเพราะบางครั้งพยากรณ์ก็เป็นศาสตร์ที่ไม่แม่นยำ เรื่องนั้นคนที่รักการเรียนรู้แบบคุณก็คงจะรู้อยู่แล้ว

               ผมจึงเลือกหลอกคุณไปว่าผมเห็นเราสองคนยืนเคียงข้างกัน แต่นั่นไม่ได้เกิดจากการตั้งใจที่จะโกหก

               มันเกิดจากความปรารถนาของผมที่อยากให้เป็นแบบนั้นต่างหาก

               ในขณะที่ผมหลอกคุณในวันนั้น ผมก็หลอกตัวเองด้วย

               ในบรรดาเรื่องโกหกมากมายหลายอย่างที่ผมหลอกคุณ

               ในบรรดาเรื่องน่าผิดหวังมากมายหลายอย่างที่ผมปิดบังคุณ

               เชื่อเถอะว่าอย่างน้อยตอนที่ผมบอกว่าผมอยากเห็นเราอยู่ข้าง ๆ กันในวันที่เราทั้งคู่บรรลุเป้าหมายที่เราวาดฝันกันไว้มันไม่ใช่เรื่องโกหกเลย

               แม้ตอนนั้นผมจะโง่เขลา

               และแม้ว่าผมจะพยายามบอกตัวเองว่าผมไม่ได้รักคุณ

               อัลบัส ผมรับรู้ความรู้สึกที่คุณมีให้ผมมาตลอด แต่ผมกลับปิดกั้นตัวเองไว้

               และบอกตัวเองว่าพฤติกรรมที่ผมตอบโต้ต่อความรักที่คุณมอบให้นั้นเป็นเพียงแผนการหลอกล่อคุณเพื่อแสวงหาผลประโยชน์จากความรักของคุณ

               แต่เปล่าเลย ผมรักคุณจริง ๆ และผมเพิ่งมายอมรับได้ในวันนี้

               หากผมไม่มีเยื่อใยใด ๆ กับคุณ เพราะอะไรคุณถึงยังวนเวียนอยู่ในความคิดของผม

               หากผมไม่ได้รักคุณ เพราะอะไร ผมถึงยังเฝ้าอธิษฐานอยู่ทุกค่ำคืนให้ผมตื่นมาเจอคุณอยู่ตรงหน้า

               ผมในตอนนี้ไม่เหมือนผมในวัยเด็ก

               ผมในตอนนี้สุขุมและเยือกเย็นกว่าเมื่อก่อน

               แต่มีเพียงกองไฟเล็ก ๆ เท่านั้นที่นับวันก็ยิ่งจะเป็นเปลวไฟโหมกระหน่ำให้ผมร้อนรุ่ม

               คุณ

               ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะทำให้ผมไขว้เขวได้เสมอ แม้เราจะไม่ได้พบเจอกันมาหลายสิบปี

               ผมเฝ้าแต่คิดว่าคุณในตอนนี้จะเป็นอย่างไร

               คุณในตอนนี้ จะยังมีรอยยิ้มสดใสแบบที่ผมเคยเห็นหรือเปล่า

               คุณในตอนนี้ จะยังจำความฝันในวัยเด็กที่เราเคยร่วมแบ่งปันกันได้ไหม

               คุณในตอนนี้ จะยังให้อภัยผมหรือไม่

               แม้ว่าสิ่งที่ผมทำลงไปก็ออกจะชัดเจนดีอยู่แล้วว่ามันเกินกว่าที่คุณจะให้อภัยผมได้

               ผมคิดถึงคุณ แต่ผมมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับ

               และมันทรมานเหลือเกินในช่วงเวลาที่ภาพของคุณกลับเป็นสิ่งที่ชัดเจนที่สุดแม้ว่าผมจะเดินมาไกลสักแค่ไหน

                                                                                          จาก คนที่ทรยศต่อความรักของคุณ

______________________________________________________________________

ฉบับที่ 2

ถึง อัลบัส

               ผมนับวันรอให้คุณเริ่มเคลื่อนไหว และดีใจที่คุณทำแบบนั้น

               คุณที่เฉยชากับผมกลับเป็นสิ่งที่ผมกลัวยิ่งกว่าคุณที่เป็นศัตรูกับผม

               อัลบัส คุณโชคดีเหลือเกินที่หลุดพ้นจากบ่วงอุดมการณ์ที่เราวาดฝันกันไว้ได้

               แต่ตัวผมกลับถูกมันรัดตรึงไว้จนขยับไปไหนไม่ได้

               ผมเคยคิดที่จะปกครองโลก ควบคุมผู้คนที่ด้อยค่ากว่าตัวผม

               แต่ตอนนี้อุดมการณ์ของผมกลับเหนี่ยวรั้งตัวผมเอง

               ผมอยากจะถอยหลังกลับ อยากกลับไปเริ่มใหม่กับคุณ

               ผมอยากแก้ไขสิ่งที่เคยทำพลาดไป และยังรักษาคุณไว้ในชีวิตผมได้

               ผมอยากจะย้อนเวลากลับไปหาช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ใช้เวลากับตัวผมที่แสนงี่เง่าในตอนนั้น แล้วบอกกับตัวเองในวัยเด็กว่าชีวิตที่ผมเลือกนั้นมันช่างเป็นเรื่องผิดพลาดจนเกินเยียวยา และบอกว่าคุณต่างหากคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม

               แต่จะทำอย่างไรได้ ผมคงไม่มีโอกาสได้ใช้เวลากับตัวเองเพียงลำพัง เพราะเท่าที่จำได้ ผมกับคุณแทบไม่เคยแยกจากกันเลยในช่วงเวลานั้น

               สิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขแค่เพียงคิดถึงอย่างอำนาจ กลับไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้อีกต่อไป

               และสิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังยิ้มได้แม้เพียงนึกถึงก็คือเรื่องราวของเรา

               คุณเคยบอกว่าผมคือคนที่เข้าใจคุณที่สุด และผมก็ตอบคุณไปว่าคุณก็เป็นคนที่เข้าใจผมที่สุด

               และน่าขำที่แม้แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมก็ยังเห็นด้วยกับคำพูดนั้น

               ผมกลายเป็นความคาดหวังของประชาชนให้ปฏิวัติโลก

               ส่วนคุณกลายเป็นความคาดหวังของประชาชนให้หยุดยั้งผม

               การเป็นความคาดหวังไม่ใช่เรื่องดีเลย เพราะนั่นแปลว่าคุณไม่สามารถคิดอะไรเพื่อตัวคุณเองเพียงคนเดียวได้อีกต่อไปแล้ว

               คุณเองก็คงรู้สึกเหมือนกัน

               ผมไม่อยากให้ถึงวันที่เราต้องปะทะกัน แต่ไม่ช้าวันนั้นก็คงมาถึง และผมก็คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

               ความคาดหวังของผู้คนกำลังดึงผมให้จมดิ่งลงไปในความมืดมิดช้า ๆ และไม่มีทางไหนเลยที่ผมจะปีนขึ้นมาได้

               และมันก็คงไม่ต่างกันกับความคาดหวังที่ผู้คนมีต่อคุณเลย

               อัลบัส คุณจะยังรู้สึกอะไรไหมหากวันหนึ่งเราต้องเผชิญหน้ากัน

               คุณจะยกไม้กายสิทธิ์ของคุณชี้มาที่ผมไหม

               ระหว่างความถูกต้องต่อศรัทธาที่ประชาชนมอบให้ กับความต้องการเบื้องลึกในจิตใจ เราควรจะเลือกอะไร

               ผมอยากให้คุณนั่งอยู่ตรงนี้และคอยชี้ทางให้กับผมเหมือนที่คุณเคยทำ

               เพราะตอนนี้ผมมองไม่เห็นทางออกให้กับอะไรเลย

               และมันก็งี่เง่าดีที่ผมคิดแบบนั้น เพราะหากคุณนั่งอยู่ตรงนี้จริง ๆ ผมคงไม่ต้องคอยกังวลกับเรื่องนี้เลย

               ยังคิดถึงคุณเหมือนเดิม

               และมากขึ้นทุกที

จาก ศัตรูของคุณ

________________________________________________________________________

ฉบับที่ 3

ถึงอัลบัส

                   หากคุณยังพอจำได้ ผมเคยบอกคุณไปว่าผมไม่ชอบการพ่ายแพ้

              และคุณที่ใจดีและอ่อนหวานก็มักจะยอมแพ้ให้ผมทุกครั้งที่เราซ้อมดวลกัน

              ผมยังคงจำท่าโค้งที่นอบน้อม กับเส้นผมสีน้ำตาลแดงที่พริ้วไหวรับแดดอ่อน ๆ ในช่วงเย็นย่ำของฤดูร้อนนั้นได้ดี

               คุณมักจะยิ้มให้ผมเมื่อผมเริ่มหงุดหงิดเมื่อไหร่ก็ตามที่สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้เป็นไปตามที่ผมคิด

               และบอกผมด้วยน้ำเสียงปลอบประโลมแต่ก็ออกจะเหนื่อยใจเล็กน้อยว่า ใจเย็น ๆ สิเกลเลิร์ต หรือ ถ้านายไม่ใช่คนใจร้อนป่านนี้ก็คงสำเร็จไปแล้วล่ะนะ หรือ บางทีการยอมแพ้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรนะ

               ผมมักจะถามคุณกลับว่า การยอมแพ้มันน่าสนุกตรงไหน

               ผมไม่เคยมองเห็นเหตุผลที่จะต้องยอมแพ้

               แต่คุณคือเหตุผลนั้น

               เราต่างก็ยื้อเวลาที่จะได้มาเจอกัน แม้ผมจะอยากเจอคุณใจแทบขาด

               นั่นอาจเป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักกับความ "ใจเย็น" อย่างแท้จริง

               ขอแค่ได้เจอคุณสักครั้ง ต่อให้ต้องสู้กันจริง ๆ ก็ไม่เป็นไร

               แต่ผมก็ใจเย็น รอเวลาที่คุณพร้อม

               และเมื่อเรามาเจอกันจริง ๆ

               นั่นก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักการยอมแพ้

               ผมที่เสกคาถาพิฆาตมานับร้อยนับพันครั้ง

               กลับทำได้แค่พยายามเสกคาถาปลดอาวุธ หรือคาถาพื้นฐานที่ไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรเลยใส่คุณ

               ผู้คนจะเขียนว่าการดวลเวทย์ของเราในครั้งนี้ยิ่งใหญ่

               แม้ว่าเราต่างก็รู้กันดีว่าต่างคนก็ต่างพยายามทำร้ายอีกฝ่ายให้น้อยที่สุด

               ผมไม่กล้าแม้จะสบตาคุณ แม้ว่าผมจะอยากมองมันมากแค่ไหน

               ผมเพียงต้องการให้คนที่ศรัทธาในตัวผมได้เข้าใจแบบที่เขาควรเข้าใจ ว่าผมและคุณได้สู้กันอย่างเต็มที่แล้ว

               เพื่อประโยชน์ของคนส่วนใหญ่ และเพื่อเราทั้งสองคน

               แปลกดีที่คุณเป็นคนเสนอคำว่า เพื่อประโยชน์สุขของคนส่วนใหญ่

               แต่ผมกลับเป็นคนที่แบกมันไว้

               น้ำหนักของคำสั้น ๆ คำนี้ที่กดลงบนบ่าผมทำให้ผมต้องเสียคุณไป

               ถ้าผมเพียงแต่คิดได้ว่า ในกลุ่มคนส่วนใหญ่นั้นควรมีคุณกับผมด้วย

               เราก็คงไม่ต้องมาจบลงแบบนี้

               หลังจาก 3 ชั่วโมงของการดวลเวทย์ที่น่าเบื่อ ผมก็คิดว่าควรถึงเวลาแล้ว

               เสียงของคุณในวันนั้นดังขึ้นในหัว บางทีการยอมแพ้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

               และผมคิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว

               ผมยืนนิ่งให้คุณปลดอาวุธของผม

               ผมที่เกลียดการพ่ายแพ้ ยืนเผชิญหน้ากับมันโดยไม่คิดที่จะขัดขืน

               แต่โปรดรู้ไว้ว่าเพราะเป็นคุณ

               เพราะเป็นคุณที่ชี้ไม้กายสิทธิ์มาตรงหน้าผม

               เพราะผมรู้ว่าคุณจะไม่มีวันทำร้ายผม อย่างที่ผมไม่มีวันทำร้ายคุณ

               อัลบัส สิ่งที่ผมทำกับคุณไว้มันเกินจะแก้ไข

               แต่ผมสำนึกผิดตั้งแต่วินาทีที่ผมเดินไปถึงจุดสูงสุดคนเดียว

               ไม่มีคุณก็ไร้ความหมาย ความฝันของเราเกิดขึ้นได้จากคนสองคน และมันมีไว้เพื่อคนสองคน

               ผมคนเดียวแบกรับไม่ไหว

               ผมรู้ว่าคุณยังคงเจ็บปวดกับเรื่องที่ผ่านมา

               แต่ขอให้เชื่อว่าตัวผมเองก็ไม่ต่างกัน

               ตอนนี้ผมกลายเป็นเพียงนักโทษที่ถูกคุมขังในคุกที่ตัวเองสร้างขึ้น

               เป็นความผิดบาปที่ถูกกักขังไว้ด้วยโซ่ตรวนที่ตัวเองก่อ

               และสุดท้ายอัลบัสก็ยังคงเป็นอัลบัสที่ผมรู้จัก

               อัลบัสที่อ่อนโยนและพร้อมจะให้อภัยคนที่ทำผิดพลาดอย่างผมเสมอ

               คุณได้ให้โอกาสผมครั้งแรกเมื่อตอนที่ผมเพิ่งโดนไล่ออกจากโรงเรียน

               ในตอนนั้นมีเพียงคุณที่เชื่อใจว่าผมจะสำนึกผิดได้

               แต่ผมก็ทำให้คุณผิดหวัง

               หนที่สอง คุณปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาเนิ่นนาน

               ยอมรับเสียงก่นด่า แล้วมองดูผมฆ่าคนอยู่เฉย ๆ

               คุณบอกใครต่อใครว่าเป็นเพราะคุณกลัวอดีตจะตามมาหลอกหลอน

               แต่ผมรู้ว่าลึก ๆ แล้วคุณยังคงให้โอกาสผม และคาดหวังให้ผมกลับตัวกลับใจได้

               แล้วผมก็ทำให้คุณผิดหวังอีกครั้ง

               แต่แล้วคุณก็ยังให้โอกาสผมเป็นหนที่สาม และหนสุดท้าย

               คุณเลือกที่จะไม่ฆ่าผม แม้ว่าผมจะทำเรื่องเลวร้ายมามากแค่ไหน

               อย่างไรแล้วผมก็รู้ว่าครั้งที่สามนั้นเกินเยียวยา

               และผมรู้ว่าความเชื่อใจที่คุณเคยมีให้ผมถูกทำลายลงไปหมดแล้วด้วยการกระทำของผมเอง

               และเหมาะสมดีแล้วที่คุณเลือกที่จะกักขังผมไว้ที่นี้

               เพื่อที่ผมจะได้ไม่ทำร้ายจิตใจคุณเป็นหนที่สี่

               อัลบัส

               ผมกลายเป็นแค่อดีตที่มืดมน 

               ส่วนคุณยังคงเป็นอนาคตที่สดใส

               และผมดีใจที่มันจบลงแบบนี้

               สุดท้ายผมคงไม่มีอะไรจะบอก

               นอกจากคำขอบคุณ

               และคำที่ผมควรจะรู้ตัว และคุณควรจะได้ยินมาตั้งนานแล้ว

               คำลงท้ายจดหมายเกร่อ ๆ ที่ถ้าคุณได้อ่านคงได้แต่ทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วบอกว่า เกลเลิร์ตนี่ไม่มีความสามารถในการเขียนเลยนะ

               ผมรักคุณ

จาก เพื่อนเก่าของคุณ