หทัยใต้ปีก

ตอนที่ 23 : ตอนที่ 11 : เรื่องเล่าหรือเรื่องจริง (2)

บทที่ 11

เรื่องเล่าหรือเรื่องจริง

“ไม่ต้องห่วงอลิสา เพราะคนที่จะเสียหายคงไม่ได้มีแค่ฉัน”

คิ้วเกศรากระตุกเมื่อได้ยินคำพูดกำกวมของอีกฝ่าย

“หมายความว่ายังไงกันคะ”

“เรื่องแรก ไม่ต้องมาพยายามแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าฉันพูดเรื่องอะไร เพราะเธอรู้ดีอยู่แก่ใจ

เรื่องที่สอง คนที่ปล่อยข่าวว่าฉันไปเป็นคู่นอนหรือไปคบซ้อนใครก็ตาม… ก็คือเธอ”

เกิดเสียงซุบซิบขึ้นในทันที นาราพราวจงใจพูดเพื่อให้ได้ยินโดยทั่วกันมาตั้งแต่ต้นไม่ได้คิดจะปกปิดอะไรทั้งนั้น

ส่วนเกศรานั้นหันไปสบตากับบรรดาเพื่อนในกลุ่มซึ่งเป็นคนช่วยกันปล่อยข่าวลือนี้ทั้งหมด

“เรื่องที่สาม ถ้าเธออยากจะทำร้ายใครอย่าดีแต่เห่าไปวันๆ… มันต้องกัดให้ถึงตาย”

ชมพูอ้าปากช็อกค้างไปเสียแล้วเมื่อเจอนาราพราวในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวโกรธและต้องการเอาคืน

“เมื่อนานมาแล้ว เคยมีข่าวลือว่าฉันนอกใจหมอภูริตทำให้ถูกบอกเลิก... อย่างนั้นใช่มั้ยคุณเกศรา”

นาราพราวไม่ลืมหันไปถามคล้ายเป็นการแสดงให้คนอื่นเริ่มคลางแคลงใจว่าข่าวลือครั้งที่แล้วก็เป็นฝีมือของพยาบาลสาวอีกเช่นกัน

“ใช่ แล้วมันทำไม”

ใจเกศราเริ่มหวั่นวิตกเหมือนว่าไพ่ที่เหนือกว่าจะไม่ได้อยู่ในมือเธอเสียแล้ว

“แล้วถ้าหากฉันบอกว่า ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายบอกเลิกเพราะดันไปเจอ มือ ที่ สาม ที่ถ่ายรูปแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแฟนคนอื่นอยู่ล่ะ”

“...” เกศราเงียบกริบ

“นี่มันเรื่องอะไรกันเกศ”

“ใช่ ตอนนั้นเธอไม่ได้บอกพวกเราแบบนั้นนี่”

เมื่อโดนกลุ่มเพื่อนเซ้าซี้มากเข้าเกศราพลันเหงื่อตกไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร ตลอดมาเธอไม่เคยเห็นนาราพราวคิดจะหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูดตอบโต้จึงนึกว่าอีกฝ่ายคงไม่ค่อยสู้คนเท่าไหร่

“เธอจะบอกพวกคุณได้ยังไงในเมื่อ... เธอนั่นแหละที่คบซ้อนแฟนฉัน”

เกิดเสียงซุบซิบดังระงมขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อเรื่องราวพลิกกลับ คนที่ควรจะถูกแฉกลับกลายเป็นคนเปิดประเด็นแฉคนอื่นเสียเอง

“อย่ามาพูดจาพล่อยๆ นะ หมอพราวมีหลักฐานรึเปล่าถึงได้กล่าวหาคนอื่นแบบนี้”

มาดพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานเริ่มค่อยๆ ถูกฉีกกระชากออกทีละนิดเมื่อคนที่มีความผิดติดตัวเริ่มตะวาดชี้หน้าจนลืมควบคุมอารมณ์

“ทำไมจะไม่มี ลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณเป็นคนถ่ายรูปมาเยาะเย้ยในวันเกิดฉันปีที่แล้ว… และฉันจะแจกรูปนี้ลงไลน์กลุ่มที่ทำงานตอนนี้เลยก็ยังได้”

นาราพราวชูโทรศัพท์ขึ้นแสดงให้เห็นว่าเธอเอาจริง

“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าคุณมีหลักฐานอะไรมายืนยันว่าฉันกำลังคบซ้อนใครอย่างที่คุณกล่าวหา”

“ฉัน ฉัน...”

“ไม่มีละสิ งั้นทุกคนก็เป็นพยานได้ว่าผู้หญิงคนนี้กุเรื่องขึ้นมา”

ทุกอย่างลงล็อกตามที่หญิงสาวคิดไว้ นาราพราวพูดเสร็จจึงหันไปสบตากับเกศราบ่งบอกว่าคราวนี้เธอเอาจริงมากแค่ไหน

ที่ผ่านมา หญิงสาวเลือกจะไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วยเพราะมองว่ามันไม่ได้กระทบถึงตัวเธอมากมายอะไร และมันเป็นเรื่องไร้สาระเกินกว่าจะใส่ใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายกลับหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดคงต้องมีการโต้กลับกันบ้างเพื่อไม่ให้ได้ใจกันเกินไป

“เกศ ทำไมเธอไม่บอกไปล่ะว่ารู้เรื่องนี้มาจากหมอภูริตน่ะ”

เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ เกศรากระซิบบอกด้วยความที่ยังเชื่อในตัวเพื่อนสาวอยู่ แต่เสียงกระซิบนั้นกลับดังพอจะทำให้นาราพราวที่ยืนกดดันได้ยินเข้าพอดี

“หมอภูริตงั้นเหรอ...”

“ใช่ หมอเป็นคนบอกเพื่อนฉันเองว่าเห็นเธอเดินเข้าไปในโรงแรมกับเศรษฐีคราวพ่อ”

“แล้วเธอก็เชื่อ?”

นาราพราวไม่ได้มีอาการสะทกสะท้านใดๆ

“ลองคิดดูเล่นๆ นะคะถ้าหากฉันเป็นฝ่ายบอกเลิกเพราะจับได้ว่าเขาแอบคบคนอื่น แล้วเขาก็ทิ้งผู้หญิงคนนั้นมาตามง้อฉัน แต่ง้อไม่สำเร็จจึงกุเรื่องขึ้นให้ฉันเสื่อมเสียแล้วรวมหัวกับคู่ขาเก่า… เรื่องนี้มันพอจะเป็นไปได้มั้ยคะ”

ไม่ว่าเปล่า พราวยื่นโทรศัพท์ที่หน้าจอแสดงรูปของภูริตกับเกศรากำลังซบไหล่และกอดกันอย่างสนิทสนมในผับแห่งหนึ่งให้กับหนึ่งในเพื่อนของเกศราดู

“เฮ้ยแก ในรูปนี่ใช่เกศจริงๆ ด้วย”

“จริงเหรอ ไหนขอดูหน่อย”

“นี่เกศแอบคบกับหมอภูริตจริงเหรอ”

เสียงพูดคุยของเพื่อนในกลุ่มที่ค่อยๆ ส่งต่อรูปไปเรื่อยๆ ยิ่งทำให้เจ้าตัวซึ่งเป็นประเด็นยืนตัวสั่นเทิ้มด้วยความอายและโกรธจัด

“มันจะมากไปแล้วนะ!”

เกศราง้างมือขึ้นสูงหวังจะบันดาลโทสะใส่ผู้หญิงอวดดีที่กล้าทำลายภาพลักษณ์ที่เธอเพียรสะสมต่อหน้าคนในที่ทำงานมาทั้งหมด

“หยุดเดี๋ยวนี้ คุณเกศรา”

แต่แล้วใครคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางเหตุการณ์ที่เริ่มบานปลาย

มินตรา…

“ที่นี่คือโรงพยาบาลนะคะ”

เกศราชั่งใจค้างมือกลางอากาศอยู่เพียงเสี้ยววิก่อนตัดสินใจลดมือลงเพราะหากคิดจะต่อกรกับลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาล หน้าที่การงานของเธอคงจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป

“คุณเองเหรอที่เป็นคนปล่อยข่าว”

“เอ๊ะ ไม่ใช่นะคะ คือฉัน..”

“การกล่าวอ้างชื่อฉันเข้าไปด้วยนี่มันสนุกมากเลยหรือคะ”

“...”

ทุกสรรพสิ่งทั่วทั้งโรงอาหารพลันเงียบกริบจนแม้แต่เสียงแมลงวันบินผ่านก็คงจะได้ยิน

แม้แต่นาราพราวเองยังเลือกที่จะนิ่งเงียบไปกับเขาด้วย

“หมอมินตราคะ คือ… เกศคิดว่ามันต้องมีการสื่อสารที่ผิดพลาดแน่นอนค่ะ เกศไม่เคยคิดจะล่วงเกินคุณเลยนะคะ”

ใจพยาบาลสาวตกไปอยู่แทบเท้าเมื่อต้องเจอมาดนิ่งและสายตาคมกริบของมินตราส่งมาให้เป็นระยะๆ ก็ตอนที่เม้าคุยกันสนุกปากเธอก็ไม่ได้คิดจะโยงคนอื่นเข้ามาหรอก แต่ใครจะไปคิดว่าการพูดปากต่อปากจะมีคนใส่สีตีไข่เพิ่มกันล่ะ!

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ค่อยเก็บเรื่องไร้สาระมาใส่ใจเท่าไหร่แต่ฉันคิดว่าเรื่องมันควรจบได้แล้ว ถ้าทุกคนยังเห็นว่าภาพลักษณ์โรงพยาบาลของเราสำคัญพอ..”

“ได้ค่ะ”

เกศราพยักหน้ารับคำ รีบกวักมือเรียกกลุ่มเพื่อนที่ยังนั่งนิ่งคล้ายงุนงงกับสถานการณ์ให้รีบตามออกไป

และแล้วทั้งหมดก็แยกย้ายและตัดจบเรื่องภายในเพียงไม่กี่นาทีประหนึ่งผึ้งแตกรัง เหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเหลือเพียงนาราพราว อลิสาและชมพูที่ยืนรอว่ามินตราจะพูดอะไรอีกก็เท่านั้น

“ขอบคุณที่มาช่วยนะ”

นาราพราวเอ่ยปากทำลายความเงียบก่อน ภายในใจก็รู้สึกอึดอัดแปลกๆ เพราะข่าวลือว่าเธอเป็น ‘มือที่สาม’ ยังคงวนเวียนไปมา ไม่รู้ว่ามินตราจะคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง

“ไม่เป็นไร ฉันแค่ผ่านมาและการทะเลาะกันแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นถ้ามีคนนอกมาเห็นเข้า ภาพลักษณ์โรงพยาบาลเราคงถูกมองในทางไม่ดีเท่าไหร่”

“ไม่ได้จะแก้ตัวนะ แต่ฉันทำเพื่อปกป้องตัวเอง”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ผู้หญิงคนนั้นควรจะได้รับบทเรียนบ้าง”

แม้จะบอกว่าไม่ใส่ใจแต่นาราพราวคิดว่ามินตราก็คงพอใจไม่น้อยที่มาทันเห็นฉากเธอแก้เผ็ดยัยพยาบาลนิสัยเคลือบยาพิษนั่น

สุดท้ายเธอกับมินตราก็เหมือนกันไม่มีผิด…

นาราพราวยิ้มบางๆ อย่างนึกขำให้กับเพื่อนร่วมงาน

“งั้นฉันกลับวอร์ดก่อนนะ”

เมื่อทั้งสามคนเดินจากไป มินตรายังคงยืนนิ่งสงบอยู่ตรงนั้นไม่มีใครรู้ว่าภายในใจหญิงสาวนั้นคิดอะไร

นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตสั่นไหวระริกขณะมองภาพแผ่นหลังของนาราพราวค่อยๆ เดินจากไปก่อนล้วงหยิบโทรศัพท์โทรหาใครบางคน

“ว่าไงครับน้องมิน”

เสียงนุ่มทุ้มจากปลายสายยิ่งทำให้ใจของมินตราสั่นไหวยิ่งขึ้นอย่างยากจะควบคุม

มินตราเงียบไปอึดใจ ก่อนกลั้นใจเอ่ยปากออกไปในที่สุด

“สวัสดีค่ะพี่ภัทร เย็นนี้ว่างมั้ยคะ”

“ขอพี่ดูตารางงาน… ว่างครับ มีอะไรรึเปล่า”

นั่นสิ เธอมีเหตุผลอะไรที่โทรไปหาเขากัน…

นี่เป็นครั้งแรกที่มินตรารู้สึกว่าเธอทำอะไรบางอย่างโดยใช้อารมณ์ควบคุมมากกว่าใช้สมอง

ภาพนาราพราวและจักรภัทรยืนจับมือกันบนทางเดินวันนั้น และข่าวลือที่ไม่น่าเชื่อถือนั่นก็ด้วย

คนอย่างแพทย์หญิงมินตราไม่ควรจะเก็บมาใส่ใจด้วยซ้ำ

“มินอยากชวนไปทานอาหารเย็นด้วยกันค่ะ มีเรื่องจะคุยด้วย”