รักใสๆในวันกีฬาสี

ลำดับตอนที่ #4 : 4

4.

หลังจากวันที่ไปเคลียร์กันที่ห้องพยาบาลชั้นและนายเอสก็ไม่ได้คุยกันเพราะ  เข้าหน้าไม่ติด  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะแต่มันก็โชคดีของชั้นแล้วแหละ  ตอนนี้คงไม่มีเรื่องกังวลใจอะไรเท่าไหร่จะมีก็แต่เรื่อง   พี่ต้อล

"อ้าวปอลีข่าวดังไปทั้งโรงเรียนเลยหมัดหนักเหมือนกันนะเรา"

"พะ พะ พี่ ตะ ตะ ต้อ ล"ให้ตายสิลืมไปสนิทเลยว่าเราไม่คุยกับพี่ต้อลเลยตั้งแต่ตอนนั้น พอนึกเท่านั้นแหละหน้าก็เริ่มแดงหัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นมาทันตา นี่ชั้นเป็นบ้าอะไรเนี่ยประจำเดือนมาไม่ปกติรึไงเดี๋ยวเฉยๆเดี๋ยวใจเต้นเฮ้อรำคาญใจตัวเองจริง

"อืมพี่จะมาบอกว่าวันนี้น่ะเริ่มซ้อมสแตนนะเพราะพี่แจกโน๊ตเพลงให้พวกน้องๆไปแล้วคงจะเริ่มๆดูหรือไม่ก็อ่านผ่านๆกันแล้วแหละ"พี่ต้อลร่ายยาว

"อ่อค่ะแล้วมีใครมาช่วยเพิ่มหรือเปล่าคะ"ชั้นเริ่มถามเพื่อกลบเกลื่อนอาการหน้าแดง

"มีนะคิดว่าน่าจะมี 2 คนนะเดี๋ยวก็ไปทำความรู้จักกันเอาเองละกันนะ"พูดจบพี่ต้อลก็ทำท่าจะไปแต่แล้วก็หันกลับมา"นี่ปอลีชอบอะไรหรอพวกเครื่องประดับหรืออะไรก็ได้น่ะ"พี่ต้อลถาม

"อืม...ก็คงเป็น พวงกุญแจมั้งคะ ถ้าเป็นไปได้จะเป็นพวงกุญแจสีเขียวค่ะพี่ต้อลถามทำไมหรอ"

"อะ อ๋อ เปล่าหรอก แล้วทำไมต้องเป็นสีเขียวล่ะ" พี่ต้อลถามต่อ

"ก็ชอบนี่คะส่วนใหญ่น่ะผู้หญิงเขาจะชอบสีชมพูกันแต่ปอไม่ชอบอ่ะมันแอ๊บอ่ะ"

"อ้าว แล้วปอลีไม่ใช่ผู้หญิงหรอ"พี่ต้อลกวนประสาท แต่ยังไงชั้นก็ไม่ถือหรอก

"ง่ะ พี่ต้อลอ่ะ"

"พี่ล้อเล่นน่ะอ้อช่วง 2 วันนี้อ่ะ"

"ทำไมหรอคะ"

"สแตนอ่ะยังไม่ต้องติวเข้มให้เด็กมากนะเอาพอประมาณแต่ถ้าไม่ฟังกันก็ ตื้บเลย"

"เอางั้นจริงอ่ะ"

"บ้าหรอพี่พูดเล่นขืนทำแบบนั้นโดนหักคะแนนแน่"

"พี่ต้อลพูดเล่นแต่ปอลีเอาจริงนะ"

"แล้วแต่ปอลีละกันแต่อย่ารุนแรงมากนะ"

"รับทราบค่ะ"พอจบบทสนทนาที่แสนจะยืดยาว (รึเปล่า) ไปแล้วพี่ต้อลก็เดินไปไหน ก็ไม่รู้ชั้นมองตามพี่ต้อลอย่าง เฮ้อ น่าเศร้า (เศร้าไปทำไม๊) ก็รักเขาข้างเดียว

"นี่สุดสวยไปกินข้าวกันป่ะครับ"เสียงๆหนึ่งพูดขึ้นมา

"นี่นายไม่รู้รึไงว่าชั้นเป็นใครชั้นไม่ไปกินข้าวกับใครง่ายๆ   นะ..."พอชั้นหันหลังไป

"ว่าไงครับสุดสวย"

"ท๊อฟฟี่"น้ำเสียงชั้นดูจะดีใจสุดๆ

"ท๊อฟเฉยๆดีกว่า"

"นายมานี่ได้ไงอ่ะ ทำไมไม่โทรมา ย้ายโรงเรียนหรอ มีที่อยู่อ้ะยัง แล้วพ่อแม่นายอ่ะ

อยู่ห้องอะไร  มีแฟนแซงหน้าชั้นอ้ะยัง  หล่อขึ้นนะเนี่ย"

"ครบเซ็ทเลยว่ะปอรี่ส์"นายท๊อฟฟี่กวนประสาท

"ไอบ้าเรียกปอลีดีกว่าชั้นไม่ใช่กะเทยนะนะ แต่ถ้าอีกอย่างอ่ะก็ใกล้เคียง"

"เข้าเรื่องเลยดีกว่า ชั้นย้ายโรงเรียนถูก ที่ไม่โทรมาตังค์หมด มีที่อยู่แล้ว บ้านแก   พ่อแม่ถีบส่งมาไม่ต้องห่วง อยู่ อยู่ ห้องเดียวกับแก แล้วก็ยังไม่มีแฟนเย้ๆๆๆๆดีใจป่ะ"

"ง่ะ ตายแน่ตู"

"ไมอ่ะ ไม่ดีใจหรอ"

"แฮ่ๆ เอาล่ะงั้นชั้นพานายทัวร์โรงเรียนกันดีกว่านะป่ะ"

"อื้ม"หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อยชั้นก็พาท๊อฟฟี่ไปทัวร์ตามที่ต่างๆของโรงเรียนทุกซอกทุกมุมรวมทั้งห้องน้ำชายซึ่งชั้นแค่ชี้ให้เฉยๆไม่กล้าเข้าไป (มีประสบการณ์มาก่อน) และแล้วชั้นก็พานายท๊อฟฟี่ไปที่ โรงยิม

"กว้างดีแฮะ เล่นได้สบายแน่เลย"ท๊อฟฟี่ทำท่าสดชื่นสุดๆทั้งๆที่เหงื่อตก   โป๊ก!

ลูกบาสกระเด้งมากระแทกหัวท๊อฟฟี่อย่างแรง

"เฮ้ย ขอโทดครับไม่ได้ตั้งใจ"น้ำเสียงดูจะตั้งใจสุดๆ

"นายเป็นบ้าอะไรเนี่ยเล่นไม่ดูคนเลยถ้าเพื่อนชั้นเกิดตายไปนายจะทำยังไงห๊ะ..."

"ชั้นยังไม่ตายไอบ้า"ท๊อฟฟี่พูดด้วยน้ำเสียงปางตาย

"นาย/เทอ"อ้ายยยยพ่อจ๋าลูกอยากจะวี๊ด (กรี๊ดนั่นแหละ) โชคร้ายจริงๆเลยเจอนายนี่อีกละ

"รู้จักกันด้วยหรองั้นชั้นคงไม่ต้องแนะนำให้รู้จักแล้วแหละ"ผู้โชคร้ายที่เมื่อตะกี๊โดน   บาสกระแทกหัวลุกขึ้น

"ง่ะ นายรู้จักอีตาบ้ากามนี่ด้วยหรอ"

"อื้มรู้จักสิทำไมจะไม่รู้จักนี่ล่ะซี้ปี้กชั้นเลย เนอะเอส"ท๊อฟฟี่ตบไหล่อีตาบ้านั่นแรงพอประมาณ

"เออ"นั่นคือเสียงตอบรับที่ยาวที่สุดเท่าที่ชั้นเคยได้ยินมา

"หมดเรื่องแล้วแหละงั้นพวกนายคุยกันไปนะชั้นไปล่ะมีเรื่องต้องทำ"พูดจบชั้นก็รีบเดินออกไป

"เดี๋ยวปอลีแกไม่รอชั้นหรอ"ท๊อฟฟี่พูด

"เดี๋ยวข้าจะไปส่งเองไอเด็กดูดนิ้ว"เอสพูดเสียงกวนประสาท

"ง่ะ"ท๊อฟฟี่หมดอารมณ์

หลังจากคาบเรียนที่แย่ที่สุดผ่านไป(เนื่องจากมีท๊อฟฟี่นั่งข้างๆ)ชั้นก็รีบบึ่งไปที่สแตนเชียร์เพราะนัดเด็กเอาไว้ซ้อมสแตน

"เดี๋ยวนะน้อง นั่งตรงสนามหญ้าก่อนนะเดี๋ยวพี่จะจัดที่นั่งให้"ชั้นพูดแบบหมดอารมณ์

"นั่งบนสแตนเลยไม่ได้หรอพี่สาวคนสวย"เด็กคนหนึ่งถามขึ้นอ้ายๆๆๆชั้นรักเด็กคนนี้จัง

"อุ้ยตาย น้องตาถึงนะเนี่ย"อื้อหือหลงตัวเองแบบสุดๆ

"นี่น้องไปพูดอย่างงั้นเดี๋ยวป้าเค้าก้อหลงคิดว่าตัวเองสวยจริงๆหรอก"เสียงหมาหอนดังมาแต่ไกลเป็นสัญญาณว่าจะเกิดสงครามน้ำลายขึ้นอีกครั้ง

"นายเจือกไรด้วย"

"แน่ล่ะชั้นมีสิทธิก้อชั้นเป็นหนึ่งในสต๊าฟนี่"เขาพูดขึ้นหน้าตาเฉย

"ห๊าหน้าอย่างนายเนี่ยนะ"

"แน่ล่ะครับหน้าหล่อๆอย่างเพื่อนผมนี่แหละ"เสียงกวนๆดังมาแต่ไกลคล้ายๆจะซุ่มดูอยู่นานเลยล่ะ ฟังเผินๆเหมือนจะสุภาพจะแต่...มันเหยียดหยามกันชัดๆชิส์

"อย่าบอกจะว่านายสองคนเป็นสต๊าฟใหม่น่ะ"

"ห้ามไม่ทันหรอกครับเป็นแร้วเรียบร้อยคุณมีหน้าที่อะไรพวกผมก้อเป็นส่วนประกอบในนั้นด้วย"งงว่ะไรของมันฟระเนี่ย

"อย่างเช่น"

"คุณมีหน้าที่คลอดลูกผมมีหน้าที่ผลิตลูก"ทุเรศที่สุดเลย

"ทุเรศ สต๊าฟมีหน้าที่อย่างงั้นตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ก้อถ้าคุณอยากผมช่วยได้นะ"กวนประสาทที่สุด

"ถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ชั้นจะคิดถึงนายเป็นคนสุดท้ายของโลก"

"แล้วจะเสียใจ"ต๊ายต่อปากต่อคำกล้าดีมาจากไหนเนี่ย

"นี่แล้วเมื่อไหร่จะซ้อมให้เด็ก"นายเอสขัดขึ้นก่อนที่ชั้นกับนายนี่จะแลกหมัดกัน

"กรุณาเรียกผมว่าเฟรมครับ"

"ใครอยากรู้ชื่อนาย"

"พวกเราเองค่ะ"เสียงสาวน้อยขัดขึ้น

"นั่นไงเยอะแยะ"

"ชิส์ ใช่สิชั้นมันผิด"

"แน่นอนครับคุณผิด"

"โว้ยยยย"

หลังจากนั่งสงบสติอารมณ์พักใหญ่ๆชั้นก้ออารมณ์เสียขึ้นมาอีกเพราะการสอนร้องเพลงด้วยเสียงหมาหอนของนายเอสกับเฟรมมันทำให้ชั้นรำคาญเกินจะทนต่อไป

"โว้ยยยย"เงียบ~

"อะไรหรอครับ"นายเฟรมสงสัยน่าหมั่นไส้เมื่อเห็นมันทำหน้าเป็นหมางง

"ชั้นทนพวกนายหอนต่อไปไม่ไหวแล้ว"

"แล้วไง"นายเอสยังคงเฉยๆเขาคงจะไม่รู้ว่าการหอนของมันทำให้ใครบางคนเส้นเลือดในสมองจะแตกตาย

"ชั้นจัดการเอง"ชั้นดึงเนื้อร้องมาจากมือสองคนนั้นทันที

"คุณจะสอนเองหรอครับ"นายเฟรมยังคงเป็นหมางงต่อไป

"ถ้าชั้นสอนชั้นก้อหอนแบบพวกนายนี่แหละ"

"แล้วเทอจะเอาไง"เอสพูดแบบไม่ใส่ใจ (แล้วมันจะเป็นสต๊าฟเพื่อไรฟระเนี่ย)

"รอสักครู่"ชั้นวิ่งไปที่โรงยิมของโรงเรียนและวิ่งกลับมาพร้อมกันกับ...เต็ม

"จัดการ"ชั้นยื่นกระดาษให้เต็มแล้วมานั่งคิดท่าต่อบนสแตนชั้นสามที่ประจำชั้น

"ค่อยยังชั่วกว่าฟังพวกบ้านั่นหอนหน่อย"ชั้นแพ่มเบาๆแต่ดันเจือกไปเข้าหูหมาบางตัวเข้า ในใจแอบเกิดอาการคันปากอยากทะเลาะต่อสักนิดแต่เห็นท่าทางน่ารักๆอย่างงั้นแล้วทะเลาะด้วยไม่ลง