รักใสๆในวันกีฬาสี

ลำดับตอนที่ #1 : 1.

1.

เช้าวันใหม่ที่สดใสของการเปิดภาคเรียนที่ดีที่สุด  แต่ไม่ใช่ช้านนนนน อยากจะบอกว่าขี้เกียดๆๆๆๆๆๆๆที่สู้ดด

"นี่พี่ปิง ปอลีไปนะล็อคบ้านด้วยเดี๋ยวขโมยเข้า อ้อแล้วไม่ต้องขโมยเงินหนูด้วย ไปละนะบายพี่สาวสุดถึก 555+"

"นึกขยันอะไรเนี่ยไปโรงเรียนแต่เช้าเชีย"ยัยพี่ปิงพูดขึ้นอย่างงัวเงีย (มากๆด้วยแหละ)

"ขยันบ้าอะไบ้าอะไรล่ะต้องรีบไปจองโต๊ะนั่งเดี๋ยวเด็กใหม่แย่งหมดเด็กๆยิ่งเยอะอยู่ไปและอย่าชวนคุยล่ะบาย"เมื่อชั้นมาถึงโรงเรียน

"วอร์ตทำมัยเพิ่งมาอ่ะแกดูดิเด็กแย่งนั่งหมดเลยสงสัยวันนี้เราต้องนั่งพื้นอีกแล้วแหละ"ทีฟเพื่อนที่สุดจะสนิทพูดขึ้น

"ได้ไงอ่ะชั้นอุตส่าห์รีบตื่นแต่เช้าเลยนะ"

"ตื่นเช้าบ้านแกอ่ะสิดูด้วยนี่มันกี่โมงแล้ว"น่ายัยจีก้าเดือดทันตาแค่นี้ก้อดุด้วยแล้วชั้นก้อก้มไปมองนาฬิกาที่ข้อมืออย่างสโลว์โมชั่น (อะไรกันนักหนาเนี่ยไอคนเขียนเนี่ย)              ชิ้งงงงง

"ป้าดดดด 7 โมง25พอดีวิเป๊ะ แฮ่ๆๆๆนี่เช้าของชั้นและนะสุดๆเลยด้วย"

"เช้าของแกและหรอพวกชั้นมาตั้งแต่ 6โมงครึ่งชั้นคิดดีรึเปล่าเนี่ยที่คบแกเป็นเพื่อน"ยัยจีต้าพูดขึ้น "เฮ้ยๆๆๆๆๆๆนั่นไงเด็กพวกนั้นลุกขึ้นและปะพวกเรารีบไปสวมที่นั่งเร็ว"พูดจบก้อวิ่งปรู้ดกันไปนั่งทันที

"เฮ้ย! นี่พวกเทอลุกเลยๆพวกเราแค่จะไปซื้อขนมไปได้จะเปลี่ยนที่นั่งซะหน่อย"ไอหัวน้ำตาลแหลมๆพวกขึ้น (ก็ไม่รุ้ว่าจะเรียกว่าอะไรนิ)

"เอ๋า ก็ใครจะไปรู้ล่ะก็เห็นลุกขึ้นก็นึกว่าจะไปซะละพวกชั้นก็เลยมาสวมเอ้ย รีบมานั่งแถมพวกชั้นมาตั้งนานและยังไม่มีที่นั่งเลยยืนกันจนขาจะแข็งอยู่และ แล้วพวกนายอ่ะเป็นผู้ชายภาษาอะไรห้ะ... "ในระหว่างที่ชั้นยังพูดไม่จบก็มีเสียงแทรกขึ้น

"ก็ภาษาไทยไงเทอเห็นพวกเราพูดญี่ปุ่นหรอหน้าพวกเราออกจะเกาหลี”ไอหัวแหลมพูดขึ้น (สรรพนามตามผม) เล่นซะครบเลยไม่เอาให้ทั่วเอเชียเลยละ

"ขี้หลีสิไม่ว่า”เต็มพูดขึ้นด้วยท่าทีของการเต๊ะท่า

“นี่ป้าอย่าเพิ่งพูดดิเด็กๆเค้าคุยกันอยู่เดี๋ยวปั้ดจับไปขึงแล้วดึงขนเลย”

“เฮ้ยทะลึ่งไอบ้า”เต็มรีบพูดขึ้นด้วยความโมโห

“อะไรกะลังจะบอกว่าขนแขนคิดไปถึงไหนเนี่ยคิดลึกนะเรา”อ้ะชั้นจำได้ไอพวกผู้ชายพวกนี้มันเป็นหนุ่มป๊อบของโรงเรียนนี่นา

“พอแล้วๆชั้นว่าเรื่องมันจะเลยเถิดไปใหญ่และนะพวกเราไปกันเหอะถ้าเค้าไม่มีน้ำใจก็ช่างเค้าเราอย่าไปถือสาสัมประเวสีที่ไม่มีน้ำใจเอาซะเลยนะ”จีก้าพูดขึ้นอย่างประชดประชัน

“ก็ได้เอาไว้พวกชั้นจะทำบุญไปให้ก็แล้วกันนะ”เต็มพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบที่เต็มไปด้วยความเครียดแค้น (แบบสุดๆ)

“นี่พวกเทอ...”ก่อนที่หัวหน้าแก๊งค์ของพวกนั้นจะพูดจบพวกชั้นก็รีบเฉ่งก่อน

“ไว้เจอกันในฝันนะจ๊ะที่รักสุดสวยของผม”ไอทะลึ่งที่ปะทะคารมณ์กับเต็มเมื่อตะกี๊พูดขึ้นพร้อมโบกมือบ้ายบาย

“ผัวะๆๆๆๆ”เสียงตบหัวของเพื่อนๆในกลุ่มที่ฟาดลงไปบนกะบาลของไอทะลึ่งนั่นดังขึ้น

“ไปตายแล้วไม่ต้องเกิดใหม่ด้วยนะไอบ้า”เต็มระเบิดอารมณ์อย่างสุดๆ

“ช่างมันเหอะเต็ม...”และแล้วยังไม่ทันที่ชั้นจะพูดจบก็มีเสียงที่เกลียดที่สุดดังขึ้น

กริ๊งงงงงง

“เฮ้ย กริ่งดังแระไปเข้าแถวกันเหอะ”หลังจากที่เงียบมานาน (ถือว่านานอ่ะนะ) จีต้าพูดขึ้นอย่างหมดอาลัยตายอยากสุดๆ

และในช่วงที่ทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จทุกคนก็นั่งลง(จำเป็นต้องอธิบายมั้ยเนี่ย)แล้วอาจารย์ เจตน์ก็พูดขึ้น

“ครับ วันนี้ เราจะมีการจับฉลากเลือกสีนะครับเพราะว่าอีกสองเดือนหน้าจะมีกีฬาภายในหรือกีฬาสีนะครับซึ่งสีนั้นเรามีทั้งหมด 5 สีคือ สีแดง สีเขียว สีชมพู สีน้ำเงิน และสีม่วง เราจะให้ตัวแทนแต่ละห้องออกมานะครับเพื่อที่จะจับฉลาก เชิญตัวแทนห้องออกมาเลยครับ”

“ไอปอลี เชิญ”ทุกคนในห้องหันมาและมองมาที่ชั้นเป็นสายตาเดียวกัน

“อาไรฟะอะไรๆก็ข้าอ่ะพวกแกไม่ออกไปเองมั่งอ่ะ”โวยๆๆโวยจนจะวีนแล้วโว้ย

“ไม่”นั่นไงทำไมชอบทำให้เป็นเสียงเดียวกันเนี่ย และแล้วชั้นก็ต้องเป็นสุภาพสตรีที่ไม่มีใครกล้าเหมือนชั้นเช่นเคย สุดท้ายชั้นก็เดินไปจับฉลากอย่างหมดอาลัยตายอยากมั่กๆ

กุก  กักๆๆ(เสียงควานหาฉลากที่ดีที่สุด)และแล้ว

“ครับ ห้อง ม.3/2ได้...สี   น้ำเงินคร้าบบบบ”มันน่าลุ้นตรงไหนเนี่ยได้อยู่สีน้ำเงินแล้วเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆและหนุ่มๆในห้องดังขึ้น

“นี่ พวกแก จะแห่ขันหมากกันอ้ะไงห๊า ดังลั่นโรงเรียนเลย”ชั้นพูดขึ้นเมื่อไปถึงหน้าแถว

“แล้วแกไม่ดีใจรึไงห๊ะได้อยู่สีเดียวก่าพี่บูมอ่ะ”ยัยผีบ้าหน้าบู้พูดขึ้น (หัวหน้าห้อง)

“แหยะ ไม่อ่ะ ไม่ชอบว่ะข้าชอบพี่ต้อลมากกว่า”ในขณะที่พูดมียิ้มนิดๆ

“เฮ้ย นี่แกไม่รู้หรอ”

“รู้ไร”

“พี่ต้อลอ่ะเป็นคนคุมสแตนเชียร์แล้วแกอ่ะก็ได้รับหน้าที่จากอาจารย์ให้เป็นสต๊าฟสแตนไม่ว่าจะอยู่สีไหนด้วยไง ไม่สมใจแกเลยหรอ”เต็มพูดด้วยความข้องใจสุดขีด

“ฮ้าO0O โอ้ววว พ่อเจ้า”

“ชั้นว่านะ ชั้นเคยได้ยินแต่แม่เจ้าว่ะ”จีต้าพูด

“เออๆน่ะก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“งั้นพวกเราเย็นนี้ก็ชั้นกับเพื่อนๆของชั้นจะจัดการเองนะพวกที่เหลือก็...ไปคุมพาเหรดกับพี่บูมละกัน ส่วนพวกที่ไม่สนพี่บูมก็ไปช่วยพี่ออมตอนซ้อมรีดเดอร์นะ (อิอิสมใจช้านจิงจิ๊ง)”ชั่วร้ายจิงจิ๊ง (ช่ายยย) หมายถึงคนเขียนย่ะ (เกี่ยวไรด้วยเนี่ย)

“นี่ปอลีพวกเราน่ะคงจะไปคุมสแตนเชียร์กับแกไม่ได้หรอกว่ะ”พร้อมใจกันพูดประโยคเดียวกันอีกละเพื่อนเรา

“ไมอ่ะ”สงสัยคร่าจึงได้ถาม

“ก็พวกเราอ่ะลงแข่งกีฬาคงต้องขอปลีกตัวไปซ้อมจริงๆพวกเราไม่ได้แกล้งแกให้แกอยู่กับพี่ต้อลหรอกนะแต่ว่าเราลงแข่งกันจริงๆขอโทดนะเปื้อน”นั่นๆเจอเข้าและเราพลังน้ำตามหาประลัยของยัยจีต้าเข้าไปเต็มๆ

“เออไม่เป็นไรหรอกข้าไม่ถือสาว่ะแต่ถ้ามีเวลาว่างก็...ไปช่วยมั่งนะ”เอาเข้ามั่งล่ะเรา

“ไม่ล่ะ”อีกละพร้อมกันอีกละU^U

“อืมๆข้ารู้ว่ะพวกเอ็งอ่ะ...ตั้งใจ”

“ช่าย อึ๋ยซ์”ก็ตามแบบฉบับของการสำนึกผิดล่ะนะ

และแล้วเมื่อการเรียนๆที่แสนจะน่าสนใจและน่าเบื่อไปพร้อมๆกันก็จบลงซะที  เย้ๆๆๆๆๆถึงเวลาที่แสนจะมีความสุขซ้าที(เวลากินข้าว) เมื่อการเรียนจบคาบเช้าชั้นก็เดินดุ่มๆมาเรื่อยๆตามประสาจนในที่สุดก็มาถึงสวรรค์ที่ชั้นรอคอยมาแสนนาน(4 ชั่วโมงเนี่ยนะ)อืมๆ(ตอบซะด้วย)

“เฮ้ยนั่งตรงนั้นดีกว่าว่างพอดี แล้วพวกไอก้าไปไหนเนี่ย” (จีก้าไงอยากเรียกสั้นๆ)

“อ้าวปอลีอยู่นี่ๆเองอ่ะพวกชั้นตามหาตั้งนานนั่งนี่หรอ อืม OK”อะไรเนี่ยชั้นยังไม่ได้พูดซักกะคำเลย (พูดแล้วหลายคำด้วย) ยุ่งน่า (ไรฟะด่าอีกละ)

“อ้ะ นั่นปอลีนี่ นั่งใกล้กันเลย พี่ขอนั่งด้วยเลยละกันจะได้คุยเรื่องสแตนเชียร์”รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นและเมื่อชั้นเงยหน้าอันแสนจะน่ารักแอ๊บแบ๊ว (เกินไปและ) ค่อยๆเงยขึ้นไป

“พี่ ...พะ พะพี่ต้อ...ล”เฮ้ยๆๆๆพี่ต้อลๆๆๆละ ละแล้วจะจะทำไงอ่ะทีเนี้ย (ติดอ่างเลย)

“อื้ม ก็...พี่อ่ะดิ ไมหรอ”

“ปะปะ ป่าวค่ะ มะมะไม่มีอะไร แค่ตกใจนิดหน่อย”

“ตกใจหรออืม ตกใจบ่อยๆนะน่ารักดีอิอิ”

“หนะน่ารักหรอ”เฮ้ยเอาไงดีพี่เค้าชมว่าเราน่ารักด้วย

“น่ารักหมดทุกท่าแหละยกเว้นตอนร้องไห้หึๆ”น่ารักจริงๆเลยพี่ต้อลเนี่ย5555555+

“จริงดิพี่ต้อลเคยเห็นปอลีร้องไห้ด้วยขนาดพวกเราว่าสนิทยังไม่เคยเห็นน้ำตาเลย”ต้าพูด (ด้วยสรรพนามเดียวกันกับก้าหรือจีก้า)

“อืม”พี่ต้อลพยักหน้าพลางพูดเสียงคล้ายๆจะขำนะ

“โหดีอ่ะ งั้นพวกเราไม่กวนดีกว่า เฮ้ยปอลีพวกชั้นไปนะจะเอาขนมไปกินที่สนามอ่ะจะได้ซ้อมด้วยไปละบายเจอกันพรุ่งนี้”เอ๋าไหงพูดเงี้ยลายาวซะงั้นนะยัยเต็ม (เพื่อนร้องไห้น่าดีใจตรงไหนเนี่ย) และหลังจากที่พวกยัยตัวแสบเดินจากไปด้วยความอาลัยอาวรณ์   ของชั้น หัวใจของชั้นก็เริ่มที่จะเต้นไม่เป็นจังหวะเลือดสูบฉีดขึ้นเรื่อยๆจนมือเย็นเท้าเย็น

“เหลือสองคนเลยอ่ะทิ้งเพื่อนจริงๆ”

“ไม่นะพี่ว่าเค้าคงจะยุ่งจริงๆ”หัวอ่อนจริงนะพี่ต้อล แล้วจู่ๆมันก็เหมือนจะหน้ามืด

“วอร์ต...”อ้อมแขนที่แสนจะอบอุ่นและแข็งแกร่งก็เอื้อมมาโอบรับร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของชั้นมันยิ่งทำให้ชั้นได้ใกล้พี่ต้อลมากขึ้นหัวใจเริ่มเต้นแรงจนได้ยินอย่างชัดเจนและดูเหมือนพี่ต้อลจะได้ยินด้วย

“นี่ปอลีเป็นอะไรรึเปล่า เอ่อใครก็ได้ครับมียาดมรึเปล่าอ่ะมีคนเป็นลม”สิ้นเสียงชั้นรู้สึกเหมือนเปลือกตามันหนักขึ้นเรื่อยๆจนมันปิดลง

เพิ่งจะเขียนไม่รู้ว่ามันจะดีรึเปล่า  ยังไงก้อแวะเข้ามาด่าหรือว่าอ่านแล้วออกไปก้อได้นะคะ