ตอนที่ 4 : P.S. I Love Handcuffs pt.2 (HijiGin | GinHiji)
P.S. I Love Handcuffs
Hijikata x Gintoki / Gintoki x Hijikata ???
Credit: Game_Changer via. www.archiveofourown.org
*เรื่องนี้จะดำเนินเรื่องด้วยจดหมายทั้งหมดนะคะ | เรื่องนี้จัญไรพอตัวเลยค่ะ*
__________________
P.S. I Love Handcuffs pt.2
__________________
จาก: SS Mole
ถึง: ท่านหัวหน้า
ผมได้ข่าวมาว่าฮิจิคาตะ โทชิโร่ รองหัวหน้าแห่งชินเซ็นกุมิได้รับจดหมายจำนวนหนึ่งจากชิโรยาฉะ และจะไปพบกันที่สะพานนิฮอนก่อนพระอาทิตย์ตกครับ
รอคำสั่งจากคุณเสมอ
__________________
Mole-คุง,
นายปฏิบัติหน้าที่ได้ดีมาก จับตาดูการพบกันของสองคนนั้นเอาไว้ แล้วเขียนรายงานฉัน ถ้ากินโทกิตกอยู่ในอันตรายใช้ปืนยิงแฟลร์ได้เลย ฉันสแตนด์บายอยู่ตลอด
ไม่ใช่ท่านหัวหน้า คาซึระต่างหาก
__________________
จาก: SS Mole
ถึง: คาซึระ
รายงานการพบกันระหว่างชิโรยาฉะกับรองหัวหน้าชินเซ็นกุมิ
18:43
รองหัวหน้าฯ เดินทางมาถึงแล้ว สภาพเขาดูอิดโรยและดูไม่ค่อยสบายใจ เขาเดินไปมาจนสุดความยาวของสะพาน จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ หรือเขาจะทะเลาะกับชิโรยาฉะ?
18:48
รองหัวหน้าฯ หยุดยืนกลางสะพาน สูดหายใจเข้าเต็มปอด เขาพึมพำกับตัวเอง ‘ฉันมาคอยอะไรอยู่วะ... แล้วอะไรคือสิ่งที่รอ?’ เขามีท่าทีอ่อนลง ก่อนจะเตะไปที่สะพานและเริ่มสูบบุหรี่มวนถัดไป เขายังคงรออย่างเงียบๆ
19:07
ชิโรยาฉะมาถึงก่อนพระอาทิตย์ตกสิบห้านาที รองหัวหน้าฯ ตะโกนใส่แทบจะทันที และชิโรยาฉะก็ตะโกนใส่กลับเช่นกัน เพราะเขาไม่ใช่คนที่รองหัวหน้าฯ จะบังคับสั่งการได้อย่างลูกน้อง อย่างน้อยรองหัวหน้าฯ ควรจะดีใจที่ชิโรยาฉะยอมโผล่มา ทั้งสองคนยังคงเถียงกันต่อเนื่องตลอดสี่นาทีที่ชิโรยาฉะมาถึง อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเอื้อมมือไปจับอาวุธเลยแม้แต่น้อย
19:11
ชิโรยาฉะกับรองหัวหน้าฯ หยุดทะเลาะกันแล้ว ชิโรยาฉะเหม่อมองคนที่เดินไปมาบนสะพานด้วยท่าทางเบื่อๆ แต่เท้าขวาของเขายังคงเคาะไปมาซ้ำๆ ฝั่งรองหัวหน้าฯ ก็เอาแต่จ้องมองผืนน้ำใต้สะพานและสูบบุหรี่มวนที่สาม
19:12
ก็ยังเอาแต่จ้องมองน้ำอยู่อย่างนั้น จู่ๆ รองหัวหน้าฯ ก็ถามชิโรยาฉะขึ้นมาว่าถ้าเขาเป็น ’พวกโรคจิต’ จะเป็นไง
สีหน้าของชิโรยาฉะซีดยังกะผลเลม่อน และโต้กลับไปในทันทีที่ ‘คำๆ นั้นออกมาจากปากของชายผู้ที่วันๆ ได้ยินแต่เสียงของมายองเนสไหลออกมาจากหลอด’
การโต้เถียงอันมหากาพย์ก็เริ่มขึ้น มีการแลกหมัดกันเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่มีแตะต้องกับอาวุธ
19:15
ทั้งคู่หยุดอยู่นิ่งๆ อีกครั้ง รองหัวหน้าฯ ถอนหายใจออกมาและกอดอก ปรายตามองไปยังชิโรยาฉะแล้วจึงพูดว่า ‘ตอบมา แกต้องการอะไรจากการเขียนจดหมายแบบนั้น’
ชิโรยาฉะถอนหายใจแรงๆ ประหนึ่งหมดสิ้นความหวังแล้วค่อยถามกลับไป ‘ต้องการอะไร? ฉันแค่เล่าให้แกฟังเฉยๆ ฉันเมา ฉันจำอะไรไม่ได้! และแกก็ควรลืมๆ มันไปซะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!’
19:16
หลังจากนั้นก็ตกอยู่ในความเงียบไปพักหนึ่ง จู่ๆ รองหัวหน้าก็พูดขึ้นมา ‘แกเขียนจดหมายนั่นเพื่อจะช่วยให้ฉันอึเนี่ยนะ ไอ้บ้าเอ้ย’
เหมือนกับว่าฝั่งชิโรยาฉะกำลังอดทนกับอะไรบางอย่างอยู่ เขาพยายามเฉยชาและแคะจมูกก่อนจะพูดขึ้นมา ‘บางทีฉันอาจจะเมาจนคิดว่าแกท้องผูกอ่ะนะ ก็เป็นประโยชน์ได้ไม่เลวเลยนี่ แกเองก็กลับมาเป็นปกติแล้วน่ะสิ ไอ้จ้อน’
ไม่ทันไรรองหัวหน้าฯ โต้กลับทันที ‘แล้วไอ้ที่แกเขียนว่าอยากจะขังฉันไว้ในกรง อดข้าวอดน้ำ ให้กินแต่ผักเน่าเมื่อฉันขออาหารจากแก’
ชิโรยาฉะยืนนิ่งใช้นิ้วชี้แตะที่ปลายจมูกกลางใบหน้าที่ว่างเปล่าของอีกคน
19:17
ชิโรยาฉะพูดอ้ำอึ้งด้วยเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ‘ท..ทำไม ฉะ.ฉันต้องพูด อะไร แบบนั้น วะ.?’
รองหัวหน้าพูดกลับ ‘จะไปรู้เรอะ? ฉันเรียกแกมานี่เพื่อจะถามเรื่องนี้แหละโว้ย!’
ทันใดนั้นชิโรยาฉะยกนิ้วออกจากจมูกของอีกคน และชี้ไปทางทิศเหนือของแม่น้ำแล้วส่งเสียงขึ้นมา ‘นั่นทากาสุงินี่?!’
รองหัวหน้าฯ หันตามนิ้วที่ชี้อยู่ในทันที มือที่ว่างเอื้อมไปจับดาบก่อนจะตะโกนถาม ‘ไหน?’
19:18
รองหัวหน้าฯ รีบวิ่งไปยังทางเหนือของแม่น้ำ ส่วนชิโรยาฉะวิ่งไปอีกทางโดยใช้มือปิดปากเอาไว้ไม่ให้เกิดเสียง เขาทรุดลงกลางสะพาน จ้องมองรอยแตกของไม้ พูดซ้ำไปซ้ำมาว่าจะไปหาไทม์แมชชีน
19:24
รองหัวหน้าฯ กลับมาด้วยความหอบเหนื่อยและจ้องเขม็งไปที่ชิโรยาฉะ ‘แกไม่ได้เห็นทากาสุงิ’
ชิโรยาฉะหัวเราะแห้งๆ แล้วยืนขึ้น ‘โทษที มันอาจจะเป็นเจ้าม้ายักษ์โง่เง่าที่ทำให้ฉันเข้าใจผิดน่ะ’
รองหัวหน้ากวาดเท้าหมายจะเตะอีกคน แต่คนที่ตาพร่ามัวเห็นม้ายักษ์โง่เง่าดันไหวตัวหลบทัน ‘ฉันจะจับแกข้อหาก่อกวนการทำงานของเจ้าหน้าที่’
ชิโรยาฉะกลอกตา ก่อนจะพูดอย่างหงุดหงิด ‘ก่อกวน ก่อกวน ก่อกวน! พูดเป็นอยู่คำเดียวรึไง?’
รองหัวหน้าตะคอกกลับ ‘ยอมรับซะ!’
จากนั้นก็เกิดสงครามประสาทจากสายตาทั้งคู่
19:25
‘แกต้องการอะไรกันแน่?’ รองหัวหน้าฯ และชิโรยาฉะพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ไร้ปฎิกิริยาตอบกลับ
19:26
รองหัวหน้าพูดขึ้น ‘เก็บจดหมายของแกไปซะ’ แล้วเดินออกไป
ชิโรยาฉะทำแค่มองตาม
19:27
ชิโรยาฉะเดินผ่านโคมไฟที่ผมแอบแล้วถามผมว่าทำอะไรอยู่ เขาเอื้อมมือฉวยกระดา-
นี่ไงซึระ เหตุผลที่ฉันไม่ชวนแกมา
19:31
ผมพยายามรวบเก็บกระดาษทั้งหมด หลังจากชิโรยาฉะอ่านรายงานทั้งหมดแล้วทิ้งข้อความข้างบนเอาไว้
ชิโรยาฉะหายตัวปะปนไปกับผู้คนรอบๆ
จบการรายงาน
__________________
กินโทกิ,
ฉันขอปรบมือให้กับความสามารถของนายในการมองหาสปายของฉันจริงๆ ทักษะการสังเกตของนายนี่มันไม่ได้ลดน้อยลงเลยตั้งแต่สมัยสงครามน่ะ!
ใช่แล้ว ฉันคาซึระ โคทาโร่ ฉันจะส่งจดหมายให้นายประหนึ่งอยู่ในยุคแห่งจดหมาย! ฉันว่ามันน่าสนใจดีนะที่นายกับคนอื่นๆ ใช้ชีวิตยังกับสืบเชื้อสายมาจากอาณาจักรแห่งการแลกจดหมายอะ มันยิ่งดึงดูดฉันเป็นสองเท่าเลย จริงๆ แล้วจดหมายที่ไร้การจ่าหน้าของนายมันถูกคนอื่นนอกเหนือจากรองหัวหน้าแห่งชินเซ็นกุมิ ฮิจิคาตะ โทชิโร่ เปิดด้วยน่ะสิ แม้ว่าที่ฉันเขียนจดหมายนี่ถึงนายจะไม่ใช่ในฐานะผู้ขับไล่ต่างแดน แต่ฉันเขียนในฐานะเพื่อนล่ะนะ
ฉันดีใจที่ได้อ่านข้อความย่อยในรายงานการพบกันของนายกับท่านชายฮิจิคาตะ ท่านชายฮิจิคาตะพูดถึงสิ่งที่นายเขียนลงไปในจดหมายด้วยนี่ ที่นายเขียนว่าจะช่วยให้เขาอึออก แล้วก็จะขังเขาไว้ในกรง ทำเอาฉันเห็นความเอาใจใส่ของนายที่อยากจะดูแลผู้ชายคนนี้จริงๆ นะ – ทั้งการช่วยเหลือเขาในเรื่องสำคัญๆ หรือการที่อยากจะปกป้องดูแลอย่างดีที่สุด นี่คือดูแลบำรุงจากภายในชั้นดีเลยล่ะ ความรักนี่มันช่างเร่าร้อนจริงๆ ทั้งมีอุปสรรคยากเย็น ทั้งน่าปิติยินดี ลองคิดดูดีๆ สิทั้งหมดนี่มาจากนายทั้งนั้นเลยนะ ท่านชายฮิจิคาตะต้องอดทนฝ่าฟันมรสุมมาเยอะน่าดู
ยังไงก็ตาม ฉันส่งจดหมายฉบับเพื่อเป็นกำลังใจให้นาย ห้ามยอมแพ้เด็ดขาดเลยนะ! ในตอนแรกนายอาจจะวิ่งหนีจากความเป็นจริงนี้ แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นล้วนมีความหมายหรืออาจจะเป็นเพียงลางบอกเหตุก็แล้วแต่ ฉันอยากจะกำชับให้นายรับผิดชอบกับสิ่งที่นายทำลงไป นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาหนี นายควรจะบอกผู้ชายที่รักแล้วคว้าตัวเขาไว้ให้ได้ และนายควรจะจำสิ่งที่เขียนลงไปซะบ้าง ทำให้เขาเห็นว่าถ้าเขาเลือกที่จะกลับมา เขาจะได้เจอกับกินโทกิที่ดีที่สุดสำหรับเขา
เพื่อนของนายเสมอ,
คาซึระ
ปัจฉิมลิขิต: ไม่ว่าเหตุการณ์ข้างบนนั่นจะเกิดขึ้นหรือไม่ก็ตาม มาเข้าร่วมกองกำลังขับไล่ต่างแดนกันเถอะ ถ้าความสัมพันธ์ของนายกับท่านชายฮิจิคาตะมันจบเห่ ฉันสัญญาเลยฉันจะไม่ส่งยาถ่ายไปแก้แค้นพวกสุนัขชินเซ็นกุมิอีกต่อไป ถ้านายมาอยู่กองกำลังขับไล่ต่างแดนอะนะ ในทางกลับกัน ถ้านายกับท่านชายฮิจิคาตะไปกันได้สวย กองกำลังขับไล่ต่างแดนจะยอมเพิ่มชนชั้นโรมิโอกับจูเลียดให้พวกนายเอง ลองจินตนาการดูสิ ความรักแบบต้องห้ามน่ะเจ๋งสุดๆ ไปเลย!
ฉันพูดมาทั้งหมดนี้ ฉันต้องการจะสื่อว่ากองกำลังขับไล่ต่างแดนทั้งหมดยินดีที่จะต่อสู้ร่วมไปกับชิโรยาฉะอีกครั้งนะ! เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับนาย ฉันเลยแนบแผ่นพับรับสมัครกองกำลังขับไล่ต่างแดนไปในจดหมายด้วย มันอธิบายไว้อย่างละเอียดแล้ว รวมถึงคำแนะนำในการสมัครด้วยนะ แล้วก็ถ้าใช้โปรโมชั่นโค้ด ‘อลิซาเบธ’ จะได้ส่วนลด 15% ในค่าสมัคร เมื่อลงทะเบียนออนไลน์นะ!
__________________
รองหัวหน้าฯ:
ลูกพี่ร้านสารพัดรับจ้างได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากคาซึระครับ ส่วนเนื้อหาข้างในผมยังไม่ทราบ ลูกพี่อ่านจดหมายเสร็จก็ยื่นไปให้เจ้าหมายักษ์กินทันทีครับ ยังไม่มีการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยใดๆ
-ยามาซากิ ซางารุ
__________________
ยามาซากิ:
จับตาดูต่อไป
ฮิจิคาตะ
__________________
ฮัทซึ,
จำได้หรือเปล่า? สมัยก่อนที่เราเคยเขียนจดหมายแลกกัน เธอมักจะทิ้งโน้ตบนข้าวกล่องที่เธอเตรียมให้ฉัน แล้วฉันก็จะซุกโน้ตนั่นเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อเน่าๆ เพื่อให้เธอเห็นมันก่อนจะเอาไปซัก นั่นก็นานมาแล้วสินะ
เราหยุดเขียนจดหมายหากันครั้งนึงตอนฉันเข้าเป็นตำแหน่งคนใหญ่คนโตในสำนักงานตรวจคนเข้าเมือง ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าทำไม ก็เพราะฉันกลายเป็นไอ้บ้างานคนนึง แล้วหยุดเป็นผู้ชายคนที่เธอรัก ฉันกลายเป็นผู้ชายคนที่ไม่เขียนจดหมายหาเธอ ไม่ได้ถามเธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้ถามเธอว่ามีความสุขหรือเปล่า ไม่ได้ถามเธอว่าเธอยิ้มมากแค่ไหน ฉันจะไม่เป็นผู้ชายแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจะดีขึ้นกว่าเดิม – แบบนี้ใครๆ ก็เขียนได้ทั้งนั้นแหละ แต่ฉันกลับเขียนไม่ได้
ฉันไม่ได้เขียนจดหมายเพื่อจะถามว่าเธอยิ้มอยู่หรึอเปล่า เพราะขนาดฉันเองยังยิ้มไม่ได้ ก็ฉันมีมาดาโอะเป็นตัวตนของฉันนี่นา แต่ฉันก็อยากจะพูดว่าฉันคิดถึงเธอ ฉันรักเธอ ฉันอยากจะหาหนทางที่ดีที่สุดสำหรับเธออีกครั้งในสักวันหนึ่ง ฉันรู้ว่าฉันเคยพูดไปแล้ว แต่ฉันไม่เคยคิดจะเขียนมันลงไป.. อย่างน้อยก็เขียนลงไปด้วยคำมั่นสัญญา
ฉันอยากจะขอโทษที่ฉันดันทำจดหมายที่ฉันเขียนหาเธอครั้งแรกหายตอนฉันไปบาร์ แต่ฉันกลับมาแล้ว การเขียนตอนนี้มันง่ายเหมือนกับว่าเป็นสุดท้ายยังไงอย่างงั้นเลย ที่นี่เป็นเหมือนที่เดียวที่ฉันสามารถเขียนจดหมายหาเธอได้ ไม่มีกฎเกณฑ์หรือข้อจำกัดอะไร มีแค่สาเกเหม็นๆ ที่พาผู้คนมาพูดคุยกันเรื่องต่างๆ นานาสับเพเหระรอบเมือง พวกเขาบอกว่ารสชาติมันแย่ยังกะฉี่ของพวกชาวสวรรค์ แต่มันก็ทำให้คุณเริ่มเขียนจดหมายหาใครสักคนได้
ฉันลองทดลองทฤษฎีนั่นกับตัวเองดู ไม่อยากจะบอกเลยว่ามันโคตรจริง ยิ่งฉันดื่มฉันก็ยิ่งรู้ว่าฉันคิดถึงเธอมาก แล้วก็ยิ่งมีตัวอักษรหวัดๆ บนกระดาษเมนูของร้านมากขึ้นมาด้วย ฉันเห็นว่าคนอื่นในบาร์ก็เป็นเหมือนฉันเป๊ะเลย พวกเขาดื่ม แล้วก้มลงไปเขียนหยุกหยิกๆ ครั้งก่อนเพื่อนของฉันก็ทำแบบนี้ด้วย แต่ครั้งนี้หมอนั่นปฏิเสธที่จะมากับฉัน แถมยังพูดราวกับว่าเขาเหนื่อยกับจดหมายเต็มที ฉันเดาว่าการถูกบังคับให้เขียนจดหมายคงจะเลวร้ายสำหรับหมอนั่น – โดยเฉพาะตลอดเวลาที่คุณจะต้องเก็บความรู้สึกเหล่านั้นลงไปให้ลึกที่สุด
แต่ฉันดีใจนะที่ฉันยังอยากเขียนจดหมายหาเธออยู่ การมีเธออยู่เคียงข้างฉันคือสิ่งที่ดีที่สุดของฉันเลย ฉันอยากจะเชื่อว่าฉันสามารถพาเธอกลับมาได้ในตอนจบ หากเธอยังมีฉันอยู่ ในตอนที่ฉันไปถึงจุดนั้น
ขอแสดงความนับถือตลอดไป,
ไทโซ
__________________
epilogue :
ซึระฮาร์ดเซลว่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฉันชอบบบบบบบบ