ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การตอบรับ
ร่างหนาที่ล้มลงไปนั้น ทำเอาอินทิมิสร์ที่นอนอยู่บนที่บรรทมตกใจยิ่ง ครั้นนางจะตะโกนสั่งทหารที่อยู่ข้างนอกก็คงไม่ได้ เพราะบาดแผลของนางยังไม่หายดี ร่างบางเดินโซซัดโซเซไปหาร่างหนานั้น อินทิมสร์ค่อยๆเดินเข้าไปหาโครโซเรียสช้าๆเพราะคงเดินไม่ได้เร็วกว่านี้อีกแล้ว นางค่อยๆประคองใบหน้าคมนั้นไว้บนตัก
“ท่านๆ”อินทิมิสร์เขย่าร่างนั้นเท่าที่กำลังของเธอในตอนนี้จะทำได้ ร่างหนาไม่ขยับเธอจึงค่อยๆคลานไปยังประตูที่อยู่ใกล้ๆนั้น ผลักเบาๆ ลาเร่ที่ยืนรออยู่หน้าห้องนั้นเมื่อเห็นเธอก็รีบถลาเข้ามาหา
“ท่านอินทิมิสร์ เป็นอะไรเพคะ”ลาเร่เข้ามาประคองร่างบางนั้นขึ้นด้วยความเป็นห่วง อินทิมิสร์ชี้นิ้วไปที่ห้องบรรทม พลางว่า
“เขา…นายหัวของท่านล้ม”อันทิมิสร์พยายามพูด แต่ความเจ็บแปลบก็เกิดขึ้นที่คออย่างรุนแรง แต่ไม่ได้เธอต้องบอกลาเร่ จนเธอสามารถพูดได้จบ
“นายหัวหรือค่ะ งั้นก็…ทหาร!!!ทหาร!!!เข้าไปดูท่านโครโซเรียสเร็ว”ลาเร่ตะโกนไปยังทหารกลุ่มหนึ่งที่ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ ทำให้ทหารพวกนั้นเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว สักพักทหารสองคนก็ยกร่างหนาใหญ่ไว้บนบ่าออกมาด้วยความยากลำบาก ลาเร่เห็นก็ตกใจ
“พระช่วย!!! ท่านโครโซเรียส…ท่านอันทิมิสร์ทรงอยู่ที่นี่ก่อนน่ะเพค่ะ”ลาเร่กระวีกระวาดเดินไปหาทหารพลางช่วยแบกร่างนั้นตรงไปยังห้องข้างๆที่ติดกัน สายตาของอันทิมสร์มองตามร่างนั้นจนหายลับไปในห้อง สักพักใหญ่ลาเร่ก็ออกมา เธอเดินตรงเข้ามาหาอันทิมิสร์ที่นั่งอยู่หน้าห้อง ริมฝีปากแห้งเผยอขึ้นราวกับจะเอ่ยอะไรออกมา ลาเร่ยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า
“ท่านโครโซเรียสทรงไม่เป็นอะไรมากเพคะ ท่านแค่เพลียจัดเท่านั้นเอง”ลาเร่ยิ้มเมื่อเห็นคิ้วที่ผูกเป็นปมของอันทิมิสร์พร้อมใบหน้าที่กังวลคลายออก นางเข้ามาประคองอันทิมิสร์เพื่อพาเข้าห้อง แต่สายตาของอันทิมิสร์ก็ยังไม่วายจะมองไปยังอีกห้องที่อยู่ติดกันไม่ได้…
ภายในห้องที่สุกสว่างไปด้วยสีทอง ร่างใหญ่หนาบึกบึนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุด้วยกำมะหยีนุ่มกำลังใช้มือกุมขมับอยู่ในห้องอย่างเงียบๆ ใบหน้าคมเคร่งเครียด เรียวฝีปากแห้งนั้นเม้มเข้าหากัน ดวงตาช้ำเป็นสัญลักษณ์ให้เห็นถึงความอ่อนเพลีย หน้าที่เคยเข้มไปด้วยสีน้ำตาลบัดนี้ซีดเผือดลงแทบไม่มีสี เสียงบานประตูที่เปิดออกเบาๆเรียกให้ผู้ที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมอง…
“เจ้าชายโครโซเรียส”เสียงคุ้นเคยดังขึ้นในความเงียบที่น่าอึดอัดใจ โครโซเรียสหันมามองบรรณาธิการของฮิปไทท์อย่างช้าๆ ใบหน้าทรุดโทรมอย่างยากที่จะอธิบายได้ ใบหน้านั้นทำเอาผู้ที่เข้ามาผงะด้วยความตกใจยิ่ง
“เจ้าชาย…ทรงเป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ” เคนด์ฟิสว่าพลางเข้ามาดูพระอาการใกล้ๆ ดวงตาคล้ายเหยี่ยวมองสำรวจตรวจตาอย่างวิเคราะห์
“เจ้าชายทรงผอมลงมากน่ะพ่ะย่ะค่ะ”เคนด์ฟิสพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ ดวงตาสีเงินของโครโซเรียสมองผู้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตื้น ผมสีทองของเขาถูกเสยขึ้นด้วยมือสาก ดวงตารื้นหยาดน้ำ
“ขอบคุณน่ะ ที่เป็นห่วงข้า เอาล่ะ…เจ้ามีธุระอันใดก็ว่ามาได้เลย”โครโซเรียสยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ค่อยๆหยาดไหลอย่างช้า เคนด์ฟิสเมนหน้าจากภาพที่เห็นตรงหน้า นี่หรือ ฟาโรห์องค์ต่อไปของอียิปต์ แต่เอาเถิดเรื่องราวแบบนี้มันก็น่าช้ำอยู่ไม่น้อย
“เอ้อ ที่ข้าพเจ้ามาวันนี้ก็เรื่องที่ทางอียิปต์ ส่งสารมาอัญเชิญให้เจ้าชายขึ้นเป็นฟาโรห์พ่ะย่ะค่ะ”เคนด์ฟิสพูดอย่างตรงไปตรงมา โครโซเรียสทำหน้าไม่หยี่ระใดๆทั้งสิ้น
“ท่านเคนด์ฟิสควรว่าอย่างไรก็ให้ทำตามนั้นเถิด แต่ถ้าโดยส่วนตัวข้าแล้ว ข้าไม่ต้องการมันอีกต่อไป”โครโซเรียสยิ้มอย่างเยือกเย็น ดวงตาว่างเปล่า เคนด์ฟิสหันมามองโครโซเรียสเต็มตา
“ทำไมท่านคิดอย่างนั้น หรือว่าเป็นเพราะแม่หญิง…แล้วท่านโครโซเรียสไม่คิดอย่างนี้บ้างหรือพ่ะย่ะค่ะคะ ในการที่พระองค์ไปเป็นฟาโรห์นั้นทำให้ท่านหญิงได้กลับสู่บรรยากาศเดิมๆ และเมื่อพระองค์ได้เป็นฟาโรห์มันอาจจะทำให้ท่านหญิงยอมรับพระองค์ได้ง่ายขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”เคนด์ฟิสให้เหตุผลที่ฟังดูขึ้น ทำให้โครโซเรียสคิดตาม
“ท่านคิดอย่างนั้นหรือ”โครโซเรียสนิ่วหน้าถามด้วยความไม่แน่ใจ ส่วนเคนด์ฟิสก็พยักหน้าตอบรับอย่างเต็มที่ ใบหน้าของโครดซเรียสเริ่มมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อยก็ต้องสลดลงอีกครั้ง
“แต่ข้าไม่แน่ใจ”โครโซเรียสยิ้มอย่างไม่สบายใจนัก แต่ก่อนที่เคนด์ฟิสจะค้านอะไรอีก เสียงเปิดบานประตูเบาๆก็เรียกความสนใจของทั้งสอง ร่างบางที่ก้าวเข้ามาค่อนข้างช้านั้นแสดงถึงความอ่อนแอที่มีอยู่อย่างชัดเจน ดวงตาเขียวมรกตกวาดสายตามายังสองร่างที่อยู่กลางห้องด้วยความสงสัย แต่สายตาของโครโซเรียสจับจ้องอยู่ที่ผ้าพันแผลรอบคอนั้นไม่วางตา ร่างระหงเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน ข้างหลังร่างบางนั้นปรากฏกายผู้ติดตาม ซึ่งก็คือ ลาเร่ที่เฝ้าติดตาม
“ท่านหายแล้ว”เสียงเล็กๆที่ลอดออกมาจากคอของอันทิมิสร์ ส่งผลให้โครโซเรียสยิ้มออกมาได้อย่างยินดี นี่เธอก็ห่วงเราเหมือนกันหรือเนี่ย เป็นเรื่องที่น่ายินดีนักหัวใจที่แห้งผากของโครโซเรียสกลับมาชุ่มชื่นอีกครั่ง อย่างน้อย เราก็ยังอยู่ในสายตานาง
“ถ้าท่านไม่เป็นอะไรมาก งั้นเราขอตัว”อันทิมิสร์ว่าพลางทำท่าหันหลังกลับ แต่หัวใจของโครโซเรียสอยากรั้งดึงให้เธออยู่ต่อ แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอเองก็ต้องการ การพักผ่อนเช่นกัน เขาเลยไม่รั้งไว้ จนเมื่อได้ยินเสียงประตูจึงค่อยมองไป เมื่ออันทิมิสร์ออกไปแล้วโครโซเรียสก็หันมามองเคนด์ฟิสแล้วว่า
“ตกลง ตอบทางอียิปต์ไปว่า เราจะขึ้นเป็นฟาโรห์องค์ใหม่ให้เอง”ดวงตาสีเงินของโครโซเรียสแสดงให้เห็นว่าเขาจะเอาจริงแล้ว!!!
เออเฮอะๆ เป็นยังไงบ้างค้า เรื่องราวของเราตอนนี้มันเริ่มจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วเนอะ เอ….ถ้าอย่างนั้นจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย พอโครโซเรียสเป็นฟาโรห์องค์ใหม่ เรื่องมันจะตาลปัตรกันขนาดไหนน้อ…..
อีกเรื่องอ่ะค่ะ ตอนหน้าจาเป็น”ภพของฟาโรห์ 2”ค่ะ มาอ่านกันดูน่ะค่ะว่าอัสเวลป์จะทำยังไง!?!
อิอิ ไปล่ะค่ะ
สุดท้ายนี้(เหมือนเดิมทุกที) ก็ขอขอบคุณผู้อ่าน ผู้ที่ให้คะแนน และผู้ที่เม้นให้ข้าพเจ้าทุกท่าน
จะติจะชมยังไงบอกกานมาเลย อนุมัติเต็มที่ค่า…..
ตอนนี้ บ๊ายบาย…สวัสดีมีชัยค่ะ
“ท่านๆ”อินทิมิสร์เขย่าร่างนั้นเท่าที่กำลังของเธอในตอนนี้จะทำได้ ร่างหนาไม่ขยับเธอจึงค่อยๆคลานไปยังประตูที่อยู่ใกล้ๆนั้น ผลักเบาๆ ลาเร่ที่ยืนรออยู่หน้าห้องนั้นเมื่อเห็นเธอก็รีบถลาเข้ามาหา
“ท่านอินทิมิสร์ เป็นอะไรเพคะ”ลาเร่เข้ามาประคองร่างบางนั้นขึ้นด้วยความเป็นห่วง อินทิมิสร์ชี้นิ้วไปที่ห้องบรรทม พลางว่า
“เขา…นายหัวของท่านล้ม”อันทิมิสร์พยายามพูด แต่ความเจ็บแปลบก็เกิดขึ้นที่คออย่างรุนแรง แต่ไม่ได้เธอต้องบอกลาเร่ จนเธอสามารถพูดได้จบ
“นายหัวหรือค่ะ งั้นก็…ทหาร!!!ทหาร!!!เข้าไปดูท่านโครโซเรียสเร็ว”ลาเร่ตะโกนไปยังทหารกลุ่มหนึ่งที่ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ ทำให้ทหารพวกนั้นเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว สักพักทหารสองคนก็ยกร่างหนาใหญ่ไว้บนบ่าออกมาด้วยความยากลำบาก ลาเร่เห็นก็ตกใจ
“พระช่วย!!! ท่านโครโซเรียส…ท่านอันทิมิสร์ทรงอยู่ที่นี่ก่อนน่ะเพค่ะ”ลาเร่กระวีกระวาดเดินไปหาทหารพลางช่วยแบกร่างนั้นตรงไปยังห้องข้างๆที่ติดกัน สายตาของอันทิมสร์มองตามร่างนั้นจนหายลับไปในห้อง สักพักใหญ่ลาเร่ก็ออกมา เธอเดินตรงเข้ามาหาอันทิมิสร์ที่นั่งอยู่หน้าห้อง ริมฝีปากแห้งเผยอขึ้นราวกับจะเอ่ยอะไรออกมา ลาเร่ยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า
“ท่านโครโซเรียสทรงไม่เป็นอะไรมากเพคะ ท่านแค่เพลียจัดเท่านั้นเอง”ลาเร่ยิ้มเมื่อเห็นคิ้วที่ผูกเป็นปมของอันทิมิสร์พร้อมใบหน้าที่กังวลคลายออก นางเข้ามาประคองอันทิมิสร์เพื่อพาเข้าห้อง แต่สายตาของอันทิมิสร์ก็ยังไม่วายจะมองไปยังอีกห้องที่อยู่ติดกันไม่ได้…
ภายในห้องที่สุกสว่างไปด้วยสีทอง ร่างใหญ่หนาบึกบึนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุด้วยกำมะหยีนุ่มกำลังใช้มือกุมขมับอยู่ในห้องอย่างเงียบๆ ใบหน้าคมเคร่งเครียด เรียวฝีปากแห้งนั้นเม้มเข้าหากัน ดวงตาช้ำเป็นสัญลักษณ์ให้เห็นถึงความอ่อนเพลีย หน้าที่เคยเข้มไปด้วยสีน้ำตาลบัดนี้ซีดเผือดลงแทบไม่มีสี เสียงบานประตูที่เปิดออกเบาๆเรียกให้ผู้ที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมอง…
“เจ้าชายโครโซเรียส”เสียงคุ้นเคยดังขึ้นในความเงียบที่น่าอึดอัดใจ โครโซเรียสหันมามองบรรณาธิการของฮิปไทท์อย่างช้าๆ ใบหน้าทรุดโทรมอย่างยากที่จะอธิบายได้ ใบหน้านั้นทำเอาผู้ที่เข้ามาผงะด้วยความตกใจยิ่ง
“เจ้าชาย…ทรงเป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ” เคนด์ฟิสว่าพลางเข้ามาดูพระอาการใกล้ๆ ดวงตาคล้ายเหยี่ยวมองสำรวจตรวจตาอย่างวิเคราะห์
“เจ้าชายทรงผอมลงมากน่ะพ่ะย่ะค่ะ”เคนด์ฟิสพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ ดวงตาสีเงินของโครโซเรียสมองผู้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตื้น ผมสีทองของเขาถูกเสยขึ้นด้วยมือสาก ดวงตารื้นหยาดน้ำ
“ขอบคุณน่ะ ที่เป็นห่วงข้า เอาล่ะ…เจ้ามีธุระอันใดก็ว่ามาได้เลย”โครโซเรียสยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ค่อยๆหยาดไหลอย่างช้า เคนด์ฟิสเมนหน้าจากภาพที่เห็นตรงหน้า นี่หรือ ฟาโรห์องค์ต่อไปของอียิปต์ แต่เอาเถิดเรื่องราวแบบนี้มันก็น่าช้ำอยู่ไม่น้อย
“เอ้อ ที่ข้าพเจ้ามาวันนี้ก็เรื่องที่ทางอียิปต์ ส่งสารมาอัญเชิญให้เจ้าชายขึ้นเป็นฟาโรห์พ่ะย่ะค่ะ”เคนด์ฟิสพูดอย่างตรงไปตรงมา โครโซเรียสทำหน้าไม่หยี่ระใดๆทั้งสิ้น
“ท่านเคนด์ฟิสควรว่าอย่างไรก็ให้ทำตามนั้นเถิด แต่ถ้าโดยส่วนตัวข้าแล้ว ข้าไม่ต้องการมันอีกต่อไป”โครโซเรียสยิ้มอย่างเยือกเย็น ดวงตาว่างเปล่า เคนด์ฟิสหันมามองโครโซเรียสเต็มตา
“ทำไมท่านคิดอย่างนั้น หรือว่าเป็นเพราะแม่หญิง…แล้วท่านโครโซเรียสไม่คิดอย่างนี้บ้างหรือพ่ะย่ะค่ะคะ ในการที่พระองค์ไปเป็นฟาโรห์นั้นทำให้ท่านหญิงได้กลับสู่บรรยากาศเดิมๆ และเมื่อพระองค์ได้เป็นฟาโรห์มันอาจจะทำให้ท่านหญิงยอมรับพระองค์ได้ง่ายขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”เคนด์ฟิสให้เหตุผลที่ฟังดูขึ้น ทำให้โครโซเรียสคิดตาม
“ท่านคิดอย่างนั้นหรือ”โครโซเรียสนิ่วหน้าถามด้วยความไม่แน่ใจ ส่วนเคนด์ฟิสก็พยักหน้าตอบรับอย่างเต็มที่ ใบหน้าของโครดซเรียสเริ่มมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อยก็ต้องสลดลงอีกครั้ง
“แต่ข้าไม่แน่ใจ”โครโซเรียสยิ้มอย่างไม่สบายใจนัก แต่ก่อนที่เคนด์ฟิสจะค้านอะไรอีก เสียงเปิดบานประตูเบาๆก็เรียกความสนใจของทั้งสอง ร่างบางที่ก้าวเข้ามาค่อนข้างช้านั้นแสดงถึงความอ่อนแอที่มีอยู่อย่างชัดเจน ดวงตาเขียวมรกตกวาดสายตามายังสองร่างที่อยู่กลางห้องด้วยความสงสัย แต่สายตาของโครโซเรียสจับจ้องอยู่ที่ผ้าพันแผลรอบคอนั้นไม่วางตา ร่างระหงเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน ข้างหลังร่างบางนั้นปรากฏกายผู้ติดตาม ซึ่งก็คือ ลาเร่ที่เฝ้าติดตาม
“ท่านหายแล้ว”เสียงเล็กๆที่ลอดออกมาจากคอของอันทิมิสร์ ส่งผลให้โครโซเรียสยิ้มออกมาได้อย่างยินดี นี่เธอก็ห่วงเราเหมือนกันหรือเนี่ย เป็นเรื่องที่น่ายินดีนักหัวใจที่แห้งผากของโครโซเรียสกลับมาชุ่มชื่นอีกครั่ง อย่างน้อย เราก็ยังอยู่ในสายตานาง
“ถ้าท่านไม่เป็นอะไรมาก งั้นเราขอตัว”อันทิมิสร์ว่าพลางทำท่าหันหลังกลับ แต่หัวใจของโครโซเรียสอยากรั้งดึงให้เธออยู่ต่อ แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอเองก็ต้องการ การพักผ่อนเช่นกัน เขาเลยไม่รั้งไว้ จนเมื่อได้ยินเสียงประตูจึงค่อยมองไป เมื่ออันทิมิสร์ออกไปแล้วโครโซเรียสก็หันมามองเคนด์ฟิสแล้วว่า
“ตกลง ตอบทางอียิปต์ไปว่า เราจะขึ้นเป็นฟาโรห์องค์ใหม่ให้เอง”ดวงตาสีเงินของโครโซเรียสแสดงให้เห็นว่าเขาจะเอาจริงแล้ว!!!
เออเฮอะๆ เป็นยังไงบ้างค้า เรื่องราวของเราตอนนี้มันเริ่มจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วเนอะ เอ….ถ้าอย่างนั้นจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย พอโครโซเรียสเป็นฟาโรห์องค์ใหม่ เรื่องมันจะตาลปัตรกันขนาดไหนน้อ…..
อีกเรื่องอ่ะค่ะ ตอนหน้าจาเป็น”ภพของฟาโรห์ 2”ค่ะ มาอ่านกันดูน่ะค่ะว่าอัสเวลป์จะทำยังไง!?!
อิอิ ไปล่ะค่ะ
สุดท้ายนี้(เหมือนเดิมทุกที) ก็ขอขอบคุณผู้อ่าน ผู้ที่ให้คะแนน และผู้ที่เม้นให้ข้าพเจ้าทุกท่าน
จะติจะชมยังไงบอกกานมาเลย อนุมัติเต็มที่ค่า…..
ตอนนี้ บ๊ายบาย…สวัสดีมีชัยค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น