ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : น้ำใจของเธอ...อันทิมิสร์
“ว่าไงน่ะ! ท่านโครโซเรียสไม่มีปฏิกริยาใดๆเลยรึ”เสียงของท่านบรรณาธิการตวาดลั่นจนดังออกมานอกห้อง มือใหญ่นั้นกุมขมับที่เต้นตุ๊บๆ….
“นี่พระองค์ทรงเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ…น่าหนักใจยิ่งนัก หรือว่าไง…ท่านผู้ช่วย”ชายชราหันไปมองเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งบนเก้าอี้ที่อยู่มุมห้อง เด็กหนุ่มคนนั้นเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อ…
“ลูกไม่ขอออกความเห็นใดๆหรอกท่านพ่อ…ท่านพ่อเองก็น่าจะรู้ดียิ่งกว่าใคร…ความรักทำให้คนตาบอด”เอรอสกล่าวกับผู้เป็นพ่ออย่างให้เหตุผล เพราะสมัยที่แม่ของเอรอสยังอยู่นั้น แม่กับพ่อของเขา…เคนด์ฟิส ก็รักกันสวีทกันจนเป็นที่โจษจันของประชาชนในฮิปไทท์
“เอ้อ…ข้อนั้นพ่อไม่เถียงเจ้า แต่ว่าถึงยังไง พ่อก็ไม่ลืมเรื่องที่สำคัญพอๆกันหรอกน่ะ..เพราะการที่จะขึ้นเป็นฟาโรห์แห่งอาณาจักรอียิปต์นั้น มันเป็นสิ่งที่ใครๆก็อยากเป็น พระราชา เจ้าชายทั้งหลายที่ปกครองอาณาจักรของตัวเองนั้นก็แย่งชิงเพื่อที่จะให้ได้เป็นที่หนึ่งของที่สุดแห่งความเป็นราชา แล้วพระองค์…เจ้าชายโครโซเรียสก็ได้ทรงทำศึกสงครามแย่งชิงตำแหน่งนี้มาได้แล้ว ทำไมพระองค์ถึงไม่ทรงยินดี พ่อไม่เข้าใจเลยจริงๆ”เคนด์ฟิสส่ายหน้า ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเหี่ยวย่นลงตามกาลเวลากำลังครุ่นคิด…
“แล้วท่านพ่อทรงลืมแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ ว่าที่เจ้าชายโครโซเรียสของเราทรงต่อสู้เพื่ออะไร…ก็เพื่อแย่งชิงราชินีของฟาโรอัสเวลป์มาครอบครองให้ได้ จนเกิดสงครามชิงนางขึ้น หรือว่าท่านพ่อทรงลืมไปเสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เอรอสเตือนความจำให้ผู้เป็นพ่อ
“จริงสิน่ะ”เคนด์ฟิสพูดกับตัวเองลอยๆเหมือนเพิ่งนึกได้ ส่วนลูกชายมองดูพ่อในใจว่า คนแก่ก็งี้แหละขี้ลืม เมื่อผู้เป็นพ่อเห็นอาการลูกชายท่อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก็ว่า
“นินทาพ่อว่าไงล่ะ”เคนด์ฟิสหันมาแขวะลูกชายตัวแสบอย่างหมั่นไส้ ทำเอาเอรอสขำไม่หยุด จนผู้เป็นพ่อถลึงตาใส่อย่างนึกอยากแตะไอ้ลูกชายตัวแสบ
“ขำนัก เอาสักป๊าปไหมลูก”ผู้เป็นพ่ออดไม่ไดที่จะแขวะลูกชายอีก ก็มันน่านักนี่ ลูกใครว่ะ กวนตีนชะมัดเลย มันน่าเตะสักป๊าบใหญ่ๆ จะเอาให้จ๋อยไปเลย
----------------------
ร่างใหญ่หนาราวกำแพง ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ดวงตาแดงช้ำแดงก่ำผ่านการร้องไห้อย่างหนัก แสดงให้เห็นถึงความอ่อนเพลียนั้น กำลังนั่งอยู่บนแท่นหน้าห้องผ่าตัด ดวงตาปิดสนอทนั้นเริ่มขยับน้อยๆโพล่งออกมา
“อันทิมิสร์เจ้าจะตายไม่ได้!!!”เสียงขอโครโซเรียสเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างใหญ่นั้นลุกพรวดขึ้นมาอย่างตกใจ เหงื่อผุดพราวเต็มใบหน้า ฝันบ้าอะไรเนี่ย แต่แล้วโครโซเรียสก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง หรือว่ามันจะเป็นลางบอกเหตุ!!! แต่ว่าโครโซเรียสก็ต้องหยุดความคิดลง เมื่อประตูห้องผ่าตัดเปิดออก โครโซเรียสใจเต้นไม่เป็นส่ำ เดินเข้าไปถามอาการหมอด้วยหัวใจที่ปวดร้าว
“หมอ…นางเป็นไงบ้าง” โครโซเรียสเสียงสั่นๆถามหมอออกไป ใจเต้นระทึกด้วยคล้ายแตกสลายเต็มที หากนางตายเราจะอยู่ได้อย่างไร หัวใจที่ร่ำร้องของโครโซเรียส กู่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด…หากไม่มีผู้ใดได้ยินแม้สักนิดเดียว….ริมฝีปากของหมอที่ขยับขึ้นทำเอาหัวใจของโครโซเรียสกระตุก…
“ท่านหญิงพ้นขีดอันตรายแล้วขอรับ โชคดีที่บาดแผลของท่านหญิงไม่ลึกนัก ท่านหญิงจึงรอดมาได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านโครโซเรียส”หมอปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาบนหน้าผาก แต่หัวใจของโครโซเรียสกำลังเบ่งบานด้วยความยินดี นางยังไม่ตาย…นางยังอยู่กับเรา…ช่างเป็นข่าวดีแท้ๆ
-----------------------------------
อันทิมิสร์ค่อยๆขยับเปลือกตา เมื่อรู้สึกถึงเสียงที่ดังเข้ามาในหูของเธอ ดวงตาสีเขียวมรกตค่อยๆกวาดสายตาไปรอบๆ ดวงหน้าซีดๆของนางค่อยๆหันมาตามเสียง นี่เรา…ยังไม่ตายเหรอเนี่ย แล้วอันทิมิสร์ก็ต้องตกใจเมื่อหันไปเห็น โครโซเรียสกำลังสั่งให้ทหารจับตัวลาเร่และนางกำนัลสองคนที่เข้ามาดูแลเธอเมื่อวันก่อน
“นำพวกมันทั้งสามคนไปตัดหัวซะ!!!”เสียงของโครโซเรียสเหี้ยมเกรียม นิ้วนั้นชี้ไปที่นางกำนัลทั้งสาม และเมื่อทหารจะนำผู้ถูกลงโทษไปนั้น ก็ถูกเสียงแผ่วๆของอันทิมิสร์ขัดขวางไว้
“หยุดน่ะ…”เสียงแผ่วนั้นเรียกเอาร่างใหญ่ของโครโซเรียสเข้ามาใกล้ๆ ดวงตาหยาดเยิ้มไปด้วยน้ำตา นางฟื้นแล้ว..นางฟื้นแล้ว…….มือใหญ่อบอุ่นประคองมือน้อยไว้ด้วยความรัก
“จ๊ะ…ว่าไงน่ะ เจ้าอยากพูดอะไรหรือ…แม่ยอดดวงใจ”เสียงของโครโซเรียสอ่อนหวานยิ่งนัก ใบหน้าคมเข้มจ้องมองดวงตาเขียวมรกตด้วยความยินดี
“หม่อมฉันขอ..ให้พระองค์ทรงไว้…ชีวิต นางกำนัลพวกนั้น”น้ำเสียงของอันทิมิสร์ขาดเป็นช่วงๆแต่ก็ยังคงความเด็ดขาดไว้ เสียงที่ตอบกลับมาของอันทิมิสร์ส่งผลให้โครโซเรียสนิ่วหน้า
“แต่ว่านางพวกนี้มันทำให้เจ้าต้องเจ็บ”เสียงของโครโซเรียสกลับมาแข็งตามเดิม มือใหญ่ปล่อยมือบางทีกุมอยู่ ร่างหนาหันหน้าไปทางลาเร่ ใบหน้าเครียดครุ่นคิด
“ไม่มีใครที่ทำให้ข้าต้องเจ็บ ข้าทำตัวเองต่างหาก”อันทิมิสร์แย้ง ในใจกลัวว่า การที่นางจะฆ่าตัวตายนั้นต้องทำให้คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวต้องตาย…ตาย..ตายถึงสามคน
“แต่ว่า หากนางพวกนี้มันอยู่ดูแลเจ้า เจ้าก็คงไม่ต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้”โครโซเรียสส่งเสียงเกรี้ยวกราด น้ำเสียงกังวาลและน่ากลัวทำเอาหัวใจของอันทิมิสร์ตกวูบ นี่เขาจะไม่ยอมยกโทษให้นางกำนัลเหล่านั้นหรือ ไม่..เรายอมไม่ได้ ลาเร่ไม่มีความผิดเราต่างหากที่เป็นคนผิด…เรา…เราต้องช่วยนางให้ได้
“หากท่านสั่งประหารลาเร่ ท่านก็จงสั่งประหารเราด้วย!!!”อินทิมิสร์ว่าด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว คำพูดของนางทำให้โครโซเรียสและลาเร่ถึงกับหน้าซีดด้วยความตกใจอย่างที่สุด
“อันทิมิสร์ เจ้า!!!”เสียงโครโซเรียสบอกถึงความตระหนกอย่างที่สุด ใบหน้าขาวราวแผ่นกระดาษกำลังบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ลาเร่เห็นสถานการไม่ดีจึงรีบพูดออกมาด้วยท่าทางตกใจยิ่ง
“องค์หญิงเพคะ ท่านอย่าได้ทรงตรัสเช่นนี้เลย เราสมควรแล้วที่จะโดนประหาร ฐานทำให้ท่านต้องเจ็บ เราเป็นคนผิดและมิอาจสมควรที่จะให้ท่านต้องแสดงตัวมาตายแทนเรา”ลาเร่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ใบหน้าเลอะน้ำตา นางซึ้งกับน้ำใจของอันทิมิสร์อย่างที่สุด เราจะต้องไม่ให้ท่านต้องมาเดือดร้อนกับเราเด็ดขาด!!!
“ไม่ได้ เราเป็นคนผิดที่ทำให้ท่านต้องตาย หากท่านตายเราก็จะขอตายด้วย!!!”น้ำเสียงของอันทิมิสร์เด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม เธอตัดสินใจแล้ว ถ้าตายก็ต้องตายด้วยกัน!!!
“เอาล่ะๆ เราจะไว้ชีวิตพวกนี้ ไป…ออกไปให้หมด” โครโซเรียสมองดวงตาที่เด็ดเดี่ยวของอันทิมิสร์แล้วก็ถอนใจ นางยังคงเป็นคนเดิม อันทิมิสร์…นางจะไม่ยอมให้ใครต้องมารับความผิดที่นางเป็นคนก่อไว้ และเมื่อทหาร ลาเร่ นางกำนัลอีกสองครออกไป โครโซเรียสก็หันมาเผชิญหน้ากับอันทิมิสร์อีกครั้ง ดวงตาของเขาในเวลานี้เต็มไปด้วยความรัก ความปวดร้าวและเจ็บช้ำ ชัดแล้ว…สิ่งที่นางทำลงไปให้เราได้เห็นกับตา นางรักองค์ฟาโรห์อัสเวลป์จริง รักอย่างที่สุด…แล้วอย่างนี้เราจะทำให้นางเปลี่ยนใจได้หรือ… น้ำตาของโครโซเรียสหลั่งอย่างช้าๆ..อีกครั้ง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ความรักมันเป็นเยี่ยงนี้เอง..มันทำให้เราตาบอดจนไม่เห็นความจริง… แล้วจู่ๆร่างหนาของโครโซเรียสก็ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของอันทิมิสร์!?!….
---------------------------------------
เอ่อเฮอะๆ นางเอกของเราแจ๋วจริงๆเลยเนอะ เจ๋งมากดูน่าถนุถนอมเป็นผู้หญิงขี้อ่อนไหว แต่บางครั้งก็แข็งจนน่าตกใจ แจ๋วมากท่านอันทิมิสร์ เราขอเอาท่านเป็นแบบอย่าง ลูกศิษขอคารวะ = ๐ = แฮ่ๆ บ้าไปแล้ว
เอาล่ะ…สุดท้ายนี้เหมือนเดิม ก็ขอขอบคุณผู้อ่านและผู้ที่เม้นให้ข้าพเจ้าทุกท่าน
ตอนนี้ บ๊ายบาย…สวัสดีมีชัยค่ะ
“นี่พระองค์ทรงเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ…น่าหนักใจยิ่งนัก หรือว่าไง…ท่านผู้ช่วย”ชายชราหันไปมองเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งบนเก้าอี้ที่อยู่มุมห้อง เด็กหนุ่มคนนั้นเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อ…
“ลูกไม่ขอออกความเห็นใดๆหรอกท่านพ่อ…ท่านพ่อเองก็น่าจะรู้ดียิ่งกว่าใคร…ความรักทำให้คนตาบอด”เอรอสกล่าวกับผู้เป็นพ่ออย่างให้เหตุผล เพราะสมัยที่แม่ของเอรอสยังอยู่นั้น แม่กับพ่อของเขา…เคนด์ฟิส ก็รักกันสวีทกันจนเป็นที่โจษจันของประชาชนในฮิปไทท์
“เอ้อ…ข้อนั้นพ่อไม่เถียงเจ้า แต่ว่าถึงยังไง พ่อก็ไม่ลืมเรื่องที่สำคัญพอๆกันหรอกน่ะ..เพราะการที่จะขึ้นเป็นฟาโรห์แห่งอาณาจักรอียิปต์นั้น มันเป็นสิ่งที่ใครๆก็อยากเป็น พระราชา เจ้าชายทั้งหลายที่ปกครองอาณาจักรของตัวเองนั้นก็แย่งชิงเพื่อที่จะให้ได้เป็นที่หนึ่งของที่สุดแห่งความเป็นราชา แล้วพระองค์…เจ้าชายโครโซเรียสก็ได้ทรงทำศึกสงครามแย่งชิงตำแหน่งนี้มาได้แล้ว ทำไมพระองค์ถึงไม่ทรงยินดี พ่อไม่เข้าใจเลยจริงๆ”เคนด์ฟิสส่ายหน้า ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเหี่ยวย่นลงตามกาลเวลากำลังครุ่นคิด…
“แล้วท่านพ่อทรงลืมแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ ว่าที่เจ้าชายโครโซเรียสของเราทรงต่อสู้เพื่ออะไร…ก็เพื่อแย่งชิงราชินีของฟาโรอัสเวลป์มาครอบครองให้ได้ จนเกิดสงครามชิงนางขึ้น หรือว่าท่านพ่อทรงลืมไปเสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เอรอสเตือนความจำให้ผู้เป็นพ่อ
“จริงสิน่ะ”เคนด์ฟิสพูดกับตัวเองลอยๆเหมือนเพิ่งนึกได้ ส่วนลูกชายมองดูพ่อในใจว่า คนแก่ก็งี้แหละขี้ลืม เมื่อผู้เป็นพ่อเห็นอาการลูกชายท่อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก็ว่า
“นินทาพ่อว่าไงล่ะ”เคนด์ฟิสหันมาแขวะลูกชายตัวแสบอย่างหมั่นไส้ ทำเอาเอรอสขำไม่หยุด จนผู้เป็นพ่อถลึงตาใส่อย่างนึกอยากแตะไอ้ลูกชายตัวแสบ
“ขำนัก เอาสักป๊าปไหมลูก”ผู้เป็นพ่ออดไม่ไดที่จะแขวะลูกชายอีก ก็มันน่านักนี่ ลูกใครว่ะ กวนตีนชะมัดเลย มันน่าเตะสักป๊าบใหญ่ๆ จะเอาให้จ๋อยไปเลย
----------------------
ร่างใหญ่หนาราวกำแพง ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ดวงตาแดงช้ำแดงก่ำผ่านการร้องไห้อย่างหนัก แสดงให้เห็นถึงความอ่อนเพลียนั้น กำลังนั่งอยู่บนแท่นหน้าห้องผ่าตัด ดวงตาปิดสนอทนั้นเริ่มขยับน้อยๆโพล่งออกมา
“อันทิมิสร์เจ้าจะตายไม่ได้!!!”เสียงขอโครโซเรียสเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างใหญ่นั้นลุกพรวดขึ้นมาอย่างตกใจ เหงื่อผุดพราวเต็มใบหน้า ฝันบ้าอะไรเนี่ย แต่แล้วโครโซเรียสก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง หรือว่ามันจะเป็นลางบอกเหตุ!!! แต่ว่าโครโซเรียสก็ต้องหยุดความคิดลง เมื่อประตูห้องผ่าตัดเปิดออก โครโซเรียสใจเต้นไม่เป็นส่ำ เดินเข้าไปถามอาการหมอด้วยหัวใจที่ปวดร้าว
“หมอ…นางเป็นไงบ้าง” โครโซเรียสเสียงสั่นๆถามหมอออกไป ใจเต้นระทึกด้วยคล้ายแตกสลายเต็มที หากนางตายเราจะอยู่ได้อย่างไร หัวใจที่ร่ำร้องของโครโซเรียส กู่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด…หากไม่มีผู้ใดได้ยินแม้สักนิดเดียว….ริมฝีปากของหมอที่ขยับขึ้นทำเอาหัวใจของโครโซเรียสกระตุก…
“ท่านหญิงพ้นขีดอันตรายแล้วขอรับ โชคดีที่บาดแผลของท่านหญิงไม่ลึกนัก ท่านหญิงจึงรอดมาได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านโครโซเรียส”หมอปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาบนหน้าผาก แต่หัวใจของโครโซเรียสกำลังเบ่งบานด้วยความยินดี นางยังไม่ตาย…นางยังอยู่กับเรา…ช่างเป็นข่าวดีแท้ๆ
-----------------------------------
อันทิมิสร์ค่อยๆขยับเปลือกตา เมื่อรู้สึกถึงเสียงที่ดังเข้ามาในหูของเธอ ดวงตาสีเขียวมรกตค่อยๆกวาดสายตาไปรอบๆ ดวงหน้าซีดๆของนางค่อยๆหันมาตามเสียง นี่เรา…ยังไม่ตายเหรอเนี่ย แล้วอันทิมิสร์ก็ต้องตกใจเมื่อหันไปเห็น โครโซเรียสกำลังสั่งให้ทหารจับตัวลาเร่และนางกำนัลสองคนที่เข้ามาดูแลเธอเมื่อวันก่อน
“นำพวกมันทั้งสามคนไปตัดหัวซะ!!!”เสียงของโครโซเรียสเหี้ยมเกรียม นิ้วนั้นชี้ไปที่นางกำนัลทั้งสาม และเมื่อทหารจะนำผู้ถูกลงโทษไปนั้น ก็ถูกเสียงแผ่วๆของอันทิมิสร์ขัดขวางไว้
“หยุดน่ะ…”เสียงแผ่วนั้นเรียกเอาร่างใหญ่ของโครโซเรียสเข้ามาใกล้ๆ ดวงตาหยาดเยิ้มไปด้วยน้ำตา นางฟื้นแล้ว..นางฟื้นแล้ว…….มือใหญ่อบอุ่นประคองมือน้อยไว้ด้วยความรัก
“จ๊ะ…ว่าไงน่ะ เจ้าอยากพูดอะไรหรือ…แม่ยอดดวงใจ”เสียงของโครโซเรียสอ่อนหวานยิ่งนัก ใบหน้าคมเข้มจ้องมองดวงตาเขียวมรกตด้วยความยินดี
“หม่อมฉันขอ..ให้พระองค์ทรงไว้…ชีวิต นางกำนัลพวกนั้น”น้ำเสียงของอันทิมิสร์ขาดเป็นช่วงๆแต่ก็ยังคงความเด็ดขาดไว้ เสียงที่ตอบกลับมาของอันทิมิสร์ส่งผลให้โครโซเรียสนิ่วหน้า
“แต่ว่านางพวกนี้มันทำให้เจ้าต้องเจ็บ”เสียงของโครโซเรียสกลับมาแข็งตามเดิม มือใหญ่ปล่อยมือบางทีกุมอยู่ ร่างหนาหันหน้าไปทางลาเร่ ใบหน้าเครียดครุ่นคิด
“ไม่มีใครที่ทำให้ข้าต้องเจ็บ ข้าทำตัวเองต่างหาก”อันทิมิสร์แย้ง ในใจกลัวว่า การที่นางจะฆ่าตัวตายนั้นต้องทำให้คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวต้องตาย…ตาย..ตายถึงสามคน
“แต่ว่า หากนางพวกนี้มันอยู่ดูแลเจ้า เจ้าก็คงไม่ต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้”โครโซเรียสส่งเสียงเกรี้ยวกราด น้ำเสียงกังวาลและน่ากลัวทำเอาหัวใจของอันทิมิสร์ตกวูบ นี่เขาจะไม่ยอมยกโทษให้นางกำนัลเหล่านั้นหรือ ไม่..เรายอมไม่ได้ ลาเร่ไม่มีความผิดเราต่างหากที่เป็นคนผิด…เรา…เราต้องช่วยนางให้ได้
“หากท่านสั่งประหารลาเร่ ท่านก็จงสั่งประหารเราด้วย!!!”อินทิมิสร์ว่าด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว คำพูดของนางทำให้โครโซเรียสและลาเร่ถึงกับหน้าซีดด้วยความตกใจอย่างที่สุด
“อันทิมิสร์ เจ้า!!!”เสียงโครโซเรียสบอกถึงความตระหนกอย่างที่สุด ใบหน้าขาวราวแผ่นกระดาษกำลังบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ลาเร่เห็นสถานการไม่ดีจึงรีบพูดออกมาด้วยท่าทางตกใจยิ่ง
“องค์หญิงเพคะ ท่านอย่าได้ทรงตรัสเช่นนี้เลย เราสมควรแล้วที่จะโดนประหาร ฐานทำให้ท่านต้องเจ็บ เราเป็นคนผิดและมิอาจสมควรที่จะให้ท่านต้องแสดงตัวมาตายแทนเรา”ลาเร่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ใบหน้าเลอะน้ำตา นางซึ้งกับน้ำใจของอันทิมิสร์อย่างที่สุด เราจะต้องไม่ให้ท่านต้องมาเดือดร้อนกับเราเด็ดขาด!!!
“ไม่ได้ เราเป็นคนผิดที่ทำให้ท่านต้องตาย หากท่านตายเราก็จะขอตายด้วย!!!”น้ำเสียงของอันทิมิสร์เด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม เธอตัดสินใจแล้ว ถ้าตายก็ต้องตายด้วยกัน!!!
“เอาล่ะๆ เราจะไว้ชีวิตพวกนี้ ไป…ออกไปให้หมด” โครโซเรียสมองดวงตาที่เด็ดเดี่ยวของอันทิมิสร์แล้วก็ถอนใจ นางยังคงเป็นคนเดิม อันทิมิสร์…นางจะไม่ยอมให้ใครต้องมารับความผิดที่นางเป็นคนก่อไว้ และเมื่อทหาร ลาเร่ นางกำนัลอีกสองครออกไป โครโซเรียสก็หันมาเผชิญหน้ากับอันทิมิสร์อีกครั้ง ดวงตาของเขาในเวลานี้เต็มไปด้วยความรัก ความปวดร้าวและเจ็บช้ำ ชัดแล้ว…สิ่งที่นางทำลงไปให้เราได้เห็นกับตา นางรักองค์ฟาโรห์อัสเวลป์จริง รักอย่างที่สุด…แล้วอย่างนี้เราจะทำให้นางเปลี่ยนใจได้หรือ… น้ำตาของโครโซเรียสหลั่งอย่างช้าๆ..อีกครั้ง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ความรักมันเป็นเยี่ยงนี้เอง..มันทำให้เราตาบอดจนไม่เห็นความจริง… แล้วจู่ๆร่างหนาของโครโซเรียสก็ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของอันทิมิสร์!?!….
---------------------------------------
เอ่อเฮอะๆ นางเอกของเราแจ๋วจริงๆเลยเนอะ เจ๋งมากดูน่าถนุถนอมเป็นผู้หญิงขี้อ่อนไหว แต่บางครั้งก็แข็งจนน่าตกใจ แจ๋วมากท่านอันทิมิสร์ เราขอเอาท่านเป็นแบบอย่าง ลูกศิษขอคารวะ = ๐ = แฮ่ๆ บ้าไปแล้ว
เอาล่ะ…สุดท้ายนี้เหมือนเดิม ก็ขอขอบคุณผู้อ่านและผู้ที่เม้นให้ข้าพเจ้าทุกท่าน
ตอนนี้ บ๊ายบาย…สวัสดีมีชัยค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น