ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความทรงจำของอันทิมิสร์
เปลือกตางามขยับน้อยๆ อันทิมิสร์ลืมตาขึ้นแต่แล้วก็รีบหลับตาลง เธอค่อยๆลืมตาขึ้นพยายามปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดอบอุ่นที่สอดส่องออกมาจากหน้าต่าง อันทิมิสร์ค่อยๆลุกขึ้นนั่งพลางมองไปรอบๆ ที่นี่ที่ไหนกัน เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร… แต่ยังไม่ทันที่อันทิมิสร์จะคิดอะไรต่อ นางกำนัลคนหนึ่งก็ผลักบานประตูเข้ามาเบาๆ
“อ้าว ทรงตื่นบรรทมแล้วหรือเพค่ะ”นางกำนัลคนนั้นกล่าวกับเธออย่างสุภาพ นางคลานเข้ามาพร้อมกับนางกำนัลอีกสองคนที่ตามมาข้างหลัง ในมือถือถาดอาหารที่มีควันหอมกรุ่น อีกสองคนถือถาดผลไม้ตามเข้ามา…
“ที่นี่ ที่ไหนกัน”อันทิมิสร์ถามนางกำนัลอย่างกล้าๆกลัวๆ ใครที่ไหนก็ไม่รู้ ที่นีที่ไหนเรายังไม่รู้เลย ตอนนี้เราจะไว้ใจใครไม่ได้เด็ดขาด!!!
“ที่นี่คือฮิปไทท์เพค่ะ เจ้าชายโครโซเรียสเป็นคนพาท่านอันทิมิสร์มาที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”นางกำนัลกล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อมเช่นเดิม คำพูดของนางกำนัลซึมซาบเข้าไปในสมองของอันทิมิสร์ ที่นี่คือ…ฮิปไทท์…เจ้าชายโครโซเรียส ความทรงจำของอันทิมิสร์เริ่มฟื้นขึ้นมา… โอ…อัสเวลป์..ท่านตายแล้ว น้ำตาของอันทิมิสร์เริ่มรินไหลอย่างช้าๆอีกครั้งทำเอานางกำนัลที่นั่งอยู่ถึงกับอึ้ง…
“ท่าน..ท่านอันทิมิสร์ ท่านเป็นอะไรไปหรือเพค่ะ”นางกำนัลคนเดิมถามเสียงวิตก นางหันซ้ายหันขวาถามนางกำนัลอีกสองคนแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ อันทิมิสร์ป้ายน้ำตาแต่มันก็ยังไม่หยุดไหล
“พวกเจ้าออกไปก่อนได้ไหม ข้าอยากอยู่คนเดียว”อันทิมิสร์พยักเพยิดไปทางประตู เป็นสัญลักษณ์ให้ออกไปก่อน
“แต่ว่า..ยังไม่ทรงเสวย…”นางกำนัลอึกๆอักๆ ก็เราได้รับคำสั่งจากท่านโครโซเรียสให้มาดูแลท่านอันทิมิสร์ ถ้าขัดคำสั่งก็ไม่รู้จะรับโทษยังไงบ้าง แต่ท่านอันทิมิสร์ก็น่าสงสาร ถ้างั้นเราค่อยบอกกับท่านโครโซเรียสแล้วกัน คิดได้ดังนั้นหัวหน้านางกำนัลก็พยักหน้าให้นางกำนัลอีกสองคนออกไป
“ข้ากินเองได้ อ้อ..เดี๋ยวก่อน เจ้าชื่ออะไร”อันทิมิสร์ท้วงก่อนที่นางกำนัลจะออกไป หัวหน้านางกำนัลชะงักนิดก่อนหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“หม่อมฉันชื่อ ลาเร่ เพค่ะ คนนี้ชื่อ นาริน ส่วนอีกคนชื่อ เบลปาร์เพค่ะ”ลาเร่ชี้นิ้วไปที่ตัวเอง แล้วค่อยชี้ไปที่นางกำนัลร่างเล็กอีกคนที่หน้าอ่อนกว่าเธอแล้วคอยชี้ไปที่นางกำนัลหน้าอ่อนพอๆกับคนที่สองแต่ท้วมกว่า
“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว หากมีอะไรข้าจะเรียกเอง”อันทิมิสร์พยักหน้า แล้วบอกให้นางกำนัลทั้งสามออไป
“รับทราบเพค่ะ”ลาเร่รับคำแล้วคลานออกไปเปิดบานประตูแล้วค่อยๆปิดบานประตูเบาๆอีกครั้ง อันทิมิสร์หันมองสำรวจรอบๆตัวเธอ เตียงขาวสะอาด หมอนและผ้าห่มหุ้มด้วยกำมะหยีสีทอง เสาเตียงทำจากไม้สนสีน้ำตาลสวยเป็นมันวาว รอบๆห้องเต็มไปด้วยสีทอง..ผ้าท่านสีทอง…คนโทสีทอง..แก้วไวท์สีทองสวย แต่สิ่งเหล่านี้ไม่อาจเข้ามาอยู่ในสมองของนางได้ ที่นี่คือฮิปไทท์บ้านเกิดของเรา ภาพของเด็กหญิงร้องไห้โยเยอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ภาพของเธอในวัยเด็กเข้ามาในสมองของอันทิมิสร์ แต่ภาพนั้นก็ต้องชะงักเมื่อใจของอันทิมิสร์คิดถึงคำว่า..อัสเวลป์ ชายชาตรีผู้สง่างาม ผู้เป็นดั่งดวงใจและผู้เป็นเจ้าของหัวใจเธอตลอดกาล… โอ…อัสเวลป์ ท่านจากเราไปเพราะเหตุใด เราทำผิดอะไรหรือ ท่านถึงต้องทิ้งเราได้ลง โอ…อัสเวลป์ ดวงใจของเราในขณะนี้มันแหลกสลายไม่มีชิ้นดีแล้ว ท่านต้องการทรมานเราหรือไง…หรือว่า..ท่านรอเราไปสู่ภพใหม่ด้วยกัน ภพใหม่ที่จะมีแต่สีสันแห่ความสวยงาม แล้วดวงตาของอันทิมิสร์ก็เหลือบไปเห็นมีดปอกผลไม้ในถาดผลไม้ที่นางกำนัลนำเข้ามาให้ อัสเวลป์ท่านไม่ต้องรออีกแล้ว เราจะไปหาท่านเดี๋ยวนี้ มือบอบบางนั้นหยิบมีดจากถาดผลไม้ขึ้นมา เราจะไปกับท่าน..ไปยังภพใหม่ด้วยกัน!!!
--------------------------------------------
โครโซเรียสเดินออกมาจากห้องของตัวเอง ก็เห็นนางกำนัลที่เขาสั่งเมื่อตอนเช้าให้ไปเฝ้านางผู้เป็นที่รัก ก็อดสงสัยไม่ได้ เจ้าพวกนี้มันไม่กลัวอาญากันหรือไร ทำไมกล้าขัดคำสั่งเรา มันน่านัก!
“ทำไมเจ้าไม่ไปดูแลอันทิมิสร์ ไม่กลัวอาญาหรือไร”โครโซเรียสถามเสียงเข้ม สายตาเฉียบคมมองลาเร่ นาริน เบลปาร์ราวกับจะมองให้ทะลุถึงจิตใจ
“เอ้อ คือว่ามันเป็นอย่างนี้พระเจ้าค่า…………………………………..”แล้วลาเร่ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องบรรทมของอันทิมิสร์ให้โครโซเรียสฟังโดยละเอียด
“แล้วทำไมพวกเจ้าไม่คอยอยู่ใกล้ๆนาง ให้กำลังใจนางเล่า!!!”โครโซเรียสตวาดลั่น พลางผลักประตูเข้าไปในห้องของอันทิมิสร์อย่างไม่รีรอแต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อร่างที่เห็นบนที่นอนนั้น คือร่างของนางผู้เป็นที่รักเต็มไปด้วยเลือด!!! เลือดที่ไหลย้อยออกมาจากบาดแผลลึกที่ลำคอ นางกรีดคอของตัวเอง!!! โครโซเรียสตกตะลึงสุดขีดกับภาพที่เห็นตรงหน้า ดวงใจร้าวราน น้ำตาเลอะใบหน้า ร่างใหญ่นั้นรีบเข้ามาประคองร่างที่นอนไร้สติ ยอดรักของข้า…เจ้าจะเป็นอะไรไม่ได้น่ะ ข้าไม่ยอมอย่างเด็ดขาด!!! ไม่มีทางข้าจะไม่ให้เจ้าไป!!!!
-----------------------------------------
แป๋ว…ตอนที่ 3 นี่เอนะมีคำถามค่ะ
คือว่ามีหลายท่านที่อ่านเรื่องนี้(คนรู้จักของข้าพเจ้า)เค้าชอบโครโซเรียสมากๆเลย เอนะเลยอย่างถามความคิดเห็นของท่านผู้อ่านว่า จาเปลี่ยนตัวพระเอก(อัสเวลป์)เป็นโครโซเรียสดีมั้ย?ดีมั้ยค่ะ ตอบด้วยน้า..อยากรู้จิงๆค่ะ
เอ..สงสัยว่าท่านผู้อ่านคงคิดว่าโครโซเรียสเป็นพระเอกใช่ม้า ก็อัสเวลป์ตายไปแล้วนี่นา..ล่ะสิ แต่ไม่ใช่หรอกค่ะความจริงตัวเอกที่วางไว้คือ อัสเวลป์ค่ะ แต่จะมีอะไรเกิดขึ้นไม่บอกหรอกค่ะ ความลับ อิอิ ..^๐^ แต่ที่แน่ๆ(เฉลยให้ก่อน)จะมีตอนที่อัสเวลป์พูดด้วยค่ะ..แต่ไม่บอกหรอกว่าตอนไหน รออ่านกันเองน่ะค่ะ บ๊ายบาย…สวัสดีค่า…
“อ้าว ทรงตื่นบรรทมแล้วหรือเพค่ะ”นางกำนัลคนนั้นกล่าวกับเธออย่างสุภาพ นางคลานเข้ามาพร้อมกับนางกำนัลอีกสองคนที่ตามมาข้างหลัง ในมือถือถาดอาหารที่มีควันหอมกรุ่น อีกสองคนถือถาดผลไม้ตามเข้ามา…
“ที่นี่ ที่ไหนกัน”อันทิมิสร์ถามนางกำนัลอย่างกล้าๆกลัวๆ ใครที่ไหนก็ไม่รู้ ที่นีที่ไหนเรายังไม่รู้เลย ตอนนี้เราจะไว้ใจใครไม่ได้เด็ดขาด!!!
“ที่นี่คือฮิปไทท์เพค่ะ เจ้าชายโครโซเรียสเป็นคนพาท่านอันทิมิสร์มาที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”นางกำนัลกล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อมเช่นเดิม คำพูดของนางกำนัลซึมซาบเข้าไปในสมองของอันทิมิสร์ ที่นี่คือ…ฮิปไทท์…เจ้าชายโครโซเรียส ความทรงจำของอันทิมิสร์เริ่มฟื้นขึ้นมา… โอ…อัสเวลป์..ท่านตายแล้ว น้ำตาของอันทิมิสร์เริ่มรินไหลอย่างช้าๆอีกครั้งทำเอานางกำนัลที่นั่งอยู่ถึงกับอึ้ง…
“ท่าน..ท่านอันทิมิสร์ ท่านเป็นอะไรไปหรือเพค่ะ”นางกำนัลคนเดิมถามเสียงวิตก นางหันซ้ายหันขวาถามนางกำนัลอีกสองคนแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ อันทิมิสร์ป้ายน้ำตาแต่มันก็ยังไม่หยุดไหล
“พวกเจ้าออกไปก่อนได้ไหม ข้าอยากอยู่คนเดียว”อันทิมิสร์พยักเพยิดไปทางประตู เป็นสัญลักษณ์ให้ออกไปก่อน
“แต่ว่า..ยังไม่ทรงเสวย…”นางกำนัลอึกๆอักๆ ก็เราได้รับคำสั่งจากท่านโครโซเรียสให้มาดูแลท่านอันทิมิสร์ ถ้าขัดคำสั่งก็ไม่รู้จะรับโทษยังไงบ้าง แต่ท่านอันทิมิสร์ก็น่าสงสาร ถ้างั้นเราค่อยบอกกับท่านโครโซเรียสแล้วกัน คิดได้ดังนั้นหัวหน้านางกำนัลก็พยักหน้าให้นางกำนัลอีกสองคนออกไป
“ข้ากินเองได้ อ้อ..เดี๋ยวก่อน เจ้าชื่ออะไร”อันทิมิสร์ท้วงก่อนที่นางกำนัลจะออกไป หัวหน้านางกำนัลชะงักนิดก่อนหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“หม่อมฉันชื่อ ลาเร่ เพค่ะ คนนี้ชื่อ นาริน ส่วนอีกคนชื่อ เบลปาร์เพค่ะ”ลาเร่ชี้นิ้วไปที่ตัวเอง แล้วค่อยชี้ไปที่นางกำนัลร่างเล็กอีกคนที่หน้าอ่อนกว่าเธอแล้วคอยชี้ไปที่นางกำนัลหน้าอ่อนพอๆกับคนที่สองแต่ท้วมกว่า
“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว หากมีอะไรข้าจะเรียกเอง”อันทิมิสร์พยักหน้า แล้วบอกให้นางกำนัลทั้งสามออไป
“รับทราบเพค่ะ”ลาเร่รับคำแล้วคลานออกไปเปิดบานประตูแล้วค่อยๆปิดบานประตูเบาๆอีกครั้ง อันทิมิสร์หันมองสำรวจรอบๆตัวเธอ เตียงขาวสะอาด หมอนและผ้าห่มหุ้มด้วยกำมะหยีสีทอง เสาเตียงทำจากไม้สนสีน้ำตาลสวยเป็นมันวาว รอบๆห้องเต็มไปด้วยสีทอง..ผ้าท่านสีทอง…คนโทสีทอง..แก้วไวท์สีทองสวย แต่สิ่งเหล่านี้ไม่อาจเข้ามาอยู่ในสมองของนางได้ ที่นี่คือฮิปไทท์บ้านเกิดของเรา ภาพของเด็กหญิงร้องไห้โยเยอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ภาพของเธอในวัยเด็กเข้ามาในสมองของอันทิมิสร์ แต่ภาพนั้นก็ต้องชะงักเมื่อใจของอันทิมิสร์คิดถึงคำว่า..อัสเวลป์ ชายชาตรีผู้สง่างาม ผู้เป็นดั่งดวงใจและผู้เป็นเจ้าของหัวใจเธอตลอดกาล… โอ…อัสเวลป์ ท่านจากเราไปเพราะเหตุใด เราทำผิดอะไรหรือ ท่านถึงต้องทิ้งเราได้ลง โอ…อัสเวลป์ ดวงใจของเราในขณะนี้มันแหลกสลายไม่มีชิ้นดีแล้ว ท่านต้องการทรมานเราหรือไง…หรือว่า..ท่านรอเราไปสู่ภพใหม่ด้วยกัน ภพใหม่ที่จะมีแต่สีสันแห่ความสวยงาม แล้วดวงตาของอันทิมิสร์ก็เหลือบไปเห็นมีดปอกผลไม้ในถาดผลไม้ที่นางกำนัลนำเข้ามาให้ อัสเวลป์ท่านไม่ต้องรออีกแล้ว เราจะไปหาท่านเดี๋ยวนี้ มือบอบบางนั้นหยิบมีดจากถาดผลไม้ขึ้นมา เราจะไปกับท่าน..ไปยังภพใหม่ด้วยกัน!!!
--------------------------------------------
โครโซเรียสเดินออกมาจากห้องของตัวเอง ก็เห็นนางกำนัลที่เขาสั่งเมื่อตอนเช้าให้ไปเฝ้านางผู้เป็นที่รัก ก็อดสงสัยไม่ได้ เจ้าพวกนี้มันไม่กลัวอาญากันหรือไร ทำไมกล้าขัดคำสั่งเรา มันน่านัก!
“ทำไมเจ้าไม่ไปดูแลอันทิมิสร์ ไม่กลัวอาญาหรือไร”โครโซเรียสถามเสียงเข้ม สายตาเฉียบคมมองลาเร่ นาริน เบลปาร์ราวกับจะมองให้ทะลุถึงจิตใจ
“เอ้อ คือว่ามันเป็นอย่างนี้พระเจ้าค่า…………………………………..”แล้วลาเร่ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องบรรทมของอันทิมิสร์ให้โครโซเรียสฟังโดยละเอียด
“แล้วทำไมพวกเจ้าไม่คอยอยู่ใกล้ๆนาง ให้กำลังใจนางเล่า!!!”โครโซเรียสตวาดลั่น พลางผลักประตูเข้าไปในห้องของอันทิมิสร์อย่างไม่รีรอแต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อร่างที่เห็นบนที่นอนนั้น คือร่างของนางผู้เป็นที่รักเต็มไปด้วยเลือด!!! เลือดที่ไหลย้อยออกมาจากบาดแผลลึกที่ลำคอ นางกรีดคอของตัวเอง!!! โครโซเรียสตกตะลึงสุดขีดกับภาพที่เห็นตรงหน้า ดวงใจร้าวราน น้ำตาเลอะใบหน้า ร่างใหญ่นั้นรีบเข้ามาประคองร่างที่นอนไร้สติ ยอดรักของข้า…เจ้าจะเป็นอะไรไม่ได้น่ะ ข้าไม่ยอมอย่างเด็ดขาด!!! ไม่มีทางข้าจะไม่ให้เจ้าไป!!!!
-----------------------------------------
แป๋ว…ตอนที่ 3 นี่เอนะมีคำถามค่ะ
คือว่ามีหลายท่านที่อ่านเรื่องนี้(คนรู้จักของข้าพเจ้า)เค้าชอบโครโซเรียสมากๆเลย เอนะเลยอย่างถามความคิดเห็นของท่านผู้อ่านว่า จาเปลี่ยนตัวพระเอก(อัสเวลป์)เป็นโครโซเรียสดีมั้ย?ดีมั้ยค่ะ ตอบด้วยน้า..อยากรู้จิงๆค่ะ
เอ..สงสัยว่าท่านผู้อ่านคงคิดว่าโครโซเรียสเป็นพระเอกใช่ม้า ก็อัสเวลป์ตายไปแล้วนี่นา..ล่ะสิ แต่ไม่ใช่หรอกค่ะความจริงตัวเอกที่วางไว้คือ อัสเวลป์ค่ะ แต่จะมีอะไรเกิดขึ้นไม่บอกหรอกค่ะ ความลับ อิอิ ..^๐^ แต่ที่แน่ๆ(เฉลยให้ก่อน)จะมีตอนที่อัสเวลป์พูดด้วยค่ะ..แต่ไม่บอกหรอกว่าตอนไหน รออ่านกันเองน่ะค่ะ บ๊ายบาย…สวัสดีค่า…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น