five children

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 เงาเหตุ

                                      ฉันนอนลงบนเตียงที่ติดกับหน้าต่างซึ่งเห็นท้องฟ้าที่ปนไปด้วยเมฆสีเทาแน่นอนว่าฉันยังหลับไม่ลงเพียงเพราะ


เสียงของวัตถุที่แตกโดยไม่มีต้นเหตุของเสียง ทำให้รู้สึกคาใจจนหลับไม่ลง


ทันใดนั้นเองเมฆสีเทาที่บดบังแสงของของพระจันทร์ก็ค่อยๆ เปิดออกจนเต็มดวง ท้องฟ้าจากสีเทาเริ่มมีแสงของพระจันทร์ที่สะท้อนเข้าที่ดวงตา

ของฉันจน นอนไม่หลับ ฉันพยายามข่มหลับตาแต่ก็ยังไม่สามารถหลับตาได้ จนได้ยินเสียงแมวร้องขึ้น

"เมี้ยวววว" เสียงแมวร้องขู่ เป็นเสียงที่ฉันเกลียดที่สุด 

"เมี้ยววว"  เสียงขู่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  ฉันบอกว่าเกลียดยังไงละ=.,=

ฉันตัดสินใจลืมตาขึ้นแต่ก็ต้องทำให้ฉันตกใจ เมื่อสายตาของฉันจ้องมองไปที่ผ้าม่าน ฉันสังเกตเห็นเงาแมว ขนาดยักษ์ กำลังยิ้มและหัวเราะเยาะฉัน

อยู่

"หึหึ" เสียงหัวเราะดังทะลุเข้ามาในหู แต่ทำไมฉันกลับได้ยินเสียงนั้นคนเดียวละ? ในขณะที่ฉันได้ยิน แต่พี่ๆอีกสองคนกลับหลับสนิท เหมือนไม่มี

อะไรเกิดขึ้น ฉันจึงตัดสินใจหันไปทางหน้าต่างที่เห็นพระจันทร์ำด้ชัดเจนที่สุด

"ตกใจอะไรหรอก อเล็กซาน" มันโผล่มาที่หน้าต่าง ฉันจึงหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมครึ่งตัวด้วยความตกใจเมื่อฉันเห็นแมวเปอร์เซียขนสีดำพูดกับฉัน

ฉันจึงส่ายหน้าตอบมัน

"อเล็กซาน เธอนิช่างน่าสังเวยวิญญาณจริงๆ" มันค่อยๆเลียปากของมัน เหมือนฉันเป็นอาหารอันโอชะของมัน ฉันค่อยๆตั้งสติและพยายามพูดบาง

สิ่งกับมัน "หมวยถึงอะไรฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย" ฉันพูด

"หึๆเด็กนะ เด็ก เมื่อเวลานั้นมาถึงเธอก็คงจะเข้าใจเอง" มันพูด

"เมื่อไรละ แล้วแกพูดหมายถึงอะไร" ฉันถามมันอย่าง งงๆ

"ก็บอกแล้วไง ว่ารอเวลาไปก่อน ตอนนี้คงบอกได้แค่ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไร" มันพูด แล้วค่อยๆหายไปพร้อมกับพระจันทร์

"ดะ...เดี๋ยวสิ" ฉันอุทาน

เช้าวันต่อมา

ฉันมัวแต่คิดถึงเรื่องเมื่อคืน เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าแมวนั้นพูด ทุกคนในบ้านต่างใช้ชีวิตตามปกติ แต่อะไรล่ะ? ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเรา

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ อเล็กซาน" ป้าเกวน กล่าวทักทายตอนเช้า

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" ฉันตอบ พร้อมยิ้มแบบกังวลนิดๆ

"วันนี้ตอนบ่ายไปตลาดกับป้ามั้ยจ้ะ" ป้ากล่าวเชิญชวน

"เออ..ไปค่ะ ว่าแต่วันนี้มีอะไรพิเศษรึเปล่าค่ะ" ฉันถาม

"วันนี้น่ะไม่มีหรอกจ้ะเด็กน้อย  แต่กำลังใกล้จะถึง" ฉันฟังป้าพูดแบบ งงๆ

13:30

"อเล็กซาน ได้เวลาแล้วจ้ะเด็กน้อย ไปตลาดกับป้าได้แล้ว" ป้าเกวนตะโกนเรียกฉันจนดังไปถึงบนบ้าน

"ค่ะ...จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" ฉันรีบลงมาจากชั้นบนทันที และหยิบเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปพร้อมป้าเกวน

"ดูสิจ้ะ เล็กซานหิมะเริ่มตกแล้วเรารีบตลาดก่อนจะมืดเอานะจ้ะ" ป้าเกวนพูดอย่างรีบร้อน ฉันรีบจับมือกับป้าเกวนแล้วเดิมออกไปท่ามกลาง

หิมะน้อยๆ ที่ค่อยๆตกลงมาบนพื้นทีละเล็กทีละน้อย จนฉันมาถึงตลาดซึ่งมีผู้คนเต็มไปหมด

"อเล็กซานจับมือป้าไว้ๆดีๆนะจ้ะเดี๋ยวจะหลงทางเอา" ป้าเกวนบอกด้วยความเป็นห่วงฉันจึงรีบจับมือป้าแน่นๆทันที

ที่บ้านของป้าเกวน&ลุงปีเตอร์

ขณะนี้ในบ้านของป้าเกวนและลุงปีเตอร์ มีแค่แมรี่ เจนและฝาแฝด แจ็ค แดน ช่วงนี้ เป็นเวลายามว่างของพวกเขา พวกเขามักใช้เวลาว่างอยู่

กับงานอดิเรก โดยแมรี่พี่สาวคนโต เขามักจะชอบมกมุ่นอยู่กับหนังสือจิตวิทยาเอามากๆเลย ช่างเป็นพี่สาวที่น่ายกย่องเหลือเกิน

ส่วน เจน พี่สาวคนกลาง ที่ชอบทำตัวไม่สมกับเป็นหญิงเอาซะเลย ซึ่งงานอดิเรกของเธอคือ การดูสาระคดี พวกอารยธรรมโบราณ นั้นเอง

ก็เป็นงานอดิเรกที่ยังพอใช้ได้อยู่อ่านะ แต่ที่แปลกก็คือฝาแฝดคู่ซี้ แจ็ค กับ แดน กลับดูเหมือนจะไม่มีงานอดิเรก แต่พวกเขาชอบไปไหนมาไหน

ด้วยกันคล้ายๆฝาแฝดอย่างกล้วยหอมจอมซน และที่สำคัญฝาแฝดคู่นี้ ชอบกวนประสาทชาวบ้านเป้นงานอดิเรกซะด้วยสิ

โดยเฉพาะ เจน พวกเขาชอบยั่วโมโหเะอเอามากๆ จนเธอไม่ค่อยถูกกับฝาแฝดคู่นี้สักเท่าไรซึ่งไม่มีครั้งไหนที่เธอและเขาจะพูดกันอย่างสันติได้เลย

กลับมาที่ตลาดกันอีกครั้ง=.,=

                                              เมื่อเริ่มใกล้เย็นแล้วฉันและป้าเกวนจะต้องรีบกลับบ้านให้ทันก่อนที่จะเย็นเกินไป

"วันนี้คนเยอะจริงๆเลย กว่าจะซื้อแต่ละอย่างมาได้ ปาไปสามโมงแล้วรึเนี่ย" ป้าเกวนบ่น พร้อมรีบวิ่งกลับบ้านแต่ระหว่างทางนั้นเอง ฉันได้ไปชน

เข้ากับชายชราเข้าจนนาฬิกาเรือนใหญ่ของเขาตกลง
 
"ขอโทษค่ะ เป็นไม่อะไรมั้ยค่ะคุณลุง" ฉันรีบขอโทษ

"ไม่เป็นไรคราวหน้าคราวหลังระวังหน่อยละกันนะเด็กน้อย นาฬิกาเรือนนี้มันมีค่ายิ่งกว่าชีวิตของเธออีกนะ"

ชายชรารีบวิ่งพร้อมถือนาฬิกาที่มีตัวอักษรSTD ไปด้วย ก่อนที่แล้นจะหันไปหาชายชรา ก็หายไปแล้ว

"รีบไปกันเถอะอเล็กซานเดี๋ยวไม่ทันเวลาอาหารนะ" ป้าเกวนกล่าวอย่างรีบร้อน แล้วเดินกลับไปที่บ้าน ซึ่งมันน่าประหลาดใจมา เมื่อสวนหลังบ้าน

มีต่นสน ต้นใหญ่ ประดับตกแต่งไปด้วยกระดิ่งสีต่างๆ และดาวสีทองประกายประดับไวเบนยอดของต้นไม้ มันเป็นสัญญาณบอกถึง

เทศกาลการให้หรือวันคริสต์มาสอีฟนั้นเอง  ระหว่างที่ฉันชื่นชมอยู่กันต้นคริสตืมาสอยู่นั้นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงขูดบางอย่างจากรั้วบ้าน

.

.

.

"แข่กกกกก!!!" เสียงมันค่อยๆเพิ่มจังหวะแรงขึ้นเรื่อยๆจนฉันต้องเดินเข้าไปดู

แต่ยิ่งฉันเข้าใกล้มันมากเท่าไร เสียงของการขูดก็ยิ่งเบาลง จนฉันมาถึงหน้ารั้วก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาที่ตัวฉันจนฉันล้มลงที่พื้น

สิ่งนั้นคือ แมวตัวเมื่อคืน  ไม่จริง.......แมวตัวนั้น

มันไม่ใช่ความฝันอย่างนั้นเหรอ  ฉันจ้องตามันด้วยความตกใจ

"โธ่...อเล็กซานผู้น่าสงสารเธอพยายามจะพูดอะไรอย่างนั้นเหรอ" มันยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน

"ไม่..." ฉันกล่าว  ดังนั้นมันจึงค่อยๆใช้เล้บอันแหลมคอมของมันเขี่ยที่หน้าของฉันจนไปถึงบริเวณซอกคอ  จนได้ยินเสียงเปิดประตูขึ้น

"อเล็กซาน  อเล้กซาน  หลานอยู่ในสวนรึเปล่าจ้ะ" ค่อยยังชั่วที่เป็นเเสียง ป้าเกวน

"คะ..คะ" ฉันรีบขานรับด้วยความโล่งใจ

"ให้ตายสิหลานรัก..ที่แท้ก็มาเล่นกับเจ้าเจนนิเฟอร์นี่เอง" ฉันมองป้า ด้วยความ งงๆ

"จะ...เจนนิเฟอร์"

"ใช่จ้ะ ก็แมวที่หลานเล่นกับมันอยู่นี่ไง เอาเถอะหลานรักรีบไปล้างมือแล้วไปทานอาหารได้แล้วนะจ้ะ" ....

thx & comment & vote นะจ้ะ

B B