ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    five children

    ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2: ที่พัก

    • อัปเดตล่าสุด 11 พ.ย. 55


              ป้าเกวนและลุงปีเตอร์ออกมายืนต้อนรับพวกเราที่หน้าบ้านพอดี 
    รถม้าค่อยๆ ชะลอลงอย่างช้าๆ พวกเราค่อยๆทยอยกันลงและเข้าไปทักทายคุณป้ากับคุณลุง จากนั้นก็พาพวกเราเข้าไปในบ้าน
                "สวัสดีจ้า! เชิญหลานๆทุกคนเลยนะไม่ต้องเกรงใจ" ป้าเกวนกล่าวต้อนรับพวกเราอีกครั้ง
                "หลานๆคงหิวกันแย่ละสิ โดยเฉพาะหนูน้อยอเล็กซาน"ป้าเกวนย่อตัวลงพร้อมยิ้มให้ฉัน จากนั้นพวกเขาจึงพาพวกเราไปที่ห้องอาหารก่อนเป็นอันดับแรก
    ภายในห้องอาหารมีโต๊ะดูๆแล้วเหมือนโต๊ะอาหารของพวกชนชั้นสูงเลย
    ช่างวิเศษเหลือเกิน:) 
                  "เชิญนั่งก่อนสิจ้าเดี๋ยวป้า เอาอาหรมาเสิร์ฟให้นะ รอแปปนึง" ป้ารีบออกไปเอาอาหรให้พวกเราสำหรับมื้อเย็น
                  "นี่ๆ! พวกเธอคิดว่าฝีมือป้าเกวนอะไรนั้นจะห่วยเหมือนตอนพวกเราเด็กๆหรือเปล่า?" พี่แจ็คพูด
                  "หุบปากไปเลยนะ!เสียมารยาทจริงๆ อย่าให้ได้ยินอีกนะเดี๋ยวแม่จะฆ่าให้ตายซะนี่" พี่เจนเริ่มเถียง
                  "ยัยนี่ น่ากลัวจริงๆ! พวกเธอจำไม่ได้หรือไงตอนเด็กๆที่ป้าเกวนทำอาหารให้พวกเราทานครั้งแรกไง"


    เมื่อ8ปีก่อน (แจ็ค พูด)

    "สวัสดีจ้า เด็กๆวันนี้ป้าจะมาดูแลเด็กๆเองนะจ้า" วันนั้นเป็นวันที่พ่อแม่เดินทางไปต่างจังหวัดและฝากพวกเราไว้กับยัยป้านี่
    "เพราะงั้นวันนี้เด็กๆ อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยจ้า?" พวกเราไม่ทันเอ่ยปากตอบสักคำ ยัยป้านั้นก็รีบดิ่งไปที่ห้องครัวซะแล้ว


     30 นาทีต่อมา

               เสียงกริ่งดังขึ้นขณะที่พวกเรากำลังทำงานอดิเรกส่วนตัวกันอยู่
    "เด็กๆจ้ารอนานมั้ยจ้า รีบๆมาทานอาหารก่อนเร็วเข้า! เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะก่อนนะ"
    พวกเราซึ่งไม่รู้อะไรจึงเผลอกินอาหารสุดพิศดารไป ฉันไม่รู้สึกถึงรสชาติของอาหารเลยสักนิด แต่รู้สึกเพียงรสชาติที่ผิดแปลกไปจากความเป็นจริงของอาหาร
    บนโลกใบนี้ที่มนุษย์ทั่วไป กินกันเท่านั้น


    (อเล็กซาน พูด)

            "พวกเธอคงจะจำได้ใช่ไหม ฉันก็คงจะทนอาหารรสชาติแปลกๆแบบนั้นไม่ได้หรอก" พี่แจ็คพูดความรู้สึกที่ได้รับประทานอาหารฝีมือ ป้าเกวนครั้งแรก
    ซะยืดยาวจนทุกคนเงียบกริบ แต่อาหารของป้าเกวนก็ไม่ใช่ว่าจะกินไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย ก็พอกินได้ในบางครั้งเท่านั้นเอง=w=
            
                 "
    รอนานไหม หลานๆคงหิวแล้วละสิ ขอโทษทีนะ พอดีอาหารที่จะเตรียมให้หลานหมดซะก่อน แต่โชคดีที่ลุงปีเตอร์เขาซื้อมาจากตลาดแล้วหหวังว่าคงจะทานได้นะจ้า งั้นป้าขอตัวก่อนล่ะ ตามสบายนะจ๊ะ เด็กๆ" คงเป็นโชคดีของพวกเรา ที่ลุงปีเตอร์ซื้ออาหารมาจากตลาดก่อนแล้ว 
                   "แหม! ฉันอยากจะเข้าไปกราบขอบคุณลุงปีเตอร์งามๆสักที ที่ทำให้เรารอดพ้นจากอาหารเป็นพิษ ฮ่าๆ" พี่แจ็คหัวเราะอย่างซะใจ ถ้าให้พูดถึงลุงปีเตอร์ละก็เป็นคุณลุงที่น่ารักของพวกเรามากเพียงแต่ท่านไม่ค่อยพูดเป็นคนที่สุภาพกับทุกคนมาก
                  หลังจาากที่พวกเรารับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยป้าเกวนก็พาพวกเราขึ้นไปดูห้องนอนของแต่ละคนโดยแบ่งเป็นเหมือน หอชาย/หญิง ซึ่งฉันนอนกับพี่แมรี่ และพี่เจน ส่วนพี่แจ็คกับแดน ซึ่งเป็นฝาแฝด นอนด้วยกัน
     
            
    ที่สวนหลังบ้านป้าเกวน ในยามค่ำ
      
         
         ก้อนเมฆสีเทาเริ่มปกคลุมพระจันทร์จนท้องฟ้ามืดสนิท แต่ฉันยังคงเดินเล่นอยู่ในสวนซึ่ง มีดอกกุหลาบสีขาวอยู่มันเป็นดอกไม้โปรดของฉัน และมันทำให้ฉันคิดถึงบ้านเก่ามาก 
              ฉันค่อยๆ เดินไปลูบกลีบกุหลาบ แต่ทันใดนั้นเอง ฉันรู้สึกเหมือนมีสิ่งมีชีวิตอะไร สักอย่างผ่านไปผ่านมาตรงรั้วบ้าน
            
             
    ฉันค่อยๆหันไปทางรั้วบ้านอย่างช้าๆ แต่ก็ไม่มีอะไร ฉันคงคิดมากไปเอง
    ขณะที่ฉันกำลังจะออกไปจากสวนนั้นเองก็มีเสียง 
         "แพ๊ง!!!" เสียงเหมือนมีอะไรหล่นแตกจากทางรั้วบ้าน ฉันหันไปดูรอบๆก็ไม่เห็นก็ไม่มีอะไรที่น่าผิดสังเกตจึงรีบเดินขึ้นห้องไปอย่างเร่งรีบ ฉันเร่งฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดจนไปถึงชั้น3 และเปิดประตูห้องได้อย่างสำเร็จ โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
    ในขณะที่พี่ๆของฉันหลับกันหมดแล้ว 
                ฉันรีบถอนหายใจเบาๆหนึ่งที ก่อนที่จะได้เวลานอน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันหลับได้ง่ายดายขนาดนั้นเลย



     
          เนื้อเริ่องอาจจะซับซ้อนหน่อยนะ ยังไงก็ช่วยพิจารณาหน่อยนะ 
    ขอบคุณค่ะ:)

                 
     


     

    LITTLE  SWEET
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×