ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2: ที่พัก
ป้าเกวนและลุงปีเตอร์ออกมายืนต้อนรับพวกเราที่หน้าบ้านพอดี
รถม้าค่อยๆ ชะลอลงอย่างช้าๆ พวกเราค่อยๆทยอยกันลงและเข้าไปทักทายคุณป้ากับคุณลุง จากนั้นก็พาพวกเราเข้าไปในบ้าน
"สวัสดีจ้า! เชิญหลานๆทุกคนเลยนะไม่ต้องเกรงใจ" ป้าเกวนกล่าวต้อนรับพวกเราอีกครั้ง
"หลานๆคงหิวกันแย่ละสิ โดยเฉพาะหนูน้อยอเล็กซาน"ป้าเกวนย่อตัวลงพร้อมยิ้มให้ฉัน จากนั้นพวกเขาจึงพาพวกเราไปที่ห้องอาหารก่อนเป็นอันดับแรก
ภายในห้องอาหารมีโต๊ะดูๆแล้วเหมือนโต๊ะอาหารของพวกชนชั้นสูงเลย
ช่างวิเศษเหลือเกิน:)
"เชิญนั่งก่อนสิจ้าเดี๋ยวป้า เอาอาหรมาเสิร์ฟให้นะ รอแปปนึง" ป้ารีบออกไปเอาอาหรให้พวกเราสำหรับมื้อเย็น
"นี่ๆ! พวกเธอคิดว่าฝีมือป้าเกวนอะไรนั้นจะห่วยเหมือนตอนพวกเราเด็กๆหรือเปล่า?" พี่แจ็คพูด
"หุบปากไปเลยนะ!เสียมารยาทจริงๆ อย่าให้ได้ยินอีกนะเดี๋ยวแม่จะฆ่าให้ตายซะนี่" พี่เจนเริ่มเถียง
"ยัยนี่ น่ากลัวจริงๆ! พวกเธอจำไม่ได้หรือไงตอนเด็กๆที่ป้าเกวนทำอาหารให้พวกเราทานครั้งแรกไง"
เมื่อ8ปีก่อน (แจ็ค พูด)
"สวัสดีจ้า เด็กๆวันนี้ป้าจะมาดูแลเด็กๆเองนะจ้า" วันนั้นเป็นวันที่พ่อแม่เดินทางไปต่างจังหวัดและฝากพวกเราไว้กับยัยป้านี่
"เพราะงั้นวันนี้เด็กๆ อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยจ้า?" พวกเราไม่ทันเอ่ยปากตอบสักคำ ยัยป้านั้นก็รีบดิ่งไปที่ห้องครัวซะแล้ว
30 นาทีต่อมา
เสียงกริ่งดังขึ้นขณะที่พวกเรากำลังทำงานอดิเรกส่วนตัวกันอยู่
"เด็กๆจ้ารอนานมั้ยจ้า รีบๆมาทานอาหารก่อนเร็วเข้า! เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะก่อนนะ"
พวกเราซึ่งไม่รู้อะไรจึงเผลอกินอาหารสุดพิศดารไป ฉันไม่รู้สึกถึงรสชาติของอาหารเลยสักนิด แต่รู้สึกเพียงรสชาติที่ผิดแปลกไปจากความเป็นจริงของอาหาร
บนโลกใบนี้ที่มนุษย์ทั่วไป กินกันเท่านั้น
(อเล็กซาน พูด)
"พวกเธอคงจะจำได้ใช่ไหม ฉันก็คงจะทนอาหารรสชาติแปลกๆแบบนั้นไม่ได้หรอก" พี่แจ็คพูดความรู้สึกที่ได้รับประทานอาหารฝีมือ ป้าเกวนครั้งแรก
ซะยืดยาวจนทุกคนเงียบกริบ แต่อาหารของป้าเกวนก็ไม่ใช่ว่าจะกินไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย ก็พอกินได้ในบางครั้งเท่านั้นเอง=w=
"รอนานไหม หลานๆคงหิวแล้วละสิ ขอโทษทีนะ พอดีอาหารที่จะเตรียมให้หลานหมดซะก่อน แต่โชคดีที่ลุงปีเตอร์เขาซื้อมาจากตลาดแล้วหหวังว่าคงจะทานได้นะจ้า งั้นป้าขอตัวก่อนล่ะ ตามสบายนะจ๊ะ เด็กๆ" คงเป็นโชคดีของพวกเรา ที่ลุงปีเตอร์ซื้ออาหารมาจากตลาดก่อนแล้ว
"แหม! ฉันอยากจะเข้าไปกราบขอบคุณลุงปีเตอร์งามๆสักที ที่ทำให้เรารอดพ้นจากอาหารเป็นพิษ ฮ่าๆ" พี่แจ็คหัวเราะอย่างซะใจ ถ้าให้พูดถึงลุงปีเตอร์ละก็เป็นคุณลุงที่น่ารักของพวกเรามากเพียงแต่ท่านไม่ค่อยพูดเป็นคนที่สุภาพกับทุกคนมาก
หลังจาากที่พวกเรารับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยป้าเกวนก็พาพวกเราขึ้นไปดูห้องนอนของแต่ละคนโดยแบ่งเป็นเหมือน หอชาย/หญิง ซึ่งฉันนอนกับพี่แมรี่ และพี่เจน ส่วนพี่แจ็คกับแดน ซึ่งเป็นฝาแฝด นอนด้วยกัน
ที่สวนหลังบ้านป้าเกวน ในยามค่ำ
ก้อนเมฆสีเทาเริ่มปกคลุมพระจันทร์จนท้องฟ้ามืดสนิท แต่ฉันยังคงเดินเล่นอยู่ในสวนซึ่ง มีดอกกุหลาบสีขาวอยู่มันเป็นดอกไม้โปรดของฉัน และมันทำให้ฉันคิดถึงบ้านเก่ามาก
ฉันค่อยๆ เดินไปลูบกลีบกุหลาบ แต่ทันใดนั้นเอง ฉันรู้สึกเหมือนมีสิ่งมีชีวิตอะไร สักอย่างผ่านไปผ่านมาตรงรั้วบ้าน
ฉันค่อยๆหันไปทางรั้วบ้านอย่างช้าๆ แต่ก็ไม่มีอะไร ฉันคงคิดมากไปเอง
ขณะที่ฉันกำลังจะออกไปจากสวนนั้นเองก็มีเสียง
"แพ๊ง!!!" เสียงเหมือนมีอะไรหล่นแตกจากทางรั้วบ้าน ฉันหันไปดูรอบๆก็ไม่เห็นก็ไม่มีอะไรที่น่าผิดสังเกตจึงรีบเดินขึ้นห้องไปอย่างเร่งรีบ ฉันเร่งฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดจนไปถึงชั้น3 และเปิดประตูห้องได้อย่างสำเร็จ โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในขณะที่พี่ๆของฉันหลับกันหมดแล้ว
ฉันรีบถอนหายใจเบาๆหนึ่งที ก่อนที่จะได้เวลานอน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันหลับได้ง่ายดายขนาดนั้นเลย
รถม้าค่อยๆ ชะลอลงอย่างช้าๆ พวกเราค่อยๆทยอยกันลงและเข้าไปทักทายคุณป้ากับคุณลุง จากนั้นก็พาพวกเราเข้าไปในบ้าน
"สวัสดีจ้า! เชิญหลานๆทุกคนเลยนะไม่ต้องเกรงใจ" ป้าเกวนกล่าวต้อนรับพวกเราอีกครั้ง
"หลานๆคงหิวกันแย่ละสิ โดยเฉพาะหนูน้อยอเล็กซาน"ป้าเกวนย่อตัวลงพร้อมยิ้มให้ฉัน จากนั้นพวกเขาจึงพาพวกเราไปที่ห้องอาหารก่อนเป็นอันดับแรก
ภายในห้องอาหารมีโต๊ะดูๆแล้วเหมือนโต๊ะอาหารของพวกชนชั้นสูงเลย
ช่างวิเศษเหลือเกิน:)
"เชิญนั่งก่อนสิจ้าเดี๋ยวป้า เอาอาหรมาเสิร์ฟให้นะ รอแปปนึง" ป้ารีบออกไปเอาอาหรให้พวกเราสำหรับมื้อเย็น
"นี่ๆ! พวกเธอคิดว่าฝีมือป้าเกวนอะไรนั้นจะห่วยเหมือนตอนพวกเราเด็กๆหรือเปล่า?" พี่แจ็คพูด
"หุบปากไปเลยนะ!เสียมารยาทจริงๆ อย่าให้ได้ยินอีกนะเดี๋ยวแม่จะฆ่าให้ตายซะนี่" พี่เจนเริ่มเถียง
"ยัยนี่ น่ากลัวจริงๆ! พวกเธอจำไม่ได้หรือไงตอนเด็กๆที่ป้าเกวนทำอาหารให้พวกเราทานครั้งแรกไง"
เมื่อ8ปีก่อน (แจ็ค พูด)
"สวัสดีจ้า เด็กๆวันนี้ป้าจะมาดูแลเด็กๆเองนะจ้า" วันนั้นเป็นวันที่พ่อแม่เดินทางไปต่างจังหวัดและฝากพวกเราไว้กับยัยป้านี่
"เพราะงั้นวันนี้เด็กๆ อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยจ้า?" พวกเราไม่ทันเอ่ยปากตอบสักคำ ยัยป้านั้นก็รีบดิ่งไปที่ห้องครัวซะแล้ว
30 นาทีต่อมา
เสียงกริ่งดังขึ้นขณะที่พวกเรากำลังทำงานอดิเรกส่วนตัวกันอยู่
"เด็กๆจ้ารอนานมั้ยจ้า รีบๆมาทานอาหารก่อนเร็วเข้า! เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะก่อนนะ"
พวกเราซึ่งไม่รู้อะไรจึงเผลอกินอาหารสุดพิศดารไป ฉันไม่รู้สึกถึงรสชาติของอาหารเลยสักนิด แต่รู้สึกเพียงรสชาติที่ผิดแปลกไปจากความเป็นจริงของอาหาร
บนโลกใบนี้ที่มนุษย์ทั่วไป กินกันเท่านั้น
(อเล็กซาน พูด)
"พวกเธอคงจะจำได้ใช่ไหม ฉันก็คงจะทนอาหารรสชาติแปลกๆแบบนั้นไม่ได้หรอก" พี่แจ็คพูดความรู้สึกที่ได้รับประทานอาหารฝีมือ ป้าเกวนครั้งแรก
ซะยืดยาวจนทุกคนเงียบกริบ แต่อาหารของป้าเกวนก็ไม่ใช่ว่าจะกินไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย ก็พอกินได้ในบางครั้งเท่านั้นเอง=w=
"รอนานไหม หลานๆคงหิวแล้วละสิ ขอโทษทีนะ พอดีอาหารที่จะเตรียมให้หลานหมดซะก่อน แต่โชคดีที่ลุงปีเตอร์เขาซื้อมาจากตลาดแล้วหหวังว่าคงจะทานได้นะจ้า งั้นป้าขอตัวก่อนล่ะ ตามสบายนะจ๊ะ เด็กๆ" คงเป็นโชคดีของพวกเรา ที่ลุงปีเตอร์ซื้ออาหารมาจากตลาดก่อนแล้ว
"แหม! ฉันอยากจะเข้าไปกราบขอบคุณลุงปีเตอร์งามๆสักที ที่ทำให้เรารอดพ้นจากอาหารเป็นพิษ ฮ่าๆ" พี่แจ็คหัวเราะอย่างซะใจ ถ้าให้พูดถึงลุงปีเตอร์ละก็เป็นคุณลุงที่น่ารักของพวกเรามากเพียงแต่ท่านไม่ค่อยพูดเป็นคนที่สุภาพกับทุกคนมาก
หลังจาากที่พวกเรารับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยป้าเกวนก็พาพวกเราขึ้นไปดูห้องนอนของแต่ละคนโดยแบ่งเป็นเหมือน หอชาย/หญิง ซึ่งฉันนอนกับพี่แมรี่ และพี่เจน ส่วนพี่แจ็คกับแดน ซึ่งเป็นฝาแฝด นอนด้วยกัน
ที่สวนหลังบ้านป้าเกวน ในยามค่ำ
ก้อนเมฆสีเทาเริ่มปกคลุมพระจันทร์จนท้องฟ้ามืดสนิท แต่ฉันยังคงเดินเล่นอยู่ในสวนซึ่ง มีดอกกุหลาบสีขาวอยู่มันเป็นดอกไม้โปรดของฉัน และมันทำให้ฉันคิดถึงบ้านเก่ามาก
ฉันค่อยๆ เดินไปลูบกลีบกุหลาบ แต่ทันใดนั้นเอง ฉันรู้สึกเหมือนมีสิ่งมีชีวิตอะไร สักอย่างผ่านไปผ่านมาตรงรั้วบ้าน
ฉันค่อยๆหันไปทางรั้วบ้านอย่างช้าๆ แต่ก็ไม่มีอะไร ฉันคงคิดมากไปเอง
ขณะที่ฉันกำลังจะออกไปจากสวนนั้นเองก็มีเสียง
"แพ๊ง!!!" เสียงเหมือนมีอะไรหล่นแตกจากทางรั้วบ้าน ฉันหันไปดูรอบๆก็ไม่เห็นก็ไม่มีอะไรที่น่าผิดสังเกตจึงรีบเดินขึ้นห้องไปอย่างเร่งรีบ ฉันเร่งฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดจนไปถึงชั้น3 และเปิดประตูห้องได้อย่างสำเร็จ โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในขณะที่พี่ๆของฉันหลับกันหมดแล้ว
ฉันรีบถอนหายใจเบาๆหนึ่งที ก่อนที่จะได้เวลานอน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันหลับได้ง่ายดายขนาดนั้นเลย
เนื้อเริ่องอาจจะซับซ้อนหน่อยนะ ยังไงก็ช่วยพิจารณาหน่อยนะ
ขอบคุณค่ะ:)
ขอบคุณค่ะ:)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น