เรื่องสั้นเศร้า

ลำดับตอนที่ #29 : คำสารภาพของนางร้ายเปนได้แค่เพื่อนนางเอก~*น้ำฟ้า น้ำฝน*~4

- - -เธอเล่าเรื่องความหลังตั่งแต่วันแรกที่เธอกับเพื่อนได้เจอกัน
- - -"อีก 200 ปี เราจะมาเจอกันที่นี่อีกนะ……สัญญานะ"

- - -ฉันตื่นขึ้นมายามรุ่งอรุณด้วยความสดใส หน้าบ้าน มีกล่องของขวัญสีสวยวางอยู่
- - -ฉันไม่รู้เลยว่า ตั้งแต่ 5 โมงเย็นถึงเช้าของวันที่แล้ว ยังคงมีใครบางคนเฝ้ารอฉันอยู่
- - -แทนที่ฉันจะเสียใจ ฉันกลับยิ้มอย่างสดชื่นที่น้ำฟ้านั่งรอฉันจนเป็นปอดบวมนอนอยู่ที่โรงพยาบาล
- - -ฉันไม่คิดจะไปเยี่ยมน้ำฟ้าซักนิด ไม่แม้แต่จะลองคิดเลย
- - -ฉันทั้งดีใจ อิ่มเอิบใจ นั่นเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดของฉันแล้วหละ
- - -ฉันหยิบกล่องของขวัญนั้นมาแล้ว เอามันไปวางไว้ในห้องเก็บของเก่าๆโดยไม่เปิดดูแม้แต่นิด
- - -น้ำฟ้าคงจะเสียใจหละซิที่ฉันทำแบบนี้ ดีแล้วหละยิ่งมันเสียใจเท่าไรฉันก็ยิ่งมีความสุข

ไม่นานนักน้ำฟ้าก็ออกจากโรงพยาบาล คำแรกที่เธอถามฉันก็คือ "แกะกล่องของขวัญรึยัง"
และ ทุกๆครั้งที่เราเจอหน้ากันเธอก็ ถามฉันด้วยคำถามนี้เสมอ
"จนในที่สุด ฉันก็บอกว่าฉันทำหาย" แต่เธอก็ไม่เชื่อเฝ้าคอยคะยั้นคะยอให้ฉันเปิดมันให้ได้ แต่ฉันก็ปัดมันทุกครั้งไป
ฉันทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เธอ ทำเป็นไม่สนใจ ไม่พูดคุย
แต่เธอก็ยังคงเข้าใกล้ฉันทุกที พูดคุยในเรื่องที่ฉันสนใจ ทำตามใจฉัน และรอคอยฉันทุกอย่าง
จนในที่สุดฉันก็เริ่มพูดจาแรงๆกับเธอ พูดรำคาญเธอบ้าง จนเธอค่อยๆจากฉันไปทีละนิด ทีละนิด

>>>การสอบปลายภาคมาถึง ฉันสอบได้ที่ 1 ของห้องซึ่งสามารถทำให้ฉันพิสูจน์ได้ว่าฉันสามารถ ชนะเธอได้แล้วนะน้ำฟ้า
>>>กาลเวลาของเรายังคงเนินไปเรื่อยๆ ปิดเทอมหน้าร้อน ฉันแทบไม่ได้ออกจากบ้าน
>>>ฉันสะสมความเกลียดน้ำฟ้าด้วยการขยันอ่านหนังสืออย่างถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้
>>>ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราเกือบจะเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันเข้ากันได้แล้ว
>>>เหลืออีกเพียงแค่ ฉันจะต้องประกาศตัวเป็นศัตรูกับน้ำฟ้าก่อนเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นหน้าของเธอฉันก็ทำไม่ลงซักที
>>>มันทำให้ฉันหวนถึงวันที่เราเล่นด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน สนุกด้วยกัน และทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน
>>>ฉันไม่อาจจะทำร้ายเธอได้ เมื่อฉันเห็นเธอเปลี่ยนมากินมะนาวแทนทุเรียน หัดว่ายน้ำ และทำอะไรที่คล้ายๆกับฉันหลายอย่าง
>>>แต่มันก็ทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่เธอทำกับฉัน
>>>น้ำฟ้าเธอมาแย่งความรัก แย่งความห่วงใยดีๆที่ฉันมอบให้กับคนๆหนึ่งไป
>>เธอทำให้ฉันเจ็บปวดทรมานนานนับเดือนจนตอนนี้ก็ยังไม่จางหาย
>>>แต่แล้ว ฉันก็เริ่มมีความรักครั้งใหม่เกิดขึ้น

>>>เมื่อเปิดเทอมวันใหม่มีกุหลาบสีแดงสดมาวางไว้ที่หน้าบ้านของฉัน
>>>และจะเป็นอย่างนั้นทุกๆวันไม่เคยขาด นานนับปีทีเดียวที่ฉันไม่รู้จักตัวตนของเจ้าของกุหลาบแดงเหล่านี้
>>>มีหลายครั้งที่ฉันแหกขี้ตาตื่นมาแอบดูเจ้าของกุหลาบในยามรุ่งเช้า แต่ก็ไม่เห็นแม้เงา
>>>ใครกันหนอช่างดีกันฉันเหลือเกิน

>>>ตอนนี้ฉันอยู่ ม.5 แล้ว เป็นเวลาหลายเดือนแล้วสิ ที่ฉันสะสมความเกลียดน้ำฟ้าไว้
>>>ม.5 ฉันไม่ได้นั่งข้างน้ำฟ้าอีกต่อไป แต่เธอก็พยายามพูดคุยกับฉัน
>>>ถึงแม้ฉันจะพยายามหนี และต่อว่าเธอ แต่เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อนอยู่ดี ฉันไม่อาจหนีเธอได้เลย
>>>เธอพยายามที่จะพูดคุยกับฉันอย่างไม่ย่อท้อ แท้ และพยายามหวนความสัมพันธ์ของเราคืนมาให้ได้มากที่สุด
>>>จะว่าถึงเรื่องความสัมพันธ์ของน้ำฟ้ากับไอ้เอกตอนนี้ทั้งสองคน คงจะเป็นแฟนกันแล้วหละมั้ง
>>>น้ำฟ้า ไม่หลอกตัวเองอีกต่อไป เธอยอมรับที่จะเป็นแฟนกับเอกและฉันคงจะหยุดการทำลายชีวิตของทั้งสองคนนี้ได้แล้ว
>>>เพราะเจ้าของกุหลาบแดงนั้นได้มาเติมเต็มส่วนต่างๆในหัวใจที่ขาดหายไป

>>>แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อน้ำฟ้าชวนฉันไปว่ายน้ำ
>>>ฉันจึงคิดแผนการณ์ชั่วร้ายได้อีกครั้ง ฉันแกล้งจมน้ำตอนว่ายใกล้ๆกับน้ำฟ้า
>>>และใส่ความว่า เธอแกล้งดึงขาฉันให้จมน้ำ แต่ฉันก็ยังคงความอ่อนโยนเอาไว้ ทำตัวไร้เดียงสา แล้วทำเป็นยกโทษให้น้ำฟ้า
>>>น้ำฟ้าไม่สามารถปฏิเสธข้อกล่าวหาได้ คงเพราะเธออยากจะเป็นนางเอกที่แสนดีซะเต็มประดา
>>>เธอทำหน้าเศร้าสร้อยแต่ยังคงมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยน เหมือนครั้งที่เธอออกรับผิดแทนฉัน
>>>เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เพื่อนๆในห้องไม่มีใครเล่นกับน้ำฟ้า พากันรังเกียจ และกล่าวว่าเธอเป็นตัวร้าย
>>>ฉันนั้นดีใจจนแทบจะอดหัวเราะไว้ไม่อยู่ ถ้าไม่มีหยดน้ำใสๆตกลงมาใต้คางซะก่อน

>>>นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันกับน้ำฟ้าก็เป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบคืนเหมือนเช่นเคย
>>>ไม่มีครั้งไหนที่ฉันจะยิ้มให้กับน้ำฟ้า
>>>ไม่มีครั้งไหนที่ฉัน จะพูดคุยกับน้ำฟ้า
>>>และไม่มีครั้งไหนที่ฉันจะอดนึกถึงความสัมพันธ์เก่าๆของเรา
>>>ส่วน เธอ น้ำฟ้าเธอพยายามมาพูดจา มาคุย และทำดีกับฉันทุกอย่าง
>>>แต่ฉันก็ทำหน้าเศร้าใจ พร้อมกับเดินหนีไป ปล่อยทิ้งไว้ให้เธออยู่คนเดียวกับความอ้างว้าง

>>>ฉันคอยแต่จะกลั่นแกล้งน้ำฟ้าทุกทีที่ทำได้ ใส่ร้ายเธอสารพัด ทำทุกอย่างให้เพื่อนรัจเกียจเธอ
>>>ส่วนเอก เป็นเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างกับน้ำฟ้า
>>>ฉันทำลายชีวิต ทำลายความฝัน ทำลายทุกอย่างของน้ำฟ้าและเอก อย่างเสแสร้ ไปเรื่อยๆ
>>>จนกว่าที่ฉันจะเลิกเคียดแค้น ซึ่งมันคงไม่มีวันเป็นไปได้ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไป 2 ปี
>>2 ปีที่ของขวัญวันเกิดของฉันคือความสะใจ เสียใจ น้ำตาและดอกกุหลาบช่อใหญ่จากชายหนุ่มนิรนาม
>>>ถึงแม้ว่าทุกๆวัน ฉันนั้นจะเฝ้าคิดถึงของขวัญจากเพื่อนที่แสนดีที่สุดคนหนึ่งก็ตาม
>>>แต่ฉันก็ปกปิดความรู้สึกนี้ไว้ด้วยความเกลียดชังตลอดมา

- - -เรื่องราว ชั่วร้ายของฉันก็คงจะต้องจบไปซะที ถ้าฉันไม่เลือกเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน กับมันทั้งสอง
- - -น้ำฟ้า และเอก เพื่อน และคนที่ฉันรักสุดหัวใจ
- - -คณะนิเทศศาสตร์

"รู้มั้ยโตขึ้นฉันเนี่ยนะ อยากจะเป็นนักเขียน แบบว่า เขียนให้มันโด่งดัง ทะลุโลกไปเลย
แล้วฉันก็จะสร้างหนัง รู้มั้ยนางเอกคนแรกของฉันคือ ใคร ก็คือเธอ ไง ฝน นางเอกที่ขี้เหร่กว่านักเขียนฮิฮิ "

- - -วันแรกที่ฉันก้าวมาสู่รั้วมหาวิทยาลัย พูดได้เลยว่า ฉันมาเพื่อทำลายชีวิตของเพื่อนรักฉันเท่านั้น
- - -ฉันไม่ได้เลือกเรียนที่นี่เพราะรักอะไรมากมาย แต่ฉันต้องมาการมาทำให้ชีวิตของพวกมันล้มเหลว ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ว่าไว้
- - -เพียงช่วงเวลาไม่นานนัก ฉันก็ได้เป็นดาวคณะเป็นนักกิจกรรม เป็นผู้โด่งดังของมหาวิทยาลัย
- - -มีค่ายเทป ค่ายละครมาติดต่อทาบทามฉันมากมาย แต่ก็ถูกฉันปฏิเสธไป
- - -ส่วนน้ำฟ้าหนะหรอ ตอนนี้เธอเรียนอย่างเอาเป็นเอาตาย จนหน้าตาหน้าเกลียด
- - -น้ำฟ้าพยายามพูดจากับฉันทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ฉันก็พูดไปนิดๆหน่อยเท่านั้น
- - -มีบางคนทักผิดว่าเธอเป็นฉันเนื่องจากเราหน้าตาคล้ายกัน ฉันจึงตัดสินใจย้อมสีผม เป็นสีทองซะใหม่
- - -เพื่อไม่ให้เหมือนใคร และไม่ให้ใครเหมือน

- - -ฉันใส่ร้ายเส แสร้งกลั่นแกล้ง น้ำฟ้าสารพัดเท่าที่จะทำได้
- - -ส่วนนายเอกถึงจะเป็นเดือนคณะ แต่ฉันก็กลั่นแกล้ง ว่ากล่าวเสียหายจน นายนั่นและน้ำฟ้าไม่มีใครอยากจะคบ
- - -นี่หรือ คือสิ่งที่ฉันทำกับเพื่อนรัก อันยาวนานของฉัน
- - -เวลาผ่านไปสามปี ฉันเรียนใกล้จะจบแล้ว แต่ดอกกุหลาบแดงจากบุรุษปริศนานั้นก็ยังคงส่งให้ฉันทุกตืนวัน
- - -ฉันเฝ้าฝันวาดรูปเทพบุตรในฝันนั้นไว้ในจินตนาการ แต่ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเทพบุตรในฝัน ก็เห็นเป็นหน้านายเอกทุกครั้งไป
- - -ดอกกุหลาบทุกดอก มันได้เริ่มก่อตัวเป็นความรักครั้งใหม่
- - -ใครนะช่างแสนดีกับฉันเหลือเกิน
- - -ทุกครั้งที่ฉันทุกข์เศร้าเสียใจ เพียงแค่ได้มองดอกกุหลาบที่เหิ่ยวแห้งซักดอกมันก็ทำให้ฉันสดชื่นขึ้นมาได้

- - -ปีสุดท้ายของการเรียน ฉันกลายเป็นรุ่นพี่ที่โด่งดังอย่างไม่มีใครเทียบได้
- - -เป็นดาวมหาวิทยาลัย เป็นนักแสดงละครเวที ทุกๆอย่างช่างลงตัว อย่างถึงที่สุด
- - -แต่ตลอดเวลา 4 ปีที่ผ่านมา ฉันยังไม่เคยได้สัมผัสกับมิตรภาพครั้งไหนที่เทียบได้กับ เพื่อนรักที่ฉันเกลียดที่สุด ไม่มีซักคน
- - -ยามที่ฉันเหงาไม่มีใครคอยปลอบใจ ไม่มีใครเหลียวแล
- - -แต่กับน้ำฟ้า ฉันไม่อยากจะพูดซักนิด.....เธอช่างแสนดี อ่อนโยน และเป็นที่พักใจให้ฉันเสมอ
- - -คงจะมีแต่ดอกกุหลาบสีแดงสดเท่านั้นที่คอยปลอบใจฉัน

- - -ไม่นานนักฉันก็เรียนจบมหาวิทยาลัย ด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1
- - -ทั้งๆที่ฉันไม่รู้เลยว่าฉันได้ทำลายชีวิตของน้ำฟ้าไปแล้ว
- - -ทั้งเพื่อนพี่น้อง และครูอาจารย์รวมทั้งใครต่อใครทั้งหลายต่างไม่ชอบหน้าน้ำฟ้ากันทั้งนั้น
- - -ตอนนี้ฉันอยากจะหัวเราะให้กับความสำเร็จของตัวเองซะเหลือเกิน แต่มันก็หัวเราะไม่ออกเลยจริงๆ
- - -ทำไมนะ ฉันถึงทำร้ายคนๆหนึ่งได้มากมายขนาดนี้
- - -ถ้าเปรียบเรื่องราวของฉันเป็นละครซักเรื่อง ฉันก็คงจะเป็นนางร้าย ที่ไร้หัวใจที่สุดทีเดียว
- - -เพราะคนที่ฉันคอยกลั่นแกล้ง ใส่ร้าย ทำร้ายจิตใจ มาตลอดก็คือเพื่อนรักของฉันนั่นเอง
- - -อีกเพียง 1 วันแล้วสินะ วันครบรอบวันเกิดของฉันก็จะมาถึง
- - -ฉันนั่งซึมอยู่ริมเวทีการแสดง พร้อมหวนนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ
- - -15 ปีที่ฉันเคยมีความสุขที่สุด
- - -แต่นับจากนั้นวันเกิดแต่ละวันของฉันก็เปรียบเสมือนวันที่ฉันเจ็บปวดอย่างสุดหัวใจ

เท่าที่ฉันจำได้...
ตอนที่เราอายุได้ซักขวบนึง น้ำฟ้าร้องเพลงแฮปปิ้เบิร์ดเดย์ให้ฉันฟังหละมั้ง....ฉันก็ไม่แน่ใจมากนัก แต่ที่จำได้คร่าวๆมันไม่รู้เรื่องสักคำเลยหละ
ตอน 2 ขวบเธอแฮปปิ้เบิร์ดเดย์ฉันด้วยการแย่งเป่าเทียนวันเกิดของฉันซะหมดเกลี้ยง มันเหมือนกับตอนที่เราอายุ 3 และ 4 ขวบเลยแหละ
ดังนั้นทุกๆปีฉันเลยแก้เผ็ดเธอ ด้วยการแย่งเป่าเทียนของเธอแทนซะเลย
ตอนที่เราอายุได้ 5 ขวบ เราสองคนไปจับปลากันที่ก้นบึ้งกัน เธอให้ปลาตัวใหญ่ที่สุดที่จับได้ นั่นก็คือปลาหางนกยูงนั่นเอง
เฮอ... ตอน 6 ขวบ เธอหอมแก้มฉันราวๆ 20 กว่ารอบเป็นของขวัญเหมือนกับตอน 9 ขวบ
รู้ไว้ซะปากเธอเหม็นอย่าบอกใครเชียวแหละน้ำฟ้า...ฮิฮิ
ส่วนตอนเราอายุ 7 และ 8 เธอตั้งใจทำมากเลยเน้อ
มันเป็นรูปที่เธอวาดเอง... วาดรูปเหมือนหนะ
ตอน 7 ขวบรู้สึกว่าเธอจะวาดหน้าฉันยังกะ สัปปะรดเน่าแหนะ ตาเต็มไปหมดเลย
ส่วนตอน 8 ขวบฉันเห็นหน้าฉันเป็นแม่มดนะ
ตอน 10-11-12-13เธอให้ของขวัญเหมือนกันหมดเลยสิ่งนั้นก็คือ
ตุ๊กตา ก็พวกตุ๊กตาหมี ตุ๊กตาบาบี้ หรือไม่ก็พวกตุ๊กตาทั่วไปนั่นแหละ
แต่ฉันชอบปีที่ 14 ที่สุดเลยหละ
เธอทำตุ๊กตา หน้าฉันให้ฉันด้วยแหละ ขอบอกว่าน่าเกลียดอย่าบอกใครเชียว
มันเป็นตุ๊กตาผ้าที่พยายามทำให้เหมือนกับฉันที่สุดหนะ เฮอ.....แต่มันก็เป็นได้แค่ตุ๊กตายัยผีบ้าตัวนึงเท่านั่นแหละ
ส่วนปีที่ 15 เราสองคน นั่งเล่นกันใต้ม้าหินอ่อน
เธอบอกว่า เธอจะเอาดาวมาให้ฉันดู จริงๆด้วยนั่นแหละ หิงห้อย นับร้อยตัวเหมือนดาวจริงๆนะ
แล้วก็ปีที่ 16....เธอก็ให้........เออ มันเป็นความทรงจำที่ขาดหายไปแล้วหละ
ส่วนฉันหนะหรอ ฉันแทบจำไม่ได้เลยหละว่าฉันให้อะไรเธอไปบ้าง
ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกของที่ฉันซื้อมาบ้าง หรือไม่ก็กล่องของขวัญสำเร็จรูป
ฉันรักเธอเทียบไม่ได้กับความห่วงใยที่เธอมีให้ฉันเลยนะฟ้า
ฉันขอโทษๆ....ขอโทษจริงๆ...ขอโทษกับทุกๆสิ่ง จริงๆนะ น้ำฟ้า

และแล้วเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น
"น้ำฝน วันนี้ไปว่ายน้ำกับฉันได้มั้ย ฉันอยากลองว่ายดูหนะ"
น้ำฟ้านั่นเอง ฉันยิ้มด้วยความดีใจ พร้อมกับเดินไปสระว่ายน้ำมหาลัยพร้อมกับเธอ
เราทั้งสองไม่ได้พูดกันนานแล้วหละ เกือบปีแล้วมั้ง
ครั้งล่าสุดก็เห็นจะที่การแสดงอะไรซักอย่างฉันก็จำไม่ได้
แต่ตอนนี้ ฉันอยากคุยกับเธอที่สุด อยากพูดกับเธอ อยากมองหน้าเธอ
และขอโทษกับทุกๆสิ่งอย่างจริงใจ

" ที่กระโดด น้ำสูงจังเน้อ ไปเล่นกันเถอะ "
น้ำฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงสดชื่น เธอดูไม่โกรธฉันเลยแม้แต่น้อย
ฉันยิ้มเนือยๆพร้อมกับพยักหน้านิดๆ แล้วเดินไปยัง ที่กระโดดน้ำสูงชัน

"อีกวันเดียวก็ถึงวันเกิดเราแล้วน้า เฮอ!!! เราไม่ได้คุยกันนานเท่าไรแล้วเนี่ย อืม ราวๆๆ"
น้ำฟ้าพูดด้วยสีหน้าสดใส ฉันมองหน้าเธอพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างสดชื่น ตอนนี้เราอยู่บนที่กระโดดน้ำสูงราวๆ 5-6 เมตร
" ปีกว่าแล้วสิ งั้นสวัสดีจ๊ะ แฮปปิ้เบิร์ดเดย์ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่"น้ำฟ้ายิ้มพร้อมกับพูดต่อ
"เราชื่อ น้ำฟ้า แหละ
รู้มั้ยอีกแค่วันเดียว ก็จะครบรอบวันเกิดของเราแล้วนะ งั้นเราขอของขวัญจากเธอหน่อยได้ป่ะ น้าา..เพื่อนใหม่ของฉัน"
"อะไรหรอ..."ฉันถามด้วยน้ำเสียงสดชื่น
"อืม ก็ขอแค่ ......เฮอ มันพูดอยากแฮะ คือว่า กลับมา..เออ"
"อะไร...หรอ"ฉันยิ้มอย่างสดชื่น ความทรงจำเก่าๆเริ่มกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง
"อืมคือว่า กลับมา...."ก่อนที่น้ำฟ้าจะพูดจบฉันก็เผลอตกลงไปจากกระดานกระโดดน้ำ
ปัง....!!!!
เธอรีบกระโดดตามมาด้วยความร้อนรน
เสียงกรีดร้องดังขึ้น
แก้วตาของน้ำฟ้า กระทบกับน้ำในสระเข้าอย่างแรง โดยที่เธอไม่รู้ตัว...

ฉันรีบว่ายน้ำไปยังร่างที่โอดครวญของน้ำฟ้า
ความรู้สึกเกลียดชังตอนนั้นได้เหือดหายไปหมดสิ้น ตลอดทางที่ฉันอุ้มเธอมา
เธอถามแต่ว่า "ฝน ฝน อยู่ไหน ฝน ปลอดภัยมั้ย น้ำที่นั่นลึกนะ" ฉันอุ้มเธอพร้อมๆกับร้องไห้วิ่งไปยังห้องพยาบาล
ตอนนั้นไม่มีใครอยู่เลยซักคน ฉันจึงต้องปล่อยเธอนั่งลงที่ม้านั้ง หน้าห้องพยาบาล พร้อมๆกับโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลจากโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด