เรื่องสั้นเศร้า

ลำดับตอนที่ #30 : คำสารภาพของนางร้ายเปนได้แค่เพื่อนนางเอก~*น้ำฟ้า น้ำฝน*~5

"เธอต้องไม่เป็นอะไร.... อดใจไว้นะ...
อุ๋ย!!!! เลือดเธอไหลออกจากตาด้วย" ฉันพูดพร้อมๆกับร้องไห้ปนกันไป
ทำไมนะน้ำฟ้า..ทำไมเธอต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย..ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าฉันว่ายน้ำเป็น
ทำไมเธอต้องมาเป็นห่วงเป็นใยฉันด้วย
ฉันขอโทษ...ขอโทษจริงๆ....ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น...ฉันขอโทษ

"อืม.... ฉันยังพูดไม่จบเลยหละ เธอคงดีใจสินะที่ฉันเป็นแบบนี้
ของขวัญวันเกิดปีนี้ก็คือ กลับมา เหมือนเดิมน้า ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ
น้ำฝนกลับมาเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิมนะ
เธอรู้มั้ยการมีเพื่อนแท้กับเค้าซักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ทุกๆวันที่ฉันมีชีวิตอยู่ก็คือเฝ้ารอเธอ เพื่อนรักของฉัน น้ำฝนที่แสนดี กลับมาหาที่ม้าหินอ่อนตัวเก่า
กลับมาเป็นอย่างเดิม..อย่างที่เคยเป็น และจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...แม้ฉันจะยอมแลกกับทุกอย่าง
แม้ฉันจะต้องเปลี่ยนแปลง ปรับปรุง หรือ จะทำอะไร ฉันก็ยอม
กุหลาบแดงที่ส่งไปให้ทุกวันคงจะไม่ได้อีกแล้วซินะ
ความรักครั้งใหม่ของเธอคงสดใสสิเนอะ เรากลับมารักกันอีกครั้งตั้งแต่ ม.5
จำได้มั้ยที่เราสัญญากันว่า เราจะรักกันตลอดไป
ตอนนี้คงไม่มีใครทำผิดสัญญาหรอกนะ
เธอคงจะหลงรักเจ้าของกุหลาบแดงที่ส่งไปให้ทุกวันเข้าแล้ว...
เธอก็ยังคงรักฉันเหมือนเดิม เรายังคงรักกันทุกวัน
และเราจะรักกันไปอีก 200 ปี และตลอดไป
แต่ตอนนี้ช่วยรักฉันที่เป็นฉันได้รึเปล่า
รักที่เป็นน้ำฟ้า เพื่อนเก่าที่เธอเคยเกลียดเข้าไส้
ได้มั้ย...เพราะว่าตลอดเวลา ฉันรักเธอนะน้ำฝน ฉัน รัก เธอ และจะจดจำเธอไว้ตลอดไป"

ฉันร้องไห้ผสานกับเสียงไซเรนจากรถพยาบาลที่มารับตัวเธอไป
เธอยังคงยิ้มอยู่อย่างสดชื่น หน้าของเธอมันยังคงเหมือนเก่า
สาวน้อยผมยาวดำสลวยหน้าใส
ใจเธอก็เหมือนกันมันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ประตูห้องฉุกเฉินปิดลง ฉันยืนเฝ้าหน้าประตูอย่างร้อนใจพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง
ไม่นานหมอก็ออกมา แก้วตาของน้ำฟ้าแตก เธออาจจะตาบอดชั่วชีวิต ถ้าไม่เปลี่ยนแก้วตาให้ทันภายใน 12 ชั่วโมง

ฉันเป็นคนๆหนึ่ง ที่มีความรู้สึกนึกคิด มีชีวิต มีจิตใจ แต่ไร้ซึ่งความรัก ความอบอุ่น ความเข้าใจ
ฉันเฝ้าแต่คอยทำลายชีวิตของคนคู่หนึ่ง ที่ๆคนหนึ่งได้ขึ้นขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของฉัน เพื่อนซี้ไม่มีวันทิ้งกัน เพื่อนที่ไม่มีวันทิ้งฉันให้เดียวดายเสมอ กับอีกคนหนึ่ง คนที่ฉันรัก...... แอบรักเสมอมา และเค้าก็รักฉันเช่นกัน
แต่ถ้าไม่เป็นเพราะมัน เพื่อนรักของฉัน
มันที่มาพรากเค้าจากฉันไป ทำให้ฉันต้องทำลายชีวิต ของพวกมัน
เพื่อนรักของฉัน และคนที่ฉันรักสุดหัวใจ ให้พังทลายไปต่อหน้าต่อตา ทั้งๆที่ฉันจะต้องเสีย......น้ำตา........สักกี่ร้อยหยดก็ตามที
ฉันต้องเสียน้ำตา เสียใจ เสียเพื่อน ทั้งๆที่ฉันไม่รู้เลยว่า
เพื่อนของฉัน น้ำฟ้าเพื่อนรัก ยังคงรักฉันเหมือนเดิมตลอดมา

>>>ฉันรีบกลับหลังเก่า ค้นของในห้องเก็บของ หากล่องของขวัญใบสำคัญ
>>>ถึงแม้มันจะเปื้อนฝุ่นไปหน่อยแต่ของข้างในมันคงจะมีค่ามากมายเกินที่ฝุ่นในนั้นจะทำลายได้

>>>ฉันค่อยๆเปิดการ์ดสีขาวหน้ากล่องอย่างช้าๆ มันเขียนด้วยลายมือที่ดูคุ้นตา
>>>ลายมือ กดๆ จนสามารถ สัมผัสได้ว่าเขียนตัวอะไร

ถึง น้ำฝนเพื่อนซี้ 16 ปีแล้วเน้อ ยัยแก่
16 ปีแล้วซินะที่เรายังคงเป็นเพื่อนกันตลอดมา
ฉันอยากที่จะเก็บความทรงจำดีๆอย่างนี้ในส่วนลึกของหัวใจ
และหวังลึกๆว่ามันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป แม้จะมีโอกาสน้อยเต็มที
ในตอนนี้ ฉันได้รู้ถึงความรู้สึกที่เธอเคยเป็น เคยทำ เคยทุกข์ทรมาน
การไม่เป็นตัวของตัวเอง....เพื่อทำให้ใครซักคนพอใจ
ฉันรู้ว่าเธอก็เหนื่อยมากเหมือนกันที่ต้องทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง
เพราะฉันก็เหนื่อยแทบขาดใจเช่นกัน
ฉันต้องหัดว่ายน้ำ ไม่กินทุเรียน ชอบคนที่เธอชอบปลื้มประทับใจ มันคนยากมากสำหรับคนอื่น
แต่สำหรับฉัน เพื่อมิตรภาพของเรา แค่เนี้ย สบายมาก
ฉันรู้นะว่าเธอรู้ความลับของฉันมานานแล้ว
ใช่...ฉันชอบนายเอก และก็รักนายนั่น ไม่น้อยไปกว่าที่เธอรักเช่นกัน
แต่เพราะอะไรรู้มั้ย ที่ฉันต้องคอยหลบหน้า คอยช่วยเหลือ
และสุดท้ายฉันก็ต้องแอบไปร้องไห้คนเดียว
ก็เพราะว่าเธอกับฉันเราเป็นเพื่อนกันไงหละ
ฉันมิอาจทำร้ายจิตใจเพื่อนที่แสนดีคนนี้ของฉันได้...ไม่ได้จริงๆ
เรายังคงรักกันเหมือนเดิมสิเนอะ.....รักกัน..เป็นเพื่อนกัน
ใช่มั้ย...ยัยแก่ เพื่อนที่แสนดีของฉัน...(และมันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป)
ปล.ภาพอาจจะไม่สวยนะ ก็ใครจะวาดสวยเหมือนเธอหละจ๊ะ.... แม่จิตรกรเอก

>>>ฉันค่อยๆเปิดกล่องใบสวยออกอย่างนิ่มนวล น้ำใสๆเริ่มพรั่งพรูออกมาจากลูกตาประดุจสายฝน
>>>ของขวัญที่อยู่ข้างใน ดูใหม่เอี่ยม...และดูมีค่าเกินกว่าของขวัญชิ้นไหน
>>>สิ่งนั้นคล้ายๆกับนิทานก่อนนอนสำหรับเด็กอายุ 5 -6 ขวบ แต่เล่มหนาอย่าบอกใคร
>>>ฉันค่อยๆกวาดสายตาอ่านช้าๆ มันเป็นงานเขียนหนังสือเด็กเรื่องแรกของน้ำฟ้าเองแหละ
>>>หน้าปกของหนังสือเล่มนี้วาดด้วยสีเทียน ที่เหมือนเด็ก ป.1 ป.2 วาด
>>>ตัวอักษรถูกเขียนด้วยเชือกถักสีสวย ชื่อเรื่องว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
>>>เมื่อเปิดเข้าไปก็จะเห็นรูปภาพเด็กผู้หญิงสองคน นั่งพูดคุยกัน
>>>แต่ละภาพถึงมันไม่สวยแต่ก็ดูออกว่าเธอตั้งใจทำเป็นอย่างยิ่ง
>>>มันทำมาจากทั้งจิตใจ หัวใจ และความจริงใจของเธออย่างเปี่ยมล้น

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักอยู่ 2 คน
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อน้ำฝน
น้ำฝนเป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี เหมือนกับ น้ำฟ้าเพื่อนของเธอที่นิสัยดี และน่ารัก กว่าน้ำฝน... ฮิฮิ
ทั้งสองคนนี้เกิดวันเดียวกันเดือนเดียวกัน ปีเดียวกัน แถมหน้าตายังคล้ายกันอีกตั่งหาก
และที่สำคัญ ทั้งสองคน เป็นเพื่อนรัก ที่รัก และสนิทกันมากที่สุดคู่หนึ่งบนโลกใบนี้
ด้วยความที่น้ำฝนเป็นคนอ่อนแอดังนั้นน้ำฟ้า จึงต้องคอยปกป้อง ดูแลน้ำฝนอยู่เสมอไป
จนดูคล้ายกับว่า น้ำฟ้าเป็นองครักษ์พิทักษ์น้ำฝนซะนี่...
น้ำฝน ชอบ พี่ใหม่เจริญปุระ ชอบกินมะนาวสดๆ ชอบว่ายน้ำ และก็วาดรูปสวยๆ
ส่วนน้ำฟ้า ไม่ค่อยชอบพี่ใหม่ ว่ายน้ำไม่เป็น วาดรูปไม่สวย เกลียดมะนาว และชอบกินทุเรียนเป็นที่สุด
ถึงแม้ทั้งคู่จะมีอะไรที่ไม่เหมือนกันมากมาย แต่ทั้งคู่ก็ยังคงเป็นเพื่อนรักกันตลอดมา
วันหนึ่งทั้งคู่สัญญาว่าอีก 200 ปีจะกลับมาที่ต้นไม้ต้นเดิม ที่ทั้งคู่ชอบมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ
และทั้งสองคนจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป
กาลเวลาล่วงเลยผ่านไป
เมื่อทั้งสองโตขึ้น
น้ำฝนเริ่มมีความรัก กับผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า เอก
ด้วยความเป็นเพื่อนน้ำฟ้าเลยช่วยติดต่อเอกให้ จนในที่สุดทั้งสองคนนั้นก็รักกัน
น้ำฟ้าต้องแอบร้องไห้คนเดียวอยู่เสมอเวลาทั้งเอกและน้ำฝนอยู่ด้วยกัน รักกัน
เพราะทั้งๆที่จริงแล้วเธอก็รักผู้ชายคนนี้อยู่ไม่น้อย
แต่ดังสวรรค์แกล้งทั้งสองคน น้ำฝนกับเอกทั้งคู่เลิกกัน เพราะเอกดันมาชอบกับน้ำฟ้า
ด้วยความเศร้าเสียใจน้ำฝนจึงแยกห่างจากน้ำฟ้าไปทีละนิดละนิด จนในที่สุดก็ห่างกันไกลประดุจฟ้ากับทะเล
น้ำฟ้าพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ น้ำฝนกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง
เธอหันมากินมะนาว ชอบพี่ใหม่ หัดวาดรูป และทำอะไรที่น้ำฝนชอบ
และแล้ว...น้ำฝนก็ใจอ่อนจนได้ เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนกันนี่หน่า
ในที่สุด...200 ปีก็ล่วงเลยผ่านไป ทั้งสองกลับมาพบกันอีกครั้ง ที่ต้นไม้ต้นเดิม...เพื่อสัญญาว่า......
หน้ากระดาษหน้าหนึ่งคลับคล้ายขาดหายไป มันคงจะเป็นข้อความที่เธออยากจะบอกกับฉันสุดหัวใจ
กลิ่นไออุ่นๆ ของความหลังสะท้อนกลับเข้ามาในร่างอันเย็นชาของฉันอีกครั้ง
น้ำใสๆไหลลงมา ถูกกระดาษหน้าสุดท้าย
ฉันเช็ดน้ำตาเบาๆ พร้อมกับหวนนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ตั้งแต่เด็กจนโต
เราทั้งสองเล่นด้วยกัน นอนด้วยกัน สนิทกัน ไม่ว่าจะทุกข์จะร้อน จะหนาว ยังไงแต่น้ำฟ้าก็ยังคงยืนเคียงข้างน้ำฝน
ภาพน้ำฟ้าค่อยๆออกมาทีละนิดทีละนิด มันเป็นภาพที่สวยที่สุดที่ฉันเคยวาดมา
ภาพเหมือนที่เราเคยสัญญากันไว้
มันเป็นน้ำฟ้าที่ฉันยังจำได้ดี น้ำฟ้าที่ยังคงเป็นเพื่อนฉันตลอดกาล และตลอดไป

- - -หลังบานประตูห้องไอซียู ถ้าคุณลองสังเกตดีๆ จะเห็นภาพอะไรบางอย่าง
- - -มันเป็นภาพของสาวน้อยน่าตาน่ารัก ผมยาวดำ หน้าบ้องแบ๊ว ตาใสแจ๋ว
- - -ข้างๆภาพเขียนว่า ฉันขอโทษ ขอโทษจริง เพื่อนรักของฉัน และคนที่ฉันรักมาตลอดเวลา 22 ปี
>>>หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ไม่มีใครเห็นน้ำฝนอีกเลย
>>>หลายคนบอกว่า เธอเสียใจมากจนเป็นบ้าไป
>>>หลายคนบอกว่า เธอรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนหนีกลับบ้านเก่าไปกับยายของเธอ
>>>ถึงใครจะบอกยังไง แต่ น้ำฝนก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของน้ำฟ้าตลอดมา
>>>เธอไม่ได้หายไปไหน แต่เธอยังคงอยู่ในใจของเพื่อนที่ให้อภัยเธอได้เสมอ
>>>เพื่อนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ น้ำฟ้า นักแสดงและนักเขียนชื่อดังในตอนนี้
>>>ถ้าคุณเคยไปบ้านของนักแสดงชื่อดังคุณน้ำฟ้า เรวดี หละก็
>>>รูปภาพที่เห็นแล้วต้องสะดุดตาคงจะไม่พ้นรูปสาวน้อยน่ารักน่าชังคนหนึ่ง ซึ่งผู้วาดคงต้อง X <!--เชี่ย-->วชาญศิลปะแขนงนี้เอามากๆ
>>>สาวน้อยคนนั้นหน้าตาคลับคล้ายกับคุณน้ำฟ้าไม่มีผิดเพี้ยน แต่ภาพนั้นก็ยังคงดูหมองเศร้าตลอดมา
>>>แม้เด็กหญิงคนนั้นจะยิ้มออกมาอย่างสดชื่นแจ่มใส แต่มันก็ดูฝืนทนเต็มที

>>>จะถึงอย่างไรก็ตามที่ตอนนี้ที่น้ำฟ้ากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง
>>>ก็เพราะการบริจาคแก้วตาของหญิงแก่ใกล้สิ้นใจคนหนึ่ง
>>>เธอกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ของเมืองไทย มีคฤหาสค์หลังโต แต่ถึงกระนั้น เธอก็แทบจะไม่มีความสุขเลยซักนิด
>>>วันทั้งวันเธอเฝ้ารออะไรบางอย่างข้างๆหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
>>>น้ำฟ้ากับเอกกำลังจะแต่งงานกันในเร็วๆท่ามกลางความยินดีของเพื่อนฝูง
>>>เพียงแต่เธอยังคงมีสีหน้าหมองเศร้าตลอดมา

เลิฟ เรดิโอ สวัสดีค่ะ
เรายินดีเป็นสื่อกลางส่งความรักให้กับทุกๆคนที่มีความรักในหัวใจนะค่ะ
เสียงรายการวิทยุรายการหนึ่งดังขึ้น
ท่ามกลางรถแท็กซี่ซึ่งกำลังรับคู่บ่าวสาวคู่หนึ่งไปสู่งานเลี้ยงวิวาร์
หญิงสาวที่อยู่ในรถ มีนามว่าน้ำฟ้าเธอยิ้มอย่างสดใสภายในสายตาอันหมองเศร้า ส่วนชายหนุ่มรูปงาม มีนามว่า นายเอก
ฝนตกอย่างเฉื่อยชา ชวนให้คิดถึงเรื่องราวต่างๆยิ่งนัก
และแล้วเพลงๆหนึ่งก็จบลง
บ่าวสาวทั้งคู่หันหน้ามองกันพร้อมกับตั้งใจฟังเสียงจากรายการวิทยุ
"สวัสดีค่ะ ท่านผู้ฟังทุกท่าน ขอต้อนรับเข้าสู่รายการ คิดถึง..เธอสุดหัวใจ
รายการที่แลกเปลี่ยนทัศนะคติความคิดเห็น และฝากความคิดถึงถึงใครคนหนึ่งที่คุณรัก อีกครั้งนะค่ะ
วันนี้เราจะมาคุยกับคุณ นิรนามค่ะ สวัสดีค่ะ
-- สวัสดีค่ะ เสียงหนึ่งที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้น
-- วันนี้คุณนิรนามมีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งที่จะมาเล่าให้เพื่อนๆเราชาว เลิฟ เรดิโอฟังกันค่ะ
-- สวัสดีค่ะ ดิฉัน เป็นใครขอไม่เอ่ยชื่อแล้วกันนะค่ะ วันนี้ดิฉัน
ขอแสดงความคิดถึงถึงเพื่อนคนหนึ่งค่ะ
เธอคนนี้เป็นนักแสดงชื่อดังเลยหละ แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะจำฉันได้รึเปล่า
--เราทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนโต
--เธอคนนี้เป็นคนนิสัยดีน่ารัก คอยปกป้องฉัน ยามที่ฉันไม่เหลือใคร
--เธอเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ แหละอยู่คอยดูแล ไม่ว่าฉันจะหันไปเมื่อไรก็เจอ
--ฉันรู้สึกดีใจจนพูดไม่ออกเลยหละค่ะ ที่ได้มีความรู้สึกดีๆกับคนๆหนึ่งเช่นนี้
--เราเป็นเพื่อนกันมานานแสนนาน และเธอก็เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน
--เราเกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน ปีเดียวกัน และก็รักผู้ชายคนเดียวกัน
--เธอแอบปกปิดความลับนี้มานานแสนนานเพื่อที่จะช่วยฉันกับผู้ชายคนนั้นให้สมหวัง
ทั้งที่เธอจะต้องเสียน้ำตามากมายเท่าไรก็ตาม เธอต้องแอบร้องไห้อยู่คนเดียว
ร้องไห้อยู่ในใจ ไม่เปิดเผยให้ใครรู้
--จนในที่สุดฉันกับผู้ชายคนนั้นก็เป็นแฟนกัน แต่แล้ว เราก็เลิกกันไป
เค้าปล่อยให้ฉันนั่งคอยเก้อ และรักกับเพื่อนรักของฉันแทน
-- ฉันรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก
ดังนั้นฉันจึงเริ่มออกห่างจากเพื่อนของฉันไปทีละนิด ละนิด
จนในที่สุดเราก็ห่างกันไกลเหมือนฟ้ากับทะเล
แม้เธอจะพยายามขอคืนดีกับฉันทุกวิถีทาง ทำตามใจฉัน แต่ฉันก็เกลียด เก็บกด
กลั่นแกล้งเธอ อย่างร้ายกาจ เหมือนนางร้ายในละครทีวี จนในที่สุด
ฉันก็ต้องเสียใจอย่างไม่มีวันหวนคืน และไม่มีวันที่ฉันจะให้อภัยตัวเองได้อีกต่อไป
-- เราสัญญากันว่าอีก 200 ปีเราจะกลับมาพบกันอีก แต่ฉันคงจะทำไม่ได้แล้วหละนะ
ฉันคงจะอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ได้อีกแล้ว... ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ
--ฉันปล่อยให้เธอยืนอยู่คนเดียวอย่างเหน็บหนาว ไม่เหลียวแลเธอเลยซักครั้ง
แต่ทำไมนะ..ทุกๆครั้งที่ฉันช้ำใจ เธอก็คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ
--ฉันมิอาจจะเห็นความรักที่เธอให้ได้อีกต่อไปแล้ว มิอาจจะอยู่คอยให้เธอปกป้องดูแล
มิอาจจะมองดูเธอได้อีกต่อไป แต่ทุกๆครั้งที่ฉันมีลมหายใจอยู่ฉันก็ยังสัมผัสได้ว่า เธอยังคงส่งความรักให้ฉันเสมอมา
หลายปีแล้วสินะ สุขสันต์วันแต่งงานนะเพื่อนรัก อย่าลืมสอนลูกเล่นเซเซมีมีด้วยหละ จะได้เล่นไว้แก้เขิน
และก็อย่าลืมเพื่อนคนนี้นะ เพราะไม่ว่าจะยังไงฉันก็ยังคงรักเธอตลอดกาล
--ใกล้หมดเวลาแล้วหละ
รถสายสุดท้ายกำลังจะออกฉันเพียงแค่อยากกลับมารับความรู้สึกเก่าๆที่ยังคงไม่จางหายไป

--สุดท้ายนี้ ดิฉัน ขอให้ทุกคนหลับตาลง แล้วสัมผัสกับความรักจากหัวใจ
ที่คนรอบข้างมีให้คุณ จงเก็บความทรงจำดีๆนี้ไว้ก่อนจะมันจะสายเกินไป

เสียง วางสายลง พร้อมกับเสียงโอเปเรเตอร์ประกาศให้ผู้โดยสารขึ้นรถที่สถานีหมอชิตดังขึ้น
-- เพลงๆหนึ่งดังขึ้น เสียงเปียโนที่ไพเราะบรรเลง พร้อมกับเสียงร้องอันมีเสน่ห์
"คนเดียวจริงๆ"
-- เพลงดังขึ้นพอๆกับที่น้ำฟ้าเปิดประตูรถวิ่งไป ตากฝนข้างนอก
"เธอจะไปไหนหนะน้ำฟ้า" เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น
"ไปตามหัวใจ ที่ฉันฝากไว้แสนนานที่หนะสิ"
เธอวิ่งตากฝนอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับเพลงบรรเลงที่ดังขึ้นตามจังหวะ
"นั่นคือเธอคนเดียวจริงๆที่ยังอยู่ แหละอยู่คอยดูแลไม่ว่าจะหันไปเมื่อไหร่ก็เจอ
ต่อให้ร้ายซักเท่าไร ไม่เคยโกรธกัน ฉันจึงอยากให้เธอรู้.....
ได้มีวันเวลาดีๆเพราะมีเธอ ที่ทำให้วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขหัวใจ
แค่มีเธอคอยห่วงใย... รัก.... ตลอดไปไม่ต้องการใครอีกเลย....
เธอคนเดียวจริงๆ ใช่เธอรึเปล่าน้ำฝน รอฉันด้วยนะ
เราจะอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะ น้ำฝน "
เพียงแค่อึดใจ น้ำฟ้าก็วิ่งมาถึง สถานีขนส่งมีรถโดยสารวิ่งอยู่เต็มไปหมด
เธอเคาะดูตามหน้าต่างกระจกแต่ละคันรถอย่าง บ้าคลั่ง
"น้ำฝน น้ำฝน" เธอตะโกนไปตามรถต่างๆอย่างอ่อนแรง
"เธออยู่ไหน น้ำฝน ฉันคิดถึงเธอ"
ทันใดนั้นเอง น้ำฟ้าก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างที่เปิดออกพอให้ลมพัดผ่านได้
หน้าตาของผู้หญิงคนนั้นคลับคล้ายกับน้ำฝนราวกับแกะ
มันเป็นช่วงพอดีกับที่รถวิ่งออกไปอย่างช้าๆ น้ำฟ้า วิ่งตามไปอย่างอ่อนแรง พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อน้ำฝน ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"น้ำฝน ฝน รอด้วยค่ะ รอด้วย "รถวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้น้ำฟ้า นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างอ่อนแรง
หยาดฝนที่ไหลรินออกมาเหมือนกับหลั่งน้ำตาให้กับน้ำฟ้าที่นั่งร้องไห้ กอดกระเป๋าที่เธอติดตัวไว้ตลอดเวลาอยู่
ทันใดนั้นเอง หนังสือเล่มโตที่ดูคุ้นตาก็ปลิวมาหล่นตรงหน้าน้ำฟ้า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
หยาดน้ำฝนสาดกระหน่ำมาเรื่อยๆ
น้ำฟ้าผลิยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่รถบัสคันโตจะจอดลง
หญิงสาวคนหนึ่ง ใส่แว่นดำ หน้าตาคุ้นเคยเดินลงมา พร้อมๆกับใช้ไม้เท้าคลำทาง "น้ำฝนนั่นเอง"

"ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ ช่วยที หนังสือของฉันตกหายไปค่ะ"
น้ำฝนตะโกนร้องเรียกพลางคลำทางไปมาดูคล้ายคนตาบอด
น้ำฟ้า กอดหนังสือแน่น พร้อมๆกับร้องไห้ออกมาปนกับน้ำฝนที่ไหลอาบแก้ม
เธอเช็ดหนังสืออย่างเรียบร้อยพร้อมกับ มองดูน้ำฝนอีกครั้ง แล้วก็หยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าที่เธอกอดไว้แน่นตลอดมา
หนังสือ หน้าสุดท้ายที่ขาดหายไป
น้ำฟ้าบรรจงสอดหนังสืออย่างช้าๆ พร้อมกับ ยื่นให้น้ำฝน
น้ำฝนคลำมือไปมา พร้อมกับจับที่หนังสือเล่มใหญ่แล้วผลิยิ้มออกมาอย่างดีใจ
น้ำฟ้ามองเพื่อนของเธออีกครั้ง
ในที่สุกเธอก็รู้ว่าคนที่ยอมเสียสละ แก้วตาก็คือน้ำฝนเพื่อนที่เธอรักมาเสมอมานั่นเอง
น้ำฝนไม่เคยปล่อยให้น้ำฟ้าเดียวดาย เพราะเธอได้มอบดวงตาที่เปิดความเงียบเหงาให้น้ำฟ้าอีกครั้ง
แต่ในทางกลับกันตัวขิงเธอก็ไม่เคยเงียบเหงาเลย
เพราะความรักที่เธอสัมผัสได้จากน้ำฟ้ายังวนอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอ
น้ำฝนอมยิ้มน้อยๆก่อนที่จะรับหนังสือจากมือของน้ำฟ้า
แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันแหบเบา "ขอบคุณมากๆ ค่ะขอบคุณจริงๆ"
พร้อมๆกับเดินจากไป อย่างเชื่องช้า
น้ำฟ้าก้มตัวลงมองพื้นถนนพร้อมๆกับส่งสายตาให้กับเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ
เธอยิ้มครั้งสุดท้ายก่อนที่จะนั่งร้องไห้ท่ามกลางสายฝนที่สาดซัด

- - -สายลมพัดไหวผ่านรถบัสคันเก่า สาวน้อยคนหนึ่ง ยังคงนั่นคลำอะไรบางอย่างอยู่
- - -ถึงแม้เธอจะมองไม่เห็นอีกต่อไป แต่ภาพเหล่านั้นก็ยังคงติดตรึงอยู่ในจินตภาพของเธอ
- - -จนถึงหน้าสุดท้ายที่ว่างเปล่า สาวน้อยถอนหายใจ พร้อมกับคลำมันเหมือนเก่าทั้งๆที่รู้ว่าก็ยังคงว่างเปล่าเช่นเคย
- - -แต่ครั้งนี้สิ่งหนึ่งได้เปลี่ยนไป

- - -หนังสือหน้าสุดท้ายถูกถักทอด้วยสายใยที่สัมผัสได้ มันเขียนว่า
- - -เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ในขณะพื้นหลังเป็นจิ๊กซอ อันเก่าที่วางอยู่ใต้เตียงน้ำฟ้ารูปหัวใจที่น้ำฝนเอาไปซ่อน
- - - ถึงแม้อันกลางจะขาดหายไป แต่ทุกชิ้นก็ยังอยู่ครบถ้วน......
- - - ตลอดเวลาที่ผ่านมา น้ำฟ้าคงใช้เวลาทั้งชีวิตหาจิ๊กซอชิ้นสุดท้ายหละมั้ง
- - -แต่ในที่สุดจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายแล้ว.. เธอก็ไม่มีทางที่จะหามันเจอ
- - -มันก็เหมือนกับมิตรภาพของทั้งสองที่ไม่มีทางกลับคืนมาเช่นกัน

- - -จิ๊กซอชิ้นสุดท้ายคงจะอยู่ที่ไหนซักแห่ง
- - - อาจจะอยู่ในซอกเล็กซอกน้อยของลิ้นชัก หรือบนตู้
- - -แต่ถึงอย่างไรก็ตาม มันก็ไม่มีวันที่จะสมบูรณ์ได้อีกต่อไป
- - -เพราะอย่างไรฟ้าก็ได้กำหนดไว้แล้วว่า
- - -จิ๊กซอชิ้นนี้ก็เปรียบเสมือนกับความสัมพันธ์ของเธอทั้งสองที่มิมีวันหวนมาได้อีกต่อไป

- - -ภาพเขียนรูปเหมือนที่ตั้งอยู่ในคฤหาสยังคงเศร้าสร้อยต่อไป
- - -และทุกอย่างด็ยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ น้ำฟ้าสามารถมีความสุขได้ตลอดกาลเวลา
- - -เพราะความรัก ความห่วงใย ได้ถูกถ่ายทอดผ่านสายตาของเธอตลอดมา
- - -สายตาที่แลกมาด้วยหัวใจ จากเพื่อนรัก....... คนที่เธอรักที่สุดคนหนึ่งในชีวิต

ฉันคงจะอยู่ได้ไม่ถึง 200 ปีหรอกนะ แต่มิตรภาพความเป็นเพื่อนของเรา ฉันจะเก็บไว้ตราบนิตรนิรันดร์